Takie pamiętam z dzieciństwa

Z wczesnego dzieciństwa.

Urodziłem się w Gumniskach - ni to wsi, ni to osady podmiejskiej (dziś dzielnica) .

Stoi tu wspaniały pałac X. Sanguszków a wtedy stało jeszcze mnóstwo wieśniaczych domków, 

o charakterystycznych cechach. 

Dziś już ich nie ma.

Zamiast nich wyrosły domy które nazywam akronimem od:

 cudacznej

interpretacji

projektów 

awangardowych

...

Nie spodziewałem się iż mój rajd brzegami Wątoku przyniesie mi na sam koniec taką nagrodę.

Widać zasłużyłem.

najsamprzód był mostek - niesamowity dowód przemyślności i zaradności tubylców.

 Dwa położne słupy energetyczna, pospinane klamrami z kształtowników, 

obłożone od góry z rzadka deskami...

Chyboczący się pod każdym krokiem, ze szczelinami znanymi wyłącznie z filmów o przygodach Indiany Jones'a 

 fajny...

A potem była chatka...

Po prawdzie nowoczesność i tu zaglądnęła;

 pamiętam je kryte deskami,czasem gontem, niekiedy uszczelniane pasami papy, a tu "lśniąca" blacha...

Ale nic to.

 Cała reszta się zgadza.

i kształt i kubatura i bielenie ścian.

 Ale nade wszystko zgadzają się KAPLICZKI wpuszczone w ściany chatynki! 

Dziś spotykane już tak rzadko ze nieprawdziwe zgoła się wydają. 

 Ale są - jeszcze są...

Choć jak widać tutaj już wszystko w okół chyli się do upadku.

Ławeczka dawno zakochanych

 Dawno temu, młody chłopak znalazł te ławeczkę, gdzieś pośród tysiąca domowych gratów, przechowywanych w szopie, "na wszelki wypadek" z myślą "że jeszcze kiedyś przydać się mogą".

Jak uczy doświadczenie nie przydają się praktycznie nigdy, usuwane zaś są dopiero wtedy gdy ich właściciel straci już moc obrony przedmiotów z którymi jest emocjonalnie związany. Wtedy lądują na śmietniskach, lub w piecach tylko po to aby... młody i silny zyskał w szopie przestrzeń niezbędną do upychania tam swoich wspomnień.

Tej ławeczce zgoła inny los był pisany - ona lub on wyszperali ją pośród innych rupieci, postanowili obdarować ją drugim życiem, znów ożywić starą wiklinę nowymi wspomnieniami, marzeniami, czułością.

 

 Ustawili ja na jedynym jako tako czystym i sympatycznym skrawku wątokowego brzegu, 

Być może sami tu wpierw nieco posprzątali, być może akurat udało im się znaleźć to miejsce.

A potem spędzali tu razem wszystkie ciepłe chwile...

 Apotem?

wezwało ich życie, dom, rodzina, dzieci, praca, szkoła.... codzienny kierat 

i brakło już czasu dla ławeczki.

Pozostaje tylko mieć nadzieję iż zestarzeli się razem jak Baucis i Filemon, 

bo w przeciwnym razie cała ta historia po prostu nie ma sensu...

A ławeczka zapatrzona w nurt strumienia, czeka na kolejnych zakochanych.

(nie sądzę by się doczekała - trzeba konkretnego świra by się przez te chaszcze i paryje przedzierał 

- choć z zakochanymi to nigdy nie wiadomo ;-) )

Na szlaku piast...(bez owskim)

Przy drodze na obrzeżach miasta 

leżała... piasta.

kto chce nich wierzy

ale już tam nie leży 

 

Prawdę powiedziawszy sam miałem ochotę zabrać ją sobie do ogródka 

(choć ktoś ją właśnie z ogródka pewnie wyrzucił - ale ja lubię wyrzutków wszelkiej maści) 

tyle że do plecaka nijak nie chciała wejść, a jak za kilka dni przy okazji przejeżdżałem w pobliżu autem to już jej nie było. 

