LISZTOMANIA 2020

 

Merry Christmas & Happy New Year

 

Click here:My favorite 10 Best Albums & 10 Best Songs

 

Φolkotronika 2020

My last dj set for 2020 @ Avopolis Radio 17/12/2020

 

Download set

TTBLP008 // true to beats lp008 //

TTBLP008 // true to beats lp008 //

 True To Beats is a weekly magazine that focuses on quality music from today, yesterday and tomorrow.Featuring mixtapes and words from some of the most special music connoisseurs and front runners globally.

http://truetobeats.com/#

https://www.facebook.com/truetobeats/?fref=nf&pnref=story

listen here :
True to Beats || lp008 || Electric Looser

The Generator of «Louie–Louie»

O γεννημένος στις 11 Απριλίου 1935 στη Λουιζιάνα, Richard Berry, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο Λος Άντζελες. Βρέθηκε εκεί σε ηλικία ενός έτους. Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα. Έπασχε από πολιομυελίτιδα. Πάραυτα, την κλίση του στη μουσική την έδειξε από πολύ μικρή ηλικία όταν σε κατασκήνωση ξεκίνησε να μαθαίνει γιουκαλίλι.Η συνεχεια εδω...

Rhythm Rockets – ΕΙ Loco Cha Cha

Chuck Berry – Havana Moon

Richard Berry – Louie Louie

By Electric Looser

The couple on the cover of the "Woodstock" album are still together today.

Απο μια φωτογραφία μπορείς να καταλάβεις οτι 46 χρόνια μετά αυτό που μένει τελικά είναι μόνο η Αγάπη.

By Electric Looser

Ιστοριες Χριστουγεννιατικων Δισκων (μερος 1.)

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ... Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ που τινάζει οικονομικούς προϋπολογισμούς και διαιτητικά προγράμματα στον αέρα, η παρανοϊκή γιορτή του ξεφαντώματος και των αυτοκτονιών, των γαστριμαργικών απολαύσεων και της ταλαιπωρίας του πεπτικού συστήματος, των προβλέψιμων ακροτήτων και των απρόβλεπτων εξελίξεων. Το ξέφρενο πανηγύρι για μικρούς και μεγάλους, πλούσιους και φτωχούς, ευτυχείς και δυστυχείς. Η χρυσή περίοδος για εμπόρους και καταναλωτές. "Christmas Is So American " λέει ο Phil Spector στο χριστουγεννιάτικο δώρο του. Μια ολόκληρη βιομηχανία ξεκινάει να παράγει από το καλοκαίρι χρηστικά αντικείμενα δεκαπέντε, το πολύ, ημερών. Και βέβαια από αυτό το αλισβερίσι δε θα μπορούσε να λείψει η δισκογραφική παραγωγή. "Επειδή μεγαλώνετε και οι επιθυμίες σας έγιναν ανάγκες - και το χαρτζιλίκι σας, πιστωτική κάρτα - φτιάχνουμε χριστουγεννιάτικους δίσκους για όλα τα γούστα και κάθε βαλάντιο από την Deutsche Grammophon μέχρι το Dixan. Harlequin, ενός χαρακτήρα της Halloween παρέας από την ταινία "A Nightmare Before Christmas" του Tim Burton που έχει αναλάβει την προετοιμασία των Χριστουγέννων: "Won't they be impressed? I am a genius. See how I transformed this old rat into a most delightful hat". Ανεξάρτητα πάντως από τις προθέσεις, τους στόχους και τα αποτελέσματα, η ακρόαση αυτών των ηχογραφήσεων προκαλεί σίγουρα μία ευθυμία.

Ο καθένας μπορεί να βρει αυτό που του ταιριάζει. Δίσκοι που θα ξαπλώσουν στο πλατό περισσότερες από αρκετές φορές κατά την περίοδο των αγίων ημερών και μετά θα τοποθετηθούν πάλι στο ράφι, όπου θα μείνουν ξεχασμένοι για έναν ολόκληρο χρόνο σαν τα στολίδια του χριστουγεννιάτικου δέντρου, τους φουσκωτούς Αϊ Βασιλίδες, τη συνταγή της γαλοπούλας. Αυτός είναι ο προορισμός τους άλλωστε και για να ικανοποιήσουν αυτόν το σκοπό κατασκευάζονται. Αλλοι με πραγματική "πίστη" και μεράκι και άλλοι γεμάτοι με καλά καμουφλαρισμένη ανία, πράγμα μάλλον φυσικό, αφού οι αρμόδιοι καλλιτέχνες μπορεί να βγάζουν περισσότερα απ' ότι οι πιτσιρικάδες με τα τριγωνάκια, αναγκάζονται όμως να κάνουν αυτήν τη δουλειά πολλές φορές μέσα στο κατακαλόκαιρο προσποιούμενοι ότι βρίσκονται στα χιόνια, περιμένοντας τον Santa Claus. Η προχειρότητα κάποιων από αυτές τις παραγωγές φέρνει αναπόφευκτα στο νου την ατάκα του

ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΩΝ ΔΙΣΚΩΝ Ο BING Crosby κατέχει μία θέση, ανάλογη με αυτήν του Elvis στο rock 'n' roll. Αν και οι ηχογραφήσεις που υμνούσαν τη γέννηση του Χριστούλη είχαν ξεκινήσει σχεδόν ταυτόχρονα με τη δισκογραφική παραγωγή, ήταν η εκτέλεση του "Stille Nacht, Heilige Nacht" [Franz Gruber, 1818] ως "Silent Night" οπό τον κύριο Crosby στα 1935 που έδωσε το έναυσμα για μία ατέλειωτη σειρά παρόμοιων κυκλοφοριών. Η μεγάλη επιτυχία του τραγουδιού οδήγησε τον Crosby να το ξανα ηχογραφήσει το 1947. Πέντε χρόνια νωρίτερα όμως ο ίδιος είχε παρουσιάσει για πρώτη φορά στην ταινία του

Mark Sandrich, "Holiday Inn", το απόλυτο χριστουγεννιάτικο κομμάτι, "White Christmas"Drifters, Sinatra, Elvis, Ventures, Otis Redding, Darlene Love. Με πωλήσεις μεγαλύτερες των τριάντα εκατομμυρίων αντιτύπων, η σύνθεση του Irvin Berlin έγινε το πρώτο Christmas single που ανέβηκε στο νούμερο ένα και παραμένει μέχρι σήμερα το πιο επιτυχημένο όλων των εποχών, έχοντας μπει δεκαοχτώ φορές σε αντίστοιχες διαφορετικές χρονιές, στα charts. Ο Bing Crosby ηχογράφησε δίσκους για διάφορες γιορτές, όπως St. Valentine's Day St Patrick's Day, όμως το μεγάλο του πάθος ήταν σίγουρα τα Χριστούγεννα. "Christmas Greeting" [΄'49], "Bells Of St. Maty" ['50], "A Christmas Sing With Bing" ['51] "That Christmas Feeling" ['58], "I Wish You A Merry Christmas" ['62] είναι μερικοί τίτλοι album του, ενώ στους μικρούς δίσκους δοκίμασε όλες τις δυνατές παραλλαγές προτάσεων που περιέχουν τη μαγική λέξη: "Christmas Is A Comin "Is Christmas Only A Tree " [56], "How Lovely Is Christmas " "My Own Individual Star" ['57], "It's Beginning To Look Like Christmas" "I Heard The Rdb"['58] κ.ά. Ο αθεράπευτος χριστουγεννόπληκτος, στα εβδομήντα τέσσερα χρόνια του, λίγες μέρες πριν μας εγκαταλείψει, ηχογράφησε για το χριστουγεννιάτικο show του "Merrie Olde Christmas", παρέα με τον David Bowie, την παλιά του επιτυχία, "Little Drummer Boy ".Νο3 το βρετανικού chart πέντε χρόνια αργότερα, όταν η δεκαετία του '80 βρισκόταν ήδη στο δεύτερο έτος ζωής και ο Bingo ετοίμαζε μαζί με τον Αγιο Βασίλη τον κατάλογο με τα δώρα για τα παιδάκια του πλανήτη.

Το κομμάτι έφτασε στο
που έμελλε να είναι και το πιο πολυδιασκευασμένο με γνωστότερους δράστες τους

ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΗΚΑΝ ΣΤΟ χριστουγεννιάτικο κάλεσμα του Bing Crosby, ήταν ο Nat King Cole. Ο πολύχρωμος, εκκολαπτόμενος ακόμη τότε, crooner κυκλοφόρησε το 1946 το πρώτο του εορταστικό επτάιντσο με τον απλό, αλλά και πλήρως κατατοπιστικό τίτλο "A Christmas Song", απομακρυνόμενος ταυτόχρονα από τα μικρά groups με τα οποία συνεργαζόταν μέχρι πρότινος και πλησιάζοντας ένα πολύ μεγαλύτερο ακροατήριο. Δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε με το κλασικό "Frosty The Snowman "Little Christmas Tree" και συνέχισε μία αλυσίδα επιτυχιών, όπως "Mrs Santa Claus"  "The Little Boy That Santa Claus Forgot" ['53], "Buon Natale"  "The Happiest Little Christmas Tree" ['59] κ.ά, επιδεικνύοντας τουλάχιστον μεγαλύτερη φαντασία από αυτήν του Crosby στην επιλογή των τίτλων. Στα 1960 προσέφερε το πρώτο του long play δώρο, "The Magic Of Christmas", στο εξώφυλλο του οποίου ποζάρουν δύο λευκά ξανθά αμερικανάκια που χαζεύουν ένα υπερφορτωμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ενα από τα πιο γνωστά κομμάτια του Nat King Cole που ακούγεται κατά κόρον ακόμα και σήμερα, είναι η διασκευή του στο "All I Want For Christmas [Is My Two Front Teeth]". Αυτή η αστεία, γεμάτη αγωνία, ευχή εξωτερικεύτηκε το Δεκέμβριο το 1948 από τον Spike Jones και τους City Slickers, βυθίζοντας τον Αϊ Βασίλη σε βαθιές σκέψεις για την πραγματοποίηση της. Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Αμερικανοί έτρεξαν να αγοράσουν το δισκάκι με το πρώτο novelty Christmas τραγούδι, στέλνοντάς το στο Νο1. Μετά από οχτώ χρόνια ο ανεκδιήγητος Spike Jones ξαναχτύπησε, παρουσιάζοντας το "Christmas Spectacular" σε μεγάλο δίσκο που κυκλοφόρησε από τη Verve, και μόνο όσοι το έχουν ακούσει μπορούν να πιστέψουν τι γίνεται εκεί μέσα...Andrews Sisters με το "Christmas Island I Winter Wonderland" ['46], καθώς και με τη συνεργασία που έκαναν με, ποιον άλλον, τον Bing Crosby στο lp "Merry Christmas" ['49], από όπου και τα singles "Bells", "Mele Kalikimaka ["Merry Christmas" δηλαδή] και "Santa Claus Is Coming To Town ". Για την άφιξη του πρωταγωνιστή των Χριστουγέννων τραγουδούσε την ίδια εποχή και ο Gene Autry στο εκνευριστικά πασίγνωστο "Here Comes Santa Claus". Ο Autry που ήταν κυρίως γνωστός για τους ρόλους του σε ταινίες στα western δεύτερης, στην καλύτερη περίπτωση, κατηγορίας, εισήγαγε τον τελευταίο μήνα των 40's, ένα νέο ήρωα στα τραγούδια της γιορτής με το επιεικώς γελοίο "Rudolph The Red Nosed Reindeer". To "Reindeer" πούλησε πάνω από οχτώ εκατομμύρια κόπιες και κατάφερε να μπει στα charts τέσσερις συνεχόμενες χρονιές. Η τρομακτική επιτυχία του ευτυχώς δεν επαναλήφθηκε το 1957, όταν ο "καλλιτέχνης" αποφάσισε να ξανα ηχογραφήσει το κομμάτι. Κεφάλι αγύριστο ο Gene, ένα χρόνο αργότερα, επανήλθε με το 'Wine Little Reindeer". Ομως οι καιροί, η μουσική και τα γούστα είχαν πλέον αλλάξει και η μονομανία του Gene Autry δε συγκίνησε παρά ελάχιστους αμετανόητους.

ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ μισού του αιώνα οι χριστουγεννιάτικες προσφορές καλλιτεχνών και συγκροτημάτων αυξήθηκαν σημαντικά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Η επιδημία πέρασε τον Ατλαντικό και άρχισε να εξαπλώνεται στη Βρετανία και την υπόλοιπη Ευρώπη, με τους Αμερικανούς όμως πάντα να κρατούν τα σκήπτρα. Το Δεκέμβριο του 1950 η Doris Day αφηγήθηκε το "Christmas Story " και μετά από δύο χρόνια ο δωδεκάχρονος Jimmy Boyd έφερε τον πατέρα του σε πολύ δύσκολη θέση, όταν αποκάλυψε δημοσίως τις ασυνήθιστες διαθέσεις της μαμάς. "I Saw Mommy Kissing Santa Claus" ήταν ο τίτλος της No 1 επιτυχίας του μικρού Jimmy, ο οποίος με την επιταγή που πήγε σπίτι του, κατάφερε να κατευνάσει τους γονείς του, να γλιτώσει την τιμωρία και να σβήσει τη φωτιά που μάλλον άθελα είχε ανάψει. Την ίδια ευτυχή κατάληξη δεν είχε ο γάμος της Peggy Lee με τον κιθαρίστα και ενορχηστρωτή Dave Barbour. Παντρεμένοι δέκα χρόνια, χώρισαν το 1952, και η Peggy για να διασκεδάσει τον πόνο της αποφάσισε να ηχογραφήσει το χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι "Little Jack Frost Get Lost", μαζί με έναν παλιό της φίλο και συνεργάτη από το ραδιόφωνο... τον Bing Crosby. Εχοντας βρει προφανώς το αντίδοτο σε κάθε στενοχώρια, κυκλοφόρησε τον επόμενο χειμώνα το "Ring Those Christmas Bells /It's Christmas Time Again" καi ολοκλήρωσε το σερί της ένα χρόνο αργότερα με τη συμμετοχή της στο soundtrack της ταινίας "White Christmas", όπου λάμβανε μέρος και ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών Bingo. Με την έκρηξη του rock 'n' roll στα 1954, άρχισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στο χριστουγεννιάτικο χορό πολλά νέα ονόματα μαύρων, κυρίως, καλλιτεχνών. Οι Drifters με τον Clyde McPhatter στη σύνθεσή τους, διασκεύασαν το "White Christmas" και έφτασαν στο Νο2 του r 'n' b chart. Οι Dominoes, το προηγούμενο συγκρότημα του McPhatter, έβγαλαν το καταπληκτικό "Christmas In Heaven " με τον Jackie Wilson να αναλάμβανε την πρώτη φωνή. Ο Chuck Berry ηχογράφησε το "Run Rudolph Run " "Merry Christmas Baby ", ένα από τα καλύτερα χριστουγεννιάτικα rock 'n' roll κομμάτια, που κυκλοφόρησε στην Αμερική το '58 και έγινε επιτυχία στην Αγγλία πέντε χρόνια αργότερα.

Η απάντηση των Βρετανών ήταν άμεση και δόθηκε σε δυο μετωπα.Το κομμάτι του Dickie Valentine, "Christmas Alphabet", πήγε στο No1 του νησιού ρίχνοντας από αυτήν τη θέση το "Rock Around The Clock" του Bill Haley. Τις επόμενες δυο χρονιές ο Valentine προσπάθησε να επαναλάβει το κατόρθωμα του με τα "Christmas Island" και "Snowbount For Christmas" χωρις όμως το επιθυμητο αποτέλεσμα. Ο Lonnie Donegan συνοδευόμενος από την ορχήστρα του Chris Barber, τραγούδησε για την πιο όμορφη μέρα του έτους στο "On A Christmas Day" ['56], ο Billy Fury, λίγο πριν τον πάρει ο υπνος, ηχογράφησε το "My Christmas Prayer" ['59] και η Petula Clark, έχοντας ήδη στο ενεργητικό της δύο δίσκους εβδομήντα οχτώ στροφών ["Where Did My Snowman Go?" '52 και "Christmas Cards" '54], παρουσίασε ένα επτάιντσο ep με τίτλο "A Christmas Card" ['58]. Κανένα από αυτά όμως δεν μπόρεσε να πλησιάσει την επιτυχία της εξωφρενικής παρωδίας "I'm Walking Backwards For Christmas", για την οποία υπεύθυνοι ήταν οι Goons, δηλαδή ο Harry Secombe, ο Spike Milligan και ο Peter Sellers. Το τραγούδι έφτασε μέχρι το Νο4, όχι όμως το Δεκέμβριο, αλλά τον Ιούλιο [!] του '56, δικαιολογώντας απολύτως τον τίτλο του. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η χριστουγεννιάτικη υστερία πλησίαζε το αποκορύφωμά της με αμέτρητες κυκλοφορίες μεγάλων δίσκων, γνωστών και άγνωστων καλλιτεχνών. Ο George Melachrino υποσχόταν Χριστούγεννα υψηλής πιστότητας στο "Christmas In High Fidelity" ['55], ο Roy Smeck ονειρευόταν εξωτικά "Christmas In Hawaii" ['55], οι Four Aces, ο Johnny Mathis και οι Mills Brothers έστελναν τις καλύτερες ευχές τους [Merry Christmas, '56, '58, και '59 αντίστοιχα], οι Ames Brothers δήλωναν αισιόδοξα "There'll Always Be A Christmas" ['57], ο φανατικός θαυμαστής του Crosby, Frank Sinatra ακολουθώντας το παράδειγμα του δασκάλου, προσέφερε "A Jolly Christmas" ['57] ο Harry Belafonte εξυμνούσε τη γέννηση του Ιησού "Mary's Boy Child" στο ευχετήριο album του "To Wish You A Merry Christmas" ['58] και η Connie Francis εξομολογούταν τη μεγάλη της αγάπη με το "Christmas In My Heart" ['59].συνεχιζεται....

Taste :

Chuck Berry - Merry Christmas Baby

Dominoes - Christmas In Heaven

Bing Crosby & David Bowie - The Little Drummer Boy

By Electric Looser

Ότι λάμπει είναι.... Χρυσός

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ταυτότητας του το αληθινό του όνομα αναφέρεται σαν Λευτέρης Χρυσόγαλος,.,και έχει γεννηθεί το 1939 στην Κωνσταντινούπολη από γονείς μουσικούς οι οποίοι και του μετέδωσαν από μικρή ηλικία το μικρόβιο της τέχνης τους. Στην Ελλάδα αρχικά ξεκίνησε την καριέρα του το '61 παίρνοντας μέρος σε συναυλίες της ΕΡΤ ενώ δύο χρόνια μετά κερδίζει το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης με τη σύνθεση "Πέταξε Ένα Πουλί". Στη συνέχεια συμμετείχε και σε διάφορα διεθνή ανάλογα Φεστιβάλ όπου δέχθηκε θετικές κριτικές για την ερμηνεία του αλλά και βραβεία. Γύρω στο '68 εισβάλει στην αρένα της ελληνικής ποπ σκηνής βγάζοντας αλεπάλληλες επιτυχίες που ήταν βασισμένες κυρίως σε ξένες διασκευές με ελληνικό στίχο όπως τη "Μικρή Ντηλάϊλα", το "Μύλος Η Καρδιά Μου" και δεκάδες άλλες.

Ο Λευθέρης Κογκαλίδης στην εφημεριδα «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΒΟΡΡΑΣ» Δεκέμβριος 1970 γραφει :

Πριν από λίγους μήνες ό Τέρης Χρυσός έκλεισε 12 χρόνια καριέρας στο πεντάγραμμο. Κι' ενώ στα χρόνια αυτά γνωστές αξίες στο χρηματιστήριο του εγχώριου μουσικού γαλαξία ισοπεδώθηκαν από την λήθη, την υπερβολική προβολή ή τα νέα ρεύματα τής μουσικής, ό Τέρης Χρυσός κρατήθηκε και κράτησε χάρη στο ελαφρό ελληνικό και το μοντέρνο τραγούδι. Το είδος αυτό τής μουσικής πού πέρασε τόσο μεγάλη κρίση τα τελευταία χρόνια, λόγω τής εισβολής του λαϊκού τραγουδιού σε όλα τα μέτωπα τής νυκτερινής μας ψυχαγωγίας και τής προβολής του από όλα τα μέσα τής δημοσιότητος, είχε μια φούχτα ανθρώπων πού πίστευαν σ' αυτό και δεν το εγκατέλειψαν. Ανάμεσα σ' αυτούς χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, ό Τέρης Χρυσός, πού διαψεύδοντας την παροιμία «Ή σιωπή είναι.. Χρυσός», δήλωσε πρόσφατα:
«Αγαπώ το ελαφρό, μοντέρνο τραγούδι. Μ αυτό ξεκίνησα. Χάρη σ' αυτό γνώρισα τις πρώτες μου επιτυχίες και κέρδισα τό πρώτο μου χειροκρότημα. Και θα συνεχίσω να ερμηνεύω αυτό το στυλ της μουσικής. Διότι πιστεύω ότι εκφράζει καλύτερα τον σύγχρονο άνθρωπο, τις σύγχρονες ανησυχίες. Νομίζω ότι ή μοντέρνα μουσική έχει μια οικουμενικότητα και για τον άνθρωπο της εποχής μας πού ταξιδεύει πολύ και παντού, ή μοντέρνα μουσική και το ελαφρό τραγούδι αποτελούν ένα μόνιμο μουσικό φόντο και πλαίσιο τής κοινωνικής και επαγγελματικής δραστηριότητος του, πού τον ξεκουράζει, ψυχαγωγεί και τον προδιαθέτει ανάλογα με την ώρα και τις ασχολίες του».

