Όταν εμείς έχουμε το "πάνω χέρι"...

Καλημέρα αγαπημένοι μου ηλ. φίλοι!!! Να το και πάλι το ευλογημένο Σαββατοκύριακο!!! Και να 'μαστε κι εμείς εδώ να τα λέμε, με μια αίσθηση ευτυχίας!!! Τι όμορφο που είναι αυτό μας το συναπάντημα!!!

Εσείς τώρα, θα αναρωτιέστε, τι να σημαίνει ο τίτλος της ανάρτησης ε;. Αμέσως. Θα σας πω αμέσως.

Λοιπόοον, επειδή από μικρό παιδάκι τη ζωή και γενιότερα ό,τι μου συνέβαινε το ζούσα με μεγαλύτερη ίσως ευαισθησία και προβληματισμό, από άλλα συνομήλικά μου παιδάκια και ενήλικες αργότερα, έχω καταλήξει σήμερα σε κάποια συμπεράσματα, και θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας. 

Σίγουρα, όχι μόνο εγώ, αλλά κι εσείς, θα έχετε ζήσει εμπειρίες όπως καταπίεση στο εργασιακό σας περιγάλλον, συκοφαντία, ίσως και φθόνος από ανθρώπους του περιβάλλοντός σας ή του εργασιακού σας περιβάλλοντος.

Εγώ λοιπόν, έχω μπλέξει -ευτυχώς όχι πολλές φορές, ικανές όμως να μου προσφέρουν- με τέτοιου είδους εμπειρίες-δοκιμασίες. Είχα υποφέρει εκείνο το διάστημα, είχα ταλαιπωρηθεί ψυχικά, είχα κλάψει κιόλας, όμως επειδή σαν χαρακτήρας είμαι από τη φύση μου αισιόδοξη και δυναμική, στο τέλος, πήρα το "πάνω χέρι".  Ψαχνόμουν μέσα μου, το έψαχνα και μέσα από βιβλία ψυχολογίας, μέσα από συζητήσεις με φωτισμένους ανθρώπους, και έφτασα σήμερα, να έχω τοποθετηθεί.

ΓΙΑ ΟΠΟΙΑ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΠΕΡΝΑΜΕ, ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ ΑΠΟΚΟΜΙΖΟΥΜΕ. ΒΑΖΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΛΙΘΑΡΑΚΙ, ΣΤΟ ΑΫΛΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΨΥΧΗ. ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΑ ΚΑΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΜΕ, ΣΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΩΦΕΛΗΜΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΠΛΑΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ "ΠΛΑΣΙΜΟ" ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ, ΝΑ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΚΑΙ ΧΑΡΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΓΙ' ΑΥΤΟ.. 

Τι μπούρδες σας αραδιάζω τώρα ε; 

'Όχι θα δείτε ότι έχω δίκιο.

Εγώ δυο φορές στη ζωή μου, είχα εμπειρία με δυο πολύ κακούς ανθρώπους, ζηλόφθονους και δυστυχώς ο ένας και συκοφάντης. Έψαξα πολύ μέσα μου, για να δω σε τι έφταιγα εγώ. Ήμουν έτοιμη να διορθώσω τυχών λάθη που είχα κάνει. Πολλές φορές μου έχει τύχει να ζητήσω συγγνώμη για κάτι που κατάλαβα ότι έφταιγα, στις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Έψαξα να δω, μήπως ήμουν προκλητική με τη συμπεριφορά μου, και προκάλεσα τη ζήλια.

Στις συγκεκριμένες δυο περιπτώσεις όμως, πραγματικά, δεν είχα κάνει κάτι κακό.
Πέρασα από διάφορες φάσεις εκείνο το διάστημα. Θυμού, οργής, στεναχώριας, αλλά τελικά, κατάλαβα, ότι δεν ευθυνόμουν εγώ, για τη συμπεριφορά τους. Ούτε μπορούσα να κάνω κάτι για να αλλάξει. Οπότε, με αγάπη, απομακρύνθηκα. Αυτό το "με αγάπη" έχει μεγάλη σημασία.

