Xρονικά της Θεσσαλονίκης

Από αυτούς που ονειρεύονται να γίνουν συγγραφείς, πόσοι και πόσοι να έχουν γυρίσει σπίτι τους τη νύχτα ανακουφισμένοι μόνο με τη σκέψη πως, ό,τι κι αν γίνει, ό,τι και να τους συμβεί, αυτό δύναται να εκβάσει σε γραπτό κείμενο; Πόσοι να έχουν κατηφορίσει τους δρόμους της Θεσσαλονίκης, απογοητεύμενοι, κουρασμένοι, μα παρηγορημένοι στην ιδέα ότι θα γράψουν;

Έτσι κι απόψε, που μες στη θολούρα μιας νύχτας παλιών φίλων, μαραζωμένη η περιοχή της Ροτόντα, πόσο φθαρμένες μου φάνηκαν οι πολιτικές φιλοδοξίες, και κούφιες, και κυρίως κούφια από περιεχόμενο η κουβέντα στην παρέα, ονειρεύτηκα μια σειρά από δοκίμια που θα μου εξηγούν τον κόσμο κι εμένα σ'αυτόν.

Όχι όμως πως το γράψιμο θα σε προστατεύσει. Το αντίθετο. Το γράψιμο θέλει χαλκέντερους χαρακτήρες. Διότι το όνειρο της γραφής από την πραγματοποίηση ακόμη και μίας μόνο φράσης απέχει χιλιόμετρα - και σ'αυτήν την απόσταση γαλουχείται ανελέητα κι ακατάπαυστα ο άνθρωπος που ελπίζει στην παρηγοριά της γραφής. Αυτό είναι το κόστος της μεγάλης παρηγοριάς της.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Αν κάτι δεν έχει αλλάξει στην προσωπική μου σκηνοθεσία της Θεσσαλονίκης, είναι η διάψευση κάποια βράδια, σε παρέες που μιλάνε χωρίς να λένε τίποτα.

And never, never leave the town. [Χαρτιά των Εορτών]

Γράμματα και γραφές παντού πάνω στον ιστό της πόλης. Όπως το λέει ο Joyce, signatures of all things I'm here to read. Κι η ζωή μας ένα κείμενο που γράφεται και ξαναγράφεται, τόσο χαρτί πρώτη φορά μου φαίνεται χαρούμενο κι υποσχόμενο - όχι πια μάταιο, παραπαίον... Μια φωτεινή Κυριακή βόλτα στην πόλη.

Πρώτη φορά συνειδητοποιώ ότι θα αφήσω πίσω μου εκατό τετράδια και τετραδιάκια. Ημερολόγια, σημειωμένες ατζέντες, τρυπημένοι ημεροδείκτες, χιουμοριστικά αφιερωμένες χαρτοπετσέτες, ανοιγμένοι φάκελοι, σπιράλ με ραδιοφωνικές εκφωνήσεις και λίστες μουσικής. Έτσι κάνουν οι άνθρωποι; Θέλουν να γράψουν πάνω στο χαρτί όπως ταγκάρουν παντού την πόλη κι αφισοκολλούν αφίσες για σεμινάρια πάνω σε αφίσες για τσίρκο. Κολάζ του Braque και ντεκολάζ του Wolf Vostell. Οι πρόγονοί μου έτσι έκαναν; Γιατί δεν έχω βρει τεκμήρια; Λες να χάθηκαν τα δικά τους χαρτιά; Το ποίημα του Εμπερίκου, Χαρτιά των Εορτών. Τα δικά μου τι αξία θα έχουν για τα εγγόνια μου - αν ποτέ αποκτήσω παιδιά κι εγγόνια...

