Όλα ρυθμίζονται απ' τη θεία αγάπη. Δεν είναι τίποτε τυχαίο.

Του π. Ανδρέα Κονάνου – από την Ορθόδοξη Αλήθεια που κυκλοφορεί στα περίπτερα

Οταν προσεύχεσαι και νιώθεις τον Θεό, αλλάζεις σκεπτικό. Και λες πλέον: «Οχι μόνος μου, αλλά με τον Θεό. Διότι μόνος μου είμαι πολύ μικρός. Στενά τα όριά μου και τα μυαλά μου. Δεν βλέπω μακριά. Εσύ, Κύριε, φώτιζέ με και, τότε, δεν φοβάμαι».

Κι όταν είμαι στη δουλειά μου και με πάρουν ξαφνικά τηλέφωνο και μου πουν κάτι δυσάρεστο, δεν θα πανικοβληθώ. Θα πω μέσα μου αυτομάτως: «Τι έλεγα το πρωί; Κύριε, ό,τι κι αν γίνει σήμερα, ξέρω ότι είναι από Σένα. Εσύ το έχεις επιτρέψει. Εσύ το έχεις στείλει. Εσύ το γνωρίζεις». Και, έτσι, δεν είμαι μόνος. Η κατάσταση είναι υπό έλεγχο. Ολα ρυθμίζονται από τη θεία αγάπη. Ολα κανονίζονται. Δεν είναι τίποτε τυχαίο. Αφού το άφησε ο Θεός να γίνει, θα πει ότι είναι στα όριά μου, στις αντοχές μου και για το καλό μου».

Φυσικά, όλα αυτά δεν μπορείς να τα σκεφτείς την ώρα του τηλεφωνήματος. Η στιγμή που σου λένε μια δυσάρεστη είδηση σε βρίσκει αιφνίδια και τα χάνεις. Γι' αυτό, είναι ανάγκη να έχεις ήδη προπαρασκευαστεί ψυχολογικά, πνευματικά, συναισθηματικά και υπαρξιακά από το πρωί. Ετσι να ξεκινάει η ημέρα σου. Κι όταν ξαφνικά ακούσεις μια είδηση, καθώς θα είσαι προετοιμασμένος απ' το πρωί, θα βρεις τη δύναμη να πεις: «Τι έλεγα πιο πριν στον Χριστό; Αυτό. Να τώρα η απάντησή Του. Το θέλημά Του, λοιπόν, είναι αυτό: να δεχτώ την είδηση. Μια είδηση που ξέρει πολύ καλά ο Χριστός. Είναι εν γνώσει Του. Αυτός είπε “ναι” στο να γίνει. Αυτός έδωσε την έγκριση να συμβεί. Αφού έδωσε την έγκριση, θα πει ότι το αντέχω και πως κάτι καλό θα βγει. Κι ότι μου χρειάζεται αυτό που γίνεται. Αλλιώς, δεν θα γινόταν. Αν δεν έβγαινε κάτι καλό για την ψυχή μου, δεν θα επέτρεπε ο Θεός να γίνει». Τελείωσε.

Το επέτρεψε ο Θεός να γίνει; Τότε θα βγει κάτι καλό για την ψυχή μου. Καλό δεν σημαίνει πάντα κι ευχάριστο. Σίγουρα, ό,τι συμβαίνει στη ζωή μου δεν είναι οπωσδήποτε κι ευχάριστο, καλό και χαρούμενο. Πρόσεξε! Δεν λέω για ευχάριστα πράγματα τώρα. Μιλάω για ωφέλιμα. «Τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών». Τι συμφέρει την ψυχή μου; Αυτό. «Ναι, αλλά πόνεσα πάρα πολύ, έκλαψα, φοβήθηκα, λυπήθηκα». Ναι, αλλά συμφέρει την ψυχή σου και γι' αυτό έγινε. Αν το σκεφτώ έτσι, με την πνευματική λογική, ηρεμώ. Παίρνω τη θέση μου στη ζωή, ταπεινώνομαι, γαληνεύω. Και μου φεύγει το παράπονο προς τον Θεό.

«Γιατί δεν μ' αγαπάς, Κύριε;» Και σου απαντά: «Γιατί, παιδί μου, λες ότι δεν σ' αγαπάω; Εσύ δεν μου 'πες το πρωί να σε βοηθήσω; Λοιπόν, η σημερινή παιδαγωγία μου είναι αυτό που σου συνέβη. Το σημερινό φάρμακό σου είναι αυτό. Για να κάνω το άγαλμα, πρέπει να χτυπήσω λίγο το μάρμαρο και να πετάξω κάποια κομμάτια του, ώστε να βγει από κάτω το ωραίο σχέδιο. Λοιπόν, σήμερα σε πόνεσα σε αυτό το σημείο. Ξέρω ότι πόνεσες. Αλλά δεν γίνεται αλλιώς».

Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος» που μόλις εκδόθηκε

Η ιστορία ενός μολυβιού

Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα.
Κάποια στιγμή τη ρώτησε:
- Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;
Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:
- Όντως γράφω για σένα, Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.
Το παιδί, περίεργο, κοιταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο.
- Αφού είναι το ίδιο με όλα τα μολύβια που έχω δει στη ζωή μου!
- Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο τον οποίο βλέπεις τα πράγματα.
Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, τις οποίες αν καταφέρεις να διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο.
Πρώτη ιδιότητα: Μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το λέμε "Θεό" και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του.
Δεύτερη ιδιότητα: Πότε-πότε πρέπει να σταματάω να γράφω και να χρησιμοποιώ την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Τρίτη ιδιότητα: Το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβύνουμε τα λάθη. Κατάλαβε ότι το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου.
Τέταρτη ιδιότητα: Αυτό που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, να φροντίζεις πάντα αυτό που συμβαίνει μέσα σου.
Τέλος, η πέμπτη ιδιότητα του μολυβιού: Αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις ότι ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης.

πηγή:http://apostagmatakardias.blogspot.gr/

Περιμένοντας το αύριο χάνεις το τώρα που σ' ανήκει.

Δεν ψάχνω πλέον "υπερβατικά" θαύματα στη ζωή μου. Δεν περιμένω να' ρθει κάποια μεγάλη μέρα.Ξέρεις απ' εκείνες που μεγαλώνεις μια ζωή 

για να την ζήσεις και στο τέλος δεν κρατά πάνω από 10 λεπτά αποπροσανατολισμού. Μου αρκεί οτι ξημερώνει και βραδιάζει. 

Η μεγαλύτερη πλάνη είναι να κρατάς μια χούφτα ουρανό και εσύ να περιμένεις πότε θα γίνει έκλειψη για να θαυμάσεις.Την πάτησες.Διότι περιμένοντας το αύριο χάνεις το τώρα που σ' ανήκει.

Γι αυτό σου λέω,ένα καλημέρα και μια καληνύχτα μου αρκούν για να κάνω τον Σταυρό μου.Ένας μυρωδάτος πρωινός καφές ένας περίπατος , μια αγκαλιά και δύο μάτια να με κοιτούν είναι ''θεοπτία''.

