Mutlu göbüşler mutlu bebekler

Yeni tecrübelerim gösteriyor ki mutlu, sağlıklı bir bebek olmanın önemli gereklerinden biri de metabolizması iyi çalışan, günde en az bir kere tuvaletini yapan bir bebek olmak. Hani şimdi markasını hatırlamadığım bir reklamda diyorlar ya, göbüşleri rahat bebekler, mutlu bebekler diye..İşte o öyle doğru ki. Zaten bağırsaklarımız ikinci beynimiz, eğer orada bir problem varsa herşeyde problem oluyor. Özellikle gelişme çağındaki bebek ve çocukların hem fiziksel hem de sosyal, ruhsal gelişimi bağırsak hareketlerinin yavaşlaması veya düzensizleşmesi ile direk olumsuz etkileniyor. Yani ikincil beyin kişinin edebiyat felsefe gibi konularda gelişimine etkide bulunmuyor ama stres ve mutluluk gibi durumlara etkisi büyük.

Beren de ben hiç bağırsak problemi yaşamadım, zaten aşırı gazlı bir çocuk değildi ve her gün düzenli olarak kakasını yapardı, 5 yaşına yaklaştı hala da öyle. Ama Derin öyle değil, sebebini tam olarak anlayamadığımız bir şekilde tuvaletini tutuyor ve günlerce yapmıyordu. İlk başlarda sadece anne sütü aldığı için çok zorlanmıyordu, biz de çok önemsemedik. Çünkü anne sütü alan bebeklerin 8 güne kadar kaka yapmamaları normal demişti doktorumuz.

4 aylık olana kadar düzenli olan bağırsak hareketleri dediğim gibi 8-10 güne kadar beklemeye başladı. 6.aydan sonra ek gıdaya başlamakla birlikte tuvalet yapmak sorun olmaya başladı. Derin 6,5 aylıkken on günlük beklemenin ardından kaka yapmaya çalışırken çok zorlandı. Makattan kan gelecek kadar ağlaya ağlaya yaptı kakasını, zaten ondan sonra biraz psikolojik biraz da bağırsak yavaşlığından kaka yapmak hep bir problem oldu Derin için. Tabi benim için de.

Ama doktorumuz İzlem Hanım'ın önerdiği bir prebiyotik lifi sayesinde tüm bu dertlerden 20 gün içerisinde kurtulduk. Ben İzlem Hanım'a çok güveniyor olsam da araştırma yapmadan, yorumları okumadan hemen bir şey vermekten çekiniyorum. Ben de araştırdım, soruşturdum ve aynen doktorun da dediği gibi bağırsaklarda hiç bir tembellik yapmayan aksine çalışma düzeninin oturmasını sağlayan, içeriği sayesinde bağışıklığın gelişmesini sağlayan Prebiyotik lif ve probiyotik mikroorganizma olan takviye edici gıda "Laxafiber pro1" kullanmaya başladık. Şase şeklinde bir kutuda 30 adet şase ( paket) bulunmakta. Günde iki kez sıvı ya da katı öğünlerin içine konuluyor. Kesinlikle tadını değiştirmiyor gıdaların ve içeceklerin. Tam etki etmesi için 5 gün geçmesi gerekiyor. Derin ikinci kutuya yeni başladı, artık her gün tuvaletini yapıyor hatta bazen iki kere yapıyor. Ben kabızlıkla ilgili bir sürü kişiyle konuştum, yazık 5-6 yaşlarına gelmiş bebeklikten problem çekenler, hastaneye kadar gitmek zorunda kalanlar, bir kaç kere yapıldığında bağırsak florasını bozan lağmanları bir çok kere yaptırmak zorunda kalanlar... Gerçekten başta söylediğim gibi eğer kabızlık problemi olan bir bebek ve ya çocuk kesinlikle potansiyelinin büyük bir bölümünü kullanamıyor bence.

Bunun sebebi nedir, bu bağırsak tembelliği neden olur o ayrı bir konu ama devam etmediği için sorgulamadık neden olduğunu.

Derin'in problemini çözdükten sonraki gece uykuları, hareketleri, algıları, mutluluğu çok farklı. Resmen aydınlandı evladım. Eğer bir gün bile atlarsa bu sefer laxafiber yanında Dopalac şurup veriyorum bir tatlı kaşığı, bu da kakanın sertleşmemesini hatta yumuşamasını sağlayan, bağırsak tarafından emilimi olmayan bir şurup.

Eğer çocuklarıyla böyle bir problem yaşayanlar varsa umarım bu yazıya denk gelir ve çözüm bulurlar.

Bu da burada arşivde bulunsun :)

Sevgiler

Kardeşle yaşamaya alışmak

Ve abilik sürecine alışma yazı serisinin son bölümü, hastane sonrası eve geliş ve ilk birkaç hafta..

Aslında hamileyken bu sürecin çok zor olacağını düşünmüştüm. Tabiki de çok zor ama tahmin ettiğimden daha kolay oldu. Bu süreçte en önemli olan yanınızdaki insanların desteği, Beren ve ben bu süreci tahminimden daha kolay atlattıysak bu annem sayesindedir. Bu kişi kimisinde kayınvalide, kiminde kız kardeş, kiminde yardımcı veya bakıcı olabilir ama mutlaka birinin olması ilk dönemde çok rahatlatıcı.