To αίνιγμα της επιστροφής

Xρυσή ώρα στη Θεσσαλονίκη την περασμένη βδομάδα 

Η ιστορία μου θα εκτυλισσόταν στην κλασική εποχή, στη Μεσόγειο. Ο αφηγητής θα έγραφε απλά, χωρίς καμιά προσπάθεια για ύφος εποχής ή ιστορική εξήγηση της εποχής του. Θα έφτανε - για έναν λόγο που μου μένει να βρω - σ'αυτό το κλασικό λιμάνι με τους τοίχους και τις πύλες σαν φτιαγμένες από κομμένο χαρτόνι. Θα προσπερνούσε αυτές τις δυο βουβές φιγούρες στην προκυμαία. Θα περνούσε από την ησυχία και την ερημιά, αυτό το κενό, μέσα σε μια πύλη ή πόρτα. Θα έμπαινε μέσα εκεί και θα τον κατάπινε η ζωή κι ο θόρυβος μιας πόλης γεμάτη από κόσμο (φανταζόμουν κάτι σαν τη σκηνή μιας λαϊκής αγοράς στην Ινδία).

Το Αίνιγμα της Άφιξης, Β.Σ. Ναιπόλ (μετάφραση, δόλια, δική μου)

Πάνθηρες

To βράδυ

​Ονειρεύτηκα την περιοχή της μελαγχολίας: ήταν το οικοδομικό τετράγωνο Καστριτσίου - Αγίας Σοφίας - Εγνατίας.

Κι ήταν ένας άδειος χώρος. Πίσω από τα διαχωριστικά, έργα του μετρό σκάβαν το έδαφος. 

Στο φαρμακείο του Πεντζίκη τα μπουκαλάκια, τα βάζα κι ο φαρμακευτικός ζυγός βρίσκονταν κλεισμένα στη ξύλινη προθήκη. Αυτό το φαρμακείο είναι ένα μικρό μουσείο. Μικρό μουσείο.

Στη βιτρίνα του Μπονατσέρο μία λυπημένη γυναίκα πέρασε κι ηχώ ραδιοφωνικών εκπομπών.

Να μπορούσα να δω την κάτοψη της πόλης... Μα να'ναι αυτό το όνειρο; 

Ευχή ανύψωσης. Ένας χάρτης πραγμάτων που δεν μπορείς να ξεχάσεις.

Συναντήσεις αυτές τις γιορτές

23 Δ. 2017, Θεσσαλονίκη (πλατεία Αριστοτέλους)

Αν ξαφνικά μου πουν πως οι πόλεις είναι όντα άψυχα, δεν θα το πιστέψω. Ένα φως καθαρό, υπέροχο, διαλύει την παγωνιά. Έφτασα παραλιακά χωρίς να κρυώσω, παρά τo βοριαδάκι. Τέσσερις κυρίες που μιλούν μια γλώσσα που μοιάζει με γεωργιανά ήρθαν και  κάθισαν δίπλα μου στο παγκάκι. Καπνίζουν. Φορούν ρούχα λίγο πιο καλά. Διαβάζουν τις ταμπέλες στο απέναντι κτίριο: Φροντιστήριο. Έχουν στηθεί καστανάδες και μαλλί της γριάς. Και μια μακρόστενη τέντα που γράφει Απόδραση στους Παγετώνες. 

Το αίνιγμα της επιστροφής: παλιά τετράδια, φωτογραφίες σε φακέλους, φωτογραφίες σε άλμπουμ, το δωμάτιό μου που βαραίνει με πράγματα παλιά, έγγραφα. Ο χρόνος που γίνεται αίφνης ψηλαφητός. Συσσωρεύεται σε μια γωνιά σαν τη σκόνη. Τόσο απλά, κοινά.

Νέοι που ζουν με τους γονείς τους, φορούν τη σάκα που έμεινε από το λύκειο, αυτοκίνητα από κοινού, αγόρια που μεγαλώνουν. Από τις σπουδές γυρνούν στο πατρικό. Λογιών λογιών επιστροφές κι όμως μία.

