Old e-mails

Working from home gives me a lot of time to sort out old files in my computer, and revisit my active email accounts. I used to have 2 excite mail addresses. I remember my very first though, it was an Edsamail account. One of my oldest email addresses is that Yahoo account which I recently reactivated (read: declutter spam folder).  Upon browsing it, I chanced upon the email of dad to me and my sister. He was explaining how hard he was feeling to continue holding on to his relationship with mom. While email does not give emotions when read, I felt the sadness that goes with the whole message. It was a preparation for having a broken family after my anticipated wedding 6 months after the email was sent. I was always the innocent one in the family when it comes to marital issues between mom and dad. And that very day when the email was sent, everything was confirmed. No more hope for a happy, complete family. But at least they tried. It just didn't work out anymore. I'm thankful for my email. It is preserving memories, the good ones, and the not-so-good ones.

On This Day, 30 Years Ago

It was a lazy Monday afternoon. We were in the middle of our thrice-a-week subject (MWF 4PM to 5PM) at the second floor of the 4-storey high school building in my Alma Mater, University of the Assumption. Last subject, as I recall, so we are just waiting for that 5PM dismissal bell. Advance Biology was the subject. Perfect topic for an unexpected real-life example: theory of stimulus and response. Almost halfway past 4PM on a Daylight Savings Time set-up, Sir Rommel Canlas was enthusiastically discussing:

Mr. Canlas (our Advance Bio teacher): "OK now... once there is a stimulus, you should expect a response..."

Whole class: (silent...)

(pounding sound)

(floor moving)

(school mates began shouting) "mamayun!" (Kapampangan for "earthquake!")

We began to panic, took our bags and hurried to the classroom doors. "Don't panic!" Mr. Canlas shouting at us to remind us to be calm and be orderly in exiting the building. But at one glance, we already saw him leaving fast going to the other direction to the faculty room. Our room was beside the stairway and Mr. Canlas took the opposite way. To each his own, we thought, uttering a prayer while walking patiently towards the stairs, that the building will not collapse at least until all of us get to the open field grounds. Saw some school mates posing to jump from our floor since stairways are crowded but they were held by the faculty who were watching over the scenario. Girls were crying already but we all managed to reach the open field without having a stampede or accident.  While sitting on the grass, we can literally see our building swaying. And the tremor didn't stop sooner. It was probably one of the longest earthquakes we have experienced and the shaking was a combination of up and down, left to right and circling direction. The 45-second strong earthquake seemed minutes long and we can hear cries already from the students around. It was just Monday, but classes were already suspended for a week to give way to building inspections and for us to stay at home while anticipating more aftershocks in the succeeding days.

Christian College of the Philippines after the July 16, 1990 earthquake.
Photo credit: picryl.com

The earthquake left over a thousand and six hundred casualties. The popular Hyatt Hotel in Baguio City collapsed (place where SM Baguio is now erected), Dagupan City heavily damaged due to liquefaction and as a result, many buildings and roads collapsed. Its rehabilitation has to be done for weeks, and even months. In Cabanatuan City, the Christian College of the Philippines looked like an accordion, 6 floors down and hundreds of students trapped for days. Days of darkness and agony. No changing of clothes, no food. Some survivors interviewed on TV said they had to drink their pee to survive for days. It was horrible, given that the victims there were students like us. Empathy, but admittedly, really scary.

As I look back to that day, I realized that unfortunate events happen in cycle. Each time different, but each time it makes you stronger. More importantly, more faithful and trusting in God. Today, before a new decade begins, we are faced with a pandemic. Kids of today will remember this time and most likely have their own stories to tell for the upcoming young generation. As for me, as I age, I realized that a very prominent Filipino saying, "papunta ka pa lang, pabalik na ako" begins to fit my life. Grey hair as they say, are experiences in life. Experiences that come with a lesson to be passed on to generations.

The Uncle Bernard Story

Today, uncle Bernard was laid to rest.  The story of his last two days I found really amazing, that even his children, my cousins Marie & Bernie, were in great awe upon realizing the developments before he breathed his last.  I'll recall, to the best of my memory, the story told by my cousins to the relatives present, before uncle was buried...

For years, uncle Bernard has been a vocal critic of our faith, the Iglesia Ni Cristo.  He engages into loud debates with family, and sometimes with our auntie Joy (his sister-in-law.)  I should know since we all live in one house when we were kids.  It was a usual scenario at home and we have all grown to tolerate that set-up.  Interestingly, the Children's Worship Service (Pagsamba Ng Kabataan) is held in our house--- an ancestral home inherited by the family of Lolo Felising & Lola Naty.  During pagsamba day, uncle Bernard prepares the things to be used, ahead of the officers.  Then he cleans the house after it has been used.  That's his weekly routine.  For many years he has been Catholic, then he eventually joined another faith--- Ang Dating Daan, which is equally a vocal critic of the INC.  Uncle Bernard's health deteriorated as he suffered from kidney problems.  For a while he will feel all right but most of the time he endures pain.  Then two days before his passing, a thing we can consider a miracle just flashed before his family's eyes.  His family talked to him about joining the INC while he still was able.  He got mad and said something against the INC, much more to the Church Administration.  So the family did not force the issue again.  That same day, as his diaper was being changed, my cousin noticed that uncle Bernard wasn't moving already.  They thought he passed out and he was in a state of coma.  Before they were able to take him to the hospital, their church minister knocked on the door and was looking for my other cousin.  Right then and there, they asked for a prayer for uncle Bernard, bearing the faith of the family.  Incredibly even before the prayer ended, my cousin Marie felt a hand suddenly held her foot.  After the prayer, they found out that uncle Bernard gained consciousness and was able to mobilize his hands.  Then he asked them if he is already willing to embrace the INC faith... he surprisingly answered "yes."  The minister repeated the question to make sure my uncle was already fully conscious, and asked if he is willing to undergo the Bible study and finish listening to the basic doctrines--- a prerequisite for baptism inside the church.  To their disbelief, he again said "yes."  So the minister arranged for his Bible study.  My nephew, who is a church worker, conducted his continuous lessons so they can finish right away.  At the end of each lesson, he asks, "Papa, anong likas na kalagayan ng ating Panginoong JesuCristo?" Uncle Bernard will immediately reply "tao." "Siya ba ay Diyos," my nephew will ask, then uncle will respond "hindi sya Diyos." Papa, bakit gusto mong mag-Iglesia Ni Cristo?" Uncle Bernard would reply, "dahil gusto kong maligtas."  In one instance, my nephew told his lolo, "Papa, mananalangin na tayo ha?" Uncle candidly replied "Paano yan, di ko kayang tumayo?"  Then cousin Marie told him that he just needed to close his eyes and answer during the prayer.  Right then and there, he shut his eyes and got ready for the prayer.  Uncle, for some occasions, even reminded his wife, Auntie Tet that they are attending pagsamba, and that they dress up early.  The family wrote to the Church Administration requesting to facilitate baptism for uncle Bernard, citing his condition.  A day after, my cousin Marie was called by the district minister to inform her that their letter was already recieved by the Church Administration.  Uncle Bernard passed away before he was to receive baptism, but his faith amazingly took a 180-degrees turn before he breathed his last.  That testimony awed us all this afternoon as it was related to us.

final destination

cousins with Auntie Joy (extreme right)

Relatives present at the burial

Other than the sad event this day, it was a delight to see once again my relatives.  We normally reunite once a year during Auntie Joy's birthday which is ideally on the 30th of December--- a good time to wrap up the year as well.  But during these times, I always realize that I am thankful for having great relatives, both mother & father side.  Our families are close-knit, and I am just grateful for that.  Our grandparents have played a great role in upbringing all of us, treating each other as one big happy family all together.

Meanwhile, I have posted earlier in my Facebook timeline, my memory of Uncle Bernard:

Catching up with grade school classmates

I am so excited to see my classmates from grade school, at least my grade 6 classmates.  I've been to three schools during my elementary years.  The last school I went to was also where I finished my high school.  So some of the classmates I met today were also my HS mates.  Nonetheless, it still feels different being in a group that identifies the grade school years.

I was texting Joy & Binky for the meet-up time and venue.  When I arrived in Bale Capampangan, I was delighted to see some of my classmates already there.  Good times catching up and being updated with each other's lives.  And of course, those memories that are worth re-telling... Lots of laughs!

with Frel, Kuya Dong, and Allin

with Joy & Binky

with Jeff & Albert

with Warren, Albert & Marlene

6-Olive class, UAGS: group photos at Bale Capampangan with dennis dj & ana marie - January 24, 2015

We planned for the next event:  the REAL UAGS grade 6 class '88 reunion.  We will be inviting the other section as well in this next event.  We only had two sections in grade 6 anyway and it will be great to see the others as well again. I hope we can also invite some of our teachers.  Looking forward to it!

