Voor papa

Lieve papa,

Wie had kunnen denken dat er een tijd zou komen dat je al 3 jaar niet meer bij ons en bij mij bent.

Dat er een tijd zou komen dat mama al 3 jaar weduwe is en dat het voor haar nog net zo onbegrijpelijk is als toen je pas was overleden.

Pap, wat heb je al veel gemist in die 3 jaar!

De jongens worden groot, JN heeft zijn diploma gehaald, DJ heeft het mooiste rapport ooit en gaat alweer naar de 3e... wat zou je trots op ze zijn geweest!

Weet je pap, ik mis je stem en ik mis de enige man in m'n leven die onvoorwaardelijk van mij hield en altijd met zijn armen wijd stond als hij mij aan zag komen... Je hield me dan vast en je vertelde me dat je me mooi vond en van me hield...

Soms weet ik niet eens meer hoe je stem klonk pap en moet ik moeite doen om me jou te herinneren zoals je bewoog en keek...

Wanneer ik in de stacaravan kom, hangt daar jouw rode body warmer nog om de hoek. Die had je altijd aan als je op de camping bezig was en hij ruikt nog steeds een beetje naar je als ik mijn neus en gezicht erin druk... Heel even ben je dan dichtbij pap en voel ik je bijna lijfelijk...

3 jaar al pap... De foto's op de IC dat je zo ziek was kan ik nu niet zien, terwijl ik ze eerder zo nodig had om jouw dood te kunnen begrijpen. Wat was je ziek en wat ging het snel...

Ik mis je glimlach pap... ik mis de mijne soms nog meer...

ik mis je...

Vaderdag 2011

The greatest gift

I ever had

came from God

I call him DAD...

In loving memory,

30 Juli 1934 - 1 Juli 2008

Onbegrijpelijk...

Begraafplaats de W.oensberg B.laricum

uitzicht op 'mijn' bankje...

Zaterdag had ik een heerlijke dag bij m'n moeder en ik durf te zeggen: we hebben er beiden van genoten.

Het was prachtig weer en terwijl zij boven de spijkerbroek van oudste zoon herstelde op de naaimachine (een gat op z'n kont waarvan hij echt niet wist hoe die er nou ineens gekomen was...) veegde ik de tegels in de tuin en sproeide de tuinplanten en bomen.

Wat een vast ritueel is, is dat we samen aan de ronde eettafel zitten met een bakje koffie en dan uitgebreid bijkletsen.

Altijd, ja altijd komt het gesprek dan op papa terecht en praten we eindeloos over hem omdat we hem nog steeds zo missen.

1 Juli wordt het 3 jaar en toen mama dat hardop zei, viel ik stil en keek haar alleen maar aan.

Ze zuchtte erbij en mompelde meer in zichzelf dan tegen mij 'onbegrijpelijk'...

Ja mam, het is nog altijd onbegrijpelijk.

Al bijna 3 jaar is ze nu weduwe en moet ze het zonder papa doen. Het valt niet mee, maar ze doet enorm haar best om er toch nog het beste van te maken. Toen ze in oktober hoorde dat de operatie aan haar heup door zou gaan en dat ze daarna voor 6 weken naar een logeerplek in een verzorgingshuis moest heeft ze zo gehuild en uitgeroepen tegen m'n oudste zus 'was N.ic er nog maar, dan kon ik thuisblijven en dan kon hij voor me zorgen...' Al snel daarna vermande ze zich en 'ging ervoor' en uiteindelijk heeft ze ook een goede tijd gehad die 6 weken.

Het bijzondere nu met m'n moeder vind ik de gesprekken die we samen hebben. Vroeger liet ze nauwelijks iets van zichzelf zien en van wat haar bezig hield en over emoties werden al helemaal niet gesproken.

De laatste 3 jaar heb ik al zoveel mooie, bijzondere en intieme gesprekken met haar gehad dat ik ze stuk voor stuk koester omdat ik haar nu zo anders heb mogen leren kennen. Het breekbare in haar en het gemis van haar Lief... ze vulden elkaar zo goed aan maar konden ook prima op elkaar mopperen...

Regelmatig zitten we samen te snotteren aan tafel, want ja mama had een heel bijzondere man en ik de meest bijzondere vader.

Vandaag is W.illem D.uys begraven op de begraafplaats waar ook papa ligt. Er liggen veel 'Nederlandse helden' zei mama zaterdag. 'Ja mam, maar de grootste held die er ligt, is toevallig wel mijn vader' antwoordde ik. Ze keek me stralend aan, en knikte alleen maar terwijl ze nogmaals 'onbegrijpelijk' mompelde...

En zo is het: al/pas bijna 3 jaar en we kunnen het soms nog niet begrijpen.

Ik slikte de woorden 'iedere dag brengt je een dag dichter bij papa' in, want ik moet er niet aan denken dat ik ooit niet alleen bij papa aan z'n graf sta, maar dat ik er voor hen beiden sta...

Dat lucht op!

Yeah... I feel good...

Nou ja, beter als een paar dagen terug. Ik moet natuurlijk niet gaan overdrijven ineens, want echt veel is er in die paar dagen nou ook weer niet veranderd.

