Ομορφιά στα μάτια...

(Ηλιοβασιλέματα από τη βεράντα του σπιτιού μου)

 (Η νέα μου φίλη που ξέρει το δρομολόγιό μου και εμφανίζετε πάντα την ίδια ώρα στο ίδιο σημείο για να την ταϊσω)

(Μια αποχαιρετιστήρια για το καλοκαίρι βραδιά στη βεράντα μου)

(Μια νέα έμπνευση για σαλάτα που έκανα με πολύ αγάπη)

(ένα από τα πανέμορφα δωράκια που μου στέλνετε... Αυτό είναι της Lysippe)

( O Kαρφουράκης και η Cookie σωθήκανε από βέβαιο θάνατο και τώρα μεγαλώνουν στο σπίτι σαν αδελφάκια ελπίζοντας να βρεθεί κάποιος να τα υιοθετήσει...)

(το βιολογικό μου ταρατσομποστανάκι ...)

(Tα έργα της φίλης μου Λεβίνας)

(μια ταπεινή Εcheveria που με τίμησε με τα σπάνια άνθη της)

Θα αναρωτιέστε βέβαια προς τι όλο αυτό...

Είναι που τελευταία βρίσκω παντού γύρω μου την ομορφιά...

Σε πράγματα μικρά κι ελάχιστες στιγμές...

"Ε και?"  Θα πείτε... "Και τι μ'αυτό"?

Υπο κανονικές συνθήκες ούτε εμένα δε θα με προβλημάτιζε αυτό.

Είναι ο κανόνας αυτός βλέπετε στη ζωή μου κι όχι η εξαίρεση.

Πάντα ήμουν αισιόδοξη και θετική γι'αυτό και κάποιος με είπε Λιακάδα, γι'αυτό και οι φίλοι με φωνάζουν "χαζό παιδί χαρά γεμάτο".

Ομως... κι εδώ είναι το περίεργο... πάντα είχα τις μικρές μου σκοτεινές στιγμές.

Μικρές σκοτεινές γωνιές που κατά καιρούς κούρνιαζα σα νυχτοπούλι που κουράζεται από τις ακτίνες του ήλιου...

Οχι πολλές.

Ούτε συχνά.

Ομως υπήρχαν!

Και πιστεύω ότι ήταν αυτές που κρατούσαν την ισορροπία...

Τελευταία διαπίστωσα πως αυτό δε μου συμβαίνει.

Και βλέπω τη ζυγαριά να γέρνει επικίνδυνα...και γω να νιώθω σαν τον Δαίδαλο που πλησιάζει επικίνδυνα τον ήλιο...

Νιώθω να πλέω σε μια αέναη νιρβάνα που ολοένα και περισσότερο με βυθίζει σε μια εσωτερική χαύνωση... στη δική μου αειφόρο λιακάδα...

Παντού το μάτι αναζητά την ομορφιά.

Παντού η ψυχή αναζητά το φως...

Και αυτό εμένα ξέρετε τι μου θυμίζει?

Τον απελπισμένο που προσπαθεί να κρατηθεί από κάπου...

Τον πνιγμένο που παλεύει να πιαστεί από τα μαλλιά του...

Καλή σας νύχτα...

Η υποταγή στο λιγότερο κακό...

 Οχι δεν είναι σωστό το λιγότερο κακό. Μεταλασσόμαστε σε κάτι πολύ μίζερο. Απίστευτα μίζερο.
 Κοντά στο κόλπο του διαίρει και βασίλευε, στους συγχισμένους και τρομοκρατημένους ανθρώπους παίζει το άλλο φάντασμα. Ο μπαμπούλας του πάτου. Των ανθρώπων που προσπαθούν να κρατηθούν λίγο πιο πάνω από το πάτο και να ευχαριστούν το θεό που δεν πέσανε. Ακόμα και με τα χέρια κρεμασμένα να πονάνε, με το φως να είναι κάτι που δε φτάνει πια στις ζωές τους, υπάρχει ένα δόξασοι που δεν είναι ακόμα, ο πάτος.


