Νέκυια

Κι αυτός ο χειμώνας κουβαλάει στις φλέβες του την Άνοιξη – ψιθύρισε

με θέρμη ένας ψίθυρος ονειρευτής σαν το άστρο του Αντάρη.

Την άνοιξη εκείνη την παράφορη που θα ξανάρθει για να λήξει τη διορία του σκοταδιού και του χειμώνα.

Η ομορφιά της θα θριαμβεύσει και πάλι σα θύμηση Μάη στεφανωμένου.

Θύμηση αιώνια και δυνατή σαν αυτή που λένε πως νικάει τον αληθινό θάνατο. Γιατί η ζωή φεύγει μπροστά μα τα λόγια και τα έργα μας μένουν εκεί. Σαν να μη μας γερνάει ο χρόνος τελικά, μα η αδύναμη ψυχή μας.

Ζούμε στην ψυχικά αδύναμη εποχή της βιασύνης. Ρυθμοί φρενήρεις κι εμείς βιαζόμαστε και τρέχουμε και το χειρότερο χωρίς καν να ξέρουμε που θέλουμε να φτάσουμε! Βιαζόμαστε κι ο θόρυβος της εκτροχιασμένης βιασύνης  αποσυντονίζει το ρυθμό μας. Γιατί με ρυθμό λένε γεννιέται η αρμονία της ζωής, όπως με τον ίδιο ρυθμό ζει κι αναγεννιέται η φύση γύρω μας. Μα εμείς στη δίνη του θορύβου που προκαλεί η βιασύνη κατακρεουργούμε τις μεμονωμένες φωνές και τους αυτόνομους ήχους. Τις δικές μας εντέλει φωνές και τη μουσική αρμονία της ξέχωρης ζωής του καθενός. 

Γι αυτό είναι φορές που χρειάζεται Σιγή.

Σαν τη σιγή μιας νύχτας σαγηνευτικής, που τρέφεται με πορφύρα ηρεμίας και μουσική γρύλων κι αστερισμών. Νύχτα που να μπορεί να διαβαίνει λεύτερος ο βαθυστόχαστος κουρσάρος των ψυχών, να σιγοκλείνει τα βλέφαρα με ηρεμία, αφήνοντας πίσω του τα λάφυρα μιας διάτονης πορείας γεμάτης με το κλέος της κατανίκησης του φόβου.

Του φόβου που χάνεται στην κάθε παρθένα λάμψη μιας έννοιας του στοχασμού στο ακάματο καμίνι του Νου. Και περισσότερο του έσχατου φόβου να αναγορευτεί κανείς απόκληρος από την αφόρητη συμβατικότητα της ζωής του.

Εκάς λοιπόν οι βέβηλοι και οι συμβατικοί!

Ας διαβούν οι μυημένοι. Ας διαβούν οι εκλεκτοί και όλων των εποχών οι αφανείς αγνοημένοι, γιατί οι εποχές δε χάθηκαν μα εμείς δε δώσαμε στον τροχό του ήλιου δύναμη, ώστε να κάνει τον κύκλο του στην ιστορία.

Ας διαβούν οι ξεχωριστοί σ΄αυτή τη Νέκυια για να ξανάρθει η άνοιξη και η ελπίδα.

Γιατί ελπίδα πραγματική σημαίνει να μπορείς να ψηλαφίσεις τα χρώματα της ζωής σου ευχαριστώντας τον ήλιο.

Γιατί μαζί της πίστη πραγματική σημαίνει να φροντίσεις το σπόρο των γενεών 
και των ιδεών τους, ώστε να γεννηθεί και να χαμογελάσει ο ανθός του καινούργιου 
σαν αντικρίσει τον ήλιο.

Γιατί μαζί τους αγάπη πραγματική σημαίνει να νιώσεις το άρωμα του τόπου και της ζωής σου γύρω σου, σε μια μαγική στιγμή ακίνητης αιωνιότητας.

Σε μια μαγική στιγμή ομορφιάς και αρμονίας.

Εκεί που δε θα χρειάζονται ανάλυση τα ανάλεκτά μας.

Εκεί που επιτέλους θα σταθούμε στις επάλξεις των περιεργειών μας.

Ας διαβεί λοιπόν περήφανος ονειρευτής Αντάρης.

