Natte mini-trektocht in de Vogezen

Tussen Kerst en nieuw had Ulrike een aantal dagen vrij. Samen met de beste vrienden had ze besloten even naar de Vogezen af te zakken om er een heuse wintertrekking te ondernemen. Het zou de eerste ervaring met trekken in de winter worden. Omdat ik moest werken kon ik er helaas niet bij zijn, maar dit is haar verslag:

Route: Route des crêtes - Chalet de Machais - Rainkopf - Route des crêtes
Afstand:  ongekend
Hoogteverschil omlaag: ongekend
Weer: nat, sneeuw, mist en ijskoud
Overnachting: refuge Chalet de Machais

Door de drukke kerstdagen was er van planning niet veel in huis gekomen en vertrokken we richting Vogezen zonder te weten waar ze zouden trekken, slapen, etc. Wel wisten we dat het er nat zou worden: op meteo France werd 4 dagen stortregen voorspeld. 

Eens aangekomen in La Bresse gingen we naar het informatiepunt om na te gaan waar ze het beste konden wandelen en waar de refuges (onbemande hutten) zich bevonden. De informatiedames leken echter niet erg enthousiast en stelden ons enkel een aantal voorgekauwde sneeuwschoenwandelingen voor. In de bergen zou te veel sneeuw liggen en zouden we de pijltjes niet vinden. We konden ons echt niet voorstellen dat er sneeuw zou liggen aangezien het in het dal redelijk warm en kletsnat was. 

Ontgoocheld gingen we dan maar even een gokje wagen in de Inter Sport. En we hadden goed gegokt, de verkopers waren veel enthousiaster over ons plan en duidden op onze kaart enkele mooie plekken aan en goede refuges. We huurden dan toch elk een paar sneeuwschoenen en vertrokken naar boven. We zouden die avond naar een bemande hut rijden om van daaruit de dag nadien onze tocht aan te vatten.

Dat was buiten de sneeuw gerekend. Op 800 meter werd de weg plots een skipiste en moesten we noodgedwongen de auto parkeren en te voet verder gaan. We maakten dan snel onze zakken en zochten op de kaart de eerste de beste schuilhut. Ondertussen was het nog steeds onophoudelijk aan het regenen. 

Een korte hike later kwamen we inderdaad aan een hutje (chalet de Machais). De deur was open en we waren de enigen, dus perfect om te eten en te overnachten. Er stond een tafel en twee banken en een oude stoof die we jammer genoeg niet aan de praat kregen. Het werd algauw donker en we moesten in Petz-licht ons pureetje klaarmaken. 

Na het eten werd het bovendien erg koud en besloten we al snel ons bed te spreiden. Op de tafel en banken slapen leek ons geen optie wegens te koud (ijzer) en te smal. Dan maar op de grond: eerst een laagje reddingsdeken, dan de matjes dicht bij elkaar en tot slot de slaapzak. We trokken ons thermo-ondergoed aan en kropen vol goede moed in de slaapzak, maar na een uur of twee kregen we het nog altijd niet warm (en hadden we dus ook nog niet geslapen). Ik besloot een extra trui aan te trekken en Jo legde haar benen over mijn ijsklompjes van voeten. Tot overmaat van ramp begonnen de twee op verschillende toonhoogte te snurken. Midden in de nacht – tussen de piepende muizen en windvlagen door – schoot Wim plots in paniek uit zijn slaapzak: een dringende plas was aan de orde.

De slapeloze nacht zorgde voor een late start. Het weer moedigde ons ook niet echt aan: regen regen regen... Maar we waren voorzien op nat weer dus trokken we al onze waterdichte gear aan (regenjas, regenbroek, gaiters, handschoenen, muts en regenhoes) en vertrokken we voor een tocht op sneeuwschoenen naar de Rainkopf, een van de hogere toppen van de Vogezen (zo’n 1300 meter). En ja hoor, na een tiental meten stijgen werd de regen plots heuse sneeuw een waanden we ons in de Alpen.

Het landschap werd steeds witter, de sneeuw dieper en we waren best onder de indruk van al dat natuurschoon. Het moet natuurlijk wel gezegd dat we ondertussen doorweekt waren. Onze handschoenen konden we uitwringen en de regenhoes van de rugzak was toch niet zo effectief. Wat een geluk dat we sneeuwschoenen aanhadden. Bij de laatste klim naar de top, zetten we de schoenen op ‘stijgmodus’ en klommen zo redelijk comfortabel en gestaag naar boven. Ondertussen was er steeds minder bos en kregen eindelijk in de gaten hoeveel mist en wind er wel was. Op den duur zagen we het einde van de sneeuw en het begin van de lucht niet meer. De visibility was best ‘poor’ te noemen.

Eens op de top – joepie! – kwamen er felle rukwinden opzetten. Zo fel dat ze Wims regenhoes van zijn rugzak afrukten. Van een uitzicht was er uiteraard geen sprake dus wilden we zo snel mogelijk de weg richting tweede refuge vinden. Dat was echter niet zo makkelijk in de sneeuw en mist. Op de kam van de berg probeerden we 50 meter te dalen, maar we hadden al snel begrepen dat de rukwinden te fel en de zichtbaarheid te slecht waren om nog veilig verder te gaan. Dan maar op onze passen terug. Aan de vorige splitsing probeerden we nog een alternatieve weg langs de flank van de berg, maar ook daar was het pad onvindbaar door de sneeuw en leek het ons niet veilig om verder te gaan.

 

Ondertussen hadden we het ook erg koud gekregen door de regen en sneeuw en ook door een aantal keren te zijn gevallen dankzij die verdomde sneeuwschoenen. We besloten terug te keren naar de wagen en de dag nadien de tocht verder te zetten op een andere plek. De sneeuw maakte weer plaats voor regen en toen we eindelijk aan de auto kwamen waren onze handen en voeten zo bevroren dat we ons materiaal amper uitkregen.

 

Terug aangekomen in La Bresse leek het wel alsof alle skiërs in het stadje zaten. Het was er ongelofelijk druk en zoals gevreesd was er geen enkel deftig pension dat nog vrije kamers had. We konden ons onmogelijk voorstellen om in het natte weer in onze tent te slapen en besloten toen na lang overwegen om op te geven en huiswaarts te keren. Met de belofte pas terug te keren naar de Vogezen als we zeker wisten dat het mooi weer zou zijn. We maakten nog een eetstop in het gezellige Nancy en kwamen rond middernacht thuis alwaar we in ons zachte, droge bed kropen. De dag nadien bleek het geen slecht idee om te zijn vertrokken: mijn slaapzak was ondanks de plastic zak er rond helemaal vochtig, mijn handschoenen natte vodden en mijn rechterschoen een spons.

De Vogezen in de winter kunnen dus best alpiene trekken hebben. Erg leuk voor wie de Ardennen wel heeft gezien, want helemaal niet zo ver van Brussel. Enige planning kan wel geen kwaad, een goede site is refuges.info met een overzicht op de kaart van alle abri’s en refuges, zowel bemand als onbemand.

We gaan zeker eens terug, maar checken dan zeker eerst meteo france.