den exeis forthnet?

Ε και δε βάζεις; Ειδική προσφορά μόνο για αγορές που θα πραγματοποιηθούν αύριο πρώτη Ιουνίου ανακοίνωσε η forthnet στις ADSL συνδέσεις. Συγκεκριμένα μόνο με 117 ευρώ συνδέεσαι για ένα χρόνο με κανένα άλλο επιπλέον κόστος. Μιλάμε δηλαδή για ένα κόστος της τάξης των 10 ευρώ το μήνα τη στιγμή που η χρεώση μιας μεμονωμένης adsl γραμμής χωρίς τη συνδρομή κοστίζει ακριβότερα. Γενικώς φημολογείται μία μείωση των τιμών όμως για το μέσο χρήστη που θέλει να πετάξει την dial-up του και να κάνει το επόμενο βήμα πιστεύω ότι είναι μια τίμια αγορά. Λεπτομέρεις για το πακέτο εδώ ενώ το στοκ των καταστημάτων τείνει να εξαφανιστεί αφού οι κρατήσεις πακέτων χτύπησαν κόκκινο απ' τη στιγμή της ανακοίνωσης. Όσοι πιστοί σπεύσατε.

Για την ώρα παρακολουθούμε με αγωνία το ντέρμπυ στο μπάσκετ ενώ φήμες θέλουν το Soul να γίνεται απόψε χώρος κρυφής και μυστηριώδους μπλογκοσυνάντησης...

Symantec DeepSight Threat Management System

Σε πυρηνικό καταφύγιο στεγάζεται το ένα από τα πέντε κέντρα της Symantec το οποίο φροντίζει 24 ώρες το 24ωρο να συλλέγει πληροφορίες έτσι ώστε να προκάμει το "κακό" το οποίο ως παιδί του διαβόλου έχει πολλά ποδάρια και δε ξέρεις ποτέ από που θα σου έρθει. Εμείς ως Ευρωπαίοι πρέπει να νιώθουμε υπερήφανοι που η μαμά Symantec μας προσέχει τόσο καλά αφού στην ήπειρο μας υπάρχουν τα δύο από τα πέντε αυτά κέντρα. Οι περισσότεροι χρήστες που έχουν στην κατοχή τους νόμιμα ή παράνομα λογισμικό της συγκεκριμένης εταιρίας στέλνουν εν αγνοία τους δεδομένα στα κέντρα αυτά για να γίνει και η ανάλογη επεξεργασία. Το προϊόν ανήκει στην Enterprise κατηγορία κάτι που σημαίνει ότι απευθύνεται σε μεγάλους πελάτες τους οποίους παρακολουθεί κανονικά και με το νόμο νυχθημερόν εφόσον αυτοί το έχουν επιλέξει αγοράζοντας το.

Τώρα είμαι σίγουρος ότι τα βράδια θα κοιμόσαστε πιο ήσυχοι όταν ξέρετε ότι κάπου εκεί έξω κάποιος νοιάζεται για σας...

http://www.symantec.com/Products/enterprise?c=prodinfo&refId=988

YP. OIKON.

ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΝΕΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΣΑΣ ΔΗΛΩΣΗ ΜΕΣΩ SMS. ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΕΛΝΟΝΤΑΣ SMS ΜΕ ΤΟΝ ΑΦΜ ΣΑΣ ΣΤΟ 2552 (ΚΟΣΤΟΣ 0,595 ΕΥΡΩ)

Μόλις έλαβα αυτό το μήνυμα στο κινητό με αποστολέα το "YP. OIKON." το οποίο θέλει να μας τα πάρει και από τα sms για να μάθουμε τη λυπηρετή που μας ετοιμάζει.

Και δε μου λέτε ρε μπαγλαμάδες, πότε σας έδωσα την άδεια να χρησιμοποιήσετε τον αριθμό μου; Κι αλήθεια πότε σας έδωσα τον αριθμό μου; Είσαστε σίγουροι ότι θέλω να ενημερωθώ και το βρήκατε μόνοι σας ε;

Let's Get Dance!

Και τι χορός! Του Ησαϊα με παπά και με κουμπάρο. Καθόμουν το λοιπόν χθες το απόγευμα στο γραφείο μου εξοπλισμένος με μία κανάτα φραπέ, μπόλικο κουράγιο και αγαπημένη μουσική μπας και καταφέρω να συγκεντρωθώ στα διάφορα που με ταλαιπωρούν και ταλαιπωρώ το τελευταίο διάστημα. Ακούω κάτι τσιρίδες σε κάποια φάση και η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου ήταν ότι έγινε κάποιος φόνος. Αστραπιαία η μία σκηνή διαδέχθηκε την άλλη. Κάμερες, δημοσιογράφοι, γείτονες πεσμένοι από τα σύννεφα, μεγάλο νταβαντούρι κοινώς, ότι πρέπει δηλαδή για τις τελευταίες του Μαΐου ημέρες. Αμ δε. Βγαίνω στο μπαλκόνι για να δω το δράστη με τη μονόκαννη καραμπίνα και αντικρύζω έναν κλόουν στο δρόμο κι ένα τσούρμο πιτσιρίκια στο δεύτερο όροφο μιας πολυκατοικίας να τσιρίζουν όσο πιο δυνατά μπορούν. Απογοητευμένος από την τροπή των πραγμάτων μπήκα ξανά μέσα. Λίγο αργότερα άκουσα τη ρυθμική ιαχή "Χούφτωνε, Χούφτωνε" και θυμήθηκα τον Κωνσταντάρα με τον Παπαγιαννόπουλο και την ανεπανάληπτη σκηνή με το μίσχο. Ξαναβγαίνω στο μπαλκόνι ολίγον τι προβληματισμένος και βλέπω τα πιτσιρίκια κρεμασμένα σχεδόν στα κάγκελα να φωνάζουν εν χορώ "Χούφτωνε, Χούφτωνε" αλλά και "Θα πέσει χούφτωμα". Τι έβλεπαν; Στο παραδίπλα σπίτι έφτασε ένα στολισμένο αυτοκίνητο για να παραλάβει μία νύφη. Και δώστου φωνές τα πιτσιρίκια τα οποία κάποια στιγμή προσθέσαν στο ρεπερτόριο και το "Να ζήσετε" ενώ τα μπαλκόνια γέμισαν κόσμο και ο κλόουν έφυγε. Εκείνη τη στιγμή σίγουρα γελάς αλλά μάλλον είναι ανησυχητικό το περιστατικό...

Χιλιάδες φύλλα...

Δέκα χρόνια πριν

-Δε τη βρίσκω ρε μαλάκα.
-Αποκλείεται, δεν κοιτάς σωστά.
-Δεν υπάρχει Σκουλενίου σου λέω, δεν την έχει ο χάρτης.
-Ε θα πάμε και θα ρωτήσουμε, κάποιος θα το ξέρει αυτό το χοροστάσιο δε γίνεται.

Και πήγαμε, το βρήκαμε πιο εύκολα απ’ ότι φανταζόμασταν, μας άρεσε και ξαναπήγαμε και περνάγαμε καλά αλλά κάποια στιγμή ξεθύμανε. Τελευταία φορά που είχα πάει ήταν πριν τρία ή τέσσερα χρόνια.

