Tο άλλο το κανάτι

Παρακολουθώντας τους ήρεμους μετεκλογικούς πανηγυρισμούς έφερα στο νου μου ιστορίες εκλογικών μαχών που έζησα ο ίδιος μικρό παιδί πριν τη δικτατορία, ανίδεος βέβαια ακόμη περί τα πολιτικά, αλλά και παλιότερες που άκουσα, οι οποίες ανάγονται στη δεύτερη δεκαετία του εικοστού αιώνα.

Ο παππούς ο Κωστάκης και η γιαγιά η Άννα, ζευγάρι αγαπημένο, μόνο που ο πρώτος ήταν βενιζελικός, απ' τους δαχτυλοδειχτούμενους του χωριού, ενώ η δεύτερη καταγόταν από γνωστή οικογένεια φιλοβασιλικών του τόπου.
Όταν ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές του 1920, οι φιλοβασιλικοί του χωριού πανηγύριζαν χτυπώντας με τις μαγκούρες τους τις εξώπορτες των βενιζελικών. Συγκεντρώθηκαν λοιπόν έξω απ' το σπίτι του μπάρμπα Κωστάκη και άρχισαν να χτυπούν την πόρτα, πόρτα διπλοκάνατη (κανάτια ονόμαζαν τα δύο φύλλα της εξώπορτας), σαν κι αυτή της φωτογραφίας.Κατέβηκε τότε τη σκάλα η κυρά Άννα και τους λέει: -Έι, πιδγιά, του ένα του κανάτ' να βαράτι, που είνι τ' Κώτσιου, του άλλου είνι θ'κό μ'!!!

Ποντιακόν προεκλογικόν διλημμα

Το αθάνατο ποντιακό πνεύμα

Μιλώντας κάποτε στη Θεσσαλονίκη ο Λεωνίδας Ιασωνίδης, υπουργός επί κυβερνήσεων Βενιζέλου και λαμπρός ρήτορας, σε μία στιγμή είπε: "Αρ' ατώρα έρθαμεν σε δίλημμα". Το πλήθος των Ποντίων τον άκουγε σιωπηλό. Μέχρι που κάποιος σήκωσε το χέρι και υπέβαλε την ερώτηση που απασχολούσε όλους: "Πασσά Ιασωνίδη, ντο εν το δίλημμα;".
"Ακούστε να λέγω σας ντο εν το δίλημμα" απάντησε ο Ιασωνίδης. "Πέρωμεν έναν σκοινίν. Περάζουμ' α ας σο στόμαν και βγάλουμ' ατό ας σον κώλον! Σ' εμπρός το μέρος δένουμεν έναν σκατόν! Σ' οπίς πα το μέρος δένουμεν έναν αγγούρ'! Συρτς να εβγάλτς το σκατόν ας 'σο στόμας, εμπέν' το αγγούρ' σον κώλος! Συρτς να εβγάλτς το αγγούρ' ας σον κώλος, εμπέν το σκατό 'σο στόμας! Αρ' ατό εν το δίλημμα!

Κι ενα ποντιακό τραγούδι με πολύ καημό

 

 

 Καλό βόλι, ωρέ!

Προεκλογικό στοιχημα

 

 

 

Μου το αφηγήθηκε φίλος από την ελληνική επαρχία:
-Προεκλογική περίοδος, εκλογές του 81, ευειδής υποψήφια της Νέας Δημοκρατίας, γνωστή στο τοπικό περιβάλλον για την ανθη(-θυ)ροστομία της, κατά τη διάρκεια προεκλογικής συζήτησης σε καφενείο του χωριού διαλαλεί στεντορεία φωνή,
"Βάζω στοίχημα, άμα βγει το ΠΑΣΟΚ, εμένα να με γ.....!!!"
Αυτομάτως οι ακροατές φωνάζουν, "γράψι μι!", "γράψι μι κι μένα!",
"κι γω!", "θέλου κι γω!", "ε, μη μι ξιχάστι, είμι κι γω ιδώ!"!!! Φυσικά η κυρία μετά την τόση προθυμία του ακροατηρίου να στοιχηματίσει, αποχώρησε απ' τον καφενέ εσπευσμένως! Ενημερωτικά η εν λόγω υποψηφία, παρά την ήττα του κόμματος, εξελέγη πανηγυρικώς και αποτέλεσε για χρόνια ένα από τα "αστέρια" της παράταξης της...

