Η Ορθοδοξία και η θρησκεία τού μέλλοντος

Ιερομόναχου Serapheim Rose
Η Ορθοδοξία και η θρησκεία τού μέλλοντος

«Πλατεία η πύλη και ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις την απώλειαν, και πολλοί εισιν οι εισερχόµενοι δι’ αυτής. ότι στενή και τεθλιµµένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες  αυτήν.  Προσέχετε  δε  από  των  ψευδοπροφητών,  οίτινες  έρχονται  προς  υµάς εν  ενδύµασι προβάτων, έσωθεν δε εισι λύκοι άρπαγες. από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς…Ου πας ο λέγων µοι Κύριε Κύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ’ ο ποιών το θέληµα του πατρός µου του εν τοις ουρανοίς. πολλοί ερούσί µοι εν εκείνη τη ηµέρα, Κύριε, Κύριε, ου τω σω ονόµατι προεφητεύσαµεν, και τω σω ονόµατι δαιµόνια εξεβάλοµεν, και τω σω ονόµατι δυνάµεις πολλάς εποιήσαµεν; και τότε οµολογήσω αυτοίς ότι ουδέποτε έγνων υµάς· αποχωρείτε απ’ εµού οι εργαζόµενοι την ανοµίαν.Πας ουν όστις ακούει µου τους λόγους τούτους και ποιεί αυτούς, οµοιώσω αυτόν ανδρί φρονίµω,όστις ωκοδόµησε την οικίαν αυτού επί την πέτραν» (Ματθ. 7:14-16, 21-24).

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Read More ->>

Πρόλογος στην τέταρτη έκδοση

Ιερομόναχου Serapheim Rose
Η Ορθοδοξία και η θρησκεία τού μέλλοντος
Πρόλογος στην τέταρτη έκδοση

Στις 10 Μαΐου του 1976, ο π. Σεραφείµ Ρόουζ οδηγούσε προς τον τόπο διαµονής του, στο µοναστήρι του αγίου Γερµανού στα βουνά της Βόρειας Alaska. Ερχόταν από το Oregon, όπου είχε πάρει ένα φορτίο από το πρωτοεκδιδόµενο βιβλίου του «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του µέλλοντος» - ένα βιβλίο που µια µέρα θα γινόταν πνευµατικός δυναµίτης, ιδιαίτερα στη Ρωσία. Το βιβλίο ήταν µια εξέταση των σύγχρονων θρησκευτικών φαινοµένων, συµπτωµάτων της «νέας θρησκευτικής συνείδησης» η οποία προετοίµαζε το δρόµο για µια παγκόσµια θρησκεία και σηµατοδοτούσε την αρχή µιας «δαιµονικής πεντηκοστής» στους εσχάτους καιρούς. Ποτέ πριν δεν είχε γραφτεί µια τόσο διεισδυτική ανάλυση των πνευµατικών ρευµάτων του 20ου αιώνα, επειδή µέχρι τώρα κανείς δεν τα είχε µελετήσει τόσο επισταµένα, µε βάση την άχρονη σοφία των Αγίων Πατέρων.Στην αρχή και στο µέσον της δεκαετίας του 1970, όταν ο π. Σεραφείµ έγραφε το βιβλίο του, πολλά από τα φαινόµενα που περιέγραφε θεωρούνταν µέρος ενός παρεκτρεπόµενου «περιθωρίου». Αλλά εκείνος είδε αυτό που ερχόταν: είδε ότι το «περιθώριο» θα γινόταν όλο και περισσότερο το κυρίαρχο ρεύµα, είδε την τροµακτική ενότητα σκοπού πίσω από ένα µεγάλο φάσµα εξωτερικά ξεχωριστών φαινοµένων, και είδε το αποτέλεσµα όπου αυτά στόχευαν να διαγράφεται απειλητικό στον ορίζοντα. Καθώς ταξίδευε νότια µε το βιβλίο, το οποίο επρόκειτο να ρίξει τη µάσκα των πιο απατηλών µορφών δαιµονικής πλάνης του καιρού µας, ταίριαζε να σταµατήσει σ’ ένα πυρήνα του νεοπαγανισµού στην Αµερική: Το όρος Shasta. Θεωρούµενο από κάποιους ως ιερό βουνό των αρχικών Ινδιάνων κατοίκων, το όρος Σάστα ήταν από καιρό κέντρο αποκρυφιστικών δραστηριοτήτων και εγκαταστάσεων, που τώρα αυξάνονταν εκεί. Ο π. Σεραφείµ οδήγησε µέρος του ανηφορικού δρόµου µε το φορτίο του από βιβλία. Στάθηκε στη σκιά του τεράστιου βουνού, σ’ ένα σηµείο όπου γίνονταν συχνά νεοπαγανιστικές γιορτές, και έψαλε πασχαλινούς ύµνους, έψαλε για την Ανάσταση του Χριστού και τη νίκη Του πάνω στο σατανά και το νόµο του θανάτου. Στο µυαλό του ήρθε µια σκέψη που του είχε ξανάρθει παλιότερα: «Θα ‘πρεπε να έρθει ένας Ορθόδοξος ιερέας και να ευλογήσει το βουνό µε αγιασµό»!

Read More ->>

Εισαγωγή .

