Perkara 3 (1) Perlembagaan Persekutuan memperuntukkan “Ugama Islam ialah ugama bagi Persekutuan; tetapi ugama-ugama lain boleh diamalkan dengan aman dan damai di mana-mana bahag
ian Persekutuan”. Inilah peruntukan yang paling penting dan utama dalam Perlembagaan Persekutuan. Hal itu dapat dibayangkan daripada kedudukannya sendiri yang dimasukkan antara perkara terawal dalam Perlembagaan. Peruntukan ini juga membayangkan hasrat sebenar penggubal Perlembagaan yang mewakili suara Raja-Raja Melayu dan seluruh rakyat Tanah Melayu yang berbilang bangsa dan agama pada masa itu. Sebagai umat Islam semangat peruntukan ini perlulah terus dihayati dan diperluaskan dalam seluruh urusan pentadbiran Negara kita.
Malangnya, peruntukan di atas pernah ditafsirkan suatu ketika dahulu dengan maksud bahawa “Islam adalah agama rasmi bagi Persekutuan”. Namun pada hari ini kita harus sedar bahawa tafsiran Islam sebagai agama rasmi Persekutuan adalah salah. Ia jauh terpesong daripada kehendak sebenar Perlembagaan dan amat menindas umat Islam. Ini kerana agama rasmi mempunyai skop pemakaian yang sangat terbatas.
Terdapat perbezaan yang ketara apabila dikatakan ‘Islam sebagai agama persekutuan’ dan ‘Islam sebagai agama rasmi persekutuan’. Jika Islam sekadar agama rasmi Persekutuan maka kesannya Islam hanya terpakai dalam upacara rasmi kerajaan seperti membaca doa atau ayat al-Quran dalam Majlis rasmi, tetapi perundangan Islam itu sendiri tidak dipakai dalam urusan lain yang lebih menyeluruh. Sebaliknya jika dikatakan Islam sebagai agama Persekutuan, maka perundangan Islam yang syumul ini akan terpakai dalam seluruh perkara berkaitan Persekutuan sama ada dalam upacara rasmi atau tidak rasmi termasuklah dalam hal ehwal pentadbiran, perundangan, kehakiman, kewangan dan sebagainya.
Sama juga halnya jika disebut ‘Islam adalah agama rasmi si polan’ dan ‘Islam adalah agama si polan’. Kedua-dua ungkapan ini mempunyai maksud yang jauh berbeza. Jika Islam adalah agama rasmi si polan, maka agama Islam hanya akan digunakan dalam urusan rasminya sahaja seperti menggunakan nama panggilan Islam, memakai pakaian Islam dan seumpamanya. Ini bermakna selain daripada urusan rasmi si polan itu boleh menggunakan agama lain sebagai amalan seperti memakan makanan tidak halal, bermuamalat dengan riba dan sebagainya. Sebaliknya jika dikatakan Islam sebagai agama si polan, maka keseluruhan perjalanan hidup si polan itu hanya akan berlandaskan agama Islam, baik dalam urusan rasmi atau urusan peribadi. Inilah perbezaan konotasi yang perlu difahami.
Justeru konsep Islam sebagai agama Persekutuan perlulah ditafsir dan difahami bahawa Malaysia sebagai sebuah Negara yang menjalankan dasar perundangan Islam yang adil dalam semua aspek berkaitan pentadbiran, perundangan, kehakiman, ekonomi, politik dan sebagainya. Manakala agama bukan Islam tetap diberi kebebasan untuk diamalkan dalam urusan peribadi orang bukan Islam selagi mana tidak melibatkan kepentingan Negara.
Saya yang beragama Islam hanya mengakui Islam sebagai agama saya dan akan marah jika dikatakan Islam sebagai agama rasmi saya. Bagaimana pula dengan anda?
P/S: Bolehkah anda mengisi borang ini?
NAMA: POLAN BIN POLAN
AGAMA RASMI: ISLAM
AGAMA TIDAK RASMI: ...........?