Προς φιλέλληνα « »

Ξέρω που φτάσατε φίλοι καλοί,

συμπαραστάτες στην άγρια πάλη,

σαν ήρθε ώρα να βγω στο κλαρί,

απ’ το ζυγό να σηκώσω κεφάλι.

Μες στους αιώνες βαριά η σκλαβιά

και οι μπροστάρηδες πελεκημένοι,

ώσπου να βγει των Κλεφτών η μαγιά

μέσ’ από χόβολη προσκυνημένη.

Από τις στάχτες να στήσω χωριό

και ο δυνάστης συνέχεια μπρος μου,

όπλα πανάκριβα και για τους δυο

μέχρι και σήμερα ίδιος εχθρός μου.

Φτάσατε πρόθυμοι κι ως δανειστές,

ήταν ο τόπος μου καθημαγμένος,

με τ’ αζημίωτο προμηθευτές,

γρήγορα μέσα στους τόκους πνιγμένος.

Ξέρω που έκανα λάθη πολλά,

άλλαζα εύκολα καπεταναίους,

η δουλοπρέπεια κληρονομιά

δίπλα σε τόσους μεγάλους γενναίους.

Πέρασαν χρόνια, πολλές οι στροφές,

και η διχόνοια παρούσα συνέχεια,

ανδραγαθήματα και συμφορές,

όμως με πείσμα μπροστά στην ανέχεια.

Ξέρω που έκανα λάθη πολλά,

όμως με ρήμαξαν κι άθλια κόλπα,

μου ’παν για ήρωες λόγια καλά

και σε εμφύλια μ’ έριξαν βρόχια.

Πάλι ανήφορος στο ρημαδιό,

βγήκα εργάτης σαν τότε στα ξένα,

από τη φτώχεια να βρω λυτρωμό,

και με το πλέγμα να μοιάσω με σένα.

Μπήκα στο δρόμο τού πλούτου γοργά,

πρώτη φορά σε αγνώριστα μέρη,

απ’ της αυτάρκειας τη σιγουριά

στων δανειστών το φιλόξενο χέρι.

Δίχως γκεσέμια να βγούνε μπροστά,

μες στο μαντρί μ’ αρχηγούς προβατάκια

– ξέρω που έκανα λάθη πολλά –

τώρα με φέρνουν τριγύρω κοράκια.

Σχετικά ποιήματα  1, 2, 3, 4, 5, 6

Διαδίκτυο 5

Ωραία η ανάρτηση και πώς να προσπεράσεις,

μες στην ψυχή σου μια χορδή ο λόγος σού δονεί,

μηδενικές στο δίκτυο μεγάλες αποστάσεις,

πώς ν’ αγνοήσεις δίπλα σου ανθρώπινη φωνή;

Δυο άγνωστοι σε άγνωρο απόμακρο παιχνίδι,

μα ίδιο μήκος κύματος ο δέκτης κι ο πομπός,

σε θάλασσα απέραντη πρωτότυπο ταξίδι

και ανθοφόρος ξαφνικά θερμός συντονισμός.

Ωραία η ανάρτηση και πρόκληση να γράψεις

κι ανακαλύπτεις ζείδωρη χαμένη σου πηγή,

μες στο δικό σου κοίτασμα είχες καιρό να σκάψεις,

ο άγνωστος σου έφερε εξαίσια αφορμή.

Συμπαίκτες πια σε γνώριμο ευάρεστο παιχνίδι,

στ’ αζήτητα αφήνονται σιωπές και μοναξιές,

ένα χωριό που όλοι τους είναι μονάχα φίλοι,

συγκίνηση, συμπόρευση με αδελφές ψυχές.

Όρια

Εσύ που τόσο σπάταλα τα πάντα σου προσφέρεις

και κάθε σου προσπάθεια σκοπό έχει αγνό,

εσύ που δίχως όρια το χρόνο σου ξοδεύεις

και τόσο αναλώνεσαι για το κοινό καλό.

Εσύ που το καθήκον σου το θέτεις πάν’ απ’ όλα

και δε φοβάσαι να σταθείς στην πρώτη τη γραμμή,

εσύ που αγωνίζεσαι κάθε στιγμή και ώρα

και δεν ανέχεσαι ποτέ την όποια ανταμοιβή.

Είναι καιρός να το σκεφτείς αυτό που σου διαφεύγει.

Απ’ το μεγάλο δόσιμο μια μέρα να χαθείς,

και είναι τόσο καθαρό, καθένας πια το βλέπει,

του έργου σου συνεχιστής δε θα βρεθεί κανείς.

Και νά ’χεις κάπου στο μυαλό κι αυτούς που σε μισούνε,

γιατί μπροστά σου νιώθουνε ασήμαντοι, μικροί,

μπορεί με λόγια γλυκερά συχνά να σε υμνούνε,

μα μέσα τους το μπόι σου σαν κόκκινο πανί.

                           Έναυσμα των στίχων, η τραγική περίπτωση ενός αγνού

                           αγωνιστή τής σύγχρονης Ιστορίας μας, που εξοντώθηκε

                           από «συναγωνιστές του».

                           Τους σκίαζε και τους έσκιαζε το ανάστημά του…