Moje życie na wsi

Kiedyś ludzie uciekali ze wsi do miast za chlebem, za pracą, za lepszymi warunkami życia, dzisiaj ludzie z miast uciekają na wieś szukając spokoju, bliskości z naturą, inności. Dawniej emigrujący do miast niewiele ze sobą zabierali. W mieście zdobywali wykształcenie, zakładali rodziny, dorabiali się mieszkania, samochodu, domu. Dzisiaj na wieś ciągną ludzie, którym miasto i jego szybki rytm życia w gonitwie za pieniądzem nie odpowiada. Świadomie decydują się na pewne niedogodności życia na wsi w myśl twierdzenia coś za coś. Nie są jednak w stanie zmienić swojej mentalności i przyzwyczajeń do innego życia. Nigdy nie byli rolnikami. Nie siali, nie zbierali, nie hodowali zwierząt. Nie znają się na tym i znać się nie zamierzają. Ale są dużym potencjałem intelektualnym, który może kiedyś zostanie przez ludność wiejską zauważony. Kiedyś nie teraz. Na razie jesteśmy, obcy, inni, nie przystający do wiejskiej rzeczywistości, a jednak tu żyjący i stanowiący wiejską społeczność.

Przeprowadziwszy się na wieś zetknęłam się z wieloma problemami, które w mieście nie występowały. Szybko jednak zauważyłam, że oprócz dróg, których jakość ważna jest zarówno dla rodowitych mieszkańców wsi jak i tych napływowych, w końcu każdy jakiś tam samochód ma, innych wspólnych problemów brak. Ludzie tak żyją i to im nie przeszkadza, my napływowi jeśli nam się nie podoba, to nasz problem. Jeśli coś ma się na polskiej wsi zmienić to musi to wypłynąć z potrzeby ich rodowitych mieszkańców. Nie można nikogo uszczęśliwiać na siłę, ani wprowadzać swoich reguł gry. Tu karty rozdaje wieś i trzeba nimi grać jak się chce tu mieszkać. Jak się sprowadziłam na wieś miałam ambicje, żeby coś zmienić. Byłam nawet na jednym zebraniu wiejskim, pierwszym i jak mi się wydaje ostatnim. Nie mój świat. Przyszło mi żyć w warunkach wiejskich, ale mój świat jest za moją furtką. Poza nią jest inny świat, z którego mentalnością trudno mi się pogodzić, ale który muszę zaakceptować, chcąc tu mieszkać. Zawsze będę tu obca, nie znam historii mieszkających tu rodzin, ich konfliktów, sporów i prawdę mówiąc mnie to nieciekawi. Kto komu kiedy i za ile. Chcę mieć poprawne stosunki z sąsiadami, być pomocna i akceptowana na tyle na ile to możliwe. Oni jak będą chcieli zaakceptują moja inność, ja muszę zaakceptować ich bo to w końcu ja się tu przeniosłam ze wszystkimi konsekwencjami jakie ta przeprowadzka pociągnęła za sobą. Nie będę toczyć wojen o fosy, o zbyt szybka jazdę kierowców często bez prawa jazdy, o brak chodników, o brak tabliczki z napisem „Sołtys”, o schludne sklepy, o brak w kiosku gazety którą czytam, o to żeby dzieci chodziły lewa stroną drogi i żeby były na tej drodze widoczne. Nie będę bo nie chce usłyszeć że „przyjechała z miasta i się wymądrza”. Szkoda moich nerwów i zdrowia w końcu przeprowadziłam się na wieś żeby mieć święty spokój.

Dopiero teraz mieszkając na wsi prawie rok czasu zobaczyłam jak duże są różnice w mentalności, zachowaniu, życiowych priorytetach. Do czego przywiązuje się wielką wagę, a czego zupełnie się nie zauważa. Z drugiej strony ludzie na wsi mają swój honor i dumę i nie lubią jak obcy mieszają się w ich sprawy, wiec ja też nie będę. Mogę służyć pomocą i radą jeśli ktoś sobie tego będzie życzył i nic poza tym. Nie chce i nie będę się nikomu z niczym narzucać. Wydaje mi się nawet, że taka postawa zaczyna już procentować. Zyskałam życzliwość mieszkających wokół ludzi mimo, że w wielu przypadkach postępuję zupełnie inaczej niż oni, nie jest dla nich ujmą zwrócić się do mnie czy do męża o radę w różnych sprawach, chętnie pożyczam książki o tematyce ogrodniczej i nie tylko, księgozbiór mamy spory. Pomagamy jak ktoś potrzebuje  pomocy przy komputerze, na tym akurat się znamy, czy inną przysługę na miarę naszych możliwości. Lubię jak na herbatkę wpadnie sąsiadka.
 Wieczory na wsi trochę się dłużą, myślałam o stworzeniu Klubu Pań Wiejskich, spotykających na np. czwartkowych wieczorkach. Spotykały by się tam panie, które zjechały tu z różnych stron Polski i mogłyby na takich spotkaniach podzielić się własnymi doświadczeniami z różnych dziedzin życia. Z czasem na takie spotkania może zaczęłyby przychodzić i tutejsze gospodynie.
Można by wynająć salę w szkole, myślę że nie byłoby problemu, każda z pań przyniosła by coś z własnej kuchni. Takie nowoczesne Koło Gospodyń. Kiedyś kobiety na wsi spotykały się przy darciu pierza, może teraz przy herbatce i laptopie, którego znaczenie na wsi nie zostało jeszcze docenione. Może zrodziłaby się jakaś ciekawa inicjatywa. Ech pomarzyć. To się zdarza tylko w amerykańskich filmach.

Anula
kobieta miejska na wsi