μετά... δεν έμεινε κανείς!

Έγραψα λίγες ημέρες πριν για την Agatha Christie.

Με αφορμή την ανάρτηση αυτή για  την αξιοσέβαστη κυρία και πολύ σημαντική συγγραφέα της αστυνομικής λογοτεχνίας, σκέφτηκα να παρουσιάσω ένα από τα έργα της.

Θα γράψω λοιπόν για το And Then There Were None που σε ελεύθερη μετάφραση στη γλώσσα μας, είναι ο τίτλος της ανάρτησης. (το πρωτότυπο εξώφυλλο του βιβλίου στη φωτό αριστερά).

Το έργο διαδραματίζεται στη Νότια Αγγλία στην κομητεία του Ντέβον στην περιοχή της Κορνουάλης.

Εκεί τοποθετεί η φαντασία της συγγραφέως, ένα ανύπαρκτο στην πραγματικότητα νησί, "το νησί του Ινδιάνου".

Δέκα άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους και χωρίς φαινομενικά να έχουν κανένα κοινό σημείο , ξεκινούν υπακούοντας ή ακολουθώντας αν προτιμάτε μια πρόσκληση και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, από το Λονδίνο, από το σταθμό στο Πάτινγκτον και θα συναντηθούν σ' αυτό το περίεργο και απομονωμένο νησάκι.

Οι μυημένοι στην Agatha Christie, έχετε σίγουρα καταλάβει πως μιλάω ή μάλλον γράφω για τη νουβέλα της, "δέκα μικροί νέγροι".

Αυτός ο τίτλος δόθηκε στο έργο της, ΜΟΝΟ στην Ελλάδα, για λόγους ίσως εμπορικότητας. (Εννοώ πως ίσως οι μεταφραστές του έργου θεώρησαν πως αυτός ο τίτλος θα "πουλούσε" περισσότερο από το "δέκα μικροί Ινδιάνοι" που ήταν ο ξενόγλωσσος τίτλος του έργου αυτού -που άλλαξε από τον αρχικό του τίτλο που αναφέρω στην αρχή, -And Then There Were None - όταν αποφασίστηκε να γυριστεί σε κινηματογραφική ταινία - (σημείωση: έχει "γυριστεί" σε ταινία από την πρώτη φορά μέχρι σήμερα, τουλάχιστον 5 φορές, ενώ έχει "ανέβει" στο θεατρικό σανίδι, από περισσότερους από 50 θιάσους. Αυτονόητα λοιπόν καταλαβαίνουμε, πως πρόκειται για ένα πολύ διάσημο και πολύ αγαπημένο στο κοινό έργο).
Δεξιά στη φωτό, το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης στα Ελληνικά από τις εκδόσεις "Λυχνάρι"

για το έργο

Ίσως...

το καλύτερο, σίγουρα ένα από τα πιο διάσημα, αλλά και ένα από τα σκοτεινότερα (μαζί με την "ποντικοπαγίδα – mousetrap"),  μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι, γραμμένο το 1965.
Πρόκειται για μια ιστορία,  που αποδίδεται από την συγγραφέα με ένα σταθερά αυξανόμενης έντασης ρυθμό ο οποίος υποβοηθάει με την σειρά του στην σταδιακή και αριστοτεχνική ανάπτυξη της ίντριγκας και της αγωνίας. 

Η λογοτεχνική γραφή του έργου και η λεπτομερής σκιαγράφηση των χαρακτήρων βάζουν με την μια τον θεατή στο παιχνίδι της ανακάλυψης του δολοφόνου και τον κρατάνε σε ένταση μέχρι  την λύση του μυστηρίου. 

Οι εμβόλιμες συγγραφικές σφήνες φλεγματικού-αγγλικού μαύρου χιούμορ, λειτουργούν αποφορτιστικά για τον θεατή.
Ένα έργο της Αγκάθα Κρίστι, που έλκει την καταγωγή του, κατευθείαν από τον  Χίτσκοκ.

σημείωση: το έργο έχει αναφερθεί όταν "ανέβηκε" για πρώτη φορά στο θέατρο με τον αρχικό  τίτλο που είχε το βιβλίο.

το story

Δέκα άνθρωποι διαφορετικής κοινωνικής προέλευσης βρίσκονται συγκεντρωμένοι στο σπίτι ενός πλουσίου, το οποίο βρίσκεται απομονωμένο στην κορυφή ενός λόφου σε ένα απομονωμένο νησί. Στην πορεία διαπιστώνουν, πως κανείς τους δεν γνωρίζει τον οικοδεσπότη, ο οποίος παραδόξως δεν βρίσκεται εκεί. 