Γιατί; Γιατί το χειρότερο κακό, που μπορεί να σου κάνει ένας άνθρωπος με κακή συμπεριφορά, είναι να σου δηλητηριάσει την ψυχή σου με κακία. Άμα αποχωρήσεις με αγάπη, τότε νιώθεις ότι είσαι ελεύθερος από τις όποιες κακίες και πάθη του άλλου. Εσύ συνεχίζεις με τα δικά σου δεδομένα, και αυτός, ας συνεχίσει με τα δικά του.  Από τη στιγμή, που δεν τους αφήνεις να σου κάνουν κακό, στο εργασιακό σου περιβάλλον, ή στο κοινωνικό  τότε, μπορείς να αποχωρήσεις με αγάπη και με την αίσθηση ότι ελευθερώθηκες από τα πάθη που βαραίνουν τον άλλον, όχι εσένα, και για τα οποία δεν ευθύνεσαι εσύ.
Η πιο όμορφη φράση που άκουσα από έναν φωτισμένο άνθρωπο, και που την λέω κι εγώ με τη σειρά μου σε άλλους -τώρα σε εσάς-, είναι:

"Μην κουβαλάς στους ώμους σου, τα βάρη των άλλων". 

Άργησα λίγο να καταλάβω και να νιώσω τι εννοούσε, αλλά όταν το ένιωσα και το κατάλαβα, αισθάνθηκα ελεύθερη και ήσυχη.
Οπότε μπορώ να πω, ότι τους χρωστάω και χάρη, αυτούς που κατά καιρούς με  "πολέμησαν".
Γενικότερα, όμως, από όποιου είδους δοκιμασία περνάω, πέρα από τις διαπροσωπικές σχέσεις, προσπαθώ να βρω, σε τι με βοήθησε.
Την ανάρτηση αυτή, την αφιερώνω σε ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, που ξέρω ότι αυτό τον καιρό δοκιμάζεται.
Μην ανησυχείς αγάπη μου, σε κάνουν καλύτερη, θα το δεις στο τέλος.


Έξω είναι χαρά Θεού σήμερα!!! Σας εύχομαι ένα πολύ πολύ όμορφο Σαββατοκύριακο!!!
Με την αγάπη μου!!!
Απολαύστε θέαμα μετά μουσικής!!!

Δεν είναι όλα τα δάχτυλα ίδια!

Με αυτή τη φράση, η καλή μου η γιαγιά, προσπαθούσε όταν ήμουν μικρή, να μου δώσει να καταλάβω, ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και μοναδικός. Μου έδειχνε τα δάχτυλα του ενός χεριού της, και μου έλεγε. "Θωρείς; Αυτό είναι μεγάλο, αυτό είναι μικρό, αυτό είναι χοντρό, αυτό λεπτό. Είναι του ίδιου χεριού, αλλά όλα διαφέρουν μεταξύ τους". Κι εγώ θαύμαζα τη μοναδικότητα του κάθε δαχτύλου, και κοιτούσα για ώωωωρες τα δικά μου δαχτυλάκια.

Όσο μεγάλωνα, καταλάβαινα καλύτερα αυτό που ήθελε να μου πει η γιαγιά μου.
 Όταν έκανα τις κορούλες μου,  εκπλησσόμουν καθημερινά, και ακόμη ακπλήσσομαι, με τη μοναδικότητα της καθεμιάς τους. Τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, όπως κι εγώ με την αδερφή μου εξάλλου. Τι όμορφο!!! Ήταν η σειρά μου να τους περάσω  το μήνυμα ότι η καθεμιά τους είναι μοναδική και ξεχωριστή, και ότι πρέπει να διαφέρουμε, είναι λογικό, άλλιώς θα ήμασταν σαν τα ρομπότ.