Donderdagavond 'vierden' we met een grote groep collega's het afscheid voor H.arry. We dronken wat bij de H.eeren van Noordwijck, waar de foto van H.arry prominent op een tafel stond zodat hij er toch nog bij kon zijn. We proosten op hem en het voelde goed dat hij op deze manier toch nog een afscheid kreeg, want dat had hij verdient. Daarna gingen we naar de Muze want al weken geleden hadden we kaarten gereserveerd voor de klucht 'het is hier een gekkenhuis' van O.nno Innemee. Ik kan niet anders zeggen: we hebben gebruld! Hilarische voorstelling met heel veel herkenning omdat wij vaak ook het gevoel hebben in een gesticht te werken. Kramp in m'n kaken van het lachen en veel collega's met mij. We waren er aan toe en naderhand waren we het er allemaal over eens: Har zou niet gewild hebben dat we niet gegaan waren. Het was goed om buiten het werk om, samen te zijn en 2 weken bedrukte en verdrietige sfeer een beetje los te kunnen laten.

Dan, heeft de Chef nog steeds een enorme pijn in zijn goddelijke lijf. Het verval zet door en deze trekt hij de stoute aangepaste schoenen aan en gaat wederom naar de huisarts om zich door te laten verwijzen (op advies van de FT) naar de pijnpoli. Hij is daar jaren geleden ook kind-aan-huis geweest en nu wordt het tijd dat hij terug gaat. Dat is goed, bij al die pillen kunnen er best nog een paar bij want van altijd pijn hebben wordt je ook strontziek. En er is over niet al te lange tijd weer een hond om uit te laten, dus die Chef van mij moet op de been geholpen worden. Dat hij dan ook ieder jaar op half januari de grens van de eigen bijdrage heeft bereikt is niet verwonderlijk, ik kreeg gisteren de rekening weer binnen...

De zon schijnt vandaag!

Dat is mooi want ik ben toe aan zon. Veel zon, warme zon en langdurige zon. Ik heb er zin in en ben reeds aan het aftellen voor alle zon-uren die eraan zitten te komen. Een mens kan niet zonder tenslotte.

Als ik bovenstaande zo teruglees en in het bijzonder de tekst op de foto die ik tegenkwam, weet ik dat er van buiten dus eigenlijk niet zoveel veranderd is in die paar dagen.

Van binnen echter wel. Ik nam helemaal-alleen-in-m'n-eentje een besluit omdat ik niet anders kan.

Ik probeerde te luisteren, voor ik sprak...

Ik probeerde te denken, voor ik schreef...

Ik probeerde te wachten, voor ik bekritiseerde...

Ik probeerde te vergeven, voor ik bad...

Ik probeer door te gaan, voor ik stop...

Voorlopig ga ik door met dit blog, want ik heb daar de laatste weken ernstig over getwijfeld. Als je mij niet moet dan klik je maar verder; geloof wat je wilt geloven.

Ik mag zijn, wie ik ben.

Voor altijd vrij!

Wat is normaal?

Ze vraagt zich af waar haar boosheid vandaag vandaan komt en wat de reden is dat de tranen haar vandaag zo hoog zitten. Eerst al op het werk en nu ook thuis...

Een collega die vandaag een teleurstelling te horen kreeg die haar bijna persoonlijk raakt omdat zij het net zo min begrijpt als de collega zelf.

Dan is er nog het loslaten van de overleden collega die ze in haar hart nog helemaal niet los kan en wil laten en waarom ze een aantal keren per dag de stilte-ruimte op de afdeling in loopt om nog even bij hem te kunnen zijn, in het boek te kunnen lezen wat er aan hem en zijn familie geschreven is en zijn foto's te kunnen zien. En iedere keer weer staan de tranen tot aan haar lippen en begrijpt ze nog steeds niet dat iemand 'zomaar, ineens' kan komen te overlijden...

Thuisgekomen zit de boosheid onmacht over alles nog zo hoog dat ze het ook moeilijk kan hebben dat ze nog boodschappen moet halen en meteen nadat de boodschappen gehaald zijn, verdwijnt ze naar boven trekt zich terug op bed tot het eten klaar is...

O ja, ze ziet wel dat haar Chef krom staat van de eindeloze pijn en doorgestuurd gaat worden naar de pijnpoli maar soms heeft ze gewoon ook een arm om haar heen nodig en iemand die zegt dat ze het goed doet...

Soms zou ze gewoon graag eens 1 jaar tussendoor willen hebben die 'normaal' verloopt.

Maar ja, wat is 'normaal'...?

Wie het weet, mag het zeggen.

Tegenstellingen...

Het zijn rare dagen in huize Zara.

De Chef vierde zijn verjaardag op de dag dat collega H.arry overleed en 's avonds met de visite kwam er weinig uit m'n handen en uit m'n mond... De Chef snapte het en liep als nooit tevoren met koffie en versnaperingen te sjouwen en liet mij zitten. Gisterenavond hadden we nog een plukje visite die gezellig, door de Chef gevangen en gebakken vis kwamen eten en daarna nog lang bleven hangen. Ik waagde me niet aan de vis en duwde me vol met sla...

Vanmorgen zijn DJ en ik weer naar Denzel geweest.

Meneer groeit als kool en wordt al een hele hond. Zijn baasje vertelde dat hij voornamelijk slaapt en drinkt bij zijn moeder en dat er weinig anders uit zijn hondenpoten komt.

Een rustig baasje dus, die zolang het nog kan, er het beste van neemt.

Een echte man dus...

Denzel heeft nog broertjes en een zusje in de aanbieding die net zo mooi en lief zijn als Denzel himself.

Hij heeft een heel blond broertje en het is dat wij maar 1 hond willen anders had ik zijn blonde broertje er vandaag zo bij gereserveerd...

Verder is het nu overduidelijk: het is lente!

Als ik 's morgens richting het gesticht ga, fluiten de vogels in de ochtendschemering en overal staan de krokussen boven de grond te pronken.

De grijze winterkleuren worden voorzichtig overgenomen door frisse lente kleuren en binnenkort zie je overal weer bomen uitlopen en jonge eendjes in sloten en plassen rond spartelen...