Ιερομόναχου Serapheim Rose
Η Ορθοδοξία και η θρησκεία τού μέλλοντος
Εισαγωγή 

Ο «διάλογος µε τις µη χριστιανικές θρησκείες» Η εποχή µας είναι µια πνευµατικά ανισόρροπη εποχή, στην οποία πολλοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί βρίσκονται «κυµαινόµενοι και παρασυρόµενοι από κάθε άνεµο της διδασκαλίας, µέσα στη δολιότητα των ανθρώπων, µέσα στην πανουργία τους προς το σκοπό της µεθοδικής παραπλάνησης» (Εφεσ. 4:14). Φαίνεται πραγµατικά να έχει έρθει ο καιρός όπου οι άνθρωποι «δεν θα ανέχονται την υγιή διδασκαλία, αλλά θα συσσωρεύσουν δασκάλους σύµφωνα µε τις δικές τους επιθυµίες, επειδή θα αισθάνονται γαργαλισµό στ’ αυτιά τους, και από µεν την αλήθεια θα αποστρέψουν την ακοή τους, θα τραπούν δε προς τους µύθους.» (Β’ Τιµοθ. 4:3-4). ∆ιαβάζει κανείς µε κατάπληξη για τις τελευταίες πράξεις και διακηρύξεις του Οικουµενιστικού κινήµατος. Στο πιο λεπτό επίπεδο, Ορθόδοξοι θεολόγοι που αντιπροσωπεύουν την αµερικανική διαρκή Συνδιάσκεψη Ορθοδόξων Επισκόπων και άλλα επίσηµα Ορθόδοξα Σώµατα διεξάγουν «διαλόγους» µε Ρωµαιοκαθολικούς και Προτεστάντες κι εκδίδουν «κοινά ανακοινωθέντα» µε θέµατα όπως η Θεία Ευχαριστία, η πνευµατικότητα, και τα παρόµοια – χωρίς καν να πληροφορούν τους ετεροδόξους ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Εκκλησία του Χριστού στην οποία όλοι είναι προσκεκληµένοι, ότι µόνο τα δικά της Μυστήρια είναι χορηγοί χάριτος, ότι η Ορθόδοξη πνευµατικότητα µπορεί να γίνει κατανοητή µόνο από αυτούς που την ξέρουν εµπειρικά µέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ότι όλοι αυτοί οι «διάλογοι» είναι µια συµβατική καρικατούρα της γνήσιας χριστιανικής συνοµιλίας – µιας συνοµιλίας που έχει σκοπό τη σωτηρία ψυχών. Πράγµατι, πολλοί από τους Ορθοδόξους που συµµετέχουν σ’ αυτούς τους «διαλόγους» ξέρουν ή υποπτεύονται ότι δεν υπάρχει χώρος για Ορθόδοξη µαρτυρία, ότι η ίδια η ατµόσφαιρα του οικουµενιστικού «φιλελευθερισµού» ακυρώνει οποιαδήποτε αλήθεια µπορεί να ειπωθεί σ’ αυτούς· αλλά σωπαίνουν, γιατί το «πνεύµα των καιρών» σήµερα είναι συχνά δυνατότερο από τη φωνή της Ορθόδοξης συνείδησης. (Βλ. «Diakonia», 1970, Νο 1, π. 72·

Read More ->>

Τα θέλγητρα του Ινδουϊσµού

Ιερομόναχου Serapheim Rose
Η Ορθοδοξία και η θρησκεία τού μέλλοντος
Τα θέλγητρα του Ινδουϊσµού

Ήµουν µόλις 16 χρόνων όταν δύο γεγονότα άλλαξαν την πορεία της ζωής µου. Πήγα στο ∆οµινικανό Καθολικό γυναικείο µοναστήρι του αγίου Ραφαήλ και συνάντησα για πρώτη φορά το Χριστιανισµό. Την ίδια χρονιά συνάντησα τον Ινδουϊσµό στο πρόσωπο ενός Ινδού µοναχού, ενός Swami, ο οποίος έγινε σύντοµα ο γκουρού, ή δάσκαλός µου. Μια µάχη είχε αρχίσει, αλλά δεν ήµουν ικανή να το καταλάβω για είκοσι χρόνια σχεδόν. Στο µοναστήρι διδάχτηκα τις βασικές αλήθειες του Χριστιανισµού. Εδώ βρίσκεται η δύναµη του ταπεινού και µια παγίδα για τον υπερήφανο. Ο άγιος Ιάκωβος έγραψε αληθινά: «Ο Θεός αντιτάσσεται στους υπερηφάνους, και δίνει χάρη στους ταπεινούς» (Ιάκ. 4:6). Και πόσο υπερήφανη ήµουν· δεν παραδεχόµουν την ύπαρξη του προπατορικού αµαρτήµατος, ούτε την ύπαρξη της κόλασης. Και είχα πολλά επιχειρήµατα εναντίον τους. Μια µοναχή πολύ φιλάνθρωπη µου έδωσε το κλειδί όταν είπε: «Προσευχήσου για το δώρο της πίστης». Αλλά η εκπαίδευση του Σουάµι είχε ήδη αποκτήσει επιρροή πάνω µου, και νόµιζα   ότι είναι υποτιµητικό να παρακαλάς κάποιον, ακόµα και το Θεό. Πολύ αργότερα θυµήθηκα τι µου είχε πει. Χρόνια αργότερα, ο σπόρος χριστιανικής πίστης που είχε φυτευτεί µέσα µου πρόβαλε µέσα από µια απέραντη θάλασσα απελπισίας. Με τον καιρό η φύση των βιβλίων που είχα φέρει µαζί µου στο σχολείο, όλα καλυµµένα µε µονόχρωµα καλύµµατα, αποκαλύφθηκε. Βιβλία όπως η Bhagavad Gita, οι Upanishads, η Vedantasara, η Ashtavakra Samhita…

Read More ->>

Ο σκοπός του Ινδουϊσµού:

Ιερομόναχου Serapheim Rose
Η Ορθοδοξία και η θρησκεία τού μέλλοντος
5. Ο σκοπός του Ινδουϊσµού:

