En de winnaars zijn...

Vandaag is de dag. Voor 2 personen maar liefst! Ja ja, ik ben ook de rotste niet en verloot vandaag 2 Pink Ribbon armbandjes alsof het nix is. Inclusief een rose strikje voor op je jas of tas. Toe maar, toe maar, dat dacht ik ook ja.
Wordt alleen lastig wie de hoofdprijs gaat winnen want bijna alle antwoorden waren om te gieren. Ik heb ervan genoten net als jullie van het uitzicht van al die smakelijke mannen 3 logjes hieronder. Om dus een keus te gaan maken uit al die leuke antwoorden was 'to much' voor mij, want sommigen van jullie ken ik persoonlijk, anderen niet en dat zou mijn keuze danig kunnen beïnvloeden, cq rose kunnen kleuren... En dat wil ik ten alle tijden willen voorkomen. Zo ben ik. Soms. Vandaag echter wel, vandaar dus.
Ik schreef alle nummers van reacties op een blad en prikte daar stekeblind een nummer uit. Met de oogjes stijf gesloten uiteraard, wat ervoor zorgde dat ik de blauwe stippen nu in m'n bank heb staan...
Maar het is gelukt hoor, de Chef vond mijn eerlijke actie tijdens het blind prikken ietwat overdreven maar dat kan mij m'n reet roesten.
Ik prikte dus dat het een lieve lust was en nadat ik 2 stippen op het blad had staan was ik alweer klaar. Want ik heb maar 2 armbandjes gekocht en 2 strikken gejat gescoord voor deze uitreiking. Ik word altijd nogal hebberig van het hele Pink Ribbon gebeuren. Zo heb ik al zeker 4 jaargangen liggen van het magazine en ieder jaar koop ik wel een artikel zoals het armbandje de agenda, de tandenstokers en de sleutelhangers. Dit jaar is er een heuse Pink Ribbon paraplu te koop en ook zag ik op de site dat er zelfs een hardloopshirt in knalrose te krijgen is die prima bij mijn rose hardloopjasje van Pink Ribbon kleurt! Ik bestelde dus het shirt met de plu en nog een armbandje, dus ik loop er strak en droog bij binnenkort...

Maar nu weer over tot het hoogtepunt van dit logje!
Ik kan meedelen dat de gelukkige winnaars van de unieke 'wie hoort er niet in het rijtje thuis/ mannen verkiezing na mijn uiterst eerlijk verlopen verloting, zijn geworden...
Tadaa.... Nummer 11! Karin!
en tadaa... Nummer 15! Joeltje!
Voor beiden is oktober met daaraan de hele Pink Ribbon actie's persoonlijk nogal aangrijpend. Van Joeltje wist ik het, zij moest haar 'liefste moeder ooit' erdoor loslaten, maar van Karin las ik het op haar log; zij is er zelf helemaal doorheen gegaan maar gelukkig ben je er nog! Meiden, ik gun jullie die armband plus bijpassende strik van harte om deze 2 zo bijzondere redenen!
Van mij voor jullie, maar eigenlijk is er niets van mij bij. Voor jullie dus omdat jullie zelf tot diep in je hart voelen hoe het echt voelt als je er zelf doorheen moet en liefsten er door moet loslaten.

(Karin, wil je me je adres mailen, die van Joeltje heb ik al...)

Koken en strijken: mijn favoriete bezigheden

Ik was van de week iets kwijt. Kan gebeuren.
Alleen durf ik het hier bijna niet te vertellen omdat het wenkbrauwen zal doen fronzen. I know you. Maar ja, ik ben ook maar een mens met haar beperkingen. Gelukkig ben ik me van de meeste beperkingen zelf goed bewust.
Maar goed, wat ik dan wel niet kwijt was deze week? Mijn verstand? Nee hoor veel minder erg. Ik was mijn strijkbout kwijt.
Dat zeg ik: fronzenden wenkbrauwen alom.
Naast het feit dat ik weet waar ik niet goed in ben, weet ik ook wat wel nuttig is om tijd in te steken. En strijken behoort niet tot die categorie. Niet dat ik er niet goed in ben ik kan alles! maar ik heb er gewoon geen zin in. En weinig tijd voor, die ik doorgaans wel beter kan besteden. Met bloggen bijvoorbeeld.
Maar van de week bedacht ik me wat ik aan zal gaan trekken in Barcelona zondag en maandag. Ik kwam uit op een broek die ik nog wel even moet strijken want het is toch een select groepje waarmee we naar Barca afreizen. En dan moet ik er wel een beetje apeteitelijk bijlopen. In een gestreken broek dus. Gelukkig vond ik de strijkbout terug op de droger en hij deed het nog ook. Applaus dus voor mezelf want ik streek de broek alsof ik dit tot mijn wekelijkse bezigheden behoort!
De andere 2 broeken die mee gaan hoef ik niet te strijken dus da's mooi makkelijk.
Ik heb er zin in, kan niet wachten zelfs en bij terugkomst zal ik jullie laten meegenieten dmv een fotootje hier en daar.