Ik heb zin het voorjaar en de zomer, zin in de zon op m'n gezicht en zin in luchtige kleding en open schoenen...

Nu eerst maar eens de was uit de masjien plukken voor ik verder kan dromen...

You are loved... ja ja het zal wel.

Het was een beetje crisis hier vanmorgen. Een beetje tussen de Chef en mij maar vooral binnenin mij.
Het ontmoeten van schloeder en schloederzus van de week bij het condoleren van het overlijden van de nicht van de Chef, gaf spanning en wij besloten uiteindelijk alletwee dat we vandaag niet naar de begrafenis zouden gaan.
Toen hadden de Chef en ik ook nog een akkefietje vanmorgen en ik had het er helemaal mee gehad. Ging eerst als een razende aan het soppen en daarna heb ik m'n hardloopspullen aangetrokken en ben ik gaan lopen. Ik draafde het duin in met o.a het bovenstaande nummer op m'n oren en al snel liep ik te mekken (Kattuks voor janken) En dat gaat slecht samen: rennen en janken... Ik overdacht dat het niet echt went dat de Chef nu permanent thuis is; hij heeft zat hobby's en vermaakt zich wel, maar mist het werk enorm. Ik was altijd zo blij met die ene dag vrij en dan ook alleen thuis te kunnen zijn; m'n eigen dingen doen, ontspannen en keutelen zonder dat er een man in m'n nek hijgt. Alsubegrijptwatikbedoel...
Nou het werd me teveel en ik jankte toen ik over de heuvels in de duinen rende, omdat Josh zong " everybody wants to be understood" en "don't give up" en "you are loved"... Jaja dacht ik, daar merk ik soms/vaak helemaal NIETS van. De Chef en ik staan er alleen voor. Zijn familie die ons al 22 jaar helemaal links laat liggen, mijn familie doet dat niet (waar zouden we zonder mijn moeder en 2 zussen zijn?), maar woont ver weg en Katwijk ligt niet op de route. Ook haken er nog steeds mensen af waarvan ik dacht dat het vrienden waren... Het kringetje wordt kleiner en kleiner en dan denk ik: jaja 'you are loved', door wie dan? Voor wie doe ik er nog toe, behalve m'n 3 mannen...? Het zal wel.
En nu ben ik op het punt dat ik het allemaal 'wel prima' vind. Laat maar. Laat de Chef en mij maar als onze zorgen allemaal teveel wordt want nee, meestal klinkt er geen goed nieuws vanaf onze kant. Ik kan er niets aan doen. Laat maar. Laat ons maar en eigenlijk doen velen dat al...

Ondertussen jank ik nog maar eens flink mee met Josh... maar of het oplucht weet ik niet. Dit logje voor nu even wel... En lieve blogvrienden, voel je vooral niet persoonlijk aangesproken het gaat om 'vrienden' om mij heen IRL. Want als ik jullie niet had...

O ja nog iets: over de uitslag kan deze keer niet gecorrespondeerd of gebeld worden. Reactie's zijn natuurlijk wel welkom, misschien fleurt het me wat op. Waarvan akte zou mijn vader zeggen.

I love living life...

Het was een beetje een pieker-weekje.
Dat krijg je als je in standje 'uit' staat en het vakantieweer iet-wat tegenvalt.
Dan gaat het piekeren eigenlijk vanzelf.
En daarbij merk ik aan mezelf dat ik alles wat gebeurt -is- de laatste tijd nogal aan het verwerken ben en en pieker over wat dat voor gevolgen gaat hebben in ons gezinnetje. Een stukje rouwverwerking ook over aflatende gezondheid van de Chef en dat een plekje proberen te gaan geven in ons leven en relatie.

Wat doen jullie als dingen anders lopen dan je gehoopt of gepland had of wanneer je voor de zoveelste keer op je plaat gaat (letterlijk en/of figuurlijk)?
Dan probeer je weer op te staan, steeds opnieuw; keer op keer op keer op keer...
Probeer je dat echt? Steeds weer? Al is het voor de 1000e x?
Je moet wel, zou je zeggen. Ja, maar je hebt ook de keus om op te geven. Toch?
Tijdens de managementcursus op het werk kregen we onderstaande video te zien en met tranen in m'n ogen keek ik het filmpje af.



Ik denk dat ik wel een voorbeeld kan nemen aan deze Nick en besluit voor mezelf dat ik 'strong' de finish wil halen; keer op keer op keer toch weer zal proberen op te staan en uiteindelijk zal ik (zullen wij) er sterker en ik hoop ook mooier van worden...

Dag pap...

Ik zat vanmorgen weer op het bankje op het graf.
Even daarvoor had ik op het graf van mijn vader een wit hart neergelegd en stilgestaan bij 2 jaar die achter mij liggen.
Terwijl ik in de schaduw dus op het bankje zat, dacht ik eraan hoe het zou zijn als mijn vader nu 'gewoon' even naast me zou komen zitten. Denkbeeldig deed hij dat ook...
En terwijl ik dicht tegen mijn vader aankroop vertelde ik hem dat het best 'goed' gaat. Niet helemaal de waarheid, maar we ervaren het wel zo; het gaat echt best wel goed. Het diepe en pijnlijke verdriet heeft plaatsgemaakt voor berusting en dierbare herinneringen staan op de voorgrond.
Maar pap, ik mis je ook, nog steeds...
Ik zou zo graag weer je stem willen horen, want ik kan die mij soms niet meer herinneren en dat doet pijn.
Ik zou zo graag je armen weer om me heen willen voelen, want ik vergeet bijna hoe dat voelde...
Pap, en als ik dan toch bezig ben, ik zou zo graag gewoon bij je in de buurt willen zijn en tegen jou ook willen zeggen dat ik van je houd...
Ik zou je vertellen pap, dat Jasper en Dion alle twee over zijn en een goed rapport hebben! En dat ze zo groot worden...
Ik zou je vertellen van Gijs en alles wat er gebeurt (is)...
En pap, je zou dan mijn tranen drogen en me vast houden en alleen maar 'Nicky, Nicky' zeggen terwijl je grote vader handen over m'n rug mij tot bedaren zouden brengen...
Dank je pap, dat je vanmorgen op ons bankje op het graf zo dichtbij was; dat je mijn tranen droogde, terwijl je vader handen over m'n rug gingen; mij vertelde dat je van me houdt; dat je trots bent op de jongens en op Gijs...

