ΟΔΟΣ: Ρηχά επιχειρήματα βαθιά ανησυχία

ΟΔΟΣ 5.12.2014 | 718

για το μέλλον του τόπου

Δήλωση της Μαρίας Αντωνίου με αφορμή την κατάθεση Ερώτησης Βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το πρώην Στρατόπεδο «Μαθιουδάκη»:

«Οι μάσκες τελικά έπεσαν. Αυτός που δεν θέλει να κατασκευαστεί το νέο κτίριο, που θα στεγάσει την Αστυνομική Διεύθυνση Καστοριάς - και το είχα τονίσει από την αρχή- είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Δείχνοντας μια περίεργη επιμονή, επτά βουλευτές του- μεταξύ των οποίων και ο βουλευτής Καστοριάς- κατέθεσαν ερώτηση, στην οποία το λένε όσο πιο καθαρά γίνεται. Δεν θέλουν την κατασκευή του κτιρίου της Αστυνομίας και ζητάνε την ανάκληση της απόφασης του Κεντρικού Συμβουλίου Νεότερων Μνημείων. Το να μην θέλουν την κατασκευή του κτιρίου της Αστυνομίας, μπορεί μάλλον να γίνει εύκολα αντιληπτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι άλλωστε που ζητάει την κατάργηση της. Δεν θα μπορούσε να ενδιαφερθεί να στεγάζεται σε ένα σύγχρονο και λειτουργικό κτίριο. Αλλά το να ζητάνε την ανάκληση, μιας απόφασης, που ελήφθη από ένα επιστημονικό όργανο, σχεδόν ομόφωνα, ξεπερνάει τα όρια της λογικής και της φαντασίας. Μπορεί βέβαια να ονειρεύονται, ότι τα μέλη των επιστημονικών συμβουλίων θα έπρεπε να είναι οι γραφειοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι αυτό δεν είναι απλά, σταλινισμός. Είναι σκέτη παραφροσύνη. Εκτός, αν όπως και στο θέμα της τροπολογίας για την μείωση των τιμών των φαρμάκων, που αρνήθηκαν να ψηφίσουν, υποκρύπτεται κάτι άλλο. Αλλά αυτό δεν θέλω να το πιστέψω».

ΜΕ ΑΥΤΟ το δελτίο τύπου -που προκαλεί εντύπωση- σχολίασε η βουλευτής Καστοριάς κ. Μαρία Αντωνίου, την ερώτηση για το κτήριο του Μαθιουδάκη που κατέθεσαν στην Βουλή, επτά βουλευτές του ΣυΡιζΑ, μεταξύ των οποίων και ο βουλευτής Καστοριάς με τον ΣυΡιζΑ κ. Ευαγ. Διαμαντόπουλος, ζητώντας ουσιαστικά την σωτηρία του.

ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να είναι κανείς στην αντίπερα, για να αντιληφθεί ότι πρόκειται για ρηχό κείμενο, η έμπνευση και ευθύνη του οποίου, αποκλείεται να ανήκει σε εκλεγμένο βουλευτή του Ελληνικού Κοινοβουλίου, πατέρα ή μητέρα του έθνους έστω κι’ αν υπογράφεται από το γραφείο τύπου της κ. Μαρίας Αντωνίου.

ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να το συνέγραψε η ίδια. Κανονικά δεν μπορεί να γίνει πιστευτό ότι απηχεί απόψεις πολιτικού γραφείου βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας.

ΑΛΛΙΩΣ δεν μπορεί εύκολα να εξηγηθεί πώς είναι δυνατό, να χαρακτηρίζεται «σταλινισμός» και ακόμη χειρότερα «παραφροσύνη», η διαδικασία του κοινοβουλευτικού ελέγχου, δηλαδή η υποβολή ερωτήσεων εκ μέρους των βουλευτών.

ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ οι χαρακτηρισμοί αυτοί να προέρχονται από βουλευτή δημοκρατικού κόμματος, κόμματος εξουσίας και κυβερνητικού, ιδιαιτέρως δε της Νέας Δημοκρατίας. Η οποία σε όλα τα υπόλοιπα ζητήματα της Καστοριάς αλλά και του πανελλήνιου ενδιαφέροντος, αποδεικνύεται εσχάτως παραδοσιακή για την σωτηρία πολλών διατηρητέων (απόψεων).

ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ δε από την ίδια (βουλευτή) που μέχρι ελάχιστους μήνες πριν πλαισίωνε με την παρουσία και την υποστήριξή της, όλες τις διαδηλώσεις του τόπου για τις τιμές των καυσίμων, την ανεργία και κάθε άλλη διαδήλωση του τύπου «όλοι μαζί μπορούμε καλύτερα», που σημαίνει ότι «μόνη μου δεν τα καταφέρνω».

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ θα ήταν ασήμαντη, ίσως και μεμονωμένο περιστατικό, οφειλόμενο σε ατύχημα. Μια ρομαντική και αγαθή πινελιά, πολιτικού επιπέδου του «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα». Ή ένα φυσικό φαινόμενο που έχει να κάνει με την κίνηση των άστρων. Αν ταυτόχρονα δεν ήταν ολοφάνερη η διολίσθηση του επιπέδου του πολιτικού προσωπικού της Καστοριάς σε διαρκή λάθη και υποβαθμίσεις.

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ότι με τις υπεραπλουστεύσεις και εξισώσεις του δελτίου τύπου, η βουλευτής Καστοριάς της Νέας Δημοκρατίας, ενός κόμματος στο οποίο ανήκει η τιμή της αποκατάστασης της δημοκρατίας και η είσοδος της χώρας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, βάλλει κατά του δικαιώματος αμφισβήτησης και αντιρρήσεων, και επιπλέον δείχνει να απορεί και μάλιστα (αυτό είναι το χειρότερο)… πώς τολμούν κάποιοι να αμφισβητούν μια απόφαση (του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου εννοείται) «που ελήφθη από ένα επιστημονικό όργανο, σχεδόν ομόφωνα», και ότι η αμφισβήτηση αυτή «ξεπερνάει τα όρια της λογικής και της φαντασίας», συνιστούν όχι μόνο πολιτικά ατοπήματα, αλλά πρωτοφανείς αμφισβητήσεις του δικαιώματος κάθε πολίτη να προσφεύγει και να αναφέρεται.

Η ΑΙΣΘΗΣΗ για όσους γνωρίζουν καταστάσεις, είναι, ότι τα σχόλια του δελτίου τύπου της κυρίας Μαρίας Αντωνίου, έχουν παραλήπτες εντός της Νέας Δημοκρατίας. Ότι ο στόχος ήταν άλλος, και εσωτερικός. Μπορεί και να είναι έτσι.

ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ όμως είναι άγνωστο ποιου κόμματος είναι αυτές οι απόψεις. Πάντως σίγουρα δεν μπορεί να είναι της Νέας Δημοκρατίας. Και αποκλείεται ακόμη και η ίδια η κυρία Μαρία Αντωνίου, να ισχυρίζεται ότι η προσπάθεια σωτηρίας του κτηρίου του Μαθιουδάκη, είτε καταβάλλεται από ιδιώτες, απλούς πολίτες στα διοικητικά δικαστήρια, είτε στο πλαίσιο κοινοβουλευτικής διαδικασίας, συνιστά αμφισβήτηση της Ελληνικής Αστυνομίας. Πόσο μάλλον υπονόμευσή της, επειδή δεν την θέλουν «να στεγάζεται σε ένα σύγχρονο και λειτουργικό κτήριο».

ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ αυτά είναι ρηχά και προκαλούν βαθειά ανησυχία για το μέλλον του τόπου. Η υποστήριξη τέτοιων απόψεων, νομιμοποιεί και δικαιώνει όσους ακραίους στο πολιτικό φάσμα, και από τις δυο πλευρές τους, υποστηρίζουν ανάλογες απόψεις, που προϋποθέτουν φίμωτρο και καταστολή.

ΣΕ Ο,ΤΙ αφορά το εξοργιστικό θράσος που έχουν όσοι αμφισβητούν την απόφαση κάθε επιστημονικού οργάνου, αδιάβλητου ή όχι, όταν μάλιστα είναι σχεδόν ομόφωνη, όπως το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο που η βουλευτής περιγράφει ως αλάθητο, θα αρκούσε ως απάντηση στο απορημένο γραφείο τύπου της βουλευτή, αν γνωρίζει το άλλο.

ΔΙΟΤΙ το άλλο –με τον Τοτό- είναι ακόμη πιο διασκεδαστικό.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 5 Δεκεμβρίου 2013, αρ. φύλλου 718.