Χθες

Ο κόσμος μαζευόταν σιγά σιγά, ο μπάρμαν δεν έβρισκε ησυχία και οι ρυθμοί γνώριμοι σε αυτό το 90’s party που διοργάνωσε το Χοροστάσιο. Κάπου εκεί στην ουρά για το ποτό, πέτυχα και τον Χέντριξ. Ο Χέντριξ είναι υπαρκτό πρόσωπο κι εκτός από μύθος στην κιθάρα ήταν και συμφοιτητής. Το παρατσούκλι το απέκτησε λόγω της αφάνας. Έπεσαν οι χαιρετούρες, ενημέρωση για την παρούσα επαγγελματική κατάσταση, ποιούς βλέπεις και τα σχετικά.

-Πέτυχα και το Γιάννη το Σ τις προάλλες στο άσχετο.
-Με το συγκρότημα;
-Ναι και με ρώτησε για σένα.
-Ψάχνουν για κανένα άτομο;
-Ιδέα δεν έχω.
-Δεν ήμουν και πολύ κοινωνικός στη σχολή.
-Ε κι ο Γιάννης δεν έκανε με πολλούς παρέα.
-Όχι για εμένα έλεγα.
-Ναι το κατάλαβα αλλά κι ο Γιάννης κάπως έτσι ήταν.
-Τώρα που το σκέφτομαι ούτε και στο σχολείο ήμουν πολύ κοινωνικός, γάμησε τα.
-Λέω να πάω πάνω να χορέψω, να μην σε κρατάω κι από την παρέα σου.
-Σιγά, δεν τρέχει τίποτα.
-Θα περάσω πιο μετά αν είναι.
-Ναι ρε, εννοείται, πέρνα.
-Και... βασικά... χάρηκα που με θυμήθηκες.

Τι να του πεις του Χέντριξ; Τι να απαντήσεις; Στενοχωρήθηκα αλλά αρκεί αυτό; Στη σχολή γνωρίζεσαι με πολλούς αλλά κάνεις παρέα με λίγους, δε ξέρεις πως είναι οι υπόλοιποι, δεν καταλαβαίνεις. Και μαθαίνεις κάποια στιγμή ότι ένας συμφοιτητής σου είναι τελείως μόνος, δεν έχει φίλους, βγαίνει μόνος του για ποτό, πάει στον πάνω όροφο όροφο εκεί που δεν έχει πολλά άτομα, περισσότερος χώρος ή λιγότερα μάτια να σε κοιτάν;

συν Ένα

Σύμφωνα με τις πάγιες διαταγές ο άτυχος Έλληνας πιλότος θα θεωρείται και επίσημα αγνοούμενος έπειτα από 72 ώρες ενώ θα πρέπει να γίνει και η σχετική ΕΔΕ, να εκδοθεί το σχετικό πόρισμα έτσι ώστε να επιβεβαιωθεί ο θάνατος του, σα να λέμε δηλαδή ένα συνεχιζόμενο μαρτύριο για την οικογένεια του. Ντρέπομαι για τους μικροπολιτικούς καβγάδες πάνω από το πτώμα του πιλότου, ντρέπομαι για όλους τους απόστρατους που ψοφάνε για λίγη δόξα και βγαίνουν σωρηδόν στα κανάλια για να γεμίσουν τα τηλεοπτικά παράθυρα, ντρέπομαι που μιλάμε για ένα ατυχές περιστατικό ενώ πραγματικά ήταν θέμα χρόνου να συμβεί με τόσες αναχαιτίσεις που γίνονται σχεδόν σε καθημερινή βάση. Κι επειδή ο κόσμος το έχει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι, παραβιάσεις γίνονται και από Έλληνες πιλότους. Δεν είναι μόνο αυτοί οι κακοί δηλαδή, κάνουμε κι εμείς τις σκανταλιές μας. Το δεύτερο ζήτημα για το οποίο έχω νευριάσει σήμερα είναι οι απεργίες των πανεπιστημιακών. Διότι εγώ έχω μάθει πως όταν κάποιος απεργεί, χάνει το μεροκάματο του, στενεύεται οικονομικά και «σπάει», διότι όπως έχουν γίνει τη σήμερον ημέρα τα πράγματα ο Έλληνας δεν αντέχει να κάνει σοβαρή απεργία. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα κηρυχθεί παράνομη και καταχρηστική και θα γυρίσει πίσω στη δουλειά του. Ο πανεπιστημιακός όμως πάει στο γραφείο του για το ερευνητικό έργο (εκεί που έχει και την κονόμα δηλαδή με τα διάφορα προγράμματα) και έτσι στην ουσία δεν απεργεί αλλά κάνει αποχή από τα μαθήματα. Τέτοια απεργία ξέρω να κάνω κι εγώ. Να κάνω αν είναι για κανένα μήνα τώρα που πιάσαν και οι ζέστες. Έφαγα πάντως κάτι γεμιστά, σκέτη κόλαση, μακράν το κορυφαίο καλοκαιρινό φαγητό.

Public Enemy

Πετάχτηκε έντρομος από το κρεβάτι του και σύρθηκε ως το μπάνιο. Στον καθρέφτη τον περίμενε ένα δεύτερο σοκ. Πρησμένα κόκκινα μάτια τα οποία άρχισε να καταβρέχει με μπόλικο νερό.Ξυρίστηκε και πήγε στο ψυγείο. Έκανε άνω κάτω τα πράγματα αλλά βρήκε τελικά αυτό που ήθελε. Είχε δει και τη γυναίκα του να κάνει το ίδιο και δεν είχε και πολλές επιλογές μέχρι να πάει στο γραφείο. Άνοιξε την τηλεόραση για να ακούσει τις πρωϊνές εκπομπές αφού τα μάτια του ήταν καλυμμένα με δύο λεπτές ροδέλες αγγουριού. «Τι κάνεις εκεί χριστιανέ μου; Τρελλάθηκες;», η φωνή της γυναίκας του τον έκανε να πεταχτεί επάνω και να του πέσουν τ’αγγούρια. «Είμαι χάλια, πως θα με δει ο κόσμος έτσι; Σήμερα εγκαινιάζω τον καινούριο δημοτικό παιδικό και βρεφονηπιακό σταθμό, θα με δουν τα μωράκια και θα πατήσουν κάτι κλάμματα, θα τα ακούσουν μέχρι και οι διπλανοί δήμοι». Σηκώθηκε και πήγε να ντυθεί, έπρεπε να βρει κι άλλες ιδέες, τι να σου κάνει ένας ψωροσταθμός, εδώ χρειαζόταν κάτι πιο μαζικό, κάτι που να τους αγγίζει όλους κι όχι μόνο τους νέους γονείς. Κατέβηκε φουριόζος τις σκάλες για να μπει στη μερτσεντές που τον περίμενε. Εκτός όμως από το ακριβό αυτοκίνητο από τη γωνία έκανε ντου και η θεία φώτιση. Αυτό ήταν! Τα πεζοδρόμια. Θα έφτιαχνε όλα τα πεζοδρόμια. Θα ξήλωνε τις κλασικές πλάκες και θα έστρωνε καινούριες, σε πιο ζωντανά χρώματα, ευχάριστες στο μάτι. Θα έδινε εντολή τα συνεργεία να ξεκινούσαν άμεσα το έργο. Θα προσλάμβανε επιπλέον εργολάβους, αυτός ο δήμος θα γινόταν αγνώριστος, αυτός ο δήμος χρειάζεται έργα πνοής κι αυτός υπάρχει για να τα υλοποιήσει, θα έφτιαχνε μιλάμε πεζοδρόμια σαν αυτά του Χόλυγουντ με τα αστέρια και τα ονόματα πάνω, να πατάει ο κόσμος και να ευχαριστιέται, πως δεν το είχε σκεφτεί νωρίτερα και χάλαγε άσκοπα κονδύλια για τα μούλικα. «Το πεζοδρόμιο είχε τη δική του ιστορία, ο Υποσχεσίδης το έφτιαξε με πλάκες και μπετά». Θα είχε κάθε λογής πεζοδρόμιο, με συγγραφείς, με ποδοσφαιριστές, με ηθοποιούς, με τραγουδιστές της Eurovision, με τραγουδιστές της παραλίας και της πίστας, με έντεχνους, με άτεχνους, με όλους. Όλος ο κόσμος μία πλάκα. Πλάκα πλάκα και γαμώ τα συνθήματα. Θα τύπωνε και φυλλάδια, οι πολίτες θα μπορούσαν να ζητήσουν το δικό τους είδωλο να γίνει πλάκα στο πεζοδρόμιο που τους αναλογεί. Φαντάσου τώρα να είσαι φανατικός θαυμαστής των αδελφών Κατσάμπα και με το που ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου τσουπ να πατάς πάνω τους. Έφτασε στο γραφείο κατενθουσιασμένος κι έδωσε τις σχετικές εντολές για να ξεκινήσουν τα έργα. Ημερομηνία έναρξης χθες όπως χαρακτηριστικά έλεγε. Και τα είχε υπολογίσει όλα. Όλα εκτός από τη σκόνη, όλα εκτός από τους 30 βαθμούς κελσίου Μάιο μήνα, όλα εκτός από την ταλαιπωρία των πολιτών που τον Οκτώβρη θα πατούσαν πάνω στ’ αστέρι της Άννας Βίσση αλλά σήμερα βγαίνουν στο δρόμο για να φτάσουν στον προορισμό τους. Γιατί όπως και κάθε δήμαρχος που σέβεται τον εαυτό του τώρα πρέπει να τα δώσει όλα, τώρα που πλησιάζουν οι δημοτικές εκλογές, μετά θα έχει 3,5 χρόνια να κάθεται και ν’απολαμβάνει τη νίκη του.