Nu alleen nog even de foto uitleggen die boven dit logje prijkt.
Het is namelijk een echte Gooische Vrouwen keukenschort. Rechtstreeks uit de serie en een winkeltje daar in de neeboerhoed. Voila: een echte Gooische Vrouwenschort van mijn vriendinnetje voor mijn verjaardag. Aan huis bezorgd gewoon door de brievenbus. Bedankt Inge! Ik ga erover nadenken, waar en wanneer ik het collectus-item aan ga trekken, want u raadt het al: ik ben geen kookwonder. Wellicht trek ik hem aan als ik ga strijken...

Filmpje...

Een filmpje waar je vrolijk van wordt aan het begin van de lente, maar als het je overkomt valt er -voorlopig- niets meer te lachen...



Dansen voor borstkanker.
Als het lukt dit filmpje één miljoen keer te laten lopen dan krijgt het ziekenhuis van de fabrikant van de roze handschoenen een grote donatie voor de behandeling van borstkanker!

Steun borstkanker nu!

Thuis is waar je hart is

En weer was ik 2 dagen op mijn geboortegrond.
Heerlijk toch iedere keer om weer even thuis te kunnen zijn.
Ik had ons oudste larfje meegenomen want die wilde wel weer eens bij oma slapen. En omdat ik niet helemaal achterlijk ben en me het rotje ga rijden heen en weder naar het Gooi, gooide ik ook mijn niegliesjeetje in een tas en de rest van m'n kledingkast erachter aan en toog met zoon-lief huiswaarts.
Zusdus was er ook met haar harige Opperhoofd en m'n nichtje en dus was het gezellig.
Vorige week had ik bij de juwelier en tevens hofleverancier van onze familie, een snufje goud ingeleverd. Ik zei de week ervoor, bij het verzamelen van het ouwe-goud nog tegen de Chef: is het heel raar als ik bij je ouders alvast de trouwringen ga vragen om om te laten smelten? De Chef keek me aan en tipte me dat dat briljante plan ws op niets zou uitdraaien. Dacht ik al... Wees maar niet bang, ik heb het natuurlijk niet gevraagd; ik denk ook niet dat ik ooit maar iets zou willen hebben van hen. Dus, krikte ik mijn gouden kronen uit m'n bakkes en kwam er toen achter dat die van porselein zijn.
Al met al, heb ik gisteren in de middag na intensief telefonisch overleg met de Chef en in aanwezigheid van oudste zus én met een gulle gift van het restje goud wat zusdus over had, een prachtig horloge uitgezocht. Tadadadaaa.
Helemaal bij de tijd weer.

