Με τον φόβο (ή «φόβο») να μην γίνει ποτέ το δημοψήφισμα, να προλάβει να πέσει η κυβέρνηση, ή το κράτος, ή να εκπληρωθεί η προφητεία των Μάγια ξερωγω, ας δούμε τι είναι αυτή η παπαριά, και γιατί είμαι αναφανδόν υπέρ της.
Τι σημαίνει ένα δημοψήφισμα:
Για την δημοκρατία. Η κυβέρνηση, πλην ορισμένων διαδικασιών, δεν έχει την λαϊκή εντολή παρά μόνο κάθε τέσσερα χρόνια. Τέσσερα-χρόνια. Αυτά είναι πολλά, σε κάθε περίπτωση, και, σήμερα μιλώντας, πολλές είναι και τέσσερις ώρες. Την ψηφίζουμε τώρα, και για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, λειτουργεί όπως νομίζει.
Συμφωνείς; διαφωνείς; μπορείς πχ να διαδηλώσεις, να κάψεις τράπεζες ή να μπεις στο μπουρδέλο την βουλή, να μιλήσεις στους βουλευτές σου ή να τους πετάξεις γιαούρτια, αλλά δημοκρατικά υποχρεωμένοι να σε ακούσουν είναι μετά από τέσσερα χρόνια.
Πολύ. Υπερβολικά πολύ. Γι’ αυτόν τον λόγο, η διενέργεια δημοψηφίσματος είναι μία θαυμάσια ευκαιρία για να μιλήσει, δημοκρατικά και -κυρίως- θεσμικά, ο λαός. Η δημοκρατία έχει μόνο να κερδίσει από αυτήν την διαδικασία της.
Γι’ αυτό είμαι υπέρ του δημοψηφίσματος.
Για τον πολίτη. Κάθε δυνατότητα που έχει ο πολίτης να συμμετέχει στα κοινά είναι μία δυνατότητα αξιοπρεπής παρουσίας. Ο Α ή ο Β μπορεί να τον θέλει στον δρόμο – δεν θα διαφωνήσουμε. Μπορεί να τον θέλει στο Σύνταγμα, δεν θα διαφωνήσουμε. Στον αγώνα, ούτε εκεί θα διαφωνήσουμε. Αλλά το σημαντικό, κατ’ εμέ, είναι να τον θέλει ενεργό. Κάθε φορά που καλείται να απαντήσει ο πολίτης σε ένα ερώτημα, καλείται να συμμετάσχει στην λύση του. Μέχρι τώρα, η συμμετοχή του ήταν να επιλέξει την Καϊλή γιατί έγραφε ωραία στο γυαλί, τον Ρομπόπουλο γιατί είχε ωραιο λόγο, ή τον Τσοχατζόπουλο για το παράστημά του. Μπορούσε – αλλά εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια αντιλαμβάνεται πόσο πονάει αυτή η ελαφρότητα της επιλογής, πόσο επηρεάζει την καθημερινότητά του. Ή, εν πάσει περιπτώσει, θα έπρεπε να έχει αντιληφθεί.
Γι΄αυτόν τον λόγο, η η διενέργεια δημοψηφίσματος είναι μία θαυμάσια ευκαιρία να συμμετάσχει(*), να έχει το βάρος της απόφασής του, να αξιοποιήσει την δύναμή του.
Γι’ αυτό είμαι υπέρ του δημοψηφίσματος.
Για το κράτος. Εδώ και χρόνια γράφω, με απόλυτη συνέπεια ελπίζω, πως η εικόνα μου είναι ότι οι τελευταίες κυβερνήσεις ΔΕΝ αξιοποιούν την εξουσία του λαού με λύσεις, αλλά με πρόγραμμα. Ότι τους είναι απείρως πιο εύκολο να πουν «ας φορολογήσουμε αυτό», από το να πουν «ας δημιουργήσουμε εκείνο». Πιο εύκολο, πιο βατό, πιο ασφαλές. Ε, προφανώς, δεν είναι. Ειδικά η τελευταία κυβέρνηση έχει βαλθεί να πείσει ότι αυτό που κάνει είναι σωστό, καταναλώνοντας απείρως περισσότερες δυνάμεις για να το τεκμηριώσει, από ότι για να εξετάσει την πιθανότητα να υπάρχουν και άλλες λύσεις, άλλες επιλογές, άλλες προτάσεις. Δεν ξέρω αν δεν την νοιάζει, που είναι το βλακώδες, είτε δεν είναι μέρος της ατζέντας της, που είναι το προδοτικό, δεν έχει δείξει ούτε ένα λεπτό μάχης για την λύση, παρά δύο χρόνια μάχης για την λύση έτσι.
