Μετάβαση στο περιεχόμενο

Κύπελλο Ιντερτότο ΟΥΕΦΑ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Κύπελλο Ιντερτότο ΟΥΕΦΑ
ΔιοργανωτήςUEFA
Ίδρυση1957
Αριθμός ομάδων8
Commons page Πολυμέσα σχετικά με τη διοργάνωση

Το Κύπελλο Ιντερτότο (αγγλικά: UEFA Intertoto Cup) ήταν η τέταρτη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διασυλλογική διοργάνωση της UEFA (πίσω από το Τσάμπιονς Λιγκ το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και το Κύπελλο Κυπελλούχων). Διεξαγόταν κάθε καλοκαίρι με τη συμμετοχή ομάδων που δεν κατάφεραν να προκριθούν σε μια από τις δύο μεγάλες Ευρωπαϊκές διοργανώσεις (Τσάμπιονς Λιγκ, Κύπελλο ΟΥΕΦΑ) μέσω του εθνικού τους πρωταθλήματος. Από το 2009 καταργήθηκε.

Οποιοσδήποτε σύλλογος επιθυμούσε να συμμετάσχει έπρεπε να υποβάλλει αίτηση για την είσοδο του στο θεσμό, με το σύλλογο που είχε την υψηλότερη θέση στο εθνικό του πρωτάθλημα να κερδίζει τη συμμετοχή στην διοργάνωση. Αυτό βέβαια δεν σήμαινε ότι η ομάδα πρέπει να είχε καταταγεί ακριβώς πίσω από εκείνες που κατάφεραν να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή τους στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Εάν η ομάδα η οποία βρισκόταν σε αυτή τη θέση δεν εκδήλωνε το ενδιαφέρον της, δεν είχε δικαίωμα να πάρει μέρος στο Κύπελλο Ιντερτότο, σε αντίθεση με μια κάποια άλλη ομάδα του ίδιου πρωταθλήματος, η οποία είχε υποβάλλει το αίτημα αυτό.

Το Κύπελλο Ιντερτότο διεξαγόταν υπό την αιγίδα της UEFA από το 1995 και αντικατέστησε το Κύπελλο Ράπαν που διεξαγόταν από το 1961. Ως το 1967 η επίσημη ονομασία του ήταν Διεθνές Ποδοσφαιρικό Κύπελλο (International Football Cup) αλλά έμεινε γνωστό ως Κύπελλο Ράπαν από το όνομα του εμπνευστή του, του Αυστριακού προπονητή Καρλ Ράπαν. Ιδρύθηκε ως μια θερινή διοργάνωση με τη χορηγία διαφόρων ευρωπαϊκών οργανισμών ποδοσφαιρικού στοιχήματος ώστε να υπάρχουν παιχνίδια για τα δελτία κατά τη θερινή περίοδο. Διεξαγόταν σε ομίλους, οι νικητές των οποίων διεκδικούσαν το τρόπαιο σε αγώνες νοκ-άουτ κατά τη χειμερινή σεζόν.

Από το 1967 καταργήθηκαν οι αγώνες νοκ-άουτ της β΄ φάσης ως ασύμφοροι οικονομικά. Το κύπελλο μετονομάστηκε σε Κύπελλο Ιντερτότο-Σίγκερ και μετατράπηκε σε ένα θερινό τουρνουά που γινόταν μόνο για το ποδοσφαιρικό στοίχημα. Οι ομάδες συμμετείχαν προαιρετικά με στόχο να δίνουν αγώνες προετοιμασίας και να έχουν κάποια οικονομικά οφέλη από τη συμμετοχή. Διεξαγόταν σε ομίλους των τεσσάρων ομάδων, ο αριθμός των οποίων ήταν διαφορετικός κάθε καλοκαίρι ανάλογα με τον αριθμό των συλλόγων που δήλωναν συμμετοχή στον θεσμό.

Εκδοχή του λογότυπο όταν ανέλαβε τη διοργάνωση η UEFA.

