31-03-2007: río Riobó (A Estrada)

Voltamos outra vez máis, desta vez no río Riobó.

Poñovos en coñecemento: este río é afluente do Liñares (un dos tantos). Ten unha piscifactoría, polo que abundan moito as troitas "Arco iris" (ás que eu chamo troitas "chicle") xa que estas escapan de vez en cando. Pódese acceder a él pola estrada A Estrada - Chapa, despois de pasar o restaurante Río Liñares, e coller á esquerda dirección Berres - Oca. Logo duns kilómetros, e pasar os concesionarios de motocicletas, chegamos á ponte do río. Cara arriba, ten preto de 1 ou 1.5 km de tramo, ata dividirse en dous regatos. Cara abaixo, chegamos á piscifactoría.

Velaquí unhas fotos:



Alá fomos Rubén e mais eu sobre as 4 e media da tarde, xa que estes días oiramos que estaba ben de auga, e que seica tiña bastante troita. Nunca vos fiedes da xente.

O río, a verdade estar, estaba ben. Ten moita zona de corrente na que botar a culleriña, e un par de xeitosas fervenzas. Estaba moi clariño, a pesar de chover prácticamente todo o día anterior, e bastante limpiño.

A tarde non comezaba ben. Non sei que carallo pasou, pero dous lances, duas culleriñas perdidas. Logo, un par de troitas escapadas. Se cando non tes a estrela de cara... A Rubén iballe un pouco millor. Colleu un par delas, y algunha que outra picadiña. Logo, chegamos á separación dos regatos e collimos polo da dereita, que normalmente ten máis auga que o da esquerda. Pouco millor nos foi.

Alí encontramos con outro troiteiro, bo rapaz polo que parecía. Fala que fala con él, que si o Toxo, que si unha troita de 2 kg do ano pasado de non sei quen, que si fulano dalle á cola de rata que nin dios... o típico.

Ó final: Rubén colleu 5 e eu 2. Pequenas, pero eso sí, ben feitiñas e cunha librea preciosa. Non teño fotos para mostrarvos, xa que da mala uva que tiña, olvidouseme de quitarlle fotos ás troitas. Pero vos prometo volver e traer algunha foto (e troita) para casa.

30-03-2007: río Tabeirós (A Estrada)

Velaiquí estamos outra vez para comentarvos a xornada de troitas.

Hoxe, venres 30 de marzo, ás 4 e media, recén comido tras saír de traballar do "locodromo" de Conxo (non vaiades pensar que son interno), decidín aproveitar a tarde pegándolle uns lances ó Tabeirós.

Para os que non o saibades, o Tabeirós é un afluente do Liñares pola marxe esquerda, que desemboca xusto na ponte dos muíños do Viso, xusto onda o límite superior do couto de Liñares. O río atravesa as aldeas de Vinseiro e Tabeirós. Trátase dun río estreito, igual ca parte superior do Liñares, no que os primeiros 500 metros abundan pequenas fervenzas e grandes rocas, lugares con grandes posibilidades de agochar troitas, e con grandes posibilidades de esvarar e caer de fuciños. O resto do río, coma os demais: correntes e pozas. Eso sí, abunda moita troita pequena, e algún que outro "zepelín". Vede as fotos do río:



Pos nada, coma vos dicía, despois de comer decidín matar o gusanillo no río, para ver se caía algunha que outra. A tarde non iba mal, xa que collín 5 xurelos en media hora. Logo, comezou a chover, e tamén o recital de troitas: unha tras doutra, iban coma tolas detrás da culleriña. Facía tempo que non collía tanta troita en tan pouco tempo. 22 troitas en 2 horas e media. Foto do prato cas troitas (da medida) que levei para casa. Meu pai púxose as botas. Medias: 26 cm, 21 cm, 20 cm, 18.5 cm, 18 cm, e 2 de 17.5 cm. Todas con culleriña Ranger de cobre, do nº 0.



Hai que dicir tamén que, cando parou de chover, apenas picaron, aínda que a grande de todo a collín ó final da tarde, despois da chuvia.