Η παγκόσµια θρησκεία Έµεινα κατάπληκτη βλέποντας την εισβολή που είχε κάνει ο Ινδουϊσµός κατά τη διάρκεια της απουσίας µου από τον Χριστιανισµό. Μπορεί να φαίνεται παράξενο το ότι ανακάλυψα όλες αυτές τις αλλαγές µε µιας. Αυτό έγινε γιατί ο γκουρού µου διατηρούσε κυριαρχία πάνω σε κάθε µου πράξη, κι όλον αυτό τον καιρό ζούσα, χωρίς υπερβολή, αποµονωµένη – ακόµα και µέσα στον κόσµο. Οι αυστηρές εντολές του Σουάµι µε εµπόδιζαν από το να διαβάζω οποιαδήποτε χριστιανικά βιβλία ή από το να µιλάω µε Χριστιανούς. Παρ’ όλα τα υποκριτικά λόγια, ότι όλες οι θρησκείες είναι αληθινές, οι Σουάµι ξέρουν ότι ο Χριστός είναι η Νέµεσή τους. Έτσι για είκοσι χρόνια ήµουν ολοκληρωτικά απορροφηµένη στη µελέτη της ανατολικής φιλοσοφίας και στην πρακτική των ασκήσεων και της πειθαρχίας της. ∆ιατάχτηκα από τον γκουρού µου να πάρω ένα δίπλωµα στη φιλοσοφία και την ανθρωπολογία, αλλά αυτά ήταν µόνο πάρεργα που γέµιζαν το χρόνο µεταξύ των σηµαντικών κοµµατιών της ζωής µου: το χρόνο µε τον Σουάµι και το χρόνο µε τις διδασκαλίες και τις πρακτικές της Βεδάντα. Η αποστολή του Σουάµι Βιβεκανάντα έχει εκπληρωθεί σε πολλά επί µέρους σηµεία, αλλά ένα µέρος ακόµα δεν έχει περατωθεί. Αυτό είναι η ίδρυση µιας παγκόσµιας θρησκείας. Σ’ αυτό βρίσκεται η τελική νίκη του διαβόλου. Επειδή η Παγκόσµια Θρησκεία δεν µπορεί να περιέχει καθόλου «ατοµιστικές µισαλλόδοξες» ιδέες δεν θα έχει τίποτα κοινό µε το Χριστιανισµό, εκτός από τη σηµασιολογία του. Ο «κόσµος» και η «σάρκα» µπορούν να είναι φωτιά στη σόµπα και στην καµινάδα, αλλά η Παγκόσµια Θρησκεία θα είναι µια ολική πυρκαγιά για το Χριστιανισµό. Το ζήτηµα σε όλα αυτά είναι ότι ο Ιησουΐτης ιερέας Teilhard de Chardin έχει ήδη θέσει το θεµέλιο για ένα «Νέο Χριστιανισµό», ο οποίος είναι ακριβώς όπως οι προδιαγραφές του Σουάµι Βιβεκανάντα για την Παγκόσµια Θρησκεία. Ο Teilhard de Chardin αποτελεί παρεκτροπή επειδή, αντιθέτως µε τους παραδοσιακούς θεολόγους της Ρώµης, εκτιµάται πάρα πολύ από τον λόγιο κλήρο ο οποίος, µε επιείκεια, πιστεύω ότι δεν έχει ιδέα για τι πράγµα µιλάει, γιατί οι ιδέες του Teilhard είναι σε ένα µεγάλο βαθµό λογοκλοπία από τη Βεδάντα και την Τάντρα, κολληµένες µαζί µε φρασεολογία που ηχεί χριστιανική και έντονα χρωµατισµένες µε εξελικτισµό

Read More ->>

Η « Νέα θρησκευτική συνειδητότητα »

Ιερομόναχου Serapheim Rose
Η Ορθοδοξία και η θρησκεία τού μέλλοντος
5. Η « Νέα θρησκευτική συνειδητότητα »:

Το πνεύµα των ανατολικών λατρειών το 1970 Τα τρία είδη «χριστιανικού διαλογισµού» που περιγράφηκαν πιο πάνω είναι µόνο η αρχή· σε γενικές γραµµές, µπορεί να ειπωθεί ότι η επίδραση των ανατολικών θρησκευτικών ιδεών και πρακτικών πάνω στην κάποτε χριστιανική ∆ύση έφτασε σε καταπληκτικές διαστάσεις στη δεκαετία του 1970. Ειδικά στην Αµερική, που µόλις δυο δεκαετίες πριν ήταν ακόµα θρησκευτικά «επαρχιακή» (εκτός από µερικές µεγάλες πόλεις), µε πνευµατικό ορίζοντα κατά πολύ περιορισµένο στο Ρωµαιοκαθολικισµό και τον Προτεσταντισµό, παρατηρήθηκε ένας καταπληκτικός πολλαπλασιασµός ανατολικών (και ψευδοανατολικών) θρησκευτικών λατρειών και κινήσεων. Η ιστορία του πολλαπλασιασµού µπορεί να ανάγεται στην ανήσυχη απογοήτευση της µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο γενιάς, που πρωτοεκδηλώθηκε στη δεκαετία του 1950, στην άδεια διαµαρτυρία και την ηθική ελευθεριότητα της «γενιάς beat», της οποίας το ενδιαφέρον για τις ανατολικές θρησκείες ήταν αρχικά µάλλον ακαδηµαϊκό, και κυρίως ένα σηµείο δυσαρέσκειας από τον «Χριστιανισµό». 