Το 1995 ανέλαβε τη διοργάνωσή του η UEFA, η οποία το ονόμασε Κύπελλο Ιντερτότο ΟΥΕΦΑ, έβαλε κανόνες στη συμμετοχή των ομάδων και το μετέτρεψε σε προκριματική διοργάνωση για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Με την ενεργή ανάμειξή της η ΟΥΕΦΑ προσπάθησε να δώσει ένα κύρος στο θεσμό. Θέλησε αφενός να διατηρήσει τη διοργάνωση για τα θερινά δελτία ποδοσφαιρικού στοιχήματος, αφετέρου να δώσει την ευκαιρία μιας ευρωπαϊκής εμπειρίας σε ομάδες που δεν κατάφερναν να προκριθούν στα ευρωπαϊκά κύπελλα. Μάλιστα την πρώτη χρονιά εφαρμογής του θεσμού, η Ζιροντέν Μπορντό κατάφερε ξεκινώντας από το Ιντερτότο να φτάσει ως τον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.

Ορίστηκε να μετέχουν υποχρεωτικά μια ή δύο ομάδες από κάθε πρωτάθλημα, οι αμέσως επόμενες στη βαθμολογία από τις συμμετέχουσες στις άλλες ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Όμως, επειδή υπήρξε μια επιφυλακτικότητα από αρκετούς συλλόγους και ομοσπονδίες, η ΟΥΕΦΑ δεν εφάρμοσε τις κυρώσεις που προέβλεπε η αρχική προκήρυξη και δέχτηκε την αντικατάσταση των ομάδων που αρνούνταν να πάρουν μέρος με άλλες είτε από το ίδιο πρωτάθλημα είτε από άλλη ομοσπονδία. Για παράδειγμα τα έτη: 1996, 1999, 2001 και 2004 δεν θέλησε να μετάσχει καμιά ελληνική ομάδα και οι δύο θέσεις δόθηκαν σε άλλες χώρες. Παρομοίως, το 1998 δήλωσε συμμετοχή μόνο μία ομάδα από την Ελλάδα αντί για δύο που είχε δικαίωμα.

Το 2009 η UEFA έκανε αλλαγές στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και το Κύπελλο Ιντερτότο καταργήθηκε. Οι ομάδες που λόγω της θέσης τους στο εθνικό τους πρωτάθλημα θα κέρδιζαν τη συμμετοχή τους στο Ιντερτότο, συμμετέχουν στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Η αιτία της κατάργησής του ήταν, σύμφωνα με την UEFA, το περιορισμένο ενδιαφέρον του κόσμου για τη διοργάνωση. Ωστόσο, υπάρχουν φήμες που υποστηρίζουν, πως μία άλλη σοβαρή αιτία ήταν οι υποψίες της UEFA για πολλά στημένα παιχνίδια στη διοργάνωση.

Από το Ιντερτότο στο ΟΥΕΦΑ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το Κύπελλο Ιντερτότο προκρινόταν στον 1ο γύρο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ ο εξής αριθμός ομάδων:

  • 1995: 2 ομάδες.
  • 1996 ως 2005: 3 ομάδες.
  • 2006 ως 2008: 11 ομάδες.

Τρόπος διεξαγωγής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τις τρεις πρώτες σεζόν (1995 ως 1997) η διοργάνωση είχε δύο φάσεις. Στην α΄ φάση μετείχαν 60 σύλλογοι χωρισμένοι σε 12 ομίλους των 5 ομάδων, οι οποίοι έδιναν μονούς αγώνες μεταξύ τους (δύο εντός και δύο εκτός έδρας). Η μορφή αυτή διεξαγωγής αποτέλεσε πρόκριμα και αργότερα εφαρμόστηκε στους ομίλους του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Στη β΄ φάση οι νικητές των ομίλων έδιναν αγώνες νοκ-άουτ μέχρι να απομείνουν δύο (το 1995) και τρεις (1996 και 1997) που προκρίνονταν στον 1ο γύρο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.

Από το 1998 καταργήθηκε η φάση των ομίλων. Οι σύλλογοι μετείχαν σε γύρους νοκ-άουτ έτσι ρυθμισμένους ώστε να απομείνουν τρεις ομάδες που περνούσαν στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Με αυτή τη μορφή συνεχίστηκε ως το 2005. Από το 2006 συμμετέχει μόνο μία ομάδα από κάθε πρωτάθλημα. Οι γύροι μειώθηκαν σε τρεις και οι ομάδες που περνούν στο ΟΥΕΦΑ αυξήθηκαν σε έντεκα. Το 2008 το Κύπελλο Ιντερτότο διεξήχθη για τελευταία φορά.