Biz hastaneden eve Pazar günü geldik. Aile içerisinde bir "Abi Oldun" partisi yaptık Beren'e. Küçük bir doğum günü gibi, ekstradan hediyeler, övgüler falanlar filanlar.. Pasta geldi, mumlar üflendi, pasta kesildi, hediyeler verildi. Tabi mecburen Derin'e olan ilgi minimumda. Bir tek emziriliyor ve yatırılıyor.

Abi oldum pastası

Sonrasında Beren'in okulu bir ay daha devam edecekti, Pazartesi hayat kaldığı yerden devam etti. Bu süre çok önemli aslında, ben Beren'i yaz okuluna göndermedim. 29 Mayıs'ta Derin doğdu, Haziran sonuna kadar okula gitti, sonrasında Eylül'e kadar hep birlikteydik. İlk bir ay gündüzleri okulda olması, benim Derin'in düzenini oturtmam için çok yeterli bir süreydi. Sonrasında üçümüzün düzenini bunun üzerine kurmak kolay oldu. Hep üçümüz diyorum da Burak iş yerinde olduğu için düzen bizim üçümüzün düzeni olmak zorunda kaldı. Benim çocuklar için bir yardımcım yok. Bu yüzden planlama çok önemli :) Kahvaltı saati, uyku saati, banyo saati, yemek saati..Bunları mümkün olduğunca düzenli ve aynı zamanlarda planlamak gerekiyor ki darmadağın olunmasın sonra.

Beren düzeninin bozulmasından çok hoşlanmayan bir çocuk, okula başladığından beri onu okula ben bırakıp, ben alıyordum. Aynı düzeni eve döner dönmez istedi tabiki de. Ben de aynı şekilde onun düzeninin bozulmaması için ne yapılması gerekiyorsa yapmaya çabalıyorum. Hastaneden geldim, hemen ikinci gün Beren'i okula ben bıraktım, ben aldım. Arabayı ilk bir hafta ben kullanmadım tabi ama ikinci haftadan sonra Derin'i annemle bırakıp gittim, geldim. Hatta ilk götürdüğüm zaman hem kilo vermemişim hiç, göbek kocaman daha, hem de bu kadar erken gelebileceğimi tahmin etmediklerinden olsa gerek öğretmenlerden biri; bize doğum yaptı demişlerdi ama! dedi. Yani o derece :)) Zaten almışım 22 kilo hamileyken :) (6 ayda verdim 18 kiloyu, onu da yazacağım)

Velhasıl bir ay okula gittik, geldik. Sonra yaz tatili başladı. Biz de üşenmek yok, 15 gün İzmir'e gittik. Seferihisarda, Urla'da, Çeşme'de tatil yaptık. Derin iki aylıktı o zaman. Ondan önce Derin'in kırkı çıktığında Erdek'e anneannemlerin yazlığına gitmiştik. Bu arada Beren de kardeşine alıştı. Hep birlikteler, ya da Derin evde kalıyor biz Beren'le havuza, denize gidiyoruz vb. Söylediğim gibi daha önce söylediğim planlamaları doğru yapabilirseniz çocukların ikisinin de adaptasyon hızına inanamazsınız. Yorucu değil diyemem ama yönetilebilir :) Asıl iş küçük hareketlenip, gülücükler başladıktan sonra başlıyor.

Sonrasında Beren Eylül'de okula başladı. Biz de Derin'le başladık abisini sabah okula götürüp, akşam almaya. Siz sabah bizi bir görseniz. Tam bir maraton :) Derin de şimdiden alıştı okul yollarına :)

Beren'i sorarsanız doğumdan beri 7 ay geçti. Birebir de çok iyi, kardeşini çok seviyor, eskiye göre biraz daha çabuk sinirlense de genel olarak mutlu ama yanımızda başkaları varsa, Derin'i seven birileri, o zaman bir saçmalıyor tabi, ilgi çekmeye çalışıyor ve bu yolda her şey mubah zihniyetinde. Ama Derin büyüdükçe hem kolaylaşıyor, hem de zorlaşıyor her şey.

İşte büyük gün geldi çattı!

Eveeeetttt, Beren artık abi olacağını biliyor. Bunun tam olarak ne anlama geldiğini ortada görebildiği bir bebek olmadığı için çok anlıyor olmasa da kavram olarak birşeyler kafasında oturmaya başladı. En azından birşeyler değişecek onu hissediyor.

Benim Derin'i sezeryan ile doğuracağım en başından belliydi. Ortalama tarihimiz de belliydi. Tüm hazırlıkları yaptık, işte elden geçirilecek eski bebek eşyalarına bakıldı, yeni alınacaklar alındı falan şimdi artık Beren'e kardeşi geleceği zaman benim evde bir süre olmayacağımı nasıl anlatacağımıza geldi.

