Η βιολογία ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον μάθημα στο σχολείο, το οποίο όμως ποτέ δε μας το δίδαξε κάποιος βιολόγος. Φαντάζομαι ότι βέβαια και τώρα πάλι θα είναι ελάχιστοι οι βιολόγοι που διδάσκουν στο Παλιό Σχολείο, αλλά από το Σεπτέμβριο που θα ανοίξει τις πύλες του το "Νέο Σχολείο", τα πράγματα θα βελτιωθούν. Πάντως είτε έτσι είτε αλλιώς μάθαμε εκτός από την δομή του κυττάρου και όλα όσα αφορούσαν την κληρονομικότητα, άντε και κάποια πράγματα από τη θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου. Αργότερα, στο Πανεπιστήμιο, σε αυτό με τα παλιά προγράμματα και το ασύνδετο με την αγορά και την επιχειρηματικότητα, ήρθαμε και σε επαφή εμείς των θεωρητικών σπουδών [ανθρωπιστικών τις λέγαν τότε και ήταν μάλλον] και με άλλες θεωρήσεις,ερμηνείες και εξηγήσεις για τον κοινωνικό δαρβινισμό και που οδήγησε, όταν και όπου εφαρμόστηκε.
Έπρεπε όμως να περάσει πολύς καιρός για να κατανοήσουμε όρους συγκαιρινούς, όπως η αειφόρος ανάπτυξη και η βιοποικιλότητα. Με βάθος και πλάτος και με νόημα ήταν και είναι όλα αυτά, αλλά έπρεπε πάλι να περάσουν κάποια χρόνια για να δούμε ότι η κληρονομικότητα είχε και μια σύνδεση με την ζωή και το κοινωνικό γίγνεσθαι και πως συνδέεται με το "δια βίου" [σε όλα τα επίπεδα υπαρκτά και πιθανά], η αειφόρος ανάπτυξη να αποκτά χρώμα και να γίνεται πράσινη. Ε, όσο για την κληρονομικότητα, αυτή ξέρουμε πως είναι ο ισχυρότερος νόμος που ισχύει, αυτό το καταλαβαίνουμε όλοι μας. Ε, όσο για τη βιοποικιλότητα, τόσα χρώματα και τόσες ιδέες και πολλοί περισσότεροι εκφραστές γύρω μας. Όμως όσο αφορά την τελευταία, τα πράγματα δεν είναι και τόσο ρόδινα. Λένε οι ειδικοί "Σήμερα, είμαστε μάρτυρες μιας σταθερής φθίνουσας πορείας της βιοποικιλότητας, με βαριές συνέπειες για το φυσικό κόσμο και την ανθρώπινη ευημερία. Οι κύριες αιτίες είναι οι αλλαγές στους φυσικούς οικοτόπους. που οφείλονται στα συστήματα εντατικής γεωργικής παραγωγής, στην ανοικοδόμηση, τις εξορύξεις, την υπερεκμετάλλευση δασών, ωκεανών, ποταμών, λιμνών και εδάφους, στις διεισδύσεις αλλόχθονων ειδών, στη μόλυνση και, όλο και περισσότερο, στην αλλαγή του παγκόσμιου κλίματος. Η Ευρώπη έχει θέσει ως στόχο την ανακοπή της φθίνουσας πορείας της βιοποικιλότητας έως το 2010."
Ελπίζω, λοιπόν κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι ότι τελικά θα διασωθεί και η μια η βιοποικιλότητα, η βιολογική, και η άλλη, η κοινωνική, η ιδεολογική, και ό,τι συμπεριλαμβάνεται ακόμη.
Ένα ακόμη μάθημα στη βιολογία, αμέσως μετά το κύτταρο και τη δομή του, ήταν και αυτό για κάποιους περίεργους οργανισμούς, τις αμοιβάδες, που βλέπω να έχει και πολλές άλλες προεκτάσεις σήμερα.
Φαίνεται όμως ότι όλο και πιο πολύ επιβάλλονται και κυριαρχούν οι πιο επικίνδυνες από αυτές.
Και είναι γνωστό πως " Ο μικροοργανισμός πολλαπλασιάζεται με διαίρεση (διχοτόμηση). Αρχικά ο πυρήνας της χωρίζεται σε δύο άλλους, θυγατρικούς, και έπειτα το κυτταρόπλασμά της επίσης διαιρείται στο κέντρο, με περίσφιξη."
Ωχ, παρά είναι πολλές οι ομοιότητες....
ΑΛΟΝΝΗΣΟΣ, ΧΩΡΑ
Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010
Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010
Βόλο - Λάρισα - Καρδίτσα ...
Βόλο-Λάρισα-Καρδίτσα κάθε εβδομάδα τις ίδιες μέρες και ώρες, όλη τη χρονιά που πέρασε, άλλοτε με το τρένο και άλλοτε με το ΚΤΕΛ τραγουδώντας ειρωνικά τα γνωστά τραγούδια .