Μέχρι το 2005 ως νικήτριες του Κυπέλλου Ιντερτότο θεωρούνταν οι 2-3 ομάδες που προκρίνονταν στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Από το 2006 και μετά, που ο αριθμός τους αυξήθηκε σε έντεκα, η ΟΥΕΦΑ καθιέρωσε να αναδεικνύεται νικητής της διοργάνωσης όποια ομάδα από τις έντεκα κατάφερνε να προχωρήσει πιο πολύ στους γύρους του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Όμως, σε κάποιες λίστες αναφέρονται ως νικήτριες και οι 11 ομάδες που προκρίνονταν από το Ιντερτότο στο ΟΥΕΦΑ.

Έτσι έπειτα από σχεδόν 40 χρόνια (το 1967 είχε απονεμηθεί τίτλος για τελευταία φορά, όταν λεγόταν Κύπελλο Ράπαν) το Ιντερτότο έπαψε να είναι η μοναδική στα χρονικά διεθνής ποδοσφαιρική διοργάνωση χωρίς νικητή, το «κύπελλο χωρίς κυπελλούχο» (cup of the cupless), όπως χαρακτηριζόταν από πολλούς. Το 2006 τροπαιούχος ήταν η Νιούκασλ Γιουνάιτεντ, το 2007 το Αμβούργο και το 2008 η Σπόρτινγκ Κλούμπε ντε Μπράγκα.

Νικήτριες ομάδες ανά έτος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη λίστα περιλαμβάνονται όλες οι νικήτριες ("συμπρωταθλήτριες") ομάδες που κέρδισαν το Κύπελλο Ιντερότο ΟΥΕΦΑ και προκρίθηκαν στον Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Ο τελικός νικητής (που καθοριζόταν από την επίδοση των ομάδων στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ) αναγράφονται με έντονη γραφή.

Έτος Νικήτριες
2008 Μπράγκα Άστον Βίλα Ντεπορτίβο Λα Κορούνια Στουτγκάρδη Ρόζενμποργκ Νάπολι
Ρενς Βασλούι Έλφσμπουργκ Γκρασχόπερς Στουρμ Γκρατς
2007 Αμβούργο ΣΦ Ατλέτικο Μαδρίτης Άλμποργκ ΜΚ Σαμπντόρια Μπλάκμπερν Ρόβερς Λανς
Λεϊρία Ραπίντ Βιέννης Χάμαρμπυ Οτέλουλ Γκαλάτσι Τομπόλ
2006 Νιούκασλ Γιουνάιτεντ Οσέρ Γκρασχόπερς Όντενσε Μπόλντκλουμπ Ολιμπίκ Μαρσέιγ Χέρτα Βερολίνου
Καϊσερίσπορ Εθνικός Άχνας Τβέντε Ριντ Μάριμπορ

Τα αποτελέσματα που παρουσιάζονται είναι τα συνολικό σκορ των αγώνων των μεταξύ των ομάδων. Στη λίστα περιλαμβάνονται οι ομάδες που κέρδισαν τους τελικούς και προκρίθηκαν στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Έτος Νικήτριες Φιναλίστ Αποτέλεσμα
2005 Αμβούργο Βαλένθια 1 – 0
Λανς ΤΦΡ Κλουζ 4 – 2
Ολιμπίκ Μαρσέιγ Ντεπορτίβο Λα Κορούνια 5 – 3
2004 Λιλ Λεϊρία 2 – 0 (παρ.)
ΦΚ Σάλκε 04 Σλόβαν Λίμπερετς 3 – 1
Βιγιαρρεάλ Ατλέτικο Μαδρίτης 2 – 2 (3 – 1 στα πέναλτι)
2003 ΦΚ Σάλκε 04 Πάσινγκ 2 – 0
Βιγιαρρεάλ Χέρενφεν 2 – 1
Περούτζια Κάλτσιο Βόλφσμπουργκ 3 – 0
2002 Μάλαγα Βιγιαρρεάλ 2 – 1
Φούλαμ Μπολόνια 5 – 3
Στουτγκάρδη Λιλ 2 – 1
2001 Άστον Βίλα Βασιλεία 5 – 2
Παρί Σεν Ζερμέν Μπρέσια Κάλτσιο 1 – 1 (ε)
Τρουά Νιούκασλ Γιουνάιτεντ 4 – 4 (ε)
2000 Ουντινέζε Σίγκμα Όλομουτς 6 – 4
Θέλτα Βίγο Ζενίτ Αγ. Πετρούπολης 4 – 3
Στουτγκάρδη Οσέρ 3 – 1
1999 Μονπελιέ Αμβούργο 2 – 2 (3 – 0 στα πέναλτι)
Γιουβέντους Σταντ Ρενναί 4 – 2
Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ Μετς 3 – 2
1998 Βαλένθια ΦΚ Ρεντ Μπουλ Σάλτσμπουργκ 4 – 1
Βέρντερ Βρέμης Βοϊβοντίνα 2 – 1
Μπολόνια Ρουχ Χόρζοβ 3 – 0
1997 Μπαστιά Χάλμσταντ 2 – 1
Ολιμπίκ Λυών Μονπελιέ 4 – 2
Οσέρ Ντούισμπουργκ 2 – 0
1996 Καρλσρούη Σταντάρ Λιέγης 3 – 2
Γκανγκάμπ Ρότορ Βόλγκογκραντ 2 – 2 (ε)
Σίλκεμποργκ Σέγκεστα 2 – 2 (ε)
1995 Στρασμπούρ Τιρόλ Ίνσμπρουκ 7 – 2
Ζιροντέν Μπορντό Καρλσρούη 4 – 2