Χάσαμε τη Γιουροβύζιον, η αρχή του τέλους για Καραμανλή;

Σε αναμμένα κάρβουνα κάθεται από χθες το βράδυ το βράδυ ο πρωθυπουργός της χώρας ο οποίος είδε την Ελλάδα να τερματίζει ένατη και καταϊδρωμένη από την αφόρητη κυρίως ζέστη που επικρατούσε στο χώρο της εκδήλωσης. Ο Καραμανλής όντας ο πρωθυπουργός με τον οποίο έχουμε συνδυάσει τις μεγαλύτερες εθνικές επιτυχίες σε αθλητικοκαλλιτεχνικό επίπεδο είδε για πρώτη φορά τη χώρα στην οποία κάνει κουμάντο όχι να μην μπορεί απλώς να πλασαριστεί στις πρώτες θέσεις αλλά να μην είναι καν σε θέση ν’ απειλήσει. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σε δηλώσεις που έκανε αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων είπε: «Το στενό περιβάλλον του κυρίου Πρωθυπουργού είχε προβλέψει την ιδιότυπη και άνιση μάχη του σημερινού τελικού. Η παροιμία λέει πολέμα τη φωτιά με φωτιά και για το λόγο αυτό κι εμείς αποφασίσαμε να στείλουμε την κυρία Βίσση η οποία με τόσες πλαστικές θα μπορούσε άνετα να κοντράρει τα τέρατα της Φιλανδίας. Είναι κρίμα». Και τώρα τι γίνεται; Με δεδομένο ότι η Ελλάδα δε συμμετέχει στο φετινό μουντιάλ τα περιθώρια για τον κύριο Καραμανλή έχουν στενέψει απειλητικά και ειδικό κλιμάκιο του Υπουργείου Εξωτερικών έχει ήδη μεταβεί στο Ευρωκοινοβούλιο για να καταθέσει την πρόταση του που θα βγάλει από το αδιέξοδο την κυβέρνηση και θα χαρίσει στη χώρα τη διεθνή αναγνώριση που της αρμόζει. Συγκεκριμένα προτείνεται η θέσπιση των παρακάτω Πανευρωπαϊκών διαγωνισμών:

• Διαγωνισμός ψησίματος αρνιού στη σούβλα
• Διαγωνισμός σπανακόπιτας με χειροποίητο φύλλο
• Διαγωνισμός τυλίγματος κοκορετσιού
• Διαγωνισμός χειρότερης οδηγικής συμπεριφοράς
• Διαγωνισμός καμακιού
• Διαγωνισμός ανευθυνότητας

Η ειδική επιστημονική επιτροπή σου συστάθηκε εσπευσμένα χθες το βράδυ συνεδρίαζε μέχρι νωρίς το πρωί και κατέληξε στο παραπάνω πακέτο προτάσεων όπου η Ελλάδα συγκεντρώνει τις μεγαλύτερες πιθανότητες όχι απλά για νίκη αλλά για θρίαμβο κάτι που θα τονώσει την εικόνα της χώρας αλλά και του πρωθυπουργού ο οποίος θα σηκώσει ένα ακόμη βαρύτιμο τρόπαιο. Τι γίνεται όμως με τη Γιουβύζιον της επόμενης χρονιάς; Εκεί τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα αφού έχει γίνει ήδη ανάθεση στον γνωστό Έλληνα τραγουδοποιό Τζίμη Πανούση, ο οποίος όντας συνθέτης του δίσκου Χημεία και Τέρατα διαθέτει και τη σχετική εμπειρία για να διεκδικήσει τη νίκη και να επιστρέψει το βαρύτιμο τρόπαιο στη θέση του το 2007, έτος που προγραμματίζονται και οι εθνικές εκλογές. Χάθηκε μία μάχη λοιπόν αλλά όχι και ο πόλεμος, εμπρός αδέρφια στον αγώνα!

Αμαρτίες Γονέων δις

"Πριν φύγω για την Αθήνα, πήγα στο αστυνομικό τμήμα και κατέθεσα μία υπεύθυνη δήλωση ότι θα λείψω για δέκα ημέρες περίπου λόγω κάποιων προσωπικών υποχρεώσεων έτσι ώστε να μην το χρησιμοποιήσουν εναντίον μου αν χειροτερέψουν κι άλλο τα πράγματα..."

Συναρπαστικό ε;

Σκληροί αγώνες για μικρή ζωή

Η Ελένη είναι 28 ετών αλλά αν με ρωτήσεις θα σου πω 23 ή 24 όχι επειδή θέλει η ίδια να κρύβει τα χρόνια της αλλά επειδή εγώ τόσο τη θυμάμαι. 17, 23 και 28 και σε πέντε χρόνια που θα με ξαναρωτήσεις πάλι 28 θα σου πω κι ας έχει φτάσει τα 33.

Δεκαεφτά (Ο γάμος)

Πέντε μηνών έγγυος, παρακολουθώ το γάμο, ένα γεγονός που φαντάζει τόσο ξένο μπροστά στα μάτια μου. Εκείνη χαίρεται ή τουλάχιστον έτσι δείχνει, εγώ λυπάμαι, δε μπορώ να την καταλάβω, σχεδόν τρομάζω κι όταν επιστρέφω σπίτι έχουν όλα πια περάσει.