Όταν ήρθε η ώρα, και η Σταυρούλα ψήλωσε πιο πολύ από τη Μαρία, ευχαριστούσα το Θεό, που από νωρίς τους είχα μιλήσει για τη μοναδικότητά τους, γιατί κατάφερα να κάνω τη Μαρία να καταλάβει, ότι έτσι είναι, άλλοι άνθρωποι είναι χαμηλοί, άλλοι ψηλοί, άλλοι πιο όμορφοι, άλλοι λιγότερο όμορφοι εξωτερικά. Δεν ευθύνεται κανένας μας για τα εξωτερικά μας χαρακτηριστικά. Όμως ο καθένας μας, έχει το κάτιτί του που τον κάνει να ξεχωρίζει. Έτσι ξεπέρασε το σοκ του: "Η μικρή μου αδερφή είναι ψηλότερη κατά ένα κεφάλι από εμένα". Πραγματικά για ένα διάστημα υπέφερε, αλλά μετά το ξεπέρασε. Κατάλαβε ότι η ίδια, είχε το χάρισμα να είναι πολύ κοινωνική, αξιαγάπητη στις παρέες της, γελαστή, όμορφη κι ας ήταν χαμηλή.

ΠΟΤΕ δε θυμάμαι τον εαυτό μου να τις συγκρίνει μεταξύ τους, ή με άλλα παιδιά. ΠΟΤΕ! ΤΟ ΘΕΩΡΩ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ! Ενώ η μια έχει ήπιο χαρακτήρα, και η άλλη πιο τσαούσικο, έτσι ώστε αρκετές φορές, με φέρνει στα όριά μου, εντούτοις ΟΥΔΕΠΟΤΕ, ΔΕΝ την σύγκρινα με την αδερφή της, λέγοντας ατάκες του τύπου: "Κοίτα η .......  που ακούει, ενώ εσύ θες πάντα να κάνεις το δικό σου" Ότι κάποιες φορές το σκέφτηκα, αυτό είναι αλήθεια, αλλά ΠΟΤΕ δεν το ξεστόμησα. Έχω ήσυχη  τη συνείδησή μου γι' αυτό.
Και με τα αγγελάκια μας στο σχολείο, βιώνω καθημερινά το θαύμα αυτό, της μοναδικότητας. Τόσα παιδάκια, και όλα ξεχωριστά, μοναδικά!
Ο χαρακτήρας (όχι η συμπεριφορά) είναι δώρο Θεού, γι' αυτό και πρέπει να δεχόμαστε ο ένας τον άλλον, έτσι ακριβώς όπως είμαστε. Εγώ απορρίπτω συμπεριφορές, όχι χαρακτήρες. Άλλο το ένα άλλο το άλλο.
ΖΗΤΩ Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ!!!
Σας αφήνω με ένα μοναδικό μουσικό κομμάτι

ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΗΛ. ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ!!!

ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!!!

Εν όψη της μεγαλύτερης γιορτής της ορθοδοξίας, το ΑΓΙΟ ΠΑΣΧΑ

Γεια σας αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες.
Η περίοδος αυτή που διανύουμε, μας δίνει πάντα την ευκαιρία να προβληματιστούμε, να  διδαχτούμε, και να μιμηθούμε. Να μιμηθούμε τη στάση ζωής του Γιου του Θεού, ο οποίος για μας έγινε άνθρωπος, ταπεινώθηκε και σταυρώθηκε.
Εμένα αυτό που με συγκινεί βαθύτατα, και με συγκλονίζει,  είναι το γεγονός ότι, ενώ ήταν Θεός, και θα μπορούσε να ζήσει σαν βασιλιάς,  προτίμησε να ζήσει απλά και ταπεινά... Το ότι από την πολλή Του ΑΓΑΠΗ για μας, ταπεινώθηκε, χλευάστηκε και σταυρώθηκε!!! Το ότι επέλεξε να έχει δίπλα Του τους απλούς και ταπεινούς ανθρώπους, παρά τους "δυνατούς" και τους "σπουδαίους" με τα "σπουδαία" έργα τους.
Δε θα πω κάτι άλλο, γιατί πιο πολύ το πνεύμα Θεού το αισθανόμαστε, δεν μπορούμε με λόγια να το εκφράσουμε. Μετά φλυαρούμε.
Περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία τη ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, που θα μας φέρει στο Άγιο Πάσχα. Είναι η ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!!!!
Σας φιλώ αγαπημένοι μου φίλοι ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΑΠΟΓΕΥΜΑ!!!
                                                               Η άκρα ταπείνωση!!!



|Ταλέντο,,το Θείο δώρο κάθε ανθρώπου!