Δεν φαίνεται να έχει άδικο ό Χρυσός. Διότι σ' αυτή την περίοδο τής κρίσεως ενώ πολλοί συνάδελφοι του καταποντίζονταν κι' αναγκάσθηκαν νά ερμηνεύσουν λαϊκά τραγούδια για να επιβιώσουν, ό Χρυσός όχι μόνον επέπλευσε αλλά κι' έδωσε μιαν από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες των τελευταίων ετών, την πολύ τραγουδισμένη «Μικρή Ντιλάϊλα», πού ξεπέρασε σ' επιτυχία ακόμα και την «Ντηλάΐλα» τού Τομ Τζόουνς. Δεν ήταν, όμως το μόνο τραγούδι του Χρυσού πού άρεσε και αγαπήθηκε, τελευταία. Προηγουμένως είχαν αποδειχθεί «μπεστ σέλλερς» τα τραγούδια του:« Μύλος ή καρδιά μου», «Ή σκέψις μου», «Κορίνα», «Ηταν μιά οπτασία», «Ή ωραία Ελένη», «Ό άνδρας κλαίει μόνον από αγάπη» και παλαιότερα είχαν ψιθυριστεί οι δημιουργίες του : «"Αν θα ρθης», «Αστέρι μου, αστέρι μου», «Άσπρα φτερά», «Μά είναι αδύνατον», «Νύκτα μου όμορφη», «Πέταξε ένα πουλί», . κ. ά. Και πιο πρόσφατα το όνομα του Τέρη Χρυσού συνδέθηκε με επιτυχίες όπως: «Ποτέ χειμώνας δεν θα ρθή», «Για τον ερωτά σου», «Καρδιά μου είσαι πάλι μοναχή», «Μή  μ' αφήνεις αγάπη μου», «Πώς μπόρεσες».

Οι παλιοί φίλοι του ερμηνευτού τής «Μικρής Ντιλαϊλας», πού τον θυμούνται στα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα, όταν τραγουδούσε το «Χότ Ντίγκιττυ», διαπιστώνουν με την  ίδια ευχαρίστηση και χαρά, ακόμα και σήμερα, ότι οι φωνητικοί τόνοι του Χρυσού έχουν πάντα μια δροσιά και νεανικότητα, μια δύναμη κι ένα σφρίγος - πραγματικά θαυμαστό - χωρίς προηγούμενο στα μουσικά πράγματα του τόπου μας. ,  Στο νέο του δίσκο μακράς διαρκείας, ο Τέρης Χρυσός απευθύνεται στο ευρύτερο κοινό, αυτό πού έχει αγκαλιάσει με αγάπη τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του, τα ρεσιτάλ του σε θέατρα ή στα νυκτερινά κέντρα όπου τραγουδά.

Είναι ένας δίσκος στον όποιο διασταυρώνονται συνθέσεις πού έχουν ανταπόκριση σε κάθε ηλικία. Και πρώτα άπ' όλα οι μεγάλες επιτυχίες του 70: ή διεθνής, πλέον, επιτυχία «Ντιρλαντά» δοσμένη στα γαλλικά  (σε διασκευή του Τάκη Αθηναίου), το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ τής Δ.Ε.Θ. «Αδέλφια μου, αλήτες πουλιά» και ή επιτυχία του Μάνου Χατζηδάκη «Ό Μύθος» πού γνωρίζει νέα περίοδο δημοτικότητας.  Ακόμα, στο άλμπουμ αυτό υπάρχει μια θαυμάσια - όπως θα συμφωνήσετε - ελληνική απόδοση τού «Α SONG OF JOY» με τον νέο τίτλο «Ύμνος στη χαρά», για την οποία δίκαια υπερηφανεύεται ή MUSIC - BOX πού ετοίμασε τον δίσκο με ενορχηστρωτή τον μαέστρο Τάκη Αθηναίο. Και στα άλλα όμως' τραγούδια τού άλμπουμ θ' άνακαλύψετε - παλιοί και νέοι φίλοι του Χρυσού - μια δροσιά και μια λάμψη, πού δικαιολογεί τον τίτλο του σημειώματος, ότι δηλαδή «Ό,τι λάμπει είναι.... Χρυσός».

Απ τους τέσσερις δίσκους του Χρυσού επιλέγω 4 κομμάτια απ τους δίσκους No2 και No3. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι και τα καλύτερα του γενικότερα. Το flower pop “Ασε με στ όνειρο σου να ζω” το κινηματογραφικό “Πέρασε ο καιρός” απ τον δίσκο No3 το shake “Προϊστορία” και το γκαραζο shake  “Για τον έρωτα σου” απ τον δίσκο No2 .

Taste :

Τέρης Χρυσός - Προιστορια

Τέρης Χρυσός - Για τον έρωτα σου

Τέρης Χρυσός - Ασε με στ ονειρο σου να ζω

Τέρης Χρυσός - Περασε ο καιρος

Download tracks

By Electric Looser

The Smiths is Dead.

 

Με αφορμη την εμφανιση του Morrissey στην Αθηνα 5 Δεκεμβριου αναδημοσιευω ενα κειμενο για τους Smiths απ το περιοδικο Zoo τευχος 4 Ιουλιος - Αυγουστος 1997.

Ολοι γνωριζουν πως ο σχηματισμος μια μπαντας ειναι ένα είδος γάμου ανάμεσα στα μέλη της. Ενώ μέχρι πρότινος ο ένας δεν ήξερε καν τον άλλον [και αυτό δεν συμβαίνει πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές], οι μουσικοί είναι αναγκασμένοι από κάποιο χρονικό σημείο και μετά να βρίσκονται για πολλές ώρες της ημέρας με τους συνεργάτες τους, να κάνουν περιοδείες μαζί τους, ορισμένες μάλιστα φορές για αρκετές εβδομάδες ή και μήνες, να ανέχονται τα ελαττώματά τους αλλά και αυτά των φιλενάδων τους και πολλά ακόμη που είναι λίγο ή πολύ γνωστά σε όλους. Ολα αυτά συν οι διαφωνίες σε θέματα που άπτονται της δημιουργικής διαδικασίας είναι αυτά που "τελειώνουν" την κοινή πορεία των συγκροτημάτων και αφήνουν πίσω τους πικρίες, έχθρες αλλά και στενοχώρια στο ανήμπορο να αντιδράσει ακροατήριο τους. Η διάλυση της μπάντας από το Manchester είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας εντυπωσιακής διάλυσης, αν και τα πάντα συνέβησαν γρήγορα, με

κινηματογραφικούς ρυθμούς που άφησαν τις ενδιαφερόμενες πλευρές ανίκανες να κάνουν κάτι για να διορθώσουν την κατάσταση. Μετά λοιπόν την κυκλοφορία του "The Queen Is Dead", οι Smiths είδαν τις μετοχές τους να εκτοξεύονται κατακόρυφα μετατρέποντάς τους από μια ελπιδοφόρα pop μπάντα της Βρετανίας σε μία από τις βασικότερες δυνάμεις και ποιοτικότερες μονάδες της χώρας. Τα τραγούδια τους, που κυκλοφορούσαν σε singles, βρίσκονταν μόνιμα μέσα στους πίνακες επιτυχιών, το ίδιο φυσικά και τα albums, οπότε το μόνο που έμενε να κάνουν ήταν να κατακτήσουν και τον υπόλοιπο κόσμο, μια και η Μεγάλη Βρετανία βρισκόταν ήδη στα πόδια τους και τους βοηθούσε να αναδειχθούν σε ένα νέο μεγαλύτερο-από-τη-ζωή συγκρότημα. Ο Morrissey υπαγόρευε μέσω των στίχων του τον τρόπο ζωής της τότε βρετανικής νεολαίας, καθοδηγούσε την ιδεολογία της και σχηματοποιούσε ολόκληρο το κοινωνικό και αισθητικό της πλαίσιο, ενώ ο Johnny Marr ήταν αυτός που φρόντιζε απ την αρχή ώς το τέλος της ημέρας τους, σε μικρότερο βαθμό το δικό του στιλιστικό μάθημα σε όσους προτιμούσαν να εκπέμπουν ένα χαμηλότερου προφίλ προσωπικό στίγμα.

Οι επομενες κινησεις τους λοιπων ηταν απολυτα προβλέψιμες, αν και τα αποτελέσματα που έφεραν δεν ήταν το ίδιο προβλέψιμα. Κατ' αρχήν το συγκρότημα αποφάσισε να ηχογραφήσει ένα μονάχα album ακόμα για την ανεξάρτητη εταιρεία Rough Trade και κατόπιν να μεταπηδήσει σε πολυεθνική και συγκεκριμένα στην ΕΜΙ [η μεταγραφή έγινε τελικά, αλλά η τελευταία δεν ευτύχησε να δει album από τα χεράκια των τεσσάρων Μανκουνιανών]. Η δεύτερη ζωτικής σημασίας κίνησή τους ήταν η πρόσληψη του έμπειρου αλλά και νεαρού Ken Friedman στη θέση του manager, ενός αμερικανού ποντικού της μουσικής βιομηχανίας που ήταν φανερό ότι μπορούσε να τους βοηθήσει να πολλαπλασιάσουν το ακροατήριο τους αλλά και τα νούμερα στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους. Ο Marr δέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες έναν τέτοιον άνθρωπο, όχι το ίδιο όμως και ο Morrissey, ο οποίος έσπευσε αμέσως να του κάνει μια παρουσίαση του δύστροπου χαρακτήρα του με το να μην παρουσιαστεί στα γυρίσματα ενός video clip, όπου είχε κοστίσει αρκετά χρήματα για να προετοιμαστεί το γύρισμα του. Ο Friedman ανακάλυψε ότι στο group υπήρχαν δύο αντιμαχόμενες πλευρές, δύο ασυμβίβαστα "υπέρ-εγώ": "Ο Johnny ήθελε να κάνει περιοδείες, να γυρίζει videos καινά κάνει τα πάντα που περνούσαν από το χέρι του για να γίνει γνωστό το όνομα του συγκροτήματος, ο Morrissey όμως το αντίθετο. Ο Morrissey δεν ενδιαφερόταν το αν θα παίξει ποτέ στο Wembley, ο Johnny ήθελε απεγνωσμένα. Ο Johnny ένιωθε πως είναι ένα σπουδαίο group που θα έπρεπε να παίζει μπροστά σε ανθρώπους. Ηθελε ακόμα να βγάζει χρήματα για να χτίσει ένα μεγαλύτερο studio και να αγοράσει περισσότερες κιθάρες. Επρόκειτο για μια τυπική διχοτόμηση στον κόσμο του rock 'n' roll. Πολλά συγκροτήματα έχουν αυτή τη διχογνωμία". Η απέχθεια όμως του Morrissey για την τακτική του Friedman ήταν κάτι που έβρισκε αντίθετο τον Marr και αυτός ήταν ίσως ο λόγος που ράγισε το γυαλί σας σχέσεις των δύο εγκεφάλων των Smiths. Ο Marr δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να επιστρέψει στις παλιότερες, ερασιτεχνικές πρακτικές του ανεξάρτητου κυκλώματος, αλλά να συγκεντρωθεί στη μουσική του γνωρίζοντας ότι πίσω του βρίσκεται μια καλό λαδωμένη μηχανή, έτοιμη να την προωθήσει με σωστό τρόπο σία διψασμένα για καλή μουσική αφτιά του pop ακροατηρίου.