π.Λίβυος

Ο κάθε πόνος είναι κι ένα μάθημα - Όλα είναι ανθρώπινα

Ναι είναι μάθημα.-
Σου το γράφω τώρα όμως που σχεδόν έχει περάσει...γιατί την στιγμή που υποφέρω συνήθως δεν μπορώ να σκεφτώ έτσι...πολλές φορές μάλιστα χάνω την ψυχραιμία μου...θυμώνω,φωνάζω,κλαίω από θυμό,τα βάζω μαζί Του και Του μιλώ σαν να τον έχω μπροστά μου :"Γιατί το επιτρέπεις αυτό?αφού βλέπεις δεν το αντέχω,δεν μπορώ,γιατί με τυραννάς?γιατί με δοκιμάζεις τόσο σκληρά?"
Άλλες πάλι φορές πιστεύοντας πως με έχει εγκαταλείψει :"Που είσαι?Με ξέχασες?Μήπως τελικά δεν με αγαπάς όσο θέλεις να πιστεύω?Μήπως τελικά δεν υπάρχεις καν?'(!)''.
 Όταν όμως κοπάσουν όλα μέσα μου...τα νεύρα,ο εγωισμός,ο θυμός,η απογοήτευση και έρθει -συνήθως- εκείνο το λυτρωτικό κλάμα...τότε όλα αλλάζουν...εκεί είναι που Τον αισθάνομαι δίπλα μου όσο ποτέ...και μαθαίνω να κάνω και πάλι υπομονή,μαθαίνω ίσως την επόμενη φορά να στέκομαι πιο δυνατή,μαθαίνω να βγαίνω από το εγώ μου,να εκτιμώ περισσότερο την κάθε μέρα που ξυπνώ και έχω την υγειά μου,μαθαίνω να ζω πραγματικά και να εκτιμώ την κάθε στιγμή που είμαι ευτυχισμένη,μαθαίνω τις αντοχές μου,μαθαίνω εμένα,μαθαίνω πιο βαθιά την έννοια της ευγνωμοσύνης....και ίσως τελικά με όλα αυτά μαθαίνω και να Τον αγαπώ περισσότερο.
  Θέλω με λίγα λόγια να σου πω πως όλα είναι ανθρώπινα.Το κάθε συναίσθημα που νιώθουμε.
Ακόμη και η αμφισβήτηση,και ο θυμός προς Εκείνον,και η απογοήτευση και η έλλειψη πίστης...όλα!
Γιατί?γιατί είμαστε άνθρωποι και όχι Θεοί!Οπότε κάθε φορά που μπορεί να νιώσεις παρόμοια μην ταράζεσαι τόσο...κι αν νιώσεις την ανάγκη να Του μιλήσεις κάνε το!Ακόμη κι αν αυτά που θέλεις να Του πεις είναι μόνο παράπονα και θυμός!Κάνε το!Πίστεψε με είναι πολύ πιο αληθινή μια 'συζήτηση'-προσευχή τέτοιου είδους που γίνεται με ειλικρίνεια και από βάθος ψυχής από οποιαδήποτε ανάγνωση απλής προσευχής!Είναι εκεί και περιμένει πάντα να ακούσει κάθε αλήθεια της ψυχής σου όπως ακριβώς την αισθάνεσαι!
  Τέλος προσπάθησε να κρατήσεις την ουσία του μαθήματος που κάθε φορά είναι ίσως και διαφορετική...μπορεί να περιέχει αγάπη,εξάσκηση δύναμης και υπομονής,αντοχής και ανοχής,ταπείνωσης,και πολλά άλλα που μόνο Εκείνος ξέρει ότι χρειάζεσαι.

Άμυ

Όχι δεν κρινόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο

Όχι δεν κρινόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο.Δεν ζήσαμε όλοι τις ίδιες ζωές.

Δεν είχαμε όλοι κοινές ουλές και τραύματα.Τα μάτια μας δεν είδαν κοινές σκηνές βίου.

Χαμόγελα δεν άνθισαν παντού και αγκαλιές δεν έκλεισαν σφιχτά γύρω από τους κόρφους μας.

Είναι αρκετοί που έμειναν ορφανοί.

Άλλοι δίχως φιλί και πολλοί δίχως ν' ακούσουν ένα "σ' αγαπώ","σε χρειάζομαι","σε θέλω","σε ποθώ","μπράβο","μπορείς","θα τα καταφέρεις".

Γι αυτό σου λέω δεν μπορείς να με κρίνεις,γιατί εσύ δεν έζησες τη ζωή μου.

Ένα μόνο σου ζητώ.Αυτό το δάκτυλο που χρόνια τώρα επιδεικτικά κουνάς μπροστά στα μάτια μου,κατέβασε το,και πιάσε μου το χέρι.Είναι η μόνη κίνηση που τρομοκρατεί τον θάνατο.

π.Λίβυος

Η αγκαλιά της Παρουσίας Του.....