Κατά τη διάρκεια της περιόδου 1967-94 δεν υπήρχαν νικητές της διοργάνωσης, αφού διεξάγονταν μόνο αγώνες σε ομίλους. Οι τελικοί νικητές (που καθορίζονταν από την τελική βαθμολογία σε όλους τους ομίλους) αναγράφονται με έντονη γραφή.

Μη-περιφερειακό σύστημα (1969, 1971-94)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έτος Όμιλος 1 Όμιλος 2 Όμιλος 3 Όμιλος 4 Όμιλος 5 Όμιλος 6 Όμιλος 7 Όμιλος 8 Όμιλος 9 Όμιλος 10 Όμιλος 11 Όμιλος 12
1994 Xάλμσταντ Γιανγκ Μρόις AIK Αμβούργο Σ Μπεκέστσαμπα Σλόβαν Μπρατισλάβας Γκρασχόπερς Αούστρια Βιέννης
1993 Ραπίντ Βιέννης Τρέλεμποργκς Νόρσεπιγκ Μάλμε Σλάβια Πράγας Ζυρίχη Γιανγκ Μπόις Ντιναμό Δρέσδης
1992 Κοπεγχάγη Σιόφοκ Ίρντιγκεν Καρλσρούη ΣΚ Ραπίντ Βιέννης Λύνγκμπυ Σλόβαν Μπρατισλάβας Άαλμποργκ Σλάβια Πράγας Λοκομοτίβ Γκόρνα Οριαχόβιτσα
1991 Νεσατέλ Ξαμάξ Λοζάν-Σπορ Αούστρια Σάλτσμπουργκ Ντούκλα Μπάνσκα Μπίστριτσα Μπολντκλούμπεν 1903 Γκρασχόπερς Ίρντιγκεν Ντούναϊσκα Στρέντα Τιρόλ Ίνσμπρουκ Έρεμπρο
1990 Νεσατέλ Ξαμάξ Τιρόλ Ίνσμπρουκ Λεχ Πόζναν Σλόβαν Μπρατισλάβας Μάλμε ΓΑΙΣ Λουκέρνη Φιρστ Βιέννα Κέμνιτσερ Ίρντιγκεν Όντενσε
1989 ΦΚ Λουκέρνη Μπολντκλούμπεν 1903 Τιρόλ Ίνσμπρουκ Γκρασχόπερς Ταταμπάνια Νέστβεντ Έρεμπρο Σπάρτα Πράγας Μπάνικ Όστραβα Έργκριτε Καϊζερσλάουτερν
1988 Μάλμε Γκέτεμποργκ Μπάνικ Όστραβα Αούστρια Βιέννης Γιανγκ Μπόις Καϊζερσλάουτερν Ίκαστ ΦΣ Καρλ Τσάις Ιένα Γκρασχόπερς Καρλσρούη Ίρντιγκεν
1987 Καρλ Τσάις Ιένα Πόγκον Στσέτσιν Βίσμουτ Άουε Ταταμπάνια Μάλμε ΑΪΚ Έταρ Βελίκο Τάρνοβο Μπρόντμπυ
1986 Φορτούνα Ντίσελντορφ Ουνιόν Βερολίνου Μάλμε Ροτ Βάις Έρφουρτ Σίγκμα Όλομουτς Ουίπεστ Μπρόντμπυ Λύνγκμπυ Λεχ Πόζναν ΙΦΚ Γκέτεμποργκ Σλάβια Πράγας Καρλ Τσάις Ιένα
1985 Βέρντερ Βρέμης Ροτ Βάις Έρφουρτ Γκέτεμποργκ ΑΪΚ Βίσμουτ Άουε Σπάρτα Πράγας Γκόρνικ Ζάμπρζε Μακάμπι Χάιφα Μπάνικ Όστραβα Ουίπεστ ΦΚ ΜΤΚ Βουδαπέστης
1984 Μποέμιανς Πράγας ΑΓΦ Φορτούνα Ντίσελντορφ Σταντάρ Λιέγης ΑΪΚ Μάλμε Βίντεοτον Μακάμπι Νετάνια Ζυρίχη ΓΚΣ Κατοβίτσε
1983 Τβέντε Γιανγκ Μπόις Πόγκον Στσέτσιν Μακάμπι Νετάνια Σλομπόντα Τούζλα Μποέμιανς Πράγας ΙΦΚ Γκέτεμποργκ Χάμαρμπυ Βίντεοτον Βιτκόβιτσε
1982 Σταντάρ Λιέγης Βίτζεβ Λοτζ ΑΓΦ Λύνγκμπυ Αντμίρα Βάκερ Μέντλινγκ Μποέμιανς Πράγας Μπράγκε Έστερς Γκέτεμποργκ
1981 Βίνερ Σπορτ-Κλουμπ Σταντάρ Λιέγης Βέρντερ Βρέμης Μπούντουτσνοστ Ποντγκόριτσα ΑΓΦ Μόλενμπεκ Γκέτεμποργκ Κίκερς Στουτγκάρδης Χβέζντα Χεμπ