Opgelucht droogde ik mijn tranen en liet ik je los.
Want ook al laat ik je iedere keer denkbeeldig achter daar op het graf, je bent altijd bij me in mijn hart en dus hoef ik eigenlijk nooit meer afscheid van je te nemen...
Dag pap, ik houd van je...

How to say goodbye...

Tell me when
The time we had slipped away
Tomorrow turned yesterday
And I don't know how

Tell me what
Can stop this river of tears
It's been building up for years
For this moment now

Here I stand
Arms open wide
I've held you close, kept you safe
Till you could fly
Tell me where
The road ahead is gonna bend
And how to harness up the wind
And how to say goodbye

Tell me why
Why does following your dreams
Take you far away from me
And I knew that it would

Tell me how
To fill the space you left behind
How to laugh instead of cry
And how to say goodbye...

Vaderdag

Vandaag is het vaderdag en precies 2 jaar geleden dat mijn papa hals-over-kop werd opgenomen in het ziekenhuis.
Hij kon niet meer op z'n benen staan, zag dubbel, z'n tenen stonden haaks op z'n voeten en zijn spieren schokten onophoudelijk.
Hij wilde niet in het ziekenhuis blijven want hij kon thuis ook wel op de bank liggen, vond ie zelf.
Niets was minder waar. Wat hij en wij toen nog niet wisten was dat papa nooit meer thuis zou komen.
Binnen een week werd papa zieker en zieker en de dokters hadden geen idee wat er met hem aan de hand was.
Na die week werd papa overgeplaatst naar het UMCU en nog diezelfde avond is hij gereanimeerd om nooit meer wakker te worden.
Nog 4 dagen hebben we naast papa's bed gezeten en zijn we bij hem geweest voor we hem op 1juli loslieten in de handen van de Here Jezus.
Vandaag is het vaderdag.
Voor de 2e keer zonder dat mijn papa erbij is.
Het doet minder pijn dan vorig jaar, maar toch huilt mijn hart om hem.
Ik mis hem nog zo erg en deze periode tot 1 juli zal zwaar worden omdat iedere dag het gemis weer zo tastbaar en pijnlijk aanwezig zal zijn en omdat we toen niet wisten dat we nog maar zo'n korte tijd samen zouden hebben.

En omdat papa er niet meer is fluistert mijn hart vandaag:
'Dag lieve pap, bedankt voor wat je me gaf en wie ik ben geworden door wat jij me gaf; jouw onvoorwaardelijke Liefde, voor altijd'.

Dichtbij mijn Vader(s)

Terwijl de zon zijn best deed om voor onbepaalde tijd door te breken, liep ik het kerkhof van m´n vader op.
Het olielampje was uit, zag ik terwijl ik stil stond aan zijn graf.
Ik liep vervolgens een rondje en streek neer op een bankje achterop het graf, in de zon.
Koolmeesjes, kwikstaartjes, duiven en roodborstjes vlogen om me heen alsof ze me allemaal persoonlijk welkom heetten.
Achter me in het bos hoorde ik een specht met z´n snavel tegen een bast rammen.
Ik zat erbij en keek ernaar.
En ik dacht na over alles wat er nu gebeurt met ons gezinnetje.
Mijn vader, die altijd zo bezorgd was over de Chef en over mij en onze jongens, die weet nu niets van de zorgen die ons bezighouden.
Ik dacht eraan hoe papa hiermee omgegaan zou zijn als hij er nog wel geweest was. Hij bad de schijven uit z´n knieën voor ons, en zei dat ook altijd.
Ik dacht aan papa, die zelf ook het nodige heeft meegemaakt op z´n werk en hoe hij hiermee om ging. Ik zag hem eigenlijk nooit echt boos, wel teleurgesteld maar ook vergevingsgezind.
Ik merk dat ik met boosheid niet verder kom, het vreet aan mij zoals school omgaat met de Chef en helemaal nu we midden in onze meivakantie ook nog eens terug naar huis moeten ivm een afspraak bij de bedrijfsarts.
Maar zó ik wil niet verder.
Ik wil me niet meer boos voelen; niet meer opstandig voelen en daar agressief van worden op mensen die er ook niets aan kunnen doen.
Dus ik zat daar op het bankje, terwijl een roodborstje even verderop in het rond zat te kijken en ik besloot dat ik weer blij wil zijn.
Dat ik niet meer overal in tranen uitbarst als men vraagt hoe het gaat.
Ik wil zo graag weer genieten van alles wat we nog wel hebben en dankbaar zijn voor dat alles.
En dus bad ik daar op het bankje op het graf naar ´mijn Vaders die in de Hemelen zijn´, dat ik mag vergeven en mag uitzien naar wat ons beloofd is en echt mag vertrouwen op mijn Vader dat het goed komt.
Het luchtte op, de zon verwarmde mijn gezicht en ook een stukje van mijn hart.
Ik harkte vervolgens het graf van papa aan; bijna ontwortelde ik de hei die mijn zus er gepland heeft en trok ik hier en daar al wat onkruid weg.
Daarna heb ik het olielampje weer aangestoken en terwijl ik dat deed, brak er iets in mij en beloofde ik mijn beide Vaders dat ik het echt ga proberen...
Ik wil weer blij kunnen zijn...

