Γυναίκα 1: "Ω, έκοψες τα μαλλιά σου! Καλέ πώς σου πάνε; Θαύμα!" Γυναίκα 2: "Λες; Εγώ δεν ήμουν της ίδιας άποψης όταν τα είδα στον καθρέφτη. Θέλω να πω δεν τα βρίσκεις υπερβολικά κατσαρά;" Γυναίκα 1: "Κύριε των Δυνάμεων, όχι! Είναι τέλεια. Κι εγώ θα ήθελα να τα κόψω σε αυτό το στυλ αλλά είμαι πολύ στρογγυλοπρόσωπη και δε θα μου πηγαίνουν. Μάλλον είναι καλύτερα να τ'αφήσω ως έχουν". Γυναίκα 2: "Μιλάς σοβαρά; Εγώ το πρόσωπό σου το βρίσκω αξιολάτρευτο. Και θα μπορούσες χωρίς πρόβλημα να κάνεις μία από αυτές τις νεανικές κομμώσεις που είναι αυτή την εποχή της μόδας. Θα είσαι υπέροχη! Θα'θελα κι εγώ να το κάνω αλλά φοβάμαι ότι θα φαίνεται ο λαιμός μου". Γυναίκα 1: "Μα τι λες χρυσή μου; Εγώ πολύ θα ήθελα να έχω ένα λαιμό σαν τον δικό σου. Και τι δε θα'κανα για να κρύψω τις ωμοπλάτες μου". Γυναίκα 2: "Καλέ τρελάθηκες; Ξέρω κοπέλες που θα έδιναν ό,τι είχαν και δεν είχαν για ν'αποκτήσουν ωμοπλάτες σαν τις δικές σου. Κοίτα τι ωραία που σου πηγαίνουν όλα τα ρούχα; Κοίτα τα δικά μου χέρια πόσο κοντά είναι; Αν είχα κι εγώ λίγο μεγαλύτερες ωμοπλάτες θα μπορούσα να φοράω ό,τι ρούχο γουστάρω". Γυναίκα 1: "Αχ μη λες σαχλαμάρες και με κάνεις και γελάω! Αφού όλοι οι άνδρες πέφτουν στα πόδια σου! Αχ, πέρασε η ώρα κι έχω αργήσει, πρέπει να σ'αφήσω, τσάο τσάο!" Γυναίκα 2: "Γειά σου χρυσή μου!"
Δεν μιλάμε...γελάμε..! Έτσι με γέλιο, να περάσει το Σαββατοκύριακο! Ουφ...φόρτωμα στο φόρτωμα δεν λέει... Kαι επειδή είμαι και ονειροπόλα και νοσταλγολόγα... Ακούτε κι αυτό...
Σε τι αγκαλιές χαθήκαμε...κάποτε, ακούγοντας το...εμείς τα νιάτα! Δεν μιλάμε...θυμόμαστε... Και συνεχίζουμε να δημιουργούμε γοητευτικές αναμνήσεις! Περνάνε τα χρόνια μην κάθεστε...τι θα θυμόμαστε;
Aφιερωμένο στη γλυκύτατη thumbelina μας! Για τις νύχτες που δεν έκλεισε μάτι!
Το ξεκίνημα της χθεσινής βραδιάς...
Συναντηθήκαμε οι τρεις φίλες, όλο χαρά...
Μετά από ένα δίωρο...παραμονής στην έκθεση άρχισε το ψάξιμο...
...Των έργων, του φίλου ζωγράφου Ντίνου Παπασπύρου!
...Είδαμε εξαιρετικά έργα...
...Και ο υπέροχος Τέτσης,ήταν εκεί...
...Και σύγχρονες ανθρώπινες μορφές...ήταν εκεί...
...Και σύγχρονοι άνδρες...
...Με τα όλα τους...
...Και ροζ...άνδρες με τα υπάρχοντά τους...κουβάρι...
...Και νοικοκυραίοι, με το καρότσι γεμάτο...
...Και μοντέρνες κούνιες, που νανουρίζουν μωρά μοντέρνων γονιών...
...Και άστεγοι σε βαθύ ύπνο...