Κοντά στους ανέργους, στις εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους,  νοιώθουν ευγνωσμοσύνη όσοι κατορθώσουν και εξασφαλίσουν τον μισθούλι. Εκείνα τα ευλογημένα τρία, πέντε, έξι ή εφτά κατοστάρικα. Κοντά στους ανίατους ασθενείς υπάρχουν εκείνοι που οραματίζονται μια γιατρειά έστω κι αν περάσουν ολόκληρη με βάσανα στην αναμονή της...


Χιλιάδες συμπολίτες αυτή τη στιγμή δουλεύουν πραγματικά σαν ΣΚΛΑΒΟΙ. Με μεροκάματα της πλάκας, ωρομίσθιοι, ιδρωμένοι τρέχουν με τα φυλλάδια στο χέρι να πάρουν ένα δεκάρικο, παρακαλάνε για μερικές ώρες δουλείας κι ένα χαρτζηλίκι. Μπλεγμένοι στα μαφίοζικα εργοδοτικά κυκλώματα, απροστάτευτοι από οποιοδήποτε κράτος δικαίου που είναι ανύπαρκτο. Οσες ώρες θέλει το αφεντικό. Οπως θέλει. Με ότι τρόπο θέλει.


Κοντά στην απόγνωση του άνεργου, υπάρχει ο εξευτελισμός του δήθεν εργαζόμενου. Με εκβιασμούς, προσβολές, τσαλάκωμα της όποιας ελάχιστης αξιοπρέπειας έχει απομείνει. Ανθρωποι που είναι έτοιμοι να ανεχτούν το μπαμπούλα της ντροπής, της συνεχούς αίσθησης εξευτελισμού σκεπτόμενοι πως αυτό το τέρας είναι λιγότερο οδυνηρό από το άλλο. Το τίποτα. Το ελάχιστο γίνεται πηγή χαράς μπροστά στο τίποτα.


Για να πληρώνουν τα χαράτσια, το νοίκι, το δάνειο, για να πληρώνουν όλα τα γ@μησιάτικα όσων περάσανε έφαγαν, ήπιαν, γ@μισαν και τ΄αφησαν όλα ρημαδιό. Οποιος είναι έξω  από αυτή τη ζούγκλα, δεν  μπορεί να καταλάβει. Οποιος για οποιοδήποτε λόγο έκανε το κομπόδεμα, είχε κρατήματα από την οικογένεια, ή δεν έχει υποχρεώσεις, ή χαρτζιλικώνεται από τους γονείς του, ή έχει γεννηθεί γενικότερα με το κ@λο στη κανονική του θέση κι όχι μπροστά, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΟΙΩΣΕΙ αυτό που νοιώθουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αυτή τη στιγμή, που έχουν χάσει το μπούσουλα στη κυριολεξία.


Αν θέλετε να νοιώσετε λίγο στο πετσί , τι σημαίνει οικονομική χούντα, τι σημαίνει βία, κάντε τη βόλτα σας από τον ιδιωτικό τομέα της περίφημης Ελλάδας του sucess story... Μιλήστε με τα κοριτσάκια στα πολυκαταστήματα και στα σουπερ μάρκετ, μιλήστε με τους εργάτες, μιλήστε με τα παιδιά που στήνονται στις σκάλες του μετρό και σας χαμογελάνε για να πάρετε ένα κ@λοφυλλάδιο. Μιλείστε με ανθρώπους που έχουν φάνει τα πνευμόνια τους και τα συκώτια τους στη κάθε λογής βρωμοδουλειά και που πάνω στους ώμους τους χτυπάει  αλύπητα το χειρότερο μαστίγμωμα των εθισμένων , τυφλωμένων, τζογαδόρων που το ονομάζουν πολιτική λιτότητας, αναδιάρθρωση, διάσωση ή ότι άλλο διάολο το λένε...