Salamat, Nanay Fe

Hindi ko man madalas sabihin, si Nanay Fe ang isa sa naging malaking impluwensya ko sa pamumuno sa mga mang-aawit, may ilang taon na rin na niloloob ng Ama.  Maging ang pinanghahawakan kong "tagline" o prinsipyo sa buhay na "All things happen with a purpose" ay isinalin ko lang mula sa madalas nyang sabihin sa aming mga mag-aaral noon na "lahat ng bagay ay may kaukulan."  Higit pa sa pag-aaral ng mga pyesa ng musika, ang isa sa pinakagusto kong bahagi ng aming daily rehearsal noon sa room 124 ay ang "words of wisdom" ni nanay Fe.  Hindi lamang hudyat iyon na tapos na ang sigawan sa pag-aaral ng mga kanta, kundi higit sa lahat ay oras na naman para matuto kami ng mga karagdagang aral sa buhay.  Sa kaniya ko natutuhan na pwede kang magyabang ng iyong mga naabot pero nananatili ang kababaang-loob.  Sa kaniya ko rin natutuhan na ang lahat ng angking talento natin na nagbibigay-daan para tayo ay kilalanin at hangaan ng ibang tao ay sa Diyos lamang marapat na ibalik ang kapurihan.  Pinatibay ni nanay Fe ang pagkakilala ko sa Pamamahala ng Iglesia.  Sa kanya ko na-appreciate ang pagpapagal ng Pamamahala, na halos gawin nang umaga ang gabi alang-alang sa pangangalaga ng kawan ng Diyos.  Kay nanay Fe ko rin narinig na ang paglilingkod ay hindi nakapaloob sa apat na sulok ng kapilya, pero ang pagpapahalaga rito ay hindi rin matutumbasan ng kahit ano.  Nakita ko syang nagalit, nag walk-out, humalakhak, umiyak.  Nakasama ko sya sa kainan, liguan sa outing, road trip sa kung saang walang tiyak na direksyong pupuntahan.

Flashback
pagpasok ko ng room 124, napansin kong aligaga ang mga miyembro, maliban sa nag-recruit sa akin--- ang Glee Club total performer na si Noel Cunanan. araw pala ng audition yun. walang rehearsal. itinakda ang araw para lang sa audition ng mga mag-gi-glee club.

pagbukas ng pinto, nakita kong pumasok ang isang propesor. sa unang tingin, kung may pisikal na depinisyon ng "small but terrible," yun sya--- dire-diretsong tumungo sa kaniyang upuan para sa panata. mukhang istrikta... sobrang istrikta. nang matanaw ang buong silid, sinipat ako sa isang sulok. ibinaba pa ang salamin, binasag ang katahimikan sa silid at nagtanong: "sino yan?" na naka-titig sa akin. agad namang sinalo ni Noel ang tanong at sya namang sumagot, "recruit ko po." sagot lang ni ma'am: "hmmm..." sabay balik ng salamin sa mata at naghintay na ang lahat para sa oras ng panata.

pagkatapos ng panata ay nagbilin si ma'am na hanapin na ang mga recruit na ipapa-audition at saka pinalabas ang lahat maliban sa akin. tinanong ako: "anong course mo?" "mass comm. po," sagot ko. walang ngiti sa mukha niya at nagtanong ulit, "mass comm? anong kinabukasan mo run?" hindi na ako sumagot, ngumiti na lang ako. pagkatapos ng maikling tanungan ay pinakanta na nya ako... Will I Survive? tanong ko sa sarili ko kaya yun na rin ang kinanta ko na orihinal ng Introvoys. pagkatapos lang ng ilang linya, pinatigil ako ni ma'am, "wala akong maintindihan sa kinakanta mo. kantahin mo yung unang dalawang linya ng Maalaala Mo Kaya." sa isip-isip ko, mabuti na lang at uso na ang palabas noon ni Ate Charo. Kahit paano eh alam ko yung himig at lyrics nung kanta.

mukhang kumbinsido naman si ma'am sa kinanta kong dalawang linya. pagkatapos nun ay pinapunta ako sa harap ng piano at tumipa na sya ng mga nota. sundan ko raw yung tono. parang nagdi-drill lang sa lokal, kaya ayus naman. pero teka, antaas na ng nota.. nakita ko yung tikladang pinipindot, nasa higher fa na.

at last nakita ko na ring ngumiti si ma'am, sabay wika, "hindi ka naman tone deaf. ilalagay muna kita sa baritone para maalagaan ka ni Noel." naka-ngiti na rin ako, pero sa totoo lang, hindi ko pa alam kung ano talaga itong pinasok ko. noon kaseng elementary at high school, puro academic clubs lang ang sinasalihan ko, this time, GLEE CLUB. alam ko may kantahan pero later on, nightmare pala sa akin dahil may choreography pa na kasama, eh parehong kaliwa ang paa ko, di ba Kuya Orly?

sa susunod na tagpo, lalo kong nakilala si ma'am... "o, ano ang schedule mo kapag M-W at T-F?" "ma'am, isa lang po ang subject ko pag M-W.. pol. Sci. po ng 7:30pm." tiger look ulit sa akin si ma'am, "Ano?? isa lang subject mo pag M-W at gabi pa? ano bang klaseng schedule yan? nagsasayang ka ng araw." magalang akong tumugon, "eh, ma'am, irregular po kase ako. yung ibang subjects nakuha ko na, yung iba po pre-requisite na hindi pa po ako pinayagan i-enroll." tumayo na si ma'am sa kinauupuan, "tawagan ko nga si Sally. A.S. ka ano? teka..." du-mial sa telepono, maya-maya lang... "Sally, meron ako ditong bagong myembro, tulungan mo naman sa schedule. aba, eh isa lang ang subject kapag monday at wednesday, gabi pa? sayang naman yung oras nya. baka pwede mong dagdagan ng load... (bumaling sa akin) iho, ilang units ka ba ngayong sem? sumagot ako, "15 po." at bumalik sya sa telepono, "o, 15 units lang, baka pwede mo pang dagdagan kahit isang subject lang sa hapon mga alas-tres o yung 4:30. ano, ok ba? o sige, papupuntahin ko sya dyan sa yo." pagkatapos ng usapan nila sa phone, sinabihan nya ako na makipag-usap sa secretary ng A.S. tapos pinapunta muna ako sa room 125 para makita ang staff room... tambayan. saka tinawag si Noel. "noeeeeeeel....! o eto na sunduin mo na yung recruit mo. dyan muna sya sa section mo para matutukan mo."

^ ito ang unang araw ko sa Rooms 124 at 125.  Unang araw ko sa glee club, nakita ko kung gaano ka-"powerful" si nanay Fe sa eskwelahan.  Lalo na nang itawag nya sa Arts & Sciences ang pag-aayos ng schedule ko.

Concerts Lessons

Ako At Ang Musika after a night's performance. January 1995.

first major concert ko sa grupo--- Ako At Ang Musika. magagaling ang mga dating miyembro na naging haligi ng performances. madalas sabihin ni ma'am: "***** kayong mga bago! kayo ang magpapabagsak sa konsyerto ko!" sinu-sino ba kaming new members noong batch na yun? ang mga natatandaan ko: Ako, Faye, Michelle E., Mildred, Joy, April, Joelita, Rio, Junjo, Alexis, at siyempre si Onin. (sinong na-miss ko?)
Dito ko unang nalaman kung paano "magtrabaho" ang glee club members.  Sabay ang pag-aaral at ang performances.  Time management agad sa unang taon.  At kapag dumalaw ang alumni, todo pa-impress sa mga ate at kuya dahil isa sa mga tinitignan nila ay ang mga bago sa grupo.

Piso-piso... isa ito sa bumubuhay sa grupo lalo na sa mga panahon ng rehearsals.  Maliit na bagay kung araw-araw "isinasabuhay" pero napakalaki ng naitutulong sa panahong kailangan na ito.

Bawal sa grupo ang baha-bahagi o grupo-grupo.  Bawal rin sa grupo ang magkaroon ng katipan mula sa loob.  Kung uso na noon ang "bahay ni kuya," glee club na ang nauna sa napakaraming "house rules" na dapat sinusunod kung hindi, labas ka sa "bahay."

2nd major concert ko sa grupo--- Memory Lane. ito na yata ang most attended na concert. pinakamarami ring bilang ng miyembro that time. Standing Room Only. "may nakasabit na sa kurtina." puno ang gilid at pati ang hagdanan. halos katabi na ng perfomers ang audience sa harapan ng stage. itong concert din na ito ang pinakamahaba. may intermission numbers ang mga education student sa pagitan ng mga concert part. isa rito yung 'Muslim' dance na tampok ang pamangkin ni ma'am--- si Jing. last song sa repertoire: Hibang Sa Awit! kahit pagod sa mahigit 3-oras na pagtatanghal, makita lang ang audience na buhay na buhay, sige pa rin ang 101% performance level!
Dito ako nakasama sa pag-aayos ng publicity and promotions ng konsyerto. Unti-unti, nakakasama na ako sa mga usapin ng mga staff na may kinalaman sa pag-aayos ng mga bagay-bagay sa grupo.

