Ελλάς, Γαλλία, Συμμαχία.........

Ελλάς, Γαλλία, Συμμαχία.........
«Νομίζω ότι τόσο ο Πρόεδρος όσο και η κυβέρνηση γνωρίζουν ότι πρέπει να γίνουν ριζικές μεταρρυθμίσεις ώστε να εκσυγχρονιστεί η χώρα, που δείχνει μια αντίσταση στις αλλαγές λόγω του ότι οι περισσότεροι Γάλλοι βλέπουν τη χώρα τους ως ένα θαυμάσιο μέρος που περιβάλλεται από έναν απαίσιο κόσμο»Pascal Lamy, γενικός διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου
 
«[…] για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, η Γαλλία χρειάζεται μια «θεραπεία σοκ» μέσω ταχείας μείωσης της φορολογίας των επιχειρήσεων (30-50 δις ευρώ) και αύξησης άλλων φόρων» Louis Gallois, πρώην πρόεδρος της EADS (European Aeronautic Defence and Space)

Η δική μας ανίερη συμμαχία

Του Δημοσθένη Κούρτοβικ

Μια από τις εθιμικές ανοησίες που κυκλοφορούν ακόμα και σήμερα, αντλώντας την πειστικότητά τους από τη δύναμη της αδράνειας που έχουν τα κλισέ, είναι ότι η πολιτική τάξη μας αντιστέκεται στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις από τον φόβο του πολιτικού κόστους. Ποιου πολιτικού κόστους τώρα πια; Τα κόμματα της εξουσίας έχουν καταρρεύσει ακριβώς λόγω των «εναλλακτικών μέτρων» που υιοθετούν για ν' αποφύγουν τις μεταρρυθμίσεις. Και ξέρουν πολύ καλά ότι η ελεύθερη πτώση τους θα συνεχιστεί ώς την εξαέρωσή τους όσο παίρνουν τέτοια μέτρα. Οπότε;

   Ο Πολ Κρούγκμαν, που μας αρέσει να τον επικαλούμαστε για τη σφοδρή κριτική του στις ευρωπαϊκές πολιτικές λιτότητας, έχει δηλώσει επανειλημμένα κι εμφαντικά κάτι που προτιμούμε ν' αντιπαρερχόμαστε: ότι η Ελλάδα αποτελεί ειδική περίπτωση. Κι εξηγεί ότι ενώ στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που παραπαίουν κάτω από το βάρος του χρέους και των ελλειμμάτων τους το πρόβλημα είναι οικονομικό, στην Ελλάδα είναι καθαρά πολιτικό.

   Ενας οικονομολόγος και στοχαστής του αναστήματος του Κρούγκμαν δεν μπορεί να εννοεί απλώς ότι η Ελλάδα βουλιάζει εξαιτίας της «αφροσύνης» των πολιτικών ταγών της. Εννοιες όπως αφροσύνη, επιπολαιότητα, ελαφρότητα κ.λπ. μπορεί να είναι γλαφυρές περιγραφές για πολλά πράγματα, από μια ατομική συμπεριφορά ώς ένα ορισμένο πολιτισμικό κλίμα, αλλά ποτέ δεν συνιστούν σοβαρή ερμηνεία πολιτικών και κοινωνικών φαινομένων.

  