Βία είναι να σου λένε είσαι μ@λάκας, άχρηστος και δεν σε γουστάρω και να σε πετάνε έξω γιατί έτσι γουστάρουν. Βία είναι να φτύνεις κάρβουνο από τα πνευμόνια και να σε κυνηγάει ένας χαρτογιακάς γιατί δεν πλήρωσες το ρεύμα, το νερό ή το χαράτσι στο σπιτάκι που το έφτιαξες φτυνοντας αυτό το κάρβουνο, το αίμα. Βία είναι να είσαι κοριτσάκι και να σου βάζει χέρι ο κάθε ανώμαλος για να κρατήσεις τη δουλειά σου και να μην μπορείς να φύγεις γιατί δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.  Βία είναι να είσαι μεσήλικας και να σε πετάνε στο δρόμο μετά από 30 χρόνια δουλειάς και όλες οι πόρτες να γράφουν ¨"μας είσαι άχρηστος, περίσσευμα πλέον, πέθανε" Βία είναι να έχεις σπουδάσει να έχεις φάει όλα τα νιάτα σου στο θρανίο και να υπομένεις έναν υπάνθρωπο που σε βάζει να δουλεύεις για ψίχουλα, σαδιστικά, με όλα τα δικαιώματα στα χέρια του να σε ταπεινώνει και να σε εξευτελίζει. Βία είναι να δουλεύεις  δώδεκα ώρες και να μην φτάνει να πάρεις στα παιδιά σου ούτε τα απαραίτητα.


Βία είναι να καταλαβαίνεις πως στη ζωή σου είσαι έρμαιο κι όχι αφέντης. Δούλος κι όχι κύριος.... Η χειρότερη μορφή βίας είναι ο σκλάβος που αισθάνεται υποχρέωση. Ο κακοπληρωμένος που λέει δόξασοι. Ο άνθρωπος που εξευτελίζεται καθημερινά, σε κάθε επίπεδο στη ζωή του, που τρώει ένα κομμάτι ψωμί, και νομίζει ή πείθεται σιγά σιγά πως αυτό είναι το μεριδίιο του σ΄αυτό το κόσμο. Πως είναι ΜΟΙΡΑ αυτό που το συμβαίνει κι όχι η ασυδοσία και η στυγνότητα ενός ολόκληρου συστήματος που τον πετάει σαν τη τρίχα από το προζύμι γιατί έτσι γουστάρει απλά.


Οχι, τίποτα απ΄ολα αυτά δεν έχει τη παραμικρή δικαιολογία. Οχι , αυτοί που τσακίζονται κάτω αυτή τη στιγμή δεν τα φάγανε μαζί με τους άλλους. Οσοι τα φάγανε έχουν ακόμα και τρώνε. Οσοι λαμογιάσανε λαμόγια με γνωριμίες είναι ακόμα. Οσοι ήταν τεμπελόσκυλα του κερατά, κανένας δεν τους έχει πειράξει ακόμα. Οσοι κλέψανε, εξαπάτησαν, κορόϊδεψαν φρόντισαν το τομάρι τους, το τομάρι τους κρατάει ακόμα γερά. Κανένας δεν τιμωρήθηκε. Κανένας δεν οδηγήθηκε εκεί που θα έπρεπε να είναι από όλους τους εγκληματίες που πέρασαν από αυτό το τόπο. Οι ίδιοι είναι που τρώνε πάλι. Οι ίδιοι περνάνε καλά. Οι ίδιοι έχουν εξασφαλισμένα τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Δεν ξέρουν τι σημαίνει δυστυχία. Δεν ξέρουν τι σημαίνει πείνα. Δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει ανεργία η κακοπληρωμένη δουλειά. Δεν έχουν ιδέα πως είναι να επιβιωνεις με ΤΙΠΟΤΑ.


Κι αν η δυστυχία μπορεί πλέον να συλαμβάνεται από τα τηλεοπτικά συνεργεία, γιατί έχουμε εξελιχθεί, γιατί υπάρχουν κάμερες και μικρόφωνα, τα κλείνουν και τα απαγορεύουν γιατί χαλάνε το πάρτυ.. Οι σκηνές της αληθινής τραγωδίας καλύπτονται όπως οι ζητιάνοι που διώχνει ο σερβιτόρος από ένα καλό εστιατόριο για να μην χαλάνε την όρεξη στους θαμώνες. Οπως οι άστεγοι που τους μαζεύει ο μπόγιας όταν είναι γιορτές για να μην χαλάνε το κέφι τους οι καλοί νοικοκυραίοι που ετοιμάζουν τα δώρα τους. Οπως οι φυλακισμένοι που κανείς δεν θα μάθει ποτέ τι απέγιναν όταν πέρασαν εκείνα τα κάγκελα...