Ελατάκι που στερέωσαν στην πλατεία (ο Τσέχωφ για τα έλατα στον Βάνκα: "Τα νεαρά έλατα, σκεπασμένα με πάγο, στέκονταν ακίνητα, περιμένοντας να δουν ποιο θα πέθαινε".)Προσπαθώ να κοιτάξω καλά, να παρατηρήσω, να επωφεληθώ από το βλέμμα που'χει ξεσυνηθίσει. Να καταλάβω κάτι περισσότερο για τον τόπο που αλλάζει. 

Σκονίστηκαν κι άλλο οι πράσινες τέντες. 

Στον γερανό στο λιμάνι κρέμασαν μια ελληνική σημαία. Φαίνεται ωραίο το λιμάνι μας.

Να παρατηρήσεις, να δεις, να πεις απλά...

Ξαφνικά πείνασα. Σου ανοίγει την όρεξη ο γυρισμός.

Να πεις απλά.

Μου άνοιξε η όρεξη, ναι.

"Μεταφορές - μετακομίσεις Ακύλας Τσάνταλης"

Signatures of all things I'm here to read.

Θεσσαλονίκη - Δουβλίνο

Το πνεύμα μιας πόλης που όλο θα διαφεύγει...

Ίσως ο χαρακτήρας, θα νόμιζε κανείς, solidifies on the waterfront, όταν φτάνει στο παραλιακό όριο.

Κοιτάζω προς τα πάνω, ανάμεσα στα κτίρια του Eμπράρ και του Ποζέλι, εκεί που η πόλη σκαρφαλώνει. Πρέπει να δεις τόσο ώσπου να σου φανερωθούν κι αυτά που καταργήθηκαν. Που αποκόπηκαν.

Κι αυτά που πέρασαν. Η σκόνη, τα μικροσωματίδια που έμειναν απ'όσους πέρασαν.

Volta

Τα ονομάζουν "blues της Κυριακής". Αυτά τα ανεξήγητα που συμβαίνουν μόλις το μεσημέρι αρχίζει να φεύγει. Η λεωφόρος Magenta. Η ηθοποιός υποδύεται μια Αλγερινή μέλλουσα νύφη που χορεύει στο άδειο souk bar. Χίλιες και μία νύχτες: να μην ξημέρωνε. Το απαραίτητο σινεμά. Magenta chaussures, magenta color imprimerie, magenta assurance, rodes de soirée magenta. Τα μαγαζιά της λεωφόρου έχουν χωρίς εξαίρεση δανειστεί το χρώμα για όνομα. Volta querido. Η ηθοποιός μού θύμισε τη Reem και μου θύμισε εμένα. Η αίθουσα ήταν φίσκα. Και το βράδυ το ραδιόφωνο μιλάει για τον Baden Powell. 

Διέσχισε την δυτική πλευρά με τα πόδια. Οι μεγάλες λεωφόροι. 

Φλυαρίες του Ελληνίς

L'inferno dei viventi non è qualcosa che sarà; se ce n’è uno è quello che è già qui, l'inferno che abitiamo tutti i giorni, che formiamo stando insieme. Due modi ci sono per non soffrirne. Il primo riesce facile a molti: accettare l'inferno e diventarne parte fino al punto di non vederlo più. Il secondo è rischioso ed esige attenzione e apprendimento continui: cercare e saper riconoscere chi e che cosa, in mezzo all'inferno, non è inferno e farlo durare e dargli spazio.

Italo Calvino, Le città invisibili, 1972 

Η κόλαση της ύπαρξης δεν είναι κάτι που θα συμβεί: αν υπάρχει μια κόλαση, είναι αυτή που συμβαίνει ήδη, η κόλαση στην οποία ζούμε κάθε μέρα, την οποία φτιάχνουμε ζώντας όλοι μαζί. Υπάρχουν δυο τρόποι ν'αποδράσεις και να μην υποφέρεις. Ο πρώτος είναι εύκολος για πολλούς: να δεχτείς την κόλαση και να γίνεις μέρος της τόσο που πια να μην μπορείς να την δεις. Ο δεύτερος τρόπος είναι ριψοκίνδυνος και ζητά συνεχή επαγρύπνηση και μαθητεία: να ψάχνεις και να μπορείς ν'αναγνωρίσεις ποιος και τι, στη μέση αυτής της κόλασης, δεν είναι κόλαση, και να τους κάνεις να αντέξουν και να τους δώσεις χώρο. 

