Το Επαναστατικό Βήμα της Αμφιβολίας

Στον κόσμο της επιστήμης είναι γνωστό πως τα πειράματα δεν είναι απόλυτα ούτε ακριβή, ούτε αντικειμενικά κι αυτό γιατί ο παρατηρητής αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του παρατηρουμένου και συνεπώς επηρεάζει το αποτέλεσμα.

Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή μας ως προς την κατανόησή της, αφού το Εγώ μας είναι ο ισχυρότερος δεσμός μας με το περιβάλλον και συμμετέχει στη διαμόρφωσή του.

Αντικειμενική λοιπόν απεξάρτηση, αυτονόμηση και ελευθερία δεν υφίσταται, υπακούοντας στην παραδοχή πως στη συνολοσυμπαντική θεώρηση των πραγμάτων δεν υφίσταται ουσιαστικά μονάδα...

Σε αναζήτηση άρα της μέγιστης ευτυχίας και ευδαιμονίας ο άνθρωπος τείνει να αναζητά τη μέγιστη αυτονομία και ελευθερία του, ώστε να προσδοκά λιγότερα όσο θα μεγιστοποιεί την αυτάρκειά του.

Και η αυτάρκεια εν προκειμένω είναι σχετική αφού το εύρος της κυμαίνεται ανάλογα με τις δυνατότητες αλλά και τις απαιτήσεις καθενός.

Έτσι αρκούντως ευτυχής και αυτόνομος μπορεί να είναι ένας περιπλανώμενος ρόκερ, τόσο όσο και ένας αυτάρκης οικογενειάρχης, τόσο όσο και ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας...

Δεν είναι λοιπόν τόσο τα μέσα, όσο η κατοχή και η αντίληψη της συμπεριφοράς μας ως προς το περιβάλλον που διαμορφώνεται γύρω μας.

Συνήθως το ενεργειακό μας απόθεμα κατασπαταλάται σε καθημερινές μικρότητες στις οποίες εμπλεκόμαστε χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα διαχείρισης της παρέμβασής μας και αυτοελέγχου.

Αυτή η δυνατότητα σημαίνει πως όσο μικραίνουμε το εμπλεκόμενο εγώ μας στο περιβάλλον, τόσο πιο συνετά και πιο ψύχραιμα και άρα πιο αποτελεσματικά θα μπορούμε να παρεμβαίνουμε και να επιλύουμε καταστάσεις.

Εδώ περιγράφεται και πάλι η ήρεμη λακωνική δύναμη της ιστορίας που δυστυχώς δεν συγκαταλέγεται στην ελληνική μας παιδεία, παρότι αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο διαμόρφωσης ελληνικού χαρακτήρα σιγουριάς και αυτοπεποίθησης, που οδηγούν σε ευδαιμονία και ευτυχία στον ελάχιστο παρανομαστή της περίφημης δωρικής λιτότητας.

Η αίσθηση σιγουριάς λοιπόν είναι που οδηγεί σε υγιές και ευχάριστο περιβάλλον και όχι τα όσα λέγονται περί γενικόλογης αγάπης κλπ από δογματοκεντρικές θεωρίες που απαιτούν τυφλή πίστη σε ειρημένα και αυθεντίες.

Απεναντίας η συνειδητή αμφιβολία της ''αυθεντίας'' αποτελεί το μηχανισμό που οδηγεί σε αναζήτηση του βέλτιστου και τεκμηριωμένα αποδεκτού, ώστε να μπορεί ως κλασσική αξία να διαχέεται σε ένα κοινωνικό περιβάλλον μικρό ή μεγαλύτερο...

Σύμφωνα με διανοητές όπως οι Χέγκελς και Ντεκάρτ η αμφιβολία είναι η μέθοδος αυτονόμησης του Εγώ που οδηγεί τη σκέψη σε νέες ατραπούς εξερεύνησης και αποδοχής ενός καλύτερου status…

Η ίδια η δυνατότητα σκέψης αποτελεί απόδειξη και παρακαταθήκη νοητικής αναζήτησης της αυτονομίας και της ελευθερίας πλάι σε μια συνείδηση που και αυτή συνήθως διαμορφώνεται φαινομενολογικά υπο το βάρος των δικών της αυθεντιών...

Εν κατακλείδει η πολιτική ιστορία έχει να επιδείξει κατηγοριοποίηση ιδεών που ταλανίζουν την ανθρωπότητα μέχρι σήμερα παρότι η ερευνητική / αμφίβολη σκέψη θα εντόπιζε κοινότυπες παραδοχές στα κυρίαρχα πολτικά μοντέλα του φιλελευθερισμού και του σοσιαλισμού ικανά να απαιτούν ιστορική υπέρβαση μέσα απο μια ύστερη ιδεολογική επανάσταση της ανθρώπινης διάνοιας...

Αυτό όμως όπως είδαμε απαιτεί πρώτιστα απελευθέρωση απο το Εγωκεντρικό μας περιβάλλον που αυθεντίες έχουν συνδιαμορφώσει και ρηξικέλευθη πορεία προς την καινοτομία της Αμφιβολίας...

Η Αυτονομία και η Ελευθερία θα περιμένουν ένα βήμα παρακάτω και ο ιστορικός τροχός θα έχει κυλήσει χαμογελώντας για την αυτορυθμιστική του επάρκεια, ακολουθώντας τον υπέρτατο παρατηρούμενο κανόνα του αυτορυθμιστικού Είναι και Γίγνεσθαι...

Και ο μικρός εαυτός συστρατευόμενος με το απειροσύνολο θα αισθανθεί την αρμονία που κι ο ίδιος θα συνδιαμορφώνει όπως άλλωστε οφείλει να κάνει ως στόχο και σκοπό ύπαρξης και ζωής...   

Επανάσταση?

Ο όρος επανάσταση σημαίνει τη διαδικασία κατά την οποία ο επαναστάτης αφού σηκωθεί στο ανθρώπινο ανάστημά του (ανά- στάση), διαχειρίζεται το περιβάλλον του (επί ) έτσι ώστε να καταστεί ο απόλυτος ρυθμιστής του.

Για να μπει κανείς στην παραπάνω διαδικασία σημαίνει πως το περιβάλλον του είναι τόσο πιεστικό, που του έχει επιβάλλει την υποταγή και τη δυσχέρεια διαχείρισης της ζωής με την ευρύτερη έννοια.

Υπό αυτή την έννοια το άτομο ή το σύνολο σε κάποια όρια ανοχής ξεσπά και αναζητά το αυτονόητο δικαίωμα της αυτοδιαχείρισης που επιβάλλει η έλλογη ανθρώπινη φύση.

Ιστορικά το αποτέλεσμα επαναστάσεων εκφράζεται σε εφαρμοσμένες δημοκρατίες και συνομολογημένα ανθρώπινα δικαιώματα μεταξύ πολιτών και εξουσίας.

Σήμερα δυστυχώς ο εκφυλισμός των δημοκρατιών σε κομματοκρατίες, αστικές ολιγαρχίες, εταιρειοκρατίες και τραπεζοκρατίες, απουσία της σύγχρονης διανόησης που δείχνει να έχει αδρανοποιηθεί από τη φαυλότητα της εκούσιας ή ακούσιας ένταξής της στα παραπάνω, έχει δημιουργήσει συνθήκες τέτοιες και τόσο πιεστικές που ακολουθώντας τους ανυπέρβλητους φυσικούς νόμους θα προκαλέσουν συν τω χρόνω τη σύγχρονη επανάσταση.

Ο χρόνος και κυρίως ο τρόπος εκδήλωσης μιας επανάστασης όμως είναι ύψιστο ζητούμενο, εφόσον αναφέρεται σε μια εκρηκτική διαδικασία που εκ φύσεως  μπορεί να καταστεί ανεξέλεγκτη και να παρασύρει μαζί της πρόσωπα και καταστάσεις σε μια παράπλευρη απώλεια, που θα αποτελεί θυσία στην επίτευξη του σκοπού.

Ιδανική κατάσταση θα ‘ναι η αποφυγή αυτής της απώλειας και η ομαλή ανατροπή.

Μπορεί όμως μια επανάσταση να είναι ομαλή και αποτελεσματική?

Και τι είναι τελικά η επανάσταση?

Στην Ελλάδα του σήμερα είναι η ιστορικά παρωχημένη μαρξιστική του ΚΚΕ? Μήπως είναι η σοσιαλιστική υπέρβαση του μαρξισμού από τον ΣΥΡΙΖΑ? Είναι η κινηματική εξαγγελία των ΑΝ.ΕΛ. που πηγάζει από το κίνημα των αγανακτισμένων? Είναι η εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ?