Her çocuğun kendine göre kabulleniş yöntemleri var mutlaka, kimi çocuk oldu bittiye getirilerek daha ne olduğunu anlayana kadar oyalanıp gidiyor, kimisi de (Beren gibi) herşey ince ayrıntısına kadar önce anlatılırsa olay anında soğuk kanlı olabiliyor. Sürprizlerden hiç hoşlanmaz cinslerden bizimki. Zaten doğum yaklaşırken arada kardeş geleceği zaman doktora gidileceği, onların kardeşini bize getireceği, benim doktorlar ne zaman izin verirse eve geleceğim konuları açılıp açılıp kapanıyordu. Artık doğuma bir iki kala karşılıklı oturup konuşma zamanı geldi. Daha önceki yazımda olduğu gibi olayı ne kadar normal gösterebilirseniz çocuk da o kadar çabuk kabullenebiliyor. Hani kardeşinin olması çok matah bir şey değil, normal, herkesin kardeşi var zaten, işte babanın, annenin, anneannenin vb.

Hastaneye gideceğimiz gün Beren'in mutlaka okulda olması gerektiği üzerinde hem fikir olduk. Çünkü çocuklar tüm duyguları hem kapıyorlar, evde kiminle kalırsa kalsın bir endişe duygusunun içinde kalacağı için gününü mümkün olduğunca normal geçirmesine özen gösterdik. Yalnız sabah okula hala ve teyze ile gideceğini, sabah bizim bir işimiz olduğu için erkenden çıkacağımızı söyledik. (Bu arada kardeşi almaya gidiyoruz asla denmeyecek bir gün önceden yoksa ne okula gitmek isteyecektir ne de gününü normal yaşayabilecektir, sadece işimiz var yeterli) Akşam da Beren'i okuldan babası aldı. Benim şansım ben hastanede annemle kaldım, böylece Burak Beren'le evde olabildi. Evde hala, babanne, büyükbaba da vardı. Okuldan alırken de artık kardeşinin geldiğini, benim doktorlarla olduğumu söyledi Burak ve hastaneye geldiler. Pedagogumuz eğer kendimi iyi hissedersem Beren'in ilk gün gelmesinin iyi olacağını söylemişti. Akşam kuzucum geldi, ilk karşılaşma anında zaten duygular şelale, ağla ağla :)) Onun yüzündeki şaşkın ifadeyi hayatım boyunca unutamam! Bu arada Derin, Beren geldiği zaman odada değildi. Bu önemli bir ayrıntı.

Okuldan geldiğinde ilk karşılaşmamız

Sonrasında Derin geldi, tabi ilgi hep Beren'in üzerindeydi. Hediye önemli, Beren'in o zaman çok istediği Lego Batman setini almıştık biz kardeşin senin için getirdi diye. Tabi ki de dikkat dağıtıcılar ne olursa olsun Beren hep temkinli, hep  gözlemci... (Ayyy düşündüm de şimdi yine, kıyamam yaa ben ona)

Derin ile ilk karşılaşma

Konuyu çok dağıtmayacağım bizim o gün yapmış olduğumuz en büyük hata, tüm detayları en ince ayrıntısına kadar anlatmış olduğumuzu sanıyorduk, ama biz Beren'e hastaneye geldikten sonra eve döneceğini söylemeyi atlamışız. Zaten çok uzun kalmaması gerekiyordu kardeşini gördü, tekrar  götürdüler onu bebek odasına, biz de birlikte biraz daha vakit geçirdik, gitme vakti geldiğinde kıyameti kopardı Bero. Siz siz olun bunu da önceden mutlaka söyleyin. Ağlaması sadece arabaya binene kadar sürmüş ama ben kendimi çok kötü hissetmiştim. Zaten lousayım :))

Ertesi gün gideceğini bilerek geldi yeniden, ben çok daha iyiydim, fotoğraflar çekildi, ben artık ayaktaydım. Sonrasında yarın artık anneyi ve kardeşini almaya geleceğiz diyerek hastaneden sorunsuz gittiler. Son gün de zaten hep birlikte hastaneden çıktık.

İlk dokunuş

Bir sonraki yazım da evde neler yaşadık, ilk günler adaptasyon süresini nasıl yönettik, ben 35 bin parçaya nasıl bölündüm onları anlatacağım :))

Yanlış duymadın ABİ olacaksın!

Eminim her çocuk yaşı kaç olursa olsun kardeşi olacağı haberini aldığında mutlaka sarsılır. Bana annem hamileyken kardeşim olacağını söylediler mi, söyledilerse nasıl söylediler hiç bilmiyorum..Bunu anneme bir ara sorayım, ben doğuma kadar farkına vardım mı hiç hatırlamıyorum. Aslında bu tür duyguları hatırlayabilecek bir yaş olan 5 yaşımdaymışım o zaman. Melike'nin (kardeşim) ilk doğduğu zamanlar ve sonrasındaki bir iki seneye ait pek bir anı yok hafızamda ama çekilen videolardan gördüğümüz üzere baya inceden inceden kıskanmışım. Şimdi Beren'e ne için kızıyorsam aslında çoğunu ben de Melike'ye yapmışım. Kardeşlerin abi/ablalardan çektikleri de ayrı bir yazı konusu aslında :))

Bugünün konusu bizim hamilelik ve doğum sırasında bu süreci nasıl yürüttüğümüz. Zaten karın iyice çıkana kadar çocuklara abi/abla olacağının haberinin verilmesini doğru bulmuyorlar. Bence de çok mantıklı, hem çocuklara bu süreç çok uzun geleceği için (9 ay), bir süre sonra kavram karmaşası yaşamaya başlıyorlar hem de hamileliğin ilk sürecinde yaşanabilecek herhangi olumsuz bir durumda açıklama yapmak, zaten karışmış olan kafayı daha fazla karıştırmamak için doğru zamanda bu haberi vermek önemli. Biz Beren'e abi olacağını hamileliğimin 7. ayında söylemiştik.