1980 Σταντάρ Λιέγης Μποέμιανς Πράγας Μακάμπι Νετάνια ΦΚ Σπάρτα Πράγας ΦΚ Νίτρα Χάλμσταντ ΜΚ Μάλμε ΦΦ ΙΦΚ Γκέτεμποργκ ΙΦ Έλφσμποργκ
1979 Βέρντερ Βρέμης Γκρασχόπερς Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ Μποέμιανς Πράγας Σπαρτάκ Τρνάβα Ζμπρόγιοβκα Μπρνο Πιρίν Μπλαγκόεβγκραντ Μπάνικ Όστραβα
1978 Ντούισμπουργκ Σλάβια Πράγας Χέρτα Βερολίνου Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ Μάλμε ΦΦ Lokomotiva Košice Τάτραν Πρέσοβ Μακάμπι Νετάνια Γκράτσερ
1977 Xάλμσταντ ΜΚ Ντούισμπουργκ Ίντερ Μπρατισλάβα Σλάβια Σόφιας Σλάβια Πράγας Φρεμ Γιέντνοτα Τρέντσιν Σλόβαν Μπρατισλάβας Έστερς Πόγκον Στσέτσιν
1976 Γιανγκ Μπόις Χέρτα Βερολίνου Τέπλιτσε Μπάνικ Όστραβα Ζμπρόγιοβκα Μπρνο Σπαρτάκ Τρνάβα Ίντερ Μπρατισλάβα Έστερς Γιουργκόρντεν Βοϊβοντίνα Βίτζεβ Λοτζ
1975 Τιρόλ Ίνσμπρουκ ΛΑΣΚ Λιντς Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ Ζαγκλέμπιε Σοσνόβιετς Ζμπρόγιοβκα Μπρνο Ρίμπνικ Οτβίνταμπεργκς ΦΦ Καϊζερσλάουτερν Μπελενένσες Τσέλικ Ζένιτσα
1974 Ζυρίχη Αμβούργο Μάλμε ΦΦ Σταντάρ Λιέγης Σλόβαν Μπρατισλάβας Σπαρτάκ Τρνάβα Ντούισμπουργκ Μπάνικ Όστραβα Κόσιτσε ΚΟΦ
1973 Αννόβερο 96 Σλόβαν Μπρατισλάβας Χέρτα Βερολίνου Ζυρίχη Ρίμπνικ Τέπλιτσε Φέγενορντ Βίσλα Κρακοβίας Νίτρα Έστερς
1972 Νίτρα Νόρσεπιγκ Σαιντ-Ετιέν Σλάβια Πράγας Σλόβαν Μπρατισλάβας Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ Αννόβερο 96 ΛΑΣΚ Λιντς
1971 Χέρτα Βερολίνου Σταλ Μιέλετς Σερβέτ Φότμπαλ Τρίνετς Οτβίνταμπεργκς Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ Αούστρια Σάλτσμπουργκ
1969 Μάλμε ΦΦ Σομπιέρκι Μπίτομ Γκρόιτερ Φιρτ Ζίλινα Νόρσεπιγκ Γιέντνοτα Τρέντσιν Φρεμ Βίσλα Κρακοβίας Όντρα Οπόλε
Περιφερειακό σύστημα (1967-68, 1970)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Year Όμιλος Α1 Όμιλος Α2 Όμιλος Α3 Όμιλος Α4 Όμιλος Α5 Όμιλος Α6 Όμιλος Β1 Όμιλος Β2 Όμιλος Β3 Όμιλος Β4 Όμιλος Β5 Όμιλος Β6 Όμιλος Β7 Όμιλος Β8
1970 Σλόβαν Μπρατισλάβας Αμβούργο Τέπλιτσε ΜΦΦ Κόσιτσε Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ Σλάβια Πράγας Ολιμπίκ Μαρσέιγ Έστερ Βίσλα Κρακοβίας Αούστρια Σάλτσμπουργκ Μπάνικ Όστραβα Πολόνια Μπίτομ
1968 Νυρεμβέργη Άγιαξ Σπόρτινγκ Φέγενορντ Εσπανιόλ ΑΝΤΟ Ντεν Χάαχ Κέμνιτσερ Χάνσα Ρόστοκ Σλόβαν Μπρατισλάβας Κόσιτσε Λοκομοτίβα Κόσιτσε Όντρα Οπόλε Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ Λέγκια Βαρσοβίας
1967 Λουγκάνο Φέγενορντ Λιλ ΟΣΚ Λιρς ΣΚ Αννόβερο 96 Ζαγκλιέμπιε Σοσνόβιετς Πολόνια Μπίτομ Γκέτεμποργκ Ρουχ Χόρζοβ Κόσιτσε ΚΜ Φορτούνα Ντίσελντορφ