Να συναντιέσαι με τα ίδια πρόσωπα που σχολούσαν από τη δουλειά ή πήγαιναν σε αυτή. Με μερικούς μετά την αμηχανία του πρώτου καιρού να χαιρετιέσαι στη συνέχεια. Να ξέρεις ποια ώρα έρχονται. Τις περισσότερες φορές στα ίδια καθίσματα και πάντα οι ίδιες παρέες ή πάντα μόνοι. Ν' ακούς το πως άργησαν να τους αλλάξουν στη βάρδια και θα έχαναν το δρομολόγιο, προβλήματα με τα αφεντικά και τους διευθυντές. Την κούραση, όταν τα μάτια έκλειναν αμέσως μόλις δείχναν το εισητήριο. Να καταλαβαίνεις το πόσο γρήγορα ή αργά κυλά ο καιρός με τις σχολικές γιορτές, το ποίημα ή το πάρτυ για τα γενέθλια και τις απόκριες που πήγαν τα παιδιά ή που θέλουνε να πάνε, αλλά καμιά φορά τα οικονομικά δε φτάνουν κι εκεί αρχίζει η συζήτηση για τα φθηνά ρούχα στις λαϊκές και τις προσφορές σε τρόφιμα και ό,τι άλλο. Από τη γρίππη και τα ερωτήματα για το αν και πως κολλάει ως τα μικρά μπουκαλάκια με αντισηπτικό για απολύμανση ως την οικονομική κρίση και το τι μας περιμένει το χειμώνα, τα βαρόμετρα της κοινής γνώμης που καμιά εταιρεία δημοσκοπήσεων δε θα ενδιαφερθεί ποτέ. Όπως και καμιά στατιστική ή πολιτική ανάλυση δε μπορεί να περιγράψει το τελευταίο δρομολόγιο μετά την απόλυση....
Τις ίδιες ώρες, άλλοι με διαφορετική γλώσσα, χρώμα ματιών και δέρμα με πραμάτειες σε μπόγους και βαλίτσες, κι αυτοί πάλι στα ίδια δρομολόγια και τους ίδιους προορισμούς. Γνωστοί κι αυτοί με τις δικές τους θέσεις. Καμιά φορά ανακατεύονται και οι παραπάνω μαζί τους, αλλά σπάνια, ή και σχεδόν ποτέ οι ταξιδιώτες (αυτοί καμιά φορά δυσανασχετούσαν και φανερά). Μπορεί να μην καταλαβαίνεις τη γλώσσα τους, αλλά καταλαβαίνεις ότι κι αυτοί πάνω κάτω τα ίδια συζητούν, ίσως και κάποια πράγματα περισσότερα....
Συχνά κοιτάζεις κι έξω από το παράθυρο, μολονότι γνωρίζεις τη διαδρομή λεπτό προς λεπτό. Ξέρεις κάθε στιγμή που πρέπει να βρίσκεσαι και αν υπάρχει καθυστέρηση ή οδηγός το "πατάει". Βλέπεις την οριζόντια γραμμή με τα θολά βουνά στο βάθος, που είναι όμως τόσο διαφορετική από την ευθεία της θάλασσας, αλλά και τόσο όμοια. Ποιος είπε ότι πλέον δεν υπάρχουν εποχές και είναι δύσκολο να τις διακρίνεις; Από το φθινόπωρο βλέπεις το χειμώνα να έρχεται σιγά σιγά και να δίνει τη θέση του στην άνοιξη κι αυτή στο καλοκαίρι. Ο κάμπος είναι πάντα εκεί κι εσύ τον διασχίζεις, αλλά δεν προβάλλει αδιάφορος. Τον παρατηρείς γιατί ξέρεις τις ενδιάμεσες στάσεις και αυτές αλλάζουν όψη μαζί με τις εποχές. Ο κάμπος είναι εκεί απέραντος και τον διασχίζει ένα λεωφορείο, ένα τρένο που συναντιέται που και που με άλλα οχήματα. Όταν βλέπεις κάποιον να περιμένει μόνος σε μια στάση μέσα στην καρακαμπίλα ίσως και καταλαβαίνεις τα όρια σου ανάμεσα στην αιωνιότητα της απεραντοσύνης. Ο κάμπος στέλνει μηνύματα όμορφος όταν πρασινίζει και θερισμένος, ότι μια νέα αρχή ξεκινά.
Αυτό όμως μου ερχόταν στο μυαλό σε κάθε επιστροφή καθώς σκεφτόμουν τους ανθρώπους που βρισκόμασταν κάθε μέρα καταμεσίς στον κάμπο:
Την ώρα αυτή στον κάμπο, ομίχλη κατεβαίνει
τα σκιάχτρα, τα κουρέλια θα φοβηθεί
τρέξε να ψηλαφήσεις την πλάση, ακριβέ μου
το μπράτσο της απλώνει να κρατηθείς, να κρατηθείς .
