Είμαι πολύ κουρασμένη.
Όχι σωματικά, ψυχικά.Είμαι από τους ανθρώπους που μου αρέσει να βοηθάω. Με όποιον τρόπο μπορώ.
Το τελευταίο τρίμηνο, έχω διαθέσει πολύ χρόνο, χρήμα, κόπο και φαιά ουσία για να βοηθήσω μια γυναίκα που πραγματικά χρειάζεται βοήθεια. Της έχω εξηγήσει τουλάχιστον εκατό φορές, τι έγινε και γιατί. Της έχω πει εγώ και δυο άλλοι άνθρωποι τι πρέπει να κάνει για να δικαιωθεί. Της συμπαραστεκόμαστε, τη βοηθάμε ψυχολογικά, την υποστηρίζουμε με όλα τα μέσα. Και αυτή τι κάνει;;;
Τα τελείως αντίθετα από ότι της λέμε. Αμφισβητεί τα πάντα. Δέχεται επιρροές από άτομα του στενού οικογενειακού της περιβάλλοντος που ενώ όφειλαν να τη βοηθήσουν έβγαλαν την ουρά τους απ’ έξω. Που με το ζόρι πείσαμε ένα να τη βοηθήσει. Και μόλις της λένε κάτι, ότι έχουμε πετύχει να κάνει μέχρι τώρα, το γκρεμίζει!
Κουράστηκα να λέω τα ίδια και τα ίδια. Κουράστηκα να μην έχω προσωπικό χρόνο. Πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ, τηλεφωνούσε. Δεν την ένοιαζε αν ήμουν στο νοσοκομείο, στο αυτοκίνητο, στη δεύτερη δουλειά, κοιμόμουν (μόνη μου ή με παρέα), αυτή το χαβά της. Τηλεφωνούσε να μου πει τον πόνο της.
Ένιωθα την αγανάκτησή της. Την άφηνα να με χρησιμοποιεί για να ξεσπάσει να πει ότι ήθελε να πει. Είχε ψυχολόγο αλλά εγώ ήμουν καλύτερη, έλεγε. Την άφηνα να με κρατάει στο κινητό με τις ώρες, να με αφήνει άυπνη, να είμαι στο super market και να κάνω λειψές αγορές γιατί ξεχνούσα τι ήθελα να πάρω, να απολαύσω μια ταινία. Το είχε ανάγκη, το κατανοούσα.
Όμως, ρε άνθρωπε, και εμείς σου είπαμε τόσες φορές τι πρέπει να κάνεις, πώς να κινηθείς, τι ενέργειες πρέπει να προγραμματίσεις, πώς να φερθείς… εξήγαγε η γλώττα μας βοστρύχος εκ το πολλώς ειπείν, όπως λέει και ο γιος μου.
Και εσύ τι έκανες; Πέρα από το να κλαίγεσαι όπου σταθείς και όπου βρεθείς; Τι από αυτά που σου είπαμε ακολούθησες;;;
Τίποτα.
Άμα εσύ δε νοιάζεσαι για την πορεία της υπόθεσής σου, γιατί εμείς να ασχολιόμαστε μαζί σου; Αν εσύ δεν έχεις τον κοινό νου, να κατανοήσεις μερικά πράγματα και αμφισβητείς εμάς, γιατί εμείς να χαλάμε τη ζαχαρένια μας για την πάρτη σου;
Έχουμε ζωές, οικογένειες, προβλήματα δικά μας. Θα κοιτάξουμε και εμείς τον εαυτό μας και να πας στο διάολο!
Η προσφορά έχει την έννοιά της όταν ο ευεργετούμενος δέχεται, εκτιμά, υλοποιεί και συμμορφώνεται. Αν κάνει του κεφαλιού του ο ευεργετηθείς, ποιος ο λόγος να ασχολείσαι μαζί του;
Και το πιο ωραίο; Να μην μπορεί να καταλάβει γιατί κάποιος αποφασίζει να αποστασιοποιηθεί!
Στο είπα τόσες φορές, ο στόχος είναι αυτός, οι ενέργειές σου πρέπει να είναι συγκεκριμένες και μεθοδικές. Πρέπει να είναι ακριβώς αυτές. Μας έγραψες στα παλιά σου τα παπούτσια κανονικότατα.
Προσωπικά εγώ σου είχα εξηγήσει ότι όταν δω ότι κάποιος δε συμμορφώνεται με τις οδηγίες που είναι σαφέστατες, δε χάνω άλλο χρόνο με άτομα που αρνούνται να δεχτούν βοήθεια.
Τώρα τι θες; Δεν εξηγήθηκα σαφώς;
Άστε που κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο, είναι αυτή και δεν το κλείνει κιόλας! Ότι ώρα να είναι. Τέσσερις το πρωί, έξι το πρωί, δέκα το πρωί, τρεις το μεσημέρι, εννέα το βράδυ (κάνω διάδρομο εκείνη την ώρα), δώδεκα τα μεσάνυχτα. Και εκτός από αυτήν, τηλεφωνούν και οι άλλες δυο να μην εγκαταλείψω. Αλλά κουράστηκα. ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ.
Αφού είναι καμένο χαρτί. Γιατί να χαλάσω τη δική μου ζωή για ένα άτομο που δεν καταλαβαίνει; Γιατί να χαλάω χρόνο και να χρησιμοποιώ τις γνωριμίες μου για να τη βοηθήσω;
Δεν αξίζει τον κόπο κατά τη γνώμη μου.
Αν είναι να φορτιζόμαστε ψυχολογικά εμείς και αυτή πέρα βρέχει, γιατί να ζοριζόμαστε εμείς; Το εξήγησα και στις άλλες δυο, αλλά αυτές τη λυπούνται. Εγώ δε την λυπάμαι.
Είμαστε εκεί που είμαστε εξ αιτίας των επιλογών μας, των δυνατοτήτων μας και της εκμετάλλευσης των ευκαιριών που μας δίνονται. Αν δεν εκμεταλλευόμαστε όχι μια, αλλά τρεις και περισσότερες ευκαιρίες που μας δίνονται, τότε δε φταίνε οι άλλοι. Φταίμε κατ’ αποκλειστικότητα εμείς οι ίδιοι.
Όποιος το καταλαβαίνει αυτό, τροποποιεί τις αντιδράσεις του. Αν όχι, ας βράσει στο ζουμί του. Γιατί θα πρέπει να σε βγάλουν οι άλλοι από τη λίμνη όταν εσύ δε θες να βγεις;
Τα είπα και ξεθύμανα. Σας νευρίασα και εσάς αλλά…