Τα αποτελέσματα παρουσιάζουν το τελικό σκορ των δύο αγώνων μεταξύ των δύο ομάδων, εκτός και αν υπάρχει σημείωση.

Σεζόν Νικήτρια Φιναλίστ Αποτέλεσμα
1966–67 Άιντραχτ Φρανκφούρτης Ίντερ Μπρατισλάβα 4 – 3
1965–66 ΦΚ Λοκομοτίβ Λειψίας ΙΦΚ Νόρσεπιγκ 4 – 1
1964–65 Πολόνια Μπίτομ ΦΚ Λοκομοτίβ Λειψίας 5 – 4
1963–64 Ίντερ Μπρατισλάβα Πολόνια Μπίτομ 1 – 0*
1962–63 Ίντερ Μπρατισλάβα Κάλτσιο Πάντοβα 1 – 0*
1961–62 Άγιαξ Φέγενορντ 4 – 2*
* - Μονός τελικός (αν και η σεζόν 1962–63 ανεπίσημα αναφέρεται με διπλό τελικό (http://www.rsssf.com/tablesi/intertoto.html))

Την περίοδο αυτή ως νικήτριες χαρακτηρίζονταν οι ομάδες που προκρίθηκαν από το Κύπελλο Ιντερτότο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ της επόμενης σεζόν. Την μεγαλύτερη διάκριση στην ιστορία του Ιντερτότο πέτυχε η Μπορντό, που έφτασε ως τον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ τη σεζόν 1995-96. Σε παρένθεση σημειώνεται ο γύρος του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, στον οποίο προχώρησε η καλύτερη ομάδα κάθε σεζόν κερδίζοντας τον άτυπο τίτλο της νικήτριας του Ιντερτότο, αν και αυτό το κριτήριο κατάταξης καθιερώθηκε το 2006.