Read More ->>

« Σημεία από τον Ουρανό »:

Ιερομόναχου Serapheim Rose
Η Ορθοδοξία και η θρησκεία τού μέλλοντος
« Σημεία από τον Ουρανό »:

Μια Ορθόδοξη χριστιανική κατανόηση του αγνώστο υ ταυτότητας ιπτα µ ένων αντικει µ ένων (UFO) Οι δεκαετίες µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο, που έγιναν µάρτυρες της καταπληκτικής αύξησης των ανατολικών θρησκευτικών λατρειών και της επιρροής τους στη ∆ύση, είδαν επίσης την αρχή και την εξάπλωση ενός παράλληλου φαινοµένου το οποίο, παρ’ ότι µε την πρώτη µατιά φαίνεται εντελώς άσχετο µε τη θρησκεία, µε µια πιο προσεκτική εξέταση αποδεικνύεται να είναι σηµείο της «µεταχριστιανικής» εποχής και της «νέας θρησκευτικής συνειδητότητας» όσο και οι ανατολικές λατρείες. Αυτό είναι το φαινόµενο των αγνώστου ταυτότητος ιπταµένων αντικειµένων», τα οποία δήθεν έχουν θεαθεί σχεδόν σε κάθε σηµείο του κόσµου, αφ’ ότου ο πρώτους «ιπτάµενος δίσκος» εντοπίστηκε το 1947. Η ανθρώπινη µωροπιστία και πρόληψη – που σήµερα δεν είναι λιγότερο παρούσες απ’ ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας – έκαναν αυτό το φαινόµενο να συνδεθεί σε κάποιο βαθµό µε τους «παλαβούς περιθωριακούς» του κόσµου των λατρειών· αλλά υπήρξε επίσης και ένα επαρκώς σοβαρό και υπεύθυνο ενδιαφέρον γι’ αυτό, ώστε να παραχθούν αρκετές κυβερνητικές έρευνες κι ένας αριθµός βιβλίων από αξιόπιστους επιστήµονες. Αυτές οι έρευνες δεν έφτασαν σε θετικό αποτέλεσµα όσον αφορά την αναγνώριση των αντικειµένων ως φυσική πραγµατικότητα. 

Read More ->>

Η « Χαρισµατική Αναζωπύρωση » ως σηµείο των καιρών

Ιερομόναχου Serapheim Rose
Η Ορθοδοξία και η θρησκεία τού μέλλοντος

7. Η « Χαρισµατική Αναζωπύρωση » ως σηµείο των καιρών

«Ο Costa Deir πήρε το µικρόφωνο και µας είπε πόσο βαρειά ήταν η καρδιά του για την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ζήτησε από τον Επισκοπιανό π. Driscoll να προσευχηθεί, να σαρώσει το Άγιο Πνεύµα την Εκκλησία αυτή όπως σάρωνε τη Καθολική Εκκλησία. Καθώς ο π. Driscoll προσευχόταν ο Costa Deir έκλαιγε στο µικρόφωνο. Την προσευχή ακολούθησε ένα µεγάλο µήνυµα σε γλωσσολαλιά, και µια εξίσου µεγάλη ερµηνεία του που έλεγε ότι οι προσευχές είχαν εισακουστεί και το Άγιο Πνεύµα θα έπνεε στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και θα την αφύπνιζε... Εκείνη την ώρα υπήρχε τόσο κλάµµα και φωνές, που οπισθοχώρησα συναισθηµατικά απ’ όλα αυτά... Εν τούτοις άκουσα τον εαυτό µου να λέει κάτι εκπληκτικό: ‘’Κάποια µέρα όταν θα διαβάζουµε πως κινείται το Πνεύµα µέσα στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, ας θυµηθούµε ότι ήµασταν εδώ τη στιγµή που άρχισε’’» Έξι µήνες αφ’ ότου το γεγονός που περιγράφεται εδώ συνέβη σε µια διοµολογιακή «χαρισµατική» συνάθροιση στο Seattle, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί άρχισαν πράγµατι να ακούν ότι το «χαρισµατικό πνεύµα» εκινείτο στην ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Read More ->>

Συµπεριφορά κατά τις «πνευµατικές» εµπειρίες

Ιερομόναχου Serapheim Rose
Η Ορθοδοξία και η θρησκεία τού μέλλοντος

 Α. Συµπεριφορά κατά τις «πνευµατικές» εµπειρίες

Έχοντας µικρό ή καθόλου θεµέλιο στις γνήσιες πηγές της χριστιανικής πνευµατικής εµπειρίας – τα Άγια Μυστήρια της Εκκλησίας, και την πνευµατική διδασκαλία που έχει παραδοθεί από το Χριστό και τους Αποστόλους δια µέσου των Αγίων Πατέρων – οι οπαδοί της «χαρισµατικής» κίνησης δεν έχουν τρόπο να διακρίνουν τη χάρη του Θεού από την αποµίµησή της. Όλοι οι «χαρισµατικοί» συγγραφείς δείχνουν, σε µεγαλύτερο ή µικρότερο βαθµό, µια έλλειψη προσοχής και διάκρισης ως προς τις εµπειρίες που έχουν. Κάποιοι Καθολικοί Πεντηκοστιανοί στα σίγουρα «εξορκίζουν το σατανά» πριν ζητήσουν το «βάπτισµα στο Πνεύµα»· αλλά η αποτελεσµατικότητα αυτής της πράξης, όπως θα γίνει σύντοµα φανερό από τη δική τους µαρτυρία, είναι παρόµοια µε αυτή των Εβραίων στις Πράξεις (19:15), στων οπίων τον «εξορκισµό» το κακό πνεύµα απάντησε: «Τον Ιησού τον ξέρω, και τον Παύλο τον ξέρω, εσείς όµως ποιοι είσαστε;» Ο άγιος Ιωάννης ο Κασσιανός, ο µεγάλος Ορθόδοξος πατέρας της ∆ύσης (5ος αι.), ο οποίος έγραψε µε µεγάλη διάκριση για τα έργα του Αγίου Πνεύµατος στη Συµβολή του (Collatio) για τις «Θείες ∆ωρεές», σηµειώνει ότι «καµµιά φορά οι δαίµονες (θαυµατουργούν) µε σκοπό να υψώσουν σε υπερηφάνεια τον άνθρωπο που πιστεύει ότι κατέχει το µεγάλο δώρο, κι έτσι τον προετοιµάζουν για µια ακόµα πιο µεγάλη πτώση. Προσποιούνται ότι καίγονται και οδηγούνται έξω από τα σώµατα όπου κατοικούσαν, εξαιτίας της (δήθεν) αγιότητας ανθρώπων που στην πραγµατικότητα γνωρίζουν ότι είναι ανίεροι. Στο Ευαγγέλιο διαβάζουµε:

