Η αμεσότητα της πείνας

Αθήνα, Μεγάλος Λιμός 1941

‘Ο άνθρωπος είναι τόσο πρόστυχος, που όλα τα συνηθίζει στο τέλος’, γράφει ο Ντοστογιέφσκι στο Έγκλημα και τιμωρία. Με βάση την παραπάνω φράση μπορεί να αναρωτηθεί κανείς αν η προστυχιά είναι εγγενές χαρακτηριστικό του ανθρώπου. Είναι ο άνθρωπος εν γένει χυδαίος, ανήθικος και ποταπός; Και πως σχετίζονται αυτά τα χαρακτηριστικά με τη δύναμη της συνήθειας; Ο άνθρωπος συνηθίζει κάθε καινούρια κατάσταση επειδή είναι ποταπός, ανήθικος, δηλαδή πρόστυχος; Με αυτό το τελευταίο ερώτημα θα προσπαθήσουμε να ασχοληθούμε για να αναδείξουμε την ιδεολογική προστυχιά των ταξικών κοινωνιών που εγκλωβίζει τα κατώτερα και πολυπληθέστερα στρώματα της κοινωνίας στην αμεσότητα της κατάστασής τους, και στην οποία το προλεταριάτο έρχεται να αντιπαραθέσει τον καθαρό δρόμο της ανατροπής -καθαρό όχι με την έννοια της μη βίας ή της μη καταπόνησης σωματικής και ψυχικής, αλλά με την έννοια της καθαρότητας της στόχευσης και της σκέψης, της ξεκάθαρης σύλληψης της πραγματικότητας στην κίνησή της και της θέσης του ανθρώπου σε αυτήν.

Περί οπορτουνισμού

Δύο χρόνια μετά τους δύο γύρους κοινοβουλευτικών εκλογών και ενώ άλλοι δυο γύροι εκλογών πλησιάζουν γοργά, ο νέος εκφραστής της σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή του σοσιαλφασισμού, της ‘κοινωνικής ανάπτυξης’, δηλαδή της ταξικής συνεργασίας και της πολιτικής ενσωμάτωσης και εγκλωβισμού της εργατικής τάξης, ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα αναρωτιέται τους λόγους που οδήγησαν το ΚΚΕ να αρνηθεί ακόμα και συνάντηση με τον ΣΥΡΙΖΑ για να συζητηθεί το ενδεχόμενο προγραμματικής συμφωνίας για κυβέρνηση της Aριστεράς. Το ‘ερώτημα’ αυτό τέθηκε και πριν λίγους μήνες εξίσου προβοκατόρικα σε σχέση με τις δημοτικές εκλογές και το ενδεχόμενο στο δεύτερο γύρο να είναι αντιμέτωποι ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ και ο υποψήφιος της ΧΑ. Επειδή προβλέπεται οι προβοκάτσιες, οι φιλικές προτροπές, οι κατηγορίες για σεχταρισμό, για δογματισμό, ακόμα και για αριστερό οπορτουνισμό, να πολλαπλασιαστούν, σε αυτήν εδώ την ανάρτηση θα αναφερθούμε στο φαινόμενο του οπορτουνισμού, σε μια προσπάθεια να ξεκαθαρίσουν ορισμένες έννοιες.

Μη χρησιμοποιείς μάταια την ιδέα του κομμουνισμού (I)

Η χρησιμοποίηση των κομμουνιστικών εννοιών με διαστρεβλωμένο περιεχόμενο από αυτο-προσδιοριζόμενους μαρξιστές (ή, καλύτερα, μετα-μαρξιστές) -αφού τις επικαιροποιήσουν- είναι ιδιαίτερα συχνό φαινόμενο τελευταία. Η διαστρέβλωση των μαρξιστικών εννοιών και της κομμουνιστικής ορολογίας στην προσπάθεια να καταστεί η ‘ξύλινη γλώσσα’ επίκαιρη και ελκυστική είναι κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να καταπολεμηθεί. Ο αγώνας αυτός στο πεδίο της ιδεολογικής σύγκρουσης, αν και όχι καθοριστικός, είναι απαραίτητος γιατί μπορεί να συμβάλλει στη διαμόρφωση και την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης, μέσω της αποφυγής επικίνδυνων και αποπροσανατολιστικών θέσεων. Έτσι μόνο μπορεί να μετατραπεί σε παράγοντα, που επιδρά στην ανάπτυξη του αγώνα της εργατικής τάξης για την εκπλήρωση του τελικού σκοπού, την ανατροπή του καπιταλισμού, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.