Αρκετές φορές προσπαθώ να καταλάβω πως φανταζόμαστε την παρουσία του Θεού στην ζωή μας. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι, περιμένουμε να ανοίξει ο ουρανός και με ένα χολιγουντιανό τρόπο να βγει ένα χέρι που θα ανήκει στο «Θεό» να μας δώσει αυτό που ζητάμε. Άλλοι πάλι ότι από τα ουράνια στρώματα θα κατέβει ένα υπέρτατο Ον, το οποίο με φαντασμαγορικό κινηματογραφικό τρόπο θα επέμβει στην γή στην ιστορία, στην ίδια μας την ζωή.
Ξεχνάμε βέβαια ότι ο Θεός είναι πνεύμα. Ξεχνάμε ότι όλες οι ανθρωπομορφικές εικόνες περί Θεού δεν απευθύνονται στο Είναι του, αλλά στην δική μας αδυναμία να κατανοήσουμε έξω από εικόνες και σύμβολα.
Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο απλά ίσως. Ο Θεός που περιμένουμε έχει ήδη φανεί στο πρόσωπο του Χριστού. Και μας είπε, ότι ένα έχουμε αγάπη ο ένας για τον άλλο θα είναι μέσα μας και δίπλα και γενικότερα στην ζωή μας. Και ότι η μόνη οδός γνώσεως του Θεού είναι η αγάπη. Έλα όμως που εμείς δεν την αντέχουμε ούτε να την δίνουμε πολλώ δε μάλλον όταν μας την δίνουν, και αρεσκόμαστε σε μια μαγική, συναισθηματική και φαντασιακή εικόνα Θεού.
Κοιτάξτε εάν ο Θεός ήθελε να επικοινωνεί μαζί μας, μέσα από ένα νεφελώδες συναισθηματισμό που πολλές φορές γίνεται και παραληρηματικός, δεν θα ερχόταν στο κόσμο να ενσαρκωθεί και να γίνει άνθρωπος. Θα μας αποκάλυπτε απλώς μια ουράνια ιδέα. Μια ουράνια αρχή με την οποία θα έπρεπε να συντονιστούμε. Ενώ τώρα στο πρόσωπο του Χριστού μας αποκαλύπτει μια σχέση!!!
Αυτό το κάνει για πολλούς βέβαια λόγους μα ένας πολύ σημαντικός είναι γιατί ο Θεός δεν είναι αφηρημένη ανώτερη δύναμη, ούτε μια απρόσωπη συμπαντική ενέργεια. Αλλά πρόσωπο με συγκεκριμένες ιδιότητες. Μπαίνει στην ιστορία και στην καθημερινότητα μας. Αποκαλύπτεται.
Μια από αυτές τις αποκαλύψεις Του, όχι μόνο αυτή, γιατί ο Θεός φανερώνεται με πολλούς τρόπους και μάλιστα παράδοξους, είναι μέσα από τους ανθρώπους που είναι διπλά μας, ή εμφανίζονται στην ζωή μας.
Γι αυτό όταν ζητάμε την βοήθεια του Θεού, όταν λέμε μα που είναι ο Θεός, γιατί δεν μου φανερώνεται, ας κοιτάξουμε και λιγάκι δίπλα μας. Γιατί στα πρόσωπα των ανθρώπων φανερώνεται η αγάπη του Θεού σε εμάς. Εκεί θα βιώσουμε την παρουσία Του. Όταν μας στέλνει ανθρώπους που μας αγαπάνε, μας προσέχουν, μας στηρίζουν, δεν μας κρίνουν ούτε μας επικρίνουν και δεν μας καταστρέφουν. Και αν ορισμένοι δεν τους συναντήσαμε ακόμη θα μας τους φανερώσει εάν εμείς είμαστε έτοιμοι για αυτή την κοινωνία μας μαζί τους.

Έλεγε ένας γέροντας ότι εγώ την αγάπη του Θεού την κατάλαβα όταν γνώρισα τον παπά- Φ…….. εκεί ένιωσα ψυχή και σώματι τι σημαίνει να σε αγαπάει ο Θεός. Άλλος φίλος καλός, μου έλεγε: πάτερ μου, τόση αγκαλιά που πήρα από τον Γέροντα, δεν την έχω πάρει ποτέ από τον πατέρα μου. Στην σχέση μαζί του κατάλαβα τι σημαίνει να σε αγαπάει κάποιος. Πήρα κοντά του την αγάπη που δεν είχα νιώσει ποτέ.
Μια κοπέλα μου είπε: μέσα σε μια αγκαλιά έκανα την πρώτη μου εξομολόγηση και ένιωσα την αγάπη του Κυρίου μας. Άλλη μου ανέφερε. Εγώ αγάπη δεν πήρα από το σπίτι μας. Μα μου έδωσε απίστευτη στοργή μια κυρία γειτόνισσα που δεν είχε παιδιά. Εκεί κατάλαβα ότι κάποιος με αγαπάει. Τον Αββα Ποιμένα τον έλεγαν επί γης Θεό; Γιατί; Γιατί σκέπαζε όλους τους ανθρώπους με την αγάπη του και δεν τους κατέκρινε. Μα και τον παπά-Σάββα στο Άγιον Όρος, έτσι τον προσφωνούσαν, γιατί όταν τον συναντούσες καταλάβαινες αναλογικά πάντα, πως είναι η αγάπη του Θεού.
Εμείς όμως τι κάνουμε τους ανθρώπους που μας στέλνει ο Θεός; Τους διώχνουμε από την ζωή μας. Τους συκοφαντούμε τους εκδικούμαστε γιατί μας αγάπησαν και εμείς δεν το αντέξαμε.
Μήπως λοιπόν ο Θεός έχει φανερωθεί πολλές φορές στην ζωή μας και εμείς απλά δεν τον καταλάβαμε γιατί ψάχνουμε στα νεφελώματα της φαντασίας μας και όχι στην ιστορία της ζωής μας; Μήπως κοιτάμε ουρανό και δεν βλέπουμε ότι στέκεται δίπλα μας; Ότι πολλές φορές όπως έλεγε και ο π. Δημήτριος Στανιολάε; ο Θεός κοιμάται στο ίδιο το κρεβάτι μας;