Μία δουλειά που θα μου άρεζε να κάνω είναι να φτιάχνω λίστες τραγουδιών και να τις μοιράζω, σε στικάκια ή CD, σε μέρη και μαγαζιά της πόλης. Για παράδειγμα, στο Ελληνίς, μέχρι να ξεκινήσει η ταινία, θέλουν οι άνθρωποι να παίζουν κομμάτια σαν 'χαλί', που λένε. Έπαιζαν την Κυριακή μια δύστυχη παιδική μελωδία από τον Τιτανικό. Θα ήθελα να τους φτιάξω ένα δισκάκι και να τους το δώσω την επόμενη φορά. Στο ταμείο πληρώνοντας το εισιτήριο. Γιατί να μην το δεχτούν; Θα βάλω μέσα: Fayrouz, Mikael Tariverdiev, λίγο Erkin Koray να γουστάρουμε, Ben Webster, Beth Carvalho. Όπως τα βάζει ο Παρασχόπουλος στο ραδιόφωνο, "είδη", όπως τα λένε, φαινομενικά μακριά το ένα από τ΄άλλο (γεωγραφίες). Κι ίσως οι κυρίες έτσι ν'ακούσουν, για λίγο, να κοντοσταθεί η ψιλόλιγνη κοπέλα που περιμένει τη φίλη της κι απλώνει τα πόδια της στα χαλίκια και τα θαυμάζει όχι χωρίς λύπη για το καλοκαίρι που'ναι μικρό, κάτι να θροΐσει στον ωραίο με τα μαύρα μούσια που'χει βαρεθεί μες στη ζέστη της πόλης κι ο πύργος του ΟΤΕ από πάνω σαν να τον πλακώνει. Όλα στο μυαλό του είναι. Έτσι κι αλλιώς ξεχνάει.

Μας ανήκει η πόλη... Γιατί το ξεχνάμε; Γιατί μας το κάνουν αυτό οι φίλοι που γίναν ξένοι;

File d'attente

 Είδε κάτι που εκείνη την στιγμή τής έμοιαξε σαν τη μεγαλύτερη αδικία. Περίμενε στην ουρά για μια έκθεση. Ήταν αργία. Η ουρά ήταν μεγάλη. Προφανώς πολύς κόσμος διάλεξε να δει την έκθεση ανήμερα, ειδικά αφού τα περισσότερα μουσεία ήταν κλειστά. Μπροστά της περίμενε ένα ζευγάρι. Ένας ψηλός, κοντοκουρεμένος τύπος, ντυμένος ωραία, με κουστούμι, ίσως με καταγωγή από τις Αντίλλες. Δίπλα του μια νεαρή κοπέλα με μακριά καστανόξανθα περιποιημένα μαλλιά, βαμμένη προσεχτικά με eyeliner και ματ κόκκινο κραγιόν. Όσο εκείνος πληκτρολογούσε στο κινητό του, η κοπέλα είχε το χέρι της ψηλά στο πίσω μέρος του μηρού του και τον χάιδευε ή τον κρατούσε σφιχτά. Εκείνος όταν έβαλε το κινητό στην τσέπη άρχιζε να ανεβοκατεβάζει το χέρι του στην πλάτη της πάνω από το παλτό. Είχε μεγάλη παλάμη.