Εικοσι-τρία (Το μνημόσυνο)

Τα σαράντα της γιαγιάς. Απ’ αυτήν πήρε και τ’ όνομα. Βλέπω για πρώτη φορά και την ανηψιά μου, την πρώτη, αυτή που κλωτσούσε λίγο στο γάμο. Έχω και δεύτερη μα δεν ήταν εκεί, το ταξίδι κουραστικό για ένα μωρό. Προβλήματα με τη μέση της, προβλήματα γενικώς.

Εικοσι-οκτώ (Η βάφτιση)

Το τρίτο παιδί, ο ανηψιός. Τρία πανέμορφα παιδάκια, κουκλιά με μάτια ψεύτικα θαρρείς. Τι να της πω. Δουλειά δε βρίσκει, στην παλιά της δε μπορεί να γυρίσει η μέση της έχει διαλυθεί. Τρέχει και για τον άντρα της. Αυτή τη φορά είχαμε λίγο χρόνο παραπάνω. Το ανέμελο κι επιπόλαιο κοριτσάκι ωρίμασε αλλά τα χρόνια δε γυρίζουν πίσω. Πιάστηκε η ψυχή μου. «Θα έρθω στην Αθήνα το Μάιο να μείνω λίγες μέρες να ξεσκάσω». Κι έρχεται σήμερα.

Ο τίτλος

Βιβλίο της Έλλης Αλεξίου που διάβασα όταν ήμουν στη Πέμπτη Δημοτικού και πιάστηκε η ψυχή μου. Έτσι κι αλλιώς η ιστορία της Ελένης θα μπορούσε να είναι ακόμη ένα διήγημα...

Y.Γ
Λέξη δε βγαίνει...

On the edge...

Μία εξαιρετική νύστα, λες και παρακολουθώ ρεπορτάζ στις ειδήσεις του Αντ1 μ’ έχει φέρει στα πρόθυρα του δεύτερου καφέ για την ημέρα γεγονός ανησυχητικό αν αναλογιστεί κανείς και την εξαιρετική νύχτα που προηγήθηκε αποτέλεσμα της οποίας είναι η νύστα και η ανάγκη για ένα ζευγάρι μανταλάκια έτσι ώστε να καταφέρω να κρατήσω τα ματάκια μου ανοιχτά. Αντιγράφω από ρεπορτάζ του Αντ1 όπου η μουσική είναι σαφώς περιπλανώμενη και μ’ έναν τόνο θλίψης. Προσοχή όταν λέμε έναν τόνο δεν το λέμε για να δείξουμε το βάρος αλλά έχει το ίδιο νόημα όπως όταν λέμε ένα τόνο πιο κάτω στο μπλε αλλά όχι έναν τόνο ρίο μάρε αυτόν που κόβεται ακόμη και με την καρδιά ενός μαρουλιού. Η φωνή παραμένει βασανιστικά αργή, σχεδόν τόσο όσο βλέπω να τραβάει και η σημερινή ημέρα. «Εκεί που ο μαρασμός συναντά τη μοναξιά και πορεύονται στο δύσβατο ανηφόρι της ζωής, εκεί που ακόμη και οι γλάροι προσπερνούν χωρίς να ρίξουν ούτε μία ματιά κάτω, σ’ αυτόν τον τόπο, τόπο ευλογημένο, τόπο που λούζει ο αιγαιοπελαγίτικος ήλιος και βρέχεται από τα καταγάλανα νερά, τόπο που κάποτε έσφυζε από ζωή μα πλέον η παροιμία κάντε τόπο στα νιάτα δε βρίσκει αντίκρισμα γιατί οι νέοι φεύγουν στην προσπάθεια τους ν’ αναζητήσουν ένα καλύτερο αύριο, φεύγουν κυνηγώντας την ελπίδα και το χαμένο όνειρο που δε στέριωσε στο λιμάνι της καρδιάς τους, πρόσφυγες θαρρείς στον ίδιο τους τον τόπο». Είμαι πεπεισμένος πλέον ότι τα κείμενα στα ρεπορτάζ τους, τα γράφει ο Νικολάκης ο Φώς-Κωλος, ο οποίος έπειτα από το φινάλε της Λάμψης έχει πολύ ελεύθερο χρόνο και χρησιμοποιεί τις ειδήσεις σαν προπόνηση για να παραμένει σε φόρμα. Διότι ο δημιουργός εμπνέεται από τα απλά και καθημερινά συμβάντα και γεγονότα όπως για παράδειγμα είναι και η σημερινή πρεμιέρα του κώδικα Ντα Βίντσι. Καθόμουν κολλημένος στην κίνηση και είχα πιάσει κουβέντα με την οδηγό από το διπλανό όχημα η οποία επειγόταν να φτάσει στον προορισμό της και με ρωτούσε αν ήξερα κανένα δρομάκι μικρό μπας και γλιτώσει λίγο από την κίνηση. «Θέλεις κι εσύ τον κώδικα μωρό μου;» της είπα και μου είπε ότι ναι έχει κλείσει εισιτήρια για την πρεμιέρα και είχε και μπόλικο άγχος για το αν θα γίνουν τελικά οι προβολές γιατί παρόλο που δεν είχε διαβάσει το βιβλίο ο Τομ Χανκς της άρεσε πάρα πολύ και πίστευε ότι θα ήταν συγκλονιστικός όπως και να έχει. Τότε εγώ άρχισα να της αναλύσω την ιστορία, ότι δηλαδή ο Τομ Χανκς υποδύεται έναν ταλαντούχο προγραμματιστή ο οποίος έχει το ψευδώνυμο Ντα Βίντσι διότι ο κώδικας που γράφει είναι πραγματικά σαν ένα έργο τέχνης. Η επόμενη ερώτηση της ήταν αναμενόμενη και αφορούσε το σπάσιμο του κώδικα. Της λέω λοιπόν ότι κατ’ αντιστοιχία με τη Μόνα Λίζα γνωστή στην πιάτσα και ως Τζοκόντα τα βαθύτερα νοήματα της οποίας δεν είναι σίγουρο ακόμη και σήμερα αν έχουν αποκαλυφθεί έτσι και το πρόγραμμα του Τομ Χανκς ήταν γραμμένο με τόση μαεστρία έτσι ώστε να μπορεί να προφυλλάσει τον εαυτό του από τις διάφορες επιθέσεις. Με ρώτησε αν ξέρω και τι γίνεται στο τέλος και της απάντησα ότι μπορώ αν θέλει να της στείλω με φαξ την τελευταία σελίδα του βιβλίου έτσι ώστε να πάει διαβασμένη. Το βρήκε καταπληκτική ως ιδέα μόνο που δεν είχε φαξ κι έτσι θα έμενε με την αγωνία μέχρι να τελειώσει η ταινία ενω μη ξεχνάμε και την αγωνία για το αν θ’αρχίσει η ταινία. Για την ώρα σκέφτομαι αν θα πρέπει να πάω σήμερα στον Τέλη. Για να μην πω ότι πήγα χθες να δω τον Στηβ και τους Φράκταλς γι’ άλλη μία φορά στη ζωή μου κι έριξα γι’ άλλη μια φορά πολύ γέλιο. Μερικές φορές είναι ωραία να θυμάσαι πως ήσουν στο γυμνάσιο.