Conclusión: tarde perfecta de chuvia, con picadas intensas e seguidas. O río perfecto, moita corriente e bastante limpo. Algún que outro vertedoiro de electrodomésticos e moita silva.

24-07-2007: Couto de Negreira, rio Barcala

Coma ben vos dixen, a próxima entrada deste blog sería para comentarvos as aventuras que me ocorrerían no couto de Negreira, cos ríos Barcala e Albariño. Antes de comezar cas aventuras, vouvos falar acerca del.

O couto de Negreira está formado por dous ríos: o Barcala, río principal, e o Albariño. O primeiro deles, nado a 340 m. de altitude no monte Comado, trátase dun afluente do Tambre pola marxe dereita, cuns 19 Km de percorrido aproximadamente, que atravesa os municipios de A Baña e Negreira. O segundo deles, o Albariño, trátase dun afluente, que baixa dos Altos de Freixeiro, ata desembocar no Barcala. En total, o couto ten unha lonxitude de 8 km., e ten como límite inferior a ponte Vilachán (Barcala) e coma límite superior, as pontes de Rial (Barcala) e Triáns (Albariño). A principal especie piscícola e, como non, a troita, aínda que tamén habita o escalo.

Nesta tempada 2007, a cota de captura é de 10 pezas, sendo o mínimo 17 cm. Os días de pesca permitidos son tódolos días da semán, agás Luns (se non é festivo). Podedes expedir coutos en dous lugares: Casa Salvador, Negreira (981 88 53 12) e Bar Mezquita, Negreira (981 88 51 28).

Para chegar ó couto, basta con coller dirección Negreira, e alí ir cara o pazo. Colleredes un empedrado e uns 40 metros despóis, encontraredes unha ponte, que pasa por riba do Barcala. Se seguides a estrada 50 metros arriba dirección Muxía, colledes o primeiro desvío á dereita (e malo de coller, ten unha costa un pouco empinada), e chegades dereitiño á ponte Vilachán.

O couto non está mal, ó principio hai unhas zonas de correntes, áptas para as culleriñas e moscas. Logo, encontrámonos unha zona de pozas, para continuar con outra zona de correntes. Pasada unha presa grande, encontrámonos cun tramo bastante longo de poza (non a recomendo se estades á culleriña), e ó acabar este tramo aparece a desembocadura do Albariño, cunhas bonitas correntes. Seguindo polo Barcala arriba, atoparemos un refuxio de pescadores, cunha zona merendero, por se a alguén lle entra a fame. Pouco máis arriba subín, xa que o andado é un bo tramo para facer en 5-6 horiñas.

A continuación amósovos unhas instantáneas do río:

Ben, despois de describir o couto, cóntovos a miña experiencia nel. Como todo troiteiro que se precie, levantéime tempraniño, sobre as 6 e media da mañá. Marchei da casa ás 7 en punto, co fin de chegar ás 8 ó río. Despóis de cruzarme co radar da patrulla de Tráfico (espero que non chegue nada á casa), e unha chamada da natureza ó baño de gasolinera de Negreira, cheguei ó río.

Encontreime cun paisano recén chegado, o cal iba a miñoca. Mal asunto, xa que iba a ter que adiantalo ca culleriña. Logo de cambiarme, comecei o día. Tras unha picada, ós 20 minutos de comezar, saquei a primeira: unha bonita xouva de 15 cm. Algo é algo.

Despóis de sobrepasar as pozas, e ó troiteiro, collín a segunda do día: nin 12 cm. debía ter. Mal iba o día: non picaban ben, facía algo de frío, xa levaba dúas horas... non estaba moi convencido do día. Pero un nunca se rinde, e continuéi ca miña ilusión de coller máis.

Esta acabouse cando parei a tomar o bocata cuns paisanos cortando unhas árbores a carón do río, cerquiña da desembocadura do Albariño. Boa xente. Ata me ofrecían quintos de Estrella, pero millor non beber cando un está na labor.

Logo do bocata, atopeime un "especimen" de troiteiro. O típico borde que apenas fala, e contesta mal ás preguntas típicas de troitero: "qué, pican?", ou "levamos algo?". Espero que non lle pique unha troita nunca máis.