Eighteen... ito ang 3rd major concert ko sa grupo. para sa akin, ito ang pinaka-feel good ko na concert.  konsyertong inabangan ng maraming alumni at maging ng mga tagapgturo ng awit, kabilang ang UPSA director, ang Ka Ed Manguiat.  Broadway-themed ang concert.
Lehitimong staff na ako ng grupo.  Vice President 2. angas? Sa taong ito rin ako nabigyan ng "break" na umawit ng trio kasama sina Harold at Jontis.  Malolos, Bulacan concert.  Di ko malilimutan.  Kasabay ng pagpatak ng ulan ng Apo Hiking Society eh pumapatak din ang pawis ko sa kahihiyan.  Wala kaming feedback monitor kaya hindi nagsabay ang tinig sa minus one.  Di rin naging maganda ang quality ng sound system o nung venue? hmm.. lahat na sisisihin ko wag lang kaming tatlo na kumanta. haha.  Anyway, itong taon na ito ang naging grooming year ko para sa huling taon ko sa grupo...

'Yan Ang Pinoy! ang huli kong major concert sa grupo.  nagsimula akong Presidente sa simula ng school year na ito pero nagka-problema ako sa schedule ng 4 na OJT ko at rehearsal sa grupo.  Kasama pa ang gabi-gabing location shoots para sa telesine project.  Hindi nagkasya si nanay Fe na tanggalin ako sa pagiging presidente.  "Itiniwalag" pa nya ako.  Ayusin ko raw muna ang priorities ko.  Ramdam ko mahal nya akong anak.  Ibinalik nya ako bago mag-concert.  Sapat na panahon para mapangunahan ko ang produksyon. Ako ang Production Coordinator.  Nasa responsibilidad ko ang lahat ng apeto ng paghahanda sa produksyon.  Karangalan kong tanggapin at gampanan iyon.  Dito ko natutuhan ang magbigay-daan sa mga bagong miyembro pagdating sa performance.  Panahon na nila ito, sa "likod" na lang kami para umalalay, gumabay at gawin nilang sandigan sa panahong kinakailangan.

Fast Forward...
Nang huli ko syang makita nang personal noong nasa ospital pa, pinagsabihan na ako ng nurse na huwag nang magtagal sa pagbisita dahil pagod na raw ang pasyente at kailangan nang magpahinga.  Nangako ako na saglit lang ako.  Pero hindi ko natupad ang pangako ko sa nurse.  Nang makita ako ng nanay, hindi ko mabakas ang sinasabing "pagod" nung nurse.  Maraming ikinukwento si nanay. Nakangiti. Mahina sa karaniwan ang tinig at maraming inaalam sa buhay ko sa kasalukuyan.  "Kumusta ang tungkulin mo, pangulong mang-aawit ka pa rin ba?" "Kumusta ang anak mo?"  "Mayaman ka na ba ngayon, anak?" Agad niyang ginamit ang dinala kong bagong unan para mahigaan niya sa kama ng ospital.  Hanggang sa pumasok na ang nurse at sinabihan syang iinom na ng gamot.  Doon na kami nagpaalam sa isa't-isa.

NEU Glee Club year-end party. December 2010

August 23, 2013... namahinga na ang Nanay Fe. Isang taon na pala.  Ambilis ng panahon.  Parang kailan lang.  Nang huli ko syang masilayan sa kaniyang kinahihigaan, sigurado ako, pumanaw siyang may ngiti sa labi.  Bakas kase iyon sa payapa niyang pagkakapikit habang daan-daang miyembro, kakilala, kamag-anak, kapatid sa Iglesia ang sumisilay sa kanya habang nakahimlay.  Alam ko, nakaratay pa lang siya sa banig ng karamdaman, nakahanda na sya.  Maraming bumalik para magbigay-pugay sa napakalaking naiambag nya hindi lamang sa paaralan kundi sa buhay ng mga estudyanteng dumaan sa kaniyang "pangangalaga."  Isa ako sa kanila.  Marami mang hindi nakakikilala nang lubos sa kaniya at sa unang tingin ay agad siyang katatakutan pero para sa aming naging mga "anak" niya, nag-iisa lang si nanay Fe.  Hindi siya naging madamot para ibahagi ang mga kaalaman ng buhay.  Tulad ng iba't ibang uri ng musika na aming kinakanta sa loob at labas ng sulok ng rehearsal rooms, ganun niya ipinakita sa amin ang buhay naming haharapin... sa panahong napaka-delikado para sa amin.  Mga taon kung saan hinahanap namin ang aming mga sarili--- nakikipagsapalaran sa paaralan, naghahanda para sa mas makatotohanang hamon ng buhay sa hinaharap.  Ang paghubog niya sa amin ay hindi matutumbasan ng kahit na sinong guro na dumaan sa buhay ko.  Inilaan niya ang maraming oras sa pagtupad ng tungkulin at pagpapayo sa amin.  Ang malasakit niya sa grupo at pag-iingat sa tiwalang ibinigay sa kaniya ng paaralan at ng Pamamahala ng Iglesia... lahat ng iyon ay tinupad niya hanggang sa kahuli-hulihan niyang hininga.

Sa lahat-lahat... salamat, Nanay Fe.

'throwbacks' make you happy... and senti.

my little girl is in the hospital again. wifey & i hope that she's going to be discharged already today and get back to our normal routines again. if the doctor can not detect any sickness other than dehydration, then i'm not expecting myself to know the real reason why she's checked-in there. anyway, i left the hospital early to get home and prepare myself to work. i took my car with me on a number coding day so i needed the extra early time to drive off the road. while alone at home waiting for the water to heat up, i chanced upon some photo albums which contained a handful of memories.... most of them happy memories. on facebook, old photos spread all over your friends' respective timelines on a day dubbed as 'throwback thursday.' those who weren't able to post on that day still find a way to share their good old photos the day after which they dub as 'flashback friday.' it then flashed in my mind, don't you just love going back to the good old times? then you ask, "where have the people gone?" like what this thought that was sent to me on SMS years back says, "It's funny that everyday, nothing changes but when you look back, it's all different."

my core family has been apart for years now. all i can do now is just smile at the old photographs that captured the times when my niece and nephew were still with us, when mom and dad were together in numerous occasions, when i was with former colleagues, when friends now far away were just beside you laughing. life then seems lesser complicated. why haven't we cherished even more the times when they were still here?

trip to the golden gate bridge in SFO, year 2002 with mom & dad

dad being so supportive of my kindergarten school performance

posing with mom during my sister's grade school graduation day

Goodbye, Mang Nes...

one of the happiest times in my work life was during my stay in the distribution company, especially when it was in its pioneering years. colleagues were intact, work flow was smooth, everyday was feel good going to work.

one of the pioneer among our colleagues was Mang Nes. He usually rode on with our juvenile jokes, where he was most of the time the target. he traveled long daily by commuting to work from his abode in Morong, Rizal to Libis, Quezon City office and vice versa. he worked hard as the breadwinner of his family and for his children. He seldom never complained and projected a smiling aura whenever you greet him. soft spoken but he also had this punch lines where all of us in the pantry would burst into laughter. he was our group mate when we did the "spice girls" production number in one of our december parties...

too bad he had to go now... he left us shocked and sad... and now, we only have good memories of him...

[caption id="attachment_2702" align="alignnone" width="300"] the IMDS team during its early years... 4th from right is Mang Nes[/caption]


^Kid, Jon & Mang Nes

buhay sa persworld (ikalawang bahagi)

taliwas sa unang punta ko sa first world (country) isang taon ang nakalipas, ang pagbabalik ko roon ay punung-puno ng determinasyon. yep. desedido na akong mag-ayos ng papel para mag immigrate.

at dahil positibo ang mind set, dun ko na-appreciate ang ganda ng paligid ko. marami akong ginawa na hindi ko ginawa noong unang punta ko dun...

> TUMUPAD ng tungkulin bilang mang-aawit
> tumanggap ng "blue-collar" jobs
> mag-rake ng mga nalagas na dahon, MAGHAPON
> tumikim ng snow!
> mag-DRIVE (ng walang otorisadong lisensya)
> pumunta ng public library para lang maka-access sa internet
> magbabad sa Barnes & Noble at mamangha sa coffee shop na nasa loob ng bookstore
> mamangha sa pabigla-biglang pagpapalit ng presyo ng gasolina (minuto lang ang pagitan)
> patuloy na mamangha sa sistema ng mga gasolinahan doon (self-service kase, ikaw ang tatao sa pump)
> maaliw sa "road sweeper" na maaga pa lang ay rumoronda na sa neighborhood
> madulas sa frozen street
> maging parang baliw nang makaranas maulanan ng hail sa una (at huli yata) na pagkakataon
> makatawag ng pansin sa may-ari ng kumpanya nang aksidenteng mabuksan ko ang uma-alarm (at hindi dapat buksan) na pintuan sa isang warehouse
> manood ng NBA LIVE!
> makipag-date sa Canadian citizen(s)
> sumakay sa subway
> magkamali ng sakay ng bus
> magpa-encash ng cheke
> magbukas ng account sa banko
> magligpit ng pinagkainan sa fastfood at iba pang food establishment
> tumabi sa kanang bahagi ng escalator kung hindi rin lang nagmamadali (ang left side ay para sa mga tao na nagmamadali)
> makapag-drive ng "picker" (kahit bawal ako gumamit nun)
> mag-apple-picking!
> umakyat sa CN Tower
> mag-cruise sa baybayin ng Toronto
...at marami pang iba!

apple picking with good buddies Noriel & Charlie

na-deny na ang aplikasyon ko after four long years of waiting. since then, iniisip-isip ko pa rin kung kailan ako makakabalik doon. pero sa pagkakataong ito, kasama ko na ang mag-ina ko. :|

---------------------

ang blog entry na ito ay karugtong ng unang pagbabahagi ko ng buhay (ko) sa persworld at suporta na rin sa patimpalak ng blogger friend ko na si gasul ("The Gasoline Dude’s Blogversary Writing Contest")

the return of the games i used to play

wifey & i got this new PXP yesterday at Toys R Us. we've been eyeing this unit since last week. it definitely brings back good old memories... yep! PXP features games from the (old) Family Computer! name it: Bomber Man, Galaxian, Donkey Kong Series, Charlie Circus, Mario Bros Series, F1 Race, Contra, Sky Destroyer (one of my favorites), Load Runner, Battle City, Pro-Wrestling, Mappy, Ice Climber, Legend of Kage, and many, many more! Geez... can't wait to bring it to work and flaunt it to Doy--- the boy who is fond of electronic, portable games. haha! there are some games i'm looking for that aren't available on their cartridges on sale: Punch Out & Double Dribble. We got the PXP at P1.7k and an extra 101-in-1 game cartridge at P300. sort of, gift to myself! ;)

i'm back to childhood days...! :D

Salamat po, Ma'am, Sir!