Καλησπέρα σας αγαπημένοι μου διαδικτυακοί φίλοι και φίλες.
Με αυτό το εξαίσιο βιντεάκι, επέλεξα να επικοινωνήσω σήμερα μαζί σας.
Πραγματικά, αξίζει τον κόπο, να σταθείτε πέντε λεπτά, για να το απολαύσετε. Αν δεν έχετε την υπομονή, πηγαίνετε κατευθείαν στο ψητό. Δηλαδή, στη στιγμή που τραγουδάει αυτό το εικοσιδιάχρονο αγόρι.
Και για να σας βοηθήσω, στα προκαταρκτικά, γίνεται ένας διάλογος μεταξύ κριτών και  νεαρού, ο οποίος λέει ότι σε ηλικία, τριών χρονών μπήκε σε ορφανοτροφείο, αλλά το έσκασε στα πέντε, γιατί τον κτυπούσαν. Ζούσε για δέκα χρόνια μόνος του στο δρόμο, πουλώντας  τσίχλες και αναψυκτικά, ενώ κοιμόταν σε σκαλιά ή δημόσιες τουαλέτες. Μελέτησε μόνος του και έδωσε εξετάσεις που του επέτρεψαν να πάει στο γυμνάσιο Σε ερώτηση αν του αρέσει το τραγούδι, απαντάει ότι ναι, γιατί είναι το πρώτο πράγμα που του άρεσε μέσα στη δύσκολη ζωή του. Και συνεχίζει, λέγοντας ταπεινά, ότι δεν είναι καλός τραγουδιστής, αλλά του αρέσει το τραγούδι!
Απολαύστε έναν μη καλό τραγουδιστή.

Μακάρι όλα τα παιδιά του κόσμου, να είχαν την ευκαιρία να καλλιεργήσουν το δώρο τους από το Θεό. Μακάρι, αντί να ξοδεύονταν από τις εξουσίες, τόσα εκατομμύρια για την καταστροφή του ανθρώπινου είδους και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, να δίνονταν σε προγράμματα στήριξης άπορων παιδιών.  Πόσο όμορφος θα ήταν τότε ο κόσμος μας ,,,

Να έχετε μια όμορφη Κυριακή, και μια ακόμα πιο όμορφη εβδομάδα!!!

Με την ΑΓΑΠΗ μου!!!