Pouco máis arriba, caeron a terceira e a cuarta do día: otras dúas xouvas, as últimas do día. Despois de 1 hora máis de pesca e mala ostia, decidín marchar. Sorte que tiven de encontrar a un señor que me levou de novo á ponte (agradézollo infinitamente, e sinto mancharlle o coche), porque xa non podía moito máis ca alma.

Xúntovos unha toma dun xurelo do Barcala:

Conclusión do couto: bo río, cunhas zonas de correntes excelentes. Iba un pouco cheo, pero conto que dentro duns meses estea en millores condicións, e que faga menos frío, que senón as troitas non se moven. Eso sí, un pouco sucio, xa que había algún que outro vertido onda a desembocadura do Albariño. Unha pena.

Nota: os textos e descripcións do couto foron sacadas do coleccionable de "Caza e pesca galega"

Comezo da tempada 2007

Voltamos de novo co inicio da tempada de pesca 2007!

Sí, xa está aquí. Por fin. É un momento que todo troiteiro espera. Durante a semana anterior, todos revisamos as canas, os carretes, compramos sedela e culleriñas, anzós, moscas, e esperamos ó sabado con esa ilusión que todo troiteiro ten. Esa ansia por botarse ó río, esas gañas de molla-la miñoca, da calzar ás botas de goma, de picarse cas silvas e ortigas... bótase de menos!

Quen non tivo nunca estos síntomas, entendo que non é troiteiro, ou que realmente non sabe qué é a pesca da troita. Só podo dicir que, o que realmente lle gusta, o que realmente ó vive, sabe perfectamente qué son os días previos o inicio da tempada.

Tan pretiño estaba o día, que unha semana antes comecei a comprar material: sedela Fendreel do 0.16, culleriñas Ranger de cobre e douradas dos nº 0 e 0.5, e como non, unha preciosa cana Shimano de 1.80, lixeriña como ten que ser. O carrete, pois xa o tiña, un regalo de cumpreanos que me fixeron Rubén e mais Nuñez.

Todo listo. Agora, o que falta é decidir o sitio ó que ir o primeiro día. Despois de cavilar durante varios días con Rubén se ibamos a un sitio ou o outro, decidimos ir ó Viso, xusto no límite superior do couto de Ponte Liñares, nos muíños de Penide.

Trátase dun río pequeno, estreito, con moita troita pequena, e ás veces, con algunha que outra sorpresa. Para comezar a tempada, non está mal, tendo en conta que o ano pasado portouse de maravilla. Alá fomos os dous. Chegamos ás 8 da mañá, xa de día. Por certo, día nuboso, que non despexou ata as 11 e media aproximadamente. Cambiamonos, e ó río!

O día comezada ben. Nos primeiros lances, un par de picadas a cada un. Non está mal. E comezamos a encontrar outros troiteiros, uns amables, e outros avinagrados. Ten que haber de todo no mundo. Seguimos hacia arriba, pero o día parecía non ir moi ben.

Ó pasar a ponte nova da estrada, empezou a millorar. Primeiro un, logo o outro. Un par de pequenas fario que alegraban a mañá. Xurelos, pero polo menos estabamos estrenados. Non foi ata chegar á zona dos muiños cando comezamos a pillar ben. Igoal ca antes: un unha, outro outra. Así ata chegar ó tramo alto do regato da dereita (o río divídese en dous regatos na súa zona alta).
Alí acabouse o día, non por desexo propio, senón porque rompín a cana. Sí, maravilla de cana, e co punteiro na mán. Nese momento, levabamos eu 7 e o outro 8, case todas ca Ranger de cobre do 0. Non hai queixa.

Mellor ir recollendo, polo que fomos pola estrada. Menuda camiñata! 30 minutos de camiño, recén saído o sol, e cas botas altas ata o peito. Menos mal que un pensa en todo e leva auga para cando mais se necesita.

Móstrovos a continuación unha fotografía tomada neste fructuoso día. Nela está o redactor deste blog recén sacado un dos 7 xurelos do día. Premio ó que sexa capaz de localizar a troita:

Ó próximo día, toca couto en Negreira. Ireivos informando!