Παρα τις τεταμενες σχεσεις ματαξυ των δυο, το συγκροτημα μπαίνει στο studio για να ηχογραφήσει το τελευταίο του album για τη Rough Trade, όπως όφειλε σύμφωνα με το συμβόλαιο του. Το αποτέλεσμα αποδείχθηκε εξαιρετικό, ένα κύκνειο άσμα αντάξιο του ονόματος των Smiths, και αυτό συνέβη επειδή το "Strangeways Here We Come" έμεινε ανεπηρέαστο από τις κόντρες και τους αποτρεπτικούς παράγοντες που καιροφυλακτούσαν έξω από τους τοίχους του studio. Παρ' όλα αυτά, κάτι στην όλη ιστορία δεν πήγαινε καλά στον Marr, ένιωθε ότι οι Smiths ήταν ένα περιοριστικό όχημα που δεν του επέτρεπε να εκφράσει μουσικά όλα όσα θα ήθελε - την αγάπη του, για παράδειγμα, για τη funk μουσική και για ονόματα σαν τους Sly & The Family Stone ή τους Fatback Band. Εξέφρασε λοιπόν την άποψη στον Morrissey η μπάντα να πάψει προσωρινά ή ακόμη και μόνιμα τη λειτουργία της και ο τελευταίος, όπως και τα υπόλοιπα μέλη του group [Andy Rourke μπάσο και Mike Joyce τύμπανα], εξέλαβε το μήνυμά του σαν ένα σημάδι κούρασης που θα εξαφανιστεί μετά από μια περίοδο διακοπών. Η πρόταση του Marr βρήκε αντίθετους τους υπόλοιπους τρεις Smiths και από εκεί και πέρα τίποτε δεν μπορούσε να αποκαταστήσει τις μέχρι πρότινος καλές μεταξύ τους σχέσεις.To μισούσα αυτό το κομμάτι", λέει ο Marr, εν έφτιαξα συγκρότημα για να παίζω τραγούδια της Cilia Black. Αυτό το κομμάτι μαζί με το "Golden Lights" της Twinkle αποτελούν τα δύο χαμηλότερα σημεία στη δισκογραφική μας καριέρα και δεν αξίζουν τη θέση τους δίπλα στο δικό μας υλικό".

Ο Morrissey επέμεινε να ηχογραφήσουν κάποια τραγούδια για τη δεύτερη πλευρά του single "Girlfriend In A Coma " και τότε ήταν που ο Marr ένιωσε στους ώμους του αφόρητη την πίεση να ακολουθεί την προδιαγεγραμμένη πορεία του συγκροτήματος, μια πορεία που δεν του επέτρεπε την παραμικρή παρέκκλιση από τα συνηθισμένα, την οποιαδήποτε προσωπική παρέμβαση σε κάτι που στο κάτω κάτω υποτίθεται ότι έπρεπε να ελέγχει ο ίδιος. Το ποτήρι ξεχείλισε με την πρόταση του Morrissey να διασκευάσουν το κομμάτι τής Cilia Black "Work Is A Four Letter Word". "

Στη συνεχεια ο Marr πραγματοποιει αυτο που είχε προειδοποιήσει ότι θα έκανε: πήρε το αεροπλάνο για το Los Angeles και εκεί, εκτός από τις πολυπόθητες διακοπές, έπαιξε κιθάρα στο album των Talking Heads "Naked" Εν τω μεταξύ πίσω στη Βρετανία οι φήμες για τη διάλυσή τους έδιναν και έπαιρναν, ωστόσο ο Morrissey έκανε ότι μπορούσε για να τις αρνηθεί, αφού ούτως ή άλλως τίποτε δεν ήταν οριστικό, υπήρχε κρυφά σε όλους η ελπίδα ότι με την επιστροφή του όλα θα επανέρχονταν στην αρχική θαυματουργή μορφή τους. Τις φήμες αυτές πάντως σκέφτηκε να εκμεταλλευτεί το New Musical Express, το οποίο στο τεύχος του με ημερομηνία 1 Αυγούστου 1987 ανακοινώνει χωρίς ενδοιασμούς και ερωτηματικά ότι οι Smiths διαλύονται. Επικαλούμενο πηγές τόσο από το Λονδίνο όσο και από το Manchester το ΝΜΕ παρουσίαζε τη διάλυση επικεντρώνοντας την προσοχή στα εξής σημεία: Ο Marr είπε σε φίλους του στο Manchester ότι αυτός και ο Morrissey δεν είναι πια φίλοι και πως έχει βαρεθεί το φέρσιμο του τραγουδιστή σαν εγωκεντρικός αστέρας. Είπε ακόμη ότι η συνεργασία μεταξύ τους έχει κλονιστεί ανεπανόρθωτα. Ο Morrissey δεν είναι ευχαριστημένος με την παρέα του Marr, που παίζει τον ήρωα της κιθάρας με τη συμμετοχή του σε δίσκους του Keith Richard, του Bobby Womack και του Bryan Fenry. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν όταν ο Marr διέκοψε τις ηχογραφήσεις του δίσκου των Smiths για να μεταβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες και να ηχογραφήσει μαζί με τους Talking Heads, χρησιμοποιώντας μάλιστα χρήματα της Rough Trade για το ταξίδι. Ανθρωποι του κύκλου της μπάντας είπαν ότι ο Morrissey έγινε έξω φρενών και ανακοίνωσε ότι αυτό ήταν το  τέλος του group και ότι δεν ήθελε να συνεργαστεί ξανά με τον Marr.

Και συνεχίζει η είδηση με τα λόγια ενός "φίλου του Johnny Marr": "Με εκπλήσσει που ο Τύπος δεν τα γνώριζε όλα αυτά νωρίτερα. Είναι κάτι που ακούγεται εδώ και μήνες, ο Marr και  ο Morrissey έχουν να μιλήσουν ο ένας στον άλλον εδώ και 2-3 μήνες και αν το κάνουν, θα αποτελεί συμβιβασμό από τη μεριά τους".
Ο φίλος του Marr δεν ήταν άλλος από τον Dave Haslam, τον ανταποκριτή του ΝΜΕ στο Manchester, ιδιοκτήτη της Playtime Records και d.j. της περιοχής και του Hacienda, ο οποίος ήταν αυτός που επιβεβαίωσε τις φήμες που είχαν φθάσει στα αφτιά του εκδότη της εφημερίδας και του χάρισε με τον τρόπο αυτόν μια αποκλειστική είδηση, που σίγουρα πούλησε πολλά φύλλα τη συγκεκριμένη εβδομάδα. Η ζημιά όμως που έγινε στις σχέσεις μεταξύ των μελών του group ήταν ανεπανόρθωτη. Το ΝΜΕ τα κατέστρεψε όλα. Είναι σοβαρά υπεύθυνο για τη διάλυση των Smiths. Ημουν εξαγριωμένος μαζί τους. Εξέθεσαν το φέρετρο όσο το πτώμα δεν είχε ακόμη παγώσει. Ημουν τραυματισμένος και η στάση τους δεν βοήθησε καθόλου. Δημοσίευσαν πολλά ψέματα για τον Johnny και εμένα και ξαφνικά τα γεγονότα μάς ξεπέρασαν. Η φήμη μετατράπηκε σε αλήθεια. Αλλά αν όλοι παρέμεναν σιωπηλοί, τα προβλήματα θα μπορούσαν να είχαν λυθεί μεταξύ μας".

Το αρχικό τους σχέδιο να αρνηθούν τη διάλυση μέχρι να περάσει κάποιο χρονικό διάστημα ώστε μετά η είδηση να μην αποτελεί "είδηση" [κατά τα πρότυπα των Police] ναυάγησε και αυτό ήταν κάτι που ο Morrissey δεν το συγχώρησε ποτέ στο ΝΜΕ [όχι ότι αρνήθηκε ποτέ τα εξώφυλλα τους, αν και μετά την εμφάνιση τον σε μια συναυλία τυλιγμένος με μια βρετανική σημαία ο Morrissey κατηγορήθηκε ως υπερεθνικιστής και ρατσιστής και από τότε δεν ξανα δημοσιεύτηκε κείμενο που να τον αφορά ως καλλιτέχνη]. Δήλωσε λοιπόν λίγο αργότερα: "

