Άνδρας με μυαλό παιδιού

Έπεσα και χτύπησα στα γόνατα. Μάτωσα και πόνεσα. Σηκώθηκα και με μιας κοίταξα τα πόδια μου. Σκίστηκε το παντελόνι μου και και η λύπη μου μεγάλη. Ήταν το καλό μου αυτό που τόσο πάει με τα παλιά μου παπούτσια. Την άλλη εβδομάδα αρχίζουν τα σχολεία και τόσα σχέδια έκανα. Να το βάλω με το χαμόγελό μου και να ξεγελάσω τον κόσμο. Τον εαυτό μου δεν μπορούσα γιατί ήξερα από τι ύφασμα ήταν φτιαγμένο. Αλλά δεν με ένοιαζε μου άρεσε που μου ήταν άνετο αλλά και πολύ στενό. Εξάλλου εκείνο της ακριβής παιδικής βιτρίνας το είχα δοκιμάσει και ήξερα πως ποτέ δεν θα μπορούσα να το έχω γιατί δεν είχε νούμερο για έναν άνδρα...Ήταν εφαρμοστό, έμενε έξω η καρδιά και η ψυχή μετά βίας σκεπαζόταν.

Ανέβηκα στο άσπρο ποδήλατο και συνέχισα να κάνω βόλτες με το ένα χέρι στα γόνατα για να τα κρύβω και να σταματήσω το αίμα συνάμα και το άλλο σταθερό στο τιμόνι των αξιών μου. Ήξερα πως αυτή η βόλτα θα μου έκανε καλό κι αν πήγαινα και από το λιθόστρωτο δρομάκι ίσως να έπεφτα και πάνω στην χαμένη παιδική μου αθωότητα. Είμαι σίγουρος πως εκεί την άφησα τότε πιστεύοντας πως θα την βρω ακέραια όταν την αναπολήσω .Εξάλλου ποιος να την πάρει στην εποχή της ενήλικης ματαιότητας. Όλοι τρέχουν για να φτάσουν τον εφήμερο σκοπό τους και να γαντζωθούν από την χρυσόσκονη του τίποτα. Το πολύ πολύ να την έβρισκε κανένας συλλέκτης στιγμών. Χαλάλι του τότε..

Γύρισα στο σπίτι κατάκοπος και πονεμένος. Κοιτάω το ρολόι και συνειδητοποιώ πως καθυστέρησα να μεγαλώσω.