Read More ->>

Ο «Νέος Χριστιανισµός»

Ιερομόναχου Serapheim Rose
Η Ορθοδοξία και η θρησκεία τού μέλλοντος
Β. Ο «Νέος Χριστιανισµός»

Ίσως υπάρχουν αυτοί που θα αµφιβάλλουν ότι η «χαρισµατική αναζωπύρωση» είναι µια µορφή µεντιουµισµού· ότι είναι µόνο ένα δευτερεύον θέµα το µέσον ή η τεχνική µε την οποία έρχεσαι σε επαφή µε το «πνεύµα» της «χαρισµατικής αναζωπύρωσης». Αλλά ότι αυτό το «πνεύµα» δεν έχει καµµία σχέση µε τον Ορθόδοξο Χριστιανισµό είναι απόλυτα σαφές. Στην πραγµατικότητα, αυτό το «πνεύµα» ακολουθεί σχεδόν κατά γράµµα τις «προφητείες» του Νικολάι Μπερντιάγιεφ σχετικά µε ένα «νέο Χριστιανισµό». Αφήνει εντελώς πίσω το «µοναστικό ασκητικό πνεύµα της ασκητικής Ορθοδοξίας», το οποίο εκθέτει το ψέµµα του µε τον αποτελεσµατικότερο τρόπο. ∆εν ικανοποιείται µε τον «συντηρητικό Χριστιανισµό που κατευθύνει τις πνευµατικές δυνάµεις του ανθρώπου µόνο προς τη µετάνοια και τη σωτηρία», αλλά µάλλον πιστεύει, όπως ο Μπερντιάγιεφ, ότι τέτοιος Χριστιανισµός είναι ακόµα «ατελής», προσθέτει ένα νέο επίπεδο «πνευµατικών» φαινοµένων από τα οποία κανένα δεν είναι ιδιαζόντως χριστιανικό σε χαρακτήρα (παρ’ ότι κάποιος είναι ελεύθερος να τα ερµηνεύσει ως «χριστιανικά»), τα οποία είναι ανοιχτά σε ανθρώπους κάθε οµολογίας µε ή χωρίς µετάνοια, και τα οποία είναι εντελώς άσχετα µε τη σωτηρία. Μοιάζει µε «µια νέα εποχή στο Χριστιανισµό, µια νέα και βαθειά πνευµατικότητα, η οποία σηµαίνει µια νέα έκχυση του Αγίου Πνεύµατος» - σε απόλυτη αντίθεση µε την Ορθόδοξη παράδοση και προφητεία. Αυτός είναι πράγµατι ένας «νέος Χριστιανισµός» - αλλά το ιδιαίτερα «νέο» στοιχείο σ’ αυτόν το «Χριστιανισµό» δεν είναι κάτι πρωτότυπο ή «προχωρηµένο», αλλά απλώς µια σύγχρονη µορφή της αρχαίας θρησκείας του διαβόλου, του σαµανιστικού παγανισµού. Το Ορθόδοξο «χαρισµατικό» περιοδικό «Logos» συνιστά τον Μπερντιάγιεφ ως «προφήτη» ακριβώς επειδή ήταν «ο µεγαλύτερος θεολόγος της πνευµατικής δηµιουργικότητας» (Logos, Μάρτ. 1972, σελ. 8).

Read More ->>

Η µεταστροφή ενός Ινδού βραχµάνου στο Χριστιανισµό

Ιερομόναχου Serafeim Rose
Η Ορθοδοξία και η θρησκεία τού Μέλλοντος
Παράρτηµα στην τέταρτη έκδοση :
Η µεταστροφή ενός Ινδού βραχµάνου στο Χριστιανισµό

Σηµείωση Ο Ορθόδοξος Χριστιανισµός, καθώς είναι η πληρότητα της Αλήθειας, είναι απλός στην ουσία του. Οποιοσδήποτε µε µια ειλικρινή και αταλάντευτη επιθυµία για την Αλήθεια θα φτάσει σ’ αυτόν. Η «νέα θρησκευτική συνείδηση» από την άλλη, είναι περίπλοκη. Αιχµαλωτισµένη στην πτωτικότητα αυτού του κόσµου, δεν µπορεί να εισέλθει στην απλότητα της Αλήθειας του Χριστού. Καθώς εξελίσσεται στη θρησκεία του µέλλοντος, θα γίνει µια επιτηδευµένη συλλογή κάθε παραδοξότητας της πεπτωκυΐας σκέψης, η οποία θα εξεγερθεί εναντίον της απλότητας της Ορθοδοξίας. Έτσι είναι θαυµάσιο να βλέπεις ένα πρόσωπο µε ανεπιτήδευτη καρδιά που, προερχόµενο από µια αυθεντική, παραδοσιακή έκφραση µιας ανατολικής, µη χριστιανικής θρησκείας, παρακάµπτει όλες τις πολυπλοκότητες της σύγχρονης νοοτροπίας της αποστασίας, και φτάνει στα πόδια του ίδιου του Χριστού. Έχοντας φτάσει µε έναν απλό τρόπο στο Χριστό, στέκεται στο κατώφλι της πληρότητας της αποκάλυψης του Χριστού στην Αγία Ορθοδοξία. Με αυτά κατά νου, παρουσιάζουµε την ακαταµάχητη διήγηση που ακολουθεί: Το όνοµά µου είναι Ravi Maharaj. Ράβι είναι συντόµευση για το ινδικό όνοµα Ραβιντίναζ. Μαχαράτζ είναι το επώνυµό µου, αλλά στην πραγµατικότητα ήταν τίτλος. Σήµερα το χρησιµοποιώ ως επίθετο· σηµαίνει «µεγάλος βασιλιάς». Έχω τέτοιο όνοµα εξ αιτίας της κάστας στην οποία γεννήθηκα, της κάστας των βραχµάνων. Ο πατέρας µου ήταν Ινδός ιερέας: ένας γκουρού, ένας γιόγκι. 