Maar de dag was nog niet voorbij: de dochter van mijn allerliefste vriendinnetje verjaarde. 18 jaar alweer. Ik weet nog dat wij 18 werden maar dat terzijde.
Vriendinnetje en ik, da's eigenlijk een heel verhaal.
We kennen elkaar al langer dan onze echtgenoten nl. vanaf ons 12e. En nu zijn we ongeveertig en een beetje en kennen elkaar van binnen en van buiten. Dacht ik.
Want toen ik gisterenavond bij vriendinnetje onverwacht voor de deur stond stond (we wonen 1 uur rijden bij elkaar uit de buurt) bleef ze er ter plekke bijna in. Ik dacht nog: 'acht shit, die zit niet op mij te wachten' 'de verrassing is te groot had ik maar ff gezegd dat ik van plan was om te komen' maar zonder woorden vlogen we elkaar in de armen. Past altijd nog die armen van ons om elkaar heen... ook als we elkaar een poos niet zien.
Maar: ik mis vriendinnetje. Heel erg. Zelfs zo erg dat ik dacht: ik ga vriendinnetje verliezen... met de afstand en het drukke leven van ons beiden.
Na het overlijden van m'n vader was het 'overleven' voor mij om op de poot te blijven en onbewust nam ik afstand. Niet zozeer van haar, maar eigenlijk van iedereen. Dus ook van haar. Het gebeurde gewoon, maar niet bewust. Nu ik erop terugkijk, voel ik dat het zo is geweest. Rouwen doe je uiteindelijk he-le-maal alleen. Hoeveel anderen ook meeleven en belangstelling tonen: je moet er alleen doorheen en het een plekje geven.
Gisteren pas rond de klok van 11 (ideaal een nieuw horloge met de juiste tijd!) kreeg ik het uit m'n strot dat ik haar mis en dat was goed om te zeggen. Om alle onderlinge vriendinnenbandjes weer aan te sjorren gaan we samen 2 daagjes weg. Hebben we besloten. We gaan van mijn gewonnen prijs 2 dagen naar de sauna en de scrub en de bubbelbaden en de gietingen en de hot-stones en we mogen nog blijven slapen ook daar. En eten uiteraard. Ik ga met m'n zusjes al naar Turkye, dus ik dacht gisterenavond: ik ga met vriendinnetje! 2 hele dagen wellnessen in ons blootje... Dat wordt brullen en we hebben besloten optijd te gaan scheren, want we willen daar niet het risico lopen om over onze bikinilijn te struikelen...
Tot snel lief vriendinnetje: ik houd van je!

Ge-Tuttemerull-d

En toen stond ik vanmorgen om 11.05 uur zomaar ineens bij de leukste mensen uit Harderwijk in het leukste open huis van Nederland.

En verrot, ze herkende zusdus en mij zonder na te hoeven denken. Da's echt een hele opluchting, want ga maar eens uitleggen waar we elkaar nouookalweer van kennen.

Natasja kwam gelijk met ons aan en voor we het wisten stonden we met elkaar te praten alsof we elkaar al jaren kennen en elkaars grootste vriendinnen zijn!

Ik zou zeggen, kijk maar naar de foto's, dat zegt meer dan mijn stuntelige woorden.

Ilse met haar enige echte G.uido. Ik moet zeggen: je hebt smaak Ilse! het is een leuke foto geworden al zeg ik het zelf.

Zusdus met Natasja. En dat de mond van zusdus openstaat is niet verwonderlijk. Het is niet gelukt om een foto met gesloten mond te maken....

De taart en cappucino zijn net op.

Ze had de taken goed verdeelt: G. en Simone pakten in en rekenden af; Ilse entertainde haar klanten. En dat deed ze goed, maar da's ook niet zo moeilijk met leuke klanten... *kuch, hoest*

En bijdeweg: Elvis is niet dood, hij is nog springlevend!

Dus mochten we hem even zien en hopen op snel nog een nestje in de 7e hemel....

 En net toen we dachten; we hebben alles wel gezien en gekocht kwam daar nog ineens een mede-blogster binnen:

 Vooraan Zusdus en Natasja, daarachter met Ilse het nisje: Soes in levende lijve!

Ik ben blij dat ik vrij heb genomen vandaag.

Met een tas vol leuke kerst en andere hebbe-dingetjes togen we huiswaarts.

Jammer van de kilometers lange file bij Amsterdam al om 3 uur en de regen onderweg, maar het mag mijn pret niet drukken.

Ik heb een hele leuke dag gehad en zou 't zo nog een keer doen als Ilse deze open dagen overleeft en ooit nog eens aan zo'n mega-klus begint...

Enne... Ilse: bedankt voor je gastvrijheid in jullie 7e Hemel, je bent in het echt nog leuker en liever dan ik al dacht.

Miss landmijn

Gisteren zat ik mijn foto's op m'n pc op te ruimen en kwam bij onderstaande foto terecht.

Vorig jaar zag ik die in de krant staan en was toch met een soort 'stomheid geslagen'.

Omdat ik verder niet zoveel inspiratie heb, omdat ik op de Chef en zoon lig zit te wachten hier het kopie van het blog wat ik er destijds op m'n hyve over schreef.