Si Ma'am Elicanal ang unang-una kong naging adviser sa formal school. Siya ang adviser ng Kinder section Snow White sa Trinity College of Quezon City (Trinity University of Asia na sya nagyon!) Uhmm... naaalala ko pa siya. Dalawang beses yata siyang dumalaw sa bahay namin. Yup... house visitation. Hindi ko alam ang dahilan ng pagdalaw niya at kung ano ang pinag-usapan nila ng nanay ko pero ang natatandaan kong sinabi sa akin ng nanay ko, nag-aalok daw si ma'am ng insurance? Pero in fairness kay ma'am, kinumusta muna (raw) nya ako sa bahay kung gaano ako kabait na anak, at in-update nya rin ang nanay ko kung gaano ako kahusay na estudyante. pero kung ang pagdalaw nya sa bahay ay isang oras, tatlong minuto lang yun at ang 57 minutes ay puro business na ang usapan.

Si Mrs. Del Rosario ang adviser ko sa section Diamond noong grade 4. Math teacher sya. Magaling din siyang magbilang ng panukli sa mga bumibili ng yema nya na itinitinda sa classroom. Mabait sya... sa pag-aalok ng paninda nyang yema. Hindi ko lang matandaan kung may bearing ba sa grades yung pinakamaraming bumili ng yema. ako kase, paisa-isa lang ang bili kada araw.

Si Miss Mandate... siya naman ang adviser namin sa grade 5 section Aquarius. Ang ipinagtataka ko, meron kaming scheduled subject pag oras nya pero sa araw-araw na nagkikita kami para sa klaseng ito, puro homeroom lang ang nangyayari. feel na feel ang pagka-adviser. ok lang naman kase masarap makinig ng mga payo nya. kaya lang, hanggang ngayon ay palaisipan pa rin sa akin kung ano ba talaga ang subject na itinuturo nya sa section namin.

isa sa pinakapaborito kong guro noong elementay ako ay si Mr. Linsangan. teacher sya sa music. kung uso na noon ang Pilipinas Got Talent o Talentadong Pinoy, pasok sya sa pakontes na ito. lahat yata ng musical instrument na pwede nyang dalhin sa classroom, kaya nyang tugtugin. pinayaman niya ang interes ko sa musika. sa kaniya ko natutunan ang magagandang Kapampangan folk songs. Siya ang lumikha at naglapat ng musika ng University hymn namin. Huli kaming nagkita pagkatapos ng graduation nung elementary, ay sa kasal na ng kaibigan ko nung hig school.... siguro more than a decade after. pero hindi pa rin kumukupas yung galing nya sa pagtugtog. tumugtog sya dun sa reception.

^ sila ang memorable teachers ko nung kinder/elementary.

Si Ms. Patiu ang adviser namin sa I-Genesis. hindi sya masyadong gumawa ng "ingay" sa HS life ko pero nang maging Filipino teacher ko sya nung 2nd year, parang lalong nawala sya sa listahan ng mga guro na kumukuti-kutitap sa alaala. although, naalala ko pa rin sya kase hindi ko na-appreciate ang ganda (raw) ng Florante at Laura. oo. maganda raw yun. pero nang ituro yun sa amin ni Miss Patiu (sori mam pero eto ang totoo kong saloobin) parang.. ngek, yun na yun?

moving on... ang terror teacher na si Ms. Garilao ang naging adviser namin sa II-Jeremiah. bago ito, looking forward akong maging guro siya. pero nawala rin ang "spark" nang maging adviser namin sya nung second year. all throughout her advising career daw (kase) eh nasa section one sya. at yun lang yung time na na-reshuffle sila at napunta sya sa section 2 (section namin). lagi nya kaming kinukumpara sa mga section 1 na nahawakan nya. anyway, biology ang tinuturo nya. isa sa mga subjects na ayaw ko. kaya tuwing bio subject na, kinakabahan kami, oo, kahit adviser namin sya. sa buong school year yata, tatlong beses lang syang ngumiti sa harap namin. laging parang pasan ang daigdig at galit sa tao. oh well...

III-Corinthians, University of the Assumption (High School)

Si Mrs. Pingul ang tanging naging adviser ko na kababayan ko rin. Sa lahat yata ng adviser, sya ang pinaka-introvert. Yung tipong hindi ka kakausapin kapag hindi mo tatanungin. Parang kulang sa PR. Hindi tuloy bumagay sa kaniya yung tinuturo niyang subject--- social studies. Isa rin pala siya sa mga teachers na bumisita nang personal sa bahay namin. Pero hindi ako ang pakay niya. At this time, tuwirang hinanap ang lolo ko (na tumatayong guardian ko noon)... hindi para sabihin ang lagay ko sa school kundi para bentahan ng life plan. yup, insurance agent din ang lola nyo, este, ang titser ko.

nung 4th year naman, wala akong subject sa ilalim ng adviser naming si Mrs. Magtoto. Sya ang head ng PE Department sa school at home economics na pambabae yata ang specialty nya. kaya ayun, kapag homeroom lang kami nagkakaroon ng pagkakataon na makasama siya. Isa sya sa mga cool teachers sa school kaya masaya ang 4th year life namin.

special mention kay Mr. Canlas na agad natanggap pagkatapos maging student teacher noong 2nd year kami. noong 3rd year, sya ang naging teacher namin sa Advance Biology. At nung time na nagdidiscuss sya tungkol sa stimulus and response, sobrang natural ng naging example nya... lumindol ng napakalakas. takbuhang umaatikabo ang mga estudyanteng nasa building pa. si Mr. Canlas, classic. Matapos naming maramdamang yumayanig ang building, sumigaw pa sya ng "Don't panic!" pero dahil bago lang syang teacher at buhay namin ang pinag-uusapan, hindi namin ssya pinansin. unahan kami sa pintuan at hagdan. Paglingon namin sa harapan ng classroom, una pa palang nag-disappearing act si Mr. Canlas at nang makita namin, nasa baba na ng building. hanep! Don't panic nga!

at dahil hindi naman ako seryoso sa pagaaral noong college, isa lang ang katangi-tanging guro na masasabi kong naging malaking impluwensya ng mga pananaw ko sa buhay pagkatapos ng buhay-estudyante ko. si Ma'am Fe Aguilar-Walath. Apat na taon akong nasa ilalim ng kaniyang pagkandili bilang adviser namin sa prestihiyosong Glee Club. Wala siyang kinalaman sa kursong kinuha ko pero malaking bahagi ng college years ko, siya ang naghubog sa akin pagdating sa self-development. marami siyang values na naibahagi at naiwan sa puso at isipan ko, na naibabahagi ko rin naman sa ibang mga tao ngayon na nakakasalamuha ko. may mga bagay na hindi ko inakalang kaya kong gawin pero dahil sa kaniya, nagawa ko. may mga katanungan sa buhay na noo'y hindi ko nasagutan pero dahil sa paggabay niya, natutunan kong unawain. Maraming salamat po, Nanay Fe!

