Ανεβάζεις ταχύτητα εκεί γύρω στην πρωτοχρονιά, νέος χρόνος, νέα δεδομένα, νέα αρχή και φεύγεις με χίλια ώστε να περάσει όμορφα ο χειμώνας, για να αλλάξεις ρότα σε λίγους μήνες, πέφτοντας κεραυνοβόλα επάνω στην Άνοιξη με ό,τι ακολουθεί αυτό. Επιμηκύνονται οι μέρες και όλο αυτό το φως, που ακουλουθεί τις βροχερές μέρες, εμφυτεύει στο νου διάθεση για μεγάλους περιπάτους. Οι μεγαλοβδομάδες μόνο με γαλήνη ψυχής και ηρεμία μπορούν να ξεπεραστούν. Ψυχική ανάγκη το αγκάλιασμα με τη φύση. Ίσως και μια προσ/ευχή, μικρή όσο τρεις λέξεις μα τόσο σημαντική. Κρατώντας ίσως μια δέσμη αναμένα κεριά στην μια παλάμη. Στην άλλη λουλούδια μαζεμένα από τους αγρούς. Χρυσαλοφούρφουρα, παπαρούνες, μαργαρίτες, χαμομήλια! Κι ένα κλαδί από εκείνο το δέντρο με τα μωβ άνθη σαν της πασχαλιάς που ήταν δικό του κι ας μη τον ξέρει.
Ακολούθησα σήμερα την ποιητική σου διάθεση σε αυτό σου εδώ το θέμα. Είναι τρυφερή, λεπτή, όμορφη. Σαν να λούστηκε από το φως της Άνοιξης που προσπαθεί να κερδίσει χρόνο μέσα σε ένα ασταθές περιβάλλον. Καλή Μεγαλοβδομάδα Στέλλα μου.
ReplyDeleteευχαριστώ Γιάννη με τα βαθιά σου συναισθήματα, επίσης!
DeleteΒαθύς ο χώρος της ψυχής ανεξερεύνητος, ακολουθεί τους βηματισμούς της καρδιάς και συνδυάζει όμορφα το γήινο με το ουράνιο, μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο υπακούοντας σε μια παρόρμηση εσωτερική σαν «ψυχική ανάγκη να αγκαλιάσει τη φύση» Ίσως είναι αυτό που θέλγει και συγκινεί, και γω δεν θα διαφωνήσω. Στο συναίσθημα βρίσκεται η ουσία.
ReplyDeleteΝα είσαι καλά Στέλλα μου!
ευχαριστώ Αννίκα μου, σε φιλώ!
DeleteΜπορεί να με εξορίσει κάποιος σ΄αυτό το ροζ σπίτι; παρέα με τις πασχαλιές, τις παπαρούνες και τα χαμομήλια.... Χωρίς φωνή ανθρώπου γύρω μου!! και να 'ναι Μεγαλοβδομάδα, και να μην "τρέχω να προλάβω" παρά μόνο να σκέφτομαι, να γαληνεύω, να κατανοώ τα Πάθη...
ReplyDeleteΧρόνια Πολλά Στέλλα μου, καθυστερημένα, καθώς από κάποια απροσεξία μου σ' "έχασα" !! Διάβασα πρώτα αυτή σου την ανάρτηση όχι για να κρατήσω χρονολογική σειρά αλλά γιατί με έθελξε το ροζ σπίτι!! Σε φιλώ :-)