Ο Johnny Marr αντέδρασε αποτελεσματικότερα όταν διάβασε τα νέα στην εφημερίδα. Εκμεταλλευόμενος την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των μελών της μπάντας επικοινώνησε τηλεφωνικά με το ΝΜΕ για να δώσει τη δική του εκδοχή για τα γεγονότα, τα οποία είχαν μεταμορφωθεί τερατωδώς σε μια ανύπαρκτη πλεκτάνη όπου ο καθένας φαινόταν να είναι ο αδικημένος της υπόθεσης. Βλέποντας τα πράγματα από τη δική τους σκοπιά οι τέσσερις Smiths έδιναν τη δική τους εκδοχή για τα πράγματα και ο Marr ήταν ο μόνος που ανέλαβε να βάλει τα γεγονότα σε μια στοιχειώδη σειρά. Είπε λοιπόν τα εξής: "Δεν υπάρχει κανενός είδους "πικρία " ανάμεσα σε εμένα και στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Τους ξέρω εδώ και πολύ καιρό και τους αγαπώ. Ούτε και υπάρχει καμία αλήθεια στην ιδέα ότι ο Morrissey έχει κάποιο πρόβλημα με την παρέα που κάνω, ως άνθρωπος και ως μουσικός. Είμαστε πολύ διαφορετικά άτομα και ζούμε διαφορετικές ζωές, αλλά όλα αυτά που γράφτηκαν είναι πραγματικά αναληθή. Τέλος, αυτό που γράψατε για εμένα - ότι χρησιμοποίησα χρήματα της δισκογραφικής εταιρείας για το ταξίδι μου στην Αμερική - είναι εντελώς λάθος". "Δεν αρνούμαι ότι υπήρχαν ορισμένα προβλήματα σε σχέση με το συγκρότημα και είναι αλήθεια ότι ένα συγκρότημα σαν τους Smiths μπορεί να σου απορροφήσει ολόκληρη τη ζωή και την ενέργεια. Αυτό σίγουρα συνέβη σε εμένα, αλλά ο κύριος λόγος που έφυγα ήταν απλά ότι υπήρχαν πράγματα που ήθελα να κάνω, μουσικά, για τα οποία δεν υπήρχε θέση στους Smiths. Οχι ότι έχω πρόβλημα με αυτά που κάνουν οι Smiths. Το υλικό του νέου μας album είναι φανταστικό, το καλύτερο που έχουμε κάνει ποτέ. Είμαι πραγματικά περήφανος γι' αυτό. Αλλά υπάρχουν πράγματα που θέλω να κάνω, τα οποία μπορούν να συμβούν μόνο εκτός των Smiths". [...] "Δεν θέλω να γίνω υπερβολικά συναισθηματικός για τον χωρισμό, αλλά είμαι πραγματικά περήφανος για όλα όσα έχουν κάνει και καταφέρει οι Smiths και από αυτή την άποψη λυπάμαι πραγματικά, ειδικά για τους οπαδούς της μπάντας που πάντοτε ήταν εξαιρετικοί. Από την άλλη, ανυπομονώ να κάνω καινούρια πράγματα και να ακούσω τι θα κάνει στη συνέχεια ο Morrissey. Πιστεύω ότι η αλλαγή θα του κάνει καλό, το ελπίζω τουλάχιστον. Σε τελική ανάλυση πάντως, τα πράγματα που με έκαναν ευτυχισμένο κατέληξαν να με κάνουν δυστυχισμένο και έτσι ήμουν αναγκασμένος να φύγω ".

Στην ερώτηση αν ο Morrissey σκοπεύει να συνεχίσει με το όνομα The Smiths και με νέο κιθαρίστα, ο Marr φάνηκε εξαιρετικά ψύχραιμος: "Φαντάζομαι ότι κάτι τέτοιο θα είναι μπλεγμένο σε ένα σωρό νομικές διαδικασίες".

Η απάντηση του Morrissey σε όλα αυτά ήταν λακωνική αλλά, όπως πάντα, περιεκτική: "ένιωσα εντελώς προδομένος επειδή για εμένα οι Smiths αποτελούσαν μια τρομακτική συναισθηματική επένδυση. Είχα δώσει τόσο μεγάλο μέρος του εαυτού μου στο group και ξαφνικά από μια ηλίθια ιδιοτροπία τα πάντα καταστρέφονται. Αυτό το βρήκα πολύ άδικο ".

Ειναι πραγματικα κριμα που ενα τοσο σημαντικο group χάθηκε κάτω από τόσο άδοξες συνθήκες, αν και κάτι τέτοιο περιμένει κανείς όταν στην εικόνα βρίσκονται δύο τόσο μεγάλες και ασυμβίβαστες προσωπικότητες. Τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο κωμικά όταν την επόμενη εβδομάδα το ΝΜΕ δημοσίευσε την είδηση "φήμη και πάλι στην ουσία" ότι οι Frankie Goes To Hollywood ζήτησαν από τον Morrissey να αντικαταστήσει τον Holly Johnson, που είχε μόλις φύγει. Ενας εκπρόσωπος του συγκροτήματος όμως έδωσε την αποστομωτική απάντηση: "Δεν θα θέλαμε ποτέ τον Morrissey στο συγκρότημα, δεν μας αρέσουν καν οι Smiths. Οποιος είπε ότι τον πλησιάσαμε για να γίνει μέλος μας  έχει μια πολύ ζωηρή φαντασία και καθόλου κοινή λογική. Θέλουμε  κάποιον που να μπορεί να τραγουδάει καλά και να γράφει καλούς στίχους.

Αν είναι ποτέ δυνατόν να εκτοξεύει κανείς τέτοιου είδους ειρωνικά σχόλια στον βασιλιά της ειρωνείας, στον άρχοντα της χλεύης, μία από τις πιο φαρμακερές πένες της Βρετανίας. Βέβαια ο Morrissey πήρε την καλύτερη εκδίκηση από τη στιγμή που ακόμη μας απασχολεί με τα καμώματα του ενώ οι Frankies επέστρεψαν γρήγορα από εκεί που ήρθαν.  Οσο για τον άλλο της παρέας, τον Johnny Marr, ακούμε από καιρό σε καιρό νέα του με τους Electronic

αλλά και τις σπάνιες πλέον session δουλειές του. Τέλος, τους υπόλοιπους δύο της παρέας, τον Andy Rourke και τον Mike Joyce, τους συναντήσαμε σε μια αίθουσα δικαστηρίου μαζί με τους δύο προαναφερθέντες [η χειρότερη επανασύνδεση των Smiths πον θα μπορούσαμε να δούμε], από την οποία αποχώρησαν ανταλλάσσοντας ξανά σκληρούς χαρακτηρισμούς  και στην περίπτωση του Joyce, ένα εκατομμύριο λίρες περισσότερες στην τσέπη από δεδουλευμένα που του οφείλονταν από άδικα συμβόλαια.  Η υπόθεση της διάλυσης των Smiths όσο την σκαλίζεις βρωμάει και παρ' ότι κάναμε καλά που την θυμηθήκαμε, καλά επίσης θα κάνουμε και να την ξεχάσουμε. Ας επιστρέψουμε λοιπόν στη δισκογραφία τους και ας προσπαθήσουμε για πολλοστή φορά να ανακαλύψουμε τι ακριβώς είναι αυτό που την κάνει τόσο μαγική και αξεπέραστη. Μανος Μπουρας

Taste :

Electronic - Tighten Up

The Smiths - What Difference Does It Make?

The Smiths - Ask

 

The Smiths - William Is Really Nothing

The Smiths - Please, Please, Please, Let Me Get What I Want 

By Electric Looser

Rock In Athens Καλλιμαρμαρο Παναθηναίκο Σταδιο 26 - 27 Ιουλιου 1985

Line up:

26.7.85
Culture Club
Depeche Mode
Stranglers
Τζιμης Πανουσης & Οι Μουσικες Ταξιαρχιες (δεν επαιξαν).

Line Up:
27.7.85
The Clash
Nina Hagen Band
The Cure
Talk Talk
Telephone

Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την ανακήρυξη της Αθήνας ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας για το 1985, το Υπουργείο Πολιτισμού, με επικεφαλής τη Μελίνα Μερκούρη και με τη συνεργασία ντόπιων και ξένων ιδιωτικών εταιρειών (Τέντα, Nouvelles Frontiers), διοργάνωσε το καλοκαίρι το Rock In Athens, το πρώτο μεγάλο φεστιβάλ rock μουσικής στον ελλαδικό χώρο. Μια τέτοια εκδήλωση ήταν πρωτόγνωρη για την Ελλάδα, αφού ως εκείνη τη στιγμή οι περιορισμένες συναυλιακές εκδηλώσεις, οι οποίες είχαν ξεκινήσει ουσιαστικά από τις αρχές της δεκαετίας, αφορούσαν είτε ένα σχετικά μικρό κοινό που γέμιζε το γήπεδο του Σπορτινγκ (π.χ. Police, Eloy, Koko Taylor, το indie τριήμερο κλπ.) είτε μεμονωμένους μουσικούς με ευρύτερη απήχηση στο rock ακροατήριο (π.χ. Rory Gallagher). 

Παρά το ετερόκλητο της συνθέσεως του Rock In Athens κοι την εμφάνιση κάποιων δε υτεροκλασάτων ονομάτων, επρόκειτο για ένα καινοφανές γεγονός για τα ελληνικά δεδομένα και υπήρχαν αρκετοί σημαντικοί λόγοι για να το παρακολουθήσει κανείς. Πρώτα απ' όλα ήταν η παρουσία των Clash, η οποία έμελλε να είναι η τελευταία επί σκηνής παρουσία της μπάντας, και κατά δεύτερο λόγο η εμφάνιση των ήδη γνωστών Stranglers και των νεοκυματικών Cure. Δίπλα σ' αυτούς υπήρχαν οι καλλιτεχνικά και εμπορικά ανερχόμενοι Depeche Mode και οι παρεξηγημένοι εκείνα τα χρόνια Talk Talk. Last but not least,οι Culture Club και η κομψευόμενη λευκή soul/reggae/pop τους. Εντούτοις το Rock In Athens συγκέντρωσε τον αναμενόμενο κόσμο (25.000-30.000 θεατές για κάθε ημέρα), γεγονός που εξηγείται αφενός από το ότι έγινε κατακαλόκαιρο (ως γνωστόν τον Ιούλιο οι Έλληνες εκδράμουν εις παραλίας και εξοχάς) και αφετέρου από την «αλμυρή» τιμή του εισιτηρίου (2.000 δρχ., αν δεν με απατά η μνήμη μου). Αυτό το τελευταίο μάλιστα στάθηκε αφορμή για να ξεσπάσουν επεισόδια έξω από το Στάδιο, όταν κάμποσες εκατοντάδες τσαμπατζήδες επιχείρησαν να εισέλθουν στον χώρο της συναυλίας για να παρακολουθήσουν τους Stranglers. Τα επεισόδια αυτά είχαν ως αποτέλεσμα το εορταστικό γεγονός να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από μεγάλη μερίδα του Τύπου, προβάλλοντας αφενός έναν αντιπολιτευτικό λόγο και αφετέρου την απέχθεια τους απέναντι στους «ροκάδες». Μιλάμε για εποχές, όπου η σχέση του Ημερήσιου και Περιοδικού Τύπου με το rock ήταν ανάλογη με αυτή του ...παστουρμά και της βανίλιας!