8 aylık hamileyken

Pekiii bu haberi nasıl verdik? :) 3,5 yaşındaki bir çocuğa kardeş kavramını anlatmak konusunda hiçbir fikrimiz olmadığı için biz bir pedagogdan yardım aldık. Önemli olan kardeşi olacağı fikrinin ne çok önemli, ne de çok anlamsız birşeymiş gibi aktarılmaması. Abi/abla olunacağı söylenen çocuk ebeveynlerin gözünde ne çok büyük bir heyecan, ne de umursamama görmemeli. Biz hamile olduğumu öğrendiğimizde hem Beren'in okuluna hem de annemlere daha yakın olmak için taşınmaya karar vermiştik. Taşındığımız evde de bir odayı Beren için yeniden düzenleyecektik. Onun eski odasını Derin'e vermeyi planladığımız için ona yeni bir oda takımı alınacaktı. Hep birlikte mobilyacıya gidildi, kendisine hangi yatağı istersen onu alıcaz dedik bir kere.Ben bir yandan dua ediyorum, Allah'm şimşek Mcqueen seçmesin kült gibi kıpkırmızı yatak falan diye. Neyse bir sürü seçenek arasından Dusty uçağını seçtik, hevesle yatağın geleceği günü beklemeye başladık. Ben de bu arada diğer dolap, oyuncak dolabı, halı vb işlerini hallettim, hepsi aynı gün hazır olacak ve odasını keşfederken ( yani çok mutlu bir anında) haberi yapıştırıvericem.

Oda eşyaları geldiği gün

Bu arada ben haberi vericem diyorum ama bu çocuklar çakal karlos zaten birşeylerin farkında ama anlamlandıramıyor durumundaydı Beren. Ben daha az aktif oyunlar oynuyorum ( normalde altlı üstlü zıplamalı hoplamalı danslı oyunlar oynuyorduk), karnımda bir değişiklik var, ara ara gözü takılıyor. Neyse merakını gidereceğimiz gün geldi çattı.  Bu arada senenin başında Eylül ayında Beren okula başlamıştı. Biz Mart ayında abi olacağını söyledik. Yani okula da alışmıştı ve kardeş gelecek beni okula gönderiyorlar psikolojisini de yaşamayacağı kadar okula gitmişliği vardı. Okuldan aldım Beroyu, eve geldik, odanın kapısı kapalı tabi. Bak dedim sonunda abiler yatağını getirdiler. (sadece yatağı biliyordu diğer herşey sürpriz oldu ona) Bunda bir heyecan, kapıyı açtık tabi odaya bayıldı, İşte halısına bakıyor, kutulara bakıyor falan. Ben de bu haberi yalnız vermek zorunda kaldım, pedagog odayı gördüğü zaman ilk heyecanı yaşarken sanki normal birşeyden bahsediyormuş gibi söyleyiverin demişti. O saatte de Burak evde olmadığı için ben kendi söyledim. Beren dedim sana iyi bir haberim. Bir an baktı bana ama çok da ilgilenmiyor. Dedim benim tatlı oğlum abi olacak, kardeş geliyor. Bi daha baktı yüzüme, bu çok iyi bir haber dedi ve konuyu orada kapattı. Ben de hani üzerine gitmemek adına birşey söylemedim. Artık topu ona attık geri dönüş beklemeye başladık. Aradan birkaç gün geçti, ara ara sorular sormaya başladı ;

- Kardeşim nasıl gelecek, otobüsle mi gelecek?
Cevap; olarak işte yok otobüsle gelmeyecek, bebekler annelerin karnında uyur, büyür ve doktorlar anneden alıp kardeşi bize verirler.
-Onun babası kim olacak?
Cevap; olarak, onun da babası senin baban olacak. Tabi Beren şoklarda, nasıl yani benim babam olmayacak mı o zaman. Yok ikinizin de babası olacak.
- Doktorlar senin karnından nasıl alacaklar, kesecekler mi?
Cevap; Ben doktor olmadığım için bilmiyorum onu sadece doktorlar biliyor.
-Canın acıyacakm ı?
Cevap; Sen geldiğinde ne kadar acıdıysa o kadar acıyacak. Çok fazla acımamıştı. Uyumuştum uyanmıştım hemen seni kucağıma vermişlerdi. Kardeşin gelince de aynen öyle olacak.

Gibi gibi sorular, tabi cevaplar kısa ve öz. Aslında tüm bu süreçte, işte kardeşin haberini almak, doğum, eve geliş, birlikte yaşamaya alışmak sürecinde, en çok çocuğu etkileyen gözlemlerime göre kardeşi olacağının haberini alması ve ilk karşılaşma anı arasında geçen süre. Yazık onlara gerçekten. O kadar çok bilinmez var ki bu sürede, elde avuçta bir bebek yok. Annenin karnına nasıl bir bebek sığabileceğini anlamak mümkün değil, birşeyler değişiyor evde ama ne olacak bu işin sonu hiçbir fikir yok. Bence çok çok çok zor bir dönem. Beren'in en agresifleştiği, hareketlerinde değişiklikler olan dönem bu dönemdi. Okulundaki öğretmenlerin, ve özellikle okul müdürümüz Hikmet Hanım'ın doğru yönlendirmeleri sayesinde bu süre çok yıkıcı ve uzun bir süre olmadı. / Saklı Dünyam Anaokulu  'nu bulmak herhalde Beren'in ve bizim en büyük şanslarımızdan biridir. Onun detaylarını da ayrı bir yazı da anlatacağım.