Αυτή η κυβέρνηση μπορεί να τα αλλάξει όλα. Με ένα δημοψήφισμα να βγει ένα ερώτημα που περιέχει δύο λύσεις. Αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι δεν θα γίνει, αλλά αφήστε με να είμαι ρομαντικός: έχει την ευκαιρία να δείξει ότι, έχει την σκέψη δύο λύσεων, την δυνατότητα διαχείρισής τους, μέχρι τώρα ακολουθούσε το ένα, είναι ικανή για το δεύτερο.
Γι’ αυτό, είναι μία θαυμάσια ευκαιρία, να δούμε ποιος είναι τι, ποιος αξίζει τι, και ποιος μπορεί τι.
Και γι’ αυτό, είμαι υπέρ του δημοψηφίσματος.
Υ.Γ.: (*) στο twitter διάβασα πως, η μη συμμετοχή ποσοστού μεγαλύτερου από το 50,1% την καθιστά άκυρη. Δεν μπόρεσα να το επιβεβαιώσω, αλλά, αν ισχύει, σημαίνει ότι έχουμε περισσότερες επιλογές από τις δύο, ειδικά σε ένα ερώτημα που δεν μας καλύπτει. Update (11/1/2012): το κείμενο στο twitter, αν και αναφερόταν στο δημοψήφισμα, ίσως εμπνεύστηκε από ένα email που κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή για τις κανονικές εκλογές, το οποίο δεν ισχύει.
Άλλες θέσεις για το δημοψήφισμα: «Εκβιασμός» αλλά και «ευκαιρία» το δημοψήφισμα για την αριστερά (Το ποντίκι)
Loading...
Με μεγάλη καθυστέρηση όμως ο ΓΑΠ προτίθεται να ρωτήσει το λαό. Πριν 18 μήνες στο Καστελόριζο έκανε στροφή στην πολιτική γραμμή που είχε υποσχεθεί στους ψηφοφόρους του και δεν ρώτησε αν ο λαός τον εμπιστεύεται για κάτι διαφορετικό από αυτό για το οποίο τον είχε ψηφίσει. Βέβαια, πολύ πιθανό είναι τότε απλώς να έβγαινε πάλι κυβέρνηση η Ν.Δ. και να μην είχαμε κάποια ουσιαστική αλλαγή και η κατάληξη να ήταν ίδια με τώρα.
Ένα εκβιαστικό δίλημμα «μνημόνια ή χρεοκοπία» είναι αυταρχικό και θα ήταν η απόδειξη του πόσο λάθος ήταν και αυτή η κυβέρνηση. Το επιθυμητό κατ’ εμέ θα ήταν «θέλετε να συνεχίσω αυτά που κάνω, θέλετε να αλλάξω εντελώς πορεία ή θέλετε να με κρίνετε εξ αρχής σε εκλογές».
Αλλά, αγαπητέ, δε διαφέρει σε πολλά η παρούσα κυβέρνηση από οποιαδήποτε άλλη φιλική προς τις τράπεζες και το κεφάλαιο ευρωπαϊκή κυβέρνηση και θετικές εκπλήξεις δεν περιμένω πλέον.
Για μένα, το παρόν πολιτικό σκηνικό έχει και επίσημα χρεοκοπήσει και είναι καιρός να εκπροσωπηθούν σε μεγαλύτερο ποσοστό οι απόψεις που βάζουν τον άνθρωπο και το περιβάλλον πάνω από τα κέρδη και τους αριθμούς του καπιταλιστικού συστήματος…
@konstantinos «Με μεγάλη καθυστέρηση», δεν διαφωνώ καθόλου. Στο άρθρο δεν λέω «μόνο τώρα μπορούσε να γίνει δημοψήφισμα» λέω «έστω και τώρα, έχει θετικές συνέπειες».