Sa lahat ng nabanggit kong guro dito sa blog post, may mga negatibo mang pagpuna, taos-puso po akong nagpapasalamat. Alam kong hindi madali ang maging guro, at para manatili sa propesyong ito, ibayong dedikasyon ang kailangan. Sa maliit na sahod katapat ng malaking responsibilidad, saludo po ako sa inyong lahat! MARAMING SALAMAT PO! Special mention din po at thank you kina Sir Elson, na hanggang ngayon ay naniniwala sa kakayahan ko, kay Boss Noriel na nagtiyagang magturo sa akin ng mga dapat kong gawin sa loob ng warehouse, kay Doy, na nagtiyagang umalalay sa mga unang linggo ko sa GMA newsroom, at sa mga taong nagturo sa akin na sa buhay, kailangan mong matutunan na sumabay sa agos nang hindi naipagsasapalaran ang pagpapahalagang nakaukit sa iyong puso at isipan. Salamat po.

memories of autumn

[caption id="attachment_2274" align="alignleft" width="300" caption="autumn 2003 in Mississauga"][/caption] this is one of my most treasured memories of the season fall (autumn) when i visited Canada almost a decade ago. nature was such a beauty--- maple trees turn very colorful and leaves fall everywhere. it's that time of the year when you bring out and wear clothes that will shield you from the freezing wind. it's also probably the most windy time of the year. skies may be sunny but the breeze of air is chilly. it's when you anticipate the first snow fall when the season is ending. it's when cups of coffee come in handy. it's when taking time out with coffee buddies are pleasant times. autumn is a good time for nature-tripping. it's when nature is at its beauty and is enticing for self-reflection. autumn lets you appreciate GOD's creation, and at the same time be amazed of its wonders. the season prepares you for winter and when it's done, you wish for the year to come and experience autumn again. since then, i've become to love autumn. too bad, we don't have it here in Manila. and it makes me wanna come back to where i first experienced the season... this time, with my two girls. :)

Journey

looking at the people around my current workplace, i see a breed of young people working hard, and each has his/her own story to tell. this made me look back at the work/jobs i've done since i graduated from college. i wasn't a family breadwinner, and job-hopping seemed to be a delight for me...

media practitioner
after a couple of months after college graduation, i walked into the building where i had my on the job training. i was that young, naive, thin adolescent boy who just absorbed everything instructed to me. i began transcribing english articles into tagalog write ups. then i was asked to learn how to rehash news items, then monitor news reports. it was a long six-month training without pay and along the course of my training, i was also asked to join the production that assists live radio program. i eventually became a production coordinator who sets interview schedules for the live program the following day. i started memorizing basic phone numbers such as the MMDA Metrobase, PAGASA, MERALCO, MANILA WATER, and some public officials that we needed to contact for interviews. most memorable in being a production coordinator was the phone call to then-presidential spokesman, Jerry Barican*. as months pass by, my task grew in the station. i began voicing reports and at the same time arranged news items for the 12 o'clock & 4 o'clock news programs. i only stopped arranging news items for the 4 o'clock program when i was dispatched as a beat reporter in Malacanang. i did cover some events outside Malacanang and the most memorable was my coverage during Leo Echegaray's execution*. i didn't really have the full coverage of it but nonetheless i was dispatched there to serve as a support to the more senior reporters of our station and our sister-station. i was also sent there by our station manager late and i was sick that time so i really didn't have the best opportunity to maximize my presence there. anyway, i knew i was a valuable person in the station that time. i had a segment (environment monitor) in the early (6am) news program, i did time checks and news breaks in the morning after our news & public affairs program, then go to my beat after lunch. my day would end after i air my report from the beat to our 4 o'clock news. career-wise, it was the best job i ever had. i did almost all things that a media practitioner should be doing--- jack of all trade, in other words.

the introduction to customer service field
since compensation was insufficient from the job i loved doing, i decided to jump to another field of career and started in the customer service field in what was once the 2nd largest wired telecommunication company. basic salary was slightly higher and the job just required me to answer complaint letters from our irate (and poor/unfortunate) subscribers. most letters came from the province--- yeah, through snail mail. i had a template ready, i just needed to tweak on some format to make the reply suitable for whatever complaint was raised. then i helped my superior in creating FAQ's for our new product offers. this is also where i began my coffee addiction.

career jump to banking
this came in as a surprise for me as i was hired as a new accounts clerk in one of the busiest branches of the then-top 3 commercial banks in the country. i was fortunate to have been assigned in a branch where the new accounts clerk serve as an all-around client assisting personnel of the bank. some branches assign only the opening of accounts to the new accounts clerk but our branch requires us to look over investments too. i had to quickly learn banking terms and its ins and outs. aside from opening accounts, i credit online payroll, accept BIR payments (the most dreadful of all during deadlines), monitor SDB transactions, enter debit/credit transaction at the end of the day, market bank products, monitor time deposits, and attend to irate clients. my most memorable banking experience happened in just one day*, that i couldn't help but cry it out with my immediate superior. yes... i cried that day!

seeking for higher horizons
i admit i was having a great time in the bank when speaking of compensation and benefits. and it was the time i learned how to value saving up money, and considered opening up bank accounts. but things have to happen. my sister had to migrate to Canada and our life had taken a turn since then. but after just barely two months, i returned to Manila and was lucky enough to be offered a job by my former boss after knowing that i came back. this time, it's for a new player in the mobile phone network industry. i excitedly accepted the offer and became a part of the new mobile network. it lasted for a few good months after the great launch until i decided to pursue my immigrant application to Canada.

new environment
the new country introduced me to a new and different environment. to survive financially, i needed to do the what we call "blue-collar job". i earned 40 dollars from manning an open house for 4 hours. a church mate offered me this part time, on call job. i was delighted. then i soon applied in an agency where i worked in an on call factory job. i learned hard work literally. there were 8 "lines" in the factory and the supervisors get to choose on who's to work on a particular "line". eventually, i get to be assigned on the "line" where the "favorites" were always assigned. i also did paper deliveries with my brother-in-law thrice a week in the neighborhood. when my brother in law gave up because of his tight schedule, my two good friends caught the same assignment for me to continue on with it. it lasted until Christmas when heavy fliers that needed to be inserted in the paper took so much of our time and felt the pay wasn't a fine compensation anymore. and talk about delivering papers while heavy snow is pouring and piled up high. my last and final job there was being a warehouse man. it was a perfect job in terms of work companions, freebies and pay. i learned receiving, picking, and putting away items for warehouse storage and deliveries. all of these i've done while my immigrant application paper was supposedly "in-process".

re-building my career in Manila
situation led me back to Manila where i had to wait for the processing of my immigrant application. and since i knew that the cue will take time--- years literally--- to be processed, i looked for a job that will not only compensate me but will also make me feel good by doing something for a public cause. after weeks of job hunting, i ended up training in a call center company. i didn't plan to stay long there but took the job anyway since i was still looking for that job which i feel i'll be more suited. i also took the chance to enter the call center industry to know what exactly is the environment in it. true to my expectation, i just had a four-week short stint in the company--- just long enough to finish my month training and took a glimpse of what "call center" is all about. then i got interviewed in this distribution company where the major cause is to curve the country's population by introducing the use of contraceptive products. i made sure they didn't promote abortion, though. my prime job was to coordinate with distributors and oversee the ordering cycle. it's more on the customer service field... again. and since i was waiting for my immigrant application results, i ended up almost six years in the distribution company. yep, it was waaaay overdue. i literally ended my connection from the company after a year my application in Canada was released and found a job that will get me back on track practicing my chosen field of study.

home sweet home?
i got back to my field. i'm now working as a writer-slash-producer in the flagship news program of a newly-formatted TV channel. plus factors are, it's a famous TV station and i'm working for a famous news personality. but of course, not everything is great... there's always a downside to everything*.

* phrases marked with asterisk merit a separate blog entry/story each
- - - - - - - - - - - -

ending this blog post with Lea Salonga's "Journey" lyrics:

Half the world is sleeping,
half the world's awake
half can hear their hearts beat
half just hear them break

I am but a traveler, in most every way
Ask me what you want...to know

What a journey it has been
And the end is not in sight
But the stars are out tonight
and they're bound to guide my way

When they're shining on my life
I can see a better day
I won't let the darkness in,
what a journey it has been.

I have been to sorrow
I have been to bliss
Where I'll be tomorrow,
I can only guess

Through the darkest desert
Through the deepest snow,
Forward always forward, I go..

What a journey it has been
and the end is not in sight
But the stars are out tonight
and they're bound to guide my way

When they're shining on my life
I can see a better day
I won't let the darkness in,
what a journey it has been...

Forward, always forward...
Onward, always up...
Catching every drop of hope
In my empty cup

What a journey it has been
And the end is not in sight
But the stars are out tonight
and they're bound to guide my way

When they're shining on my life
I can see a better day
I won't let the darkness in,
what a journey it has been...

What a journey it has been...