Με ποιον να πάει...

 Προεκλογική περιοδος και επισημα πλέον, ας θυμηθούμε παλαιότερες αναρτησεις με εκλογικά ευτράπελα, έτσι, για το χαβαλέ το πράγματος...

Προεκλογικά 1977, ο Ανδρέας μιλάει στη Βέροια, ο Καραμανλής στη Λάρισα, 

στην πλατεία του μικρού χωριού τα λεωφορεία των οπαδών και των δυο κομμάτων σχεδόν έτοιμα γαι αναχώρηση αναμένουν τους τελευταίους σημαιοφόρους, οι οργανωτές μετρούν παρόντες, καταγράφουν απόντες,

 οι φανατικοί και των δυο κομμάτων αλληλοϋποβλέπονται, οι πιο ψύχραιμοι 

το διασκεδάζουν ανταλλάσσοντας φιλικά πειράγματα, τι στο καλό, συγχωριανοί είναι, συγγενείς μεταξύ τους οι περισσότεροι, δεν τους χωρίζει τίποτα, αντίθετα τους ενώνουν πολλά πράγματα μέσα στο μικρόκοσμο του περιορισμένου 

και περιοριστικού κοινωνικού χώρου τους, κι απ' τα ψηλά του δρόμου κατηφορίζει, ανύποπτο για τα γύρω δρώμενα και διαδραματιζόμενα, το νεαρό καλοκάγαθο παλικάρι με τα νοητικά προβλήματα και το μόνιμο χαμόγελο στα χείλη, ο Τάσος. -"Τι γίνεται, ρε παιδιά;", ρωτάει καλόβολα...
Και πέφτουν πάνω του οι επικεφαλής των δυο κομμάτων και αρχίζει η...διελκυστίνδα:
-Τάσο, με μας θα ρθεις!
-Καλά, θείο Χρίστο!
-Ρε Τάσο, με πουλάς;
-Όχι, θείο Νίκο, με σένα θά 'ρθω!
Η διεκδίκηση του Τάσου κράτησε αρκετή ώρα, ώσπου επικράτησε η κοινή λογική και άφησαν τον Τάσο να φύγει, όταν συνειδητοποίησαν τους κινδύνους 

που θα διέτρεχε ένα τέτοιο παιδί μέσα στο πλήθος, αλλά και την ευθύνη 

που τους αναλογούσε αν πάθαινε κάτι το καημένο το παλικάρι...

Επιμύθιο; Ο ΑΠΟΥΡΩ θα έλεγε μια παροιμία του χωριού του:
- Ήταν ένας, 'κόμας ένας, 

κι ειχαν μια πιτσιένια βράκα, 

τράβα η ένας,τράβα η άλλους,

 κόπ'κι η βρακουζούνα στ' μέσ'! 

Παραθέτουμε και την απόδοση στην κοινή νεοελληνική:
-Ήταν ένας κι ακόμα ένας, κι είχαν μια πέτσινη βράκα,
τράβα ο ένας, τράβα ο άλλος, κόπηκε η βρακοζώνη στη μέση!

Ποντιακόν δίλημμα

Το αθάνατο ποντιακό πνεύμα

Μιλώντας κάποτε στη Θεσσαλονίκη ο Λεωνίδας Ιασωνίδης, υπουργός επί κυβερνήσεων Βενιζέλου και λαμπρός ρήτορας, σε μία στιγμή είπε: "Αρ' ατώρα έρθαμεν σε δίλημμα". Το πλήθος των Ποντίων τον άκουγε σιωπηλό. Μέχρι που κάποιος σήκωσε το χέρι και υπέβαλε την ερώτηση που απασχολούσε όλους: "Πασσά Ιασωνίδη, ντο εν το δίλημμα;".
"Ακούστε να λέγω σας ντο εν το δίλημμα" απάντησε ο Ιασωνίδης. "Πέρωμεν έναν σκοινίν. Περάζουμ' α ας σο στόμαν και βγάλουμ' ατό ας σον κώλον! Σ' εμπρός το μέρος δένουμεν έναν σκατόν! Σ' οπίς πα το μέρος δένουμεν έναν αγγούρ'! Συρτς να εβγάλτς το σκατόν ας 'σο στόμας, εμπέν' το αγγούρ' σον κώλος! Συρτς να εβγάλτς το αγγούρ' ας σον κώλος, εμπέν το σκατό 'σο στόμας! Αρ' ατό εν το δίλημμα!