Read More ->>

Η αρετή τής υπομονής

Η αρετή τής υπομονής

Βαθύτερη έννοια της αρετής της υπομονής
«Όρος υπομονής»

Η αρετή της υπομονής, ως υπέρβαση ορισμένων αντί­ξοων καταστάσεων της ζωής, δεν είναι κάποιο περιπτωσιακό φαινόμενο συμπεριφοράς, αλλά τρόπος ζωής. Είναι κάνιστρο που εμπεριέχει τη χάρη και την καρποφόρο λειτουργία πολλών άλλων αρετών. Είναι στεφάνι με όλα τα άνθη των αρετών, τις οποίες, ασφαλώς, προϋποθέτει, καλλιεργεί και αυξάνει.Λέγοντας υπομονή δεν εννοούμε βέβαια τη μοιρολατρική αποδοχή ή την απλή ανοχή των θλι­βερών καταστάσεων της ζωής, αλλά εκφράζουμε την κατάφαση του λογισμού στη βίωση της θυσίας και του πάθους. Αναδεικνύουμε δηλαδή τη δυναμική εκείνη, που οδηγεί στην υπέρβαση των φαινομένων.

Η υπομονή είναι χριστοπρεπές ήθος· είναι το μέτρο που φανερώνει το μέγεθος και την ποιότητα της αγάπης μας στον Θεό και της εμπιστοσύνης μας στον Ευαγγελικό λόγο.

 Η υπομονή, κατά τον Απόστολο, μας κάνει «συμμόρφους» του Χριστού (Φιλιπ. 3, 10) και είναι «γεννήτωρ» και «συναίτιος» της απολαύσεως των μελλό­ντων αγαθών (Ιωάννης Χρυσόστομος). Με αυτό το στεφάνι της υπομονής, λέει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, «ο Ιησούς συνήθως στεφανώνει τους αθλητές Του». Θεωρεί μάλιστα ως Μάρτυρες τους υπομένοντας και λέει ότι ο Χριστός έστεψε τους Μάρτυρες της υπομονής με στεφάνια που ήταν φτιαγμένα με λουλούδια κάθε είδους.

Read More ->>

Αγιος Θεόδωρος Στουδίτης Πρόλογος

Αγιος Θεόδωρος Στουδίτης
Πρόλογος

Ἡ ὀρθοδοξία καί ἡ σώζουσα ἀλήθειά της, ἐκφράζεται μέ τόν πιό αὐθεντικό τρόπο μέσα ἀπό τήν λατρεία της καί ἡ ἀληθινή χριστιανική ζωή καί πορεία, ἀποτελεῖ το πλήρωμα τῆς χάριτος καί τῆς μεταμορφωτικῆς δύναμης πού ἀποκτοῦμε, ἤ μᾶλλον πού μᾶς δίνεται, στή λατρεία.Μελετώντας τὸ τὸ θέμα αὐτό, διαπίστωσα ὅτι, ἡ μαρτυρία αὐτοῦ του μεγάλου ἁγίου, εἶχε καθοριστικό ρόλο σέ βασικούς πυλῶνες τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, ὅπως τόν μοναχισμό, ἀλλά καί τήν ἐν Χριστῷ πνευματική ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί κάθε πιστοῦ, καθώς ἐπίσης καί τήν ἀκρίβεια στήν τήρηση τῶν ἱερῶν κανόνων, ὄχι ὡς μέσου κατάρρευσης ψυχῶν καί διάλυσης, ἀλλά ὡς ἐργαλείου οἰκοδομῆς, ἁγιασμοῦ καί σωτηρίας. Ἐπιπλέον, τήν συνέπεια στή στήριξη των αγωνιζομένων καί τήν ἀδιάλειπτη ἐκκλησιολογική ἄντληση ζωοδοτικῶν νοητῶν ὑδάτων ἀπό τήν Ἱερά Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, γιά τήν καρποφορία καί τήν καθαρότητα τῆς ὀρθοπραξίας και της ὀρθοδοξίας, διά μέσου τῶν αἰώνων, μέχρι καί σήμερα.Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ἄφηνε τόν ἴδιο τόν Κύριο νά ὁμολογεῖ καί νά κυρήττει τήν σώζουσα, ἐν Πνεύματι γινωσκόμενη, ἀλήθεια καί τά Θεία δόγματα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, μέσα ἀπό τήν ὁμολογητική στάση του, τήν ἀνυποχώρητη μαρτυρία του, ἀπό τόν Θεόπνευστο λόγο καί τήν γραφίδα του, ἀπό τήν συνεχῆ μνημόνευση τῶν θεοσδοτων διδασκαλιῶν τῶν θεοφόρων πατέρων, κυρίως δέ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου.

Read More ->>

Αγιος Θεόδωρος Στουδίτης Εισαγωγή

Αγιος Θεόδωρος Στουδίτης
Εισαγωγή

Οἱ πατέρες, μέσα ἀπὸ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς προσωπικοὺς ἀγῶνες τους καὶ τὶς μάχες κατὰ τῶν αἱρέσεων καὶ διαφόρων ἄλλων προβλημάτων, εἶχαν πάντοτε τὸν ἴδιο ἀντίπαλο. Τὴν Ἐκκοσμίκευση. Διαχρονικὰ καὶ πάντοτε καὶ μὲ τὸ προσωπεῖο κάθε ἐποχῆς, ἡ ἐκκοσμίκευση ἀποτελοῦσε τὴν «ἄρνηση τοῦ χριστιανικοῦ ὁράματος τοῦ κόσμου, τῶν κοσμικῶν καὶ ἐσχατολογικῶν διαστάσεων τῆς χριστιανικῆς πίστης» 1 . Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ οἱ πατέρες μάχονταν καὶ νικοῦσαν τὴν ἐκκοσμίκευση, προσφέροντας ξανὰ τὴν σύνδεση μὲ τὴν ἀποκάλυψη καὶ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπὸ τὸ ἰδανικότερο πεδίο μάχης ἀλλὰ καὶ οἰκοδομῆς: τὴν λατρεία.