Εξετάζοντας κανείς τα ''μανιφέστα'' όλων των αντιμνημονιακών παρατάξεων εντοπίζει ενδιαφέρουσες ομοιότητες και απαράβατες διαφορές.

Στο βαθμό που αυτές οι διαφορές παραμένουν απαράβατες, σημαίνει πως το ζητούμενo της πανεθνικής συστράτευσης αναιρείται και αυτόματα αναιρείται η επίκληση της επαναστατικής διαδικασίας εφόσον δεν συμπεριλαμβάνει την ευρεία πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Στην παρούσα φάση κοινή συνιστώσα παραμένει μόνον η αντιμνημονιακή στάση και και το social (κοινωνικό) υπόβαθρο, έτσι ώστε τα παραπάνω κινήματα να δείχνουν πως δεν μπορούν να συμπράξουν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμη και αν οι δυό παραπάνω παράμετροι αναφοράς είναι βασικές και κοινές.

Διαπίστωση της παραπάνω πολιτικής διαίρεσης είναι σαφώς η συντήρηση της κομματοκρατίας την οποία οξύμωρα όλοι τους αναθεματίζουν.

Διαπίστωση επίσης είναι η κραυγαλέα απουσία ενός σύγχρονου ιδεολογικού μανιφέστου το οποίο θα υπερβαίνει ιστορικά παρωχημένες ιδεολογίες και κομματικές περιχαρακώσεις και θα συνεγείρει το λαό στην επίκληση ενός ιδανικού στόχου και σκοπού.

Και γίνεται ακόμη τραγικότερη αυτή η διαπίστωση όταν αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα τη χώρα που ιστορικά γέννησε τις έννοιες της ελευθερίας και της δημοκρατίας και που σήμερα δείχνει να αδυνατεί να δώσει το δικό της ελληνοκεντρικό, ανθρωποκεντρικό και φυσιοκεντρικό στίγμα μιας νέας ιδεολογικής πρότασης – επανάστασης, που θα συνεγείρει το παγκόσμιο ελληνικό πνεύμα, αφού η αναφορά στο ''ελληνότροπον'' δεν έχει όρια και αναφέρεται σε όλη την ανθρωπότητα.

Ακόμη και η αραβική άνοιξη η προδικασμένη από το παγκόσμιο οικονομικό status, παρότι θύμισε συνθήκες όψιμης Αναγέννησης δεν κατέστη ικανή συνθήκη και αφορμή για μια  γενικότερη ιδεολογική ανάφλεξη στην Ευρώπη, που προφανώς την θεωρούσε αφ’ υψηλού ως μια εδραιωμένη σημερινή Ιερή Συμμαχία του νεοφιλελευθερισμού.

Τι γίνεται λοιπόν με την Επανάσταση που όλοι επικαλούνται?

Πέραν των διαπιστώσεων που προηγήθηκαν και κυρίως του ιδεολογικού ελλείμματος, θα πρέπει να καταλάβουμε πως η επανάσταση είναι μια φυσική συνθήκη η οποία συμβαίνει όταν τα δεδομένα κορυφώνονται και οδηγούν μαθηματικά στην ανάδυσή της.

Κάθε άλλη προσπάθεια καπηλείας ή εντυπωσιασμού είναι καταδικασμένη σε αποτυχία με καταστροφικές συνέπειες.

Η καταγραφή και διαπίστωση των δεδομένων που μαθηματικά οδηγούν σε επαναστατική έκρηξη – ανατροπή, δημιουργεί πρωτίστως την ευθύνη και το χρέος για την μελέτη και προετοιμασία της, έτσι ώστε με ώριμο ιδεολογικό υπόβαθρο να οδηγεί σε ευεργετικές  ανατροπές κατεστημένων και όχι σε καταστροφικούς συμβιβασμούς με νέα ελάχιστα υπαρξιακά πρότυπα κάποιου κομματικού προτύπου.

Γι αυτό πρωτίστως η επανάσταση αποτελεί υπέρβαση και όχι υπεκφυγή σε μια νέα απλή διέξοδο.

Υπέρβαση η οποία θα στοχοθετεί το ανώτερο κοινό σημείο ως αναφορά σε μια νέα πραγματικότητα και όχι καθετί γνωστό και ιστορικά δοκιμασμένο.

Η επιστροφή σε ένα γνωστό ιστορικά πρότυπο είναι απλά επιστροφή και καπηλεία και όχι επανάσταση, γιατί η πραγματική επανάσταση δεν αφορά μια στατική κατάσταση με πάγιο πλαίσιο κανόνων, αλλά μια διαρκή διαδικασία αναζήτησης του βέλτιστου μέσα από μια διαρκή ''γέννεση πολιτισμού'' και πολιτικής.

Έτσι λοιπόν οφείλει ο καθένας που θα μιλάει ή θα σκέπτεται επαναστατικά να γνωρίζει πως δεν αναφέρεται σε μια προσέγγιση απλής επικράτησης ή εκδικητικής σκοπιμότητας, αλλά σε μια καθ’ όλα ιερή διαδικασία υπέρβασης της ιστορίας, που γίνεται ιστορία μόνον εάν και εφόσον δικαιώνεται από την λαϊκή ελπίδα και τον ανθρώπινο πόθο του ιδεατού.

Ειδικά στην Ελλάδα η ιστορία μας λέει πως δεν περισσεύει αδερφική ρανίδα αίματος.

Ειδικά στην Ελλάδα το απαιτούμενο ιδεολογικό υπόβαθρο υπάρχει και μπορεί απλά να αναγεννηθεί στη σύγχρονη μορφή του, σα μια ιδεατή επανάκαμψη στην πατρίδα και μητρίδα Γη των ελλήνων θεών και των ηρώων της σε όλους τους ανεξάντλητους συμβολισμούς τους, παράγοντας μια οργιώδη πολιτισμική άνθηση με σύγχρονες προβολές.

Έτσι μια σύγχρονη επανάσταση μπορεί και πρέπει να είναι εξόχως ''ελληνοκεντρική'' που σημαίνει πως δε θα χωράει σε στεγανά και όρια ιδεολογιών και πρακτικών, αλλά θα καθοδηγείται από την κλασσική και διαρκή επίκληση της ελευθεριότητας στο διηνεκές, ως μια αείγνητη διαδικασία προσέγγισης του αγαθού τόπου της Ελευθερίας σε κάθε της διάσταση, όπως η ίδια η έννοια του ελληνισμού υπαγορεύει… 

Βέβαια στη σημερινή Ελλάδα μπορεί αυτά να αποτελούν ταμπού ως αναγωγές στην αναρχία και τον αναρχισμό ή τον εθνικοσοσιαλισμό, ιδεολογίες που παρότι διαφωνώ τους αναγνωρίζω πως παραμένουν δύσκολες και άξιες διαλόγου, παρά τον εξοβελισμό τους από την κατεστημένη ιεροεξεταστική άποψη που δεν μπαίνει καν στον κόπο να τις μελετήσει και κυρίως να κάνει διάλογο μαζί τους.
Η άρνηση διαλόγου αποτελεί ύβρη της πολιτικής απο μόνη της.

Γνωρίζοντας πως πέρα και πάνω από όλα αυτά, η επανάσταση των ελλήνων δεν είναι μόνον ελληνική υπόθεση, αλλά μια πρωτίστως πολιτισμική διαδικασία η οποία αφορά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα που βαδίζει με μαθηματική σιγουριά σε έναν νέο πλανητικό πολιτισμό με μεγαλύτερες και πιο σύνθετες προσδοκίες.

Με ή χωρίς τους έλληνες…
Παραφράζοντας μια φράση φιλικού blog για το άγαλμα της Νίκης της Σαμοθράκης : 

Η Ελευθερία είναι δέσμια, Ελευθερώστε την !

Ανεργία - η βαρβαρότητα

Το βασικότερο πρόβλημα της οικονομικής μας κρίσης δεν είναι το σήριαλ της επόμενης δόσης, αλλά η πραγματικότητα της καλπάζουσας ανεργίας.

Και αφού η κάστα των τηλεπαραθυρικών μπουρδολόγων δεν ασχολείται με το θέμα αλλά μονοπωλεί τις δόσεις και τις δοσολογίες, θα προσπαθήσουμε να κάνουμε εδώ μια ανάλυση.

Η διαχείριση του θέματος γίνεται με τη μέθοδο της στρουθοκαμήλου λόγω εγγενούς αδυναμίας του συστήματος να μελετήσει ένα αυτοκαταστροφικό φαινόμενο που συναρτάται από πλείστες προσωπικές οδυνηρές περιπτώσεις, οι οποίες στο σύνολό τους αφορούν αποστέρηση του τέως κοινωνικού ρόλου των ανέργων και κατ’ επέκταση κατάρρευση της ίδιας της κοινωνίας.

