Ἑρμῆς
Ἄτλας, ὁ χαλκέοισι † νώτοις οὐρανὸν
θεῶν παλαιὸν οἶκον ἐκτρίβων, θεῶν
μιᾶς † ἔφυσε Μαῖαν, ἣ 'μ᾽ ἐγείνατο
Ἑρμῆν μεγίστῳ Ζηνί, δαιμόνων λάτριν.
5ἥκω δὲ Δελφῶν τήνδε γῆν, ἵν᾽ ὀμφαλὸν
μέσον καθίζων Φοῖβος ὑμνῳδεῖ βροτοῖς
τά τ᾽ ὄντα καὶ μέλλοντα θεσπίζων ἀεί.
ἔστιν γὰρ οὐκ ἄσημος Ἑλλήνων πόλις,
τῆς χρυσολόγχου Παλλάδος κεκλημένη,
10οὗ παῖδ᾽ Ἐρεχθέως Φοῖβος ἔζευξεν γάμοις
βίᾳ Κρέουσαν, ἔνθα προσβόρρους πέτρας
Παλλάδος ὑπ᾽ ὄχθῳ τῆς Ἀθηναίων χθονὸς
Μακρὰς καλοῦσι γῆς ἄνακτες Ἀτθίδος.
ἀγνὼς δὲ πατρί — τῷ θεῷ γὰρ ἦν φίλον —
15γαστρὸς διήνεγκ᾽ ὄγκον. ὡς δ᾽ ἦλθεν χρόνος,
τεκοῦσ᾽ ἐν οἴκοις παῖδ᾽ ἀπήνεγκεν βρέφος
ἐς ταὐτὸν ἄντρον οὗπερ ηὐνάσθη θεῷ
Κρέουσα, κἀκτίθησιν ὡς θανούμενον
κοίλης ἐν ἀντίπηγος εὐτρόχῳ κύκλῳ,
20προγόνων νόμον σῴζουσα τοῦ τε γηγενοῦς
Ἐριχθονίου. κείνῳ γὰρ ἡ Διὸς κόρη
φρουρὼ παραζεύξασα φύλακε σώματος
δισσὼ δράκοντε, παρθένοις Ἀγλαυρίσι
δίδωσι σῴζειν: ὅθεν Ἐρεχθείδαις ἐκεῖ
25νόμος τις ἔστιν ὄφεσιν ἐν χρυσηλάτοις
τρέφειν τέκνα. ἀλλ᾽ ἣν εἶχε παρθένος χλιδὴν
τέκνῳ προσάψασ᾽ ἔλιπεν ὡς θανουμένῳ.
κἄμ᾽ ὢν ἀδελφὸς Φοῖβος αἰτεῖται τάδε:
ὦ σύγγον᾽, ἐλθὼν λαὸν εἰς αὐτόχθονα
30κλεινῶν Ἀθηνῶν — οἶσθα γὰρ θεᾶς πόλιν —
λαβὼν βρέφος νεογνὸν ἐκ κοίλης πέτρας
αὐτῷ σὺν ἄγγει σπαργάνοισί θ᾽ οἷς ἔχει
ἔνεγκε Δελφῶν τἀμὰ πρὸς χρηστήρια,
καὶ θὲς πρὸς αὐταῖς εἰσόδοις δόμων ἐμῶν.
35τὰ δ᾽ ἄλλ᾽ — ἐμὸς γάρ ἐστιν, ὡς εἰδῇς, ὁ παῖς —
ἡμῖν μελήσει. Λοξίᾳ δ᾽ ἐγὼ χάριν
πράσσων ἀδελφῷ πλεκτὸν ἐξάρας κύτος
ἤνεγκα, καὶ τὸν παῖδα κρηπίδων ἔπι
τίθημι ναοῦ τοῦδ᾽, ἀναπτύξας κύτος
40ἑλικτὸν ἀντίπηγος, ὡς ὁρῷθ᾽ ὁ παῖς.