Ἕνας ἀπὸ τοὺς πατέρες ποὺ ἔδωσαν αὐτὴ τὴν μάχη καὶ τοῦ ὁποίου ἡ δυναμικὴ προσωπικότητα δεσπόζει στὸ λατρευτικὸ καὶ πνευματικὸ στερέωμα τῶν τελευταίων δεκαετιῶν τοῦ ὀγδόου καὶ τῶν πρώτων τοῦ ἐνάτου αἰώνα, εἶναι αὐτὴ τοῦ ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου τοῦ ὁμολογητοῦ.

Ἡ πληθώρα τῶν λειτουργικῶν στοιχείων, ποὺ ἐντοπίζουμε στὰ κείμενα τοῦ ἁγίου, κυρίως τῶν Ὁμιλιῶν, τῶν Κατηχήσεων καὶ τῶν Ἐπιστολῶν του, ἀποτέλεσαν τὴν ἀφορμὴ γιὰ τὴν προσπάθεια συγγραφῆς αὐτῆς τῆς ἐργασίας.

Read More ->>

Ο Άγιος Θεόδωρος και το Στουδίτικο Κοινόβιο

Κεφάλαιο πρώτο
Ο Άγιος Θεόδωρος και το Στουδίτικο Κοινόβιο

Πηγές γιά τόν βίο τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου ἔχουμε ἀπό τρεῖς διασωθέντες βίους του13, οἱ ὁποῖοι συντάχθηκαν ὑπό ἑνός μοναχοῦ Μιχαήλ ἤ Θεοδώρου Δαφνοπάτου, ἀπό ἕνα δεύτερο ἄγνωστο συγγραφέα-συντάκτη μέ βάση κοινή πηγή τῶν μέσων του Θ’αἰῶνος, μέσα ἀπό τίς μαρτυρίες τοῦ ἰδίου τοῦ ἁγίου Θεοδώρου κυρίως ὅμως ἀπό τίς ἐπιστολές του. Τρίτη κυριότερη καί βασικότερη πηγή εἶναι ὁ Βίος Μιχαήλ Μοναχοῦ του Στουδίτου14. Λόγω τῆς «χρονικῆς ἐγγύτητας» καί τῆς «ζωντανῆς περιγραφῆς» του και ἐπειδή ἔζησε ἀπό κοντά τά γεγονότα ἤ γνώρισε αὐτόπτες μάρτυρες, δέν μπορεῖ παρά νά εἶναι αὐτή ἡ περιγραφή καί ἡ πιό πειστική.

Βρίσκουμε ἐπίσης κι ἄλλες πολλαπλές μαρτυρίες γιά τόν βίο τοῦ Ἁγίου, κυρίως αὐτοβιογραφικές, στά διάφορα συγγράμματά του, ἀλλά ἰδιαίτερα στίς Κατηχήσεις καί τίς Ἐπιστολές του. Κάτι τό ὁποῖο ἀποδείχθηκε σημαντική πηγή γιά ἐπισήμανση καί ἐπαλήθευση γεγονότων καί προσώπων πού ἀναφέρονται στίς Ἐπιστολές εἶναι ἡ Χρονογραφία τοῦ Θεοφάνους15.

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος γεννήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη τό 759, ἀπό τόν Φωτεινό καί τήν Θεοκτίστη. Οἱ γονεῖς του ἀνῆκαν σέ οἰκογένεια εὐγενῶν. Ἀργότερα θά ἀσπαστοῦν καί οἱ δύο τόν μοναχικό βίο.

Ἀπό τήν εὐσέβεια τῶν γονέων του ἀλλά κυρίως ἀπό τήν πνευματική καθοδήγηση τοῦ θείου του, ἀδελφοῦ της μητέρας του, Πλάτωνα, γίνεται μοναχός στά 22 του χρόνια ἐπί Εἰρήνης τῆς αὐτοκράτειρας16.

Read More ->>

Τά Μυστήρια της Εκκλησίας

Αγιος Θεόδωρος Στουδίτης
Κεφάλαιο δεύτερο
Τά Μυστήρια της Εκκλησίας

Θὰ πρέπει νὰ ἀναφέρουμε ὅτι μέσα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὡς προσδοκία καὶ συνάντηση μὲ τὸν Θεό, δὲν ὑπῆρξε ὁμοφωνία ὡς πρὸς τὸν ἀριθμὸ τῶν μυστηρίων καὶ τὸν σχολαστικὸ τρόπο ὁρισμού τους. Ὁ Θεοφόρος πατέρας καὶ ἡγούμενος τοῦ Στουδίου ἀναφέρει σὲ μία ἐπιστολή του πρὸς πνευματικὸ τέκνο του μοναχό, μὲ ποιμαντικὸ σκοπὸ καὶ πρὸς πνευματικὴ ἀφύπνιση, ἐπιγραμματικὰ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας «ἕξ μυστήρια ἐκτεθεικῶς˙ πρῶτον, περὶ φωτίσματος˙ δεύτερον περὶ συνάξεως, εἲτ΄ οὖν κοινωνίας˙ τρίτον περὶ τελετῆς μύρου˙ τέταρτον, περὶ ἱερατικῶν τελειώσεων˙ πέμπτον, περὶ μοναχικῆς τελειώσεως˙ ἕκτον, περὶ τῶν ἱερῶς κεκοιμημένων»44. Σημειώνεται στὴν Ἠθικὴ καὶ Θρησκευτικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία ὅτι «ὁ χρόνος καθ΄ ὅν καθωρίσθη, ὅτι τὰ μυστήρια εἶναι ἑπτά, συμπίπτει περὶ τὰ τέλη τοῦ ΙΓ΄ αἰῶνος…». Σύμφωνα μὲ αὐτὴν τὴν μαρτυρία μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε ὅτι, ὅταν ἔγραφε ὁ ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης, μποροῦσε νὰ ἀριθμεῖ, ὄχι νὰ ὁρίζει ὡς αὐθεντία, τὰ μυστήρια σὲ ἕξι. Εἶναι ἀναγκαῖο ἐπίσης νὰ ἀναφέρουμε, πρὸς ἀποφυγὴν λανθασμένων ἐντυπώσεων, ὅτι σὲ ἄλλες ἐπιστολές του πρὸς λαϊκοὺς πιστοὺς ποὺ ζοῦν ἐν συζυγία, ἐκφράζεται ξεκάθαρα γιὰ τὸν γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὡς μυστήριο σωτηρίας τῶν καλῶς ἀγωνιζομένων μέσα σὲ αὐτό.

