Nie mogę przestać...

... liftować.

W głowie bardziej mi te lecznicze tematy "grały", ale wrzucam i tak.

Najmniej ostatniego jestem pewna, ale z drugiej strony - nie potrafię skreślić go całkiem...

Jest coś magicznego i okrutnie pociągającego w fotografowaniu tych układanek. Podoba mi się to, że efekt jest "na chwilę", że nic nie jest "na stałe". I że znacznie mniej przy tym babrania, niż przy takich np. LOsach, a na tapecie zawisnąć może :)

Bo ta dziewczyna jest jak malina?

A właśnie, że nie - bo jak czereśnia! :)

Nie mam bladego pojęcia dlaczego, ale Kejt zawsze mi do czereśni pasowała. A w zasadzie czereśnie do niej. Może to wina jej promiennej i dziewczęcej urody? A może po prostu niekiedy jest dla mnie jak wisienka na torcie? Nie wiem. Grunt, że czereśniowe znaczki "od zawsze" były jej.

Pomysł, żeby zrobić dla niej znaczkowe-czereśniowe lusterko urodził się przed zeszłoroczną Gwiazdką. Ale się przeprowadzałyśmy i nie wyszło. Później jakoś ciągle nie było weny. Aż wreszcie w tym tygodniu poczułam, że muszę - teraz albo nigdy. A zbliżające się imieniny były świetnym sposobem na wewnętrzny deadline. Poza tym uzbierałam wreszcie wystarczająco dużo materiału :)

I powstała ramka czereśniowa. 

Zwana inaczej Jak Nie Powinno Wyglądać Lakierowanie (osoby znające się na rzeczy i wrażliwe uprasza się o nie oglądanie zdjęć!). Całą ramkę pokrywają bowiem malutkie chropowatości - ni to pęcherzyki, ni to paprochy... Byłabym skłonna stwierdzić, że to wina lakieru, gdyby nie fakt, że wiem, po prostu czuję, że to ja coś partolę :) Nie wiem tylko jeszcze co (a raczej nie wiem, którą z rzeczy jakie robię nie tak wskazać jako winowajcę numer 1). Kejt się nie pogniewała i ramkę przyjęła z dobrodziejstwem inwentarza (czyli parchami), ale ja się muszę douczyć, bo na lakierowanie czeka jeszcze jedna, a akurat w niej mam ochotę na "gładź".

Dobra, wracamy do wiśni/czereśni.

Kurcze, lubię, jak jest dużo takich samych znaczków. Lubię to, że są na nich stemple. Lubię patrzeć na nie w kupie. Ale najbardziej lubię to:

Znaczki z paskiem bocznym :) A jak jeszcze jest na nich jakaś próbka drukarska, znaczniki - miodzio!

Z boku ramka oklejona jest taśmą pasmanteryjną - ostatnio znalazłam u siebie takie w kilku kolorach i sporych ilościach - nie mam pojęcia skąd się u mnie wzięły. Pewnie podarowała mi je nieoceniona Mama :)

Genaralnie to jest ramka-niedoróbka. W zasadzie - powinnam ją schować na dnie szafy, a nie dawać w prezencie. Ale co poradzę, że nawet taka ona podoba mnie się? Na szczęście Kejt też. Uff

Cyk cyk o poranku, czyli Fotolift #3

Co może skłonić człowieka w niedzielny poranek (że późny to sprawa drugorzędna), by - jeszcze w piżamie i ze snem na powiekach - wyciągał z szaf i szuflad różne różności i cykał im zdjęcia? 

Powiem Wam - tylko jedno - fotoliftowe wyzwanie Art Piaskownicy :) Wyzwanie numer 3

Pisałam już nie raz, że uwielbiam znaczki i namiętnie ogałacam z nich pracowe koperty, mam więc ich całkiem sporą kolekcję. Czasem interesuje mnie pojedyncza sztuka, czasem kolekcja, a czasem... kolekcja identycznych znaczków. 

Prócz "wisienek", z których powstała ramka dla Kejt (o tym następnym razem), takim znaczkiem, którego mi nigdy dość jest sopockie molo.

Druga kompozycja powstała ze znaczków alfabetowych (moja kolekcja nr 1 na świecie!) i znaczków "chwilowych zauroczeń" oraz stempelków i naklejek, które również darzę miłością.

Obie zgłaszam na piaskownicowe wyzwanie.

Świadoma praw i obowiązków...

... wynikających z takiej deklaracji, niniejszym uroczyście oświadczam, że sprawia mi niesamowitą wręcz radość dzierganie Nudnego Czarnego Otulacza.

