Φέτος, ποιος ξέρει

Φέτος, ποιος ξέρει, αν θα φοβόταν περισσότερο // αυτός, που φοβήθηκε τους ανθρώπους περισσότερο 'κείνη τη χρονιά  // το '83 // τότε που ίσως και να μην ήξεραν τον Αναγνωστάκη // ούτε σαν όνομα, ούτε σαν ποιητή // ίσως και πιο μετά να τον αγνοούσαν // με τους ποιητές γιατί ν' ασχοληθεί κανείς - κι αυτόν και άλλους- κέρδος δεν πρόκειται να έχει // ώσπου έγινε κι αυτός μια εύκολη κι ανέξοδη απαγγελία // σε επετείους και γιορτές // από τους Λαυρέντηδες // - γιατί οι Λαυρέντηδες κι οι Παντελήδες δεν έλειψαν ποτέ // ακάθεκτοι συνέχισαν πάντα να κοιτούν πίσω από μαύρα γυαλιά // καθισμένοι σε βαθιές πολυθρόνες αναπαυτικές // πάντα υπεροπτικά τους άλλους από κάτω // και τώρα όλο και πιο πολύ // που Σάββατο με Σάββατο // παρακολουθούν δημοσκοπήσεις ιδρωμένες // μέρα με τη μέρα // αλλάξαν τις εφημερίδες που αφήνουν πάνω στο γραφείο // πάντα διπλωμένες // πίνοντας καφέ συζητούν // πως πάλι με χρόνους και καιρούς πάλι δικά τους θα 'ναι // και ώρα την ώρα περνούν μπροστά σε καινούριες αστραφτερές συσκευές πλυντηρίων // βρίσκουν πως είναι έξυπνο να ζαλίζεται ο κόσμος // μπροστά στις χιλιάδες στροφές // τα δραστικά αφρίζοντα απορρυπαντικά // με συνθετικές αύρες θαλάσσης // ώσπου ξεχνά καμιά φορά και τι έχει βάλει μέσα // σημασία έχει να ' ναι καινούρια και γυαλιστερή η συσκευή // να είναι ενεργειακή και να δουλεύει αυτόματα // αυτές είναι απόψεις // οφείλουμε να τις σεβόμαστε // και να αγαπούμε τον κύκλο // πάνω από όλα τα σχήματα τα γεωμετρικά // και τα πολιτικά


έγινε ο φόβος συνήθεια πια // κι η ζωή μας δορυφόρος σε ομόκεντρους κύκλους //  και 'συ // ακόμα να βαδίσεις στον ίσιο δρόμο._

ο Αρχάγγελος της πύλης του Πολυτεχνείου

Η Παράσταση

Είναι η δουλειά στους σκηνοθέτες
να τακτοποιούν
στη σκηνή και στα φώτα
όλους τους ηθοποιούς
κι οι ηθοποιοί
προσεκτικά επιλεγμένοι
να κινούνται - μόνο όταν πρέπει
να μιλούν - μόνο όταν πρέπει
να κλαίνε και να γελούν- μόνο όταν πρέπει
σε τέτοιες παραστάσεις.

Είναι η δουλειά στους ταξιθέτες
να τακτοποιούν
με τη σειρά και όπως πρέπει
όλους τους θεατές
κι οι θεατές
να κάνουν ησυχία - σε όλη την παράσταση
και να μη μιλούν μεταξύ τους - αυτό ενοχλεί 
και να χειροκροτούν, όταν και μόνο πρέπει - αυτό απαιτεί ο σκηνοθέτης
σε κάθε παράσταση.

Για να αρέσει αυτή η παράσταση
-γιατί πρέπει να αρέσει, έτσι συνηθίζεται-

Οι επίσημοι προσκαλεσμένοι
μαζί και οι κριτικοί
στα πρώτα καθίσματα,
κάποιοι και στα θεωρεία

οι πιο πολλοί γνωστοί από παλιά
κι άλλοι
κρατώντας κόκκινα γαρύφαλα στα χέρια, πλαστικά
-αυτά διατηρούνται χρόνια τώρα και δεν μαραίνονται-
με σοβαρό ύφος και όπως πρέπει σε τέτοιες περιπτώσεις
θα παρακολουθήσουν την παράσταση σοβαροί
με στιβαρό ενθουσιασμό και με ρυθμό
θα χειροκροτήσουν στο τέλος

όλοι μαζί, ο σκηνοθέτης, οι ηθοποιοί, οι επίσημοι και οι κριτικοί
ικανοποιημένοι
- γέμισαν οι θέσεις θεατές
ανακουφισμένοι
- κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε για τα κομμένα λόγια
και κάποιες φράσεις, απρεπείς πια για τους καιρούς μας

στο έργο, 
αυτό, ανώνυμου λαϊκού συγγραφέα
όταν για πρώτη φορά ανέβηκε
Νοέμβρη του '73
δίχως σκηνοθέτη
με ανώνυμους ηθοποιούς-θεατές

Πολυτεχνείο 17 Νοέμβρη 1973

έξω από το Πολυτεχνείο....φοβάμαι πολλούς ανθρώπους

Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Μανώλης Αναγνωστάκης

προέλευση: http://www.sarantakos.com/istoria/polyt17n/anagnwstakhs_fobamai.html

Όπως σημειώνει ο Ν. Σαραντάκος : Το ποίημα «Φοβάμαι» γράφτηκε τον Νοέμβρη του 1983 και δημοσιεύτηκε στην εφημ. Αυγή. Το αναδημοσιεύει από την ανθολογία του Ηλία Γκρη «Το μελάνι φωνάζει – Η 17η Νοεμβρίου 1973 στη λογοτεχνία» των εκδόσεων Μεταίχμιο.

και μετά τους "εορτασμούς"

Επιτύμβιον

Πέθανες κι έγινες κι εσύ: ο καλός.

Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Τριάντα έξη στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,

εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που πρόσφερες.

Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν,

τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.

Κοιμού εν ειρήνη δε θα 'ρθω την ησυχία σου να ταράξω.

(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω

πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).

Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,

ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Δε θα 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.