Και τι σαν ...

Με αφορμή την προχθεσινή ανάρτηση στο
 http://kariatida62.blogspot.gr/2012/07/blog-post_06.html 

Χρόνε αδίστακτε, άτεγκτε, άφιλε,

που αγωνίζεσαι για τη φθορά.

Κι αν τη ρυτίδωσες κι αν την ελεύκανες

κι αν στο λαιμό της σημάδια πολλά,

μένει για μένα η πρώτη, η μόνη μου,

πάνω απ’ όλες, γλυκιά ομορφιά,

μέσα στα μάτια της βλέπω τον κόσμο μου,

το κάθε βλέμμα της μια αγκαλιά.

Κι όταν γερμένοι στων χρόνων τα πράγματα,

ίδιες οι σκέψεις μας μες στη σιωπή,

πάντα με θέρμη μιλούν τ’ ακροδάχτυλα,

όπως και τότε, απ’ την πρώτη στιγμή.