...Όλοι ήταν εκεί...κουβαλώντας το μοντέρνο σταυρό τους...με ανατομικό μαξιλάρι...
...Έτσι... όλοι πιασμένοι στα δίχτυα της σύγχρονης κοινωνίας...
...Γίνανε οι ανθρώπινες υπάρξεις, ένα με τα σίδερα...και τα μηχανήματα...
... Απαραίτητα παρόντες...και οι κουκουλοφόροι...οι άγνωστοι γνωστοί ή γνωστοί άγνωστοι...δεν θα τα χαλάσουμε σε αυτό...
Αρκεί να υπάρχουν...
...Και επιτέλους ο σύγχρονος άνθρωπος...μπορεί να διαβάζει...και να μορφώνεται μέχρι παραμορφώσεως..!
Τα καταφέραμε...
...Ας τρέξουμε να το απολαύσουμε...
Η ζωή είναι τέχνη!!!
Και επειδή η τέχνη, όλα τα χωράει...το ίδιο και η ζωή...φίλοι μου,είπα να σας πω , μια αληθινή και πολύ φρέσκια ιστορία…
Δηλαδή, μόλις χθεσινοβραδινή…
Όπως σας ενημέρωσα στην προηγούμενη ανάρτησή μου, χθες ήταν τα εγκαίνια της έκθεσης στην Τεχνόπολη, με τη συμμετοχή δυο έργων, του φίλου Ντίνου Παπασπύρου.
Κλείσαμε λοιπόν, ένα ραντεβού στην είσοδο του χώρου,με τους καλούς φίλους που γνωριστήκαμε διαδικτυακά, Τζούλια, Νίκο και ΙΖΑ .
Το ραντεβού μας ήταν 8 η ώρα.
Ήμασταν εκεί 8 παρά τέταρτο.
Ήδη είχε φτάσει η γλυκύτατη και πεντανόστιμη ΙΖΑ μας.
Μέχρι να χαιρετηθούμε και να πούμε δυο λόγια, καταφθάνει βιαστικός, ο αξιαγάπητος και αθλητικός, Νίκος.
Μας ενημερώνει ότι η Τζούλια είναι ήδη μέσα στην Τεχνόπολη και ότι αυτός θα έρθει σε λίγο.
Συναντιόμαστε με τη γοητευτικότατη και τρυφερότατη Τζούλια,και ξεκινάμε την περιήγηση στους χώρους της έκθεσης.
Τα κτήρια που φιλοξενούσαν τα έργα της έκθεσης, ήταν 6 τον αριθμό.
Είχε πάρα πολύ κόσμο και τα έργα ήταν πάρα, μα πάρα πολλά!
Έργα, Κατασκευές, διάφορες τεχνικές.
Είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον η έκθεση.
Στο στήσιμο βέβαια, κατά την ταπεινή μου άποψη έπασχε, αλλά μη βγάλω γκρίνιες…
Με στεναχώρησε βέβαια το γεγονός, ότι είδα έργα σχεδόν πεταμένα στο πάτωμα, αλλά μη ξαναβγάλω γκρίνιες…
Πολύ νωρίς καταλάβαμε, ότι έπρεπε να ξαναεπισκεφτούμε την έκθεση ,άλλη μέρα για να τη δούμε με περισσότερη άνεση και προσοχή.
Ωστόσο, είχαμε λαχτάρα να δούμε τα έργα του Ντίνου.
Επισκεφτήκαμε όλα τα κτίρια…
Πουθενά οι ζωγραφιές του Ντίνου…
Αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε…
Είπαμε λοιπόν, να χωριστούμε και να ξαναψάξουμε…
Ξαναψάξαμε…
Τίποτα…
Απογοήτευση…
Από μια μικρή σύσκεψη του ποδιού, αποφασίσαμε να πλησιάσουμε κάποια κυρία που κράταγε το βιβλίο με τα έργα της έκθεσης, για να βεβαιωθούμε ότι τα έργα υπήρχαν…
Περιττό να σας πω, ότι για να αγοράσεις το βιβλίο της έκθεσης έπρεπε να περιμένεις απίστευτη ουρά!