π. Λίβυος

Ο κήπος της προσωπικής μου Γεσθημανής

Πόνεσα, πείνασα, δίψασα, έμεινα μέρες ολάκερες και νύχτες αξημέρωτες στο κήπο της προσωπικής μου Γεσθημανής. Έκλαψα, οργίστηκα, απελπίστηκα. Διαμαρτυρήθηκα απέναντι στις συνθήκες και την ζωή που έζησα.
Άργησα.... Αλλά αισθάνθηκα. Νομίζω ότι κατάλαβα. Κατάλαβα ότι η μόνη κληρονομιά μου, η μοναδική περιουσία μου ήταν αυτές οι βαθιές πληγές. Εκείνες που μου έδωσαν την δυνατότητα να βλέπω τους ανθρώπους με ιερότητα. Να λέω το ναι ναι και του ου ου. Να δακρύζω στο όμορφο, να θυμώνω στο άδικο, να οργίζομαι στο παράλογο. Να βλέπω τα νοήματα πίσω από τα πράγματα. Το δάκρυ μέσα στην επιφάνεια της χαράς και το γέλιο μέσα στο επίπλαστο πένθος. Όλα αυτά τα χρωστάω σε εκείνες, και ας με πόνεσαν τόσο πολύ.
Τώρα τα βράδια σκύβω σαν σκύλος και γλείφω τις ματωμένες μου πληγές. Τις ευχαριστώ για τις μέρες που συντρόφευσαν την ύπαρξη μου. Τις ευχαριστώ που υπήρξαν και ας πόνεσα, είναι η μόνη μου κληρονομιά, η μόνη περιουσία της ύπαρξης μου.

π.Λίβυος

Το παράπονο μου

Την φώτιση του Αγίου Πνεύματος χωρίς κόπο δώρο στην βάπτιση μας και εμείς αν διαφυλάξουμε χωρίς αμαρτίες ή μάλλον να αλλάξουμε το νου με εξομολόγηση και Θεία Μετάληψη  και προσευχή να μας φωτίζει σαν με φακό προσπαθούμε να φτάσουμε στο Ουράνιο Φως να μας δει ο Θεός μας αλλά επί πλείστον εμείς αλλού έχουμε εκείνη την ώρα τη καρδιά μας.Εγώ στην αγωνία πότε θα γίνω πλούσια/μάνα κ.λ.π. εσύ πώς η Μαρία και καθείς αλλού και χάνουμε την αναφορά μας στο ζώντα Λόγο και επιθυμούμε όλα να είναι θέμα των δικών μας δυνάμεων σχέδια προς υλοποίηση...να κάνω αυτό και εκείνο,χωρίς να υπολογίζουμε ούτε καν τον άλλο που έχουμε στόχο να φέρουμε στα δικά μας μέτρα...μας αγαπάμε λέμε και ζητούμε να είναι σύμφωνα με τα γούστα μας και νοιαζόμαστε πάντα, όμως να ικανοποιεί τις προσδοκίες μας δηλαδή ποιόν προσπαθούμε να πείσουμε ότι κάτι είμαστε και η γη γυρίζει για εμάς και ο Θεός που φαίνεται σε όλο αυτό?

Θεανώ

Ξέρεις πόσο λυτρωτικό είναι να διαλύεις την εικόνα σου;

Ξέρεις πόσο λυτρωτικό είναι να διαλύεις την εικόνα σου; Να κάνεις συντρίμμια το είδωλο σου και να τσαλακώνεις το προφίλ σου; Να ξεγυμνώνεις το κορμί σου, δίχως να ντρέπεσαι μήπως φανούν οι ουλές της μοναξιά σου; Τα σημάδια των παθών σου; Να αφήνεις όλα τα όπλα του «εγώ» πάνω στο τραπέζι της φαντασίας και ξαρμάρτωτος να εγκαταλείπεσαι στην πραγματικότητα της ζωής; Να νιώθεις την ελευθερία του να μην είσαι κάποιος, να μην πρέπει να αποδείξεις τίποτα σε κανένα. Να είσαι ανώνυμος στο έπαινο και απαθής στην κατηγορία. Να είσαι αυτό που είσαι και όχι εκείνο που οι άλλοι θέλησαν ή φαντάστηκαν για τις δικές τους ανάγκες. Να γίνεσαι αυτό που λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος και με συγκλονίζει «σαν να μην υπήρξες ποτέ…». Να μάθεις τελικά ότι ο έπαινος και η κατηγορία είναι ίδια φυλακή;…

π.Λίβυος

Σπάσε τα σύνορα του φόβου και της ενοχής....

