ΔΟΞΑΖΩ Τ' ΟΝΟΜΑ ΣΑΣ ΥΨΗΛΟΤΑΤΟΙ...

Δοξάζω τ' ὄνομά σας, Ὑψηλότατοι,

καὶ δοῦλος σας πιστὸς τὸ γόνυ κλίνω

άφ’οὗ ἐν συνειδήσει καὶ πραότητι

μοῦ δόθηκε τὸ χάρισμα ἐκεῖνο:

τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σας τὰ θαυμάσια

μὲ λόγους λυρικοὺς νὰ μεγαλύνω,

σὲ κήπους σὲ ναοὺς καὶ σὲ γυμνάσια

θὰ πλέκω τὸ στεφάνι σας μὲ κρίνο.

Γνωρίζω ἡ σοφία σας πὼς ἄπειρη

κι ἰσόθεη τὰ πάντα περικλείει

καὶ τώρα σὲ καιροὺς ποὺ τέχνη ἀνάπηρη

ἀρχαῖα καθεστῶτα καταλύει

μικρὸν ἐμέ, ἐγκώμια περήφανα

 Ἀνάγκη πὼς ὀφείλω μοῦ μηνύει

γι' αὐτὸ καὶ τοὺς χρησμοὺς σὲ στίχους ὕφανα

ν'  ἀκούγωνται στὰ ὦτα σας οἰκεῖοι.

Τοὺς χρόνους σας ὑμνῶ ποὺ ἐλεήθηκα,

στερνοὶ τοῦ πεπρωμένου κληρονόμοι,

ἀπ' ὅση ἱστορία κι ἂν διανύθηκα

σὲ Μέμφιδα, Ἐκβάτανα καὶ Ῥώμη,

στὶς Σάρδεις στὴ Σιὼν καὶ στὰ Γαυγάμηλα

τῆς δάφνης ποὺ σᾶς τύλιξε τὴν κόμη

γιὰ δόξης πεπραγμένα ἀπαράμιλλα

τὸν ἔπαινο γλυκαίνομαι ἀκόμη.

Στ’ἀπέραντα ποὺ ἱδρύσατε βασίλεια

ὑπάκους ὑπήκοος γιὰ πάντα

 θὰ εὐφραίνωμαι μονάχα μὲ κειμήλια

τὰ πρότερα θυμούμενος συμβάντα.

Στὸ ξίφος θὰ ὑποτάσσωμαι, στὴν σάρισα∙ 

ἐμένα μοῦ ἀρκεῖ μία λεζάντα,

μιὰ λέξι ἀπ’τὶς τόσες ποὺ σᾶς χάρισα

στὸ βάθρο κάποιου ἔφιππου ἀνδριάντα.

Γιὰ ὅ,τι παραλείψατε ἢ πράξατε

καθένας σας,  σὰν ἔσχατος  Σωτῆρας,

γιὰ ὅσα καὶ δωρίσατε κι ἁρπάξατε

χρωστῶ εὐγνωμοσύνη ὡς τὸ γῆρας.

Δοξάζω τὸν αἰῶνα σας, Εἰδήμονες,

σπορεῖς τῆς εἱμαρμένης καὶ τῆς μοίρας

μὲ ὕμνους στροφικοὺς καὶ χρυσορρήμονες,

τῆς φόρμιγγας τὸ χάδι καὶ τῆς λύρας.

Ἐσεῖς, καὶ μόνο ἐσεῖς, ἀδιαπέραστοι,

πιὸ συμπαγεῖς ἀπ' ὅσο τὸ ἀτσάλι,

τῆς νύχτας ἡγεμόνες ἀξιέραστοι

τῆς μέρας στρατηλάτες πιὸ μεγάλοι,

ἐσεῖς, ποὺ τὰ οὐράνια καὶ γήινα

ἑνώσατε στὴν ἴδια σφαῖρα πάλι

κι ἁπλώσατε τὰ χέρια σας τὰ δρύινα

ἐπάνω ἀπὸ τοῦ κόσμου τὴν κραιπάλη,

ἐσεῖς, ὧ ναί, οἱ πάντοτε ἀκέραιοι

καὶ πάντοτε φρουροὶ τῆς ἁρμονίας

ἐλπίδα οἰκοδομήσατε πιὸ στέρεη

πατέρες μιᾶς καινούργιας τυραννίας

ἐράσμιας, ποθητῆς καὶ ἀτελεύτητης

ποὺ δώσατε τὴν ὤθησι τῆς βίας

-ἐν ὅσῳ κυτταζόταν στὸν καθρέφτη της-

στὸ μέγα ἐκκρεμὲς τῆς Ἱστορίας.

Χαρίστε μου κι ἐμένα οἰκοδόμημα

ἀπόμερο καὶ ἄβατο στὰ πλήθη

θυσίες νὰ τελῶ κατὰ τὰ νόμιμα

κι ἀρχαῖα  τῶν προγόνων μου τὰ ἤθη

κι ἀφῆστε μου μεγάλη τὴν ἀπόστασι

ποὺ πάντα μεταξύ μας ἐτηρήθη,

τὴν θεία σας ὑπόσχομαι ὑπόστασι

ποτέ της νὰ μὴ νέμεται ἡ λήθη.

ΑΑΡΩΝ ΜΝΗΣΙΒΙΑΔΗΣ