Σειρήνες Συναγερμού

  Διακοπτόμενο ήχο διαφορετικής έντασης εντόπισα στα μέσα μου από τα ερεθίσματα των έξω. Δέκτης και πομπός σε εγρήγορση και σε συγχρονισμό.

  Στον πρώτο ήχο ανασυντάχθηκα. Σκέφτηκα τι μου είναι απαραίτητο να πάρω μαζί μου. Κοίταξα τριγύρω μου και βρήκα μια ξεθωριασμένη εικόνα του εγώ μου. Δίπλα από αυτό κρέμεται σε μενταγιόν πολύτιμο το εμείς.

  Στο ακριβώς απέναντι παράθυρο, στέκονται οι πόνοι και οι θυσίες σε σάβανο ζωής ντυμένα, με φόντο την ελπίδα. Και λίγο πιο κει σε μικρό χάρτινο κουτί στοιβαγμένες οι χαρές και οι απολαύσεις σκεπασμένες με ρινίσματα ματαιοδοξίας.

 Σήμανση λήξης συναγερμού...

Ο συνεχής ήχος σταθερής έντασης με βρήκε να κρατώ στο χέρι σταθερά,τη δίψα για ζωή και την προσφορά στο εμείς.

          Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
           στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
     αφού η ιστορία σας ανήκει
      σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε

                               

       Μια τέτοια νύχτα πριν από χρόνια
         Κάποιος περπάτησε μόνος
            Δεν ξέρω πόσα λασπωμένα χιλιόμετρα
                 Κάποιος περπάτησε μόνος        

                                     

     Με τη μαύρη κάπα στις πλάτες
     Αχ, το τι χιόνι σήκωσαν
     Τι χιόνι σήκωσαν τούτες οι πλάτες
       Κανένας δε το 'μαθε...
       Κανένας δε το 'μαθε...

Κανένας!

                                                 Αχ τώρα στα ξεχωρίσματα ελα γιέ μου να φιληθούμε,
                                                               αχ ελα γιέ μου να φιληθούμε,
                                         ωρ γιατί έχουμε ζωή και θάνατο, ποιος ξέρει αν θ' ανταμωθούμε
                                                           αχ ποιος ξέρει αν θ' ανταμωθούμε.

Βραβείο αγαπημένου μπλόγκ - Liebster blog Award

                                                    ΑΝΤ ΑΥΤΟΥ  (Θανάσης Μ.)

                                           
                                                Όσες κι αν χτίζουν φυλακές

                                                   κι αν ο κλοιός στενεύει,

                                                 ο νους μας είν' αληταριό

                                                   π' όλο θα δραπετεύει

  Πετάω συχνά κοντά σε πόλεις και χωριά.Γνωρίζω κόσμο και βλέπω ανθρώπους με χαμόγελο,με αισιοδοξία,με προβλήματα.Στις μέρες που διάγουμε όλα πρέπει να τα βλέπουμε με θετική ματιά και  με κατανόηση.Έτσι κι έγω από ολους σας κάτι παίρνω ακόμα και η αδιαφορία και η καχυποψία κι αυτά πολύτιμα είναι για να συνέρχομαι και να μην το βάζω κάτω.Σας ευχαριστώ πολύ όλους και κυρίως αυτούς που μου άνοιξαν τα σπίτια τους και με καλοδέχτηκαν.

                                            

                                  Βραβείο αγαπημένου μπλόγκ - Liebster blog Award

Πρώτο και δεύτερο βραβείο !!

Μου το χάρισε το "ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ" και το ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό γιατί αποτελεί πραγματικά τιμή για μένα να με θυμηθεί και την Ελευθερία  με τον πολύ όμορφο ιστότοπο γεμάτο από καρδιάς γραμμένες αναρτήσεις επίσης, που στη συνέχεια με τίμησε !

1. Το αγαπημένο μου φαγητό... Oι πατάτες με το κοτόπουλο στο φούρνο.

2. Δεν μου αρέσει στους ανθρώπους...H σοβαροφάνεια,η αμετροέπεια και κάθε τι που δεν είναι αυθεντικό και αυθόρμητο.

3. Μου αρέσει οι άνθρωποι με τους οποίους κάνω παρέα... Να εχουν φιλότιμο, να έχουν χιούμορ,να μην είναι τσιγγούνηδες και να είναι ειλικρινείς.