 Εκείνη περίμενε υπομονετικά - δεν είχε ιδιαίτερη όρεξη να παρατηρήσει το ζευγάρι. Ένιωσε όμως (κατάλαβε) πως είχε μια ανάλογη εμπειρία με την κοπέλα επίσης την προηγουμένη, και αισθάνθηκε μια θλιμμένη κι ακατανίκητη ταύτιση μαζί της. Η κοπέλα κρατούσε μια κίτρινη τσάντα. Πήγαινε με τα μαύρα της ρούχα και τις φλογίτσες-ανταύγειες των μαλλιών της. Μόνο που (κι εδώ εκείνη που καθόταν από πίσω και παρατηρούσε ένιωσε να της κόβεται το στομάχι στα δύο) είχε ξεχάσει να βγάλει από το λουρί της τσάντας το πλαστικό από το καρτελάκι. Δεν ήταν τελείως φανερό μα λίγο αν πρόσεχες το'βλεπες. Χθες, όταν θα είχε πάει να ψωνίσει ενόψει του ραντεβού της με τον ψηλό άνδρα, θα είδε την κίτρινη, χτυπητή μα όσο πρέπει τσάντα στα πλαστικά κουτιά λίγο πριν το ταμείο, και θα σκέφτηκε να την αγοράσει. Ήθελε καιρό μια τέτοια τσάντα, όχι πολύ μεγάλη, κατάλληλη για μια βραδινή έξοδο, όπου σε νοιάζει να πάρεις το προτοφόλι σου, το μέικ-απ ίσως, μαντηλάκια ντεμακιγιάζ σε περίπτωση που δεν κοιμηθείς στο σπίτι σου και τίποτε άλλο. Και να'τοι μαζί τώρα, μέρα αργίας. 

 Η κοπέλα που περίμενε από πίσω - πονούσε η μέση της. Κάτι που'μεινε από την εμπειρία της προηγουμένης. Θα μπορούσε να'χει αλλάξει θέση, να'χει κουνηθεί την στιγμή εκείνη,  μα δεν ήθελε να χαθεί η ενέργεια της στιγμής, να μην αλλάξει ο τρόπος... Και τώρα αυτός είχε πάει στις Βερσαλλίες, να κάνει ποδήλατο στην εξοχή και να αδράξει την ελεύθερη μέρα του. Έβαζε φωτογραφίες στο facebook. Όλες φιλτραρισμένες. Κίτρινες, σέπια. Εκείνη μισούσε τα φίλτρα, την έπιανε το στομάχι της. Τι περιττή επεξεργασία! Φίλτρα στο φθινοπωρινό τοπίο! Ένιωθε να τον αντιπαθεί μ'όλο της το σώμα εξαιτίας των πειραγμένων φωτογραφιών που συσσωρεύονταν λεπτό με το λεπτό στο newsfeed της. Λες κι ήταν ξένοι. Λες και το προηγούμενο βράδυ δεν την είχε υποδεχτεί στο σπίτι του μ'ένα βαθύ φιλί, και μια ανάγκη... Λες κι η νύχτα δεν είχε συμβεί μεταξύ τους. Μα ένιωθε πως ζαλιζόταν, - εκεί στην ουρά που όλο και προχωρούσε πιο κοντά στην είσοδο- πως ανακατευόταν το στομάχι της. Και το κομμάτι από πλαστικό στην κίτρινη τσάντα της κοπέλας... Τον αντιπαθούσε που της είχε πει πως είχε όρεξη να πάει να κάνει ποδήλατο στο δάσος κι όταν εκείνη τον ρώτησε αν θα πάει με φίλους, ελπίζοντας να την πάρει μαζί του, ή μάλλον να το προτείνει, την ρώτησε αν έχει δικό της ποδήλατο. Το ήξερε πως δεν έχει δικό της ποδήλατο. Και τώρα έκανε στάσεις κάθε λίγο στη βόλτα του για να αναρτήσει φιλτραρισμένες φωτογραφίες από τα πεσμένα φύλλα κι από ένα καφέ με μαυρισμένους (αν φαινόταν καλά) από τον καιρό καθρέφτες. 

 Η κοπέλα μπροστά της πιάνει πάλι το πόδι του φίλου της. Το χαιδεύει. Τον κρατάει. Όπου να'ναι θα μπουν κι αυτοί. Μετά είναι η σειρά της.