Φαινόμενο που οφείλεται στην άναρχη και ανεξέλεγκτη ανάπτυξη των αγορών μετατρέποντας τον κοινωνικό φιλελευθερισμό της ελεύθερης οικονομίας σε νεοφιλελευθερισμό της άκρατης ιδιωτείας.

Η ανεργία ως έσχατο πολιτικοκοινωνικό έγκλημα βιώνεται με το παραλυτικό αίσθημα του αποκλεισμού αφού η στέρηση εργασίας σημαίνει και στέρηση πηγής εισοδημάτων και άρα αδυναμία επιβίωσης.

Σε μια βαθύτερη ματιά ανεργία σημαίνει απώλεια της κοινωνικής ταυτότητας του ατόμου η οποία δομείται μέσω της θέσης εργασίας του που αντανακλά στο ευρύτερο καθημερινό περιβάλλον.

Ο άνεργος λοιπόν στο πρώτο στάδιο απορρίπτει και αρνείται συστηματικά τη νέα κατάσταση προσδοκώντας σε επαναπρόσληψη ή σε καλύτερη εργασία.

Σε δεύτερο στάδιο ακολουθεί η απαισιοδοξία και η ανησυχία με την συνειδητοποίηση της δεινής του κατάστασης.

Σε τρίτο και συνήθως τελικό στάδιο ακολουθεί η απελπισία και η κατάθλιψη, η ηθελημένη απένταξη – απομόνωση από την κοινωνία και η έλλειψη αυτοεκτίμησης που βασίζονται κυρίως σε εσφαλμένα αυτοενοχικά αισθήματα για την φαινομενικά άχρηστη και επισφαλή ζωή του.      

Οι απονενοημένες πράξεις κάθε είδους ακολουθούν.

Η ηθική ανάλυση αυτών των πράξεων σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα που πιθανότατα γεννά και το αυτονόητο της θεμελιώδους ανθρώπινης ή ανθρωπιστικής επανάστασης.

Η ακινησία και η αδράνεια είναι τα συμπτώματα μιας προχωρημένης κατάστασης ανέργου που ενώ την αντιλαμβανόμαστε σαν σύγχρονη ασθένεια δεν είναι παρά το αποτέλεσμα ενός σύγχρονου εγκλήματος που από μόνο του αρκεί για να χαρακτηρίσει νέο-μεσαιωνικό τον πολιτισμό μας.

Νέο-μεσαιωνισμός που συνθέτουν αντικειμενικά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα αντικατοπτρίζοντας τη βαρβαρότητα της εποχής μας.

Η ανεργία είναι επιβεβλημένη βαρβαρότητα και όχι υπαιτιότητα των ατόμων με τις καταρρέουσες προσωπικότητες.

Η απάντηση που συνθέτει και τη λύση σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο είναι η συνειδητή αλλαγή στάσης των ανέργων από παθητική σε ενεργητική.

Σε αντίστοιχα στάδια ανάκαμψης επιβάλλεται :

α) άρση της απομόνωσης και συνειδητή επανένταξη στην κοινωνία με κάθε είδους επαφές που πέραν των άλλων θα στοχεύουν και στην αναζήτηση εργασίας

β) απενοχοποίηση του ατόμου και συνειδητοποίηση της εξωτερικής ευθύνης για την κατάστασή του που συνιστά ύψιστο πολιτικό θέμα

γ) οργάνωση, συνεργασία και διέγερση της ενεργητικής πρακτικής από εθελοντικής κοινωνικής συστράτευσης έως και μαζικής πολιτικής διεκδίκησης του αυτονόητου δικαιώματος στη ζωή.

Αν οι άνεργοι της χώρας συγκροτούσαν κίνημα, τότε κάθε άλλο κίνημα θα ωχριά μπροστά τους και η πολιτικο-κοινωνική δικαιοσύνη θα έβρισκε το δρόμο της.

Αντί λοιπόν το ένστικτο της επιβίωσης να εσωτερικεύεται αυτοκαταστροφικά και να οδηγεί σε αυτοχειρίες, ας εξωτερικεύεται και ας οδηγεί σε επαναστάσεις που πέρα και πάνω από κόμματα θα οδηγούν σε μια νέα αναγέννηση ατομική ή συλλογική…

Ανταγωνιστικότητα και Μισθολογικό Κόστος

 

Επειδή ο τελευταίος εκβιασμός της Τρόϊκας αφορά στην ανταγωνιστικότητα και επειδή πολλά φαιδρά ακούγονται, ώστε και με βασικές οικονομικές γνώσεις κανείς κινδυνεύει να ξεχάσει όσα ξέρει θα πρέπει να πούμε με απλά λόγια πως :

Η ανταγωνιστικότητα δεν βασίζεται τόσο στο κόστος, όσο στην ποιότητα του διαθέσιμου προϊόντος.

Αν αυτός ο κανόνας δεν ίσχυε τότε θα πρέπει οι γερμανογάλλοι εταίροι μας να μας εξηγήσουν πως οι οικονομίες τους είναι ανταγωνιστικές, όταν οι εργαζόμενοι των χωρών τους απολαμβάνουν πολλαπλάσιες αμοιβές από κάθε άλλον ευρωπαίο.

Απλά επειδή βασίζονται στην ποιότητα του προϊόντος και στην συντονισμένη διάθεσή του.

Η διαδικασία αυτή συνοψίζεται στην περίφημη καθετοποίηση της παραγωγής, η οποία σημαίνει πως το παραγόμενο προϊόν φτάνει στον καταναλωτή κατόπιν της καλύτερης επεξεργασίας, συσκευασίας αλλά και διαδικασίας προώθησης.

Σ’ αυτό λοιπόν πονάει – κατά κανόνα - η ελληνική αγορά, η οποία έχει μια παραδοσιακή παραγωγική αντίληψη που της στερεί τη δυνατότητα της ολοκληρωμένης διάθεσης του προϊόντος στην εγχώρια αλλά και στη διεθνή αγορά και τον κύριο όγκο του διαθέσιμου κέρδους λυμαίνονται οι περίφημοι μεσάζοντες.

Αφεθήκαμε να είμαστε μια χώρα μεσαζόντων (και παροχών υπηρεσίας γενικά)  λόγω της κουλτούρας  του easy money και της απουσίας της κρατικής διαρθρωτικής παρέμβασης στην παραγωγική διαδικασία, σε όλο το φάσμα της απαραίτητης καθετοποίησής της.

Από την εξασφάλιση των αρχικών κεφαλαίων κίνησης, έως την επιστημονική επιμελητεία και μέχρι το marketing της προώθησης και εξαγωγής το κρατικό τέρας λειτουργεί ως ανάχωμα σε κάθε προσπάθεια, επιτρέποντας μόνο σε ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις να φθάνουν στην ποιοτική και επώνυμη εξαγωγή και στη συνεχή επέκταση της αγοράς στο εσωτερικό και το εξωτερικό ποιοτικών ελληνικών προϊόντων.

Χωρίς να αναλωθούμε σε παραδείγματα επισημαίνουμε πως η ανταγωνιστικότητα αφορά  τη διαδικασία παραγωγής, επεξεργασίας και προώθησης και όχι στο μισθολογικό κόστος.

Συμπεραίνουμε λοιπόν πως ο ζητούμενος στόχος δεν είναι η ανταγωνιστικότητα καθαυτή, αλλά η μεγιστοποίηση του κέρδους του παραγωγού (φυσικού πρόσωπου ή εταιρείας).

Μα θα μου πείτε ένας σύγχρονος manager γνωρίζει τα παραπάνω και δεν επιθυμεί σε βάρος της παραγωγής του το ρίσκο της μεγιστοποίησης των κερδών του.

Τότε τι συμβαίνει?

Απλά απαντάμε πως η ελληνική επιχειρηματικότητα έχει ''συνδιαχειριστή''  το κράτος με φορολογία 52% και είναι ο τελικός αποδέκτης των κερδών από τις μισθολογικές περικοπές, ώστε να διατηρήσει τα πλούσια κεκτημένα του και παράλληλα να αποπληρώνει τους ξένους ιδιώτες δανειστές.

Και αυτό συνιστά διαρκές οικονομικό έγκλημα κατά μιας χώρας και ενός λαού, που και να θέλει να αναπτυχθεί δεν θα μπορέσει ποτέ όσο η συνδιαχείριση του 52% είναι επιβεβλημένη με καταστροφικές παρεμβάσεις και στο μισθολογικό κόστος.