Είπαμε την επόμενη φορά θα το κάνουμε …
Εδώ εκτίμησα τους Ελληνάρες…που αποδείξανε, ότι αν γουστάρουνε... για την τέχνη ,μεταμορφώνονται σε Ευρωπαίους άνετα…και κυριλέ!
Πλησιάζω την κυρία λοιπόν, που είχε την υπομονή να αγοράσει το βιβλίο και με όση ευγένεια διαθέτω, της ζητάω να ρίξω μια ματιά…
Δεν σας κρύβω ότι ψιλοφοβόμουνα κιόλας, γιατί καμιά φορά οι παρακουλτουριάρηδες αν τους ζητήσει κάτι…χάνουν αμέσως την υπομονή τους και τσιγκουνεύονται…γενικώς…αλλά και ειδικώς…
Ευτυχώς, πέσαμε σε ανοιχτόκαρδη κυρία και μου το επιτρέπει.
Βλέπουμε το έργο του Ντίνου και ησυχάσαμε.
Της εξηγώ τι έχουμε πάθει, μου λέει ότι θυμάται ότι είδε κάπου το έργο, αλλά δεν θυμόταν την αίθουσα.
Χαρήκαμε διπλά που της είχε μείνει το έργο…
Ακούς Ντίνο μου;
Γίνεται επί τόπου, άλλη σύσκεψη και βγαίνει νέα απόφαση!
Αποφασίζουμε να πάμε να ρωτήσουμε στο σημείο πώλησης των βιβλίων μήπως γνωρίζουν…
Προσπερνάω την ουρά με χάρη ,λέγοντας, ότι θα κάνω μόνο μια ερώτηση…το ανέχονται εχθρικά!
Τελικά οι υπεύθυνοι, δεν είχαν ιδέα…
Πίκρα…
Η ώρα είχε πάει 10.30 και η απογοήτευσή είχε πλέον ζωγραφιστεί στα πρόσωπά μας, η δε κούραση εγκαταστάθηκε για τα καλά στα ποδαράκια μας !
Τελικά, οι τρεις κυρίες ,αποφασίσαμε να πάρουμε μια ανάσα στο καφέ που υπήρχε μέσα στο χώρο.
Τα αγόρια της παρέας, ως γνήσιοι τζέντλεμαν θα ρίχνανε μια τελευταία ματιά…στους χώρους.
Στο καφέ δυστυχώς, δεν υπήρχε τραπέζι ελεύθερο…ήταν η μέρα, σας λέω κάπως…πιστέψτε με…
Βγήκαμε έξω από το χώρο και κατευθυνθήκαμε στην πλατεία στον Κεραμεικό.
Βρήκαμε ένα όμορφο μπαράκι μετά από υπόδειξη της ΙΖΑΣ.
Εγώ επηρεασμένη από τις διάφορες προχώ…κατασκευές, ότι έβλεπα που δεν κουνιόταν, νόμιζα ότι ήταν τέχνη!
Καθίσαμε ,παραγγείλαμε τα ποτάκια μας και χαλαρώσαμε .
Σε λίγο χτυπάει το τηλέφωνο μου και με χαρά ο καλός μου, με ενημερώνει ότι βρήκε τα έργα του Ντίνου!!!
Ήταν σε αίθουσα που είχαμε επισκεφθεί, αλλά δεν είχαμε δει ότι είχε και υπόγειο…
Στην αίθουσα Δ10 στο υπόγειο, ήταν η ζωγραφιές του Ντίνου.
Ο καλός μου, ενθουσιασμένος ,τα φωτογραφίζει …
Έρχονται,στο μπαράκι και οι άνδρες/τζέντλεμαν, περνάμε πολύ ευχάριστα ,πίνουμε το ποτάκι μας και αποφασίζουμε να γυρίσουμε πίσω στην έκθεση.
Χαλαροί και ευχαριστημένοι τα τρία ζευγάρια, διασχίζαμε την πλατεία …
Εκεί φίλοι μου, συνέβη το μοιραίο…
Ξαφνικά, ενώ περπατάω αμέριμνη , νιώθω ένα δυνατό χτύπημα και αισθάνομαι το Νίκο να τρέχει δίπλα μου…
Κάνω δυο τρικλοστροφές γύρω απ΄τον ευατό μου και πέφτω στην προστατευτική αγκαλιά του Νίκου !