Η χειρότερη βία αυτή τη στιγμή στην πατρίδα μας είναι πως ΟΛΟΙ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΟΛΑ εκτός από αυτά που είναι η αληθινή αθλιότητα. Ολοι ασχολούνται με κάθε είδους παπαριά που καρφώνεται στους αποχαυνωμένους εγκεφάλους, αλλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ, για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που πεθαίνουν. Πεθαίνει το κορμί τους ή πεθαίνει η ψυχή τους χωρίς ελπίδα. Με το δράμα να κλείνετε στους τοίχους του σπιτιού τους. Με το κλάμα τους να μην το ακούει κανείς. Με τη ντροπή τους, τη μιζέρια τους, να έχει γίνει δεύτερο δέρμα...


Και ναι, ξέρω, γιατί όλοι αυτοί που λέω δεν ξεσηκώνονται. Γιατί δεν βγαίνουν έξω να φωνάξουν, να απαιτήσουν, να δείξουν την οργή τους, με κάθε τρόπο. Γιατί ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ. Γιατί νοιώθουν πως είναι εγκαταλειμένοι από κάθε πολιτική δύναμη. Κάθε παράταξη είτε λέει πως είναι μ΄αυτούς είτε λέει πως είναι με τους άλλους. Νοιώθουν τη ψευτιά, την υποκρισία, σε κάθε χώρο, δεν πιστέυουν σε κανέναν πιά.


Κι όμως αυτό όλο το άθλιο σκηνικό δεν θα πάει μακριά έτσι ήσυχα. Δεν θα κρατήσει για πάντα. Οσο αυτή η μερίδα αυξάνεται, τόσο είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στον μεσαίωνα που ξημερώνει ακμαιότατος μπροστά μας. Οσο αυτή η μερίδα συνεχίζει να αγνοείται , ή να κοροϊδεύεται με ψεύτικα λόγια, ψεύτικες υποσχέσεις, τόσο πιο γρήγορα η τραγωδία θα φτάσει στη τελική πράξη.


Το πλήθος μπορεί να είναι φοβισμένο, άβουλο, υποταγμένο, εξωτερικά,  αλλά μετατρέπεται μέσα του σε πολίτη τελευταίας κατηγορίας. Σε απόβλητο. Σε παρία. Σε ένα χαμένο που δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει. Υπάρχει μια βουβή οργή που είναι πολύ επικίνδυνη, να μετατραπεί σε κάθε μορφή μανίας. Μην το υποτιμάται. Ενα αγανακτισμένο πλήθος δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν. Αλλά ένα πλήθος από μανιασμένους ανθρώπους είναι τελείως διαφορετικό πράγμα....

Πηγή

Mια μέρα γεμάτη λιακάδα!

 Oι 3 χάριτες ξαναχτυπήσανε σήμερα... χιχιχι!

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική...

Είπαμε: Συμπτωματικηηηηηή!!!  :))

Φιλάκια σε όλους!

Και να χαίρεστε όλοι τους φίλους σας.

Είναι οι σταθερές της ζωής μας!

"3 Φετίχ"...

"3 Φετίχ" κι όποιος αντέξει είναι ο τίτλος του νέου μας μπλογκοπαίχνιδου.
Η λέξη ξεπήδησε χθες στο μυαλό μου από το πουθενά ... ή σχεδόν από το πουθενά...
Σκεφτόμουν πόσο φετιχιστές είμαστε... ο καθένας μας, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο όμως όλοι έχουμε την μικρή μας υλιστική αδυναμία... και ύστερα αναρωτήθηκα αν θα θέλατε να την αποκαλύψετε... (ελα μωρέ εδώ μεταξύ μας θα μείνει...χιχιχι)

Σήμερα μπαίνω στη φίλη μου Λεβίνα και τι βλέπω?
Η ίδια ακριβώς λέξη αναφερόταν στην ανάρτησή της!
Τυχαίο? Δε νομίζω... Είναι αυτό που λενε αν δεν ταιριάζαμε δε θα συμπεθεριάζαμε...
Είναι φοβερό το πόσο πολύ εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος 2 άνθρωποι που έχουνε έλθει κοντά...
Μου έχει συμβεί και στο παρελθόν με μια άλλη ψυχή και είναι όντως απίστευτο... αλλά συνάμα και πολύ εντυπωσιακό...