Στο καθαυτό μέρος της συναυλίας η ηχητική και τεχνική υποστήριξη ήταν άψογες, σε αντίθεση με τις προαπαιτούμενες και στοιχειώδεις διευκολύνσεις προς το κοινό, - ανυπαρξία τουαλετών, έλλειψη πόσιμου νερού, υπερτιμημένα αναψυκτικά κλπ. Όλα αυτά πάντως δεν εμπόδισαν το κοινό να χορεύει πάνω στα λευκά (;) μάρμαρα του Σταδίου ακούγοντας, π.χ., τους Clash να ισοπεδώνουν κάθε τι στο διάβα τους.  Η εμφάνιση των Stranglers το απόγευμα της πρώτης ημέρας αδικήθηκε κατ' αρχάς από ακατάλληλων της ώρας (υπό το φως της ημέρας, όλοι οι βρικόλακες εξασθενούν και διαλύονται), παρά το θερμό της υποδοχής ενός μεγάλου μέρους του κοινού. Το μεγαλύτερο μέρος του σετ των Stranglers βασίστηκε στην επιτυχημένη περίοδο τους (αυτή μετά το 1981) με μια σειρά τραγουδιών ("Golden Brown", "Strange Little Girl", "European Female", Νo Mercy", "Skin Deep" κ.ά.) τα οποία ακούγονταν μια χαρά στο στερεοφωνικό του σπιτιού μας, όχι όμως και στο αχανές καλλιμάρμαρο. Η πρώτη ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς ήταν μάλλον οι Depeche Mode, οι οποίοι είχαν ήδη μια επιτυχημένη πορεία στα βρετανικά charts με μια σειρά από electro pop singles, ο ήχος τους και η παρουσία τους όμως είχε αρχίσει να αποκτά έναν εκλεκτικότερο χαρακτήρα με βιομηχανικά beats, φουτουριστικά μοτίβα και ακάθαρτη θεματολογία (π.χ. "Masters And Servants", "Blasphemous Rumours", "Shake The Disease"). Η εμφάνιση τους εκείνο το βράδυ έβγαλε κάμποσους από τα σκοτάδια της άγνοιας και της εθελοτυφλίας.

Δεν συνέβη όμως το ίδιο με τον Boy George και τους Culture Club, παρ' ότι άξιζαν πολύ περισσότερο από τη χλεύη και τη βιαιότητα που εξέφρασε μια μεγάλη μερίδα των θεατών. Τις μέρες εκείνες οι Culture Club είχαν ήδη περάσει στην κατιούσα φάση της καριέρας τους. Οι μέρες των "Do You Really Want To Hurt Me", "Time", "Church Of The Poisoned Mind", "Karma Chameleon" είχαν περάσει ανεπιστρεπτί και η επερχόμενη προσωπική τραγωδία του Boy George διαφαινόταν στον ορίζοντα. Όλα αυτά όμως δεν είχαν να κάνουν με την τότε εμφάνιση τους. Απλώς η ελληνική rock κοινότητα (;) της εποχής εκείνης (μεταξύ των οποίων και οι τότε συντάκτες του Ποπ+Ροκ είχε ξεκάθαρες απόψεις (την τύφλα τους!) περί ομοφυλοφιλίας (φτου!) και χορευτικής pop μουσικής (μπλιαχ!). Πώς μπορούσε ένας καραγκιόζης, μια γκέισα, να εμφανίζεται μετά τους macho άνδρες-στα-μαύρα (βλ. Stranglers); Έτσι, ο κόσμος τούς υποδέχθηκε με κάθε είδους ιπτάμενο αντικείμενο που μπορούσε να εκσφενδονίσει και τα σχόλια που ακούγονταν κάθε άλλο παρά κολακευτικά ήταν.Φυσικά, όποιος είχε αφτιά μπορούσε να ακούσει τη φοβερή μπάντα που τον συνόδευε, αλλά και να αντιληφθεί πως οι Culture Club είχαν γράψει μερικά pop τραγουδάκια που άξιζαν πολύ περισσότερο από κάποιες rock δισκοθήκες. Το σετ της επόμενης ημέρας ξεκίνησε με τους Telephone, ένα από τα πλέον επιτυχημένα συγκροτήματα του γαλλικού rock. Γάλλοι και rock όμως είναι από τη φύση τους ασυμβίβαστες έννοιες, κι έτσι το live τους ισοδυναμούσε με ...πεολειξία από ψείρα. Στη συνέχεια στη σκηνή ανέβηκαν οι Talk Talk, οι οποίοι δεν έχαιραν και μεγάλης εκτίμησης στους κύκλους του εναλλακτικού rock. Κάτι η διπλή επανάληψη του ονόματος τους (οπότε ο κόσμος τους κατέτασσε, μάλλον άδικα, στην ίδια κατηγορία με νερόβραστους νέο ρομαντικούς τύπους όπως οι Duran Duran), κάτι η α-λα Bryan Ferry μελοδραματική ερμηνεία του Mark Hollis, κάτι οι μικρές επιτυχίες των "It's My Life" και "Such A Shame", κάτι ...γενικώς μας έκανε να τους ακούσουμε με μισό αφτί. Οι Talk Talk μπορεί πλέον να έχουν επαναξιολογηθεί, και δη μετά το "The Colour Of Spring" του 1986, πάντως εκείνο το απόγευμα αποτέλεσαν την ιδανική υπόκρουση για την περιπλάνησή μας ανάμεσα στον κόσμο. Τρίτοι στη σειρά εμφανίστηκαν οι Cure, οι οποίοι το 1985 ήταν ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα των ελλήνων ακροατών του νέου rock. Αρκετοί ήταν αυτοί που είχαν ακούσει και εκτιμήσει άλμπουμ όπως το "Seventeen Seconds" (1980), το "Faith" (1981), το "Pornography" (1982) και το "The Top" (1984). Το σκυθρωπό, ελαφρώς γοτθικό ύφος των τραγουδιών τους ταίριαζε μ' ένα κομμάτι της ψυχοσύνθεσης των Ελλήνων. Μέσα λοιπόν σε σύννεφα ξηρού πάγου έκαναν την εμφάνιση τους οι αραχνοειδείς Cure. Αυτό που ακολούθησε δεν ήταν το αναμενόμενο, ελαφρώς βαρετό σετ τους, αλλά μια δυναμική και ρυθμική απόδοση σπαρασσόμενων τραγουδιών, με αποκορύφωμα την τρομακτική εκτέλεση του "100 Years" από το "Pornography". Αυτή ήταν η πραγματικά πρώτη μεγάλη στιγμή του φεστιβάλ, η οποία και έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου. Το χοντρό ανέκδοτο του διημέρου απεδείχθη η εκ Γερμανίας σοπράνο (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) του punk Nina Hagen). Το όλο σόου της ήταν μια εκτρωματική επίδειξη κακογουστιάς και υπερβολής (το γεγονός πως η Nina Hagen είχε γνωρίσει ιδιαίτερη επιτυχία στην Αυστραλία νομίζω πως μιλάει από μόνο του). Αρκεί να σας αναφέρω τη συνεχή αλλαγή κοστουμιών, το ντεκόρ της σκηνής (ένας ιπτάμενος δίσκος!), τον μπασίστα με τα ινδιάνικα φτερά, τους τίτλους των τραγουδιών ("African Reggae", "Russian Reggae", "Ekstasy Drive") και τη διασκευή στο "Ballroom Blitz" των Sweet για να αντιληφθείτε το γελοίον της υπόθεσης.

Ευτυχώς όμως οι Clash, οι οποίοι έκλεισαν θριαμβευτικά το διήμερο, δεν ήταν το κερασάκι στην τούρτα, αλλά ολάκερη η τούρτα, και μάλιστα εντελώς απρόσμενα. Το 1985 οι Clash ήταν κατ' ουσίαν ανύπαρκτοι. Το τελευταίο τους άλμπουμ "Combat Rock" είχε κυκλοφορήσει τρία χρόνια πριν, το 1982. Ο κιθαρίστας Mick Jones είχε αποχωρήσει από το 1983 και η τελευταία τους επιτυχία ήταν το "Should I Stay Or Should I Go" του 1982. Τους Clash, εκείνο τον καιρό, αποτελούσαν οι Strummer και Simonen από την αρχική σύνθεση, μαζί με τους νέους Nick Shepherd, Vince White και Pete Howard. Τρεις κιθάρες και όποιον πάρει ο χάρος! «Η είσοδος τους στη σκηνή ισοδυναμούσε με πυρηνική έκρηξη...». Για μένα, όπως ακόμη τους θυμάμαι σήμερα, ήταν πέντε τιτάνες που εκσφενδόνιζαν ηχητικά θραύσματα μεγατόνων σε άμοιρους, αλλά ευτυχείς, θνητούς.
Το σετ των Clash (τι να αναφέρεις εδώ...) ήταν ένας rock 'n' roll σεισμός, ένα κάλεσμα στα όπλα και τη γιορτή, ένα πανηγύρι ζωτικής ενέργειας. Έξι μήνες μετά οι Clash είχαν περάσει οριστικά στην ιστορία.
Κάπως έτσι έκλεισε το Rock In Athens του 1985, αφήνοντας πίσω του κάποιες σκόρπιες μνήμες που άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου. Στο editorial του Ποπ+Ροκ ο Γιάννης Πετρϊδης έγραφε: «Ήταν το πιο σημαντικό μουσικό γεγονός της τελευταίας 20ετίας (σ.σ.: σε σχέση με την εμφάνιση των Rolling Stone στη δεκαετια του '60) για το rock στην Ελλά­δα.

Ήταν ένα συναρπαστικό ακρόαμα. Και θέαμα... Το φεστιβάλ Ροκ '85 της Αθήνας ανηκει πια στο παρελθόν. Αλλά εγγράφεται με ανεξίτηλη μελάνη στο ρεπερτόριο των αναμνήσεων μας. Ευχάριστων αναμνή­σεων.By Νικος Μποζινακης 30 χρονια festival

Rock in Athens 1985 - The CURE

Rock in Athens 1985 - The Stranglers - Midnight summer dream

 

Rock in Athens 1985 - Culture Club - Karma Chameleon

Rock in Athens 1985 -  Talk Talk - Tomorrow Started

By Electric Looser

Τριημερο ανεξαρτητου ηχου 17-19 Σεπτεμβριου Σπορτινγκ 1982

Από το αρχειο του Ποπ & Ροκ 30 χρονια Festival.