Αντίθετα τους ειδοποιεί, πως θα φτάσει την επομένη.
Το προσωπικό έχει τις κατάλληλες οδηγίες για να τους φροντίσει και να τους περιποιηθεί, όπως αρμόζει.

Θα βρεθούν κατηγορούμενοι για εγκλήματα που ένας άγνωστος και αόρατος κατήγορος έχει ανασύρει από το παρελθόν τους. 
Μια βάρκα που πρόκειται να φτάσει και δεν έρχεται ποτέ.
Δέκα μικρά αγαλματίδια Ινδιάνων και ένα τραγουδάκι.
Οι επισκέπτες, ο ένας μετά τον άλλον εξουδετερώνονται.  

Μετά από κάθε θάνατο, εξαφανίζεται ένα από τα αγαλματίδια.

Από ποιον; Για ποιον λόγο; Ποιο ανομολόγητο μυστικό κρύβει το σπίτι;  

Είναι πράγματι ένοχοι που έχουν γλυτώσει την τιμωρία;

Και όταν μείνουν οι δυο τελευταίοι… ποιος θα νικήσει;

Φυσικά οι φίλοι της Θεατρικής μας ομάδας, έχετε ήδη καταλάβει πως κάθομαι και τα γράφω όλα αυτά για να παρουσιάσω την καινούρια δουλειά που ετοιμάζουμε.

Πράγματι λοιπόν, για φέτος επιλέξαμε ένα καινούριο είδος.

Μυστήριο!!!

γιατί όμως Αγκάθα Κρίστι;

Γιατί νομίζω πως είναι μια καλή στιγμή για να αλλάξουμε ύφος και είδος.
Ασχοληθήκαμε τα προηγούμενα χρόνια, με ομολογημένη επιτυχία, με το λαϊκό δρώμενο και την παράδοση. Ασχοληθήκαμε με τα μίση και τα πάθη των ανθρώπων. Τα δικά μας δηλαδή.
Καταραστήκαμε, μέσα από τους χαρακτήρες των έργων μας, και αναστήσαμε νεκρούς (το τραγούδι του νεκρού αδελφού), εκδικηθήκαμε ένοχες μάνες, για θανάτους βασιλιάδων και γονιών, σκοτώνοντάς τες, και ξεπλύναμε ντροπές (Αισχύλου Χοηφόρες). Σκοτώσαμε δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα μικρά κορίτσια και παραδώσαμε τη Φόνισσα τους στην αυτοτιμωρία της (η Φόνισσα – Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη).
Μέσα από άλλα αυτά αποκτήσαμε εμπειρίες και γνώσεις όλοι μας, που κορυφώθηκαν στην περσινή μας "Φόνισσα".
Μετά όμως απ’ όλα αυτά, έρχεται η στιγμή να αλλάξεις είδος, γιατί υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να επαναληφθείς.

Μυστήριο λοιπόν για φέτος.
Αστυνομικό "θρίλερ" 

Και ποιος είναι καλύτερος στο είδος από την Αγκάθα Κρίστι;
Εύκολη η απάντηση αν ίσως αφαιρέσουμε τον Άλφρεντ Χίτσοκ.
… ΚΑΝΕΙΣ!!!

Αυτά προς το παρόν.

Θα σας ενημερώνω τακτικά από τούδε και εφεξής για τα τεκταινόμενα και την πρόοδό μας.

Ήδη είμαστε στον δεύτερο μήνα της προετοιμασίας και η ομάδα βρίσκει σιγά-σιγά το ρυθμό της.

Προσδιορίζουμε την πρεμιέρα μας, αμέσως μετά του Ντολμά, στο πρώτο 15νθήμερο του Μάρτη, ενώ εκτός των δύο παραστάσεων στο Αιτωλικό, ήδη "παίζουν" δυό ακόμα.

Θα τα ξαναπούμε οπωσδήποτε πολλές φορές μέχρι τότε.

σημ1. για τους πονηρούς (με την καλή έννοια) που θα ανατρέξετε στο youtube ή στη βιβλιοθήκη σας για να δείτε ποιος είναι ο δολοφόνος, σας ενημερώνω για το εξής: μην το κάνετε, σας περιμένουν εκπλήξεις.

σημ2. για τους 4 συνήθεις μικρόψυχους ζηλιάρηδες: μην μπείτε στον κόπο να αρχίσετε τα βλακώδη σχόλιά σας, ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ!!!