Ένα Φανελάκι...

Πειραιώς... Δέκα το βράδυ... Η μηχανή κατεβαίνει ήσυχα και χαλαρά...

Οι αναβάτες μιλάνε – με τον γνωστό αποσπασματικό τρόπο που σου επιτρέπουν ή σου επιβάλλουν τα κράνη. 

Ο δρόμος σχεδόν άδειος. Παρασκευή πριν τις εκλογές.

Ούτε κατάλαβε από πού ήρθε... απλώς έκανε βαρελάκια από το δρόμο στο πεζοδρόμιο και πάλι πίσω. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν πότε θα σταματήσει αυτό το κύλισμα. Μήπως να απλώσει τα χέρια για να σταματήσει; "Θα ζω όταν σταματήσω; Να απλώσω τα χέρια; Ας σταματήσει αυτό..."

Σταμάτησε.... δευτερόλεπτα κενού... "ζω;" 

Θυμήθηκε οτι δεν ήταν μόνη της στη μηχανή. 

Πετάχτηκε φωνάζοντας το όνομα του συνοδηγού. Απεγνωσμένα! 

Άκουσε ένα ουρλιαχτό πόνου και κατάλαβε οτι ήταν δικό της. "Η Μέση μου έκανε κρακ" 

Ποιος δίνει σημασία  στη μέση.  Ξαναφώναξε πιο δυνατά το όνομα. Αγωνία! 

"θεέ μου ας μην έπαθε τίποτα". Και η φράση κόλλησε στο μυαλό της. 

"θεέ μου ας μην έπαθε τίποτα θεέ μου ας μην έπαθε τίποτα θέε μου ας μην έπαθε τίποτα" Η σκέψη σε λούπ και η φωνή της να φωνάζει ένα όνομα!  Δευτερόλεπτα-αιώνες.

“Εδώ είμαι” - “Εδώ είναι” ακούστηκαν δυο φωνές. Γύρισε και προσπάθησε να σηκωθεί. “Μην κουνιέσαι” άκουσε μια άλλη φωνή που στεκόταν πάνω της. “Μην κουνιέσαι - Καλά είναι. Μην κουνιέσαι”

Σηκώθηκε... έπρεπε να δει τι έπαθε. Τι σήμαινε το "εδώ είμαι". Πως ήταν; Πού χτύπησε;

Ήταν στη μέση του δρόμου. Παρασύρθηκε μαζί με τη μηχανή στην άσφαλτο.

Τους μάζεψαν και τους δύο οι οδηγοί των αυτοκινήτων που σταμάτησαν. Τους κάθησαν στο πεζούλι. "Τι έγινε; Τι πάθαμε; Πως έγινε;"
 “Ένα αυτοκίνητο, πέρασε το διάζωμα και ήρθε κατ ευθείαν πάνω σας. Σας χτύπησε και έφυγε. Κάποιος τον ακολούθησε. Φώναξα την αστυνομία”

 Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησε μια περίεργη κίνηση δίπλα της. Κάποιος καθόταν εκεί κοντά της και προσπαθούσε να σηκώσει το καμένο μανίκι του συνοδηγού. Να δει από που είναι το αίμα. Να δει αν έχει τραύμα. Είχε αφεθεί στις κινήσεις του χωρίς να καταλαβαίνει. Φαινόταν τόσο σίγουρος γι αυτό που έκανε. Τον κοίταξε στα μάτια. Ήταν γλυκά και γεμάτα νοιάξιμο. Καταλάβαινε την αγωνία της. “Δεν είναι τίποτα, θα περάσει”. Ελληνικά σπασμένα. “Πρέπει να το δέσουμε” Μα τι κάνει; Βγάζει το φανελάκι του; το κόβει στην άκρη με τα δόντια και το τραβάει δυνατά να σκιστεί στα δύο. Ένα για το χέρι του συνοδηγού ένα για το δικό της γόνατο. Κινήσεις γρήγορες και βιαστικές αλλά προσεκτικά. Το βλέμμα ανήσυχο κοιτάει πίσω απ το κεφάλι της. Δίπλα του ένα καροτσάκι του σούπερ μάρκετ.Δικό του να είναι; Μέσα σακούλες διάφορες. Το σώμα του αδύνατο. Περασμένη η ηλικία του.  

Δένει το χέρι... Προσεκτικά. Δένει το πόδι... Προσεκτικά. Γρήγορες και σταθερές κινήσεις. Ξέρει τι κάνει.  Τους κοιτάει και τους δύο βαθιά να σιγουρευτεί ότι είναι καλά. “Πρέπει να φύγω. Έρχεται αστυνομία”. 

Κάποιος κάτι είπε; κάτι ακούστηκε; γύρισαν τα κεφάλια τους να δουν τι γίνεται. Είδαν φώτα περιπολικού. Ξαναγύρισαν να του πουν ευχαριστώ. Είχε εξαφανιστεί. Έψαξαν με το βλέμμα να τον δουν κάπου. Πουθενά. Τον πήραν οι σκιές. 

Ένας άνθρωπος των καροτσιών. Σε ξένη χώρα, με ξένους ανθρώπους. Με 'Ενα φανελάκι. Το έσκισε χωρίς δεύτερη σκέψη. Για ξένους ανθρώπους.

- ποιος σας έδεσε τα τραύματα;
- Ένας άνθρωπος με Ένα φανελάκι.
- φαίνεται ότι είναι φανελάκι. κοντομάνικο.
- φαίνεται ότι είναι Ένα;
- ορίστε;
- τίποτα...