2 Dekada Na...

photo courtesy of https://pubs.usgs.gov

ganitong-ganito ang natanaw naming eksena ng mga pinsan ko, dalawampung taon na ang nakalilipas... isang tila napakagandang "cloud-formation" na yun pala ang tinatawag na "ash cloud". bunga ito ng pagputok ng bulkang Pinatubo na noo'y hindi pa gaanong tanyag sa karamihan. 15 taong gulang pa lang ako noon, nagbinata sa probinsya at hindi pamilyar sa mga ganung matatawag na "phenomenon". nasa Zambales ang bulkang pinatubo pero yung ash cloud na natatanaw namin, parang ang lapit lang sa San Fernando (Pampanga). naroon ako sa lalawigan ng Pampanga noong panahong iyon. at ang ganung tanawin, nakapagbigay pa ng ngiti sa amin... pero hanggang ilang sandali lamang... bandang alas-9, nanonood kami ng mga pinsan ko ng palabas na GHOST sa VHS nang makarinig kami ng pambabato sa bubungan namin. paisa-isa, hanggang sa parami nang parami at naging sunud-sunod. lumabas kami para sawayin sana ang mga bata na sa puntong iyon ay lalong nagkaka-ingay sa labas. "mumuran balas!" sigaw ng mga bata. medyo makulimlim na nga sa labas at hindi kami nagkamali ng narinig, umuulan nga ng buhangin! maya-maya lang, nagpasukan na kami sa kani-kaniyang mga bahay, pati mga batang naglalaro sa labas, wala nang lahat. alas-10 ng umaga pero ang kalangitan, kasindilim na ng dapit-hapon. umuulan, sa pagkakatanda ko, hindi lang tubig na dala ng kasabay na bagyo kundi maging ng buhangin.

pagdating ng alas-tres ng hapon, madilim na sa paligid. wala nang kuryente at ang kalangitan, parang alas-10 na ng gabi. ganun na kadilim. ilang sandali lang (magbabandang alas-4 ng hapon), naghain na ng hapunan ang lola namin. nalito na siguro sa oras dahil sobrang dilim na. ang bumubuhay na lang sa natitirang araw namin ay ang maingay na pagbabalita ng DZMM na nakatutok sa sitwasyon sa mga lugar na naaapektuhan ng pagputok ng bulkan. malaking pasalamat ko sa de-bateryang radyo ng lolo ko. dahil dun, naa-update kami ng mga nangyayari sa paligid namin at nalalaman namin na sa mga sandaling iyon, hindi lang kami ang takot na takot. iyon na yata ang pinakamahabang magdamag sa buhay ko. mga oras na halos hilahin ko ang kinabukasan para muling matanaw ang sikat ng araw... halos tuwing limang minuto ay yumayanig ang paligid at naririnig ko ang langitngit ng bahay na kahoy ng aming matanda. walang tigil ang buhos ng buhangin. ang mahinang ulat ng mga reporter sa radyo ay umaalingawngaw sa madilim at tahimik naming paligid. hindi ako makapikit para matulog... "ano ang mangyayari bukas?" tanong ko sa bata kong sarili... pagkalipas ng ilang oras, tila tumigil ang maya't mayang pagyanig... pero ang buhangin mula sa bulkan, hindi pa rin tumitigil ang pagbuhos. nakatulog din ako at muling nagpasalamat sa Diyos nang idilat ko ang aking mga mata kinabukasan at muling sumilay ang sikat ng araw. paglabas ng bahay, para kaming nasa beach resort. maganda ang buhangin na ibinuga ng bulkan pero pinagmukha nitong disyerto ang paligid. may ilang mga puno na itinumba ng magdamag na buhos ng buhangin. at kaming magkakapit-bahay, nagkita-kita sa kani-kaniyang bubungan nang umagang iyon... lahat naglilinis at nag-aalis ng buhangin sa bubong dahil kapag hindi ito natanggal at nadagdagan muli ng panibangong ulan ng buhangin, posible na ring bumagsak ang bubungan ng bahay namin.

photo courtesy: tripodandslippers.blogspot.com

ilang sandali lang ay humahangos ang nanay ko mula pa sa Maynila. sinusundo nya ako para lumuwas at agad kaming nag-impake para habulin ang mga byahe ng bus pa-Maynila. magtatanghali pa lang pahirapan nang sumakay. sa dating abangan ng bus, walang bus na dumadaan at kung meron man, punung-puno ang mga ito. minabuti naming sadyain ang terminal ng Victory Liner sa Guagua at doon nakita ang maraming pasaherong lahat ay naghahangad makaalis sa lalawigang pininsala ng pinatubo. walang bus na gustong bumyahe. kahit pa kinakalampag na ng mga pasahero yung opisyal na nagpapalakad dun sa terminal. nakakita kami ng nanay ko ng isang bakanteng bus na nakaparada. wala itong karatula kung saan papunta. "bahala na basta makaalis tayo," ang sabi namin sa sarili. sumigaw ang isang opisyal ng bus company sa istasyon at tinukoy kaming mga sumakay sa bakanteng bus... "hindi na po bi-biyahe yan. wala na pong biyahe kahit saan." hindi rin kami umalis sa loob ng bus pati ang ibang pasahero na nag-akyatan na rin, ang sa amin kase, mahalaga na makaalis kami sa lugar at pasasaan ba't aalis din yung bus na yun. nagkatotoo ang hinala namin mga sampung minuto mula noong sumakay kami. lumindol kase ulit at yun ang naging hudyat para i-byahe ng bus company ang lahat ng natitirang bus doon sa terminal nila. kahit paano, swerte kami dahil nakaupo kami ng nanay ko at higit sa lahat, makakaalis na kami sa lugar na parang bangungot lang ang mga pangyayari...

pagkalipas ng ilang mga taon, hindi pa dun natapos ang kalbaryo ng aming lalawigan dahil mapaminsalang lahar naman ang hinarap ng aking mga kababayan doon. nang mga panahong iyon, nasa kolehiyo na ako at nagsimula nang mag-aral sa kamaynilaan.

2 dekada na pala... June 15, 1991--- ang petsang hindi ko malilimutan sa buong buhay ko. ito ang petsa kung saan lalong napatunayan ng tao na suko sa Diyos ang lahat ng mga bagay.

i'm 35!

Thank You, God for ALL the blessings and love You continuously give me.



On this day:

330hrs - wake up in preparation for worship service
545hrs - perform my church duty
700hrs - sunday school class
830hrs - prepare for coverage for plea bargain hearing
1000hrs - special coverage for plea bargain hearing
1200hrs - quick lunch (?)
1230hrs - meet lei, business as usual
1400hrs - story con
1500hrs - write
2100hrs - State of the Nation with Jessica Soho
2200hrs - news program done

and i call it a day! :D

pampalamig

[caption id="attachment_1709" align="alignleft" width="150" caption="ice scramble Y2K10 edition"][/caption] -ber month na nga at halos patapos na ang unang "ber" month pero parang mainit pa rin ang panahon dito sa Pilipinas. kadalasan, pawisan pa rin ako kahit kaliligo ko lang dahil nga sa init. sa labas naman, nuknukan ng init ang sikat ng araw at talagang hindi ka makatatagal ng kahit sampung minuto sa pagkakabilad mo rito. kaya madalas kami ng pamilya ko sa mall. hindi upang mag-ubos ng pera (dahil unang-una wala naman kaming uubusin :D) pero para magpalamig. yup, yup, yup... MAGPALAMIG. isang magandang paraan ng family bonding ang pagmo-mall at mahusay rin ang gawaing ito para makatipid kami ng kuryente sa bahay. tutal naman, maghapon hanggang gabi bukas ang air condition ng mga malls, sulitin na natin ang paggamit nila nito. sa mall, marami kang makikita na eengganyo sa yo na gumastos. pero kadalasan, malakas ang will power namin ni wifey na hindi gumastos (dahil nga wala naman kaming gagastusin). pinupudpod lang namin ang gulong ng stroller ni ayapot kakaikot ng mall at mabuting practice-an din ni ayapot ng kanyang walking skills :P nitong nakaraang mga linggo, isang nakakatawag ng pansin sa isang mall na malapit dito sa amin ay ang kiosk ng buzTopps ice scramble. HINDI NAWAWALAN NG PILA DITO simula yata mall opening hanggang mall closing! una, dalawa lang ang staff ng maliit na kiosk nito. kahapon nang maisipan kong makipila, lima na sila! halos walang tigil ang paghalo nila ng yelo at noong kulay pink na pampakulay sa ice scramble at salit-salitang binubuhat ang mga ice box na pinaglalagyan ng timpladong pampalamig na ito. sa mura (pa) niyang halaga, nauunawaan ko kung bakit hindi maubos ang pila nito at naka-isip ako ng ilang mga dahilan:

1. mainit. mahusay itong pampalamig.
2. mura ito sa halagang P10 small, P14 medium, P17 large.
3. mura pa rin kahit mag add-on ka ng marshmallow (P3), candy sprinkle (P3), chocolate sprinkle (P3) o kaya ay mini-sago (P3)
4. binabalik nito ang ala-ala ng iyong kabataan.*

*yes, kids of the 2000's... street food po ito nung aming kabataan (batang 80's po ako at hindi ko naman dine-deny). nilalako ni manong sa kalye at ang pinaka add-on lang nito noon (bukod sa masarap na powdered milk) at yung chocolate na brown cow. sabi ng matatanda, marumi raw ito. para sa aming mga kids (at kids at heart), walang marumi-marumi sa nalapaglalaway na pampalamig.

sa mall na malapit sa inyo, meron na rin ba nito?

