Της κρίσεως

Προ φρικτού αδιεξόδου, ευρεθέντες άνευ πόρων –

κατά δήλωσιν βεβαίαν εκλεγέντων ηγητόρων –

και με γνώμην εγχωρίων και εταιρικών ρητόρων

παρεδόθημεν ως κράτος, παραυτίκα, άνευ όρων.

Την πατρίδα έχει πλέον παραλάβει ξένος κτήτωρ,

αντιστάσεως μη ούσης, νυν κατέστη επιβήτωρ

και χειρίστους νόμους θέτει, εν ημέρα τε και νύκτωρ.

Των πτωχών και των μεσαίων αδυσώπητος δαΐκτωρ.

Ανοικτίρμονες ηγέται, θεαταί τών αυτοχείρων,

αδιαφόρως εν τω πλήθει τών χηρών τε και των χήρων,

πλεονάσματα ζητούσι εν τω μέσω τών αχύρων

και οπίσω των κοχλάζει η ιλύς φιλίων χοίρων…

Και ημείς, επί ματαίω, εκζητούντες το μη χείρον,

έμφορτοι πληθώρας φόρων και χρεώσεων απείρων,

εν ονόματι του νόμου και ενώπιον κλητήρων

παραδίδομεν οικίας εις οδόντας ολετήρων.

Εμπαιζόμενοι δολίως υπό προπετών σωτήρων,

τιμαλφή παραχωρούντες και με αίσθησιν ομήρων,

εξωθούμεθα ποικίλως υπό αδαών φωστήρων

εις τα δάση τών ορέων κυνηγοί αγριοχοίρων.

Ενθυμούμενοι ωσαύτως εποχάς παλαιοτέρας

αιτημάτων, συνθημάτων με τον νουν εις τους αιθέρας,

ανωμάλως γειωθέντες υπό βίας ανωτέρας,

έχομεν ανάγκην πλέον, σκέψεως ωριμοτέρας.

Έν και μόνον έχει μείνει. Εξερχόμενοι ονείρων,

εν ευθύνη πορευθώμεν, άνευ κοπετών και λήρων,

αρραγώς συσπειρωμένοι, μετά γνώσεων εγκύρων

αξιοπρεπείας μνήμη τών εμών εθνομαρτύρων.

λεξιλόγιο

παραυτίκα = αμέσως

δαΐκτωρ = φονεύς

ολετήρ = καταστροφεύς

λήρος = φλυαρία

Βεβαιότητες

Για νέα κηδεία καλεί η καμπάνα,  

απρόσμενα χάθηκε ψες η Λενιώ, 

ζωή μετρημένη, υγείας σημάδια,

σε λίγο θα έκλεινε πενηνταοχτώ.

Το έμφραγμα ήρθε να κόψει το νήμα,

περίλυποι στέκουνε οι χωριανοί,

το άδικο νιώθουν, Λενιώ είναι κρίμα,

με όλους καλότροπη και γελαστή.

Πολλές χειραψίες και λόγια τής λύπης,

κατήφεια, δάκρυα και ασπασμοί,

αμήχανες φράσεις και λέξεις τής λήθης,

συνήθη πορίσματα, τέλος κι αρχή.

Τελειώσαν. Καθένας τις σκέψεις στην πλάτη,

ως αύριο θά ’ρθουν ξανά οι ρυθμοί.

Κι εγώ τελευταίος, εκεί σε μιαν άκρη,

με λόγια συμπάθειας στην Αρετή.

Παλιά συμμαθήτρια, χρόνια χαμένη

σε κάποια μονή, σε βουνό; σε νησί;

μεγάλη αδερφή τής Λενιώς λατρεμένη.

Οδύνη καμία! Γαλήνης μορφή.

Τη λύπη μου είδε, μου πήρε το χέρι,

ατάραχη βγήκε γλυκιά η φωνή:

«Το ξέρω πως πήγε σε άγια μέρη,

εκεί σε μιαν άλλη, μια θεία ζωή».

Απόλυτη μέσα της η βεβαιότης,

αγνής ηρεμίας χαμόγελο αχνό,

ζωγράφου παλιού τού προσώπου η πραότης,

με σίγουρο μες στη ζωή της σκοπό.

Μακάριοι άνθρωποι, στις ψευδαισθήσεις

αιώνες πορεύονται τόσοι πιστοί.

Δεν ψάχνουν, δε θέλουν να δουν αποδείξεις,

μονόδρομο βλέπει μπροστά η ψυχή.

Κι απέναντι, Επίκουρος και απαντήσεις,

ποιος θέλει να ψάξει, ποιος θέλει να βρει,

σοφές για ζωή και για θάνατο ρήσεις,

γενναίοι, απλοί, καθαροί στοχασμοί.

Μοναξιά 4

                                                          (Μνήμη Ανατολής Κ.)

-Μετρημένα τα λόγια, τα μάτια στο χώμα,

στρογγυλές οι κουβέντες του, προσεκτικές,

οι παλιές αστραπές στο απύλωτο στόμα

είναι τώρα ασήμαντες, σπίθες μικρές.