Επειδή λοιπόν μου αρέσουνε πολύ οι προκλήσεις και η αγαπητή μου φίλη είπε πως δε θα ξαναπαίξει θα την βάλω στο χορό για να μάθει να λέει "ποτέ μη λες ποτέ!" (σόρρυ Λεβινάκι μου αλλά ξέρεις τι πειραχτήρι είμαι)

 Η σημασία της λέξης φετίχ στην πραγματικότητα αφορά μόνο σε σεξουαλικές συμπεριφορές αλλά εγώ χάρην "ποιητικής αδείας" διευρύνω λιγάκι την σημασία της και την τοποθετώ στο γενικότερο πλαίσιο.

Πείτε μου λοιπόν ποια είναι αυτά τα 3 αντικείμενα που σας αρέσουνε, έχετε φάει άσχημο κόλλημα γιατί σας φτιάχνουν με τον ένα ή τον άλλον τροπο καθημερινά τη διάθεση...
Και μετά την ομολογία σας... χιχιχι... φωτογραφήστε τα και δείξτε τα!
Προσοχή! Δεν αναφέρομαι σε αόριστες έννοιες ή πρόσωπα αλλά σε πράγματα-αντικείμενα!
Κατόπιν κάντε πάσα το παιχνίδι σε 3 ακόμα μπλογκόφιλους.
Πολλά φιλάκια και καλή διασκέδαση! :))

Φετιχ Νο 1

Τα μπιρμπιλίκια μου

Οπου μπιρμπιλίκια είναι όλα τα χαϊμαλιά,τα κολιεδάκια, σκουλαρικάκια, ρολόγια κλπ που στολίζουνε και δίνουν χρώμα καθημερινά στο ντύσιμό μου. 

Κι επειδή μου αρέσει το bohemian - hippy style αυτά είναι πολύ χρωματιστά και τρελλά.

Φτιαγμένα από τα χεράκια κάποιων φίλων από δω μέσα με πολύ αγάπη, ή χαρισμένα από φίλες που ξέρουν τι μου αρέσει είναι κατασκευασμένα,

άλλοτε από φυσικά και ταπεινά υλικά (χάντρες, ξύλο, πηλό ή τσόχα) 

κι άλλοτε από ημιπολύτιμους λίθους χρυσό ή ασήμι,

 άλλοτε σε ταπεινά χρώματα της γης 

κι άλλοτε έντονα σα να βγήκαν από τσίρκο ή παιδική χαρά.

Ολα είναι όμως πολυαγαπημένα και πολυφορεμένα ανάλογα με τη διάθεση και το ντύσιμο. 

Και φυσικά η συναισθηματική τους αξία για μένα πολύ μεγάλη...

Γι'αυτό τα προσέχω πολύ να μη τα χάσω και σκαρφίζομαι διάφορους τρόπους για να τα φυλάω.

Τελευταία είχα ένα θεματάκι με τα σκουλαρίκια που διαρκώς χανόντουσαν...

Επίσης είχα ένα θέμα με τα φάρμακα (σιρόπια, οξυζενέ, betadine ξέρετε... το φαρμακείο ενός σπιτιού) 

τα οποία δεν χωράγανε στα συρτάρια του επίπλου.

Να τρυπήσω τον τοίχο για να βάλω ένα ακαλαίσθητο φαρμακείο, δεν έπαιζε.

Να τα αφήνω χύμα πάνω στο μαρμάρινο πάγκο του μπάνιου σε κοινή θέα δε μου καθότανε.

Είπα λοιπόν να βρω μια λύση που να καλύπτει ταυτόχρονα και τα δυο "θέματα" που με ταλανίζανε.

Κι ετσι σκαρφίστηκα το εξής:

Eνα όμορφο κουτάκι που θα το μετέτρεπα σε "φαρμακείο"

Εt voila' 

Πως σας φαίνεται?