4. Με ηρεμεί... Το χαμόγελο και η καλή παρέα.

5. Αγαπώ... Τους δικούς μου ανθρώπους  και προσπαθώ να το κάνω με την ίδια θέρμη και   για άλλους.

6. Με νευριάζει... Η ψευτιά και η καχυποψία.

7. Δεν αποχωρίζομαι ποτέ (αντικείμενο)... Τον Σταυρό μου και το κινητό μου.

8. Όταν ήμουν μικρός χάζευα συστηματικά αφίσες...Αγόραζα την "ΠΤΗΣΗ" που είχε αφίσες με αεροπλάνα και μάλιστα είχα μία με ένα F-16 μαχητικό αεροσκάφος .

Βραβεύω τα blogs (με aλφαβητική σειρά!)

η ζωή είναι ωραία...     

(Γιατί ξέρει αυτή...Είναι η μάνα του λόχου)

KΑΘΕ ΜΕΡΑ...! 

 (Για την ωραία προσπάθειά της και την ηρεμία της)
 Ξύλινος Ιππότης 
(Γιατί συνεχίζει να φυλάει θερμοπύλες)
Σεβάχ ο Θαλασσινός
(Γιατί αποτελεί όαση στην καθημερινότητά μου)

AERIKO 

(Για τα κάρβουνα που μου δανείζει για να ζεσταίνομαι)
Kate'sCakeBox
(Για τη γλυκύτητα του λόγου της και την  ευαισθησία της)

LEVINA VIL (IMAGINE)
(Γιατί είναι ευαίσθητη και με μαγεύει με τις αναρτήσεις της)
 Lysippe
(Γιατί αν και αδιάβαστη είναι μέσα στο θέμα, αλλά ωραία ψυχή έχει)

 paloma

(Γιατί είναι χρυσοχέρα και έχει καθαρή ψυχή) 
 Wulla
(Γιατί  με διαβάζει απο το 2008 και γράφει υπέροχα)

(ΣΗΜ:Eβαλα δέκα για να μην κάνω δύο ξεχωριστές παρουσιάσεις)

Οι κανόνες του βραβείου είναι:

1) Πρέπει να αναφέρεις και  να ευχαριστήσεις αυτόν που σου χάρισε το βραβείο.

2) Πρέπει να απαντήσεις στις ερωτήσεις που θα σου δοθούν.

3) Πρέπει να βραβεύσεις άλλα blogs.

4) Πρέπει να ακολουθήσεις τα blogs που βράβευσες.

                       ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΑ ΘΕΛΩ ΜΑΣ

                                                        

                                                          Η ΠΕΤΡΑ

   Στα ακροτελεύτια της ελεύθερης πτώσης μου, νιώθω έντονα την εναλλαγή ζέστης και κρύου, όπως αυτό που σου δημιουργεί η απότομη αλλαγή θερμοκρασίας, από τα θερμότερα στα ψυχρότερα στρώματα αέρα, ή η επαφή με ανθρώπους διαφορετικής θερμικής απόδοσης και ιδιοσυγκρασίας.

  Βλέπω εκείνη τη σμιλευμένη πέτρα που εξέχει μετέωρη σε τούτο το μισογκρεμισμένο ξωκλήσι αρνούμενη να ακολουθήσει την αυτόνομη πορεία .Χωρίς δεύτερη σκέψη αποφασίζω να εναποθέσω την τελευταία ικμάδα των προσδοκιών μου,στη σκιά της, ως μέτρο αντιστήριξης,

  

   Την πλησιάζω, της δίνω τις συστάσεις μου, της λέω το λόγο για τον οποίο πήγα .Με κοιτάει και μου λέει με φωνή τρεμάμενη και παρακλητική πως πρέπει να φύγω γιατί είναι επικίνδυνα να κάθομαι εκεί και πως αν πέσει δε θέλει να πονέσει κάποιος άλλος εξαιτίας της. Πως έχει χρόνια που αιωρείται και πως έχει συνηθίσει να ζει με το φόβο της.

  Σκέφτομαι πως είναι δυνατόν να λυγίσει μια πέτρα και πως γίνεται να λέει λόγια στοργής και έγνοιας...Πρέπει να είναι από μέρη που ξέρουν να συμπονούν και από μάστορα καρδιάς, φτιαγμένη.