Αυτό το μόρφωμα δεν είναι ούτε ελεύθερη,  ούτε παρεμβατική (με την καλή έννοια ) οικονομία, αλλά ο σίγουρος τρόπος της οικονομικής καταβαράθρωσης μιας χώρας.

Επαναλαμβάνουμε πως μεταξύ άλλων η ριζοσπαστική μείωση του ΦΠΑ στο 10% για κάθε είδος και για κάθε υπηρεσία ανεξαιρέτως και η φορολογία εισοδήματος φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων ομοίως στο 10% είναι η δικαιότερη και η πιο σίγουρη πολιτική παρέμβαση σε μια ελεύθερη οικονομία για την άμεση ανάκαμψή της   από τη  επόμενη μόλις ημέρα, εξασφαλίζοντας άμεσα περισότερα και δικαιότερα έσοδα και θέσεις εργασίας και γενικά την πολυπόθητη Ανάπτυξη.

Τόσο απλά και με τόσα παραδείγματα χωρών που στέναζαν υπο το ζυγό του ΔΝΤ, όπως η γειτονική Τουρκία που είναι η πέμπτη αναπτυσσόμενη οικονομία στον κόσμο με όχημα την παραπάνω περίπου φορολογική πολιτική και μια σειρά παράλληλων θεσμοθετήσεων που μαθηματικά οδηγούν σε οικονομικό θαύμα.

Ας καταλάβουμε κάποτε πως η οικονομία είναι κυρίως μαθηματικά με όλο εκείνο το φάσμα της φιλοσοφίας που σε κανέναν άλλο κλάδο εφαρμογής τους δεν τα ακολουθεί τόσο πλουραλιστικά.

Το άκρον άωτο αυτής της διεστραμμένης οικονομικής πολιτικής της ΕΕ, είναι πως μας επιβάλλουν αυτό το διαρκές λάθος ως αναγκαίο για την ανταγωνιστικότητά μας, τη στιγμή που δεν είναι οι κύριοι πελάτες των εξαγωγών μας όπως εμείς παραμένουμε εισαγωγείς των δικών τους.

Η Ελλάδα εξάγει κυρίως σε Ρωσία και Αμερική.

Και παραμένει μέλος – καταναλωτής των προϊόντων της ΕΕ.

Αυτές οι παράνοιες θα πρέπει να αλλάξουν.

Η η Ευρώπη θα αλλάξει ή εμείς.

Η πολιτική του διαρκούς δανεισμού δεν είναι ούτε αλληλεγγύη, ούτε σωτηρία , ούτε φιλανθρωπία.

Είναι βασική μέθοδος της οικονομίας ώστε μέσα από τη δημιουργία του χρέους ο δανειστής να επωφελείται τα μέγιστα από τον δανειζόμενο.

Και δαρμένοι και …….δηλαδή.

Ως πότε?

Μα θα μου πείτε το Κράτος έχει ανάγκη.

Πέρα και πάνω από το Κράτος όμως υπάρχει ο Λαός και το Έθνος.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να κατανοήσουν πως είναι πράγματι πάνω από το κράτος.

Και να διορθώσουν τα ασυμμάζευτα από μηδενική βάση.

Αλλιώς θα μηδενιστούν και αυτά.

Σωτήρες καταστροφείς και Ηγέτες

Όταν ο διψασμένος στρατός του Μ. Αλεξάνδρου διέσχιζε την έρημο της Γεδρωσίας, οι στρατιώτες του προσέφεραν λίγο νερό σε ένα κράνος και αυτός ρωτώντας αν είναι αρκετό για να ξεδιψάσουν όλοι, στην αρνητική απάντηση γύρισε προς το στράτευμα και έχυσε το νερό στην άμμο, παραδειγματίζοντας ως Ηγέτης στην κοινή συστράτευση...

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει τόσο όσο κι η απουσία των ηγετών της ιστορίας.

Una faccia una razza (ένα πρόσωπο μια φυλή) αρεσκόμαστε να λέμε για εμάς και τους Ιταλούς γείτονές μας, αλλά πρόσφτα αποδείχθηκε πως ούτε κι αυτή πλέον η συγγένεια μας ανέχεται.

Στο απόγειο της κρίσης χρέους οι Ιταλοί όρισαν 10 υπουργούς της μεταβατικής κυβέρνησης και μεις 46 υπουργούς, υφυπουργούς και παρατρεχάμενους έλληνες συν δυό τρεις γερμανούς επισκοπούντες.

Ο πρωθυπουργός Μόντι σε ένδειξη ηγετικής συνέπειας παραχώρησε τη μισθοδοσία του στο ιταλικό δημόσιο, η δική μας κυβέρνηση πρώην και νυν μας ''σώζει'' με το αζημίωτο των αμοιβών της και των προνομίων της...

Εκεί τα κόμματα συνηγορούν στη λογική αντιμετώπιση της κατάστασης και στην προσεκτική διάρθρωση των μέτρων λιτότητας, εδώ τα κόμματα φορολογούν οριζοντίως και δανείζονται ανεξέλεγκτα με εχέγγυο την μελλοντική τους παρουσία (?)

Εκεί η ιταλίδα υπουργός ανακοίνωσε τα μέτρα λιτότητας στους συνταξιούχους κλαίγοντας, εδώ ανακοινώθηκαν με σκηνοθετημένο prestige χολυγουντιανής  υποκρισίας.

Είμαστε τόσο γραικύλοι τελικά? Χάθηκαν στην ιστορία οι έλληνες?

Τα μάτια όλου του κόσμου είναι στραμμένα πάνω μας και μεις αίφνης απουσιάζουμε από την Ιστορία της ανθρωπότητας?

Οι φέρελπεις της ανθρώπινης ελευθερίας αφανίστηκαν στο βόθρο του γραικυλισμού?

Αν πράγματι αυτό συμβαίνει και δεν ανατάξει ο ελληνισμός στο ύψος του ιστορικού του πανανθρώπινου καθήκοντος και ευθύνης, τότε η ιστορία θα είναι αδυσώπητη.

Ζούμε σε πλήρη εθνική παράνοια αδυνατώντας να κατανοήσουμε το αυτονόητο.

Δεν πρόκειται να μας σώσουν αυτοί που για μια ολόκληρη γενιά μας κατάστρεψαν.

Δεν πρόκειται να σωθούμε εμείς που για μια ολόκληρη γενιά στερούσαμε και στερούμε πόρους από το ελληνικό κράτος με κάθε μορφή, ανεχόμενοι την άκρατη ιδιωτεία, τον ωχαδερφισμό και τη μετριότητα.

Προσπαθούμε δήθεν να λύσουμε το οικονομικό πρόβλημα με οικονομικά παιδαριώδη (φόροι- ύφεση- ανεργία- δανεισμός) βαθαίνοντάς το όλο και περισσότερο.

Έσοδα 80 δις ζητάει το 2012 ο κρατικός προϋπολογισμός εκ των οποίων τα 60 οδεύουν σε χρεολύσια και εισπράττουμε 50-60 δις από φόρους χωρίς να υπολογίσουμε την εισπρακτική αδυναμία λόγω ύφεσης.

Μηδέν για Ανάπτυξη, 10-20 δις και τα υπόλοιπα δανεικά για να συντηρηθεί το δημόσιο και η μισή ελλάδα άνεργη χωρίς πρόσβαση σε μετρητά και οι φόροι ζουν και βασιλεύουν και αυξάνονται μέχρι να κόψεις φως και νερό και εντέλει να χάσεις το ακίνητό σου και τη στέγη σου και να καταστείς κουρελής στο δρόμο…

Κι αφού τα δώσεις όλα να σε πετάξουν με κλοτσιές εκτός ''πολιτισμένης'' Ευρώπης.

Αυτή είναι  η πορεία μας. Προδιαγεγραμμένη. Αλλά οι σωτήρες μας επιμένουν πως θα μας σώσουν και μεις ακόμη βαυκαλιζόμαστε στο ψέμα που μας λανσάρουν εκ του ασφαλούς, έστω κι αν δεν κάνουν μια συμβολική κίνηση για να μας δείξουν πως κατανοούν τη πραγματικότητα, την συμμερίζονται και παραδειγματίζουν με δικές τους θυσίες ως ηγέτες.

Γιατί προφανώς άλλο πράγμα είναι οι σωτήρες και άλλο οι Ηγέτες.

