Απὸ τὰ «Φωτερὰ Σκοτάδια»
Ώ θαλασσοθεμέλιωτα και ηλιόσκεπα παλάτια,
Χτισμένα απὸ τὰ σύννεφα της θερινής βραδιάς,
"Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα
σε ξένα αναστηλώματα δεμένο.
Ας είμαι ένα καλάμι ένα χαμόδεντρο
μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν' ανεβαίνω.
Δε θέλω του γιαλού το λαμπροφέγγισμα
που δείχνεται άστρο με του ήλιου τη χάρη
θέλω να δίνω φως από τη φλόγα μου
κι ας είμαι ένα ταπεινό λυχνάρι."
Αν δεν το ήθελαν όλοι και προπάντων οι ηγέτες, σαν του κισσού, στον πλάτανο, το ψήλωμα!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο αληθινός, καλύτερος θα ήταν ο κόσμος;…
Εξαίρετοι συμβολισμοί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι εξαίρετοι συμβολισμοί που επισημαίνεις ΕΥΡΥΤΑΝΑ ΙΧΝΗΛΑΤΗ, μακάρι Γορτύνιος - ΙΣΒ, να είχαν απήχηση σ' όλη την κοινωνία και σ' όλο τον κόσμο! Αλλά επειδή αυτό ανήκει στην σφαίρα του ιδεατού, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ.
Υπέροχη και φανταστικά συμβολική η ποίηση του Δροσίνη και δεμένη άριστα με τη μουσική του Θοδωράκη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝάσαι πάντα καλά αγαπητή μου μαρίνα.
Αγαπητέ Dennis Kontarinis ευχαριστώ θερμά. Νάσαι καλά υπέροχε επτανησιώτη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚλινοσοφιστής23 Ιανουαρίου 2013 - 9:44 π.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαυμάσιο.
Γιὰ περίεργους λόγους, σήμερα ἀνακάλυψα τὸ τραγούδι! Καὶ ἤδη τὸ μετέγγραψα σὲ στήλη δική μου. Εἶναι ἐπιτυχία
καὶ ὡραῖο ποίημα. Ὁ Γεώργιος Δροσίνης σήμερα μοῦ ἔδωσε κι' ἄλλη χαρὰ, κι' ἄς τὸν θεωροῦν...ξεπερασμένο!
Εὐχαριστῶ ὅλους ὅσους μᾶς παρέχουν ὑλικὸ ποὺ ὅταν σπουδάζαμε οὔτε ποὺ φανταζόμασταν ὅτι θὰ τὄχουμε μὲ ἕνα κλὶκ ἤ καὶ πολλὰ λεφτὰ ἄν διαθέταμε.
Πολύ όμορφο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Μαρίνα!
Κλινοσοφιστή, πραγματικά κι εγώ δεν ήξερα ότι ήταν μελοποιημένο αυτό το ωραίο ποίημα του Δροσίνη, που δεν είναι ξεπερασμένος, και μου άρεσε πολύ! Σ΄ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου Ντίνα! Νάσαι καλά!
Πόσο επίκαιρο και συμβολικό .Αφιερωμένο .Ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΨάχνοντας για στίχο με τον κισσό να ανεβαίνει..βρήκα το blog σας κα Μαρίνα Διαμαντοπούλου.. συμβολικοί είναι σίγουρα οι στίχοι...αλλά εμένα με πήγαν δεκαετίες πίσω και είμαι πολύ ευσυγκίνητη αυτή την στιγμή...γιατί μας δώθηκε σαν θέμα έκθεσης για να αναπτυξουμε... πόσο το μπορεί ο καθένας μας και μόνο με τις δικές του δυνάμεις να ανεβαίνει και όλο να ανεβαίνει..Σας ευχαριστώ γιατί...Τα παιδικά σου χρόνια σε περιμένουν σε στίχους αγαπημένων ποιητών και ξεχασμένες γωνίες των παλιών μας σπιτιών... ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχετε δίκιο. Οι παιδικές αναμνήσεις, μας συνοδεύουν πάντα...μέσα από την ποίηση. Να είστε καλά!
ΔιαγραφήΓ.ΔΡΟΣΙΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟΙ ΑΛΛΟΙ, ΑΠΟΝΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΗΜΕΙΝΗ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΠΟΥ ΑΜΑΥΡΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτο το ακοσα στο αποχαιρετιστηριο ενο εκλεκτου στρατηγου στο αποχαιρετιστηριο κ με συγκυνησε
ΑπάντησηΔιαγραφή