"Ενοχές σου αφήνουν όλα εκείνα που δεν έζησες, όχι γιατί δεν μπόρεσες, αλλά γιατί φοβήθηκες την δύναμη τους, την μαγεία τους. 

Όλη εκείνη την μαγεία που μια ζωή αναζητάς κι όταν σου πέφτει στο κεφάλι σαν ευλογία, την αρνείσαι χωρίς ουσιαστικό λόγο παρά μόνο επειδή διστάζεις να πας παραπέρα, 

να δεις τι γίνεται μέσα από το σύνορο που σ’ έχουν φυλακίσει ….

Εύα Ομηρόλη

Την ώρα που σε πνίγει η θλίψη και σε ακυρώνει ο φόβος

Την ώρα που σε πνίγει η θλίψη και σε ακυρώνει ο φόβος. Τις στιγμές που νιώθεις η κάθε κουβέρτα και σεντόνι να ζυγίζει εκατό κιλά παραίτηση, και το δωμάτιο σου να μυρίζει απαίσια παρουσία απόγνωσης, αισθάνεσαι ότι αυτό ήταν, τελείωσαν όλα. Κεφάλι δεν θα ξανασηκώσεις. Φώς εδώ μέσα δεν θα ξαναμπεί. Νιώθεις ότι δεν θα αλλάξει ποτέ τίποτα και ότι η ζωή σου, ακουμπάει τερματικές καταστάσεις αιώνιας συνθήκης με την θλίψη.
Και όμως οσο τώρα κι ας μην το πιστεύεις, δεν θα είναι πάντα έτσι. Θα έρθει η μέρα που θα σηκωθείς από τα σκεπάσματα της ενοχής, και απο την πνιγμό του ανέκφραστου θυμού σου, και θα ανοίξεις τα πορτοπαράθυρα να μπει φώς και αέρας καθαρός στο δωμάτιο.
Ναι αλλάζουν οι καταστάσεις, μα γίνεται, πολύ αθόρυβα, ήσυχα, βουβά και σιγαλά. Τόσο αδιόρατα που και εσύ δεν καταλαβαίνεις πώς άλλαξε το σκηνικό… πως ο Χριστός εν ετέρα μορφή αλλάζει την ζωή σου.

π.Λίβυος

Ο Άδης του Παραδείσου

Πριν να δούμε το φώς θυμήσου ότι σερνόμαστε στα σκοτάδια. Πριν γελάσουμε θυμήσου που κλαίγαμε ώρες στις όχθες των ονείρων μας. Συρθήκαμε στην κολασμένη γη μας, χαθήκαμε στους πλανεμένους ουρανούς, και μονάχα όταν απελπιστήκαμε έως κολάσεως, γεννήθηκε ο παράδεισος στη ψυχή και το κορμί μας. Είναι πάντα ο σταυρός που προηγείται της ανάστασης. Ο άδης του παραδείσου. Είναι ο Θεός που φανερώνεται μόλις ξεγυμνωθούμε, και αφήσουμε τα άρματα των «αρετών» και των «κατορθωμάτων» μας κατά γης, στην εσχατιά της ταπείνωσης.

π.Λίβυος

Όλα είναι ζωή...