Bizim açımızdan arada ufak tefek sorunlar yaşandıysa da bu abi olacağını Beren'e söylediğimiz dönem bir başarı hikayesiydi. İlk haberi verdiğimiz dönemde konuyu çok açmasa da artık haberi sindirip anlamaya başladıktan sonra konuşmalarında abi olmaya, kardeşi ile yapacağı aktivitelere, eski odasının kardeşinin olacağına gibi konuları da eklemeye başladı. Sonrasında gururla etraftakilere karnımı gösterip içinde benim kardeşim var gibi hareketlere de başladı.

Evet kabul onlar için çok zor ama bu da bir gerçek ki ebeveynler için, özellikle anne için de bu süreci doğru yönetmek çok zor. Zaten hormonal bir sürü değişiklik, bir de ikinci çocuk nasıl olacak, ilki kadar sevilebilir mi, birinciyi görüp yazık buna da ama duygusallıkları ohoooooo daha neler neler. Bunun detaylarını da yazılacaklar listeme ekliyorum :)


Bu süreci doğru yönettikten sonra doğumun olacağı gün belliyse/belli değilse farketmez, çok detaylı bir şekilde organize edilmeli. Abi/abla psikolojisi için her detay düşünülmeli. O gün nasıl anlatılmalı, kimlerle kalmalı, hastaneye ne zaman gelmeli, ne zaman gitmeli, hediyesi vb gibi bir sürü detay. Herkesin yolu aynı olmayacaktır ama planlama yapmak, sürprizlerle karşılaşmamak için çok önemli. Bir dahaki yazımda biz doğumun olduğu ve ilerleyen bir kaç gün içerisinde nasıl bir yol izledik, bize geri dönüşü nasıl oldu bunları yazacağım.

Yine mi çok ara verdik!

Bu yazım, tekrar blogger hayatıma, kendi kendime yazıp deşarj olmaya, deneyimlerimi paylaşmaya (okuyanlardan allah razı olsun), içimi dökmeye, anneliği ve artık iki çocuklu olan minnak hayatımı anlatmaya geri döndüğümün habercisidir. 2016'da böyle başlasın bakalım.

Ben aslında bu yazma işlerini çok seviyorum. Ama boş zamanlarımı öyle çok şeyle doldurmuşum ki bir türlü ara verdiğim blogumu tekrar canlandıramadım. Ama artık yeter, sevgili arkadaşım Esra Akkoyunlu bana içimdeki blogger ruhunu kendisi de çok güzel bir blog kurarak hatırlattı. Benim blogum sadece anne - bebek blogu değil yani değildi aslında :) Bundan sonrası için söz veremiyorum çünkü malum bebekleri ikileyince paylaşacak daha çok bebek anısı, önerisi oluşuyor. Bakalım hep birlikte yaşayıp göreceğiz.

Bu arada yeni çağa uyum sağladım da canım bloguma instagram hesabı açtım :) Ee bir zahmet takip ediverin

 iromanyablog

29 aylık Beren ile diyaloglar...

Her çocuğun doğumdan itibaren geçirdiği aşamalar ebeveynler için çok heyecanlıdır. Örneğin daha doğduğu andan itibaren, kafa kalktı mı, gülümsedi mi, sesler çıkarmaya başladı mı, döndü mü, emekledi mi, yürüdü mü, konuştu mu.. şeklinde devam eden ve sanırım hayatımızın sonuna kadar da bitmeyecek olan (aynı şey kendi ebevenlerimizin bizim üzerimizdeki hisleri için de geçerli diye düşünüyorum.) bir merak, bir beklenti listesi şeklinde beliriyor.

Hem büyüklerimiz, hem de Beren'den daha büyük çocukları olan arkadaşlarım bir çocuğun en keyifli zamanının 2-5 yaş arası olduğunu söylüyorlardı, Şimdilik kesinlikle katılıyorum, yeni konuşmaya başlayan bir çocukla gün geçirmek kadar keyifli bir şey yok. Hem içerik hem de söyleme biçimleri çok komik...Bizimkinin de var böyle bir kaç komik muhabbeti, gerçi surat mimikleri olmadan ne kadar keyifli olur bilmiyorum ama hem eğlence olsun hem de ileri de Beren'e anı olarak kalsın diye aklıma gelenleri yazayım :)

Beren'in kelimeleri net çıkarmaya başladıktan sonra, karşısındaki kişilerden beklentisi kendi söylediklerini tekrar etmeleri, böylece doğru anlaşılıp anlaşılmadığını kontrol ediyor. Eğer farklı bir cümle söylenirse hemen "haaayırrrrrr" diyerek anlayana kadar tekrar ediyor, ettiriyor cümleyi :)

Bir gün yolda gidiyoruz, ağaçlık bir alandan geçerken;
Beren: " aaaaaa  bak bir sürü ağaç baaar, bulası ooman!" dedi. Eşim de bana tam o sırada yanından geçtiğimiz  Irene" isimli pansiyonla ilgili birşey söylüyordu. Onun söylediğini tekrar etmemizi beklediği bir andı tabi.
Beren: "ı-ıh Irene pantiyon diğil, bu ooman!" - çığlık atan Beren:  " bu ooooomaaaaaaaannnnnn!"
Ben: "Peki"

Ben: Beren kaka nasıl kokuyor?
Beren: ııggghhhhh çok kötü, iiirençççççç! ( iğrenç kelimesini benden mi duydu acaba, hadi duydun, nereden biliyorsun tam orada kullanmak doğrudur?!?)