Να συναντιέσαι με τα ίδια πρόσωπα που σχολούσαν από τη δουλειά ή πήγαιναν σε αυτή. Με μερικούς μετά την αμηχανία του πρώτου καιρού να χαιρετιέσαι στη συνέχεια. Να ξέρεις ποια ώρα έρχονται. Τις περισσότερες φορές στα ίδια καθίσματα και πάντα οι ίδιες παρέες ή πάντα μόνοι. Ν' ακούς το πως άργησαν να τους αλλάξουν στη βάρδια και θα έχαναν το δρομολόγιο, προβλήματα με τα αφεντικά και τους διευθυντές. Την κούραση, όταν τα μάτια έκλειναν αμέσως μόλις δείχναν το εισητήριο. Να καταλαβαίνεις το πόσο γρήγορα ή αργά κυλά ο καιρός με τις σχολικές γιορτές, το ποίημα ή το πάρτυ για τα γενέθλια και τις απόκριες που πήγαν τα παιδιά ή που θέλουνε να πάνε, αλλά καμιά φορά τα οικονομικά δε φτάνουν κι εκεί αρχίζει η συζήτηση για τα φθηνά ρούχα στις λαϊκές και τις προσφορές σε τρόφιμα και ό,τι άλλο. Από τη γρίππη και τα ερωτήματα για το αν και πως κολλάει ως τα μικρά μπουκαλάκια με αντισηπτικό για απολύμανση ως την οικονομική κρίση και το τι μας περιμένει το χειμώνα, τα βαρόμετρα της κοινής γνώμης που καμιά εταιρεία δημοσκοπήσεων δε θα ενδιαφερθεί ποτέ. Όπως και καμιά στατιστική ή πολιτική ανάλυση δε μπορεί να περιγράψει το τελευταίο δρομολόγιο μετά την απόλυση....
Τις ίδιες ώρες, άλλοι με διαφορετική γλώσσα, χρώμα ματιών και δέρμα με πραμάτειες σε μπόγους και βαλίτσες, κι αυτοί πάλι στα ίδια δρομολόγια και τους ίδιους προορισμούς. Γνωστοί κι αυτοί με τις δικές τους θέσεις. Καμιά φορά ανακατεύονται και οι παραπάνω μαζί τους, αλλά σπάνια, ή και σχεδόν ποτέ οι ταξιδιώτες (αυτοί καμιά φορά δυσανασχετούσαν και φανερά). Μπορεί να μην καταλαβαίνεις τη γλώσσα τους, αλλά καταλαβαίνεις ότι κι αυτοί πάνω κάτω τα ίδια συζητούν, ίσως και κάποια πράγματα περισσότερα....
Συχνά κοιτάζεις κι έξω από το παράθυρο, μολονότι γνωρίζεις τη διαδρομή λεπτό προς λεπτό. Ξέρεις κάθε στιγμή που πρέπει να βρίσκεσαι και αν υπάρχει καθυστέρηση ή οδηγός το "πατάει". Βλέπεις την οριζόντια γραμμή με τα θολά βουνά στο βάθος, που είναι όμως τόσο διαφορετική από την ευθεία της θάλασσας, αλλά και τόσο όμοια. Ποιος είπε ότι πλέον δεν υπάρχουν εποχές και είναι δύσκολο να τις διακρίνεις; Από το φθινόπωρο βλέπεις το χειμώνα να έρχεται σιγά σιγά και να δίνει τη θέση του στην άνοιξη κι αυτή στο καλοκαίρι. Ο κάμπος είναι πάντα εκεί κι εσύ τον διασχίζεις, αλλά δεν προβάλλει αδιάφορος. Τον παρατηρείς γιατί ξέρεις τις ενδιάμεσες στάσεις και αυτές αλλάζουν όψη μαζί με τις εποχές. Ο κάμπος είναι εκεί απέραντος και τον διασχίζει ένα λεωφορείο, ένα τρένο που συναντιέται που και που με άλλα οχήματα. Όταν βλέπεις κάποιον να περιμένει μόνος σε μια στάση μέσα στην καρακαμπίλα ίσως και καταλαβαίνεις τα όρια σου ανάμεσα στην αιωνιότητα της απεραντοσύνης. Ο κάμπος στέλνει μηνύματα όμορφος όταν πρασινίζει και θερισμένος, ότι μια νέα αρχή ξεκινά.
Αυτό όμως μου ερχόταν στο μυαλό σε κάθε επιστροφή καθώς σκεφτόμουν τους ανθρώπους που βρισκόμασταν κάθε μέρα καταμεσίς στον κάμπο:
Την ώρα αυτή στον κάμπο, ομίχλη κατεβαίνει
τα σκιάχτρα, τα κουρέλια θα φοβηθεί
τρέξε να ψηλαφήσεις την πλάση, ακριβέ μου
το μπράτσο της απλώνει να κρατηθείς, να κρατηθείς .
προέλευση εικόνας: http://www.dpgr.gr/index.php?page=photostories_show_photo&pid=249
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
ΔΙΑΒΑΤΕΣ
