Διαβάζουμε απο την Καθημερινή και το άθρο του κ.ΓΙΩΡΓΟ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗ!
Κακά τα ψέματα. Είμαστε όλοι αιχμάλωτοι του ιλίγγου
της ταχύτητας. Μας το επιβάλλουν τα αρχέγονα ένστικτά μας (στη φύση επιβιώνει ο
πιο γρήγορος, θηρευτής ή θήραμα) και το μάρκετινγκ· που εκμεταλλεύεται τη
γονιδιακή μας προδιάθεση για να μας πουλήσει γρήγορα αυτοκίνητα, γρήγορο
φαγητό, γρήγορη πληροφόρηση. Ευτυχώς, το ποδήλατο είναι εδώ για να μας
απελευθερώσει.
Στο λιγότερο γνωστό αλλά μνημειώδες -για μένα τουλάχιστον- έργο του «Η βραδύτητα», ο Μίλαν Κούντερα κωδικοποιεί όλα όσα αξίζει να διαβάσετε σε αυτό το άρθρο: «Αγαπώ τη βραδύτητα, γιατί είναι ο ρυθμός της μνήμης. Η ταχύτητα είναι το τέμπο της λησμονιάς».
Αυτή δεν είναι μια new age υπόσχεση χωρίς αντίκρισμα. Σε συγκριτικές έρευνες που έγιναν το 1996 στο Πανεπιστήμιο του Οσλο, ανάμεσα σε τουρίστες/ταξιδιώτες που έκαναν την ίδια διαδρομή οι μεν με ποδήλατο, οι δε με μοτοσικλέτα (για να έχουν τον ίδιο βαθμό έκθεσης στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος), οι ποδηλάτες κατάφεραν να επαναφέρουν στη μνήμη τους έως και 400% περισσότερες λεπτομέρειες από το ταξίδι. Ο χρόνος είναι σχετικός. Το γνωρίζουμε αυτό, έναν αιώνα τώρα. Και οι διακοπές με ποδήλατο «διαρκούν» περισσότερο.
Οσο για τα υπόλοιπα: όχι, το τουριστικό ποδήλατο δεν θα σας χαρίσει φυσική κατάσταση τριαθλητή, ούτε θα γυρίσετε με τεράστιους τετρακέφαλους και καλοσχηματισμένες γάμπες. Θα σας προσφέρει όμως ένα κίνητρο για να το ενσωματώσετε στην καθημερινότητά σας. Κι αν τα καταφέρετε, θα δρέψετε τους καρπούς της μακροχρόνιας επαφής με την ερασιτεχνική ποδηλασία, που είναι πολλοί και επιστημονικά τεκμηριωμένοι.
Ενας φίλος ποδηλάτης το είπε με μία φράση, καλύτερα από μένα: «Το ποδήλατο είναι το ιστιοπλοϊκό της στεριάς. Πάει πιο αργά από ένα ταχύπλοο, αλλά το απολαμβάνεις περισσότερο». Επίσης, είναι δραματικά φθηνότερο (και αφορολόγητο - ακόμα…).
Πόσο μακριά θα πάω;
Το «πόσο μακριά θα πάτε» εξαρτάται από τρεις παραμέτρους: την εποχή, το τερέν και την παρέα. Οχι το πόσο γρήγορο ή ελαφρύ ποδήλατο θα καβαλήσετε.
Στο λιγότερο γνωστό αλλά μνημειώδες -για μένα τουλάχιστον- έργο του «Η βραδύτητα», ο Μίλαν Κούντερα κωδικοποιεί όλα όσα αξίζει να διαβάσετε σε αυτό το άρθρο: «Αγαπώ τη βραδύτητα, γιατί είναι ο ρυθμός της μνήμης. Η ταχύτητα είναι το τέμπο της λησμονιάς».
Αυτή δεν είναι μια new age υπόσχεση χωρίς αντίκρισμα. Σε συγκριτικές έρευνες που έγιναν το 1996 στο Πανεπιστήμιο του Οσλο, ανάμεσα σε τουρίστες/ταξιδιώτες που έκαναν την ίδια διαδρομή οι μεν με ποδήλατο, οι δε με μοτοσικλέτα (για να έχουν τον ίδιο βαθμό έκθεσης στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος), οι ποδηλάτες κατάφεραν να επαναφέρουν στη μνήμη τους έως και 400% περισσότερες λεπτομέρειες από το ταξίδι. Ο χρόνος είναι σχετικός. Το γνωρίζουμε αυτό, έναν αιώνα τώρα. Και οι διακοπές με ποδήλατο «διαρκούν» περισσότερο.
Οσο για τα υπόλοιπα: όχι, το τουριστικό ποδήλατο δεν θα σας χαρίσει φυσική κατάσταση τριαθλητή, ούτε θα γυρίσετε με τεράστιους τετρακέφαλους και καλοσχηματισμένες γάμπες. Θα σας προσφέρει όμως ένα κίνητρο για να το ενσωματώσετε στην καθημερινότητά σας. Κι αν τα καταφέρετε, θα δρέψετε τους καρπούς της μακροχρόνιας επαφής με την ερασιτεχνική ποδηλασία, που είναι πολλοί και επιστημονικά τεκμηριωμένοι.
Ενας φίλος ποδηλάτης το είπε με μία φράση, καλύτερα από μένα: «Το ποδήλατο είναι το ιστιοπλοϊκό της στεριάς. Πάει πιο αργά από ένα ταχύπλοο, αλλά το απολαμβάνεις περισσότερο». Επίσης, είναι δραματικά φθηνότερο (και αφορολόγητο - ακόμα…).
Πόσο μακριά θα πάω;
Το «πόσο μακριά θα πάτε» εξαρτάται από τρεις παραμέτρους: την εποχή, το τερέν και την παρέα. Οχι το πόσο γρήγορο ή ελαφρύ ποδήλατο θα καβαλήσετε.