Line Up
17.9.82
Birthday Party
Metro Decay
18.9.82
The Fall
Magic De Spell
19.982
New Order
Forward Music Quintet

Φτάνοντας στο ξενοδοχείο στις τρεις το βράδυ έκαναν το νυσταγμένο προσωπικό να τρίψει για μια ακόμη φορά τα μάτια του. Αυτά τα πρόσωπα βγήκαν από έναν εφιάλτη που δημι­ουργήθηκε από την αϋπνία. Μερικές φιγούρες παραμορφωμένες που όμοιές τους δεν είχαν ξανασυναντήσει. Σκέφτηκαν αν έπρεπε να φοβηθούν ή να γελάσουν. Οι άνθρωποι φαίνονται τόσο γελοίοι όταν τους κυριεύει η στενομυαλιά. Δεν ξέρουν άλλη αξιοπρέπεια πέρα από τον θαμπό καθρέφτη τους. Γι' αυτούς τα άτομα που εμφανίστηκαν μπροστά τους ήταν παράδειγμα προς αποφυγή. Στη συνέχεια ο πιο τρομακτικός απ' αυτούς έφυγε από το ξενοδοχείο μ' ένα μπουκάλι βότκα στο χέρι κάνοντας γκριμάτσες πίσω από τα μακριά μαλλιά του. Οταν ξημέρωνε όλοι έψαχναν να βρουν τον χαμένο τραγουδιστή. Το πρωί της Πέμπτης ένας αστυνομικός ξύπνησε τον Nick Cave που κοιμόταν ανάμεσα σε κάτι θάμνους ενός πάρκου, κάπου στα Πατήσια. Μέσα σε μια ζάλη από αλκοόλ ο Nick σηκώθηκε και μπήκε σ' ένα λεωφορείο όπου νομίζοντας ότι βρίσκεται ακόμη στο Βερολίνο πρότεινε μερικά μάρκα στον εισπράκτορα, ο οποίος έβαλε τις φωνές. Τότε μια γιαγιά έδωσε ένα δεκάρικο στον εισπράκτορα και χτύπησε το απολωλός πρόβατο στην πλάτη. Μη ξέροντας πού είναι το ξενοδοχείο κατέβηκε στην επόμενη στάση. Η μνήμη του ήχου ενός τρένου που περ­νούσε τον έφερε να περπατάει παράλληλα με τις γραμμές ώσπου βρήκε το ξενοδοχείο.  

Ο κόσμος θέλει τα είδωλα του να ενεργούν σύμφωνα με τις προσδοκίες του. Κάθε κίνηση ή φράση πρέπει να εί­ναι πίστη στον φανταστικό κώδικα συμπεριφοράς του rock μουσικού. O Nick Cave δεν είναι άγριο θηρίο οπως φαίνεται όταν τραγουδάει πάνω στη σκηνή. Δεν είναι ο άνθρωπος που θα χώσει τα δόντια του στον λαιμό σου ή, όταν κάνει κάτι τέτοιο, το κάνει με ειρωνική διάθεση σαν να ενεργεί συμφωνά με τις προσδοκίες του κόσμου που τον θέλει άγριο. Οταν αισθάνεται καλά από πλευράς διάθεσης ο Nick Cave παίζει τον ρολο του δαγκώνοντας το χέρι σου ή ανοίγοντας μπύρες με τα δόντια. Εχει μια φοβερή αίσθηση του χιούμορ. Ξέρει να λέει αστεία που χτυπάνε κατευθείαν στο μυαλό.Μπορεί να σου πει το φοβερότερο αστείο και η έκφρασή του να είναι τόσο σοβαρή όσο όταν μιλάει για την κατάθλιψη που αισθάνεται μερικές φορές. Είναι υπερβολικά συναισθηματικός. Η εμφάνιση του έρχεται σε τρομερή αντίθεση με τον εσωτερικό του κόσμο. Με αυτήν ακριβώς την αντίθεση συγκρούεται ο μύθος που θέλει, για παράδειγμα τον Nick σαν stripper που είναι «αποκρουστικός στα μάτια σου» ή σαν τον βρικόλακα του "Release The Bats". 

O Nick τράβηξε όλα τα βλέμματα επάνω του όσες μέρες ήταν στην Αθήνα. Ήταν πολύ φιλικός σε όσους τον πλησίαζαν φιλικά και πολύ ειρωνικός σ' όσους τον πλησίαζαν μόνο και μόνο επειδή ήταν ο Nick Cave. Το υπόλοιπο γκρουπ ήταν λίγο πολύ όπως αυτός. Ο Rowland μιλούσε μόνο όταν τον ρωτούσες κάτι. Ο Mick, πάντα σοβαρός και πάντα έτοιμος να γελάσει στο άκουσμα ενός υπόγειου καλαμπουριού. Ο Tracy απλώς δεν ήταν αυτό που έδειχναν τα ρούχα που φορούσε στη σκηνή. Η ...ultra συμπαθητική μάνατζέρ τους, η Minou, μου είπε μια μέρα: «Μερικές φορές μου δημιουργούν προβλή­ματα. Είναι σαν παιδιά». Στο ρεστοράν, την ώρα που τρώγαμε κάτω από τα θολά βλέμματα των καθωσπρέπει πελατών, ο Mick πετούσε βρεγμένες χαρτοπετσέπες στην Jerry, η οποία ασχολείται με τον ήχο του γκρουπ. Ένας από τους οργανωτές των συναυλιών ανησύχησε με τις επιδόσεις του Nick στο αλκοόλ. Τελικά δεν έγινε τίποτε που να δικαιολογήσει τους φόβους αυτούς. Σ' ένα σημείο, και συγκεκριμένα από την Παρασκευή το απόγευμα και έπειτα, οι εντυπώσεις μου μπερδεύτηκαν κάπως γιατί και τα τρία συγκροτήματα βρέθηκαν στο ξενοδοχείο. Οι Fall ήταν πολύ απλοί άνθρωποι. Αυτό φαίνεται και στη σκηνή. Ο Mark Ε. Smith είναι η φιγούρα που βγαίνει μέσα από τους δίσκους των Fall και κάθεται απέναντι σου. Προσπαθεί να μιμηθεί και να γελοιοποιήσει τις πράξεις των άλλων- με καλή ή κακή διάθεση. Κάνει γκριμάτσες και λέει αστεία. Έχει μια απάντηση -συνήθως γεμάτη χιούμορ- για κάθε ερώτηση. Στραβομουτσουνιάζει οταν περνάνε από δίπλα του οι New Order, που κινούνται στον χώρο προσπα­θώντας να περάσουν απαρατήρητοι. Σαν σιδερόφραχτοι ιππότες είναι κρατημένοι σε απόσταση από τους γύρω τους. Δεν μιλούσαν στους άλλους και μόνο όταν η ανάγκη τούς έπιανε από τον λαιμό, άνοιγαν το στόμα τους για λίγες λακωνικές φράσεις.

Δεν μπορώ να φανταστώ αυτούς τους ανθρώπους μεθυσμένους ή να κάνουν καλαμπούρι. Γυρνώντας το Σάββατο το βράδυ από μια ντίσκο βρέθηκα να κάθομαι στο μπροστινό κάθισμα ενός αυτοκινήτου με τον τραγουδιστή Bernard Albrecht. Η στάση του δεν μου δημιούργησε τη διάθεση να του μιλήσω σχεδόν καθόλου. Έδειχνε τόσο φοβισμένος και αποκομμένος από εμάς τους υπόλοιπους. Πάντως χόρεψε για λίγο στην ντίσκο για να δείξει ότι είναι από σάρκα και οστά: «Προβληματικός» είναι ένας χαρακτηρισμός που του ταίριαζε. Δεν μπορώ να πω ότι με τη συμπεριφορά τους αναδείχθηκαν σε θλιβερούς συνεχιστές των Joy Division. Όχι βέβαια. Κάτι τέτοιο θα ήταν γελοίο. Δεν υπήρχε κανένα φωτοστέφανο σκυθρωπότητας γύρω τους - κάθε άλλο: μια υποψία αλαζονείας υπήρχε. Και στις φωτογρα­φίες φαίνονται πολύ περισσότερο ανθρώπινοι. Γίνανε όμως τόσα πολλά... Κατά τη διάρκεια της συναυλίας των Fall στην αίθουσα βρίσκο­νταν οι Albrecht, Hook, και Morris. Όταν ένας μεθυσμένος έσπρωξε κάποιον απ' αυτούς, ουτοί ανταπόδωσαν το σπρώξιμο με χτυπήματα. Για πολλούς επιβεβαίωσαν το γεγονός ότι το όνομά τους «σημαίνει» αυτό που δεν έπρεπε να σημαίνει. Δεν ξέρω όμως αν πρέπει να αναλύσει κανείς σε βάθος αυτή την πράξη. Ισως πολλοί να αντιδρούσαν έτσι σε μια παρό­μοια περίπτωση. Μετά το περιστατικό, πολλοί τους πλησίασαν κάνοντας ερωτήσεις γύρω από την πολιτική. Η ολοκληρωτική άρνηση τους να συζητήσουν πολιτικά εκνεύρισε κάποιους. Ένας τους είπε φασίστες. Ο Morris έδειξε φανερά νευριασμένος από τον χαρακτηρισμό. Με δυο λόγια ο κόσμος προσπαθεί να επιβάλλει με το ζόρι στους μουσικούς τους ρόλους που έχει σχεδιάσει στο δωμάτιο του ή σε μια αίθουσα συναυλίας. Ποιος δημιουργεί τα είδωλα: Και το σπουδαιότερο είναι ότι οι απαντήσεις των ειδώλων τρέφονται κατά το μεγαλύτερο πο­σοστό από τους ρόλους που μοιράζει απλόχερα το κοινό. Οι New Order ήταν πολύ άβολα άτομα. Με άφησαν τελείως αδιάφορο. Μόνο στα 55 λεπτά της εμφάνισης τους με έκαναν να αισθανθώ κοντά τους, χάρη στη μουσική τους. Δεν θα τους καλούσα σπίτι μου όπως θα έκανα με τους Fall ή τους Birthday Party, αλλά σίγουρα θα ήθελα να τους ξαναδώ live.Μια επιστροφή στους δίσκους δεν θα έβλαπτε. Από τη Δευτέρα το πρωί όλοι θα προσπα­θούν να ξαναβρούν την άκρη του νήματος που θα τους φέρει για μια ακόμη φορά στον φαντα­στικό κόσμο του rock 'n' roll. Μερικοί μύθοι διαλύθηκαν και πολλοί άλλοι ενισχύθηκαν. Η μουσική όμως είναι ζωντανή και απείραχτη. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα στον κόσμο. By Φιλιππος Χρυσοπουλος

The Birthday Party - Nick The Stripper (1981)