Read More ->>

Οι ακολουθίες του νυχθημερού

Αγιος Θεόδωρος Στουδίτης
Κεφάλαιο τρίτο
Οι ακολουθίες του νυχθημερού

Μέσα ἀπό τήν ἀναφορά τοῦ ἁγίου Θεοδώρου γιά τήν λατρευτική προσευχή καί τήν συχνότητά της στό καθημερινό τυπικό της μοναχικῆς ἀδελφότητας, ὅτι «ψαλμωδία τήν ψαλμωδίαν διαδέχεται, ἀνάγνωσις τήν ἀνάγνωσιν, μελέτη τήν μελέτην, προσευχή τήν προσευχήν»355 δηλαδή ἀκολουθία τήν ἀκολουθία διαδέχεται, μποροῦμε νά καταλάβουμε ὅτι οἱ ἀκολουθίες ἦταν ἐκτενεῖς, καλύπτοντας σχεδόν τό ἕνα τρίτο της ἡμέρας. «Ἡ παροῦσα μαρτυρία καὶ ἡ παρόμοια τῆς κατηχήσεως νβ΄ (52) ἀποτελοῦν μὲν ὑπαινιγμὸ ἀδιαλείπτου καὶ ἀκοιμήτου δοξολογίας στὴ Μονὴ τοῦ Στουδίου κατὰ τὴν δεύτερη περίοδο ἀκμῆς της, κατὰ τὴν ὁποία ἦταν ἡγούμενος ὁ ἅγιος Θεόδωρος, δὲν μποροῦν ὅμως νὰ στηρίξουν τὴν ἄποψη ὅτι καὶ πράγματι ὑπῆρχε»356. Κατά τόν ἀείμνηστο καθηγητή Ἰωάννη Φουντούλη, τό ἐκτενές τῶν ἀκολουθιῶν «εἶναι ἡ βασική ἐπιδίωξη τῆς μοναχικῆς πολιτείας, ἡ κατά τό ἀνθρωπίνως δυνατόν ἀκατάπαυστος ὑμνολογία τοῦ Θεοῦ, τό ἔργον τῶν ἀγγέλων»357.

Read More ->>

Διακονήματα σχετιζόμενα με τήν Λατρεία

Αγιος Θεόδωρος Στουδίτης
Διακονήματα σχετιζόμενα με τήν Λατρεία
Κεφάλαιαο Τέταρτο

Ἀποτελεῖ σημαντικό στοιχεῖο τῆς μοναχικῆς ζωῆς, τοῦ κοινοβίου κυρίως, ἡ καθημερινή ἀπασχόληση, ὅλων σέ κάποιο διακόνημα, ἡ ὁποία εἶναι ἀπαραίτητη γιά τήν καθολική λειτουργία τῆς Μονῆς και ἀποτελεῖ βασικό στοιχεῖο στήν πνευματική προκοπή τοῦ κάθε μοναχοῦ ξεχωριστά.Τά διακονήματα ἀπαιτοῦν χρόνο καί κόπο ἀπό τήν ζωή τῶν ἀδελφῶν, χρόνο καί κόπο ὅμως, ὁ ὁποῖος καταβάλλεται καί προσφέρεται ἀπό τόν καθένα μέ τήν αἴσθηση ὅτι προσφέρεται στόν ἴδιο τόν Χριστό. Μέ φιλότιμο καί ἀσκητική προθυμία, ἐμπνέει τούς ἀδελφούς ὁ ἅγιος ἡγούμενος Θεόδωρος, μέ προσευχή καί καλό λογισμό τούς προτρέπει νά ἐπιτελοῦν τά διακονήματά τους, μέ χαρά καί συνέπεια νά στέκονται στόν χῶρο τῆς ἐργασίας τους, μέ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό καί τόν ἡγούμενο γιά τήν διακριτική καί εὔστοχη ἐπιλογή καί διαλογή τοῦ διακονήματος τοῦ καθενός προσωπικά. «Τό λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίω, οἱ τάς διακονίας ἐπέχοντες ἴστε ὡς ἐν αὐταῖς πολύς ὁ μισθός ὑμῶν ὑπάρχει»399. Ἐπίσης, συνιστᾶ καί νουθετεῖ τήν προσοχή ἀπό τόν γογυσμό καί τήν ἀγανάκτηση, διότι μέ αὐτό τόν τρόπο, θά ἀπωλέσουν τούς καρπούς τῶν καμάτων τους καί θά θλίψουν τόν Κύριο. «Προσέχετε, μήπως ἐν αὐτοῖς τόν Θεόν παροργίζητε. Καιρός ἐργασίας; 

Read More ->>