Her gece yatarken, banyomuzu yapıyoruz, dişlerimizi fırçalıyoruz. Hemen annenin kucağına atlayarak;
Beren:  İyi deceler babacımmm, yarın dörüşülüz!" Bir gün de "iyi geceler annecim, yarın görüşürüz" dese, dişimi kıracağım valla. Tabi bu kadarla da bitmiyor. Yatağa yatılıyor, o gün neler yaptıysa tek tek anlatıyor, sonra birden " Babaaaaaaaaaaaa" içeriden baba geliyor,
Beren: "Babacımmm muzzz" haydeeeee hani yarın görüşecektiniz. Bir klasik muz yemeden uyumuyoruz artık.

Çocuk haftanın 5 günü tüm gün benimle tabi, arada babasına "anne" dediği de oluyor. Ama hemen kıvırıyor.
Beren: " Anne, eeeee babacımmmmm"
Ben anne, baba babacım :))

Bazen öğlen benim de çok uykum oluyor, Beren uyusa da ben de uyusam dediğim günler çok :) Ama ben ne zaman o kadar yorgun olsam Beren'in öğlen uyku uyumayacağı tutuyor. Yatıyorum yatağa, " Hadi annecim bak ben çok yoruldum uyuyalım" , " ı-ıh ben uyumıcam", " peki sen bilirsin ben uyucam ama sen naparsan yap" diyorum ki çok ısrar etmeden yanımda kalır belki diye, genelde aldığım cevap;
" ben tayona ( salona) didiyom, bay bay annecimm" diyerek kapıdan çıkıyor, bekliyorum belki gelir diye, tabi ki de geliyor ama şu şekilde;
" Anneeeeeeeeeeeeeeeeeeeee uyaaannnnnnn" ve bir sarsıntı :)

Polonezköy'de Country Club diye bir yer var, içinde hayvanların, oyun parklarının bol bulunduğu özellikle Beren yaşındaki çocuklarla gidince çok keyif alınacak bir yer. Bizimki zaten kendisini havyan kurtarıcısı Diego sanıyor, onun için süper bir mekan. Neyse burada raylara sabitlenmiş "şimsek mcqueen" arabalar var, yaklaşık 5-6 araba peşpeşe ilerliyor. Bugün Beren en öndeki arabaya bindi, tabi giderken diğer boş arabalar da tren gibi çalışıyor. Bi ara Beren şöyle bağırıyordu;
"Taaaçççç (Kaç) Beyen, ababalar deyiyooo, taaaaaçççççç"

Annneanneyle hiç sonunun gelmeyeceğini düşündüğüm klasikleşmiş muhabbetleri, bir gün annem Beren'e peluş oyuncak Hipopotam almış, ve Beren'e onun gergedan olduğunu söyleme gafletinde bulundu, her şey bundan sonra başladı;
Anneanne:"Beren bak bu Gergedan"
Beren: Hayıy anene bu popopotam"
Anneanne: Haaaaayııırrrrrr, bu popopotam diğiiiiiillll, buuuuuuu Gergedaaaannn"
Beren: Haaaaayıyyyyyy bu dededan diğiiilll, buuuuu popopotammmmm"
.
.
. Siz anlayın bu muhabbet ne kadar gidiyor :) Gerçi en sonunda Beren kendini acındıracak, ağlamaklı bir sesle " ama bu popopotam" diyor da annem de pes ediyor :)

Yine bir gün annemlerdeyiz. Tabi ki Beren'in elinde yine bir hayvan, fare. Bizimki fareye " kage" diyor. Beren'in elinde fare, annem soruyor, " Beren bu ne?", " Bu kage", "Hayır o fare" , "bu kage" , "hayır o fare" ve sonunda Beren ellerini gözlerine götürüp, utanma pozuyla " Duydum anene" der. Artık annem bile fareye kage diyor o derece :))

Eğer elimde onun yemek istemediği birşey varsa hemen;
"Annecim bıyak onu"
"Ama yemen lazım bunu"
" ı-ıh bıyak onu, bak buyaya bıyak" diyerek bulunduğumuz mekanın en uzak köşesini gösterir. Çok iştahlı maşallah :))

Yani şimdi akşam akşam bu kadar geldi aklıma, ama bu yazıyı bir dizi haline getirmeyi istedim şimdi :) Bundan sonra daha dikkatli olacağım söylediklerine, verdiği tepkilere :))

18 aylık bebeğin doktor kontrolü!

