Στα μονόχρωμα ακροατήρια των μεγάλων αφηγήσεων ο φόβος είναι διάχυτος και αισθητός στην όψη και τη διάθεσή τους, καθώς οι λογής νέοι προφήτες μιλώντας πασχίζουν να διευρύνουν με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία τον αριθμό των πιστών και να αποτρέψουν κάθε απόσχιση. Οι ακροατές, ένα άθροισμα από φοβικά εγώ, ακούν και εγκολπώνονται την πίστη του χιλιαστικού οράματος για μια συνεχή και ευθύγραμμη πρόοδο που συνδέεται μονοσήμαντα με την υλική ευμάρεια και την καταναλωτική ευρωστία.Ο φόβος ζωογονεί και ανανοηματοδοτεί τον επερχόμενο Παράδεισο που προβάλλεται. Η ιδεολογική καθαρότητα είναι η αναγκαία αρετή βασισμένη σε αποκαλυπτικά κείμενα με οραματικό χαρακτήρα, που σκοπό έχουν να αποκαλύψουν και να ερμηνεύσουν τα γεγονότα και φαινόμενα του μέλλοντος πριν τη διάβαση από το επερχόμενο πύρινο τέλος, της ιστορίας, του κόσμου, της σημερινής κοινωνίας και την εδραίωση της επαγγελόμενης ευδαιμονίας.
Η ασκητική της βίας προβάλλει ως αναγκαία ή και αναπόφευκτη, ως πράξη απελευθέρωσης, για να νομιμοποιήσει την ομογενοποίηση, την ισοπέδωση, το έμπρακτο μίσος για το διαφορετικό άλλο. Το αναγκαίο δόγμα της μίας και μόνης μεσσιανικής ερμηνείας στηρίζεται πάνω στο φόβο για το νέο, το κενό και την ασυνέχεια, που αναπόφευκτα προβάλλουν πάντα προκλητικά για να ανατρέψουν παραδόσεις και εργαλειοποιημένους ορθολογισμούς, γιαυτό επιβάλλεται η σιωπή.
Η εξουσία των επάνω για να εδραιωθεί πρέπει να καλλιεργηθεί ο φόβος στους κάτω, τους πολλούς, τους ακροατές, με τον αφοπλισμό της λογικής, τη στέρηση του αυτεξούσιου και της προσωπικής ευθύνης. Ο φόβος καθαγιάζει τον μαζικό και υποταγμένο άνθρωπο, εξιδανικεύει τις αδιέξοδες λύσεις, μυθοποιεί την επιβαλλόμενη σιωπή και τροφοδοτεί με φθηνή πρώτη ύλη τη βιομηχανική παραγωγή ανακυκλώσιμης ψυχικής υγείας. Ο καλλιεργημένος φόβος, οι προφήτες και τα είδωλά του, στέκουν με έντονη εχθρικότητα απέναντι στην αλήθεια και την πραγματικότητα με την άνθιση των πιο σκοτεινών αποκαλυπτικών αντιλήψεων.
Η απώλεια του επερχόμενου παράδεισου περιμένει ως τιμωρία αυτούς που θα ξαναδούν τις πράξεις και τις κινήσεις τους μέσα στο κυρίαρχο ρεύμα της αναισθησίας, της αδιαφορίας, της αδικίας και της πλάνης για να καταμετρήσουν τη δική τους συμμετοχή και συνέργεια. Είναι όμως το πρώτο βήμα για την υπέρβαση της ομφαλοσκόπησης, για μια άλλη οπτική πέρα από τα κοντινά πλάνα στα πτώματα που προβάλλονται με κάθε λεπτομέρεια χάριν της τηλεθέασης, άλλοτε ως δολοφονίες, άλλοτε ως αιτιολογημένοι ή και αναίτιοι θάνατοι, αλλά ανώνυμων πάντα ανθρώπων. Είναι η πρώτη πράξη ίσως βήμα για να καταπολεμηθεί ο φόβος και η αδυναμία για αυτοπροσδιορισμό δίχως την αναζήτηση παραμυθίας και ασφάλειας στους λόγους που εκφωνούν οι αυτοανακηρυγμένοι ηγέτες - μεσσίες.
Το να φοβόμαστε ή και να καταγγέλουμε το φόβο είναι ίσως "εύκολο". Πιο δύσκολο είναι να τον απομυθοποιήσουμε, να σταματήσουμε να φοβόμαστε τον εαυτό μας [με ό,τι αυτό σημαίνει] για συναντήσουμε και τον όμοιο και τον διαφορετικό Άλλο, που βρίσκεται δίπλα μας, φοβισμένος ίσως κι αυτός, και τον προσπερνάμε καθημερινά.
Η ανάρτηση αυτή έχει γραφτεί στα πλαίσια της "Ημέρας ενάντια στο φόβο.
Δείτε περισσότερα εδώ: http://grfear.blogspot.com/