Μα θα μου πείτε οι σωτήρες μας δεν το βλέπουν? Φυσικά ναι, αλλά οδεύουν εκ του ασφαλούς, γιατί τα 600-900 δις στην Ελβετία δεν τάχει ο ελληνικός λαός κι ούτε πρόκειται να μάθει τους δικαιούχους του ακόμη κι όταν γίνει κουρελής στο δρόμο του νεοφιλελεύθερου βαρβαρισμού…   

Μόνη λύση είναι η αλλαγή του πολιτικού και του οικονομικού μοντέλου μας, έστω και τώρα. 

Προεδρική Δημοκρατία των αρίστων στην αρετή , τα γράμματα και τις τέχνες και Παρεμβατική Ελεύθερη Οικονομία με σύγχρονο αναπτυξιακό και κοινωνικό προσανατολισμό. 

Πολυτεχνείο - τα ερωτηματικά της εξέγερσης

Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις…

Όλες οι επαναστάσεις της ιστορίας από την Αναγέννηση και μετά δεν είναι αμόλυντες λαϊκές εξεγέρσεις, αλλά εμπεριέχουν σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό το σπέρμα της συνωμοσίας που εξυπηρετεί μέσω αυτών ένα διαφορετικό σκοπό από τον κυρίαρχο και έκδηλο της όποιας λαϊκής απαίτησης.

Η εξέγερση – σύμβολο του '73 στο Πολυτεχνείο είναι η πλέον αμφίσημη, γιατί :

α) ενώ ξεκίνησε σαν φοιτητική αντίδραση σε νόμο για στράτευση κατόπιν αιτιολογημένης διακοπής σπουδών και άλλων φοιτητικών αιτημάτων, με σποραδικές καταλήψεις Σχολών, μετατράπηκε ξαφνικά και μέσα σε δυο μέρες σε αντικαθεστωτική κίνηση συνεπικουρούμενη από αγρότες των Μεγάρων που αντιδρούσαν σε απαλλοτριώσεις γης για εγκατάσταση διυλιστηρίου του Ωνάση και εργάτες που εισχώρησαν στο ΕΜΠ.

β) δεν έγινε σε οξύ δικτατορικό χρόνο, αλλά αμέσως μετά την άρνηση του δικτάτορα Παπαδόπουλου να επιτρέψει στους Αμερικανούς τη χρήση της Ελλάδας για συμμετοχή στον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του Γιομ Κιπούρ (6-23/10/73) και ενώ η μεταβατική κυβέρνηση Μαρκεζίνη (από τις 08/10/1973) ήθελε ελάχιστο χρόνο για προκήρυξη εκλογών (είχαν οριστεί για τις 10/02/1974 ) με σκοπό την επάνοδο στη Δημοκρατία και με τη συμμετοχή όλων των προδικτατορικών κομμάτων, αλλά και νέων όπως προέβλεπε το ''Σχέδιο Φιλελευθεροποίησης'' του Γ. Παπαδόπουλου από το 1970-1973.

γ) είχε προηγηθεί το αποτυχημένο κίνημα του ναυτικού ως φιλοβασιλικό σχέδιο επανόδου του βασιλιά Κων/νου και το δημοψήφισμα για το πολίτευμα στις 29/7/1973 που με 78,4% έλεγε όχι στη βασιλεία.

δ) με το ίδιο σχέδιο φιλελευθεροποίησης είχαν καταργηθεί τα πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων, είχαν αμνηστευτεί οι πολιτικοί κρατούμενοι και είχε δοθεί ειδική χάρη στον Παναγούλη.
Κυρίως όμως είχαν ικανοποιηθεί όλα τα φοιτητικά αιτήματα, πλην του χρόνου επανάληψης των φοιτητικών εκλογών που οι φοιτητές ήθελαν να διεξαχθούν τον 12/73 και η κυβέρνηση Μαρκεζίνη τον 02/74, ώστε να έπονται των προγραμματισμένων βουλευτικών εκλογών.

ε) κυρίως όμως είχε αναθεωρηθεί το Σύνταγμα του 1968 με το Σύνταγμα του 1973 που προέβλεπε αβασίλευτη Προεδρική Δημοκρατία με εκλογή του Προέδρου απ’ το λαό, 200 βουλευτές και Συνταγματικό Δικαστήριο ''δια την ανάπτυξιν της κομματικής ζωής''…

[Ο ίδιος ο Παπαδόπουλος ανακηρύχτηκε μεταβατικός Πρόεδρος, επιδιώκοντας όπως έλεγε τη δημιουργία ενός '' νέου, υγιούς, αυτοπειθαρχημένου δημοκρατικού πολιτεύματος'', αλλά δεν έπεισε τους πρώην πολιτικούς, μα ούτε και τους στρατιωτικούς συνεργάτες του που εποφθαλμιούσαν την νέα του προεδρική υπερεξουσία.]

στ) παρά τις μαρτυρούμενες εντολές του Παπαδόπουλου για αναίμακτη εμπλοκή της αστυνομίας, όχι μόνον δεν επενέβη ο στρατός τελικά, αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία των νεκρών αναφέρεται ως έργο ελεύθερων σκοπευτών από κτίρια και διερχόμενα άρματα, γεγονός που παραπέμπει σε εμπλοκή μυστικών υπηρεσιών πέραν της ελληνικής.

ζ) δεν επετεύχθη ο αντικειμενικός πολιτικός στόχος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά απεναντίας η σκληρότερη Χούντα του Ιωαννίδη και επίσημα στις 25/11/1973. Ανεπίσημα άρχισε με την έξοδο των τανκ και την άρνηση των εντολών Παπαδόπουλου.

η) η μεταπολίτευση έγινε στις 24/07/1974 με την πρόσκληση του Καραμανλή για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, όταν ο Ιωαννίδης αντιλήφθηκε πως είχε εξαπατηθεί από τους αμερικανούς και η Κύπρος καταλαμβανόταν αβοήθητη.

Τα παραπάνω είναι ερωτήματα αναζήτησης της αλήθειας για την σύγχρονη επέτειο του ευκολόπιστου λαού μας που ίσως ακόμη αρέσκεται σε μύθους έστω κι αν αυτοί κρύβουν λύκους μέσα τους...

Αυτό που αδυνατώ να κατανοήσω είναι το πώς εκείνη η λαϊκή εξέγερση ''σταθμός'' των 4-10.000 ελλήνων, είναι τόσο αναντίστοιχη με μια σημερινή συγκέντρωση 400.000 Ελλήνων στο Σύνταγμα. Πως δηλαδή τόσοι λίγοι τότε ανατρέπουν μια ''Χούντα'' και πως τόσοι πολλοί σήμερα δεν ανατρέπουν μια ''Δημοκρατία''...

Την απάντηση θαρρώ πως την πήραμε σήμερα από την όλη διαδρομή της γενιάς του Πολυτεχνείου… Σήμερα που κάθε Έλληνας εύχεται να μην είχε κυβερνήσει την Ελλάδα ποτέ αυτή η γενιά και αναζητά την απαλλαγή μέσα από μια Νέα Μεταπολίτευση.

Για όσους βιαστούν να αντιτείνουν το περιώνυμο ''κόστος'' της δημοκρατίας και της ελευθερίας, θα τους υπενθυμίσω πως :'' είναι περισσότερο σκλάβος αυτός που Νομίζει πως είναι ελεύθερος''…
Απογοητευτικό τεκμήριο είναι το πώς οι γεννήτορες της δημοκρατίας του Πολυτεχνείου έγιναν οι εκτελεστές της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας και της επόμενης γενιάς.

Αντιβαίνοντας την πεπατημένη της ιστορίας τολμώ να υποθέσω πως :

ΑΝ δε γινόταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου

τότε ίσως να μην είχε ανατραπεί ο Παπαδόπουλος, να είχε ολοκληρωθεί η μετάβαση στη δημοκρατία διαφορετικά, να μην είχε γίνει η εισβολή στην Κύπρο ή στη χειρότερη να είχε διεξαχθεί ελληνοτουρκικός πόλεμος με δεδηλωμένη την ποιοτική ελληνική υπεροπλία, να μην είχε δυσανάλογα με το χρόνο δημοκρατίας υπαναπτυχθεί η χώρα, να μη είχε αποβιομηχανιστεί, να μην ήταν όπως και τότε χρεωμένη και εξαρτημένη και τέλος, γιατί όχι, να μην ήταν μια σημαντική και πολύ πιο δυνατή χώρα σήμερα?

Αντικειμενικά η Χούντα του '67 ήταν σίγουρα ένα γεγονός ενταγμένο στα γενικότερα σχέδια επικράτησης του ΝΑΤΟ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού πολέμου και γι' αυτό άλλωστε προυπήρχε ο ''ΙΔΕΑ'' και το σχέδιο ''Προμηθεύς''. Στην πορεία της όμως διαφοροποιήθηκε αρκετά απ' αυτά τα σχέδια και προφανώς γι αυτό ανατράπηκε.