Για την χρεοκοπία, επίσης, του συστήματος, έχω κάποιες αμφιβολίες. Όχι αν έχει γίνει, αλλά κυρίως αν είναι μη-αναστρέψιμες. Αλλά ως μοναδική σωτηρία του, είτε έτσι, είτε αλλιώς, βλέπω μόνο την δημοκρατία του πολίτη. Θεωρώ πως την στερηθήκαμε στο παρελθόν, είναι μία εξαιρετική ευκαιρία να την ανακτήσουμε τώρα.
Συμφωνώ μαζί σου! Είναι αυτό που λες ότι δεν είναι δυνατόν επί τέσσερα χρόνια να λαμβάνει κάποιος λευκή επιταγή για να κάνει ο,τι θέλει ακόμη κι αν άλλα είχε υποσχεθεί. Είναι το δημοψήφισμα μια πρακτική να βεβαιωθεί ότι καλώς πράττει. Σε αναμονή των εξελίξεων, λοιπόν!
Δε νομίζω οτι υπάρχει άνθρωπος, που έχει μια στοιχείωδη δημοκρατική ευαισθησία, και να συμφωνήσει οτι το δημοψήφισμα είναι ένας πολιτικός και βαθύτατα δημοκρατικός τρόπος για να συμμετέχει ο πολίτης στα κοινά, σε αυτά που τον αφορούν.
Και ναι εμείς στην Ελλάδα στερηθήκαμε αυτή τη δημοκρατική πολυτέλεια, σε αντίθεση με τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς. Έιμαι ένθερμη υποστηρίκτρια του δημοψηφίσματος αλλά με τα μέχρι τώρα δεδομένα θα έλεγα όχι.
Αν θέλεις διάβασε τα επιχειρήματά μου.
1. Το διακύβευμα του δημοψηφίσματος είναι σύνθετο και δε μπορεί να απαντηθεί με ένα ναι ή ένα όχι, με κίνδυνο ένα μεγάλο ποσοστό από εμάς να μη μπορεί να εκφραστεί.
2.Η διατύπωση της ερώτησης που θα τεθεί μαζί με τον επικοινωνιακό χειρισμό δείχνουν μέχρι στιγμής έναν καλυμένο εκβιασμό.
3.Η φόρτιση της ελληνικής κοινωνίας δημιουργεί σε πολλούς από την αίσθηση οτι θα ψηφίσει πρώτα δίνοντας μια απάντηση στην κυβέρνηση, ένα είδος εκλογικής απάντησης, και όχι τόσο στο ερώτημα.
Με λίγα λόγια η πρεμιέρα, αν υπάρξει, αυτού του θεσμού ουσιαστικά θα γίνει για να μη γίνουν εκλογές, για να τις υποκαταστήσει. Αν όμως στην πρεμιέρα του ο θεσμός λειτουργήσει αφαιρώντας ουσιαστικά από όλους μας το μεγαλύτερο δημοκρατικό μας δικαίωμα, τότε φοβάμαι οτι το μέλλον του είναι καταδικασμένο από την αρχή.
@NERA53 Κατ’ αρχάς, συμφωνούμε ότι ..συμφωνούμε.
Πάμε να δούμε τις σκέψεις μου στα επιμέρους:
1,2) Δεν το γνωρίζουμε, καθώς δεν έχει τεθεί ερώτημα ακόμα. Θα συμφωνήσω μαζί σου, όταν το δω, αλλά θα έχει επιβεβαιωθεί ο τελευταίος μου φόβος στο κομμάτι για το κράτος. Συνεπώς, ισχύει το ναι, για να εκτεθεί η σκέψη τους.
3) ο φόβος αν ο πολίτης δεν αποδειχθεί σωστός ψηφοφόρος υπάρχει, και τον σέβομαι. Αλλά αν δεν του δοθεί μια καλή ευκαιρία για να αποδείξει ότι αυτό είναι λάθος, τον προστατεύουμε από τον εαυτό του, κάτι που μου χτυπάει το καμπανάκι του αντιδημοκρατικού. Αλλιώς: Η τρίτη σκέψη σου θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με μικρές αλλαγές για ένα κείμενο που θα έλεγε «εκλογές»: «όχι, γιατί θα έδιναν μία απάντηση σε μία λαθραία κυβέρνηση και όχι στο διακύβευμα».