Οχι πείτε μου δεν είναι το πιο ανατρεπτικό φαρμακείο που έχετε δει? :)

Φετιχ Νο2

Τα παππούτσια

Μου αρέσουν πολύ τα παπούτσια επειδή όμως είμαι κομμάτι φειδωλή στις αγορές μου δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να πέφτει θύμα του καταναλωτισμού. Και δεν ενοοώ τώρα... που είναι ισχνές οι αγελάδες... ανέκαθεν μπορούσα να το κοντρολάρω, οπότε τα παπουτσάκια μου είναι "λίγα" και "καλά".

H αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες ώρες της ημέρας τις βγάζω με τα αθλητικά μου οπότε ποιος ο λόγος να αγοράζω πολλά παπουτσάκια?

Τα συγκεκριμένα παπουτσάκια είναι τα αγαπημένα μου με εξαίρεση ένα ζευγάρι μπότες που είναι κρυμμένο με τα εποχιακά...

Υ.Γ. τα allstarakia δεν είναι γνήσια... είναι αγνώστου ταυτότητας ζωγραφισμένα από μένα :)

Φετίχ Νο3 χμμ...

Τα εσώρρουχα...

Χα!

Σας γελάσανε αν περιμένετε να βγάλετε λαβράκι!!

Τα προσπερνώ για ευνόητους λόγους και πάω στο επόμενο που είναι τα καπέλα.
Για την ακρίβεια δεν είναι επόμενο... μοιράζεται αυτή την ίδια τρίτη θέση με το προηγούμενο και δε μπορώ να τα ξεχωρίσω, μιας και εξίσου και τα δυο είναι για μένα σημαντικά.

Πολλά καπέλλα ψάθινα το καλοκαίρι, με γείσο, Παναμάδες, και το χειμώνα τραγιάσκες, μπερεδάκια, μάλλινα με γείσο ή χωρίς λατρεύω τα καπέλλα και τους σκούφους και ως γνήσιο κριαράκι με ευαίσθητο σημείο το κεφάλι προσπαθώ να το προστατεύω με κάθε τρόπο...

Μη με βάλετε τώρα να τα κατεβάζω όλα από κει που είναι δε θα το αντέξω...

Αααα... μήπως θέλετε να σας φωτογραφίσω το επόμενο φετίχ μου τις κούπες?

Αυτές που μου φτιάχνουνε το κέφι κάθε πρωί?

Καλά ντε! Μη φωνάζετε! Δε κάνω άλλη ζαβολιά!

Αμπε μπα μπλομ του κιθεμπλόμ αμπεμπαμπλομ του κιθεμπλομ μπλιμ μπλομ!

Ο κλήρoς πέφτει στην Levina

Στην γλυκιά Lysippe

Και στο ανατρεπτικό agriomeli

Oι υπόλοιποι μη στραβομουτσουνιάζετε! Θα'ρθει και η σειρά σας... εκεί που δε το περιμένετε χιχιχι.

Αλλωστε δεν είναι βραβείο (και μη τολμήσει κανείς να το πει βραβείο! Παιχνίδι είναι!)
Μμμμ... Κάνει νύστα ή εγώ νυστάζω?
Με τούτα και με κείνα πέρασε η ώρα και κάπου εδώ θα πρέπει να σας καληνυχτίσω.
Καλό ξημέρωμα να έχετε κι όνειρα γλυκά! :)

Την Λιακαδένια μου καλημέρα σας στέλνω... ξέρω άργησα αλλά μόλις μπήκα από τη λαϊκή την οποία είχα επισκεφτεί με το νέο μου ποδηλατάκι ! Είναι όμορφο να ανακαλύπτεις ότι έχεις ακόμη ενεργεια μέσα σου και μεταξύ μας προτιμώ να την σπαταλώ αλλού κι όχι μπροστά σε μια οθόνη.

Ωστόσο τα φιλαράκια δεν βγαίνουν ποτέ από την καρδιά μου!

Να'στε όλοι καλά και να κρατάτε πάντα μια λιακάδα μέσα σας για τις κρύες νύχτες του χειμώνα που παρεπιπτόντως ο φετινός αναμένεται να είναι πολύ δύσκολος...