Σκέψεις

Τι κάνετε αγαπημένοι μου διαδικτυακοί φίλοι και φίλες;
Όμορφη μέρα σήμερα, ηλιόλουστη και πιο ζεστή από τις προηγούμενες.
Υπό άλλες συνθήκες, εμείς θα είχαμε ένα μικρό πάρτι στο σπίτι. Για ποιο λόγο; Επειδή σήμερα, είναι τα γενέθλια του Γιάννη μου. Πώς τα έφερε όμως έτσι η ζωή, και παράλληλα σήμερα, είναι και το σαρανταήμερο μνημόσυνο του αγαπημένου μου μπαμπά, που πλέον κουβαλώ μέσα μου και με γλυκαίνει η θύμησή του.. Ναι, πέρασαν κιόλας σαράντα μέρες. Πόσο πολύ θα ήθελα να ήμουν τώρα Κύπρο, μαζί με τους υπόλοιπους! Δεν πειράζει όμως.
Πήγαμε όλοι μαζί το πρωί στην εκκλησία, ανάψαμε το κεράκι μας, προσευχηθήκαμε, και νιώσαμε σαν να ήμασταν εκεί, μαζί με όλους τους άλλους.
Για το Γιαννάκη μας, αρκεστήκαμε φέτος σε μια τούρτα, που έφτιαξα εχθές (το ευχαριστήθηκα όμως. Όταν φτιάχνω γλυκά νιώθω πολύ όμορφα) και την έσβησε σήμερα το αγόρι μας, χωρίς  τις τυμπανοκρουσίες που κάνουμε κάθε χρόνο. Του ευχηθήκαμε όμως, και εγώ ένιωσα πολύ ευτυχισμένη που τον έχω εδώ μαζί μου και περνάμε τα χρόνια μας παρέα, μεγαλώνουμε μαζί, δημιουργούμε μαζί. Εντάξει, έχουμε και τις κακές στιγμές μας, δε λέω, τα πείσματά μας, τα καυγαδάκια μας -αλλά είναι αυτά που όταν περνάνε, σε κάνουν και καταλαβαίνεις πόσο τυχερός είσαι, που έχεις δίπλα σου τον άνθρωπό σου.
Το μεσημεριανό μας ήταν μια συνταγή της αγαπημένης μου Έλενας ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ, χοιρινό με μέλι. Γλύψαμε και τα δάχτυλά μας. Σε ευχαριστούμε οικογενειακώς Έλενά μου!
Σας κερνώ ένα κομμάτι τούρτα του Γιάννη μου αγαπημένοι μου, και...κάτι άλλο. Ένα τραγούδι, σε στίχους ενός καλού μας φίλου, του Γιάννη Κωβαίου, και απόδοση Γιάννη+ Ροδούλας Παπαϊωάννου. (Η μελοποίηση είναι μια προσπάθεια δική μου)

Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα!!!

Εξαιρετικά αφιερωμένο στη μαμά μου

Φίλοι μου, επιτρέψτε μου να αφιερώσω αυτές τις σκέψεις μου στην αγαπημένη μου μανούλα που περνά δύσκολα. Η απόσταση που με χωρίζει από αυτήν,  με κάνει να νιώθω σαν φυλακισμένη. Θα ήθελα να μπορούσα να είμαι κοντά της, αλλά δυστυχώς αυτό είναι αδύνατον. Ευτυχώς που υπάρχει και η τεχνολογία και μας φέρνει κοντά.

ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ;

Πού πήγε το χαμόγελό σου αγαπημένη;
Χείλη αγέλαστα, κυρτωμένα
Μάτια πλημμύρα αλμυρή,
γεμάτα θλίψη.
Πού πήγε το χαμόγελό σου αγαπημένη;

Ο θάνατος ευθύνεται.
Αυτός, αυτός ο κλέφτης της χαράς
και των ψυχών ο κλέφτης.
Ο θάνατος ευθύνεται

Πού πήγε το χαμόγελό σου αγαπημένη;
Γιατί μαζεύτηκες εκεί, σε μια γωνιά, χαμένη;
Πού είναι η λάμψη κι χαρά που σ’ είχα συνηθίσει;
Και πού το γέλιο γάργαρο να ρέει από το στόμα;
Πού πήγε το χαμόγελό σου αγαπημένη;

Ο θάνατος ευθύνεται.
Αυτός, που αφήνει πίσω του ακάλυπτο κενό.
Κάθε γωνιά ανάμνηση νωπή,
Φωνή αγαπημένη, χροιά που ακούγεται παντού,
αύρα που νιώθεις δίπλα σου.
ΘΕΕ ΜΟΥ ΠΩΣ ΘΑ Τ’ ΑΝΤΕΞΩ;

Πού πήγε το χαμόγελό σου αγαπημένη;
Τι τριγυρνάς εδώ κι εκεί, μέσα σε σπίτι άδειο;
Τα μαξιλάρια τι φιλάς, και τα γεμίζεις δάκρυ;
Και τις καρέκλες τι κοιτάς, και κάνεις να μιλήσεις;
Πού πήγε το χαμόγελό σου αγαπημένη;

Ο θάνατος ευθύνεται,
Αυτός, ο κλέφτης της χαράς
Και των ψυχών ο κλέφτης.
Ο θάνατος ευθύνεται.