Έτος Σύλλογος Κύπελλο ΟΥΕΦΑ
(επόμενης σεζόν)
1995 Ζιροντέν Μπορντό
ΡΚ Στρασμπούρ
Τελικός
2ος γύρος
1996 Καρλσρούη
Αν Αβάν ντε Γκανγκάμπ
Σίλκεμποργκ ΙΦ
Γύρος των 16
1ος γύρος
1ος γύρος
1997 Οσέρ
Μπαστιά
Ολιμπίκ Λυών
Προημιτελικά
2ος γύρος
2ος γύρος
1998 Μπολόνια
Βαλένθια
Βέρντερ Βρέμης
Ημιτελικά
2ος γύρος
2ος γύρος
1999 Γιουβέντους
Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ
Μονπελιέ
Γύρος των 16
2ος γύρος
2ος γύρος
2000 Θέλτα Βίγο
Ουντινέζε
Στουτγκάρδη
Προημιτελικά
2ος γύρος
Γύρος των 16
2001 Παρί Σεν Ζερμέν
Άστον Βίλα
Τρουά
3ος γύρος (των 32)
1ος γύρος
2ος γύρος
2002 Μάλαγα
Στουτγκάρδη
Φούλαμ ΦΚ
Προημιτελικά
Γύρος των 16
3ος γύρος (των 32)
2003 Βιγιαρρεάλ
Περούτζια
ΦΚ Σάλκε 04
Ημιτελικά
3ος γύρος (των 32)
2ος γύρος
2004 Βιγιαρρεάλ
Ολιμπίκ Λιλ
ΦΚ Σάλκε 04
Προημιτελικά
Γύρος των 16
Γύρος των 32
2005 Αμβούργο
Ολιμπίκ Μαρσέιγ
Ρασίνγκ Λανς
Γύρος των 16
Γύρος των 16
Γύρος των 32

Νικήτρια ομάδα, στην οποία απονέμεται σχετικό τρόπαιο από την UEFA, αναδεικνύεται όποια προχωρήσει περισσότερο στους γύρους του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.

Έτος Σύλλογος Κύπελλο ΟΥΕΦΑ
2006 Νιούκασλ Γιουνάιτεντ γύρος των 16
2007 Αμβούργο γύρος των 16
2008 Σπόρτινγκ Κλούμπε ντε Μπράγκα γύρος των 16

Από το 2006 έως το 2008, ο τελικό γύρος δεν ονομαζόταν «τελικό», αλλά απλά «τρίτος γύρος». Επιπρόσθετα, υπήρχαν 11 νικητές, σε σχέση με τους 3 με το παλιό σύστημα. Οι ομάδες που προχωρούσαν όσο πιο μακριά στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, λάμβαναν ένα τρόπαιο.