Witte viooltjes in de regen op 26 februari

Zal ik wel of zal ik niet?
Dat was de vraag die ik mezelf al 2 weken stelde.
Ik zal-de wel, want de Chef had plots bij onze toekomstige schoondochter afgesproken om 2 kasten te schilderen gisteren en 'iets te doen met behang'. Dat kwam dan toch nog mooi uit zo.
Oudste larfje, ja die met dat lekkere korte koppie, die vond om half 8 opstaan veel te vroeg en bleef dus thuis. 16 jaar dus dan kan dat wel. Hij zal de keet niet afbreken en weet welke vriendjes hij wel/niet binnen mag laten. Dus. Gingen we met z'n 3-en. Ik gooide 2 mannen in H'sum vakkundig doch discreet uit de auto. Hees mezelf voor het fatsoen nog even 4 trappen op om gedag te zeggen en schoondochter aan m'n hart te drukken en ging toen op weg naar m'n moeder.
2 jaar geleden waren ze 50 jaar getrouwd: mijn vader en moeder.
Zij blij, wij blij, iedereen blij, want velen halen de 50 jaar niet. En dus hadden ze toen op 1 maart een feestje gepland. Mijn ouders zijn/waren niet zo van de feestjes: ja toen ze 12,5 jaar getrouwd waren, was er feest. Ik weet nog dat ik samen met zussen en broer een versje opgezegd heb, dat ik nu nog uit m'n blote brein ken. Mijn tekst was: 'blote benen, blote benen, zei de lichtmatroos. Blote benen, blote benen zei de lichtmatroos'. Iets met Catootje op de botermarkt...
Afijn, 2 jaar terug was het dus feest, met een groep van zo'n 40 vrienden en familieleden. 50 jaar getrouwd is ook best iets wat je mag/moet vieren, toch?
Uiteindelijk was dit het mooiste feest ooit. Want.
4 maanden later had ik geen vader meer.
Zomaar opeens. Dood. In 10 dagen tijd.
Geen idee wat er aan de hand was.
Voor wij en de artsen het wisten was ie al overleden. (Nu weten we dat hij 'n para-neoplatisch syndroom had.)
Mama had ineens geen man meer. Na 50 jaar was ze ineens weduwe.

Gisteren had ik een vakantie dag in laten plannen en kon ik naar mama toe. Om te herdenken dat ze 52 jaar geleden trouwde met de liefste papa van de wereld.
We herdachten papa, samen aan de keukentafel met koffie en verhalen van 52 jaar geleden. We huilden samen om papa en ik zette een grote witte pot met witte viooltjes op zijn graf.
Aan het eind van de middag heb ik m'n mannen uit H'sum gehaald en hebben we nog gegeten bij mama met oudste zus en broer.
En mama? Ze is zo dapper; heeft erg veel pijn in haar versleten lijfje en is benauwd van haar COPD, maar ze zal niet klagen of mopperen. Ze kijkt uit naar het moment dat ze naar papa mag, maar leeft ondertussen nog volop met de mogelijkheden die ze heeft.
Ze geniet van haar kinderen,kleinkinderen en haar hobby's en begrijpt 't als ik verstek moet laten gaan ivm werk en zorgen hier thuis.
Tja die moeder van mij, ik hoop voor ons dat ze 100 wordt, voor haar hoop ik het echter niet.
Dag dappere lieve moeder: ik houd van je!

Thuis is waar je hart is

En weer was ik 2 dagen op mijn geboortegrond.
Heerlijk toch iedere keer om weer even thuis te kunnen zijn.
Ik had ons oudste larfje meegenomen want die wilde wel weer eens bij oma slapen. En omdat ik niet helemaal achterlijk ben en me het rotje ga rijden heen en weder naar het Gooi, gooide ik ook mijn niegliesjeetje in een tas en de rest van m'n kledingkast erachter aan en toog met zoon-lief huiswaarts.
Zusdus was er ook met haar harige Opperhoofd en m'n nichtje en dus was het gezellig.
Vorige week had ik bij de juwelier en tevens hofleverancier van onze familie, een snufje goud ingeleverd. Ik zei de week ervoor, bij het verzamelen van het ouwe-goud nog tegen de Chef: is het heel raar als ik bij je ouders alvast de trouwringen ga vragen om om te laten smelten? De Chef keek me aan en tipte me dat dat briljante plan ws op niets zou uitdraaien. Dacht ik al... Wees maar niet bang, ik heb het natuurlijk niet gevraagd; ik denk ook niet dat ik ooit maar iets zou willen hebben van hen. Dus, krikte ik mijn gouden kronen uit m'n bakkes en kwam er toen achter dat die van porselein zijn.
Al met al, heb ik gisteren in de middag na intensief telefonisch overleg met de Chef en in aanwezigheid van oudste zus én met een gulle gift van het restje goud wat zusdus over had, een prachtig horloge uitgezocht. Tadadadaaa.
Helemaal bij de tijd weer.

