Και αναμεταδίδουμε ένα κείμενο αλληλεγγύης:
γιατί μαγειρεύουμε και δεν παραγγέλνουμε
για την απεργία στις 11 Απρίλη
Πώς
θα σου φαινόταν αν εργαζόσουν για μια εταιρεία, η οποία δεν σου έδινε τα εργαλεία
της δουλειάς, αλλά σε υποχρέωνε να φέρνεις τα δικά σου από το σπίτι;
Πώς
θα σου φαινόταν αν ο εργοδότης σου δεν σου παρείχε τα μέτρα προστασίας για τη δουλειά
σου κι υποχρεωνόσουν να τα αγοράσεις μόνος σου;
Πώς
θα σου φαινόταν αν μάθαινες ότι ένα επάγγελμα που μετρά 7 επισήμως καταγεγραμμένους
νεκρούς το τελευταίο τρίμηνο, δεν ανήκει στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα;
Κι
αν νομίζεις πως όλα τα προηγούμενα αφορούν ελεύθερους επαγγελματίες, εξωτερικούς
συνεργάτες, “θύματα” της κρίσης ή ίσως εργαζόμενους σε τριτοκοσμικές χώρες, κάνεις
λάθος! Γιατί όλα αυτά αποτελούσαν ανέκαθεν μόνιμη και σταθερή συνθήκη για ένα κλάδο
εργαζομένων που βλέπουμε καθημερινά και παντού τριγύρω μας: τους εργαζόμενους οδηγούς
δικύκλου (κούριερ, ντελιβεράδες κ.ά).
Ναι,
αυτός ο εργαζόμενος που αρκετοί αποκαλούν υποτιμητικά το “παιδί με το παπί”, κάνει
μια από τις πιο επισφαλείς, επικίνδυνες και κακά αμειβόμενες εργασίες. Κι είναι
αυτή ακριβώς η υποτίμηση κι η απαξίωση των εργαζόμενων με δίκυκλο που τους έχει
κάνει δέσμιους της εκμετάλλευσης και της ασυδοσίας από τη μεριά των εργοδοτών. Γιατί,
τί άλλο αν όχι στυγνή εκμετάλλευση είναι το γεγονός ότι ένας ντελιβεράς αναγκάζεται
να χρησιμοποιεί το δικό του μηχανάκι για να μεταφέρει καφέδες και σάντουιτς; Τι
άλλο εκτός από εργοδοτική ασυδοσία είναι το γεγονός ότι οι κούριερ συνήθως δεν παίρνουν
από τους εργοδότες τους κράνος, γάντια και αδιάβροχα, τα μέσα ατομικής προστασίας
δηλαδή που πρέπει να φορά όποιος κυκλοφορεί στο δρόμο με μηχανάκι; Αυτή η υποτίμηση
είναι που επιτρέπει και στο κράτος να αρνείται την αυτονόητη ένταξη των εργαζομένων
οδηγών δικύκλου στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, τη στιγμή που το επάγγελμα
βρίσκεται στην κορυφή της λίστας των εργατικών ατυχημάτων.
Επειδή
λοιπόν οι εργαζόμενοι οδηγοί δικύκλου έχουν καταλάβει πως με ευχολόγια, γκρίνια
κι υποσχέσεις η κατάσταση δεν αλλάζει, έχουν ιδρύσει το σωματείο τους, τη Συνέλευση
Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (Σ.Β.Ε.Ο.Δ.)! Ένα από τα λίγα εργατικά σωματεία
που δεν αναφέρεται σε κάποιο κόμμα, δεν διοικείται από γραφειοκράτες καρεκλοκένταυρους
συνδικαλιστές και δεν υπάρχει απλά για να συντηρεί τη σφραγίδα, αλλά όλα τα μέλη
του δουλεύουν κανονικά στο λιοπύρι και το ψοφόκρυο. Αντίθετα, αποτελεί έναν χώρο
όπου οι ίδιοι οι εργαζόμενοι συζητάνε τα προβλήματα τους, παίρνουν όλοι μαζί τις
αποφάσεις τους και κυρίως διεκδικούν και κάνουν αγώνες. Έναν τέτοιο αγώνα δίνουν
με την απεργία που κήρυξαν στις 11 Απρίλη! Μια απεργία με διεκδικήσεις και αιτήματα
που περιλαμβάνουν όσα αυτονόητα αναφέρονται στην αρχή αυτού του κειμένου.
Οι
υπόλοιποι εργαζόμενοι, που γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τις συνθήκες ζούγκλας και εκμετάλλευσης
που επικρατούν στους εργασιακούς χώρους, καταλαβαίνουμε πως το λιγότερο που μπορούμε
να κάνουμε είναι να σταθούμε δίπλα τους! Γιατί ξέρουμε ότι μια νίκη των εργαζομένων
οδηγών δικύκλου είναι μια νίκη όλων των εργαζομένων!
Έτσι,
στις 11 Απρίλη σκεφτόμαστε ως εργαζόμενοι και όχι ως καταναλωτές! Δεν παραγγέλνουμε
φαγητό από έξω! Φτιάχνουμε τον καφέ μόνοι μας, τηγανίζουμε αυγά, ψήνουμε τοστ σπίτι
μας! Στις 11 Απρίλη δεν ζητάμε κούριερ για να στείλουμε επιστολές ή δέματα! Ας αναβάλλουμε
τα “επείγοντα” για την επόμενη μέρα, δεν θα χαθεί ο κόσμος! Γενικότερα, εκείνη τη
μέρα δεν καλούμε καμία υπηρεσία που εξυπηρετεί τους πελάτες της με μηχανάκια!
Γιατί
αν καταφέρουμε κάτι, θα είναι μόνο αν βρεθούμε δίπλα σε όσους αγωνίζονται!
Γιατί
αύριο που θα απεργήσουμε κι εμείς, θα θέλουμε να βλέπουμε δίπλα μας άλλους εργαζόμενους!
Γιατί
όποτε κερδίσαμε κάτι, ήταν μόνο όταν σταθήκαμε ο ένας εργαζόμενος δίπλα στον άλλο!
Αλληλέγγυοι/ες εργαζόμενοι/ες