Δεν θέλω να προστατέψω τους ψηφοφόρους από τον εαυτό τους, θέλω να ερωτώνται, μέχρι να αναγκαστούν να απαντήσουν σοβαρά. Όποιο και αν είναι το τίμημα, αυτής της διαδικασίας, το κέρδος, όταν πετύχει κάποια στιγμή, είναι σπουδαίο.
Την υποκατάσταση των εκλογών, την φοβάμαι και εγώ. Πλην όμως, όπως γράφω και στην αρχή, μία κυβέρνηση έχει την ευχέρεια, υπό συνθήκες, να μείνει τέσσερα χρόνια. Η απουσία ενός δημοψηφίσματος δεν μειώνει αυτόν τον χρόνο. Η παρουσία του όμως, επίσης υπό συνθήκες, μπορεί.
Πρώτα να κάνω μια μικρή διόρθωση στο πρώτο κείμενο μου στη δεύτερη αράδα λείπει το μη΄. Το ορθό λοιπόν είναι να μη διαφωνήσει
Ήδη οι πρώτες σκέψεις έχουν διαρρεύσει και αφορούν, όπως γραφεται, ότι στο δημοψήφισμα το δίλημμα δεν είναι «αυτή ή άλλη κυβέρνηση», αλλά «ναι ή όχι στη σύμβαση», «ναι ή όχι στην Ευρώπη», «ναι ή όχι στο ευρώ».
Ακόμα και το πιο απλό και το πιο ξεκάθαρο ναί ή όχι στη δανειακή σύμβαση είναι από μόνο του ένα τεράστιο ζήτημα. Η δανειακή σύμβαση ουσιαστικά θα περιέχει όλες τις παραμέτρους αυτού που έχουμε συνηθίσει οικονομική πολιτική. Αν εγώ για παράδειγμα ψηφίσω όχι στη δανειακή σύμβαση, θα πρέπει να έχω στο μυαλό μου, να είναι ορατό, κατανοητό και κρυστάλλινο τι θα υποκαταστήσει τη δανειακή σύμβαση. Οχι ως φυσικό πρόσωπο αλλά ως πολιτική πρόταση.Αλλιώς θα ψηφίσω με το φόβο οτι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Δε φοβάμαι λοιπόν αν ο ψηφοφόρος θα ψηφίσει λάθος,Αυτό συμβαίνει και στις εκλογές.
Επιμένω οτι η υποκατάσταση των εκλογών είναι λάθος και σε μια άλλη πολιτική στιγμή σίγουρα με όχι τόσο μεγάλες συνέπειες.Στη παρούσα όμως;
@NERA53 θαυμάσια, συμφωνούμε απολύτως. Σου τονίζω όμως ότι στο κείμενο ΔΕΝ αναφέρομαι σε υποκατάσταση των εκλογών: Σαφώς, σε κάθε περίπτωση, οι εκλογές είναι καλύτερες από διλήμματα.
Αλλά, εκλογές, αν δεν θέλει η κυβέρνηση, ή η πλειοψηφία της βουλής, ΔΕΝ γίνονται. Με αυτό το δεδομένο, λέω: καλώς να ορίσει το δημοψήφισμα.
Είτε κακώς διατυπωμένο, είτε καλώς, μόνο καλό θα κάνει.
Μα όπως είναι φανερό αυτός είναι ο σκοπός του.Να υποκαταστήσει τις εκλογές. Στην καλύτερη έκβαση του να τις καθυστερήσει και να παρατείνει μια εκρηκτική κατάσταση, στη χειρότερη να εκληφθεί ως εκλογικό αποτέλεσμα και να δυναμιτίσει επιπλέον το κοινωνικό κλίμα, έχοντας υπονομεύσει και τον ίδιο το θεσμό προτού ξεκινήσει.
Δε συζητάμε σε θεωρητική βάση.Συζητάμε για σήμερα και για συγκεκριμένο θέμα. Αυτό είναι που εγώ τονίζω.