  Ανάβω κερί στο μανουάλι των ευχών, κάθομαι στο στασίδι των προβληματισμών και με συνεπαίρνει η ψαλμωδία της ελπίδας.

                                                                  

                                                                                Ο ΧΟΡΟΣ

 

  Τα δέντρα έχουν γείρει τα κλαδιά τους πάνω από το χορό. Το θρόισμα των φύλλων και το πέταγμά μου,δίνουν την εντύπωση ενός μυστηριακού θεάτρου. Περνάνε τα άνυδρα δευτερόλεπτα της προσπάθειας μου να εστιάσω και γίνονται δροσοσταλίδες αγωνίας και ανυπομονησίας...

 

  Θέλω το όνειρο να κάνει μία κίνηση χορευτική, βγαλμένη από το παραμύθι της ζωής. Ένδειξη πως ήρθε γι αυτό το πανηγύρι. Μάταια όμως προς το παρόν. Ευελπιστώ να το δω αργότερα, όταν το απτό σηκώσει τα χέρια του ψηλά και κοιτάξει προς τον ουρανό. Όταν νιώσει ανήμπορο με την άκρη των δαχτύλων του να αγγίξει το πορφυρό πέπλο της απουσίας σου.

  Ο ήλιος, βρίσκεται πια στο σημείο εκείνο, που αναμοχλεύει και σκαλίζει πληγές που πονάνε. Πρέπει να πάω παρακάτω με μιας σκέφτομαι γιατί άλλος είναι ο προορισμός μου.

  Έτσι λοιπόν αφήνω τη βουνοκορυφή αυτή και κατεβαίνω με ταχύτητα εφάμιλλη της ελεύθερης πτώσης. Δε στεναχωριέμαι για το όνειρο, γιατί ξέρει να προσαρμόζεται και να χωράει παντού. Με ανησυχεί αν το απτό ψάχνει για το περιττό.

                                                                 

                                                                                   Ο ΚΑΙΡΟΣ

 

  Πάω πιο κοντά και να το όνειρο με το απτό πιασμένα χέρι-χέρι..Προσπαθώ να παρατηρήσω το χορό τους και να αποστηθίσω τα βήματά τους. Δε βλέπω όργανα, δεν ακούω μουσική. Είναι φαίνεται ο χορός των επιθυμιών.

  Το απτό φοράει μόνο το συμβιβασμό του και στο λαιμό του κρέμεται μια υπενθύμιση...Πως είναι φθαρτό..Έχει το πρόσωπο του στραμμένο προς τη γη αλλά που και που ρίχνει και κλεφτές ματιές στο άλλο του χέρι,το ελεύθερο,μήπως του έφυγε η υπόσταση. Δάκρυ του φεύγει κάθε φορά που έρχεται στο μυαλό του το συναίσθημα. Δε διακρίνω πότε είναι από χαρά και πότε από λύπη.

  Το όνειρο έχει στα μαλλιά του πολύχρωμα στολίδια. Εστιάζω σε μερικά από αυτά που κερδίζουν την προσοχή μου. Την ελευθερία, το πέταγμα της ψυχής, την όρεξη για ζωή, τα διακρίνω ξεκάθαρα. Αμυδρά βλέπω επίσης μια κορδέλα μεγάλη σε σχήμα καρδιάς να πάλλεται ανάλογα με τις σκέψεις. Έχει το βλέμμα του καρφωμένο στην ανατολή και λάμπει από πάνω μέχρι κάτω. Σε κανέναν δε θα πέρναγε απαρατήρητο .Είναι πασιφανές πως δεν είναι από τα μέρη αυτά. Αλλά η διαίσθησή μου σίγουρα δε με γελάει. Για κάποιο λόγο βρίσκεται εδώ.

                          
                       

                                                    ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ

                         

  Με γνώμονα πως δεν θα κάνω στάση , αλλά με σκέψεις πολλές που εναλλάσσονται ανάλογα με το που φυσάει το αεράκι της ανθρώπινης λογικής, πετάω άλλοτε γρήγορα όταν σε σκέφτομαι και άλλοτε πιο συγκρατημένα όταν μας νιώθω.