#sentisabado

sa tila hindi mo mapigilang pag-usad ng nagmamadaling panahon, hindi ba't napakasarap tumigil nang ilang sandali at balikan sa alaala ang panahon ng iyong kabataan? noong mas simple pa ang buhay at hindi kasing-kumplikado ng sa ngayon. marahil, pareho lamang ang problema ng lipunan noon at ngayon pero noong panahon mo ng kabataan, mas kakaunti ang alalahanin mo sa buhay. marahil, pinoproblema mo lang ang exam mo sa school sa kinabukasan, o kaya ay ang homework na hindi mo agad nagawa ngayon. marahil ang inaalala mo lang ay kung paano mo lalapitan at kakausapin ang crush mo at kung mayaya mo itong kumain sa labas ay sasama ba sya agad sa 'yo. mas simple pa ang buhay noong ang inaalala mo lang ay kung anong oras uuwi ang mga magulang mo galing sa trabaho at kung ano ang dala nilang pasalubong para sa iyo. isa o dalawang pirasong candy lang, solb ka na!

maraming alaala ang kabataan mo--- karamihan dito kapag nagbalik-tanaw ka, kung hindi ka mapapangiti ay gagaan ang pakiramdam mo. tila titigil ang oras ng kasalukuyan at parang nais manatili na lang sa lumang panahon. masasabi mo pa sa sarili mo na sana maibalik ang mga panahong iyon.

kung mayroon kang twitter account, may pagkakataon ka na para mag-iwan ng marka sa mundo ng twitter. bilang pilipino, nilayon ng lumikha ng #sentisabado na magkaisa ang twitter users, pangunahin tayong mga Pilipino, upang mag-iwan ng marka sa twitter sa pamamagitan ng pagbabalik-tanaw sa ating kabataan. ayon kay tonyo cruz, bumalangkas at nagtatag ng sentisabado hashtag sa twitter, pangunahing layunin nito ang makapaglabas ng positibong pakiramdam mula sa kabi-kabilang negatibong balita na bumabalot sa ating lipunan. Ayon pa kay tonyo, walang pinakamagandang positibong bagay na maaari kang itapat sa ganitong sitwasyon kundi ang magbalik-tanaw sa panahon ng iyong kabataan. sinimulan ang #sentisabado noong agosto 28 at tuwing sabado mula noong petsang nabanggit, parami nang parami ang nakikibahagi dito. sa hinaharap, inaasahan na kung hindi man mahigitan, ay matapatan ng #sentisabado ang nauna nang kinilalang #followfriday sa mundo ng twitter.

may ibabahagi ka bang alaala ng iyong kabataan? i-twit mo na at gamitin ang #sentisabado hashtag. :)

101 (age-revealing) Trivia

1. ang unang kanta na natutunan kong kantahin ay Ebony & Ivory ni Paul McCartney.
2. ang unang kanta naman na pinerform ko sa paaralan ay ang kantang The Search Is Over ng Survivor.
3. nanalo kami ng kaklase kong si Maridel sa duet-singing competition nung high school. 3rd place nga lang at isang trophy lang ang award. ayun, nasa kanya yung nag-iisang trophy na yun.
4. nase-senti ako sa kantang The First Time ng Surface. Kung curious ka kung ano'ng kanta yun, eto:



5. pinagawa kami ng song card noong high school bilang project namin sa Art, at ang pinagdiskitahan kong gawing song card ay ang kantang Kahit May Mahal Ka Nang Iba ni Wendell.
6. sobrang saya ko nang una akong makapanood ng LIVE PBA game sa ULTRA. San Miguel vs Shell, rookie pa lang si Benjie Paras.
7. sa aming magpipinsan, ako si Blue 3 sa Bioman.
8. inaabangan ko linggo-linggo ang Pinoy Thriller.
9. naaliw ako sa iba't-ibang kulay ni Voltron. tignan nyo rito.
10. alam kong si Tandang Sora (Melchora Aquino) ang tao sa hugis-bulaklak na 5 sentimo, at si Lapu-Lapu naman ang bida sa parisukat na mamera.
11. paborito ko ang Bakal Boys at natutuwa ako kapag natatalo nila ang Smokey Mountain Brothers.
12. hindi ko pinag-iisipan ng masama ang samahang Shaider-Annie. Pero nagtataka ako kung bakit sa kabila ng napaka-iksing suot ni Annie eh panay pa rin ang tumbling nito. may nakikita ba kayo rito:




13. nagpadala sa akin ng personal email ang song artist na si Archie D. dahil sa paghahanap ko ng single nya na Mahal Na Mahal. July 5, 2008 ang petsa sa inbox ko.
14. kinasasabikan kong panoorin ang Yakult Roleta ng Kapalaran... "Letter Y, Letter Y, Letter Waaaaaaahhhyyy!!!..." tatlong beses ito sa isang episode ng Family Kuarta O Kahon.
15. Speaking of Family Kuarta O Kahon, nakapanood na ako ng LIVE show nito sa Entertaiment Stage (meron pa ba nito ngayon?) ng SM North Edsa, at pagkatapos ng show ay nilapitan at hinawakan ko ang kinaaaliwang Yakult Roleta Ng Kapalaran.
16. kumanta ako ng sintunado sa isang grade school pageant bilang intermission number. ang salarin...ang minus one ng kantang Lovers In The Wind na puro 2nd voice. yun ang katapusan ng solo singing career ko. (dapat kinanta ko na lang yung walang kamatayang The Search Is Over, perfect ko pa sana)
17. pinakagusto kong moment nung elementary ako ay yung susunduin na kami ng school bus pauwi. andami kaseng tinda nung kundoktor namin sa bus... lagi kong inuutang binibili ay turon at isang basong orange juice.
18. sa school bus pa rin, nag-uunahan kaming umupo sa likuran kapag dadaan na sa may bahagi ng Roces Ave. sa quezon city. meron kaseng parang rampa ang isang bahagi ng daan dun kaya parang nasa roller coaster lang ang pakiramdam kapag umangat yung likurang bahagi ng bus.
19. kami ng ate ko ang unang sinusundo ng school bus. wala pang araw kaya antok na antok ako lagi.
20. mahilig kaming umarkila ng betamax ng pinsan kong si Bernie sa palengke. karaniwang hinihiram namin--- Summer Slam 88 (kung saan nagtanggal ng skirt si Elizabeth), Wrestlemania 3 (Hulk Hogan vs Andre The Giant ang main Event), at Royal Rumble episodes ng (dating) WWF.

photo of Ms. Elizabeth after the main event of SummerSlam '88. photo courtesy of Wikipedia

21. sa kasabikang maglaro ng water gun noong pre-school years ko, napaso ang putotoy ko ng mainit na tubig na isasalin sana sa pampaligo ko.
22. ang pangalan ng kindergarten crush ko ay si Arlet.
23. meron akong biniling class picture na wala ako sa larawan dahil absent ako nung picture-taking.
24. may kaisa-isa akong kabatch nung high school na kapangalan ko. namatay pa sya nung high school din kami.
25. may malaking poster si Voltes V sa kwarto namin noon. Takot na takot ako kaya tinaggal ng tatay ko.
26. noong naniniwala pa ako kay Santa Claus, tuwang-tuwa ako nang ang medyas na sinabit ko ay nagkaroon ng laman na de-bateryang robot kinabukasan. eto sya:

27. sa buong panahon ng pagiging mag-aaral ko, 5 paaralan ang nilipatan ko. 3 rito ay nung nasa elementarya pa lang ako.
28. hindi ako na-guidance ni minsan sa buong buhay mag-aaral ko.
29. naglalaro kami ng mga kaklase ko ng agawang base tuwing lunch break sa open field ng school.
30. gusto ko ang amoy ng bagong-tabas na damo.
31. nanghuhuli kami ng tutubing-kalabaw sa open field ng school sa pamamagitan ng paghagis ng ruler sa himpapawid.
32. natatakot kami sa isang matandang pari na lumilibot sa campus at may dala-dalang malaking rosaryo na nakasinturon sa baywang niya.
33. tumitigil kami sa paglalakad kapag tumunog ang orasyon sa school.
34. patok na patok ang halloween episode ng Magandang Gabi Bayan ni kabayang Noli at inaabangan naming magpipinsan ito.
35. huli kong binabasa ang Niknok tuwing may bago akong Funny Komiks. pangalawa sa huli lang ang Planet Opdi Eyps.
36. naranasan kong magdikit ng campaign posters ni dating senador Ting Paterno sa kalye gamit ang gawgaw nang kumandidato sya sa ilalim ng tiket ni dating pangulong Cory.
37. kinabahan ako matapos makapagsend ng "erap joke" sa numero ni senador enrile nang biglang magreply ang huli na "hu u?"
38. inaabangan ko lagi sa Panorama ang Slice Of Life ni Larry Alcala.

from Slice of Life Gallery, LarryAlcala dot com

39. gusto ko ang "freedom" na nararamdaman kapag boxers lang ang suot.
40. mas kumportable akong magsuot ng slack pants kaysa jeans.
41. nangongolekta ako ng campaign bookmark give-aways ng mga tumatakbo sa student council.
42. nagbebenta ng yema sa klase ang titser namin nung grade 3. madalang akong bumili.
43. ibinibili ko ng menudo ang aso namin para sa tanghalian pagkagaling ko ng school.
44. hinahabol ko ang Mara Clara pagkatapos ng klase. minsan, inaabot ko pa ang Anna Luna kapag maaga akong nakauwi.
45. iniyakan ko ang aso namin habang naghuhukay ng libingan nya sa bakuran namin nang ito'y mamatay.
46. dinedicate ko sa aso namin ang kantang Tears In Heaven.
47. kapag 4:30 na, AngTV naaaaaa!
48. hindi ko nami-miss panoorin ang Hoy, Gising!
49. naaaliw ako sa satire-sitcom na Abangan Ang Susunod Na Kabanata. Parang blog lang ni Professional Heckler na binigyang-buhay sa telebisyon. :D
50. ang baon kong inumin sa school noong kinder hanggang grade 1 ay Hi-C Orange, Hi-C Mango, Hi-C Grapes, at Yakult. Isa lang nyan sa isang araw. Nasaan na kaya ang Hi-C?
51. iniisip ko na madaya ang final round ng One Million Dollar Chance Of A Lifetime.

