 |
Μόνος, στη δεύτερη σκοπιά
Για μια ζωή, θα είμαι πια...
|
Γιατί Είσαι… και Ήσουνα Παληκάρι!!!
Αν κι ΕΣΥ… ένας Πνευματώδης … μ’ Ενσυνείδητη κι Αυτοσαρκαστική διάθεση και τάση …ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!
Υπογράφεις … «τ. χ.»…
Εμένα δε μου «κάθετε καλά»… αυτός ο αυτοχαραχτηρισμός των υποκοριστικών…
Εμένα δε μου «κάθετε καλά»…που έχω (τη διαστροφή της δημοσιογραφικής και της ποιητικής κυριολεξίας)!!!
Προτιμώ να υπογράφεις… «Τιμο…Λέων»!!!
Πάμε παραπέρα… παρακάτω και παραπίσω:
Με ρώτησες πως λέγανε τον … Γιώργο τον «φούρναρη»… που τον «τάραξαν» στη φυλακή…. Τότε στο 525 ΜΤΠ… στο Πολύκαστρο;
Γ. Θ. τον λένε… κι είναι απ’ τη Δράμα!
ΑΛΛΑ … ΑΣ ΞΑΝΑΘΥΜΗΘΩ… ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ!!!
Ήταν δυνατόν ΕΣΕΝΑ… να σε ξεχάσω ποτέ;
Που μας Ψυχαγωγούσες….που μας διασκέδαζες με την κιθάρα σου;
Να μην πω… κι ΑΛΛΑ… και ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΑ… περσότερα…
Όπως δεν θα ΞΕΧΑΣΩ και δεν ΞΕΧΝΩ ποτέ ΟΛΑ τ’ Αληθινά ΛΕΒΕΝΤΟΠΑΙΔΑ!
ΕΝΑ απ’ ΑΥΤΑ …ΕΙΣΑΙ κι ΕΣΥ… Τιμο…Λέων!!!
ΥΓ: Ο Δημήτρης ο Ντόκας είμαι… ο Γιάννης ο Ντόκας που «φαίνεται» στο e-mail .. μου… ΗΤΑΝ… ο Αείμνηστος Πατέρας μου!
ΥΓ1: Τούτο το κείμενο… (Που με δυσκολεύει απόψε το βουρκωμένο βλέμμα μου… απ’ τη συγκίνηση κι απ’ τη νοσταλγία να το τελέψω)…που απ’ την ψυχή μου… Αληθινά βγαίνει απόψε….που απ’ την ψυχή μου αυθόρμητα πηγάζει.. … με τις λίγες… «απ’ όλες τις Αλήθειες μας» … Επιθυμώ να το κοινοποιήσεις στους δικούς σου ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ…
Κι εγώ τον Τίμο… τον αγκάλιαζα… και τραγουδούσαμε παρέα…
ΤΙΜΟ…δική σου η φράση:
«Γαμώ το χαΐρι μου»!!!
Τον Τίμο…δεν τον ξεχνώ!!!
Γιατί ΗΤΑΝ … ΕΙΝΑΙ και θα ΕΙΝΑΙ … ΦΙΛΟΣ…ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ… κι ΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ!!!
Τον Τίμο…
ΟΣΟ ΒΑΡΑ Η ΦΛΕΒΑ ΜΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΕΧΩ… ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΝΟΕΡΑ…ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ!!!
Είναι μιαν Ανυστερόβουλη, Αγνή κι Ανεπιτήδευτη… κατάθεση ψυχής!
Πάρε … Τιμο…Λέοντα!
Χακί, κομμάτι αναμνήσεις 221
***
Κάποιο απόγευμα, στο Χέρσο
Σκοπός, διαβάζω το «Τραβέρσο»
Κι ο Τίμος, απ’ τη Νέα Κρήνη
Σκηνή, πάνω στο χιόνι, στήνει.*
Κι ο Τίμος, απ’ τη Νέα Κρήνη
Σκηνή, πάνω στο χιόνι, στήνει.**
Χακί, κομμάτι αναμνήσεις
Ζωή μου, τι πας να μου θυμίσεις;
Κι ο Νίκος, απ’ τον Αμπελώνα
Επιλοχίας στο στρατώνα.
Πριν φύγεις, για Ορχομενό
Πεντ’ έξι, αστεία, σε κερνώ
Φίλε Δημήτρη, να ξεσκάσεις
Καλά στην άδεια, να περάσεις.
Χακί, κομμάτι αναμνήσεις
Με νοσταλγία, να δακρύσεις
Μόνος, στη δεύτερη σκοπιά
Για μια ζωή, θα είμαι πια.
Ο Πέτρος, απ’ το Άγιο Όρος
Στη λέσχη, είναι σερβιτόρος
Και ο Γιωργής, με το μπλοκούδι
Στο Πάϊκο, οδηγεί τζιπούδι
Γεια σου Αστέριε, λεβέντη
Που το αστείο, κάνεις γλέντι
Γεια σου, βρε Πατρινέ, μηνάρα (φωνάρα)
Που βγάζεις ντέρτια, στην κιθάρα.
Γεια σου βρε, πέντε είκοσι πέντε (525)
Γεια σου βαρδάρη και πουνέντε
Γεια σας, του Αξιού κορίτσια
Με τα ναζιάρικα καπρίτσια.
Σκοπός, μεσάνυχτα στο Χέρσο
Με μπίκ «Bic», διαβάζω το «τραβέρσο»
Σκυμμένος, πίσω απ’ τη σκηνή
Η φλόγα μου, για να μη φανεί.
Η έφοδος, έχει περάσει
Και το περίπολο, θα φτάσει
Αν θα μου γράψουνε, «κακώς»
Θα μ’ αναφέρει, ο λοχαγός.
*Σκηνάκι, μες το χιόνι, στήνει
** Θα μπορούσα να γράψω:
«Κι Ο Τίμος Απ’ τη Νέα Κρήνη
Με μια κιθάρα … όλα τα δίνει»!!!
ΔΕΝ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΠΟΤΕ ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ… ΟΙ ΟΜΟΡΦΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ… Τιμο…Λέοντα!
Άσε να σκουπίσω το βουρκωμένο βλέμμα μου για να υπογράψω…
Κείμενο και στίχοι: Δημήτρης Ντόκας
