Fietsen en paardenmeisjes

In de jaren zeventig waren alle fietsen donkergroen, behalve de donkerbruine en de donkerblauwe. Heel overzichtelijk. Gekleurde fietsen met een iele bagagedrager ('achteropje') zag je wel een enkele keer, maar ik herinner mij dat ik dat typisch iets voor Duitsers vond, net als schooltassen die je op je rug draagt. En geloof me, 'typisch iets voor Duitsers' was in die jaren nog bepaald geen aanbeveling.

Zoals er nu mensen zijn - altijd vrouwen, maar dat zijn ook mensen- die gekleurde bloemenslingers om hun stuur vlechten, zo spaarden wij vroeger de gekleurde doppen van de melk- en yoghurtflessen. Die doppen vouwden we om de spaken van onze fiets zodat ze bij iedere omwenteling van het wiel verschoven. Ja, ja, cool in de jaren zeventig. Blits heette dat, geloof ik. Als je meer geluid wilde, vouwde je  een stukje karton dubbel en maakte dat met een wasknijper vast aan je spaak. Alsof je kwam aanzetten in een Datsun met een kapotte uitlaat. Bloemenslingers vonden we typisch iets voor mensen uit Hawaii. Dat was vermoedelijk wél een aanbeveling, maar veel te ver weg om lang bij stil te staan.

Ik herinner me dat ik altijd zeurde of het zadel hoger mocht. Vaak mocht dat wel. De hoogte van het zadel ging vooraf aan de groei. Met platte voeten op de grond, dat vonden we typisch iets voor overbezorgde moeders. Veiligheid, dat was rechts fietsen en goed uitkijken. Een fietshelm hadden we nog nooit gezien. Daar hadden we typisch geen referentiekader voor gehad.

Ik hou van kinderen die fietsen. Zonder helm en zonder voeten aan de grond. Kinderen die nooit hun hand uitsteken om richting aan te geven, maar toch weer heelhuids arriveren. Kinderen die alleen fietsen. Omdat ze het kunnen. Omdat ouders niet overal met hun snufferd bovenop hoeven te zitten.

Deze tas maakte ik voor Pleun, een vriendin van Lauren. Fietsen en paardenmeisjes, soms zijn de jaren zeventig nog dichtbij.

I made a bag voor Pleun, a friend of Lauren's. Is the horse loving girl a universal phenomenon? The bag is lined with oilcloth, so it's easy to carry muddy and wet things in it.

Appaloosa for Nikita

En weer heeft Valentijn een feestje. Hij is blijkbaar een graag geziene gast! Zou het iets met de cadeautje te maken kunnen hebben?

Voor dit paardenmeisje deden we een kleine aanpassing aan de horse lover's bag  (in maart Hetty, het wordt nu tijd ;-) ) zoals ik die eerder maakte. Van een dubbelgevouwen stuk tassenband dat ik aan de onderkant dichtstikte, maakte ik een' bakje' voor de zweep, die er bovenin door het lusje ingestoken kan worden. Verder is het gewoon een rechttoe, rechtaan tas met bodem. Die bamboestok is gewoon om het te demonstreren, dat u niet denkt dat wij hier paarden te lijf gaan met stokken.

En dan nog iets. Geregeld krijg ik mailtjes waarom men mij niet kan volgen. Ik was er altijd een beetje huiverig voor. Volgers klinkt in mijn oren nogal sektarisch, maar dat is heel jaren '10 om zo te denken. Of wellicht twintigste eeuws. Dus bij dezen. En nu wel volgen hoor, want anders sta ik ook zo in mijn hemd!

En natuurlijk dank aan degenen die de moeite al namen via het dashboard!

And again Valentijn's invited to a party. He must be so pleasant to have! For this horse lover's girl I made some adjustments to the bag I made before and the Appaloosa bag was born.