Σίγουρα η βίαια κατάληψη της εξουσίας είναι εξ' ορισμού Χούντα και καταδικαστέα.
Παρόμοια όμως είναι καταδικαστέα και κάθε κίβδηλη Δημοκρατία.

Σημασία έχει πως μια ακόμη επανάσταση δείχνει πως κάπου έχασε το δρόμο της και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.

Για την Ελευθερία ''δεν δάκρυσε ακόμη απο χαρά ο ήλιος''... 

Η Ανάπτυξη Δεν είναι Ουτοπία

Η οικονομική ανάπτυξη της χώρας πέραν του γενικότερου οικονομικού περιβάλλοντος εξαρτάται από τρεις παραμέτρους.

Την φορολογική της πολιτική,  τη διάρθρωση του Κράτους, όπως αυτή απεικονίζεται στον στενό δημόσιο τομέα και τη χρηματοπιστωτική πολιτική της.

Η μεν πρώτη είναι εξόχως αρνητική όταν η ιδιωτική πρωτοβουλία στην Ελλάδα φορολογείται σε ποσοστό έως και 52% και η φορολογική πολιτική είναι μεταβαλλόμενη ανά εξάμηνο με αρνητικές επενδυτικά τάσεις.

Η δεύτερη είναι απαγορευτική λόγω της πολυαρμιοδιότητας που αναπαράγει γραφειοκρατία και της πολυδαίδαλης δομής που οδηγεί σε χρονική σπατάλη.

Και η  τρίτη είναι αδύνατη λόγω της αρνητικής συμπεριφοράς του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος σχετικά με τις χρηματοδοτήσεις επενδύσεων.

Απαιτείται λοιπόν ένα πάγιο φορολογικό σύστημα ανταγωνιστικό στο διεθνές περιβάλλον του, της τάξης του 10% σε επιχειρήσεις αλλά και νομικά ή φυσικά πρόσωπα, χωρίς προσχηματικές εξαιρέσεις.

Αυτό θα είχε σα συνέπεια την αποδοχή του και αντίθετα με τα όσα διατείνονται οι στεγνές και υποβολιμαίες αριθμητικές θεωρίες, την αύξηση των κρατικών εσόδων λόγω της ανακύκλισης της πραγματικής οικονομίας και της αύξησης του ΑΕΠ.

Παράλληλα θα ενέπνεε το απαραίτητο αίσθημα εμπιστοσύνης και δικαίου στα πρόσωπα και τις αγορές.

Στο Κράτος και τις δομές του – όπως αυτές απεικονίζονται σε έκθεση του ΟΟΣΑ – απαιτείται αποδόμηση και καθετοποιημένη επανασύσταση σε σύγχρονη μορφή, που θα συγκεντρώνει πληροφοριακά τις αρμοδιότητες και τις εντολές εφαρμογών, σε έναν μηχανογραφημένο Κυβερνοχώρο άμεσης και ομαλής διακυβέρνησης.

Είναι παρωχημένος βαυκαλισμός το να ισχυριζόμαστε πως είμαστε ευρωπαϊκό Κράτος, όταν αυτό δεν εκφράζεται στην καθημερινότητα του πολίτη μέσα από τα άμεσα και διαυγή αποτελέσματα μιας σειράς αλληλένδετων ηλεκτρονικών υπολογιστών σε όλες τις υπηρεσίες του.

Το κόστος που σπαταλάται από την προσκόλληση στο συντηρητισμό και την παραδοσιακή μέθοδο της γραφειοκρατίας, της τυπολατρίας και της χαρτομανίας είναι ανυπολόγιστο και σίγουρα μεγαλύτερο από την όποια μισθολογική του δαπάνη.

Οι εξορκισμοί για την αποκλειστική δήθεν ευθύνη της τελευταίας, δεν είναι παρά η παρωδία του ίδιου του συστήματος κρατικής διοίκησης.

Στην χρηματοπιστωτική πολιτική, η οποία οφείλει να χρηματοδοτεί κάθε επενδυτική δράση, το κράτος εάν δεν μπορεί να καθορίσει τους κανόνες χρηματοδότησης από τις ιδιωτικές τράπεζες, τότε οφείλει να συστήσει έναν ισχυρό Κρατικό Τραπεζικό Πυλώνα, ο οποίος θα λειτουργεί με σχέση καταθέσεων – χορηγήσεων ίση με ½.

Τα επενδυτικά προγράμματα κάθε μεγέθους οφείλουν να εξαρτώνται από τις μελέτες βιωσιμότητάς τους και όχι από την εισοδηματική κατάσταση του αιτούντος φυσικού προσώπου ή εταιρείας, η οποία συνήθως είναι απαγορευτική ως προς την προσπάθεια βελτίωσής της μέσω φυσικά της ίδιας της στοχευμένης επένδυσης.

Κι αυτό για τον απλούστατο λόγο πως το φυσικό πρόσωπο ή η εταιρεία η οποία έχει οικονομική επάρκεια , δεν θα αναζητήσει την αγορά κεφαλαίων για να επενδύσει.

Δυνάμει επενδυτής είναι αυτός που πρωτίστως επιθυμεί μέσω μιας επένδυσης να βελτιώσει την οικονομική του κατάσταση.

Αυτή η πρακτική θα απελευθέρωνε μονάδες και εταιρικά σχήματα, ώστε να οδηγήσουν σε μια εκρηκτική αύξηση του ΑΕΠ, με άμεση συνέπεια την κατακόρυφη αύξηση των κρατικών εσόδων, την επάρκεια των ασφαλιστικών οργανισμών, την άμεση αναζωπύρωση της πραγματικής οικονομίας, την αποτελεσματική αντιμετώπιση της ανεργίας και της κοινωνικής ανέχειας και την άμεση και σύγχρονη εκβιομηχάνιση της χώρας.

Μηχανισμοί φερεγγυότητας θα μπορούσαν να είναι τα Επιμελητήρια και οι κάθε είδους επαγγελματικές ενώσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να παρακολουθούν την εκάστοτε επένδυση για τον αντίστοιχο χρόνο της χρηματοδότησής της και να εγγυώνται γι αυτήν, με τη δυνατότητα πρότασης μεταφοράς της σε άλλο φυσικό πρόσωπο ή εταιρεία εάν αποκλίνει των στόχων της μελέτης βιωσιμότητας.

Με τα παραπάνω η περίφημη Ανάπτυξη δεν είναι ουτοπία, αλλά ρεαλιστικός στόχος που μπορεί άμεσα να ξεκινήσει, εάν αποδεχτούμε και εφαρμόσουμε το Αυτονόητο των προϋποθέσεών της. 

Η επόμενη Μέρα και η Σιωπή των Αμνών

Το κοινό χαρακτηριστικό της επόμενης ημέρας των πολιτικών εξελίξεων, είναι το μούδιασμα που παρατηρείται στις αντιδράσεις του ελληνικού λαού.

Κανείς δεν μπορεί με σιγουριά να πει εάν είναι ευχαριστημένος ή όχι από την - προσωρινή έστω - συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων της χώρας.

Υπό το  βάρος και το δέος του έξωθεν επιβαλλόμενου ‘’αναπόφευκτου’’ επικράτησε Σιγή και αμηχανία.

Σίγουρο όμως είναι πως στη λαϊκή συνείδηση ελλοχεύουν υποψίες:

α) για την πιθανότητα της εσωτερικής και εξωτερικής εξαπάτησης, ώστε οι εξελίξεις να οδηγηθούν στο ‘’αναπόφευκτο’’.

β) για την πιθανότητα η ‘’προσωρινή’’ συνεργασία να οδηγήσει σε ‘’αναπόφευκτη’’ μελλοντική και μετά τις εκλογές που δρομολογήθηκαν για τις 19 Φεβρουαρίου.

Σημασία στις εξελίξεις δεν έχει το πρόσωπο του πρωθυπουργού ή η σύνθεση της Κυβέρνησης, αλλά το σε πόσα και σε ποια αντικείμενα εργασίας αυτή θα επεκταθεί στη σύντομη παρουσία της, πέραν της επικύρωσης της νέας δανειακής σύμβασης.

Ακόμη περισσότερο το εάν αυτή η σύντομη συνεργασία δημιουργήσει τις βάσεις μιας  πιθανής μετεκλογικής συνεργασίας.