Ja

PS. Post powstał na specjalne życzenie Przyszłej Właścicielki NCO czyli Ann, która stwierdziła, że "robię mu na blogu zły PR" i "mam być zadowolona bardzo, że go robię" i "objawić to światu". Niniejszym uznaję, że to uczyniłam :)

Przerywniki

No bo ileż można robić na drutach? I ile można pokazywać albumów? Czas najwyższy na przerywnik.

Ciągnęło mnie ostatnio do czegoś innego, do podziałania rękoma, ale gdzieś "obok". Ciągle się jakoś nie składało, myśl o wywlekaniu wszystkich niezbędnych składników i... pakowaniu ich później z powrotem do pudełek, pudełeczek i szaf skutecznie mnie zniechęcała. Ale mus to mus - zbliżają się Kejt imieniny, czas więc najwyższy wyprodukować wreszcie coś, co w głowie siedziało już od dawna :)

Na stół, prócz ochronnej gazety, wyjechały więc woda i klej...

...tajemnicze białe "coś"...

...i jedne z moich ulubionych znaczków sumiennie gromadzone od długich miesięcy.

Te ulubione znaczki też czekają w kolejce, ale o tym następnym razem.

Tajemniczy projekt dla Kejt jest już prawie skończony - zostało jeszcze lakierowanie, czyli to, co mi wychodzi zdecydowanie fatalnie. Cóż, nic innego mi nie zostaje jak walczyć. Ze sobą i niecierpliwością.

Oczywiście nadal się też dzieje. Czarny otulacz, najnudniejsza robótka z nudnych - nie dość, że nudny dżersej, to jeszcze nudny czarny i nudne 3,5mm :) Ale nie ma tego złego - chyba się w końcu zmobilizuję i kupię maszynę dziewiarską. Nie znam się na tym, więc chętnie przyjmę wszelkie sugestie. Obecnie mam na oku Modę MD 22, to chyba jednopłytówka, czyli z tego co się orientuję ściągacze np. już odpadają... Hm... Pomocy! :)

A skoro tam tak nudno - też w ramach przerywnika - machnęłam sobie próbkę na planowany biurowy sweterek. Dla odmiany z... Medusy :) Ale za to starej jak świat i o innym jeszcze splocie.

Mam tylko 200g, więc pewnie wyjdzie raczej bezrękawnik, zobaczymy.

Ach, skoro już dziś jestem pytająca - czy może mnie ktoś oświecić jak to zrobić, żeby wstawić na blog w poście taki sprytny panel z liczbą wykonanych modeli, który będzie odsyłał do konkretnego wzoru z raverly?

Lecę walczyć z czarną nudą. A następnym razem znów poprzynudzam o albumach.

WAC 2/III - album Gagu

Albumy docierały do mnie jakoś nie w kolejności, ale pracowicie układałam je jak należy, jak należy wypełniałam i zgodnie z numerkami odsyłałam dalej. A przecież wtedy jeszcze nawet nie byłam Pracownikiem ds. Organizacyjnych! Najwyraźniej mam to we krwi ;)

Kolejnym więc, za który się zabrałam był tu zajawkowany album Gagu/Mamoon - "Szczęście". 

Szczęście to nie jest coś, co łatwo opisać albo pokazać - Gagu pojechała po całości z tym tematem :) Na szczęście (hehe) są takie rzeczy, które po prostu uważam za tego szczęścia element niezbędny. A jedną z nich jest DOM. I to jak w nim jest. Bo kiedy tam jest wszystko należycie poukładane, gdy dostajemy czego nam trzeba (i mamy komu dać siebie) to nic co poza nim nie jest straszne. No dobra, trochę poleciałam banałem, ale co poradzę, skoro tak jest :)

Całość "robi" głównie ilustracja wycięta ze starego kalendarza. Poza tym wykorzystałam: wycinane serduszka, trochę bibułki, na niej stempelki srebrzyste (bo blasku w życiu też trochę potrzeba) i jeden z moich ulubionych znaczków, który tematycznie nawiązuje to piosenki (Anna Jurksztowicz, "Stan pogody", muz. Krzesimir Dębski, sł. Jacek Cygan), której tekst stanowi tło wpisu:

"Słońce to my, ciemne chmury to my
Nagłe sztormy, letnie burze
Suche wyże to my, mokre niże
Taki deszcz, że ulewa aż śpiewa

Słońce to my, ciemne chmury to my
Nagłe sztormy, ranne mgły
Czasem mżawka, czasem grad
Czasem mróz aż strach

Ach gdyby znać zachmurzeń twoich plan
Pod ręką wtedy mieć parasol, kalosze
Może tak już dziś do chmurki wysłać list
Prywatne lekcje wziąć w końcu wiedzieć

Bo przecież,
Słońce to my, ciemne chmury to my... "

No samo życie... 

No dobra, ta kupka prania nie jest bez znaczenia: porządek też mi jest do szczęścia potrzebny :) Choćby był on porządkiem tylko dla mnie...