4 Şubat'ta paylaşmış olduğum yazıdan da anlayacağınız üzere Beren 18 aylık minnoş bir bebek. 15. ayda yaptırmış olduğumuz aşı ve rutin kontrol sonrasında sıra 18 ay aşıları ve kontrolüne geldi.
Bu sabah nasıl tersimden kalkmışım anlatamam, Beren'e kahvaltı yedirmek, altını değiştirmek ve giydirmek tam bir mücadele oldu benim için. Hızlı hızlı doktor randevumuza hazırlanmaya çalışırken bir yandan da bu ters modumla baş etmek durumunda kaldım. Neyse bir şekilde kendimi sakinleştirip oğluşumu da aldım koyulduk doktor yollarına.

Beren, Ümraniye Hisar Hastanesinde doğdu. Sonrasında da çocuk doktorumuz İzlem Hanım'ı çok sevdik aşılar, rutin kontroller hepsi için oraya gitmeye başladık. Hem sevdiğimiz bir hastane, hem de eve yakın :)) Daha ne isterim. Gider gitmez kontrol için odaya girdik.
Beren doktor kontrollerinde çok sakin oluyor. Merak ediyor ne yapıldığını, steteskop en ilgisini çeken alet ezelden beri. Bugün de ben üzerini çıkarırken muayene yatağı üzerinde duran steteskopu aldı hemen eline, göğsüne tutup bana bakıyor. Tam yemelik! Doktorumuz geldi, göğsünü, sırtını dinledi. Pipiyi kontrol etti. kulaklar, ağız, burun hepsine baktı, çok şükür sıkıntı yok.
Boyu 82 cm, kilosu 10700 gr.
Bu ayda hepatit A ve karma aşı oldu. İlk aşı ( hangisi bilmiyorum) pek yakmadı sanırım suratını buruşturdu sadece ama ikincisi biraz yaktı ağlamaya başladı Beren. Neyse ki oyuncaklar çabuk dikkatini dağıtıyor da ağlaması durdu başladığı gibi .Ama İzlem Hanım'a çok gücenmiş kapıdan çıkana kadar parmağıyla gösterip birşeyler söylendi.


Anne olanlar bilirler bebeklerin bıngıldağı, kapanma süresi çok önemlidir. Normalde 18 ayda bıngıldağın kapanmış olması beklenir. Bizimkinin bıngıdak tam kapanmamış henüz. Ama kafa çevresi boyu normal, yine de D vitamini ve tiroit testleri istendi. Girdik yan taraftaki hemşire odasına, daha minnoşun ağlaması yeni bitti derken bir de kan verme faslımız başladı. Allahtan bu süreç acı veren bir süreç değilmiş de ağlamadan atlatabildik.

Bir de bu ay için göz kontrolü istedi İzlem Hanım. Hemen üst kattaki göz bölümüne gidip göz muayenemizi de olduk. İlk önce bir aletle fotoğraf çeker gibi iki göze de bir alet tutuyorlar. Bu göz numarasını belirleyebilmek için. Sonra Beren kucağımda muayene sandalyesine oturduk. Üzerinde çizgi film kahramanları olan kartları sağa, sola, yukarı,aşağı oynatarak iki göz arasındaki kasların koordinasyonuna bakıldı, sonrasında ışıklı bir aletle gözlerine bakıldı Beren'in. Göz aletleri hep ışıklı olduğu için takip ettirmek çok zor olmadı. Sonuçta 0-2 yaş dönemindeki çocukların göz yapısı dolayısı ile bu dönem çocuklarda az miktarda astigmat görülürmüş. Bunun 5 yaşa gelene kadar geçmesi bekleniyor. Bunun dışında göz kaslarında herhangi bir koordinasyon bozukluğu çıkmadı. Bu da göz tembelliği konusunda içimizi rahatlattı. Fakat ebeveynlerde göz bozukluğu olunca çocuklarda da %45 oranında göz bozukluğu olabilirmiş ve bu ilkokul çağında ortaya çıkarmış. Özellikle bilgisayar oyunlari, PSP gibi göz takibi gerektiren oyunlar da miyopu tetiklermiş. ( Bu da ek bir bilgi olsun sizlere :)) Yani benim gözümün 5 numara miyop olması Beren için hiç de iyi bir haber olmadı. Neyse ilerleyen zamanda göreceğiz. Şimdilik bir sıkıntı yok.
Kan tahlili sonuçlarımızı öğleden sonra aldık. Tiroit ve D vitamini değerleri normal çıktı. Böyle durumlarda 30. aya kadar bıngıldağın kapanması normalmiş. Kansızlık yok ama Demir deposunda biraz eksiklik var. Bunu da gıdalarla takviye edeceğiz. Kuru bakliyat, mercimek ve kırmızı et  demir bakımında oldukça zenginmiş, bunlardan tüketeceğiz.

Tabi bu güzel haberler ile birlikte sabahki nemrutluğumdan eser kalmadı :))

Bizim kontrolümüz böyle geçti, hem meraklısı ile paylaşmak hem de blogumda bu günün kaydı olsun diye yazdım bu yazıyı.. Sağlıklı günler dilerim!