Αντικειμενικά σοβαρότερο και ουσιαστικότερο είναι η υφή αυτής της νέας δανειακής σύμβασης και ειδικότερα το εάν και κατά πόσο υποθηκεύει τη χώρα με τη μετατροπή του δικαίου που θα την διέπει από το ελληνικό στο αγγλικό-διεθνές.

Εάν και αυτό είναι ‘’αναπόφευκτο’’ τότε η Ελλάδα κινδυνεύει περισσότερο σε μια μελλοντική χρεοκοπία παρά τώρα και παρά βέβαια από την αρχική της θέση στις αρχές του 2010, όπου εάν διέθετε πολιτική πυγμή, εντιμότητα και διορατικότητα θα έπρεπε να επιβάλλει η ίδια στάση πληρωμών των δανειακών της υποχρεώσεων ή τουλάχιστον να εκβιάσει με αυτή, ώστε να μην καταστεί υποχείριο πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων. 

Παρά τα τετελεσμένα και τις γύρωθεν  σωτηριολογίες, εμείς εξακολουθούμε να αμφιβάλλουμε για το σήμερα και πολύ περισσότερο για το σύντομο αύριο, γιατί το πρόβλημα που γεννά και αναπαράγει την κρίση είναι εδώ και μάλιστα σε πολύ δυσμενέστερο εσωτερικό και διεθνές περιβάλλον, με την Ευρώπη να μας περιθωριοποιεί συνειδησιακά και τις Αγορές να επιτίθενται στην Ιταλία, οι αντοχές της οποίας θα κρίνουν και τη δική μας ευρωπαϊκή τύχη.

Σύντομα θα πρέπει να περιμένουμε και αντίστοιχη συντονισμένη επίθεση στην Ισπανία, παρακολουθώντας και αυτή που ήδη ξεκίνησε στην Κύπρο.

Σε όλο αυτό το περιβάλλον της ευρωπαϊκής πολιτικής ανεπάρκειας αναρωτιέται κανείς αν η Ευρώπη πράγματι δεν μπορεί ή εντέλει δεν θέλει να σωθεί…

Και στις δυο περιπτώσεις καταφέραμε ή κατάφεραν να μας καταστήσουν δακτυλοδεικτούμενους υπαίτιους του κακού, με συνέπειες που θα δούμε στο άμεσο μέλλον.

Όσο για εμάς, η καταστροφική οριζόντια πολιτικοοικονομική παρέμβαση της Κυβέρνησης κατάφερε να αποδυναμώσει την πραγματική οικονομία και τις αντοχές της, να εξανεμίσει κάθε ελπίδα ανάπτυξης και το χειρότερο να διαιρέσει το λαό και την κοινωνία σε αυτούς που εξακολουθούν να είναι κρατικοδίαιτοι και σε αυτούς που έχουν ήδη χρεοκοπήσει.

Οι πρώτοι αντανακλούν και τα ποσοστά που εξασφαλίζονται για τα κόμματα εξουσίας και καθορίζουν την όλη πολιτική φιλολογία της ευρωπαϊκής σωτηρίας.

Το δεύτερο μισό του λαού όμως, που εμπεριέχει πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους προστιθέμενους σε αυτούς με το χαμηλό εισόδημα και το αμφίβολο εργασιακό μέλλον, όχι μόνον δε σώζεται αλλά απειλείται με μονιμοποίηση της ανέχειας και της εξόντωσής του και ουσιαστικά αποτελεί τη βόμβα που απειλεί την ελληνική πολιτική πραγματικότητα του αύριο.

Λύση λοιπόν δεν αποτελούν ούτε οι συγκυβερνήσεις, ούτε η ευρωπαϊκή υποτέλεια.

Λύση αποτελεί η προοπτική μιας Κυβέρνησης που θα πάρει άμεσα και δραστικά μέτρα για την ανάπτυξη, σε συνδυασμό με την φορολογική αναπροσαρμογή που θα την υποβοηθήσει και που θα άρει άμεσα τις απάνθρωπες κοινωνικές αδικίες, που η καταστροφική μνημονιακή πολιτική επέβαλλε.

Μόνο τότε και υπό το αίσθημα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ελπίδας για ανάπτυξη, θα μπορέσει ο ελληνικός λαός – ο οποίος δεν έχει ακόμη τοποθετηθεί – να νομιμοποιήσει μια αυριανή Κυβέρνηση.

Διαφορετικά να αναμένουμε ως ‘’αναπόφευκτη’’ την οργή του λαού.

Η αθόρυβη Ηγεμονία των Τραπεζών

Υπενθυμίζοντας ότι ο σημερινός πολιτικός αγώνας παγκοσμίως είναι η διαμάχη μεταξύ τραπεζών(αγορών) και εθνών –κρατών και άρα των πολιτών τους, θα εστιάσουμε στην αθόρυβη σχετικά εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας που έχει γίνει από το Κράτος στις Τράπεζες, χωρίς σαφώς τη συγκατάθεση των πολιτών.

Παραθέτουμε ενδεικτικά κάποιους τραπεζικούς όρους που η Κυβέρνηση υιοθέτησε με το πρόσχημα ελέγχου της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής.

Όροι των τραπεζών οι οποίοι καθίστανται υποχρεωτικοί με ή χωρίς τη συναίνεση του καταθέτη :

1. Όλες οι συναλλαγές θα γίνονται μέσω τραπέζης
2. Κεφάλαια που προορίζονται για πληρωμή μισθοδοσίας θα πρέπει να προϋπάρχουν ως καταθέσεις στις τράπεζες και η πληρωμή θα ενεργοποιείται με εντολή του καταθέτη (παρότι έχουν καταβληθεί ΦΜΥ και ΙΚΑ.)
3. Συναλλαγές εκτός τραπέζης θα τιμωρούνται με πρόστιμο.
4. Μισθωτός για να πληρωθεί μέσω τραπέζης θα πρέπει να έχει την κάρτα πολίτη (που θα εμπεριέχει ΑΜΚΑ, ΑΦΜ, ΑΔΤ, κλπ)
5. Χρήματα που διακινήθηκαν εκτός τραπέζης δεν θα δικαιολογούνται φορολογικά, εάν δεν επαληθεύονται ως ποσά προηγούμενης ανάληψης.
6. Οι συναλλαγές των πολιτών (στην αγορά ) θα παγώνουν όταν τα χρησιμοποιηθέντα ποσά δεν τεκμηριώνονται ως ποσά προηγουμένων αναλήψεων.
7. Τα δάνεια ιδιωτών θα εξυπηρετούνται αυτόματα και χωρίς τη συναίνεση του καταθέτη έως το υπόλοιπο του λογαριασμού τους να μην είναι κάτω των 600 ευρώ…

Προφανώς ο νομοθέτης θεωρεί το ποσό των 600 ευρώ ως επαρκές ποσό διαβίωσης.

Οι παραπάνω ενδεικτικές ρυθμίσεις μαζί με τα όρια αναλήψεων κλπ, όχι μόνον δεν φρενάρουν τη δυναμικότητα της αγοράς σε βαθμό ασφυξίας λόγω καίριου χτυπήματος κατά της ρευστότητας, αλλά δείχνουν τη θρασύτητα της σύγχρονης ηγεμονικής συμπεριφοράς που οι ‘’αγορές’’ – τράπεζες εκφράζουν.

Και μη νομίσει κανείς πως οι ευνοϊκές ρυθμίσεις για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά είναι ευγενική συμπαράσταση των παραπάνω, εφόσον αποτελούν επιλογή στην αρχή ‘’το μη χείρον βέλτιστον’’, υπενθυμίζοντας πως οι τράπεζες ενδιαφέρονται για την τοκοφόρα επιστροφή των μηχανικά παραγόμενων κεφαλαίων τους και όχι για μια ενδεχόμενη φούσκα συσσωρευμένων ακινήτων σε οικονομία που τελεί σε παρατεταμένη ύφεση.   

Τα παραπάνω ενδεικτικά σε καιρούς ύφεσης όχι μόνον  δεν καταπολεμούν τα φερόμενα ως αρχικά αίτια, αλλά μεταφέρουν εξ ολοκλήρου τον οικονομικό έλεγχο της χώρας και των πολιτών στις τράπεζες με σκοπό τη θρασύτατη ως καταναγκαστική  εκμετάλλευση των εθνικών παραγόμενων κεφαλαίων και του ΑΕΠ.

Δεδομένου ότι στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό μας οι τράπεζές μας είναι ιδωτικές και εισηγμένες, καταστρατηγούνται βασικά δικαιώματα και ελευθερίες των πολιτών, όπως αυτό της αυτοδιαχείρισης και της ελεύθερης οικονομικής δραστηριότητας καθιστώντας τις ιδωτικές τράπεζες διαχειριστές της καθημερινότητας και της ζωής μας.