52. pangarap ko noon na makasali sa game show na The Price Is Right at manalo ng... "a new car!" hanggang ngayon, pangarap ko pa rin makapaglaro dun.
53. noong bata pa ako, gusto kong maging lawyer paglaki ko.
54. natutuwa ako pag may natatalong Gladiator sa American Gladiator.
55. naiinis ako kapag dinadaya ang T-Birds sa Roller Superstars.
56. nakanganga ako tuwing mapapanood ang introduction/opening scene ng CHIPS.
57. mabango pa ang amoy ng mansanas noon.
58. kinasasabikan kong manood ng xmas show sa COD - Cubao.

photo courtesy of theurbanroamer.com

59. nagtaxi kaming pamilya noon mula quezon city hanggang pampanga sa halagang 100 pesos lang. kontrata pa yun. hindi naka metro.
60. nagkikiskis kaming magpipinsan ng styrofoam sa pader para magkaro'n ng "snow".
61. nagtitinda kami ng bunga ng kamias sa bahay ng lola ko... fresh na fresh from the tree! kami lang sa buong street ang may puno ng kamias.
62. nagkaroon ako ng isang pares ng Mighty Kid.
63. unang commercial ice cream na natikman ko ay ang Coney Island bubble gum flavor.
64. tinitignan ko ang serial number ng tube ng Pepsodent.
65. natutuwa ako sa kulay ng Ola (detergent bar soap).
66. gumagamit ako ng Perla White pang-hilamos sa mukha ko noong high school.
67. may picture ako nung 4 years old ako na naliligo sa kalye, hubo't hubad.
68. kinukuha ko ang statistics ng laro naming magpipinsan sa Double Dribble... kumpleto: points, rebound, assist, freethrow, slam dunk, three-point shot, at win-loss record.

69. nag-iipon ako noong elementary ng Mr. Clean wrappers dahil may paramihan kami na requirement sa school. dismayado ang labandera dahil madali raw matunaw at yun lagi ang binibili namin *teehee* :D
70. nag-breed kami dati ng kuhol.
71. sabay-sabay kaming naliligo ng mga pinsan ko nung elementary pa kami.
72. nahuli ako ng boss ko dati na nagtatatalon sa tuwa nang umalis siya--- bigla kaseng bumalik, may nalimutang dalhin na nasa kwarto nya.
73. nasarhan ako sa loob ng bank vault, akala ko katapusan ko na. marami ngang pera, paunti nang paunti naman ang oxygen... wala rin. :P
74. sexy para sa akin ang babaeng naka maong shorts... yung parang ginupit-gupit lang na jeans. :D
75. sa That's Entertainment - Saturday Edition ko natutuhan na pwede palang mag-effort na maging maganda ang mga production numbers kapag may competition... at prize syempre.
76. hindi pa rin bagay ang tambalang Romnick-Sheryl. matangkad yung babae para kay lalaki.
77. mas may sense mag showbiz balita ang namayapang si Inday Badiday kaysa kay Cristy Fermin. opinyon ko lang yan.
78. ipinagpapalagay ko na astig ang pelikulang Coming To America.

Eddie Murphy (right) in 1988

79. naa-astigan din ako sa pelikulang Passenger 57.
80. mas gusto ko yung Under Siege part 1 kaysa part 2 starring Steven Seagal.
81. napanood ko ang Rocky 1 to 5. Pinaka-maganda para sa akin yung part 4.
82. kahit mahirap pumasok kapag linggo, nag-enjoy ako sa ROTC kasama ng UST Golden Corps of Cadets.
83. paborito kong de lata ang Century Tuna (flakes in vegetable oil with omega 3) :D
84. na-appreciate ko ang Filipiniana songs dahil sa new era glee club.
85. feeling celebrity noong miyembro pa ng new era glee club. may mga nagpapa-autograph sa amin. SERYOSO.
86. kahawig ko noong college ako si Gio Alvarez, sabi ng maraming nakakakilala sa akin.
87. pero nung high school, ayon sa mga kaklase ko, kahawig ko si Doogie Howser.
88. nagrerecording kami ng mga pinsan ko ng version namin ng Humanap Ka Ng Panget, gamit ang portable keyboard.
89. pinakagusto kong single ni Andrew E. ay yung "Mahal Kita"
90. may isa pa akong paboritong pakinggan sa mga singles ni Andrew E. nung kasikatan niya--- Mas Gusto Mo Siya. kanta yata ito ng mga sawi sa pag-ibig.
91. nainis ako nang una kong marinig yung Maganda Ang Piliin ni Michael V. pakiramdam ko, sumakay lang sya sa popularidad noon ni Andrew E.
92. kaklase ko sa Humanities (subject) si Gladys Reyes. mabait sa tunay na buhay ang magaling na kontrabida sa telebisyon.
93. nangongolekta ako ng BAZOOKA JOE comics noon, paramihan kami ng mga kaklase ko, minsan trade-in pa pag may doble kang kopya.
94. patok na patok sa akin ang Tropang Trumpo.

95. para sa akin, cute si tweetie de leon bilang Faye sa Ok Ka, fairy ko.
96. comedy ang unang-unang drama series ni Kris Aquino sa telebisyon, ang "Kris at 18".
97. natutuwa akong panoorin ang Sic O' Closk News, tampok si Jaime Fabregas.
98. pari ang role ko sa isang school play nung grade 5.
99. sikat moment nung nag-perform kami sa EAC bilang baguhang boyband. sad to say, hindi nagtuloy-tuloy ang gigs namin. ang pangalan sana ng aming samahan--- NORTH.
100. sa mga hindi pa nakakaalam, na-ambush interview kami ni wifey bago kami ikasal nung 2008, para sa primetime news. at ni-replay pa yung interview nang dalawang beses sa magkaibang news program. *kahiya moment*
101. meron akong natutulog na formspring account. kung may gusto kayong itanong sa akin anything under the sun, punta na kayo doon. ;)

yun lang! :P

National Earthquake Drill

Ngayon ay itinakdang araw bilang National Earthquake Drill. Sa ganitong pagkakataon sinasanay at binibigyan ng kaukulang pansin ng mga kinauukulan ang paghahanda sa isang kalamidad na maaaring dumating anumang pagkakataon--- ang paglindol.

Iniwang bakas ng lindol noong July 16, 1990 sa Dagupan City.

Una akong nakaranas ng malakas na pagyanig ng lupa noong ako ay nasa hig school na. isang araw na hinding-hindi ko malilimutan sa buong buhay ko--- July 16, 1990 nang lumindol sa Luzon na ang pinakasentro ay nasa may Central Luzon. kasalukuyan akong nasa silid-aralan noon kasama ang mga kaklase, nag-aaral ng ukol sa stimulus and response sa subject na Advanced Biology. mga bandang ika-apat ng hapon, may dalawampung minuto na ang nakakalipas, nakarinig ang buong klase ng tila tunog-pagtambol na pumapaikot sa buong silid-aralan. ilang saglit lang, taas-baba ang naramdaman naming yanig sa buong building at saka sumigaw ang isang kaklase ng "mamayun!" agad binitbit ng bawat isa ag kani-kaniyang gamit, samantalang pinipilit kaming payapain ng aming guro, si Mr. Canlas: "don't panic!" ilang sandali lamang ulit, kaliwa't kanan naman ang naging pagduyan ng kinatatayuan naming sahig sa 2nd floor. sa pagkakataong ito, nag-unahan na palabas ng silid-aralan at pagbaba ng hagdanan ang mga estudyante. nang maramdaman ni Mr. Canlas na hindi na mapapayapa ang lahat, nakita namin siyang mas mabilis pang lumisan at nakatakbo nang mabilis palabas ng silid. unahan sa hagdanan. sigawan. may mga umiiyak na. tulakan. hindi pa rin natatapos ang paggalaw ng lupa. nang makarating kami sa open field, tila nagpahinga ng may ilang segundo ang pagduyan sa lupa pero agad-agad ay paikot naman ang naging pagyanig. nakita naming sumasayaw ang high school building habang kaming lahat ay nangakaupo sa may damuhan ng open field. ang ilang estudyanteng naiwan pa sa itaas ay akmang lulundag na subalit may mga guro na alerto pa rin upang gabayan ang mga estudyante at tumayo sa harapan namin para payapain kaming lahat. pagkatapos ng halos (o humigit) isang minuto, tumahimik ang lupa.

sa mga naranasan ang malakas na paglindol noong 1990, kanya-kanya man tayo ng kwento ay tiyak na hindi natin ito malilimutan.

layon ng National Earthquake Drill na maihanda ang mga tao sa ganitong uri ng kalamidad, at magbigay-kaalaman sa mga dapat na gawin bago, habang at pagkatapos ng paglindol. ang lindol ay isang kalamidad na walang mahabang warning bago ito maranasan. kailangan lamang na tayo ay maging handa at kapag nagaganap na ay panatilihing gising ang kamalayan at maging mahinahon upang makaiwas sa lalong kapahamakan na maaaring ibunga ng labis na pagkalito sa pangyayari.

(image above courtesy of midfield.files.wordpress.com)