Υπό την αιγίδα της ΟΥΕΦΑ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Χώρα Νίκες Φιναλίστ Νικήτριες ομάδες Φιναλίστ
Γαλλία 16 5 ΑΖ Οσέρ (2), ΡΚ Λανς (2), Ολιμπίκ Μαρσέιγ (2), ΣΚ Μπαστιά, Ζιροντέν Μπορντό, Αν Αβάν ντε Γκανγκάμπ, Λιλ ΟΣΚ, Ολιμπίκ Λυών, Μονπελιέ ΣΚ, Παρί Σεν Ζερμέν, Σταντ Ρενναί ΦΚ, ΡΚ Στρασμπούρ, ΕΣ Τρουά ΑΚ ΑΖ Οσέρ, Λιλ ΟΣΚ, ΦΚ Μετς, Μονπελιέ ΣΚ, Σταντ Ρενναί ΦΚ
Γερμανία 10 4 ΦφΜ Στουτγκάρδη (3), Αμβούργο ΣΦ (2), ΦΚ Σάλκε 04 (2), Χέρτα Βερολίνου, Καρλσρούη ΣΚ, Βέρντερ Βρέμης ΜΣΒ Ντούισμπουργκ, Αμβούργο ΣΦ, Καρλσρούη ΣΚ, ΦφΛ Βόλφσμπουργκ
Ισπανία 7 5 Βιγιαρρεάλ ΚΦ (2), Ατλέτικο Μαδρίτης, Θέλτα Βίγο, Μάλαγα ΚΦ, Βαλένθια ΚΦ Βιγιαρρεάλ ΚΦ (2), Ατλέτικο Μαδρίτης, Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, Βαλένθια ΚΦ
Ιταλία 6 2 Μπολόνια ΦΚ 1909, Γιουβέντους, ΣΣΚ Νάπολι, Περούτζια Κάλτσιο, ΟΚ Σαμπντόρια, Ουντινέζε Μπολόνια ΦΚ 1909, Μπρέσια Κάλτσιο
Αγγλία 6 1 Άστον Βίλα (2), Μπλάκμπερν Ρόβερς, Φούλαμ ΦΚ, Νιούκασλ Γιουνάιτεντ, Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ Νιούκασλ Γιουνάιτεντ
Αυστρία 3 3 Ραπίντ Βιέννης, ΣΒ Ριντ, Στουρμ Γκρατς ΣΦ Πάσινγκ, ΦΚ Ρεντ Μπουλ Σάλτσμπουργκ, ΦΚ Τιρόλ Ίνσμπρουκ
Δανία 3 1 Άλμποργκ ΜΚ, Όντενσε Μπόλντκλουμπ, Σίλκεμποργκ ΙΦ Όντενσε Μπόλντκλουμπ
Ρουμανία 2 3 Οτσέλουλ Γκαλάτσι, ΦΚ Βασλούι ΤΦΡ Κλουζ, ΦΚ Φάρουλ Κονστάντσα, ΑΚΦ Γκλόρια 1922 Μπίστριτσα
Σουηδία 2 2 ΙΦ Έλφσμποργκ, Χάμαρμπυ ΙΦ Χάλμσταντ ΜΚ, Κάλμαρ ΦΦ
Πορτογαλία 2 1 Σπόρτινγκ Κλούμπε ντε Μπράγκα, ΟΝ Λεϊρία ΟΝ Λεϊρία
Ελβετία 2 1 Γκρασχόπερς Ζυρίχης (2) ΦΚ Βασιλεία
Ολλανδία 1 3 ΦΚ Τβέντε ΣΚ Χέρενφεν, ΝΑΚ Μπρέντα, ΦΚ Ουτρέχτη
Τουρκία 1 2 Καϊσερίσπορ Σίβασπορ, Τραμπζονσπόρ
Νορβηγία 1 1 Ρόσενμποργκ ΜΚ Λίλεστρεμ ΣΚ
Κύπρος 1 Εθνικός Άχνας
Καζακστάν 1 ΦΚ Τόμπολ Κοστανάι
Σλοβενία 1 ΝΚ Μάριμπορ
Ρωσία 5 ΦΚ Μόσχας, ΦΚ Ρότορ Βόλγκογκραντ, Ρουμπίν Καζάν, ΦΚ Σατούρν, Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης
Βέλγιο 3 ΚΑΑ Γάνδη (2), Σταντάρ Λιέγης
Ελλάδα 3 ΑΕ Λάρισας, ΟΦΗ, Πανιώνιος ΓΣΣ
Ουκρανία 3 ΦΚ Τσερνομόρετς Οδησσού, ΦΚ Ντνίπρο Ντνιπροπετρόφσκ, ΣΚ Ταβρίγια Συμφερόπολης
Βουλγαρία 2 ΠΦΚ Τσέρνο Μόρε Βάρνα, Τσερνομόρετς Μπουργκάς
Τσεχία 2 ΣΚ Σίγκμα Όλομουτς, Σλόβαν Λίμπερετς
Ισραήλ 2 Μπέι Σαχνίν ΦΚ, Μακάμπι Πετάχ Τίκβα
Μολδαβία 2 Ντάτσια Κισινάου, ΦΚ Τιράσπολ
Αζερμπαϊτζάν 1 Νεφτσί Μπακού ΠΦΚ
Κροατία 1 ΧΝΚ Σέγκεστα
Σερβία και Μαυροβούνιο 1 Βοϊβοντίνα Νόβι Σαντ
Ουγγαρία 1 Χόνβεντ Βουδαπέστης
Λετονία 1 ΦΚ Ρίγα
Λιθουανία 1 ΦΚ Βέτρα
Πολωνία 1 Ρουχ Χόρζοβ
Σκωτία 1 Χιμπέρνιαν ΦΚ
Σερβία 1 ΦΚ Χάιντουκ Κούλα


Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]