Στην πραγματικότητα, ο μύθος και το άλλοθι του πολιτικού κόστους ήταν ένα φτενό παραπέτασμα, που κατέπεσε με την κρίση, αφήνοντας να φανεί πεντακάθαρα αυτό που βρισκόταν πίσω του: ένα σύστημα που εφαρμόζει τη στυγνότερη ταξική πολιτική σ' ευρωπαϊκή χώρα. Η περιπέτεια της λίστας Λαγκάρντ δεν μας έμαθε κάτι που αγνοούσαμε. Hταν απλώς μια εκκωφαντική επιβεβαίωση του γεγονότος ότι το πολιτικό μας σύστημα, ακόμα και μπροστά στον κίνδυνο του ξαφνικού θανάτου του, προτιμά να μετακυλίει στις πλάτες εκείνων των οποίων υποτίθεται ότι υπολογίζει την ψήφο τα βάρη εκείνων των οποίων πράγματι υπολογίζει το χρήμα. Μας υπενθύμισε επίσης η λίστα Λαγκάρντ ότι οι σχετικά ισορροπημένες ταξικές δημοκρατίες (από την εποχή του Κλεισθένη όλες οι δημοκρατίες ταξικές είναι, δεν χωρούν εδώ ψευδαισθήσεις) αυτοπροστατεύονται, με θεσμικά όργανα που επεμβαίνουν δυναμικά και, στην ανάγκη, παράτυπα για να περιορίσουν εκείνες τις αμετροέπειες και αθεμιτουργίες των ελίτ που απειλούν το σύστημα. Ενώ στη δική μας, βάρβαρα ταξική δημοκρατία υπάρχουν νόμοι που φτιάχτηκαν για να ξεπλένουν προκλητικές ανομίες της άρχουσας τάξης, πολιτικοί ιθύνοντες που δεν διστάζουν να βιάσουν το δημόσιο συμφέρον και να εξαθλιώσουν ολόκληρα κοινωνικά στρώματα για να ταΐσουν την απληστία των χορηγών και πατρόνων τους. Αν έτσι συντριβεί η πολιτική καριέρα τους, το κόμμα τους, το ίδιο το πολιτειακό καθεστώς, μικρό το κακό γι' αυτούς. Θα συνεχίσουν μια χαρά τη ζωή τους με καλοπληρωμένες διαλέξεις σε ινστιτούτα του εξωτερικού ή ιδιωτεύοντας πολυτελώς, χάρη στις «οικονομίες» τους από τον πολιτικό τους μόχθο.

Eχω ταξιδέψει σε όλη σχεδόν την Ευρώπη. Πουθενά αλλού δεν έχω δει τόσο κραυγαλέες κοινωνικές ανισότητες. Πουθενά αλλού δεν έχω δει την ολιγαρχία του πλούτου να επιδεικνύει αυτό τον πλούτο τόσο βάναυσα, τόσο αναίσχυντα (και κακόγουστα), με τρόπο που ασελγεί από κάθε άποψη πάνω στον περιβάλλοντα χώρο. Αν υπάρχει άλλη τόσο ακραία περίπτωση, φαντάζομαι ότι θα τη συναντήσει κανείς μόνο στη μετασοβιετική Ρωσία, όπου δεν έχω πάει. Τέτοιες ανισότητες δεν μπορεί να δημιουργήθηκαν απλώς από αδράνειες, παραλείψεις, αποτιτανώσεις του συστήματος. Χρειαζόταν γι' αυτές η συνειδητή συνέργεια της ιθύνουσας πολιτικής ελίτ.

Η οποία άλλωστε ταυτίζεται κοινωνικά ολοένα περισσότερο με την άλλη ελίτ, αυτή του χρήματος. Ο όρος «διαπλοκή» είναι υπερβολικά χλομός ή έχει γίνει ξεπερασμένος. Εδώ μιλάμε για κανονική σύντηξη. Τρανταχτή απόδειξη τα βιογραφικά όλων των πρωθυπουργών μας από το 1990 και δώθε. Δείχνουν ανθρώπους «από τζάκι», ανθρώπους που μεγάλωσαν με όλες τις ανέσεις και οι περισσότεροι δεν έχουν δουλέψει ούτε μια μέρα στη ζωή τους. Η όποια κοινωνική ευαισθησία τέτοιων πολιτικών πηγάζει, στην καλύτερη περίπτωση, από ιδέες, όχι από βιώματα. Eτσι κι αλλιώς, για να το πάμε πιο πέρα, σε καμιά σελίδα της νεότερης ελληνικής Ιστορίας δεν θα βρούμε πολιτικούς ηγέτες με την ταπεινή καταγωγή της «άκαρδης» Μάργκαρετ Θάτσερ, για παράδειγμα, ή της ακόμα πιο «άκαρδης» Aνγκελα Μέρκελ, αν και θα βρούμε αληθινά άκαρδους έλληνες ομολόγους τους. Ο κοτζαμπασισμός σ' εμάς αποδείχτηκε ανθεκτικότερος απ' ό,τι στη χώρα που μας κληροδότησε τη λέξη και τον θεσμό.