Więc albo zabrał sobie ktoś inny, albo poprzedniemu właścicielowi zrobiło się jej jednak żal i przygarnął ja na powrót. 

Zaułek Króla Władysława Łokietka

Jak się mów (i pisze) na króla który akt lokacyjny wydał?

"lokator", "lokownik", "lokujący"?

Jak zwał tak zwał,  upamiętniony został!  

Co jakiś czas władzunie w Tarnowie ogarniają spazmy historyczne i dawaj odgrzebywać stare zasługi, 

zbroje wdziewać, mieczami szczękać, za aktami i pismami wszelakimi kwerendy w archiwach urządzać.

Pomniki stawiać, ulice przemianowywać, niekiedy (dano temu) 

nawet specjalne edycje "Spodkań z Balladą" obstalowywać.

A potem przycicha....

Tyle że zaułki monumentalne zostają, Turystów "Bogurodzicą" straszą

(niektórzy - ci bardziej naiwni - twierdzą że przyciągają)

 

A jak będziecie w pobliżu to wpadnijcie na Wałowa, nie sposób przegapić...

Zapytanie o wędrowca

Jest ciasno, niskie, wąskie, zabudowane dla osłony przed wiatrami soboty kościelne, zmuszają wprost to przybrania postawy pełnej pokory. 

Nawet nie ma jak dobrze wycelować aparatu,

robię kilka zdjęć "na ślepo" licząc że coś z tego wyjdzie.

Mój cicerone! oto na pomniku
Jakieś niekształtne, nieznajome imię
Wędrownik skreślił na znak, że był w Rzmie
Ja chcę coś wiedzieć o tym wędrowniku

Może go wkrótce przyjmie do gospody
Kłótliwa fala, może piasek niemy
Zatai jego życie i przygody,
I nigdy o nim nic się nic dowiemy.

Ja chcę odgadnąć, co on czuł i myślił,
Gdy w księdze twojej, śród włoskiej krainy,
Za cały napis to imię wykryślił,
Na drodze życia ten swój ślad jedyny.

Czy drżącą ręką, po długim dumaniu,
Rył go powoli, jak nagrobek w skale?
Czy go odchodząc uronił niedbale,
Jako samotną łzę przy pożegnaniu? 

Fragment wiersza Adama Mickiewicza, przytaczam za blogiem 

"Kraków i okolice"

który niniejszym serdecznie polecam.

Musze już iść, na zewnątrz gdzieś przy furtce ujada przywiązany pies.

Nie wydrapuje swojego imienia, mam od tego pięknie wyłożoną księgę pamiątkową...

Tylko jakoś dziwnie brak mi słów adekwatnych by przesłać je dwieście sześć lat do przodu, czytelnikowi którego nigdy nie dane będzie mi poznać. 

Czy on pozna mnie?

Nie wiem, może trochę, jeśli gdzieś w mirrorach globalnej sieci przetrwają szczątki tego bloga...

takie śmieszne odwrócenie ról z wiersza.

Via in solis

Nie cierpię samochodów. 

Blaszanych puszek, opętanych demonem prędkości, mijających z hukiem a bezmyślnie

okoliczne krajobrazy.

Czy podróż samochodem to w ogóle podróż? 

Czy też tylko przeskakiwanie z miejsca na miejsce, 

niewiele różniące się od przerzucania kanałów w ogłupiaczu, 

czy klikania w internetowe linki...? 

(Ps. latanie samolotem ma tyleż samo uroku, kilka pierwszych razów ekscytuje przeciążeniami, widokami a potem... klik i nowe okno...)

Ale to nie znaczy że nie pociągają mnie... drogi! 

o ileż były by piękniejsze gdyby nie jeździły po nich samochody...