Tελευταίες σημειώσεις του χρόνου

Θα άρχιζα ποτέ ένα μυθιστόρημα στον υπολογιστή; Μέχρι τώρα τα πιο σοβαρά μου γραψίματα τα έκανα στα ημερολόγιά μου. Η τρελή, η πιο τρελή ιδέα, θα ήταν να δημοσιεύσω τα κείμενα εκείνα. Η πιο τρελή αλλά κι η πιο πιστή στη γραφή μου. Θα άλλαζα τα ονόματα, ίσως να έβαζα αρχικά. Αν είχα επιμονή, θα μετέτρεπα τα ημερολόγια σε μυθιστόρημα. Όμως η αλήθεια εκείνων των κειμένων βρίσκεται στην ημερολογιακή τους ένταση. Οι μέρες που δεν περνούν, οι ώρες οι στεγνές, οι ώρες που περιμένω, οι ώρες που έρχονται. Οι συναντήσεις, οι συνευρέσεις, όλα αυτά περιγράφονται είτε ως όνειρο είτε ως γεγονός, αφού συνέβη, δηλαδή πάλι σαν όνειρο. Η γραφή που κάνω, η γραφή που κατορθώνω δεν έχει αξιώσεις, να πω την αλήθεια. Η γραφή μου φιλοδοξεί για περισσότερη ζωή, κι εκεί μέσα εξαντλείται. Αυτό είναι το παράδοξο, ας πούμε. Στενή κι απλωμένη μαζί, αυτή η γραφή θέλει όλα να τα συνάξει, όπως λέει και η Μάτση. Προπαραμονή πρωτοχρονιάς σήμερα, στη Θεσσαλονίκη μόλις ξεκίνησε να βρέχει. 

Αl Atlal

Al Atlal σημαίνει Τα Ερείπια.

Ποίημα του Ibrahim Nagi που τραγούδησε η Καλσούμ. Αντιγράφω μερικούς στίχους από τον πολύτιμο και μοναδικό Φώντα Τρούσα (αναρωτιέμαι σε ποιον ανήκει ο μεταφραστικός κόπος): 

Καρδιά μου μη ρωτάς πού πηγαίνει το πάθος όταν φεύγει. Ήταν το προπύργιο της φαντασίας μου που κατέρρευσε. Δώσε μου να πιω, και πιες κι εσύ πάνω σ’ αυτά τα ερείπια. Και πες εσύ την ιστορία, καθώς για μένα μιλούσαν μέχρι τώρα τα δάκρυα. Πες μου πώς έγινε εκείνη η αγάπη μια είδηση απ’το χθες. Μια ιστορία πάθους, που δεν μας αφορά. Ποτέ δε θα σε ξεχάσω…

Προπύργιο της φαντασίας δικό μου καιρό υπήρξαν μερικοί σκόρπιοι μιναρέδες, από πολύ μακριά τους έφτανα και τους άφηνα να στήνουν το φανταστικό τους σκηνικό για κάτι που δεν θα συνέβαινε ποτέ. 

Χθες η πόλη. 

Στην άκρη της πόλης, στην αυλή του διατηρητέου νεοκλασσικού όπου αυτό το χειμώνα βρίσκουμε το στέκι μας, υπάρχει ένα πηγάδι. Βρίσκεται δίπλα στα μαρμάρινα σκαλιά με την σκαλισμένη κουπαστή. Το'χουν σκεπάσει με ένα στιβαρό, προστατευτικό τζάμι κι όπως σκύβεις προσεχτικά να δεις μέσα του πιο πολύ μαντεύεις παρά καταλαβαίνεις το μεγάλο του βάθος. Το τζάμι είναι πάντα υγρό από την υγρασία που δημιουργείται στο εσωτερικό και τα νερά που κυλούν στον βυθό του.

Ξέρω πως θα με ταλανίσει καιρό η εικόνα αυτού του σκεπασμένου πηγαδιού: μια μεταφορά που δεν κατάφερα να φτιάξω, μα που πιο πολύ δεν θέλησα να πιστέψω. 