Κι ενα ποντιακό τραγούδι με πολύ καημό

 

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ

Μου το αφηγήθηκε φίλος από την ελληνική επαρχία:
-Προεκλογική περίοδος, εκλογές του 81, ευειδής υποψήφια της Νέας Δημοκρατίας, γνωστή στο τοπικό περιβάλλον για την ανθη(-θυ)ροστομία της, κατά τη διάρκεια προεκλογικής συζήτησης σε καφενείο του χωριού διαλαλεί στεντορεία φωνή,
"Βάζω στοίχημα, άμα βγει το ΠΑΣΟΚ, εμένα να με γ.....!!!"
Αυτομάτως οι ακροατές φωνάζουν, "γράψι μι!", "γράψι μι κι μένα!",
"κι γω!", "θέλου κι γω!", "ε, μη μι ξιχάστι, είμι κι γω ιδώ!"!!! Φυσικά η κυρία μετά την τόση προθυμία του ακροατηρίου να στοιχηματίσει, αποχώρησε απ' τον καφενέ εσπευσμένως! Ενημερωτικά η εν λόγω υποψηφία, παρά την ήττα του κόμματος, εξελέγη πανηγυρικώς και αποτέλεσε για χρόνια ένα από τα "αστέρια" της παράταξης της...

Με ποιον να πάει...

Προεκλογικά 1977, ο Ανδρέας μιλάει στη Βέροια, ο Καραμανλής στη Λάρισα, στην πλατεία του μικρού χωριού τα λεωφορεία των οπαδών και των δυο κομμάτων σχεδόν έτοιμα γαι αναχώρηση αναμένουν τους τελευταίους σημαιοφόρους, οι οργανωτές μετρούν παρόντες, καταγράφουν απόντες, οι φανατικοί και των δυο κομμάτων αλληλοϋποβλέπονται, οι πιο ψύχραιμοι το διασκεδάζουν ανταλλάσσοντας φιλικά πειράγματα, τι στο καλό, συγχωριανοί είναι, συγγενείς μεταξύ τους οι περισσότεροι, δεν τους χωρίζει τίποτα, αντίθετα τους ενώνουν πολλά πράγματα μέσα στο μικρόκοσμο του περιορισμένου και περιοριστικού κοινωνικού χώρου τους, κι απ' τα ψηλά του δρόμου κατηφορίζει, ανύποπτο για τα γύρω δρώμενα και διαδραματιζόμενα, το νεαρό καλοκάγαθο παλικάρι με τα νοητικά προβλήματα και το μόνιμο χαμόγελο στα χείλη, ο Τάσος. -"Τι γίνεται, ρε παιδιά;", ρωτάει καλόβολα...
Και πέφτουν πάνω του οι επικεφαλής των δυο κομμάτων και αρχίζει η...διελκυστίνδα:
-Τάσο, με μας θα ρθεις!
-Καλά, θείο Χρίστο!
-Ρε Τάσο, με πουλάς;
-Όχι, θείο Νίκο, με σένα θά 'ρθω!
Η διεκδίκηση του Τάσου κράτησε αρκετή ώρα, ώσπου επικράτησε η κοινή λογική και άφησαν τον Τάσο να φύγει, όταν συνειδητοποίησαν τους κινδύνους που θα διέτρεχε ένα τέτοιο παιδί μέσα στο πλήθος, αλλά και την ευθύνη που τους αναλογούσε αν πάθαινε κάτι το καημένο το παλικάρι...