  Ο δρόμος όπως πάντα είναι ήσυχος και μοναχικός. Άλλα αυτή τη φορά μου φαίνεται τραχύς και ανηφορικός. Κι ας προσγειώνομαι...

  Έχω ένα κόμπο στο λαιμό μου, απροσδιόριστο όχι όμως πρωτόγνωρο. Κάνω να πιω μια γουλιά από χαρά μήπως και το μετριάσω. Δυνάμεις έχω πολλές και αυτό οφείλεται στη λαχτάρα να σε δω. Έστω και από μακριά αν αυτό είναι αναγκαίο.

  Δεν βλέπω άλλα πουλιά να πετάνε και αναρωτιέμαι μήπως δεν είναι η εποχή των μετακινήσεων, των ταξιδιών της ψυχής και των εσωτερικών αλλαγών. Από την άλλη πάλι ανακουφίζομαι με την ιδέα πως η θέληση και η καρδιά δεν κοιτάνε εποχές.

  Στις πιο χαμηλές βουνοκορυφές βλέπω να στήνουν χορό το απάτητο με το απατηλό. Το απτό με το όνειρο.

                                                        

                                                                      ΠΑΕΙ ΚΑΙΡΟΣ

 

  Είπα να πετάξω χαμηλά σήμερα και όχι σε βουνά και σε δάση αλλά κοντά σε πόλεις. Επέλεξα το μεσημεράκι για να ζεσταθεί η σπασμένη φτερούγα μου .Πήρα μαζί μου το σακίδιο που έχω πάντα έτοιμο με δυο τρία πράγματα μέσα, τη λαχτάρα,την αυτοσυγκράτηση και ενίοτε την ελπίδα.

 Με οδηγό τη συμβουλή και πυξίδα την διαίσθηση ξεκίνησα. Όπως πάντα άλλωστε αυτή η διαδρομή με κάνει και πετάω από χαρά και όχι μόνο από ανάγκη,Και αυτό γιατί είμαι εξημερωμένος και δεν έχουν λόγο να με φοβούνται οι άνθρωποι αλλά κι εγώ να μην τους τρομάζω.

 Δεν έχω σκοπό να  διαταράξω ούτε την καθημερινότητά τους ούτε τις συνήθειές τους. Μόνο να τους παρατηρήσω και ανάλογα να χαρώ με τις χαρές τους ή να μοιραστώ τις αγωνίες τους και τις λύπες τους.

 Άφησα σε κάποια κορυφή τον αγέρωχο εγωισμό μου ήπια δυο γουλιές κρυστάλλινο και γάργαρο νερό γέμισα το μπουκάλι με καθαρό αέρα και έβαλα σκοπό να μην κάνω άλλη στάση.

Ρόδο μου Αμάραντο

    
       .... Oξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων....

   -----

  ----------------

    .....Στ' ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν
        Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξαν...

                                 

                                               Βουτιά στη λήθη

  Εκείνη την αδιόρατη ρυτίδα, ξέρεις δίπλα στο μάτι, κάθε φορά που πέφτει θαλασσινό νερό πολύ τη νιώθω .Τώρα προσέχω και δεν κάνω μακροβούτια για να μην έρθει σε επαφή με την αρμύρα και με πονέσει...Δεν θέλω να γίνει πληγή...Από σημάδια χόρτασα, γέμισε το κορμί μου ξέρεις...

  Κολύμπι λίγο και βγαίνω έξω. Δεν είναι που είμαι αγύμναστος. Απλά δεν έχω μάθει να κολυμπάω στα βαθιά.

  Το κομπολόι στο χέρι το κρατάω σφιχτά όταν κάθομαι στην ξαπλώστρα, αλλά δεν λέω το όνομα σου. Λέω την προσευχή μου. Καλά κατάλαβες...Αυτή που λέω όταν ανάβω κεράκι στην εκκλησία και για σένα.

  Όταν φοράω τα γυαλιά δεν είναι για να προστατευτώ από τον ήλιο...Είναι για να κλείσω τα μάτια μου και να χαθώ.

  Κάθομαι ώρες πολλές κάτω από τον ήλιο και δεν ιδρώνει το αυτί μου. Πρέπει να έγινα πολύ αναίσθητος..Ή ανθεκτικός...

