Επικήδειος

Οφειλόμενο κατεύοδι στον Ιατρό Κώστα Λαουμτζή και με αργοπορημένο αποχαιρετισμό (επικήδειος που δεν εκφωνήθηκε)

Δεν πέρασε μήνας από τότε που ζήτησες να επιστρέψεις για τελευταία φορά στο σπίτι σου. Διαισθάνθηκες το τέλος που πλησίαζε και ήθελες να αντικρύσεις από κοντά την αγαπημένη πατρίδα και τα προσφιλή σου πρόσωπα. Πέρασαν δύο χρόνια από την τελευταία σου επίσκεψη στην Καστοριά για το ξεπροβόδισμα της αγαπημένης σου μητέρας. Έκτοτε η περιπέτεια της υγείας σου σε εμπόδιζε να επιστρέψεις
.
Αγαπημένε μας συμμαθητή, φίλε και συνάδελφε Κώστα

Μιλώντας με τον αδελφό σου Αλέξη πριν λίγες μέρες μου ήρθε ξαφνικά στο μυαλό η όψη σου και η παρουσία σου στα αξέχαστα μαθητικά μας χρόνια. Θυμήθηκα ένα χαρούμενο, μελαχρινό, ψηλό αγόρι. Έναν έξυπνο μαθητή, πνευματώδη αλλά και ζωηρό(συνέπεια των ξέγνοιαστων παιδικών παιχνιδιών μία μεγάλη ουλή-σημάδι στο τριχωτό της κεφαλής σου).Ανήσυχο πνεύμα με καλλιτεχνικές αναζητήσεις. Από μικρό παιδί σου άρεσε η μουσική και έμαθες να παίζεις βιολί, σπάνιο φαινόμενο εκείνων των χρόνων στην επαρχία. Στην στ' δημοτικού το σχολικό έτος 1971-72 ο εξαίρετος δάσκαλος μας, ο κύριος Φώτης που μας έμαθε σωστά ελληνικά, έβαλε εμένα και τον Γιούλη μπροστά(σαν κοντούς),εσένα και τον Λευτέρη πίσω, κοντά του στην έδρα για να μας προστατεύει και να μας επιβλέπει σαν τους καλύτερους μαθητές. Τον Λευτέρη τον χάσαμε από την τετράδα στη μέση της χρονιάς, λόγω του “σκανδαλώδους” αναγραμματισμού της λίμνης Αχρίδας και οριστικά πρόπερσι. Σήμερα όμως ξαναβρεθήκατε στον “Κόσμο των Αγγέλων”.

Ο πατέρας σου Κώος στην καταγωγή και η μητέρα σου η αείμνηστη νοσηλεύτρια-σύμβολο του Νοσοκομείου Καστοριάς Δέσποινα Μεσιτίδου, Καστοριανή με καταγωγή από την Απολλωνιάδα σε ανέθρεψαν σωστά. Σε έπαιρνε από μικρό η μαμά σου στο Νοσοκομείο, κυρίως στα χειρουργεία δίπλα στον αείμνηστο μεγάλο χειρουργό και ευεργέτη Μιχαήλ Ζάχο. Πιστεύω αυτό επηρέασε καθοριστικά την απόφασή σου να γίνεις γιατρός. Ήμασταν μαζί και με την Τόνια, την Μαίρη, την Δέσποινα στην προετοιμασία για τις εισαγωγικές του Πανεπιστημίου. Πέτυχες στην Ιατρική Θεσσαλονίκης την 2η χρονιά το 1979. Υπηρέτησες την στρατιωτική σου θητεία στο 715 ΤΜΧ, διαδεχόμενός με στο ιατρείο της μονάδος. Έκανες το αγροτικό στο Κ.Υ Άργους και ξεκίνησες την ειδικότητα στο Νοσοκομείο Καστοριάς. Αφού προβληματίστηκες για ένα διάστημα αποφάσισες να γίνεις νεφρολόγος. Υπηρέτησες την Ιατρική και τον άνθρωπο μέχρι το τέλος στην Μονάδα Τεχνητού Νεφρού του Νοσοκομείου Κορίνθου με βαθμό Διευθυντού.

Όλα αυτά τα χρόνια βρισκόμασταν κάθε τόσο. Ενδιαφερόσουν για τους παλιούς συμμαθητές μας και τους συναδέλφους. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια σοβαρή αιματολογική πάθηση σε προσέβαλλε. Έδωσες την μάχη με υπομονή, καρτερικότητα και αξιοπρέπεια. Ήμουν από τους λίγους κοινωνούς της καταστάσεώς σου, συζητούσες μαζί μου, με εμπιστευόσουν και αυτό με τιμά προσωπικά. Τα δύο πρώτα χρόνια της ασθένειάς σου ερχόσουν συνέχεια στην Καστοριά, για να βρεθείς στο πλάι της υπερήλικης μητέρας σου, δίπλα στα αγαπημένα σου αδέλφια. Μετά τον θάνατο της μητέρας σας τα δυο σου αδέλφια, οι δίδυμοι Τούλα και Αλέξης ήσαν συνέχεια δίπλα σου στην Αθήνα, όσο τους χρειαζόσουν. Τους τελευταίους έξι μήνες κατά την συνεχή νοσηλεία σου σε Νοσοκομείο των Αθηνών, δεν έλειψε η αδελφική στοργή ούτε λεπτό. Τον στερνό σου Απρίλη του περάσματος από αυτόν τον κόσμο σε είδα δύο φορές στον θάλαμο 8 του Νοσοκομείου μας. Την πρώτη ήταν δίπλα σου η Τούλα, με συμπόνοια απερίγραπτη δρόσιζε τα χείλη σου, είχες διαύγεια και συνομιλήσαμε. Μας αποχαιρετούσες με νηφαλιότητα. Την δεύτερη είχες γείρει, είχες αποκοιμηθεί στο χέρι του Αλέξη.

Εκ μέρους των συμμαθητών, ιατρών συναδέλφων και φίλων

Κώστα καλό ταξίδι – Καλό παράδεισο

Ζήσης Τζηκαλάγιας | facebook