Του Νίκου του Σωτήρα μου!!!
Φίλοι μου, τι είχε συμβεί…Στην πλατεία κάποιοι νεαροί, έκαναν σκέιτμπορντ…
Ένα αγόρι, πάνω στην προσπάθειά του να εντυπωσιάσει , χάνει τον έλεγχο και πέφτει με δύναμη πάνω μου…
Μιλάμε για πολύ δύναμη…
Όταν τρακάρεις όμως με τα νιάτα, απαγορεύεται να θυμώσεις…
Ζητάει συγνώμη… ο νεαρός
Του απαντώ, χαρά μου, που με ταρακούνησε τόσο αθλητικά και νεανικά ,του εύχομαι καλά Χριστούγεννα… και παρακαλώ από μέσα μου, να μην υπάρξει άλλο θύμα, της βελτιωμένης φιγούρας του!
Συνέρχομαι…γελάμε… και προχωράμε για την έκθεση…
Ανάμεσα στα γέλια συνειδητοποιώ, πόσο εύκολο είναι να τσακιστεί ένας άνθρωπος, στο πουθενά…στο ίσιωμα…και για την τέχνη, μέσω αθλητικών δραστηριοτήτων, άλλων!
Αχ…αν έχεις τύχη διάβαινε …μονολογώ…
Τα πλευράκια μου μεταξύ μας, ψιλοπονάνε ακόμα…
Αρχίσαμε τα καλαμπούρια με την όμορφη παρέα .
Το πήρα στην πλάκα και καμάρωνα για τον αθλητικό τρόπο που θα τσακιζόμουν…
Το βρήκα, σε πλήρη αρμονία με το θέμα, της ζωγραφιάς του Ντίνου.
Τένις.. Σκέιτμπορντ…αθλητικής προέλευσης και τα δυο…
Ακούς Ντίνο μου…
Χαμογελαστοί φτάσαμε πάλι στην έκθεση.
Τρεχάτοι κατευθυνόμαστε στο κτήριο Δ 10, που ήταν τα έργα αλλά, μόλις έκλεινε…
Κοιταζόμαστε…μας πιάνουν τα γέλια και επειδή αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις…φίλοι μου,
Πάθαμε και μάθαμε…
Ακόμα και οι φωτογραφίες...δεν ήθελαν να βγούν καλές!
Σας ενημερώνω λοιπόν, ότι τα εγκαίνια της έκθεσης δεν έγιναν χθες όπως ήταν προγραμματισμένα, λόγω θανάτου του σπουδαίου ζωγράφου Γιάννη Μόραλη.
Τα έργα του Ντίνου Παπασπύρου, βρίσκονται στο κτήριο Δ10 στο υπόγειο.
Προσοχή στην πλατεία με τους νεαρούς σκέιτερς.
Όταν στην οργάνωση μπλέκονται πολλοί…τα προβληματάκια δε λείπουνε…
Αλλά χαλάλι της τέχνης!
Χαλαρά αντιμετωπίζονται!
Φυσικά θα ξαναπάω στη έκθεση, θέλω να σταθώ, στα σημαντικά της έργα.
Επιτέλους ήρθε το τέλος, της μικρής αυτής ανάρτησης!
Ήρθε η στιγμή να αφήσω, σε τούτη εδώ τη γειτονιά , που την ομορφαίνετε με τη θετική σας ενέργεια και την ξεχωριστή αύρα σας, τις ομορφότερες ευχές μου, μέσα από την καρδιά μου, σε κάθε έναν ξεχωριστά για,
Όμορφα Χριστούγεννα με υγεία, αγάπη, χαμόγελα και ζεστές στιγμές!!!
Και…μη ζορίζεστε…μόνο σκάστε ένα χαμόγελο και παραπλανήστε τις άχαρες πλευρές της ζωής!