By Electric Looser

Νεο site Fractal η γεωμετρια των ιδεων

Οι ποπ εμμονές ενός επίμονου blogger Συνέντευξη στον Γιάννη Παναγόπουλο

Check here

Rolling Stones in Athens 1967

Τον Ιανουάριο του 1967 ο Μικ Τζάγκερ και η παρέα τους κυκλοφόρησαν το νέο τους άλμπουμ Between the Buttons, που σημείωσε μεγάλη επιτυχία, με τραγούδια, όπως τα Let’s Spend The Night Together και Ruby Tuesday. Για την άνοιξη είχαν προγραμματίσει η περιοδεία στην Ευρώπη, εν μέσω της σοβούσας διαμάχης του Μικ Τζάγκερ και του Μπράιαν Τζόουνς, των δύο ηγετικών μορφών του συγκροτήματος.  Στα νότια της Ευρώπης, η Ελλάδα βρισκόταν σε μια δύσκολη καμπή της ιστορίας της. Με εμφανείς ακόμη τις πληγές της «Αποστασίας» βάδιζε ολοταχώς για εκλογές, έχοντας στο τιμόνι της την κυβέρνηση της Ε.Ρ.Ε. υπό τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Οι εκλογές ήταν προγραμματισμένες για τις 28 Μαΐου και αναμενόταν να εξελιχθούν σε ένα θρίαμβο της Ενώσεως Κέντρου και του Ανδρέα Παπανδρέου, ηγετικού στελέχους του κόμματος εκείνη την περίοδο. Η κατάσταση ήταν τεταμένη. Το Παλάτι και η Δεξιά δεν απέκλειαν κάποιας μορφής συνταγματική εκτροπή, με την επιβολή μιας βραχυχρόνιας δικτατορίας. Δεν είχαν υπολογίσει τους Συνταγματάρχες!

Στις 22 Μαρτίου κυκλοφορεί το 77ο τεύχος του μουσικού περιοδικού Μοντέρνοι Ρυθμοί με μια είδηση βόμβα: «Δεν είναι ούτε πρωταπριλιάτικο ψέμα, ούτε διαφημιστικό κόλπο. Οι Ρόλινγκ Στόουνς έρχονται». Η συμφωνία είχε κλείσει προ οκταημέρου μεταξύ του δημοσιογράφου και ατζέντη Νίκου Μαστοράκη και του μάνατζερ του συγκροτήματος Ντέβιντ Απς.  Η συναυλία ορίστηκε για τις 17 Απριλίου στην Αθήνα  και θα έκλεινε την ευρωπαϊκή περιοδεία των Rolling Stones, η οποία θα άνοιγε στις 25 Μαρτίου στη Στοκχόλμη. Ως χώρος διεξαγωγής επιλέχτηκε το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και τα εισιτήρια κόστιζαν από 60 έως 120 δραχμές, αρκετά «αλμυρά» για το νεαρόκοσμο της εποχής. Υπήρχαν και λίγα εισιτήρια των 500 δραχμών, ακριβώς μπροστά από την εξέδρα. Οι αφίσες που κυκλοφόρησαν ανάφεραν ότι «το ρεσιτάλ είναι υπό την αιγίδα του δημάρχου Αθηναίων κ. Γεωργίου Πλυτά και οι εισπράξεις του θα διατεθούν για φιλανθρωπικό σκοπό».  Την Κυριακή 16 Απριλίου κυκλοφόρησε η φήμη ότι οι Στόουνς αναμένονται στην Αθήνα. Εκατοντάδες νεαροί πολιόρκησαν το αεροδρόμιο του Ελληνικού για να τους υποδεχθούν και να τους δουν από κοντά. Σημειώθηκαν μικροσυγκρούσεις με την αστυνομία, η οποία έκανε χρήση γκλομπ για να τους απομακρύνει. Αντί για τα μέλη του συγκροτήματος, είχαν έλθει οι τεχνικοί, οι οποίοι δεν έχασαν την ευκαιρία να μοιράσουν αυτόγραφα σε κάποιους αδαείς συγκεντρωμένους, που τους πέρασαν για τους Στόουνς.

 Η άφιξη και η συνέντευξη Τύπου  Οι Rolling Stones ήλθαν ανήμερα της συναυλίας με πτήση της Ολυμπιακής Αεροπορίας και κατέλυσαν στο «Χίλτον». Τους δημοσιογράφους, που βρέθηκαν στο αεροδρόμιο, εντυπωσίασε η πανέμορφη σύζυγος του πιο άσχημου από το συγκρότημα, του μπασίστα Μπιλ Γουάιμαν. Ήταν Δευτέρα στην Αθήνα και ο ήλιος διαδεχόταν τα σύννεφα και τη βροχή.  Νωρίς το απόγευμα, τα μέλη του συγκροτήματος -πλην του Μπράιαν Τζόουνς που κοιμόταν- έδωσαν την καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου. «Τι γνωρίζετε για το Σέξπιρ;», ρώτησε ένας δημοσιογράφος. «Και σεις τι γνωρίζετε για τον Όμηρο;» απάντησε με ερώτηση ο Μικ Τζάγκερ, ο μόνος ομιλητικός της παρέας.

 Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή: – «Ποια είναι η γνώμη σας για τη μουσική σας;». – «Τα τραγούδια μας εκφράζουν την εποχή μας. Δεν είμαστε υστερικοί, όπως πιστεύεται, αλλά οι μεγαλύτεροι δεν μπορούν να μας καταλάβουν.»
– «Τι πιστεύετε για τους Μπιτλς;»
– «Τους αγαπάμε πάρα πολύ.»
– «Πως περνάτε τις ελεύθερες ώρες σας;» – «Με κορίτσια.»
– «Είστε αγαπημένοι μεταξύ σας;» – «Ναι, και η απόδειξη είναι ότι κοιμόμαστε μαζί στο ίδιο κρεβάτι.»
– «Αλλά ο Μπιλ Γουάιμαν είναι παντρεμένος.
Τι έχει να πει επ' αυτού η γυναίκα του;» αντέτεινε ο ο δημοσιογράφος. – «Κοιμάται μαζί μας» απάντησε ο Τζάγκερ.

Περίπου την ώρα της συνέντευξης τύπου των Στόουνς, οι πρώτοι θεατές άρχιζαν να μπαίνουν στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Γύρω στις 7 το βράδυ, στις εξέδρες της «Λεωφόρου» βρίσκονταν γύρω στα 8.000 άτομα. Η εξέδρα ήταν στημένη στη σέντρα του γηπέδου και μέσα στον αγωνιστικό χώρο επιτρεπόταν η είσοδος στους λίγους που είχαν να πληρώσουν το πανάκριβο εισιτήριο των 500 δραχμών. Το γήπεδο ήταν ζωσμένο από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις.  Σε λίγη ώρα άρχισε το πρώτο μέρος του προγράμματος, με ελληνικά συγκροτήματα και καλλιτέχνες. Εμφανίστηκαν κατά σειρά οι Loubogg, MGC, Idols, Τάσος Παπασταμάτης, Δάκης και We Five.  Στις 9:30 μ.μ. οι Στόουνς ανέβηκαν στη σκηνή και άρχισαν τη συναυλία τους με το Last Time. Οι θεατές ξεπερνούσαν τους 10.000 και οι αστυνομικοί έκαναν αισθητή την παρουσία τους μέσα στον αγωνιστικό χώρο και γύρω από τη σκηνή, έχοντας σαφείς εντολές να συλλαμβάνουν όποιον παρεκτρεπόταν, τουτέστιν, όποιος απλώς σηκωνόταν από τη θέση του για να χορέψει ή να χειροκροτήσει με ενθουσιασμό.  Οι Στόουνς συνεχίζουν τη συναυλία τους με τα τραγούδια Lady Jane, 19th Nervous Breakdown, Ruby Tuesday και Let’s spend the night together. Λίγο πριν αρχίσουν να παίζουν το Satisfaction, ο Τζάγκερ είχε την έμπνευση να ράνει τους θεατές με κόκκινα γαρύφαλλα. Δεν μπόρεσε ο ίδιος να φθάσει στην εξέδρα και ανέθεσε τη δουλειά στον μάνατζερ της περιοδείας τους, Τομ Κέιλοκ, ο οποίος είχε μπαταρισμένο το ένα χέρι του, καθώς τρεις μέρες νωρίτερα είχε τραυματισθεί, προσπαθώντας να προστατεύσει τον Τζάγκερ από την επίθεση ενός θεατή στη συναυλία της Ζυρίχης.  Η πράξη θεωρήθηκε επαναστατική από την Αστυνομία και αμέσως έξι άνδρες της έπεσαν πάνω στον δυστυχή Κέιλοκ και τον έσπασαν στο ξύλο.

Οι υπεύθυνοι του γηπέδου, με διαταγή της Αστυνομίας, κατέβασαν τον γενικό και η συναυλία τερματίσθηκε άδοξα μέσα σε πυκνό σκοτάδι. Τα μέλη των Rolling Stones φυγαδεύτηκαν στο ξενοδοχείο, μη μπορώντας να καταλάβουν τι συνέβη. Αγανακτισμένοι θεατές συγκρούστηκαν με την αστυνομία και συγκρότησαν διαδήλωση, η οποία κατέληξε μπροστά από το «Χίλτον». Την ατμόσφαιρα δονούσε το σύνθημα: «Τσιλιχρήστο (σ.σ. ο τότε διευθυντής της Αστυνομίας) παραιτήσου!».

Η επομένη της συναυλίας ήταν η ημέρα της αναχώρησης για τα μέλη του συγκροτήματος, που υποβλήθηκαν σε εξαντλητικούς ελέγχους στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Ο Μικ Τζάγκερ πέταξε για το Λονδίνο, ο Μπράιαν Τζόουνς για το Μόναχο, προκειμένου να παρακολουθήσει την πρεμιέρα της ταινίας του Φόλκερ Σλέντορφ Mord und Totschlag (A Degree of Murder, ο αγγλικός τίτλος), της οποίας είχε γράψει τη μουσική. Ο Κιθ Ρίτσαρντς έχασε το αεροπλάνο για το Λονδίνο και πέταξε για το Μόναχο με τον Τζόουνς, ενώ η οικογένεια Γουάιμαν παρέμεινε στην Αθήνα για ολιγοήμερες διακοπές. Για κακή της τύχη, η ημέρα της αναχώρησης συνέπεσε με την εκδήλωση του πραξικοπήματος της 21η Απριλίου. Το αεροδρόμιο ήταν κλειστό και η οικογένεια Γουάιμαν αναγκάστηκε να μείνει στην Αθήνα μέχρι τις 23 Απριλίου, οπότε πήρε τον δρόμο της επιστροφής για το Λονδίνο. by sansimera.gr

Rolling Stones - Let’s spend the night together

By Electric Looser