Κοινωνία και Διαδίκτυο

Η πρώτη επίσημη κοινωνική έρευνα για τους Έλληνες μπλόγκερς είναι γεγονός! Το τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου προσανατολίζεται στη διεξαγωγή ημερίδας για το διαδίκτυο στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και για το σκοπό αυτό ομάδα επιστημόνων σε συνεργασία με μεταπτυχιακούς αλλά και τελειόφοιτους προπτυχιακούς φοιτητές του τμήματος εκπόνησε το παρακάτω ερωτηματολόγιο.

(1) Πως μάθατε για το μπλόγκινκ στην Ελλάδα;
(α) Είμαι μανιακός με το διαδίκτυο και κάτι τέτοια τα μαθαίνω αμέσως
(β) Έχω φίλο τον πρώτο Έλληνα μπλόγκερ και ζήλεψα
(γ) Διάβασα στις εφημερίδες ότι αν είσαι μπλόγκερ είσαι συνειδητοποιημένο άτομο
(δ) Μετά το Μιρκ, ήρθαν τα φόρουμς, ύστερα οι μέλισσες και τελικά το μπλόγκερ

(2) Με ποια ιδιότητα αρχίσατε ν’ ασχολείστε με το μπλόγκινκ;
(α) Ήμουν φανατικός αναγνώστης με ρεκόρ 16 συνεχόμενων ωρών διαβάσματος
(β) Άρχισα να γράφω από την πρώτη στιγμή που το ανακάλυψα
(γ) Προτιμούσα κυρίως να διαβάζω τη σελίδα με τα στατιστικά μου
(δ) Προσπαθούσα να σπάσω το ρεκόρ μου σε ημερήσια κόμεντς

(3) Και τώρα η σχέση σας ποια είναι;
(α) Σκέφτομαι και γράφω
(β) Γράφω χωρίς να σκέφτομαι
(γ) Αυτή τη σχέση ψάχνω κι εγώ αλλά δε μου κάθεται καμία
(δ) Εξάρτηση, μαζί με τον πρώτο καφέ και τσιγάρο της μέρας έρχεται και το πρώτο ποστ

(4) Ποιο πιστεύετε ότι είναι το βαθύτερο νόημα του μπλογκ;
(α) Η ανάγκη για επικοινωνία δεν πεθαίνει ποτέ
(β) Ουδείς αγάμητος
(γ) Μπλόγκερς ενωμένοι, ποτέ νικημένοι
(δ) Για ένα κούτελο καθαρό, για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια εφημερίδα

(5) Σας έχει ωφελήσει το μπλόγκινκ;
(α) Δεν έχω οφειλές, έχω δωρεάν λογαριασμό
(β) Ναι, με έχει ωφελήσει πάρα πολύ
(γ) Όχι, δε με έχει ωφελήσει καθόλου
(δ) Εγώ έχω ωφελήσει το μπλόγκινκ

(6) Τι περιμένετε τώρα πια από το μπόγκινκ;
(α) Να γαμήσω
(β) Να γίνω διάσημος
(γ) Να κάνω φίλους
(δ) Να σώσω τον κόσμο

(7) Ψυχολογικά σας έχει βοηθήσει;
(α) Πλέον κάνω τα ψώνια μόνος μου
(β) Νιώθω άλλος άνθρωπος
(γ) Δείχνω ότι είμαι άλλος άνθρωπος
(δ) Με κάλεσαν στα γυρίσματα του Δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ

(8) Σεξουαλικά;
(α) Μπορώ και φοράω τις γόβες της γυναίκας μου χωρίς αναστολές
(β) Ανακάλυψα τον οργασμό
(γ) Σκέφτομαι τα πολλά κόμεντς κι έχω μεγαλύτερη διάρκεια
(δ) Όταν παίρνω μπρος έχουν όλα τελειώσει

(9) Οικονομικά;
(α) Δε βγαίνω από το σπίτι για να γράψω στο μπλογκ κι έτσι κάνω έξυπνη οικονομία
(β) Η DSL μου στοιχίζει κάτι παραπάνω αλλά έχω κόψει το βραδινό
(γ) Ήμουν ανέκαθεν κουβαρντάς
(δ) Ζητάω δανεικά για ν’ αγοράσω κάρτες προπληρωμένου χρόνου

(10) Είσαι μπλόγκερ γιατί?
(α) θέλεις να γράψεις σε εφημερίδα
(β) θέλεις να ξεχάσεις το παρελθόν σου
(γ) είναι κουλ
(δ) σου στοιχίζει φτηνότερα από τον ψυχοθεραπευτή

(11) Θα σταματούσες το μπλόγκινκ αν?
(α) δεν έβλεπες ούτε ένα κόμεντ στα ποστ σου
(β) αισθανόσουν την ανάγκη για νέους φίλους
(γ) έμπαινε χρέωση όπως στα τσοντοσάιτ
(δ) κοβόταν η χρέωση στα τσοντοσάιτ

(12) Πως βλέπεις το μέλλον του μπλόγκινκ;
(α) Μόδα είναι θα περάσει
(β) Θα καταντήσει σαν το Μαρξισμό
(γ) Οι μπλόγκερς θα σχηματίσουν κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές
(δ) Θα απαγορευτεί δια ροπάλου

Small Time Shot Away

Στο ραδιόφωνο έπαιζε ένα τραγουδάκι που δεν το ήξερα ενώ η ταχύτητα των 40 χλμ/ώρα σου δημιουργούσε την ψευδαίσθηση μιας κινηματογραφικά αργής λήψης όπου ο πρωταγωνιστής σκέφτεται ή το φιλοσοφεί με το συνοδηγό του για ένα θέμα οπωσδήποτε σοβαρό αλλά η πραγματικότητα είναι πως δεν έβλεπα την ώρα να φτάσω σπίτι, να πετάξω τα ιδρωμένα ρούχα από πάνω μου και να μπω στο μπάνιο ώσπου το καυτό νερό να με χαλαρώσει και να νιώσω όλη την κούραση της μέρας να εξατμίζεται μαζί με τους υδρατμούς. Της έστειλα ένα μήνυμα «θέλω να βρεθούμε το βράδυ», πέντε λέξεις όλες κι όλες, άφησα το κινητό πάνω στο πλυντήριο και βυθίστηκα στη μπανιέρα. Κόντεψε να με πάρει ο ύπνος εκεί μέσα, είχα κλείσει τα μάτια μου και βγήκα μόνο όταν άκουσα το γνώριμο ήχο του μηνύματος. Την είχα ανάγκη.

Δεν τον είχα ανάγκη πια. Με θυμόταν όποτε αυτός ήθελε, όποτε αυτός γούσταρε και μόνο για να γίνω η πουτανίτσα του, το ξεκωλάκι του και η καυλιάρα του. Μου πέταγε χρήματα μερικές φορές γιατί είχε λέει αυτήν τη φαντασίωση, να με πηδάει χωρίς συναίσθημα, σεξ για το σεξ, λες και είχα δει ποτέ συναίσθημα από εκείνον. Και γι’ άλλη μία φορά ήθελε με πέντε μόνο λέξεις να με ρίξει στο κρεβάτι. Νικημένος από τα θέλω του, αυτή τη φορά δε θα υποχωρούσα.