Έτσι... για να απλώσουμε το χέρι, τη φωνή, τη ματιά, σε όσους έχουν ανάγκη... Έτσι...για να κάνουμε λιγότερο σκληρή τη ζωή κάποιων ανθρώπων...! Έτσι...για την ιστορία..! Έτσι...για ό,τι πιστέψαμε..! Έτσι...για την ιστορική μνήμη, της ουτοπίας μας..! Έτσι... για την ιστορία, του Κώστα Χατζή, που μας συγκλόνισε...! Και η ζωή συνεχίζεται... Και τα αιτούμενα... παραμένουν τα ίδια..! Διατελώ επί του παρόντος, η ειλικρινής και πιστή φίλη σας! (Φωτογραφίες ,έργα από μουσείο μοντέρνας τέχνης του Λονδίνου)
... Όνειρα, ζωντανά και πολύχρωμα, που δικαιούται, ένα κορίτσι με τα 24 όμορφα χρόνια του...Ξαφνικά πάγωσαν... Και το κορίτσι παλεύει γενναία να τα ζεστάνει και να τα ξαναζωντανέψει! Φίλοι πολλοί, προσκαλούν αγγέλων ελπίδες και θαύματα να προστατεύσουν τα αθώα ,αυτά γεμάτα νιάτα χρόνια!
Τα νιάτα, δεν τα τρόμαξε η παγωνιά , παλεύουν μαζί της και θα νικήσουν! Φίλοι μου, όλων των εποχών και χρόνων, ας στείλουμε όλοι μαζί ,της αγάπης τη δύναμη στη Μαρία , την αξιολάτρευτη Μαρία, που μέσα από το ιστολόγιό της http://mariatweety.blogspot.com/, το παλεύει μέχρι που παλεύεται και μπορεί...λέει. Εμείς είμαστε σίγουροι ότι η νίκη, είναι δική της! Ευχαριστώ τον "ΑΝΘΟ",για την επίσκεψή του και την πληροφόρησή του, για το ιστολόγιο της Μαρίας.
...Αν η διάθεση ήταν λουλούδι ,τότε η δική μου διάθεση τις τρείς τελευταίες ημέρες, είναι ακριβώς όπως το λουλούδι σ΄ αυτές τις φωτογραφίες... ...'Ηταν κόκκινη και ζωηρή...
...Έγινε γκρί και σκούρα...
...Δειλά-δειλά αρχίζει, πάλι να ζωντανεύει..! Βρήκα λίγο χρόνο, να σας πω, ότι δεν σας έχω ξεχάσει,αλλά δυστυχώς καμιά φορά, εντελώς ξαφνικά, συμβαίνουν πράγματα που μας αλλάζουν την καθημερινότητα! Είναι αυτό που λέει ο ΧαλίλΓκιμπράν, στον κήπο του Προφήτη, για τη χαρά και τη λύπη... Βγαίνουν από το ίδιο πηγάδι... και τα δυο αυτά, είναι αχώριστα! Ένα ξαφνικό πρόβλημα υγείας, πολυαγαπημένου μου προσώπου, με έκανε να μείνω τρεις μέρες στο νοσοκομείο. Όλα πήγαν καλά και με θετική σκέψη και στάση , θα πάνε ακόμα καλύτερα! Με εικαστική ματιά...σας αποτυπώνω τη διάθεσή μου! Δεν μπορώ να κρυφτώ...γιατί απλά δεν θέλω! Ευχαριστώ, όλους τους γνώριμους φίλους, για τα ζεστά τους λόγια, στην προηγούμενη ανάρτησή μου και καλωσορίζω τους καινούργιους! Δεν το βάζουμε κάτω...γιατί όπως λέει και ένας υπέροχος 80άχρονος "έφηβος", που γνώρισα στο νοσοκομείο, αυτές τις μέρες, αν παραιτηθούμε εμείς απ΄τη ζωή, σίγουρα θα παραιτηθεί κι αυτή από εμάς..!
Είναι αγαπημένο μου κομμάτι, είναι η μουσική στο κινητό μου, και με συνοδεύει... στη χαρά και στη λύπη... στη λύπη και στη χαρά..! Για τις φωτογραφίες , ευχαριστώ τη φίλη μου Ελένη, είναι απ΄τα χεράκια της!
...Και όχι μόνο...
Ξαφνικά πάγωσαν...