Τέλος να μην ξεχνάμε πως η χρηματοπιστωτική συμπεριφορά των τραπεζών τα τελευταία χρόνια και ειδικά το ξαφνικό πάγωμα των χορηγήσεων ή των αναχρηματοδοτήσεων με την επίκληση της δημοσιονομικής κρίσης, συνέβαλαν καίρια στη μεταφορά της κρίσης στην πραγματική οικονομία.

Οι ίδιες τράπεζες – ‘’αγορές’’ με την επιρροή που ασκούν στα media προσπαθούν να μας πείσουν πως οι κρατικοποιήσεις τραπεζών είναι μέγιστο οικονομικό πρόβλημα.

Εμείς απεναντίας πιστεύουμε πως ένας δυνατός κρατικός τραπεζικός πυλώνας που θα διοχέτευε κεφάλαια για επενδύσεις στην πραγματική οικονομία με σχέση καταθέσεων – χορηγήσεων ½ , θα ήταν η σημαντικότερη μόχλευση της ανάπτυξης και η εντιμότερη οικονομική συνθήκη μιας εκ τούτου προστατευόμενης ελεύθερης οικονομίας.

Αυτός είναι από πλευράς τους και ο λόγος της φανατικής υπεράσπισης του καθεστώτος της ασυδοσίας τους, ώστε να λυμαίνονται και να εκβιάζουν κράτη και λαούς.  

Μέχρι πότε άραγε?

Οι λαοί αφυπνίζονται και οι καιροί αλλάζουν…

Δημοκρατικά αδιέξοδα και ο αγώνας του Αυτονόητου

Ακούμε συχνά από ανθρώπους που είναι κομμάτι της Εξουσίας σε κάθε της μορφή πως η Δημοκρατία δήθεν δεν έχει αδιέξοδα.

Προσωπικά δε γνωρίζω να πηγάζει η φράση από κάπου και τη θεωρώ εύρημα.

Θα ίσχυε όμως λογικά εάν και εφόσον η Δημοκρατία ήταν άμεση και διαμορφωνόταν με τη βούληση της πλειοψηφίας, χωρίς να λαμβάνει υπόψη την περίοδο της τετραετίας διακυβέρνησης.

Εάν δηλαδή οι πολίτες πλειοψηφικά μπορούσαν με δημοψηφίσματα να καθορίσουν την πολιτική της χώρας τους. Και όχι μόνον.

Αν θα μπορούσαν κυρίως να εκπροσωπηθούν από ένα κόμμα που θα είχε προοπτική διακυβέρνησης.

Οι σημερινές εξελίξεις ανάγουν το πρόβλημα σε οξύ έλλειμμα δημοκρατίας και αποδεικνύουν πως στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες υπάρχουν αδιέξοδα και μάλιστα οικτρά, όταν ένας λαός δεν μπορεί να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του έστω κι αν αυτό δείχνει αντίθετο στη λογική.

Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που η λογική δεν κυριάρχησε και το απίθανο και το θαύμα με τη θέληση του λαού έγιναν κατορθωτά και πραγματικότητα.

Αυτό μας δίδαξε και η περίπτωση του ΟΧΙ το 1940.

Η λογική θα επέβαλε τη δήλωση υποταγής στον Αξονα.

Ο λαός όμως κόντρα στη λογική εκείνης της εποχής αντέδρασε και με το ΟΧΙ κατάφερε το θαύμα της αντίστασης και της απελευθέρωσης τελικά,

έστω και αν με τον Αγώνα υπέφερε τα πάνδεινα.

Γιατί άλλωστε οι Αγώνες δεν είναι αθώοι κι ακίνδυνοι, αλλά εμπεριέχουν την Ελπίδα της λύτρωσης σε αντίθεση με την ακινησία και τη μοιρολατρία.

Έτσι και σήμερα πρέπει ο λαός να ρισκάρει και να πεί Όχι στην υποτέλεια και τη μοιρολατρία έστω κι αν πρέπει να υποφέρει.

Το ρίσκο εμπεριέχει την ελπίδα της ανάταξης και της ευημερίας μέσα από την αυτοδιαχείριση των εθνικών πραγμάτων και της μοίρας του λαού.

Δεν είναι άλλωστε λογικό τίποτα από τα political correct του σήμερα.

Ούτε η χρεοκοπία της πλουσιότερης χώρας της Μεσογείου, ούτε η μονομερής εξάρτηση από τις ιδιωτικές αγορές, ούτε τα επιβεβλημένα μέτρα ύφεσης και εξαθλίωσης που οδηγούν σε υποθήκευση γενεών ολόκληρων.

Κι εντέλει ας πτωχεύσει το Κράτος.

Κι ας μάθει να συντηρείται με ισοσκελισμένους προυπολογισμούς.

Γιατί Κράτος έπαψε στις μέρες μας να είναι ο λαός, αλλά η ολιγαρχία της διοίκησης.

Για να είναι Κράτος ο λαός και το σύνολο των πολιτών θα πρέπει να είναι αμφίδρομες οι πολιτικές και οικονομικές σχέσεις και συναλλαγές τους.

Και δεν είναι.

Είναι σα να δανείζεσαι σε ξένο όνομα και αφού αναλώνεις τα δανεικά, να ξαναδανείζεσαι στο όνομα του φουκαρά, δείχνοντας πως εξακολουθείς να περνάς καλά με τα λεφτά Του και χωρίς να περικόπτεις τα έξοδά σου για τα οποία επικαλείσαι και απαιτείς τη πτώχευσή του, να τον εξαναγκάζεις να πτωχεύσει έως ότου εξασφαλίσεις τα αργύρια της ματαιοδοξίας σου.

Δεν θα ήταν έτσι αν η Εξουσία πράγματι περιέκοπτε τις δικές της δαπάνες που εντέλει είναι και η πέτρα του σκανδάλου.

Δεν θα ήταν έτσι αν η Κυβέρνηση νοιαζότανε για την Ανάπτυξη, για την ανακίνηση του τραπεζικού συστήματος έστω και με κρατικοποίησή του, για την ανεργία με άμεσα συγκεκριμένα μέτρα, για τον πληθωρισμό, για την έμμεση φορολογία, για την πάταξη του παραεμπορίου και των αθέμιτων εισαγωγών, για την παραοικονομία και τους μεγαλοοφειλέτες, για τον πλούτο και το γόητρο της χώρας.

Αντ’ αυτού κατήφεια, ύφεση και ταπείνωση.

Και το χειρότερο όλων η στοχοποίηση της Ελλάδας διεθνώς ως δήθεν υπεύθυνης για την παγκόσμια κρίση.

Το πιο επικίνδυνο και το αθλιότερο στίγμα που μόνο στους έλληνες δεν αξίζει.

Ακόμη κι αν αυτό ήταν μέρος ενός σχεδίου άλωσης του ελληνισμού η πρόκληση είναι νωπή και ιστορικά σοβαρή για ν’ αντιδράσει ο έλληνας.

Ν’ αντιδράσει με σύνεση και ψυχραιμία και κυρίως με εθνική ενότητα.

Μόνο έτσι θα βγει από το αδιέξοδο και θα ξαναδείξει στην  ανθρωπότητα την ταυτότητά του, την ταυτότητα του καθοδηγητή του κόσμου στο δρόμο της ελευθερίας.

Και όχι του εξαθλιωμένου ουραγού.

Προτάσεις και οράματα υπάρχουν πολλά και απλά, γιατί εντέλει το δυσκολότερο νόημα εντοπίζεται στις απλές δομές του.

Κατάσταση έκτακτης ανάγκης, κατάργηση των κομμάτων και προκήρυξη εκλογών με ένα κοινό εθνικό ψηφοδέλτιο, που θα συγκαταλέγει τους άριστους του έθνους και θα τους δώσει την εντολή να κυβερνήσουν μέσα από μια συντακτική Εθνοσυνέλευση μιας νέας πολιτικής και πολιτειακής προοπτικής, η οποία θα συσπειρώνει και θα αξιοποιεί το σύνολο του έθνους.

Μετατροπή της Δημοκρατίας σε άμεση και Προεδρική Δημοκρατία των Αρίστων στην αρετή και τη γνώση.

Οικονομία ελεύθερη μα Παρεμβατική άμεσα για άρση των αγκυλώσεων ανάπτυξη και κινητοποίηση του συνόλου της εθνικής δύναμης.

Απλά.

Έστω κι αν τα πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή είναι τελικά τα αυτονόητα.