Moja włosowa historia

Moje włosy od zawsze były długie. Mój Tata  powtarzał mi, że długie włosy są piękne. Jako dziecko nie mogłam ich ściąć (dopiero po I Komunii Św.) i szczerze ich nienawidziłam! Inne dziewczynki miały krótkie piękne fryzury, a ja zawsze miałam zapleciony warkocz... Bo co zrobić z włosami sięgającymi do połowy uda? Przyznam szczerze, że dopiero niedawno doceniłam to, że rodzice uświadomili mi, że długie włosy są piękne. Ale do głowy wchodziło mi to opornie...


Jakość zdjęć jest niestety słaba... nie posiadam lepszych, które obrazują moje włosy.

Od dziecka miałam gęstą czuprynkę :)

Tu włosy w wieku troszkę ponad 6 lat:

2 dni po I Komunii Św. poleciałam jak na skrzydłach do fryzjera. Ścięłam włosy na boba. Kucyk długich, zdrowych i pięknych włosów miałam przez wiele lat na pamiątkę. Nie powiem, byłam bardzo szczęśliwa mogąc nosić krótką fryzurkę! Gdy szłam do I Komunii Św. to moje włosy sięgały połowy uda. Nie mogę znaleźć zdjęcia, ale gdy tylko odnajdę to uzupełnię o nie moją włosową historię. Włosy były zdrowe, proste i lśniące.

9 lat- dwa dni po I Komunii Św.

Wakacje, 9 lat- włosy spokojnie odrastają

Włosy żyły własnym życiem aż w 5-tej klasie podstawówki ponownie je ścięłam. Tym razem jeszcze krócej niż w drugiej klasie.

11 lat, drugie radykalne ścięcie

Potem włosy rosły , a ja nic z nimi nie robiłam. Były dość gładkie i lśniące. 

1 klasa Gimnazjum:

Tu zaczyna się moja przygoda z prostownicą ;) Czupryna zaczynała się puszyć, włosy stawały się coraz bardziej szorstkie.  Zdjęcie z Komunii mojej Siostry. Włosy wyprostowane.

3 klasa gimnazjum:

Moje włosy nadal rosły, przed maturą pocieniowałam włosy dość mocno i ścięłam do łopatek. Spowodowane to było olbrzymim ich wypadaniem  i wielkim osłabieniem niewłaściwą dietą. Włosy wypadały po prostu garściami więc było to jedyne wyjście... Były okropnie przerzedzone, słabe i matowe. Wypadła mi połowa włosów. (Wykończyłam je niezdrową dietą).

3 klasa liceum, włosy ścięte podczas matur

Odrastające włosy. Widać jakie są matowe i suche. Były w okropnej kondycji...

Często bawiłam się w robienie grzywki, później tego żałowałam i zapuszczałam. Ale po pewnym czasie znów do głowy wpadał mi pomysł, by zrobić jednak grzywkę...

Dwa lata temu umyłam włosy szamponem koloryzującym do 6 myć w odcieniu rudym. Kolor wyszedł bardzo ładny, ale jak można się domyślić stopniowo znikał z moich włosów... Nigdy nie farbowałąm włosów farbami, za to na głowie miałam w swoim życiu bardzo ciemny brąz, jasny brąz i rudy. 

Tu włosy po rudej szamponetce, kolor już mocno zmyty

Moje włosy przed włosomaniactwem były często prostowane, bo nie mogłam znieść puchu, który ciągle mi się tworzył na głowie...

Tutaj włosy wyprostowane

Trudne początki włosomaniactwa, włosy bez prostownicy, widać jak były zniszczone i zaniedbane... Ten puch...

A tak wyglądają obecnie, po 1,5 miesiąca pielęgnacji :) Ich stan się poprawił, ale przede mną jeszcze daleka droga.

Ale najważniejsze, że zaczęłam świadomą pielęgnację! :)

Nie odzyskałam niestety ilości włosów, którą miałam kiedyś. Włosy są obecnie mocne i zdrowe, ale nie są już gęste... Licze na to, że to się zmieni! :)