Λίγο να κοιτάξεις πίσω από το ροζ νεοκλασσικό βλέπεις την πόλη που ολοένα και σκαρφαλώνει το βουνό, χρόνια τώρα, τείχη γκρεμισμένα. 

τελευταίες μέρες

Γράφω σπάνια πια σ'αυτό μου το μικρό το μπλογκ μόνο διότι τίθεται το ζήτημα της βιογράφισης (της γραφής που γυρεύει να βιογραφίσει και του βλέμματος που ψάχνει ν'αυτοβιογραφίσει). Κι αυτή η σποραδική καταγραφή έχει τη χάρη της... 

Κάθε μανταρίνι και σελίδα. Διαβάζω ένα μυθιστόρημα που μου'δωσε ο καθηγητής μου. 

Σινεμά

Αnne Carson, και το δώρο από την Αθήνα

Short Talk On the Youth at Night 

The youth at night would have himself driven around the scream. It lay in the middle of the city gazing back at him with its heat and rosepools of flesh. Terrific lava shone on his soul. He would ride and stare.

[από τη συλλογή Short Talks]

Δεσμός

Δεν ήξερα ότι όταν 

παύουν να σ'αγαπούν 

παύει κι η γραφή. 

Black man deep inside

Αποστροφή προς κάθε τι της πολιτικής σκηνής. Έπειτα, ο πόνος που έχει δημιουργήσει κουφάρι στα σωθικά, και βρίσκει πάντα τη θέση του στο γυρισμό του. Κατά τ'άλλα μερικά πάρτι στην άγνωστη φιλοσοφική, προβολές στο πολυτεχνείο, φίλοι να παίζουν μπλουζ σ'έναν κοινωνικό χώρο, ενώ σε άλλον ζευγάρια να χορεύουν τανγκό του μεσονυχτίου στο ημίφως της ΔΕΗ και των χαρατσιών. Άτεχνη, κακόγουστη αφισοκόλληση θα'ταν το κοινό θέμα, αν έπρεπε οπωσδήποτε αυτό ν'αποδοθεί σε λέξεις.

Καμιά φορά ίσως να παρηγοριέται κανείς λέγοντας πως κάθε τι, μα κάθε τι, έτσι όπως έχει τη δύναμη να χτυπήσει οδυνηρά, μπορεί ακόμη να μετουσιωθεί. Δηλαδή, για να γίνω κατανοητή, κάθε ατυχία μπορεί να ζυμωθεί, κι αν είσαι κιθαρίστας παραδείγματος χάριν, να σου προσφέρει μία συγχορδία. Δεν είναι μικρό πράμα... Αν είσαι ποιητής, να σου αφήσει στο δύσκολο, βραδινό κομοδίνο έναν στίχο. Κι έπειτα, αυτό που λέει ο Μπέκετ. Mots survivants de la vie, encore une fois tenez-lui compagnie (δανεικό κι αγύριστο το βιβλίο όπου διάβασα αυτό το τσιτάτο, οπότε ας μου συγχωρεθούν τα πιθανά λάθη, εκ μνήμης ορμώμενα. Θα μεταφράσω επίσης, γιατί τα κάνω όλα εκτός από ρίμα: Λέξεις που επιζήσατε μιας ζωής, μια ακόμη φορά, κρατήστε του συντροφιά).

Χθες, καθώς βρισκόμουν στη χαρούμενη παραζάλη, και κατέβαινα τα μαρμάρινα σκαλιά της παλιάς, νεοκλασσικής οικοδομής, τραγουδούσα προσπαθώντας να μιμηθώ τη Billie Holiday, και βεβαίως αποτυχαίνοντας οικτρά, αλλά δίχως να το καταλαβαίνω, και δίχως να στενοχωριέμαι δηλαδή. Έπειτα, ενώ χαιρετούσα την παρέα, ένας τύπος αμυδρά μου ψιθύρισε το όνομα του τελευταίου τραγουδιού που έπαιξε η μπάντα επί σκηνής. Ήξερα πως θα το ξεχάσω, κι έτσι το'κανα αυτόματα 'πρόχειρο' στο κινητό μου. Μακάρι να'μουν η Billie Holiday.