Σηκώθηκα πολύ πρωί. Βγήκα στην αυλή και απλά άφησα το βλέμμα μου να περιπλανηθεί στην ομορφιά του κόσμου. Τα μάτια όμως στυλώθηκαν σε μια σοκαριστική σκηνή. Μια γάτα κρατούσε στα δόντια της ένα ποντικό που σπαρταρούσε από πόνο. Οργίστηκα. Λυπήθηκα. Την ακολούθησα να δω μήπως και καταφέρω να σώσω το δύστυχο το τρωκτικό που είχε αρχίσει να παραδίδεται στο θάνατο.
Έτρεξε λιγάκι η γάτα. Έτρεξα και εγώ πίσω της γεμάτος θυμό. Έκανε ένα μεγάλο σάλτο και κρύφτηκε πίσω από ψηλά μαραμένα χόρτα. Κινήθηκα με ορμή προς τα ΄κεί. Κοίταξα. Και η οργή έφυγε, ο θυμός σκορπίστηκε, η λύπη έγινε χαρά.
Πέντε μικρά γατάκια. Πανέμορφα και χαριτωμένα. Μια μάνα που κυνηγούσε από αγάπη. Ένα τρωκτικό που έχανε την ζωή του για να ζήσουν άλλες υπάρξεις.
Έφυγα γεμάτος εικόνες. Το ποντίκι να σπαράζει, τα γατάκια να ευφραίνονται. Ο ποντικός να προσπαθεί να σώσει την ζωή του και η γάτα να κυνηγά προσπαθώντας να δώσει ζωή σε άλλες υπάρξεις. Ο ένας να πεθαίνει οι άλλοι να ζουν. Και όλο αυτό ονομάζεται ζωή.
Δεν ξέρω εάν μου αρέσει. Δεν έχει άλλωστε και πολύ σημασία. Πάντως αυτό συμβαίνει. Εξω από εμάς, μέσα σε εμάς, μια αντιφατική αρμονία που λέγεται ζωή, θάνατος και ανάσταση, γέλιο και δάκρυ μαζί…

π.Λίβυος

Αν δεν ζήσεις πώς θ' αγιάσεις;

Πολλοί μέσα στο χώρο της θρησκείας, αισθάνονται μια αγχωτική εμμονή με την αμαρτία. Φοβούνται μην αμαρτήσουν. Στην πραγματικότητα βέβαια, πρόκειται για μια μετωνυμία, του φόβου τους να ζήσουν. Την ζωή φοβούνται. Διότι η ζωή έχει μέσα ρίσκο, δεν έχει βεβαιότητες, και δονείται από ανατροπές. Και εμείς τις περισσότερες φορές, θέλουμε να ελέγχουμε τα γεγονότα, τον εαυτό μας, τους άλλους, τον ίδιο το Θεό. Όποιος όμως δεν αμαρτάνει που αυτό έτσι κι αλλιώς είναι αναπόφευκτο, είναι σαν να λέμε ότι δεν θέλουμε να αναπνέουμε, δεν ζει. Κι όποιος δεν ζει, δεν αγιάζει. Διότι όπως λέει και ο Γέροντας Αιμιλιανός «Τα πάθη και οι πειρασμοί είναι κακά, εν τούτοις είναι και καλά!!! Είναι δρόμοι που μας οδηγούν προς τον Θεό. Μας χαρίζουν μια εμπειρία ζωής.»

π.Λίβυος

Μην αναλύεις τη δυστυχία σου...

Το θέμα είναι ότι όταν δεν είμαστε καλά, ψάχνουμε να βρούμε την αιτία μέσα από αναλύσεις. Αυτό είναι ότι χειρότερο. Εκείνη την στιγμή είναι αυτοκτονικό να αναλύουμε. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αποδεχθούμε ότι "ναι, κάποιες φορές δεν θα είμαι καλά". Είναι ανθρώπινο. Δεν τα χάνω και το σημαντικότερο, δεν θα βγω από την δίνη της θλίψης, επειδή θα αναλύσω και θα αναπαράγω όλα τα σκιώδη στοιχεία της ύπαρξης μου, τραύματα, πληγές, η ζωή που δεν μου φέρθηκε καλά, οι γονείς, ο φίλος ή φίλη μου και άλλα πολλά που με ένα απίστευτο αυτοκαταστροφικό μηχανισμό αναδύονται ως λογισμοί και σκέψεις την ώρα που δεν είμαστε καλά. Αποδεχόμαστε ότι δεν είμαστε και πολύ καλά. Και δεν αναλύουμε την δυστυχία μας, απλά αναζητάμε την ευτυχία μας κάνοντας μικρά θετικά πράγματα.

π.Λίβυος

Η ψυχή που γελά ακόμη και πάνω στον Σταυρό....

Στο απέναντι πεζοδρόμιο είδα μόλις, ένα ήρωα. Όχι δεν είμαι σε καμία μεγάλη ιστορική πλατεία. Ούτε κοιτώ κάποιο άγαλμα. Απλά στέκομαι στο δρόμο και στο απέναντι πεζοδρόμιο μια μάνα κρατά το ανάπηρο παιδί της και προσπαθεί να το βάλει στο αμάξι. Αγώνας. Υπομονή. Πολύ αγάπη κρυμμένη στα στήθη της. Πέρασα απέναντι να βοηθήσω. Δεν άντεχα να παγώνω στην αδιαφορία.
Δεν πρόλαβα, η ηρωίδα τα είχε καταφέρει μια χαρά.

