Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ

(Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου)
του πρωτ. π. Θεμιστοκλή Μουρτζανού

Η προσευχή αποτελεί για τον άνθρωπο που πιστεύει βαθιά ανάγκη της ύπαρξης. Παρότι για πολλούς είναι μία τυπική διαδικασία, κυρίως πριν τον ύπνο, για όλους καθίσταται σημείο ζωής και ελπίδας στις δυσκολίες μας. Όταν νιώθουμε ανασφάλεια, όταν βλέπουμε ότι τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τους δικούς μας ανθρώπους οι ελπίδες για ζωή, πρόοδο, επιτυχία λιγοστεύουν ή όταν βρισκόμαστε μπροστά σε μεγάλες προκλήσεις της ζωής μας, που ο εαυτός μας νιώθει ότι από μόνος του δεν επαρκεί για να τις αντιμετωπίσει, τότε σπεύδουμε να προσευχηθούμε, να εναποθέσουμε τις προσδοκίες για βοήθεια στο Θεό, για τον Οποίο είμαστε βέβαιοι ότι και μας αγαπά και μπορεί να μας δώσει αυτό που επιθυμούμε. Τι Θεός θα ήταν άλλωστε αν δεν είχε τέτοια δυνατότητα;
Στη ευαγγελική περικοπή, με την οποία ξεκινά η ωραία κατανυκτική και άκρως διδακτική περίοδος του λειτουργικού έτους, το Τριώδιο, ο Χριστός κάνει αναφορά σε δύο ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν καμία πρόκληση ενώπιόν τους, ούτε περνούν δυσκολίες. Δεν έχουν ανασφάλεια και άγχος μπροστά στις καταστάσεις της ζωής τους, αλλά πηγαίνουν στο ναό, όπως συνήθιζαν οι Ιουδαίοι, για να προσευχηθούν. Η προσευχή τους δεν είναι ούτε για τους άλλους. Μπροστά στο Θεό αποκαλύπτουν τον εαυτό τους και για τον εαυτό τους προσεύχονται, συνομιλούν δηλαδή με το Θεό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Χριστός μιλά για μία προσευχή που ξεπερνά φόβους, άγχη, ανασφάλειες και γίνεται υπαρξιακή, οντολογική προσευχή. Μόνο που ο καθένας από τους δύο ανθρώπους προσεγγίζει διαφορετικά την ύπαρξή του και μάλιστα μπροστά στο Θεό.