συν Ένα

Σύμφωνα με τις πάγιες διαταγές ο άτυχος Έλληνας πιλότος θα θεωρείται και επίσημα αγνοούμενος έπειτα από 72 ώρες ενώ θα πρέπει να γίνει και η σχετική ΕΔΕ, να εκδοθεί το σχετικό πόρισμα έτσι ώστε να επιβεβαιωθεί ο θάνατος του, σα να λέμε δηλαδή ένα συνεχιζόμενο μαρτύριο για την οικογένεια του. Ντρέπομαι για τους μικροπολιτικούς καβγάδες πάνω από το πτώμα του πιλότου, ντρέπομαι για όλους τους απόστρατους που ψοφάνε για λίγη δόξα και βγαίνουν σωρηδόν στα κανάλια για να γεμίσουν τα τηλεοπτικά παράθυρα, ντρέπομαι που μιλάμε για ένα ατυχές περιστατικό ενώ πραγματικά ήταν θέμα χρόνου να συμβεί με τόσες αναχαιτίσεις που γίνονται σχεδόν σε καθημερινή βάση. Κι επειδή ο κόσμος το έχει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι, παραβιάσεις γίνονται και από Έλληνες πιλότους. Δεν είναι μόνο αυτοί οι κακοί δηλαδή, κάνουμε κι εμείς τις σκανταλιές μας. Το δεύτερο ζήτημα για το οποίο έχω νευριάσει σήμερα είναι οι απεργίες των πανεπιστημιακών. Διότι εγώ έχω μάθει πως όταν κάποιος απεργεί, χάνει το μεροκάματο του, στενεύεται οικονομικά και «σπάει», διότι όπως έχουν γίνει τη σήμερον ημέρα τα πράγματα ο Έλληνας δεν αντέχει να κάνει σοβαρή απεργία. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα κηρυχθεί παράνομη και καταχρηστική και θα γυρίσει πίσω στη δουλειά του. Ο πανεπιστημιακός όμως πάει στο γραφείο του για το ερευνητικό έργο (εκεί που έχει και την κονόμα δηλαδή με τα διάφορα προγράμματα) και έτσι στην ουσία δεν απεργεί αλλά κάνει αποχή από τα μαθήματα. Τέτοια απεργία ξέρω να κάνω κι εγώ. Να κάνω αν είναι για κανένα μήνα τώρα που πιάσαν και οι ζέστες. Έφαγα πάντως κάτι γεμιστά, σκέτη κόλαση, μακράν το κορυφαίο καλοκαιρινό φαγητό.