Μιλάμε συχνά για το στρατιωτικο-βιομηχανικό κατεστημένο των ΗΠΑ. Απεχθής συμμαχία, φονική για πλήθος λαών, αλλά πάντως παραγωγική για την εθνική οικονομία. Εμείς εδώ έχουμε ένα πολιτικο-επιχειρηματικό κατεστημένο το οποίο δεν είναι μόνον απεχθές αλλά και αντιπαραγωγικό, που σημαίνει μακροπρόθεσμα φονικό για τον ίδιο τον λαό του (και η «μακρά προθεσμία» έχει ήδη εκπνεύσει). Μια κρατικοδίαιτη επιχειρηματική ελίτ και μια πειθήνια σ' αυτή πολιτική ελίτ συνεργάζονται μέχρις αβύσσου για να συντηρήσει η καθεμιά τον παρασιτισμό της άλλης.    

    Το πώς η Ελλάδα θα μπορούσε ν' απαλλαγεί απ' αυτό το κατεστημένο χωρίς να θυσιάσει τις δημοκρατικές ελευθερίες της είναι ένας γρίφος που αμφιβάλλω αν μπορεί να λυθεί από ανθρώπινο σχέδιο. Μόνο στη δολιότητα της Ιστορίας μπορούμε να ελπίζουμε. Που σ' εμάς, βέβαια, μεταφράζεται συχνά με τον εθνομεταφυσικό όρο «ο θεός της Ελλάδας».

Δημοσιεύτηκε στα Νέα, Σάββατο 13 Οκτωβρίου

Οι μεταμορφώσεις Σαμαρά και η κρυφή του ατζέντα

 Του Ρούντι Ρινάλντι (από http://e-dromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=9926:%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CF%86%CF%8D%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9-%CE%BF-%CE%BB%CE%B1%CF%8C%CF%82&Itemid=51)

