Γράφει ο Βασίλειος Κων/ντή Σχίζας
Μέλος της Εταιρείας Πελοποννησιακών Σπουδών
Ρουσαλιών ή Ρουσαλιών(ε) ή Ρουσάλια έλεγαν οι παλιότεροι στο χωριό Σέρβου της Γορτυνίας, όπως π.χ. «… τη ‘βδομάδα που μας έρχεται είναι των ρουσαλιών(ε)…». Τότε οι νεώτεροι εκείνης της εποχής δεν καταλάβαιναν ποτέ, τι είναι αυτά τα ρουσάλια! Νόμιζαν ότι είναι αυστηρά Σερβαίικος ιδιωματισμός! Αργότερα, από τα μέσα της 10ετίας του 1950 με την εσωτερική μετανάστευση… ξεχάστηκαν αυτές οι έννοιες των ρουσαλιών και οι όποιες συνήθειες (έθιμα) συνεπάγονταν, γιατί… καταχωνιάστηκαν στην πολυκοσμία της Αθήνας και άλλων μεγαλουπόλεων στις οποίες μετακινήθηκε ο κόσμος της ορεινής υπαίθρου.
Όμως τα «περιφρονημένα» (έτσι τα θεωρούσαν όσοι δεν τα γνώριζαν) Ρουσάλια, δεν έπαψαν ποτέ να μην εφαρμόζονται στον καιρό τους κάθε χρόνο. Η λέξη «ρουσάλια» έχει αρχαία προέλευση που έφθασε αναλλοίωτη στις μέρες μας και σ’ αυτά αναφέρονταν οι ολιγογράμματοι ή και αγράμματοι παλιοί Σερβαίοι αλλά και όλοι όσοι κατοικούσαν τότε στην ευλογημένη ορεινή Αρκαδία. Και λέμε ότι είναι ευλογημένη γιατί κρατά πολλές συνήθειες οι οποίες είναι συνέχεια από την αρχαιότητα(!) γεγονός που δείχνει πως ο ορεσίβιος πληθυσμός τής «Θεογενούς Αρκαδίας» έμεινε… «απρόσιτος» από τις έξωθεν παρεμβάσεις.
.