Κι εκεί στην ιερή κι ολέθρια έκρηξη του ερυθρού γίγαντα, ας φανεί ένας καινούργιος κόσμος με την ιερότητα της ξεχωριστής άνοιξης που θα κομίζει.

Μιας άνοιξης που στο φως της οι νεότερες γενιές δε θα μυούνται πλέον στην εξειδίκευση της χαρακτηριστικής μας βαρβαρότητας.

Γενιές νέων αγωνιστών του κόσμου που πλέον θα κατακτούν εδάφη κι ορίζοντες της πανανθρώπινης διάστασης, ώστε μεσούντων των αιώνων να καταθέτουν στέφανο στον μέγα Άγνωστο φιλόσοφο κι όχι στον Άγνωστο στρατιώτη.

 

Στο νόστο και την προσμονή εκείνης της Άνοιξης, οι λεξιμάρτυρες των καιρών σε μια λευκή οθόνη του αχανούς διαδικτυακού γαλαξία θα προσπαθούν να βάζουν σ’ ευθείες το φως.

Ώσπου ν' αναφανεί και να ριζώσει το Μήνυμα.

Μήνυμα με φως και λόγο ξάστερο ελληνικό. Λόγο ελληνικό, γιατί τη μουσική του θα την αντιλαμβάνονται ακόμη κι αυτοί που δεν θα ξέρουν γήινες γλώσσες, αύριο.

Κι αν αύριο χαθούνε οι λέξεις κι αν αύριο χαθούμε κι εμείς, οι γρύλοι και οι πυγολαμπίδες θα εξακολουθούν να τραγουδάνε στη Νύχτα. Εκείνη τη σαγηνευτική που δεν θα υπόσχεται απλά μια νέα αυγή σε μια κανούργια Ημέρα, μα θα την εγγυάται.

Ως τότε, θα γητεύουμε τις ουτοπίες της Αλήθειας και της Ελευθερίας με φωτιά. 
Φωτιά με φλόγες αποκομμένες από τα έμπυρα μετέωρα των θεών.

Με σύμφωνα και φωνήεντα θα στοιχειώνονται συγκινήσεις του λόγου με αρμονία, με κάλλος και με ρυθμό συμπαντικό. Γιατί η παχύδερμη εποχή μας χρειάζεται καινούργιες συγκινήσεις ώστε να κρατήσει την ελπίδα ζωντανή. Χρέος είναι να σπέρνονται ολέθριες καινούργιες συγκινήσεις που θα ταράζουν την αναισθησία.

Περισσότερες από εκείνες που στην πυκνή ησυχία της πίσω οθόνης  απευθύνονται στο κοινό αυτό που δεν το συγκινούν οι κραυγές, οι υποδείξεις, οι εικόνες κι οι προβολές, αλλά το ουσιώδες και το διαρκές των εννοιών.

Εκείνο το ουσιώδες και το διαρκές που ζει αθόρυβα και τρέφεται από υποβλητικές 
σιωπές μέθεξης του στοχασμού.

Ας διαβούν λοιπόν οι μυημένοι!

Κι οι προβολείς της προβολής ας μην ταράξουν το προσκύνημά τους.

Φτάσαμε τελικά στις επάλξεις της περιέργειάς μας?

Σταθήκαμε μετέωροι στο χείλος?

Καιρός στα χείλη ν' ανθίσουν ψίθυροι ζωντανοί, σαν τάματα στο φως. 
Καιρός να χτίζουμε εμπειρίες, χωρίς να γκρεμίζουμε τα όνειρα βορά - θυσία στο Μορφέα.

Κάθε που ξημερώνει, θα ξημερώνουμε το θεριό μειδιώντας στη Μήδεια της ζωής, ταξιδεύοντας με τη γοητευτική νοσταλγία της επίγνωσης πως επιστρέφουμε κοντά της, 

όχι σαν σκλάβοι αξιοθρήνητοι, μα σαν περήφανοι κουρσάροι Πελασγοί …

Σ’ αυτή τη Νέκυια την ελληνική αλλάζουν οι κανόνες. 

Σ' αυτή τη Νέκυια πέρα και πάνω από το νόστο, τη μελαγχολική νοσταλγία και την τεθλιμμένη κάθαρση αναδύεται η πασίχαρη δυνατότητα της αναγέννησης . 
Γιατί ο δρόμος για την Ιθάκη είναι μακρύς και απαιτεί να επιλέξουμε άμεσα και προσωπικά χωρίς υπεκφυγές και μεσολαβήσεις δήθεν ειδικών.