Ένιωσα το έδαφος να υποχωρεί κάτω από τα πόδια μου. Δεν πίστευα αυτό που διάβαζαν τα μάτια μου. Δεν ήθελε να βρεθούμε. Για την ακρίβεια δεν ήθελε να ξαναβρεθούμε. Και το έγραφε ορθά κοφτά. Την πήρα τηλέφωνο και μου το έκλεισε. Δοκίμασα με κάθε πιθανό τρόπο. Με απόκρυψη, χωρίς, με άλλον αριθμό που δεν της τον είχα δώσει. Δεν ήταν εκεί για μένα, δε με περίμενε, η κερκόπορτα μου είχε κλείσει.

Έκλεισα την πόρτα αθόρυβα κι έφυγα αφήνοντας δύο φώτα αναμμένα και την τηλεόραση να παίζει. Ήξερα ότι μπορεί να ερχόταν απ’ το σπίτι και δεν ήθελα να γίνουμε νούμερο σε όλη τη γειτονιά. Έφευγα και τον άφηνα πίσω μου να υπάρχει σε αυτό το διαμέρισμα φυλακισμένος, μακριά μου. Ασυναίσθητα επιτάχυνα το βήμα μου. Πήρα ένα ταξί και είπα «Στο Χολαργό πάμε».

Χθες το μεσημέρι

Ήτανε λοιπόν μια κοπελίτσα η οποία δεν αισθανόταν και πολύ καλά κι έφυγε λίγο νωρίτερα από τη δουλειά της για να πάει στο σπίτι της και να ξεκουραστεί. Στο δρόμο καθώς πήγαινε να πάρει το λεωφορείο βλέπει σ’ένα πεζοδρόμιο έναν άνθρωπο ξαπλωμένο φαρδύ πλατύ μπροστά σχεδόν από ένα φούρνο. Τόσο κοντά ήταν στο μαγαζί που οι πελάτες πήδαγαν από πάνω του για να βγουν ή να μπουν. Πάει λοιπόν η κοπελίτσα, προσπαθεί να μιλήσει στον άνθρωπο, του παίρνει το σφυγμό και πηγαίνει απέναντι σε μια πολυκλινική που υπήρχε για να τους πει να κοιτάξουν τον άνθρωπο. Αυτοί της λένε ότι δε μπορούν να τον αναλάβουν κι όταν τους ζητάει κάποιο τηλέφωνο για να πάρει το 166 της λένε ότι δεν έχουν! Πάει απέναντι στο φούρνο για να πάρει τηλέφωνο αλλά ούτε αυτός είχε! Μερικά άλλα μαγαζιά εκεί γύρω επίσης δεν είχαν τηλέφωνο. Αγοράζει μία κάρτα για το κινητό της παίρνει το 166 το οποίο ήρθε μετά από 45 λεπτά. Όλο αυτό το διάστημα μόνο ένας περαστικός σταμάτησε για να τη βοηθήσει να τον σηκώσουν και να τον βάλουν καθιστό κάτω από μία σκιά και μάλιστα ο περαστικός αυτός είχε και τραχειοτομή! Του έδωσε και νερό η κοπελίτσα κι ο άνθρωπος άρχισε να βρίσκει τις αισθήσεις του αλλά φαινόταν ότι δεν ήταν καλά. Όταν έφτασαν από το ΕΚΑΒ δεν κατέβαιναν ώσπου πήγε η κοπελίτσα και τους είπε ότι αυτή τους κάλεσε κι ότι ο άνθρωπος ήταν αναίσθητος.
166: Καλά μας φώναξες για το ζητιάνο;
Κ: Δεν είναι ζητιάνος, είναι άνθρωπος και χρειάζεται βοήθεια.
166: Μα καλά είσαι σοβαρή; Σε ώρα αιχμής απασχολείς το 166 γι’ αυτόν;
Κ: Ο άνθρωπος δεν είναι καλά και χρειάζεται βοήθεια.
166: Θα μείνεις εδώ για να φωνάξουμε την αστυνομία επειδή απασχολήσες το ΕΚΑΒ σε ώρα αισχμής κι επειδή δε ξέρουμε τι μπορεί να του είσαι και γιατί πήρες τηλέφωνο.
Κ: Είμαι γιατρός και τον βρήκα κάτω, του πήρα το σφυγμό και του έδωσα νερό αλλά εδώ στο πεζοδρόμιο δε μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω.
166: Αν τον πάρουμε θα βρίζουν όλοι οι γιατροί και θα έρθεις κι εσύ στο νοσοκομείο γιατί είναι στη δική σου ευθύνη ότι και να γίνει, ότι και να πάθει.
(Στο μεταξύ ο άνθρωπος σηκώθηκε όρθιος κι ο ένας του ΕΚΑΒ τον πλησίασε)
166: Θες να έρθεις στο νοσοκομείο;
Α: Όχι.
166: Εμείς δε μπορούμε να τον πάρουμε χωρίς τη θέληση του. Σίγουρα δε θέλεις να έρθεις;
Α: Όχι.
166: Φύγε τότε γιατί θα έρθει η αστυνομία.
(Απομακρύνεται ο άνθρωπος)
166: Εμείς θα σημειώσουμε ότι τον ρωτήσαμε παρουσία σου αν θέλει να έρθει στο νοσοκομείο κι αυτός αρνήθηκε και να ξέρεις ότι έχουμε το τηλέφωνο σου και η αστυνομία μπορεί να σε βρει.

Η πεμπτουσία της ανθρώπινης συμπεριφοράς...

Δε μπορώ να κοιμηθώ

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
Έλα κι από τη στάνη
'Ελα ετούτη τη νυχτιά
Που ύπνος δε με πιάνει

'Εχω διαβάσει δύο εφημερίδες μαζί με τα ένθετα (εντάξει τα περιοδικά της τηλεόρασης και του γκουρμέ δεν τα άγγιξα) και σκέφτομαι πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να πάω ν'αγοράσω και καμία ακόμη μπας και ζαλιστώ. Δε με παίρνει ο ύπνος λέμε και τα έχω πάρει στο κρανίο, θέλω να κοιμηθώ κι ας με ξυπνήσει το ροχαλητό μου αλλά ας με πάρει ο ύπνος έστω και για λίγο, για μια στιγμούλα μόνο κι ας είναι η επόμενη στιγμή αυτή που το ρολόι μου θα λέει δέκα και μισή. Ύπνε έλα γιατί θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα είμαι και άρρωστος άνθρωπος. Ύπνε μ'ακούς;