Maar de dag was nog niet voorbij: de dochter van mijn allerliefste vriendinnetje verjaarde. 18 jaar alweer. Ik weet nog dat wij 18 werden maar dat terzijde.
Vriendinnetje en ik, da's eigenlijk een heel verhaal.
We kennen elkaar al langer dan onze echtgenoten nl. vanaf ons 12e. En nu zijn we ongeveertig en een beetje en kennen elkaar van binnen en van buiten. Dacht ik.
Want toen ik gisterenavond bij vriendinnetje onverwacht voor de deur stond stond (we wonen 1 uur rijden bij elkaar uit de buurt) bleef ze er ter plekke bijna in. Ik dacht nog: 'acht shit, die zit niet op mij te wachten' 'de verrassing is te groot had ik maar ff gezegd dat ik van plan was om te komen' maar zonder woorden vlogen we elkaar in de armen. Past altijd nog die armen van ons om elkaar heen... ook als we elkaar een poos niet zien.
Maar: ik mis vriendinnetje. Heel erg. Zelfs zo erg dat ik dacht: ik ga vriendinnetje verliezen... met de afstand en het drukke leven van ons beiden.
Na het overlijden van m'n vader was het 'overleven' voor mij om op de poot te blijven en onbewust nam ik afstand. Niet zozeer van haar, maar eigenlijk van iedereen. Dus ook van haar. Het gebeurde gewoon, maar niet bewust. Nu ik erop terugkijk, voel ik dat het zo is geweest. Rouwen doe je uiteindelijk he-le-maal alleen. Hoeveel anderen ook meeleven en belangstelling tonen: je moet er alleen doorheen en het een plekje geven.
Gisteren pas rond de klok van 11 (ideaal een nieuw horloge met de juiste tijd!) kreeg ik het uit m'n strot dat ik haar mis en dat was goed om te zeggen. Om alle onderlinge vriendinnenbandjes weer aan te sjorren gaan we samen 2 daagjes weg. Hebben we besloten. We gaan van mijn gewonnen prijs 2 dagen naar de sauna en de scrub en de bubbelbaden en de gietingen en de hot-stones en we mogen nog blijven slapen ook daar. En eten uiteraard. Ik ga met m'n zusjes al naar Turkye, dus ik dacht gisterenavond: ik ga met vriendinnetje! 2 hele dagen wellnessen in ons blootje... Dat wordt brullen en we hebben besloten optijd te gaan scheren, want we willen daar niet het risico lopen om over onze bikinilijn te struikelen...
Tot snel lief vriendinnetje: ik houd van je!

All I want for Christmas...

Is You!

Mag het licht aan?

Het weekend nadert in rap tempo zijn einde en ik knap op.
Jammer dat ik dit gevoel gisterochtend niet had want dan had het een leuker weekend geweest dan het nu was.
Net als zusdus werd ik jankerig wakker en brulde in m'n hele-alleentje alles bij elkaar gisterochtend. Het zat er vanaf vrijdag al aan te komen. Een rotdag op het werk gehad: 3 uur lang minstens 1000 pillen uitgezet voor 5 dagen omdat de apothekers assistente ziek was en er geen vervanging geregeld was. Dat betekent dan dat ik dus niet toe kom aan m'n eigen werk, er vanalles aan me gevraagd wordt terwijl ik geen tijd heb (en daar heel onhebbelijk van wordt) en ik dus eigenlijk de hele dag achter de feiten aan heb lopen hollen. Echt, alarmfase 3 trad in werking.
Gisteren was de sterfdatum van m'n neef en ws. daarom jankte ik de ogen weer eens ouwerwets uit m'n kop. En o, wat mis ik m'n vader dan weer en wens ik zijn armen gewoon nog 1 keer om me heen. Verder niets, alleen maar zijn armen om me heen... Het is natuurlijk onnozel om te wensen, want ik weet ook wel dat dat niet 'gewoon' even kan en dus jankte ik erom.  Het luchtte wel op, maar 's middags dacht ik dat ik nu de griep zou krijgen: koud, Koud, KOUD! Zelfs het wokken met de mannen smaakte me niet...
Vanmorgen een advertentie in elkaar geflanst en  vanmiddag gelezen hoe Andre zich zorgen maakte tijdens de finale van een grand-slam dat hij zijn haarstukje zou verliezen... Ach en ik snap hem wel met dat haarstukje; hebben wij vroeger nooit eens een kipfiletje in onze bh-tjes staan duwen om het nog wat te laten lijken? Nou? 
Toen vanmiddag de laatste bui bij de kust wegtrok, trok ook mijn depressie weg. Ik liet het eten voor wat het was en meldde de Chef dat ik naar de plaatselijke Koppensnellers ging om eten te halen. Lekker makkelijk. Ik bestelde een bakje lijst en bami en de Koppensnelster keek mij meewarig aan. Blijkbaar is mijn chinees niet van dusdanige kwaliteit dat ze mij in 1 keer snapte en dus noemde ik uiteindelijk maar het nummer. Want zeg nou zelf; weten jullie hoe je Koe Lu Ha en Kindou Kai uitspreekt? Daarbij wil ik ook graag van te voren nog even weten wat ik in m'n kanaaltije naar binnen ga schuiven, dus het duurde even voor ik op het bankje op mijn feestmaal bestelling zat te wachten.
'Sambal bij?' klonk het al ras van boven mijn bestelling uit. Ja glaag en glaag ook de nieuwe kalender. Maar die hadden ze nog niet. Zo jammer he, dat ze die afzichtelijke kalender nog niet hebben. Ik schepte overmoedig mijn bord vol met lijst en klokante kipstukjes en vrat m'n vork er bijna bij op. Het was lekker en ik heb heel geen spijt van deze 'uitspatting'. Zo. Dus.
En nu heb ik mijn wekker alvast maar weer aangezet, want morgen is het weer vroeg dag. Nog 1,5 week en dan heb ik vakantie! Een hele week vrij maar liefst, ik kijk er zo naar uit...
En dat ik komende week in 8 dagen tijd, maar liefst 3x bij de tandarts in zijn stoel zit, vind ik niet eens erg. Ik droom alleen nog van 'VRIJ-zijn'...