Beren ve Patik

Aslında bu konudaki yazımı daha sonra yazacaktım ama sevgili ilkokul arkadaşım Elvin'den istek geldi başa aldım. Köpekle yaşam bir konu, köpek ve bebekle yaşam bambaşka bir konu. 1 Ocak 2009 doğumlu Patik Şubat ayının ortalarında ailemize katılan bir Golden Retriever. Daha 45 günlük, avuç içi kadar bir minnoştu. Kucağıma ilk aldığım zamanki hislerim, anılarım dün gibi aklımda. Kucağıma aldığım dakikadan itibaren söylenmeye başlamıştı. o da benim gibi Bursa doğumlu, İstanbul'a bir koli içinde otobüsle gelmiş. Hala yolculuk travmasını atlatamadı. O gün kucağıma aldığımda ne için söylendiyse bugün aradan 4 sene geçmesine rağmen arabaya bindiğinde aynı şekilde söylenmeye başlar. O da kucağıma aldığım gün benim oğlum oldu. Onun için evin bir odasını tahsis ettik. Yerlere muşambalar, üzerine gazete kağıtları serdik. Gecede en az  5-6 kere uyanıp çişini yapardı, ben de onunla uyanıp gazete kağıtlarını değiştirirdim.( Beren bile, doğduğundan beri gece bu onun kadar uyanmamıştır.)  Köpeklerin tuvalet eğitimi yaklaşık 3-4 aylıkken tamamlanmış oluyor. En azından biz bu dönemde hallettik tuvalet konusunu. O zamandan gece bir bebek için uyanmaya alışığım yani :) Bir köpekle yaşamak onun tüm sorumluluğunu almak, onu beslemek, tuvalete çıkarmak, hasta olduğunda yanında olmak, ona bakmak hem çok kolay hem de çok zorlu bir süreçti. Ama eve geldiğinizde gördüğünüz mutluluk, hoplamalar, yalanmalar tüm günün stresini üzerinizden atmanız ve onunla farklı bir dünyaya dalmanız için yeterli.  Patik bize ilk geldiği dönemde ben çalışmıyordum, onu  ben büyüttüm, ben eğittim, canımdan bir parça o da benim..

   
Ben hamile kaldığımda Patik 2 yaşındaydı. Herkes bebek geldiğinde Patik ne olacak derdine düşmüştü. Herkese tek cevabımız " Ne olacak birlikte büyüyecekler" oluyordu. Patik yapı olarak da çok sakin bir köpek, hiçbir zaman hırçın, aksi bir köpek olmadı. Onun tek derdi oyun oynayalım, mama yiyelim, koşalım, zıplayalım. Hamileliğim süresince farklı olarak yapılan tek müdahale Patik'in parazit ilaçlarının zamanını arttırmak oldu. Normalde iki ayda bir yapılan iç-dış parazit 45 günde bir yapılmaya başlandı. Bunun dışında Patik'in rutininde herhangi bir değişiklik olmadı. Bu dönemde Patik'i eğiten arkadaşımız Ahmet Okay'a danıştık. Doğumdan sonra ne yapacaktık, nasıl davranacaktık, kıskançlık olur muydu vs. Öncelikle Patik cinsi itibariyle itaatkar bir köpek, iç güdülerinde hep bir sürüye ait olma hissi var. Biz de onun sürüsü, ben de ( onunla daha çok vakit geçiren dominant karakter olarak beni seçti) bu sürünün lideriydim. Yeni gelecek bir bebek sürüsüne katılan korunması gereken biriydi. Köpekler biz insanlarla aynı duygulara sahip değiller, onlar kıskanmıyorlar, sinirlenmiyorlar ya da darılmıyorlar aslında. Her hareketlerinin kendi dünyalarında farklı bir anlamı var ama biz onların hareketlerini kendi dünyamızdaki duygularla yorumlayıp, buna göre karar veriyoruz.

Anne olunca...

Bu yazımda biraz kendimden bahsetmek istedim, kimdir bu kadın, nasıl biridir..Her insan için kendini anlatmak zordur, ben en başından başlamak istiyorum. 9 aylıkken yürümeye ve konuşmaya başlamış içi içine sığmaz bir bebekmişim, zaten o gün bu gündür hep bir koşturmaca hep bir şeyler anlatmaca, durduramamış kimse beni. Aslında her şey güzeldi benim hayatımda, beni çok seven bir ailem, başarılı bir okul hayatım, tatillerde gezdiğimiz bir sürü yer, güzel imkanlar vs. Sonra gençlik geldi, delikanlılık, özgür ruh halleri. Kendime çok çevreme az değer verir oldum. Hayat benim için kaçırılmaması gereken fırsatlar haline dönüştü. Şimdi düşünüyorum aslında ne kadar da bencilce sevmişim kendimi. Demiştim ya kalabalıkları severim ama etrafta çok insan olunca kim dost kim düşman ayırmak da zor tabi..Çok güvendim herkes kadar kalbim kırıldı benim de, sonra bir gün söz verdim kendime bu hayatta benden değerli kimse yok, benim hayatımdan önemlisi yok, kimsenin seni üzmesine izin vermek yok! İşte o gün ben de kalp kırmaya başladım. Kimseyi umursamadan sadece kendim için yaşadım. Yine çok sevdim yine sevildim ama elini uzatan herkesin eli havada kaldı. Aslında kötü biri değildim isteyerek kimseye kötülük yapmadım bunun için vicdanım çok rahat ama çok bencildim. İş hayatında da, özel hayatımda da böyleydim. 20'li yaşların başı hem çok güzel hem de böyle dalgalı geçti benim için. Benim için en değerli ailem ve bendim.Zaten sevgili babam, canım annem ve birtanecik kardeşim olmasaydı ne yapardım bilmiyorum.