Ναι.

Έξι Νύχτες στην Ακρόπολη, Γιώργος Σεφέρης

Αγαπητέ Στράτη, 

[...]

Συχνά θυμούμαι το πάθος που σε είχε πιάσει να γυρίσεις. Δεν ήθελες ν'ακούσεις κανέναν. Έλεγες πως δεν υπάρχει άλλη σωτηρία, πως σου λείπει το χώμα. Όμως το χώμα υπάρχει εκεί που μπορούμε να δουλέψουμε, νομίζω. Εδώ είμαι ξένος κι όμως ελπίζω κάτι να κάνω· πώς να γίνει αυτό στην Ελλάδα όπου καταστρέφουν τα πάντα σαν τις ακρίδες; Εσύ, νομίζω, μου το έγραφες...

Ημερομηνία συγγραφής: γύρω στα 1928

Ημερομηνία πρώτης έκδοσης: 1974

Girl ya gotta love your man

Ακούω Nicolas Jaar -ένας θεός ξέρει γιατί το κάνω αυτό τώρα- και σκέφτομαι τη μέρα που πήγα στη συναυλία του. Τη νύχτα. Στη Βαβυλωνία του Μήλου. Πήγα εντελώς μόνη - τέλη Ιουλίου. Ήπια σκατά μπύρα, καθόλου δεν μου άρεσε. Ούτε κι ο Jaar μου άρεσε. Μετά χόρεψα στη Βαλαωρίτου με άγνωστους γνωστούς. Και ήπια τόσο μα τόσο πολύ αλκοόλ. Η μόνη στιγμή που άξιζε, τώρα που το σκέφτομαι, ήταν όταν έπαιζε δυνατά το Riders on the Storm στην παραλιακή. Τότε μάλιστα!

Otherwise Project

Η μέρα ξεκίνησε με έναν εφιάλτη, τον μόνο στα τόσα χρόνια ζωής μου που μ'έκανε να τιναχτώ επάνω, να ζητώ συντροφιά, σαν bebe. Ακολούθησε ένα ζεστό πρωινό, μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας. Ένα ζεστό μεσημέρι στα στενά της πόλης, ένα πολύ κακό απόγευμα, με κλήσεις διεθνείς, να κλαψουρίζω στο ακουστικό. Τέλος πάντων, ύστερα ύπνος μήπως και ξεχαστώ, και πια μετά, στις οκτώ, παρακολουθώντας τη μεταμόρφωση. Του Κάφκα. Από άνθρωπος σε κάποιο ανθρωπάκι. Μακιγιάζ μπόλικο, κόκκινα και καφέ, ρούχα που δεν έχω ξαναβάλει. Με μία παρέα, συζητήσεις του κώλου, τύποι να ζητούν τηλέφωνα, μουσικές, αλκοόλ, ξένος καπνός, κινητά κι ακίνητα. Μια μεθυσμένη dudess, ένα ας πούμε διαφορετικό project στο υπόγειο, κακά ανέκδοτα, χειρότερα γέλια. Με περηφάνεια έλεγα πως τον Αύγουστο φεύγω για την μητρόπολη.

Παρηγοριά η ίδια η πόλη. Απίστευτο, κι όμως τόσο πιστευτό. Really?, τα λόγια της Ρεμπέκα. Υοu are with somebody? You look so... how to say... free! Ναι, της απάντησα, I like to believe I am. Μαλακίες.

The way you lose yourself at night

I feel so totally happy, and it's all so real
I could surf the earth on a banana peel
I¹m so totally into this
The chemistry of your kiss

The way you lose yourself at night
The way you look in the morning light
You're so pretty
Makes me wanna burn this city down