'Mama' en 'de Kerst'...

Gisteren ben ik een dag naar m'n moeder geweest omdat het anders voor mijn gevoel te lang duurt voor ik weer naar haar toe kan. De 19e nl. pas omdat ik die dag erop naar Ilse ga en ik dan niet zo ver hoef te rijden de 20e.

Het was gezellig ondanks al de regen.

Toen het bijna droog was zijn we met de auto naar het winkelcentrum gereden en we hebben daar een andere halogeenlamp gekocht die zo mooi achterin de auto kon en die ze dan niet op de fiets hoeft mee te slepen.

Daarna met mama naar het graf van papa gereden.

Dat vind ik altijd moeilijk. Als ik er alleen ben of met zus of zusdus dan kan ik eh... makkelijker laten zien en zeggen wat het nog steeds met me doet. Met mama is dat anders. Zij mist papa nog zo erg en dan denk ik: 'voor jou is het veel erger dan voor mij', dus dan houd ik me toch in op de 1 of andere manier.

Het windlicht was uit toen we bij het graf kwamen en ik haalde daarom even lucifers uit de auto. Toen ik terugliep naar het graf, zag ik haar daar zo staan en het beeld trof me.

Ik kon er niets aan doen, maar ik heb er snel een foto van gemaakt met mn mobiel.

Ze staat daar zo...  nou ja... alleen.

We rouwen met elkaar om papa maar uiteindelijk doen we het toch ook allemaal alleen.

En ze is dapper, mijn moeder. Ze 'doet' het goed. Ze heeft veel aanspraak vanuit de kerk, er wordt echt naar haar omgekeken en praktische hulp geboden. Ze wordt bij andere te eten gevraagd en ook mama heeft regelmatig iemand te eten bij haar thuis.

Als ik dan een dagje bij haar ben, genieten we er beiden van.

Nog even iets anders: we gaan 2e kerstdag met z'n allen naar m'n moeder om kerst te vieren.
Dit kan je beter maar vroeg afspreken en buiten dat, broer en zussen + aanhang en/of gezin zijn vrij om wel of niet te komen.
Wij vinden het heerlijk om er naar toe te gaan en verder hebben we toch niets te doen met kerst, behalve dan naar de kerk op 1e kerstdag.
Afijn, gisteren ging de Chef's telefoon toen ik op weg was naar Huizen.
Z'n moeder(!) Ik zei nog: was je toch ineens wel bereikbaar?!
Ja, ze heeft 2e kerstdag geboekt bij de plaatselijke Koppensnellers; dus of we mee uit eten gaan, dan.
De Chef meldde dat we dan al een afspraak hebben en er dus niet bij kunnen zijn.
Oh, nou, dat was dan toch wel errug jammer...
Chef beldde mij terwijl ik op de A1 reed en 150 euri boete riskeerde.
In al die 21 jaar hebben we nog nooit en te nimmer een uitnodiging voor de kerst gehad en nu boekt ze dus zonder overleg een etentje waar wij dan ineens ook bij verwacht worden.
Chef is er heel resoluut in: moet ze het maar overleggen, wij kunnen niet.
Jammer, jammer, jammer... (?) Niet echt, we zijn er eens langsgeweest met kerst en toen was de tafel voor iedereen gedekt, behalve voor ons...
Weten jullie ook weer dat wij dus al een afspraak hebben 2e kerstdag, maar nog niet op 1e kerstdag...
Voel je vrij, voel je vrij...

Het huis van mijn vader

Gisteren zijn we met DJ een soort van onverwacht naar Hilversum afgereisd. Naar een vriendin met die Chefs' hulp even praktisch nodig had en ala, dan doe je nog eens wat nuttigs op de zalige zondag.

Vriendin in kwestie woont echter vlakbij de straat waar mijn vader is geboren en getogen tot hij met mijn moeder trouwde.

Ik wilde er even langs om met eigen ogen 'de jeugd en oorlogstijd van m'n vader' te zien.

En terwijl vriendin in de auto wachtte maakte ik in de stromende regen een foto van het huisje.

Al snel stonden er twee mensen voor het raam verbaasd naar me te kijken. Ik liep naar de voordeur om even netjes uit te leggen wat ik aan het doen was en waarom:

'Mijn vader heeft hier vroeger gewoond en omdat hij vorig jaar plotseling is overleden wil ik zien waar hij vroeger zijn jeugd heeft doorgebracht'.

De vrouw die mij aanhoorde zei: Ach, kom binnen dan kan je het hele huis zien, het is nog in de oude staat. Ik wenkte vriendin uit de auto en samen zaten we daar ineens op de bank de originele steentjes in de schouw te bewonderen en familielijnen uit te leggen, zodat men wist over welke Dijkstra-tak ik het had en wie er nu precies in het huis gewoond had. De link werd gelegd want een oom en tante werden herkent vanuit de kerk, waar het echtpaar ook komt en ik kon vertellen dat mijn vader daar dus een broer van is/was.

Voor ik het wist stond ik met mevrouw op de bovenverdieping en zag ik de kamer waar mijn vader met zijn 5 broers geslapen heeft (en waar hij uit het raam klom als hij niet op de normale manier naar beneden kon of wilde). Er waren daarnaast nog 2 zussen en opa en oma. Opa en oma schijnen in het piepkleine slaapkamertje ernaast geslapen te hebben, maar waar de 2 zussen geslapen hebben is niet duidelijk; het huis had maar 2 slaapkamertjes...