Μπετόν Αρμέ

Ξεκίνησα να χτίζω το δικό μου λευκό πύργο αν και όπως τον παρατηρώ μάλλον με πυραμίδα μου μοιάζει κι αυτή όχι από τις καλές τις Αιγυπτιακές αλλά λίγο άχαρη, κάπως σκόρπια μου μοιάζει και να δω πως θα καταφέρω να τη μαντρώσω γιατί εντάξει με τα πρόβατα το κολάι το’χω πάρει τώρα πια, τα σουράω κι αυτά μ’ακούν με τ’άτιμα τα χαρτομάντηλα όμως τι να κάνω δε ξέρω, άκρη δεν έχω βγάλει μέχρι ώρας. Τα πρώτα σημάδια ή όπως αλλιώς θα λέγαμε τα θεμέλια μαζί με τα πρώτα μπετά άρχισαν εδώ και 2-3 ημέρες όμως σήμερα ξεκίνησε το χτίσιμο για τα καλά. Σηκώθηκα με βουλωμένο όλο το αναπνευστικό σύστημα κι έναν φοβερό πονοκέφαλο, έριχνα για κανένα τέταρτο νερό στο πρόσωπο μου ώσπου αντιλήφθηκα ότι πρέπει να περάσω και στο επόμενο στάδιο του πλυσίματος των δοντιών για να ντυθώ τελικά και να πάω προς το αυτοκίνητο. Ένα ντεπόν έκανε σίγουρα την κατάσταση λίγο καλύτερα, αναφορικά με τον πονοκέφαλο πάντα αλλά ένιωθα τα μάτια μου να κλείνουν, πράγμα παράδοξο αφού δεν είχα κοιμηθεί αργά χθες οπότε μάλλον δε νύσταζα ακριβώς αλλά απλά δεν την πάλευα νομίζω και ευτυχώς που αύριο δεν είναι εργάσιμη διότι η κατάσταση θα ήταν πραγματικά απάλευτη κι εγώ θα έπρεπε να ανταπεξέλθω και πλήρως στη δύσκολη ημέρα που τη βλέπω να έρχεται τη Δευτέρα η οποία μόνο καθαρή δεν είναι αν κι εγώ ελπίζω τελικά να τη βγάλουμε καθαρή. Σήμερα το βράδυ δε ξέρω τι θα γίνει αλλά σίγουρα δύο ορόφους μέχρι το πρωί θα τους έχω σηκώσει το δίχως άλλο. Μα ήταν ανάγκη ν’αρρωστήσω;

Φέρια δε Αμπρίλ

Είχα στο μυαλό μου να φτιάξω ένα ημερολόγιο για το ταξίδι το οποίο μαζί με πληροφορίες θα μπορούσε να γίνει κι ένας μίνι οδηγός όμως το πανηγύρι μου έκλεψε την καρδιά κι έτσι θα γράψω γι’ αυτό. Εξάλλου όλα τα υπόλοιπα τα βρίσκεις και στους περισσότερους τουριστικούς οδηγούς.

Σαββάτο - Πανηγύρι νο 1

Παίρνουμε το μετρό για να πάμε στο γήπεδο της Μπαρσαλόνα ν’αγοράσουμε εισιτήρια για τον αγώνα που νομίζαμε ότι είναι την επόμενη Κυριακή. Πλησιάζοντας στο στάδιο άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια διότι έβλεπα ένα σωρό κόσμο με μπλουζάκια, κασκόλ κλπ και θυμήθηκα αυτό που είχα διαβάσει στο δίκτυο (ο αγώνας μπορεί να αλλάξει μέρα και ώρα ανάλογα με τις τηλεοπτικές αναμεταδόσεις). Τα βήματα άρχισαν να γίνονται πιο βαριά ώσπου φτάνουμε επιτέλους στα εκδοτήρια. Ορμάμε κι αρχίζουμε τις διαβουλεύσεις και τελικά βρίσκουμε εισιτήρια των 69 ευρώ και μάλιστα σε πολύ καλή θέση (τηρουμένων πάντα των αναλογιών). Σημειωτέον ότι τα πιο φτηνά εισιτήρια αυτά των 49 ευρώ τα είχα βρει στο δίκτυο ένα μήνα πριν 103 και δυο εβδομάδες πιο πριν 130. Δε μας έκανε έλεγχο κανένας (ήμασταν με σακίδια και σακούλες) και αργότερα κατάλαβα πολύ καλά το γιατί. Δεν υπήρχε λόγος, τόσο απλά. Είδαμε ξυλοπόδαρους, κάτι άλλες φιγούρες, καταλανικούς χορούς παραδοσιακούς και μετά πήγαμε να βρούμε και τις θέσεις μας. Έκσταση! Εντάξει είδαμε τον αγώνα όπου έβλεπες ανθρώπους όλων των ηλικιών, μέχρι κι ένα μωράκι 40 ημερών είδαμε το οποίο κοιμόταν φυσικά όλη την ώρα και όλοι αυτοί στο ημίχρονο έβγαλαν τα σαντουιτσάκια τους και έφαγαν κανονικότατα. Και μετά το τέλος του αγώνα η φιέστα. Απονομή, γύρος θριάμβου, πυροτεχνήματα και μια ατμόσφαιρα μαγική. Το θέαμα αποζημίωνε και με το παραπάνω.

Κυριακή - Το μεγάλο πανηγύρι

Την Κυριακή λοιπόν ανηφορίσαμε προς την Πλάθα Καταλούνια όπου ήταν συγκεντρωμένος όλος ο κόσμος για ν’αποθεώσει τους πρωταθλητές οι οποίοι ήταν σ’ένα ανοιχτό λεωφορείο. Εμείς όμως συνεχίσαμε για να φτάσουμε στο χώρο όπου είχε γίνει το Φόρουμ το 2004 και όπου πλέον γίνονται διάφορα συνέδρια. Δίπλα λοιπόν στο συνεδριακό κέντρο έχει ένα μεγάλο χώρο όπου κάθε χρόνο στήνεται το πανηγύρι τ’ Απρίλη (Φέρια δε Αμπρίλ) το οποίο διαρκεί περίπου 2 εβδομάδες και το διοργανώνουν κυρίως οι νότιοι. Είχε μίνι λούνα παρκ για τα παιδιά αλλά αυτό ούτε που το κοιτάξαμε. Είχε πολλά μαγαζιά για να φας αλλά το κορυφαιότερο όλων ήταν τα μέρη στα οποία συνδύαζες χωρό και φαγητό. Όλα αυτά τα μέρη ήταν σαν μια τεράστια σκηνή όπου μέσα είχε τραπεζάκια και μια πίστα. Και δώστου το φλαμένγκο και δώστου και οι άλλοι παραδοσιακοί χοροί και άλλο να σας το λέω άλλο να το βλέπετε. Εμένα το πανηγύρι μου έκλεψε την καρδιά. Πηγαίναμε σε διάφορες σκηνές, περνάγαμε από πάγκους που πουλούσαν χαμόν ή μπορούσες να κάτσεις να φας κανονικά, τσουδερίες πολλές, κόσμος πολύς αν και τελευταία μέρα και πολλοί είχαν αρχίσει ήδη να μαζεύουν. Αγοράσαμε καπέλα παραδοσιακά με λουλουδάκι στο πλάι, γίναμε ένα με τον κόσμο και ήταν φοβερά.

Αντί Επιλόγου

Η Μπαρτσελόνα είναι μια πανέμορφη πόλη και θα ήθελα να έχω μείνει περισσότερο. Χρειάζεσαι τουλάχιστον μία εβδομάδα για να γυρίσεις τα περισσότερα μέρη και πάλι θα έχεις την αίσθηση ότι δεν τα έχεις δει όλα. Προσωπικά είμαι ακόμα μαγεμένος και βγαίνω έξω στο μπαλκόνι αλλά η Ράμπλα δε φαίνεται πουθενά...