Να'ναι γλυκιά η θλίψη σου
και να' χεις δύναμη ψυχής το πένθος για ν' αντέξεις,
αγαπημένη...

Θέλω να σας ευχαριστήσω για τη συμπαράσταση σας, που με συγκίνησε πάρα πολύ. Σας ευχαριστώ πολύ!
Σας εύχομαι μια όμορφη εβδομάδα

Σκέψεις!!!

Τη Δευτέρα που μας πέρασε, πήγαμε στο Βασίλη  Καζούλλη. Όπως κατηφορίζαμε την Ερμού, χαζεύαμε και τις βιτρίνες. Η ατμόσφαιρα άκρως γιορτινή. Φώτα, όμορφες μελωδίες από τους ταλαντούχους, πλανόδιους μουσικούς, πλημμύριζαν τον αέρα, και χάιδευαν τ' αυτιά μας  , οι βιτρίνες ντυμένες τα γιορτινά τους, χαρά...
Και τότε, ανάμεσα σε δυο βιτρίνες, ένα χαρτόκουτο ανοιγμένο, και πάνω του ένα πουκάμισο, και μια κουβέρτα.  Λίγο πιο πίσω, ένα σκυλί κουλουριασμένο, που κοιμότανε.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση η αταίριαστη, με το τοπίο εικόνα.
"Τι είναι αυτό"; Ρωτάω
"Κάποιος άστεγος" η απάντηση.
Όλο το βράδυ, γυρόφερνε μες στο μυαλό μου η εικόνα, και ακόμα δεν μπορώ να την βγάλω από κει. Μοιράζομαι τις σκέψεις μου με εσάς αγαπημένοι μου.

Άστεγε αγάπη μου!!

Άστεγε αγάπη μου, πού ήσουνα όταν πέρασα;
Ανάμεσα σε δυο βιτρίνες το σπίτι σου,
Είδα τα ρούχα σου, την κουβέρτα σου είδα,

Άστεγε αγάπη μου, πού ήσουνα όταν πέρασα;
Να ήσουνα ο καλυμμένος με κουβέρτα συνάνθρωπός μου
έξω από το μετρό, που ζητιάνευε;
Να ήσουνα η κοπέλα με το θλιμμένο ύφος, που παρακαλούσε;
Άντρας ή γυναίκα, τι σημασία έχει;

Άστεγε αγάπη μου πού ήσουνα όταν πέρασα;
Κρυώνεις τα βράδια;  ΑΓΑΠΗ μου;
Φοβάσαι τα βράδια; ΑΓΑΠΗ μου;
Κλαίς τα βράδια; ΑΓΑΠΗ μου;
Νιώθεις πιο έντονα τη μοναξιά τα βράδια; ΑΓΑΠΗ μου;

Άστεγε ΑΓΑΠΗ μου, πού ήσουνα όταν πέρασα;
Μιλάς με το Θεό τις ατελείωτες ώρες της μοναξιάς σου; ΑΓΑΠΗ μου;
Νιώθεις την αδιαφορία μας, μαχαίρι στην καρδούλα σου; ΑΓΑΠΗ μου;
Μας βλέπεις να σε προσπερνάμε ατάραχοι; ΑΓΑΠΗ μου;

Άστεγε ΑΓΑΠΗ μου, πού ήσουνα όταν πέρασα;
ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΣΟΥ!!!
Φίλος σου πρέπει να είναι έ; Αγάπη μου;
Τι καλά που ενώσατε τη θλίψη και τη μοναξιά σας!!
Τι βάλσαμο στην πίκρα η  παρέα σας!
ΣΥΓΓΝΩΜΗ, ΣΥΓΓΝΩΜΗ, ΣΥΓΓΝΩΜΗ!