-Να βοηθήσω;
-Ααα σας ευχαριστώ. Όλα καλά. Εντάξει.

Είπε ευχαριστώ με γέλιο. Με μια εαρινή ευωχία δομημένη σε λέξεις και όμορφες κινήσεις χαράς. Δεν μουρμούρισε. «Δες τι περνάω πάτερ; Η μοίρα μου η κακή και μου ζωή, δες τι λάθη κάνει ο Θεός και τα πληρώνουμε εμείς κ.α πολλά...» Τίποτα.

Βέβαια ίσως κι αυτά να τα είχε πει κάποιες φορές. Απόλυτα ανθρώπινο και σεβαστό. Σχεδόν ιερό. Δεν την κάνει λιγότερο ηρωίδα ούτε αλλοιώνει την ομορφιά της ψυχής της. Ποιος δεν έχει στιγμές πτώσης, κούρασης, παράπονου και λύπης.

Το σημαντικό όμως είναι, ότι επέλεξε, γιατί αυτό, το επιλέγεις συνήθως, να γελά!! Να χαίρεται επάνω στον σταυρό. Και εγώ τώρα πλέον χρόνια στα προβλήματα και στα δικά μου πάθη, εκτιμώ αφάνταστα εκείνους που ενώ πονάνε μπορούν και γελάνε.

π.Λίβυος

Όχι άλλο πνευματικό κάρβουνο...!

Όταν έχεις διαβάσει ένα καράβι βιβλία και έχεις ακούσει χίλιες παλέτες ομιλίες από την εποχή της κασέτας μέχρι το mp3, καθώς δε συγχρόνως έχεις γνωρίσει και όλους τους γνωστούς γεροντάδες και λόγιους της εποχής σου, και στο τέλος δεν ξεκαθάρισες τίποτα, μια και η επαφή με τον Θεό δεν καθορίζεται από τον σταρ γέροντα σου ή τον ευφυή διανοούμενο, μα από την προσωπική σου επαφή με τον Θεό και τους συνανθρώπους σου.

 Ε τότε όταν ακούς «κηρυγματικά» παραληρήματα και «κατηχητικές» νοησιαρχίες με τα ατελείωτα ενοχικά «πρέπει» και «μη» που χαμένα από την αγία διάκριση τσουβαλιάζουν και ομαδοποιούν την ιερή μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, και μάλιστα στο όνομα του Θεού. Τότε λες στοπ, ευχαριστώ δεν θα πάρω άλλο πνευματικό κάρβουνο, ζητώ την ελευθερία και το φως του Χριστού και όχι την διαολολαγνεία, προφητολαγνεία και εσχατολαγνεία, που μαυρίζουν και απειλούν τις ψυχές των ανθρώπων που το μόνο που ζητάνε κουρασμένες και απελπισμένες είναι η αγάπη το φώς και η παρηγοριά του Χριστού μας.

 Μου έλεγε μια νεαρή κοπέλα. Εγώ πάτερ μεγάλωσα σε ένα καταθλιπτικό σπίτι. Όλα ήταν μαύρα εκεί μέσα, όλα αρνητικά και μίζερα, χωρίς φως και ζωή. Είχα ανάγκη να αναπνεύσω και πήγα σε μια παρέα χριστιανών με την ελπίδα ότι εκεί θα έβρισκα το οξυγόνο που μου έλειπε. Μα και εκεί, γρήγορα κατάλαβα ότι κυριαρχούσε ο φόβος, η μελαγχολία, η ενοχή, τα πρόσωπα τα καταθλιπτικά και μίζερα γεμάτα απειλή. Πιο πολύ μιλούσαμε για το διάβολο και λιγότερο για τον Χριστό, περισσότερο για την κόλαση και καθόλου για την ζωή. Ευτυχώς αργότερα συνάντησα τον Γέροντα Πορφύριο και άνθισε η καρδιά μου. Κατάλαβα ότι ο Χριστός είναι φως και χαρά.
Γι αυτό και εγώ σήμερα το πρωί δεν διάβασα κανένα βιβλίο, άνοιξα το παράθυρο είδα την χαραυγή, μύρισα το βρεγμένο χώμα, καλημέρισα την Σύντια(δεν είναι φωτομοντέλο σκύλος είναι) και χάθηκα μες στην ευχή του Ιησού……

π.Λίβυος