Ένα χρέος εκτός ελέγχου. Μια χώρα σε πέμπτη συνεχόμενη χρονιά ύφεσης. Ένας πολιτικός κόσμος βουτηγμένος στη μίζα και στη σαπίλα. Ένα νέο -στην ουσία κατοχικό- καθεστώς που υποκλίνεται στη Μέρκελ. Μια κοινωνία σε διάλυση με ρεκόρ ανεργίας 25%. Μια επικράτεια σουρωτήρι, υπό πώληση σε τιμή ευκαιρίας, υπό διαμελισμό και κατάλυση. Δυόμισι χρόνια μνημονιακής πολιτικής, οβιδιακής μεταμόρφωσης πολιτικών σχηματισμών, εξοστρακισμού ορισμένων άλλων, εκτόξευσης άλλων.
Ο Α. Σαμαράς από το πουθενά, νικά σε εσωτερικό δημοψήφισμα την εκλεκτή των Αμερικανών και μνημονιακών Ντ. Μπακογιάννη. Με αντιμνημονιακή πολιτική δημαγωγία σταθεροποιείται στην ηγεσία της Ν.Δ. και εκφράζει σε ένα βαθμό τη λαϊκή βάση της Δεξιάς. Εμφανίζεται να αντιστέκεται σε πιέσεις των Ευρωπαίων και να θεωρείται «μαύρο πρόβατο» για την πολιτική ζωή του τόπου. Όταν όμως αρχίζουν τα δύσκολα, μετέχει στο σχήμα Παπαδήμου παρόλο που θέλει να απολαμβάνει τα θεσμικά προνόμια της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ψηφίζει το Μνημόνιο 2, διαγράφει όσους δεν συμμορφώνονται και βάζει πλώρη για την πρωθυπουργία. Στις εκλογές επαναπροσλαμβάνει μερικούς από όσους διέγραψε και με σύνθημα την «επαναδιαπραγμάτευση» κερδίζει οριακά την πρώτη θέση, που του δίνει την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Αφού υπογράφει με ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ μια προγραμματική διακήρυξη, όπου ρητά πλέον δεσμεύεται για την επαναδιαπραγμάτευση, δεν κάνει τίποτα σε αυτήν την κατεύθυνση, ενώ όλα μαρτυρούν μια μεγάλη στροφή. Στο πρώτο ταξίδι του στο εξωτερικό δήλωσε μετάνοια για την αντιμνημονιακή του στάση στο Μνημόνιο 1 και υποταγή στα γερμανικά σχέδια που προβλέπουν το Μνημόνιο 3, αυτό που ονομάζεται «νέα μέτρα».
Όπως ακριβώς ο Γιώργος Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές λέγοντας το περίφημο «λεφτά υπάρχουν», ενώ ήδη με τον Στρος Καν είχαν στήσει τη φάμπρικα της προσφυγής στο ΔΝΤ και πολλοί κολλητοί ήταν ήδη μπλεγμένοι σε σκάνδαλα με την Γκόλντμαν Σαξ, επιβάλλοντας μια ακινησία και παράλυση του κρατικού μηχανισμού που οδήγησε στα Μνημόνια 1 και 2. Έτσι και ο Α. Σαμαράς και η παρέα του (βοηθητικά κόμματα) κυβερνά την Ελλάδα με κρυφή ατζέντα το πέρασμα και την επιβολή του Μνημονίου 3 κι έχει κοροϊδέψει χοντρά τον ελληνικό λαό, ακόμα και όσους ψήφισαν το κόμμα του. Γι’ αυτό σήμερα βρίσκεται σε πλήρη απομόνωση από το λαϊκό αίσθημα, σε διάσταση με όσα έλεγε λίγους μήνες πριν, αποδεικνυόμενος ένας χαμαιλέοντας παντός σκοπού και χρώματος, που κι αυτός θα περάσει στο μίνι πάνθεον των ψευτών, υπαλλήλων της τρόικας και των τραπεζών, των πολιτικών μιας χρήσης ολίγων μηνών, που όμως κοστίζει ακριβά για τη χώρα και το λαό.
Τι σημαίνει όμως πολιτικοί να λένε χοντρά ψέματα, να εκλέγονται στη βάση προγραμμάτων και δεσμεύσεων που αμέσως αθετούν ή, ακόμα, όταν ανακαλύπτεται πως ήδη έχουν έρθει σε συμφωνίες κι έχουν κλείσει τα ζητήματα αλλά συνεχώς ψεύδονται απλά για να χειριστούν τη λαϊκή θέληση και δυσαρέσκεια; Τι πρέπει να συμβαίνει όταν κυβερνιέται ο τόπος με κρυφές ατζέντες και σκορπιούνται ψεύτικα λόγια;
Το ζήτημα που υποβόσκει και δεν αναδεικνύεται επαρκώς, αφορά το ότι το νέο Μνημόνιο ήταν έξω από το πρόγραμμα και την κεντρική διακήρυξη των κομμάτων. Υφάρπαξαν την ψήφο για να επαναδιαπραγματευθούν. Ο Σαμαράς όχι μόνο κυβερνά με κρυφή ατζέντα, αλλά κυνικά και προκλητικά το περηφανεύεται κιόλας στους δικούς του κύκλους της ευρωπαϊκής Δεξιάς. «Θα γίνουμε το “success story” της Ευρώπης». «Η Ελλάδα ήδη μεταμορφώνεται και από “χαμένη υπόθεση”, όπως τη θεωρούσαν κάποιοι, θα γίνει σύμβολο για πολλούς». Δεν έχει συναίσθηση τι καταστροφή συντελείται στη χώρα και λέει τέτοια στους δικούς του στην Ευρώπη; Ή μιλά ως προσωρινός υπεύθυνος –όπως χτες ήταν ο ΓΑΠ- του εργαστηρίου όπου πραγματοποιείται το οδυνηρό «πείραμα Ελλάς»;