Od tamtego czasu uporządkowałam sobie sporo.

Z innego frontu: dzieje się czarny otulacz (foto z raverly). Wykańczam właśnie pierwszy motek Florii Light i mam nadzieję, że 3 mi starczą. Na razie nie pokazuję, bo... jest strasznie nudny i nic ciekawego do pokazywania nie ma :)
Poza tym pokończyłam różne zlecenia pracowe i mogę się zabrać za rzeczy, które odkładałam od dobrych kilku miesięcy. Mam tylko nadzieję, że zapał nie przegra z jesiennym leniem.

WAC 3/III - album Roodej

Album Roodej przywędrował do mnie jako pierwszy w trzeciej turze. Był też chyba najszybciej wypełnionym w mojej albumowej karierze :) Zajawkowałam go tu.

Tytuł brzmiał "Moje miasto wczoraj i dziś". Ja w swoim wpisie skoncentrowałam się nie tyle na tym jak zmieniło się samo miasto, ale raczej moje w nim lokalizacje. Zresztą - od tamtego czasu to się znacznie bardziej skomplikowało i mapa dzisiejsza byłaby całkiem nieźle pokreślona ;)

Do albumu wykorzystałam wydruki swoich starych i nowych zdjęć, wydruk starej, dziewiętnastowiecznej mapy znalezionej w sieci, napis piórem na skrawku karki (niestety nie udało mi się znaleźć w trzy linie, ale za to ta była odpowiednio "stara"), napis z wytłaczarki oraz kilka zszywek i trochę kordonka. Pomaziałam też gdzieniegdzie korektorem w pisaku, gdzieniegdzie brązowym cienkopisem. A zdjęcia współczesne powstały specjalnie na tę okazję.

Oczywiście część wpisu pokazuje gdzie mieszkałam kiedyś, a część gdzie mieszkam teraz (tzn. gdzie mieszkałam robiąc album), choć nazwy oficjalne tych miejsc brzmią troszkę inaczej :)

Fajnie mi się ten album robiło. Bo takie były czasy, bo miałam pomysł w głowie natychmiast, bo lubię swoje miasto... Mam nadzieję, że trafił do właścicielki.

Albumy (nieskończenie) wędrujące, tura III

Już ponad dwa tata minęły od chwili, gdy rozpoczęła się III edycja Wędrujących Albumów Craftladies. Ponieważ zabawa w pierwszą - choć nieco rozwlekła w czasie - bardzo mi się spodobała, nad udziałem w kolejnej edycji nie zastanawiałam się ani chwili. No i zaczęły się schody... Niemal od samego początku wiadomo było, że nie pójdzie zgodnie z planem: ktoś wyjechał, ktoś nawalił, z kimś urwał się kontakt. Później i ja miałam półroczną obsuwę i przechomikowałam spory zestaw albumów (mea culpa). Ale ostatecznie - wszystkie poszły w świat. Część z dziewczyn swoje albumy dostała, ja tego szczęścia nie miałam (choć gdzieś tam w środku maleńka iskierka nadziei nie gaśnie...).

Czas chyba jednak pokazać to co wyszło spod moich rąk - czyli okładkę mojego albumu i moje wpisy, do tej pory tylko zajawkowane.

Swój album zatytułowałam "korzenie". Z pierwszej edycji wniosek wyciągnęłam jeden - im bardziej niedookreślony tytuł tym więcej możliwości interpretacyjnych. I fajniejsze wpisy.

Okładka albumu - na zdjęciach jeszcze nie zbindowanego - powstała z cienkiej tekturki falistej (uwielbiam ją i zawsze zostawiam jeśli gdzieś na taką trafię), grubego kartonu, odrobiny woskowanego sznurka i koralików wykonanych w czasach szkółki fimo prowadzonej na forum Craftladies przez Szajajabę. Całość uzupełnia napis z wytłaczarki.

Ciekawe jakie wpisy stworzyły dziewczyny... To w zasadzie główny powód, dla którego tak żałuję, że zabawa się skończyła jak skończyła. Cóż, taki lajf ;)

No to czapa!

I jeszcze szal na dokładkę. W zasadzie to szal był pierwszy - grubaśny, ciepły, w kształcie wstęgi Möbiusa, bo lubię grubo przy szyi i nie znoszę kiedy mi się coś wokół nóg plącze. Miał mi pomóc w akcji "wyczyść swoje zapasy" i pozwolić na twórcze zużycie 4 pojedynczych motków różnych fioletowych włóczek: Classica, Sasanki, Luny (moja jest śliwkowa, oczywiście) i Peonii. Wszystkie to straszne cienizny, razem dały całkiem fajną melanżową nitkę.