Σκέψεις μπροστά στον καθρέπτη...

Οταν η αγάπη σου με πονά τόσο πολύ δε θέλω να μ'αγαπάς...
Μπορείς?

Μην ανησυχείς για μένα...

Ανακάλυψα ότι η ψυχή μου είναι πιο βαθιά απ'την πληγή μου...

Φοβάμαι...

Φοβάμαι που υπάρχουν κάποιοι σαν τον Γιώργο Ρουπακιά, γιατί σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι, που τους παίρνεις ένα τηλέφωνο κι αρπάζουν το όπλο να πάνε να καθαρίσουν "διαφωνούντα". 
Φοβάμαι που αυτοί που τον γέννησαν είναι ψηφισμένοι "αντιπρόσωποί μας" στη Βουλή.
Φοβάμαι το χάλι που θα γεννήσει κι άλλο χάλι. 
Φοβάμαι που η Γκεμπελική προπαγάνδα χρησιμοποιείται εξισου πετυχημένα εν έτει 2013!
Φοβάμαι πως θα ξεχάσουμε άλλους, πιο αξιόλογους ανθρώπους, όπως πχ τον Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο που, ...κι αυτός, όταν τον πάρεις τηλέφωνο θα αρπάξει μια ...κατσαρόλα και θα κατέβει στη γειτονιά να σε ταϊσει, όχι να σε σκοτώσει.
Φοβάμαι τις καυτές μέρες που έρχονται που θα εκκολάψουν το αυγό του φασισμού...
Φοβάμαι πως θα τα καταφέρουν να μας ρίξουν σε εμφύλιο, γιατί είναι δύσκολο να κρατήσεις ξεκάθαρο και σταθερό το μυαλό σου στο κεφάλι σου όταν ζεις μέσα στην ανεμοθύελλα...όταν ο φασισμός σου χτυπάει την πόρτα. Τη δική σου πόρτα. Οχι πια μόνον του διπλανού...
Φοβάμαι που η ανθρώπινη ζωή εξαρτάται πια κυρίως από την πολιτική.

Πού έχει καταχωνιαστή η εξυπνάδα μας?
Πού έχει εξαφανιστεί η διαίσθησή μας?
Πού έχει ναρκωθεί και ροχαλίζει η λογική μας?
Σε ποιους χειμάρρους παρασύρεται η δημοκρατική μας συνείδηση?
Πάρα πολύ επικίνδυνοι καιροί. Και δε μ' αρέσει αυτό που αχνοφαίνεται πως έρχεται!

και πιότερο απ'όλα φοβάμαι το ρήμα που επαναλαμβάνεται... 

Διαφορά μοναξιάς και μοναχικότητας

Μοναξιά

Μοναχικότητα

 
"…υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στη μοναξιά και τη μοναχικότητα.
Όταν νιώθεις μοναξιά, σκέφτεσαι τον άλλον, σου λείπει ο άλλος, είσαι εξαρτημένος. 
Η μοναξιά είναι μια αρνητική κατάσταση. Η μοναξιά είναι η απουσία του άλλου.
Η μοναχικότητα είναι η παρουσία του εαυτού. Η μοναχικότητα είναι πολύ θετική, είναι αληθινή ελευθερία. Είναι μια παρουσία που ξεχειλίζει.
Είσαι τόσο γεμάτος από παρουσία, που μπορείς να γεμίσεις ολόκληρο το σύμπαν με την παρουσία σου και δεν υπάρχει η ανάγκη του άλλου."