Να αποκαλυφθεί πλατιά η εκτροπή
Η για δεύτερη φορά κοροϊδία του λαού με τόσο χοντροκομμένο τρόπο, τα απανωτά ψέματα, οι αποκαλύψεις για τις λίστες και τα στικάκια που έμεναν στο συρτάρι, όλα αυτά δείχνουν ότι πήγαμε 2 φορές σε εκλογές και το απόστημα του σάπιου πολιτικού κόσμου και της συνενοχής του στη μνημονιακή καταδίκη–διάλυση της χώρας πέρασε στα ελαφρά. Και τώρα η φάμπρικα ψέματος και κοροϊδίας συνεχίζει να δουλεύει ασταμάτητα.
Απαιτείται –πλάι στην κινητοποίηση για τα μέτρα– ένα μέτωπο πολιτικό θεσμικό, που να καταγγέλλει αυτήν την εκτροπή–απάτη, να διευρύνει στην πράξη το πλαίσιο και να προσανατολίζει ανάλογα τον αγώνα. Να οξύνει την αναμέτρηση, να την μεταθέτει από την ανομία των μέτρων στην ανομία του φορέα, της τρόικας εσωτερικού εν προκειμένω. Να εξαναγκάσει τους πάντες να τοποθετηθούν επ’ αυτού: τα ΜΜΕ που ένοχα το αποσιωπούν, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που για πολλοστή φορά συναινεί στην καταπάτηση της λαϊκής κυριαρχίας, τα λοιπά κόμματα που για άλλα τυρβάζουν, τη διανόηση που δεν βρίσκουν στόχο τα βέλη της κλπ.
Τη στιγμή αυτή δεν είναι αρκετός ο όρος «τρόικα εσωτερικού». Πρέπει να πεις ότι η κυβέρνηση είναι θεσμικά έκνομη, παραπλανά, δημαγωγεί, χειραγωγεί.
Η ανασύσταση του πολιτικού δεν αφορά μόνο την κυριαρχία της σωστής πολιτικής άποψης απέναντι στη λαθεμένη. Αφορά το πλαίσιο διεξαγωγής της πολιτικής αναμέτρησης. Δεν ζητάμε καθωσπρεπισμούς και μάλιστα από τον αντίπαλο. Αλλά να μην μπορεί ο αντίπαλος αυθαίρετα να αλλάζει τα επίπεδα και ακόμα περισσότερο να τα αλλάζει ατιμώρητα και χωρίς να αποκαλύπτεται.
Όχι μόνο γιατί καταστρέφουν τη χώρα, αλλά γιατί είναι διπλά απατεώνες: γιατί ξέρουν ότι έτσι καταστρέφεται η χώρα και γιατί είπαν ψέματα για να φτάσουν στην πολιτική εξουσία. Έφτασαν εκεί δεσμευόμενοι ότι κάτι θα αλλάξουν και ότι θα επαναδιαπραγματευθούν. Στην πραγματικότητα, η εντολή που είχαν ήταν να περάσουν το Μνημόνιο 3.
Είναι ώρα να φύγουν. Να μιλήσει ο λαός! Στους δρόμους και παντού. Όσο γρηγορότερα τόσο καλύτερα

Οι μετακανονικοί καιροί

Ό,τι ως τώρα ήταν «κανονικό» έχει εξατμιστεί. Έχουμε εισέλθει στους μετακανονικούς καιρούς, τη μεταβατική περίοδο όπου οι παλιές ορθοδοξίες έχουν πεθάνει, οι καινούργιες δεν έχουν ακόμη αναδυθεί και τίποτε δεν φαίνεται να έχει νόημα. Για να σχηματίσουμε μιαν άποψη για το άμεσο μέλλον, οφείλουμε να κατανοήσουμε τη σημασία αυτής της μεταβατικής περιόδου η οποία χαρακτηρίζεται από τρία C: πολυπλοκότητα (complexity), χάος (chaos) και αντιφάσεις (contradictions). Οι τρεις αυτές δυνάμεις ωθούν και συντηρούν τους μετακανονικούς καιρούς, οδηγώντας σε αβεβαιότητα και διαφορετικούς τύπους άγνοιας που καθιστούν την λήψη αποφάσεων προβληματική και αυξάνουν τους κινδύνους για τα άτομα, την κοινωνία και τον πλανήτη. Σύμφωνα με το άρθρο, οι μετακανονικοί καροί απαιτούν να εγκαταλείψουμε τις ιδέες «του ελέγχου και της διοίκησης» και να επαναστοχαστούμε πάνω στις έννοιες της προόδου, του εκσυγχρονισμού και της αποδοτικότητας. Ο δρόμος προς τα μπρος πρέπει να βασίζεται στις αρετές της ταπεινότητας, της μετριοφροσύνης και της υπευθυνότητας, οι οποίες είναι απαραίτητες για μια ζωή μέσα στην αβεβαιότητα, την πολυπλοκότητα και την άγνοια. Πρέπει να φανταστούμε τους εαυτούς μας έξω από τους μετακανονικούς καιρούς και μέσα σε μια νέα εποχή κανονικότητας – εξοπλισμένους με ηθική πυξίδα και ένα ευρύ φάσμα οραμάτων παρμένων από την πλούσια ποικιλία της ανθρώπινης κουλτουρας.