Επιμύθιο; Ο ΑΠΟΥΡΩ θα έλεγε μια παροιμία του χωριού του:
- Ήταν ένας, 'κόμας ένας, κι ειχαν μια πιτσιένια βράκα, τράβα η ένας,τράβα η άλλους, κόπ'κι η βρακουζούνα στ' μέσ'!Παραθέτουμε και την απόδοση στην κοινή νεοελληνική:
-Ήταν ένας κι ακόμα ένας, κι είχαν μια πέτσινη βράκα,
τράβα ο ένας, τράβα ο άλλος, κόπηκε η βρακοζώνη στη μέση!

ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ

Τωρα που τέλειωσαν οι εκλογές, σας αφιερωνω δυο παλιά εκλογικά ευτράπελα, απ'την εποχή που πήγαινα τη μάνα μου να ψηφίσει:
-Αφού εβαλε στο φάκελο το ψηφοδέλτιο που της είχα υποδείξει, (ε, πώς, έτσι θα την άφηνα,χωρίς ψηφοδέλτιο;) βγήκε από το παραβάν και μπροστά στα έκπληκτα μάτια των μελών της εφορευτικής επιτροπής έβαλε πάλι στη θέση τους τα υπόλοιπα ψηφοδέλτια!!!

-Το επόμενο κατόρθωμα κόντεψε να πεθάνει κόσμο!!! -Μπήκε η μανα στο παραβάν, έβαλε το ψηφοδέλτιο στο φάκελο, βλέπει στον κάλαθο των αχρήστων πολλά ψηφοδέλτια,
ρίχνει το φάκελο μέσα εκεί, βγαίνει θριαμβεύτρια απ'το παραβάν με άδεια χέρια, η δικαστική αντιπρόσωπος, μια νεαρή κοπελίτσα, τη βλέπει με άδεια χέρια και κοντεύει να λιποθυμήσει! Και ακολουθεί ο διάλογος:
-Πού είναι ο φάκελος, γιαγιά;
-Τουν έριξα στου καλάθ', κουρίτσι μ'!:)))
Και όλη η εφορευτική επιτροπή ορμάει στο παραβάν και σκαλίζει το καλάθι των αχρήστων για να βρει το φάκελο, όταν τον βρήκαν η νεαρή δικαστική αντιπρόσωπος έπεσε στην καρέκλα της ξερή!!!

Φυσικά μετά από το τελευταίο κατόρθωμα δεν την ξαναπήγαμε να ψηφίσει....

"ΤΟΥ ΆΛΛΟΥ ΤΟΥ ΚΑΝΆΤ' "

Παρακολουθώντας τους ήρεμους μετεκλογικούς πανηγυρισμούς έφερα στο νου μου ιστορίες εκλογικών μαχών που έζησα ο ίδιος μικρό παιδί πριν τη δικτατορία, ανίδεος βέβαια ακόμη περί τα πολιτικά, αλλά και παλιότερες που άκουσα, οι οποίες ανάγονται στη δεύτερη δεκαετία του εικοστού αιώνα.
Ο παππούς ο Κωστάκης και η γιαγιά η Άννα, ζευγάρι αγαπημένο, μόνο που ο πρώτος ήταν βενιζελικός, απ' τους δαχτυλοδειχτούμενους του χωριού, ενώ η δεύτερη καταγόταν από γνωστή οικογένεια φιλοβασιλικών του τόπου.
Όταν ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές του 1920, οι φιλοβασιλικοί του χωριού πανηγύριζαν χτυπώντας με τις μαγκούρες τους τις εξώπορτες των βενιζελικών. Συγκεντρώθηκαν λοιπόν έξω απ' το σπίτι του μπάρμπα Κωστάκη και άρχισαν να χτυπούν την πόρτα, πόρτα διπλοκάνατη (κανάτια ονόμαζαν τα δύο φύλλα της εξώπορτας), σαν κι αυτή της φωτογραφίας.Κατέβηκε τότε τη σκάλα η κυρά Άννα και τους λέει: -Έι, πιδγιά, του ένα του κανάτ' να βαράτι, που είνι τ' Κώτσιου, του άλλου είνι θ'κό μ'!!!