''Γιατί Νέκυια εντέλει σημαίνει να στοχαστείς τη ζωή και να την ζήσεις, όχι μισή, αλλά ολόκληρη ''(λέει ο λάκωνας στη Γκέμμα).

Κάθε άνοιξη θα πραγματώνει τη δικιά της Νέκυια, ώσπου η ανώνυμη δέσποινα του μύθου και των μυστηρίων να ορίσει τη δική της την ξέχωρη Άνοιξη, δημιουργικά παράφορη κι ολέθρια για κάθε ύβρη των καιρών…

Σημείωση για την κλασσική Νέκυια: 

[ Πυρός κρατερόν μένος αιθομένοιο δαμνά Ψυχή...

δ' ήυτ' όνειρος αποπταμένη πεπότηται - λ220 ]
που με αυτό τον απαράμιλλο τρόπο περιγράφει την Ψυχή

Στη Νέκυια της Οδύσσειας [Ραψωδία λ (και ω)] 

δεν ορίζεται και δη στωικά μόνον η νοσταλγία κι η ηθική κάθαρση την ώρα της τεθλιμμένης επαφής με το σκιώδες επέκεινα - όπως ισχυρίζονται οι πολλοί - 

αλλά πέρα και πάνω απ’ αυτά σημαίνεται θριαμβευτικά η δυνατότητα της ατομικής ή συλλογικής αναγέννησης στη βάση της άμεσης επιλογής ζωής στο σήμερα και το τώρα.

Το μέγα ατόπημα(?) βέβαια του Ομήρου είναι πως περιγράφει μόνον το σκιώδες του Άδη και όχι και το υπέρλαμπρο των Ηλυσίων κι αυτή η παρατήρηση / καταγγελία κάποτε 

θα αποτελεί τη θρυαλλίδα της αναζήτησης στη βάση του αν αυτή η παράλειψη είναι σκόπιμη ή μη…

Γιατί εδώ ο ημίθεος Αχιλλέας ομολογεί πως θα προτιμούσε να είναι άσημος άνθρωπος πλην ζωντανός, ενώ στην περίπτωση των Ηλυσίων πιθανόν να συνέβαινε το αντίθετο και σκοπός του ποιητή δεν είναι να διακόψει τον πηγαιμό για την Ιθάκη μα να τον ωθήσει...

Μιας Ιθάκης που παρότι ο Καζαντζάκης αντιλήφθηκε την ουτοπία της και την συνέχισε, 
δεν τόλμησε κι αυτός να την καθοδηγήσει προς τα Ηλύσια.

Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να ταυτίσει το άπειρο με τον κυματισμό ενός φωτονίου? 

Η απροσδιόριστη ουτοπία, η αλήθεια και η ελευθερία της είναι το πρόσωπο του ίδιου του Θεού όλων των αντιλήψεων έστω και αν δεν το γνωρίζουν…

Έτσι όπως ο πηγαιμός για την Ιθάκη δε σταματάει εδώ, το ίδιο και η Νέκυια της ζωής δε σταματάει στην ίδια τη ζωή, γιατί ζωή και θάνατος είναι οι δυο όψεις της ίδιας αθάνατης ψευδαίσθησης του γίγνεσθαι που αγωνίζεται να Είναι…

Ηθικοπλαστικά όμως θα αναφέρεται με την ίδια χρεία που οι θρησκείες διαχρονικά αναφέρονται στις μάζες, ώσπου η ανθρωπότητα να πραγματώσει τη συνειδησιακή της υπέρβαση στα πρότυπα ίσως του αγωνιώδους πλατωνικού στοχασμού, που κι αυτός 

έμεινε ελλιπής υπό το δέος των αριθμών, πόσο δη των άρρητων εκείνων…

Η Νέκυια της Οδύσσειας - ένα από τα σημαντικότερα κείμενα που γράφτηκαν ποτέ -

μεταξύ άλλων ευθύνεται για το ότι ο τυφλός ποιητής παραμένει όμηρος των καιρών 

στη διάσταση που προείπαμε, ώσπου η ανθρώπινη διανόηση να τον λυτρώσει προσεγγίζοντας την άλλη όψη των πραγμάτων...