"Osho"

Δε μπορώ να βρω καλύτερο τρόπο από το να περιγράψω αυτή τη διαφορά.
Τα είπε όλα ο Osho. Δεν είμαι φαν... Τον έχω διαβάσει πολύ, έχει πει πολλά σωστά αλλά έχει πει και πολλές παπαριές. 
Σε αυτό τώρα προσθέστε ότι μια φίλη τον γνώρισε προσωπικά όταν είχε έλθει Σαντορίνη και έχασε πάσα ιδέα και θα καταλάβετε γιατί δε συνηθίζω να τον λιβανίζω.
Ομως εδώ τα είπε όλα! Και με τον πιο απλό και άμεσο τρόπο.
Σιγά το πράγμα όμως... Μήπως και μεις κάπως έτσι δε τη νιώθουμε την διαφορά?
Πόσοι άλλοι θα το'χουνε σκεφτεί αυτό, πόσοι άλλοι δε θα κάνανε την ίδια απλοϊκή σκέψη κι όμως κατοχυρώθηκε στον κύριο με τα πολλά βιβλία...
Προσπερνώ όμως το δέντρο για να απολαύσω το δάσος...το'χω ανάγκη γιατί ήτανε μια πολύ δύσκολη μέρα σήμερα...

Θέλω να ζήσω!

Φύτεψε άνθη στις ρωγμές της πίκρας σου.

Κι ύστερα, βρες ένα μικρούλι ξέφωτο και κάθισε ν'απολαύσεις τ'άρωμά τους.

*A.Παπαδάκη* 

Λατρεμένη Παπαδάκη...

Συνειρμικά οδηγήθηκα να φτιάξω το άλμπουμ "Θέλω να ζήσω"

Το άλμπουμ αυτό φτιάχτηκε ως μια Ωδή στη Ζωή! 

Μικρά ψήγματα ζωής που παλεύουν να ζήσουν στο πουθενά... σε συνθήκες αντίξοες... πάνω στην πέτρα... σε ένα κόκο χώματος...Μικρές ανάσες ...μικρές νότες ζωής στις οποίες υποκλίνομαι όποτε τις βλέπω...

Enjoy! :)

Ενα "σκυλάκι"  άγρυπνος φύλακας στην είσοδο του σπιτιού...

Ενα χυσόδεντρο! Την ονομασία του δέντρου δεν την ήξερα μέχρι που διάβασα τον αγαπημένο μας Tremens. Oνομα που κατά περίεργο τρόπο δικαιώνεται με τη μυρωδιά του δέντρου... :-p

Στην είσοδο του σπιτιού ένα ακόμη λουλούδι... Δυστυχώς ακόμη όχι ανθισμένο για να το απολαύσετε.

Την γλυστρίδα την ξέρετε παιδιά? Η αλλιώς αντράκλα? Αυτό εδώ το φυτάκι είναι που ρίζωσε πάνω στο πεζοδρόμιο! Ταιριάζει πολύ ωραία με ντοματοσαλάτα. Ομως μην επιχειρήσετε μια τέτοια... να'στε σίγουροι ότι το αδέσποτο της γειτονιάς σας θα την έχει "τιμήσει" τουλάχιστον μια φορά!

Ενα αγριόχορτο! Δεν ξέρω αν είναι βρώσιμο. Αναζητείται η ποικιλία... :)
Πιο κει στην ίδια προσήλια μεριά της ράμπας εχει φυτρώσει μια κάπαρη...
Δεν ξέρω αν έχετε δει φυτό κάπαρης... τα λουλούδια της είναι ότι πιο όμορφο και εξωτικό έχετε δει.
Προσέξτε όμως... έχει αγκαθάκια!

To πεζοδρόμιο του γείτονα διαλέξανε οι παπαρούνες αυτές για διαδηλώσουν για τη ζωή.

Απορίας άξιο γιατί επέλεξαν εκεί και όχι το "αποστειρωμένο" περιβάλλον του καταπράσινου χλοοτάπητα που υπάρχει όπως βλέπετε (πάνω από τον τοίχο) στον κήπο του.

Η συγκεκριμένη φωτο δεν είναι σημερινή... Την εβγαλα το Πάσχα για αυτή τη μικρή συλλογή μου.

Την γλυκιά μου καλημέρα σας στέλνω και ένα μεγάλο χαμόγελο...

Κάνει τους "εχθρούς" ν'ανησυχούν... :)

Ελα...Σκάσε μου ένα χαμόγελο... :)

Xμμμ... μάλλον έπρεπε να φορέσω ζώνη...

Οταν θέλεις κάτι πολύ υπάρχει τρόπος... :)

H παρούσα ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε μια ψυχή που σήμερα αν και μέρα των γενεθλίων της επέλεξε να τα περάσει μαζί μου...