Zaczęłam w ubiegłą niedzielę, skończyłam wczoraj (z dłuższą przerwą po środku). Mam też wrażenie, że niemal tyle samo czasu co dzierganie szalika zajęło mi jego niewidoczne zszycie (które wyszło niemal niewidoczne wyłącznie dlatego, że na takiej mieszaninie włóczek to i tak nic nie widać). Obie części to twórcza improwizacja. Wyszło fajnie: ciepło, wygodnie, wesoło. Podoba mi się, że czapa daje luz włosom i nie przykleja ich do głowy, że szalik fajnie grzeje i nie gryzie. I podoba mi się zestawienie tych fioletów z żółtym, musztardowo-miodowym płaszczykiem w kształcie litery A, który upolowała dla mnie Mama.

A na koniec dorobiłam sobie kwiatucha (ze sznureczka uplecionego przy pomocy laleczki dziewiarskiej) na bardziej eleganckie okazje. O, takiego, inspirowanego zobaczonym u Rene.

Projekt: własny (zainspirowany zapewne tym co wokół mnie w świecie realnym i wirtualnym)

Włóczka: Classic, Peonia, Sasanka (100% akryl), Luna (40% akryl, 30% moher, 30% poliamid), przerabiane łącznie.

Druty: KP 5,5mm (pierwsze ok 5 cm czapki), KP 7,0mm reszta.

Tak, wiem, że obiecałam zdjęcia sukienki, ale potrzebuję chociaż  odrobiny światła, żeby ją sfotografować. Mam wprawdzie zdjęcia z Okazji, na której wraz ze mną wystąpiła w głównej roli żeńskiej, ale - jak na złość - na żadnym nie jesteśmy same :)

A poza tym chciałabym wyzdrowieć. Po raz pierwszy od 2 lat jestem na L4 (całe 3 dni) i strasznie mi z tym źle...

edit: Pogrzebałam też trochę przy szablonie - zmusił mnie do tego blogger, nie zgadzając się na zdjęcia pasowane do lewej, które nie mają po prawej tekstu. Dajcie znać, czy może być. 

Chabrowe listki

Udało mi się dobrnąć do szczęśliwego finału i ukończyć listki zaczęte jakoś w połowie lipca. Przerabiane z komplikacjami. Najpierw się okazało, że część Medusy, którą mam ma inny splot i odcień (akurat ten motek na zdjęciu to taki "inny" właśnie). Później, że tej "mojej" nie ma już w sklepie. Chciałam pruć, ale nie pozwolono. Effcia poratowała mnie jednym motkiem (cmoki), resztę cudem udało się dokupić. Miałam już więc włóczkę i... kompletnie przestałam mieć czas :)

Zaczął się szalony kołowrót wyjazdowo-pracowo-urzędowo-szkolno-zleceniowo-szyciowy :)

W końcu jednak z wszystkim innym się uwinęłam (albo mam chwilę zapasu czasowego i mogę na moment na bok odłożyć) i zabrałam się za wykańczanie listków.

Pewnie powinnam go jeszcze zblokować (blokowałam fragmenty przed zszyciem), listwie przy dekolcie z pewnością by się to przydało. Ale mi się nie chce. A poza tym bezwzględnie potrzebuję go na sobotni wieczór, a rozłożone na płasko bawełniane sweterki nie schną już tak ładnie jak latem, więc póki co - udaję, że jest ok :)

I w zasadzie jest. Jest super miły i miękki. W zapasach mam jeszcze Medusę w trzech innych kolorach i coraz bardziej ją lubię.

Robiłam w całości przody z tyłem, osobno robiłam rękawy (zszywane), szycia więc nie było aż tak dużo. I fuksem udało mi się kupić guziki w niemal idealnie pasującym odcieniu :)

Model bazowy: model 5 z Sabriny Wiosna 2009 (ale w zasadzie robiłam znów wyłącznie w oparciu o zdjęcie).

Włóczka: zużyłam ok 430g Medusy. Sweterek ma rozmiar S, krótkie S.
Druty: KP 4,0mm, szydełko 3,5mm.

Tym samym moja kolekcja sweterków biurowych powiększyła się w roku 2010 o 4 sztuki i - póki co - planuję przerwę (a co wyjdzie - zobaczymy).

A przerwę zapowiada między innymi to, że wzięło mnie ostatnio na szycie. Nareszcie! Maszynę nową kupiłam rok temu, dzień po zakupie przeczytałam gdzieś o niej nieprzychylne opinie i... dostałam blokady totalnej. Ostatnio jednak szyć musiałam - powstała sukienka. Później może pokażę całość, na razie fragmenty.

Jestem zadowolona. A maszyna spisała się na medal. No, może nie złoty, ale brąz zdobywa bez problemu :)