Droga to obietnica, nikt nigdy nie wie co spodka go w drodze. może wspaniała przygoda, może tylko trud i zmęczenie, czasami będąc w drodze spotkać możemy na niej Jezusa 

(A kto spotka Jezusa jadąc samochodem? 

przemknie mimo, zasmrodzi Mu nos spalinami, w oczy sypnie piachem i NIC nie zrozumie).

Wczesny ranek, bardzo wczesny, 

droga jest obietnicą 

wschód słońca to także obietnica

kto wie co zdarzy się do wieczora?

Bardzo chce się żyć.

Spichlerz Xiążąt Sanguszków.

Xsiążęta Sanguszkowie, królewięta kresowi i 

władcy wielkich majątków ziemskich w Koronie.

na Ukrainie ludność zwała takich... lachami, ponieważ byli... 

Rusinami!

Lach to spolonizowany Rusin, który przejął Rzymski Katolicyzm (mniej lub bardziej szczerze)

służył Rzeczpospolitej Obojga Narodów (choć w rzeczy samej łatwo policzyć ze było tego tak z dziesięć razy więcej).

Lach nie miał łatwego życia - na Rusi nielubiany jako przedstawiciel i "frontman" Panów Polskich,

w Koronie, pogardzany jako "Ruski" (choć oczywiście nikt możnowładcom tego w twarz nie powiedział).

W Tarnowie okazali się bardzo dobrymi gospodarzami. 

Do dziś korzystamy z tego co wówczas zrobili. 

W czworakach zbudowanych dla fornali, do dziś mieszkają ludzie i w/g standardów współczesnego budownictwa socjalnego czworaki te można by uznać za wille.

Do dziś jeździmy trasami wytyczonymi przez Sanguszków, do dziś chodzimy po szlakach które oni obsadzili drzewami.

Niedawno wybuchły spory, miasta z dziedzicem.

który podobno chciał "zawładnąć" ziemią podarowana miastu przez swego dziada.

Powiedzmy sobie szczerze - Sanguszkowie to ludzie świętej cierpliwości, bo gdybym ja widział jak gnoi się urzędowo, niszczy, dewastuje i zaniedbuje dorobek i dziedzictwo moich przodków, to korzystając z resztek majątku zagnębił bym władze Tarnowa procesami.

Ale wróćmy do tematu

Spichlerz stoi przy ulicy... jakże by inaczej! Sanguszków.

Stanowi typowy przykład budownictwa użytkowego, z ograniczonymi zdobieniami za to z maksymalizacją funkcjonalności. 

Legenda głosi iż pod tym budynkiem są najzimniejsze piwnice w Tarnowie - możliwe.

Teren jest ogrodzony i chroniony czujkami, ale dla tak dobrego stalkera jak ja nie stanowi to specjalnej przeszkody... jak widać zresztą.

 

 Powyżej bardzo ciekawa "pipa" do zsypywanie ziarna wprost na podjeżdżające pojazdy.

Bezpośrednio w tym samym miejscy jest też lej do którego ziarno zwożone było zsypywane(na zdjęciu wyżej widać go "przykrytego" kawałkiem niebieskiej plandeki. Połączenie tych dwóch instalacji daje ten efekt iż, nawet jak coś się wysypało podczas przeładunku to nie było niszczone ale wracało do spichlerza. 

Pisałem przecież że Xsiążęta byli dobrymi gospodarzami.

 

 A to kolejna ciekawostka, dystrybutor paliwa. Zauważcie że nie ma on liczydła pieniędzy

 

 Pora wracać do domu.

Szkoda że takie fajne miejsce się marnuje... 

szkoda ze marnuje się znacznie więcej bardzo fajnych miejsc.

Nie ma "uregulowanego statusu prawnego"

nie ma "dostępnych środków finansowych"

brak jest "koncepcji zagospodarowania"

Za to jest nadmiar wymówek dla gnojarstwa i głupoty

ot co!