  Το κοκκινωπό χρώμα που έχω δεν είναι που δεν έβαλα αντηλιακό. Όχι δεν είναι από ντροπή..Είναι που μάτωσα από τα κύματα που με διαπέρασαν σαν ηλεκτρικό ρεύμα.

  Το γαλάζιο ρολόι που φοράω δεν το συνδύασα με το μαγιό μου. Είναι με τους δείκτες ανάποδα γιατί το χρησιμοποιώ μόνο για να με ξυπνάει.

 Τέρμα τα ψέματα...Το καλοκαίρι τελειώνει.

                                               

                                                     ΤΟ ΥΨΟΣ ΠΟΥ ΦΟΒΑΜΑΙ

  
  Σήμερα πετάχτηκα από το κρεβάτι και πήγα στη ντουλάπα να βρω το παλιό σημάδι που είχα χαράξει στην εφηβεία μου για να βλέπω πόσο ψήλωσα. Μετρήθηκα και είδα πως δεν είχα πέσει καθόλου από τη γραμμή ισορροπίας μου. Αυξομειώσεις πάντα είχα ανάλογα με τις εποχές.. Προφανώς είμαι στο ύψος μου. Ανακουφίστηκα και συνέχισα να ελπίζω πως θα ψηλώσω κι άλλο.

 

                                                        Άνδρας με μυαλό παιδιού

Έπεσα και χτύπησα στα γόνατα. Μάτωσα και πόνεσα. Σηκώθηκα και με μιας κοίταξα τα πόδια μου. Σκίστηκε το παντελόνι μου και και η λύπη μου μεγάλη. Ήταν το καλό μου αυτό που τόσο πάει με τα παλιά μου παπούτσια. Την άλλη εβδομάδα αρχίζουν τα σχολεία και τόσα σχέδια έκανα. Να το βάλω με το χαμόγελό μου και να ξεγελάσω τον κόσμο. Τον εαυτό μου δεν μπορούσα γιατί ήξερα από τι ύφασμα ήταν φτιαγμένο. Αλλά δεν με ένοιαζε μου άρεσε που μου ήταν άνετο αλλά και πολύ στενό. Εξάλλου εκείνο της ακριβής παιδικής βιτρίνας το είχα δοκιμάσει και ήξερα πως ποτέ δεν θα μπορούσα να το έχω γιατί δεν είχε νούμερο για έναν άνδρα...Ήταν εφαρμοστό, έμενε έξω η καρδιά και η ψυχή μετά βίας σκεπαζόταν.

Ανέβηκα στο άσπρο ποδήλατο και συνέχισα να κάνω βόλτες με το ένα χέρι στα γόνατα για να τα κρύβω και να σταματήσω το αίμα συνάμα και το άλλο σταθερό στο τιμόνι των αξιών μου. Ήξερα πως αυτή η βόλτα θα μου έκανε καλό κι αν πήγαινα και από το λιθόστρωτο δρομάκι ίσως να έπεφτα και πάνω στην χαμένη παιδική μου αθωότητα. Είμαι σίγουρος πως εκεί την άφησα τότε πιστεύοντας πως θα την βρω ακέραια όταν την αναπολήσω .Εξάλλου ποιος να την πάρει στην εποχή της ενήλικης ματαιότητας. Όλοι τρέχουν για να φτάσουν τον εφήμερο σκοπό τους και να γαντζωθούν από την χρυσόσκονη του τίποτα. Το πολύ πολύ να την έβρισκε κανένας συλλέκτης στιγμών. Χαλάλι του τότε..

Γύρισα στο σπίτι κατάκοπος και πονεμένος. Κοιτάω το ρολόι και συνειδητοποιώ πως καθυστέρησα να μεγαλώσω.

Έτσι να 'μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό
έτσι να 'μαι
σ' αμμουδιά πεθαμένη και κούφιο νερό
να κοιμάμαι

http://www.youtube.com/watch?v=K4zzOTjNAgk

Πως να δικάσω μια ζωή
κι ένα αστέρι το πρωί
που τρεμοσβήνει
στο ερειπωμένο καπηλειό
ένα μου όνειρο παλιό
έχει 'πομείνει.

http://www.youtube.com/watch?v=C7Du62uPjs8

Είναι χάρτινοι οι αγγέλοι.
άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς

http://www.youtube.com/watch?v=FFkTGvsDR8Q