Επιστρέφω Αμέσως

Έχω προμηθευτεί το απαραίτητο κρεμαστράκι που βεντουζώνει πάνω στο τζάμι και εντός ολίγου το κολλάω για να τοποθετήσω ευλαβικά πάνω του το σχετικό πινακιδάκι στο οποίο πέρασα την αλυσιδίτσα από το βούλωμα (γνωστό και ως τάπα) της μπανιέρας έτσι ώστε να πληροφορήσω το φιλοθεάμων κοινό της στάνης ότι τέρμα τα γάλατα, τέρμα και οι στρούγκες διότι πάμε στα Καταλανικά βοσκοτόπια μπας και στήσουμε κι εκεί το τσαρδάκι μας επεκτείνοντας το τσελιγκάτο μας. Φουλάρω λοιπόν το ipod με Λίτσα Διαμάντη και πορεύομαι για το αυριανό ταξίδι. Βαλίτσα δεν έχω φτιάξει ακόμη με τον καιρό θα γίνουν όλα. Θα πάω να πάρω και τις πολυπόθητες οδηγίες αύριο έτσι ώστε να έχουμε και το κεφάλι μας ήσυχο ότι δε θα μας πάει λουλάκι ενώ θα πλύνω στο χέρι και δύο ζευγάρια κάλτσες επιπλέον διότι προβλέπω μπόλικο περπάτημα ενώ δεν πρέπει να ξεχάσω ν’αναφέρω ότι θα σκάσω με τα τσαρούχια στο Καμπ Νου για βοσκή και όχι μόνο. Ηθικός αυτουργός του ταξιδιού αυτού είναι η δε-χορταίνω-να-σε-διαβάζω Μιραντολίνα η οποία μου έδωσε και το λευκό μαντήλι για να σας κουνήσω. Εις το επανιδείν!

Εμπρός βήμα ταχύ!

Ξεκινάει η πρώτη του Μαΐου ημέρα και βάζω στο πικαπ το I've Got the Power των Snap έτσι ώστε να μου μπει καλά ο μήνας, να τονωθώ και λίγο ψυχολογικά αν και συνήθως γι’αυτό το σκοπό πίνω red bull που δίνει φτερά. Ένας γείτονας που πίνει τον καφέ του στο απέναντι μπαλκόνι με κοιτάζει απορημένος σα να μου λέει ?ήμουνα νιος και γέρασα που το θυμήθηκες αυτό;?. Δε μπορώ να του χαλάσω το χατήρι και συνεχίζω το πρόγραμμα με Rhythm Is A Dancer ενώ καταλαβαίνω ότι γουστάρει να το κάνω πιο hardcore το όλο θέμα. Ένστασηηηηηη - Ένστανοοοοοοοοοο, Έκστασηηηηηηη - Έκστανοοοοοοοο και μετά το γνωστό και αμνημονεύτου αξίας ρεφραινάκι: Τσικι-τάμ τσικι-τί-ταμ-ταμ-ταμ και του-μπαμ-μπαμ και του-μπαμ και τε-πε-τε-πε-ταμ-μπαμ-μπαμ και του-μπαμ και μπε ενώ μετά αποφασίζω να γίνω λίγο - ελάχιστα πιο σοβαρός και το γυρνάω σε ace of base όπου βγαίνουν και άλλοι γείτονες από τα μπαλκόνια κι εγώ αισθάνομαι σαν εκείνο τον τύπο στο μίσος που μίξαρε krs-one και sound of da police woop! woop! Σκέφτομαι ότι τελικά κανείς δεν έχει πάει να πιάσει το Μάη στο καθιερωμένο ετήσιο κυνηγητό κι έτσι ντύνομαι γρήγορα γρήγορα για να πάω εγώ να τον παρηγορήσω λίγο και να του πω δεν πειράζει μην το σκέφτεσαι, δεν είναι αργία είναι απεργία αλλά όταν πέφτει Σαβ/κο τη μεταθέτουμε γιατί ως γνωστόν δεν έχει νόημα να απεργήσεις μέρα που έτσι κι αλλιώς δεν εργάζεσαι. Rock Me Amadeus με χαίτη αλα Μπιλ Τερλέγκας, λευκό υποκάμισο και απίθανα στροφιλίκια εις την πίστα σε ρυθμό ζεϊμπέκικου. Μπορώ να κάνω κι αλλιώς; Όχι δεν μπορώ κι ενώ οι γείτονες χειροκροτάν από τα μπαλκόνια εγώ γίνομαι ένα με την άσφαλτο διότι από μικρός το μπρέικ ντανς το δούλευα για κάτι στιγμές σαν κι αυτές. Ειδικά όταν μάθαινα την προ-παίδεια έκανα διάφορα σκέρτσα και νάζια μπροστά από την ντουλάπα μου αλλά την έμαθα και την κατέχω μέχρι και σήμερα και αυτό είναι κάτι για το οποίο αισθάνομαι ιδιαίτερα υπερήφανος όμως αυτό είναι κάτι που θα ήθελα να μοιραστώ μια άλλη στιγμή μαζί σας και όχι σήμερα που είναι όπως είπαμε του Μαΐου η πρώτη μέρα κι όλο λέω καλημέρα μαζί με καλό μήνα ενώ συνήθως δε λέμε κάθε μέρα καλό μήνα αλλά σίγουρα λέμε καλημέρα γιατί είναι του Θεού και όπως λέει και ο σοφός μας ο λαός μάθε καλημέρα κι άστηνε κι αν πεινάσεις πιάστηνε. Ειδικά σήμερα που είναι και πρωτομαγιά η εφαρμογή του πιάστηνε έχει ιδιαίτερη αξία διότι όπως προείπαμε πρέπει να πιάσουμε τόσο το Μάη όσο και το Μαγιόξυλο. Βαρκελώνη 16 βαθμούς κελσίου και είναι και μια ώρα πίσω, θα πάρω δύο μπουκάλια κοπερτόνε ή ενδεχομένως και καροτόνε και θα σιγοψήνομαι σαν αρνάκι κάτω από τον καταλανικό ήλιο ο οποίος πολύ τρυφερά και στοργικά θα μου χαϊδεύει την πλάτη λες και είμαι άξιο τέκνο του που μεταξύ μας αν και τεκνό το πιστεύω αυτό γι’αυτό άλλωστε κάνω και την κατάλληλη προετοιμασία. Τι θα έχω σίγουρα μαζί μου; Ντολμαδάκια και παστέλια! Ανήκουν στα βασικά είδη επιβίωσης που πρέπει να έχει κάποιος μαζί του όταν ταξιδεύει στο εξωτερικό. Θυμάμαι κάποτε μου άρεσε ο Μάλαμας. Τώρα τον έχω σκυλοβαρεθεί. Συμβαίνουν κι αυτά. Γενικά πάντως σήμερα δε συμβαίνουν και πολλά πράγματα εκτός από ένα πανηγύρι στη Νέα Φιλαδέλφεια το οποίο εδώ και τρεις μέρες έχει κλείσει τη Δεκελείας και ανήκω στους τυχερούς που δεν το ήξερα και κατευθύνθηκα το Σαββάτο προς τα εκεί με ολέθρια αποτελέσματα για τα νεύρα μου. Γενικά σήμερα μην πάει κανείς στη Νέα Φιλαδέλφεια, όποιος έχει δουλειές να κάνει ή επισκέψεις για κοινωνικούς λόγους ας δώσει μια αναβολή δε βλάπτει. Τώρα όμως αυτό που δε χωρά άλλη αναβολή είναι το τσιφτετέλι στο μπαλκόνι. Με τις υγείες μας.