Terwijl ik door het huisje liep dacht ik nog: 'Nic, je moet 't goed in je opnemen want hier heeft papa leren lopen, hier heeft ie de oorlog meegemaakt en hier is ie verliefd geworden op mama...'

Eenmaal weer beneden nam de heer des huizes me mee de achtertuin in, omdat 'ik ook echt even een foto moest maken van de achterkant van het huis'. En aldus geschiedde.
Het was echt heel bijzonder. Het overtrof mijn stoutste verwachtingen. Ik dacht alleen even een foto te gaan maken en voor ik het wist stond ik binnen en zat ik bij vreemden op de bank.
Ik heb maar niet gezegd dat in diezelfde kamer als waar wij nu zaten mijn opa zittend in zijn stoel op een zondagmiddag achter de krant zijn laatste adem heeft uitgeblazen. Dat zou een beetje een vreemde smaak gegeven hebben aan dit gastvrije onthaal.
En ik?
Ik ging met een vreemd maar dankbaar gevoel naar huis terug, nadat ik eerst even mijn mama had gebeld en verteld...
En dat op 'Allerzielen', kan het mooier?

Zon en schaduw

"Wanneer we ons richten naar de zon

dan zien we de schaduw niet."

Kijk, dat had ik nou net even nodig. Vanmorgen in de kerk was dit een one-liner van degene die de mededelingen deed. En ik kon er wat mee. Had de eigenlijke preek nog niet gehoord, maar had die bij wijs van spreken ook niet meer nodig na zo'n waar gezegde.

En die Zon heb ik zo nodig. Morgen mensen, morgen zijn m'n sch.ouders 50jr getrouwd klik.

Over de post (!) kregen we vorige week de uitnodiging voor morgenmiddag van 15-19 uur en de feestavond komende zaterdag. We kunnen niet wachten, het zal een feest worden zeg.

Ik ben rond 16 uur thuis, de mannen dan ook ws en we zullen ons dan 2 straten verderop begeven. Ik doe mijn best, heb een kadootje gehaald voor ze en iets nieuws gekocht.

Maar we zien er tegenop, de Chef ook en de kids blijven het liefst thuis... Het zegt genoeg.

Dus, wil ik me richten naar mijn Zon -God- het gevoel van niet geaccepteerd zijn en er niet bij horen naast me neer proberen te leggen omdat ik mag zijn wie ik ben.

Mijn vader zei het zo vaak en daarom weet ik het zeker: 'je bent mooi Nic, ik houd van je'. Hij was wel bevooroordeeld natuurlijk, maar toch. Van de Chef hield ie als was het zijn eigen zoon. Zo horen ouders eigenlijk dus te zijn en zich te gedragen. Ach papa toch, ik mis je.

Gelukkig weet ik dus beter, met dank aan mijn 'Vaders die in de Hemelen zijn...'

Laat de Zon maar schijnen morgen en zaterdag; ik zal proberen niet naar de schaduwen te kijken.

Gisteren...

Lastig om onder woorden te brengen hoe het gisteren was.
Het was een bijzondere dag
Het was mooi.
Het was fijn om erbij geweest te zijn.

Wat is familie toch belangrijk op dagen al deze.
Je hebt 'familie' en 'familie', ik bedoel; je hebt niet met heel je familie dezelfde band.
Met deze kant van de familie hadden we vroeger als gezinnen een hechte band. En onze ouders hadden die band nog steeds.
Samen op vakantie geweest in onze jonge kindertijd en onze ouders gingen jarenlang nog 1x per jaar een lang weekend met z'n vieren weg.
Maar we groeiden op, trouwden en we verlieten onze geboortegrond en verloren neven en nichten uit het oog..
Gelukkig blijven goede herinneringen bestaan en pak je bijna weer als vanzelf de draad na jaren op, daar waar je hem ooit losliet.
Daarom konden we gister mee-rouwen met het gezin van m'n oom.
Raar voor ons en mama om terug te zijn in het rouwcentrum waar papa 15 maanden geleden ook gestaan heeft. Onze oom stond daar waar papa stond en nu vormden onze tante, neven en nichten de rij voor het condoleren die wij vorig jaar vormden...
Bijzonder en ontroerend om de hechte band die ze onderling hebben te zien en de warmte en liefde die ze voor hun vader hebben te mogen voelen.
Wat de familie en ons troost, is dat we weten dat de dood geen punt is, maar een dubbele punt: wij zijn er zeker van dat we elkaar terug zullen zien!

Zusdus en ik keken elkaar na afloop eens diep in de ogen en we hadden alletwee hetzelfde: het was een geweldige dag.
Met een vol hoofd en moe kwam ik gisteren weer thuis. Heb vannacht diep en vast geslapen en werd voor mijn doen, pas laat wakker.
En vandaag gaan we verder.
Het liefst zou ik na zo'n emotionele dag als gisteren een poosje 'onderduiken' ofzo.
Even niets graag.
Het verdriet een plekje geven en daarna pas weer verder. Maar dat gaat niet, het idee alleen al in deze Westerse maatschappij, waar nauwelijk ruimte is om tijd te nemen om te rouwen...
In gedachten doe ik het echter wel.
Denken aan al degene die niet meer bij ons zijn.
Het gemis van wat niet meer is.
Nooit meer zal zijn hier.
Wanneer je veel gekregen hebt van iemand, moet je veel missen als die persoon er niet meer is.
En ik heb veel gekregen, daarom mis ik ook zoveel.
Voor altijd duurt dan ook wel erg lang...