Άστεγε ΑΓΑΠΗ μου, πού ήσουνα όταν πέρασα;
Να περιμένω θα’ πρεπε, μα πού;
Ήμουν με την παρέα μου, και προχωρούσε, και προχωρούσαμε.
Συγγνώμη, που δεν έψαξα να σε βρω, να μοιραστώ το γιορτινό τραπέζι μου μαζί σου.
Συγγνώμη  που σε φοβάμαι,
Συγγνώμη που δεν μπορώ να σε εμπιστευτώ,
Συγγνώμη που είμαι καχύποπτη.
Συγγνώμη που είμαι αδιάφορη,
Συγγνώμη που είμαι μόνο λόγια. άστεγε αγάπη μου, ΣΥΓΓΝΩΜΗ!

Άστεγε ΑΓΑΠΗ μου, πού ήσουνα όταν πέρασα;
Ανάμεσα σε δυο βιτρίνες το σπίτι σου,
Είδα τα ρούχα σου, την κουβέρτα σου είδα,

Άστεγε ΑΓΑΠΗ μου, που ήσουνα όταν πέρασα;
Και σε προσπέρασα;….

Σκέψεις

Αγαπημένοι μου ηλεκτρονικοί φίλοι,

Ένιωσα την επιθυμία να αναρτήσω Χριστουγεννιάτικα τραγούδια.
Στο σχολείο έχουμε ήδη αρχίσει την προετοιμασία για τη Χριστουγεννιάτικη μας γιορτή. Τα αγγελάκια μας, ζουν τη μαγεία αυτής της περιόδου, και βλέποντας τη χαρά στα προσωπάκια τους, χαιρόμαστε κι εμείς μαζί τους. Λίγη από την αθωότητά τους, φτάνει και σε μας, και αγαλλιάζει η ψυχή μας. Τους χρωστάμε πολλά αλήθεια!
Φέτος εγώ, παρολαυτά, δεν μπορώ να νιώσω αυτή την ανέμελη χαρά που νιώθω συνήθως, την άγια περίοδο. Είναι γιατί γύρω μου συμβαίνουν τόσα δυσάρεστα. Υπάρχει  κόσμος, που περνάει δοκιμασίες. Συνάνθρωποί μας με οικογένεις ή μόνοι τους, είναι άνεργοι. Δυσκολεύονται ακόμη και για τα απαραίτητα. Πολλοί υποφέρουν από κατάθλιψη, σαν αποτέλεσμα της δοκιμασίας αυτής, αλλά και της αδιαφορίας όλων εμάς. Αρκετοί είναι άστεγοι!
Είναι λοιπόν δυνατόν, εγώ να χαίρομαι την περίοδο της προετοιμασίας των Χριστουγέννων, λες και δεν συμβαίνει τίποτα;
Φυσικά και χαίρομαι για το ελπιδοφόρο αυτό μήνυμα της αγάπης, φυσικά και χαίρομαι γιατί ξέρω ότι ΚΑΠΟΙΟΣ μας νοιάζεται και μας σκεπάζει στις δύσκολες ώρες, όταν κανένας άλλος δίπλα μας δεν ενδιαφέρεται.
Όμως ΔΕΝ μπορώ να χαρώ φέτος με τα φρου-φρου και τα αρώματα, την εμποροποίηση των Χριστουγέννων.  Με βαραίνει μια θλίψη, στη σκέψη του κόσμου που περνάει δύσκολα. Νιώθω άσχημα, που εγώ ακόμη είμαι καλά, έχω δουλειά.
ΕΥΧΗ μου:
Ο Θεός της ΑΓΑΠΗΣ,
ΝΑ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ  ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ ΚΑΙ ΔΟΚΙΜΑΖΟΝΤΑΙ
ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΜΑΣ ΛΙΓΗ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ
ΝΑ ΦΩΤΙΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΡΧΗΓΟΥΣ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΞΕΦΥΓΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΒΡΕΦΟΥΣ, ΝΑ ΜΑΛΑΚΩΣΕΙ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ.

Συγγνώμη αν σας στεναχώρεσα.

                                                

                                    ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ!!!