Διδαχή μες στο χρόνο; ωρίμανση πλέον;

εμπειρίας απόσταγμα; φόβος κρυφός;

να ξυπνά απ’ τη νάρκη παλιό ενδιαφέρον;

επιτέλους καινούριος, σωστός λογισμός;

-Αυταπάτες ζητάς μες στις στρόγγυλες λέξεις,

ν’ αντικρίσεις το ψέμα φοβάσαι ξανά,

δες το ύφος που δείχνει τις άδηλες σκέψεις,

και απόφαση πια: πιο καλή η μοναξιά.

Χρονικό για το βασίλειο της Allotellas

                                             έτος γραφής 2100 μ.Χ.

Ήταν μικρό και φτωχό το βασίλειο,

άσπονδοι γύρω του πλήθος εχθροί,

κάθε γωνιά του και ορμητήριο,

πόλεμοι, όλεθροι, ηρωισμοί.

Φίλοι λαοί ως του κόσμου τα πέρατα,

του βασιλείου παλιοί θαυμαστές,

σύμμαχοι όμως καλά και συμφέροντα,

του κυνισμού τους δεινοί ποιητές.

Και οι υπήκοοι μες στη διχόνοια

χρόνια πορεύονταν στο πουθενά,

λίγη η σύνεση, λίγη η πρόνοια,

τους βασιλιάδες αλλάζαν συχνά.

Άλλοτε πέτρες και αναθέματα,

άλλοτε δάφνες και ωσαννά.

Στων ανακτόρων τα ιδιαίτερα,

των υπηκόων τα χέρια κοντά.

Μες στο παλάτι ακόλουθοι, σύμβουλοι,

σφουγγοκωλάριοι και αυλικοί,

οφικιάλιοι, παρακοιμώμενοι,

σωματοφύλακες και μυστικοί.

Αφεντικόφιλοι, πρωτοπαλίκαρα,

διερμηνείς και υπασπιστές,

σπάνιοι άξιοι, γύρω αθύρματα,

εξουσιόχαροι σφετεριστές.

Μέσα στους χρόνους σκαμπανεβάσματα,

μύριες φουρτούνες, κοντά ο βυθός,

δάνεια, χρέη, ποικίλα εμβάσματα,

κι όλο περνούσε στη λήθη ο καιρός.

Έφτασε κάποτε το απροχώρητο,

οι βασιλείς σε τρελό πανικό,

τρέξαν οι σύμμαχοι με τ’ αζημίωτο,

και στο βασίλειο δώσαν χρυσό.

Δόλιους κι άρπαγες ψάξαν οι πραίτορες

μέσα στα δώματα του παλατιού,

όπου σκαλίσανε, όπου σηκώσανε,

μπόχα αφόρητη, βδέλλες παντού.

Δίκες πριγκίπων για χρόνια τις άργησαν,

δέκα κατέληξαν στη φυλακή,

χίλιοι ξεγλίστρησαν, χίλιοι τα κάλυψαν,

χίλιοι με έωλη παραγραφή.

Του παλατιού ο εσμός αδιατάραχτος,

κόρες και νύφες και γιοι και γαμπροί,

πλήθη στη φτώχεια, ο πλούτος αδιάφορος,

των υπογείων χοντροί οι μισθοί.

Λόγια και μύδροι, κατάρες, κηρύγματα,

πατριδοκάπηλοι και τιμητές,

διχογνωμίες παλιές και συνθήματα,

βασιλικές ξενικές αλλαγές.

Άρχισαν ύστερα να ’ρχονται σύμμαχοι

κι από κοντά κι οι ποικίλοι εχθροί

δίχως κανόνια, καλοί κι ευπροσήγοροι

αγοραστές σοβαροί, σεβαστοί.

Με φραγκοδίφραγκα γίνανε κύριοι –

κτήματα, σπίτια, οδοί και νερά –

και οι υπήκοοι πλέον απόκληροι

αναζητούσανε αφεντικά.

Χρόνο το χρόνο κοπήκαν τα νήματα,

και στο βασίλειο τάξη βαθιά,

δεν περιμένει κανείς πια μηνύματα,

λίγοι μιλούνε για κάποια παλιά.

Γότθοι και Άβαροι, Φράγκοι και Σάξωνες

τώρα, διαλέγουνε το βασιλιά,

έποικοι διάφοροι, στίφη αλλόγλωσσα,

ξένες φυλές και λαοί στα χωριά.

Κάθε μέρα

Κι αν τα χρόνια περνούν και η πλάτη κυρτώνει

και παλιές προσδοκίες δεν έχουνε βγει,

κι αν φιλίες, συγγένειες και γνωριμίες

μες στο χρόνο θαμπώσαν ή έχουν χαθεί.

Κι αν οι σκέψεις, επίμονες και ψυχοφθόρες,

σου τραβούν το μανίκι στο παρελθόν,

και βαρύφορτες πέφτουν απάνω σου οι ώρες

κουβαλώντας τ’ ανάποδα τόσων ετών.

Έναν τοίχο μπορείς στο λεπτό να υψώσεις,

μία πρόταση φτάνει, απλή και μικρή:

«Και τι σαν» επιτέλους, καιρός να φωνάξεις,

να γυρίσεις σελίδα, να πεις διαγραφή.

Κάθε μέρα που έρχεται μοιάζει με δώρο,

σαν παιδί η ψυχή μας μπορεί να χαρεί.

Στο κακό: «και τι σαν», στο καλό: «τι μεγάλο!»

Η ζωή είναι μία. Και μόνο στη Γη.