Wat ik vandaag nu toch weer in de krant las, je gelooft je eigen ogen niet.

Er bestaan vele soorten miss verkiezingen maar degene die ik vandaag tegen kwam sloeg echt alles!
Op het werk ligt iedere dag het AD met in die van vandaag een artikel mét foto van de strijd om de titel van Miss Landmijn 2008.
Huh? Ja, echt waar, je moet minstens 1 been missen om eraan mee te kunnen doen. Dat is niet zo moeilijk in Angola: je hebt er meer kans om op een landmijn te stappen dan op een madeliefje. ´Maar liefst 18 vrouwen deden mee en allen zijn ze verminkt geraakt doordat ze met het verkeerde been op een landmijn hebben gestaan. De verkiezing is opgezet om de aandacht te vestigen op hun lot. De vrouwen droegen zowel lange traditionele gewaden als een bikini tijdens de verkiezing die op tv werd uitgezonden´, meld het artikel ongeveer.

Op de afdeling hebben we veel patienten met een amputatie; onderbeen, bovenbeen, bovenbeen + bekken weg, bovenbeen weg maar onderbeen bewaart en omgekeerd in de heup teruggeplaatst zodat de enkel als knie dient, u vraagt het en wij hebben het liggen. Maar om daar nu een missverkiezing aan te koppelen? Het idee was bij mij in ieder geval nog niet boven komen drijven .
Afijn, bij ons worden ze ook niet geamputeerd omdat er in iedere berm een landmijn ligt en dát zal nu net het verschil zijn.
In Angola en in vele andere landen liggen nog teveel van die dingen die hele levens uit elkaar laten klappen. Dus ook benen. Eigenlijk ook best stoer van de dames om dan mét je amputatie mee te doen aan een miss-landmijn verkiezing. Ik vraag me dan weer wel af, hoe dat dan moet met een bikini? Daar heb je toch wel een stukje been voor nodig. Overigens waren de miss-sen zonder prothese : ze hebben de pech dat daar ws geen voorzieningen voor zijn. Bij ons kunnen ze zelf hun prothese samenstellen: wat wilt u kunnen met de prothese? Lopen, fietsen, bowlen, windsurfen, dammen of paardrijden : het kan allemaal verwerkt worden in het super-sonische kunstbeen.
In Afganistan en overal waar 'onze' jongens dan ook zijn lopen/rijden trouwens ook teveel soldaten die vrede komen brengen(?) op een landmijn.
Nog ff en dan hebben we een soldaten-berm-bom-verkiezing. En dan wil ík graag in de jury.

Wc-rol problematiek

Wis en waarachtig.

Ik ben het zat.

'Schijt'-zat zelfs!

De Chef en ons met veel moeite gebaard nageslacht lijken wel van een andere planeet te komen.

Ik geef jullie slechts 1 simpel doch duidelijk voorbeeld.

Wat te doen als onverhoopt, met de nadruk op 'hoopt', de wc-rol tijdens uitscheiden van het restafval op raakt?

Je zou denken; ze rukken een nieuwe rol uit de wc-rollenopbergkast-met handige klapdeurtjes zodat de rollen niet bevuild worden door heen en weder zwaffelende mannen maar keurig achter een deurtje staan te wachten op hunnen beurt. Ik heb het nog steeds over de wc-rollen mensen.

Nee hoor, die van mij niet.

Omdat ik ze zo goed ken, weet ik dat het openrukken van een wc-rollenopbergkast met klapdeurtjes teveel moeite zou kunnen zijn. Mannen kunnen doorgaans slechts 1 ding tegelijk dus en zwaffelen, defeceren of flatuleren gaat niet samen met het pakken van een nieuwe doch o-zo noodzakelijke wc-rol.

Ze rukken dan nog wel een nieuwe rol uit het pak dat op grijphoogte naast de wc-pot staat, geheel gehuld in plastic om spetteren tijdens het zwaffelen af te weren, maar het wil maar niet lukken om even de nieuwe wc-rol in de daarvoor bestemde wc-rollenhouder te doen.

Nooit, nee nooit doen ze dat.

Ze draaien zich wel een lumbale en/of thoracale hernia om de rol na gebruik achterop de stortbak te deponeren, maar doen hem niet in de houder.

Ik heb de oplossing bedacht.

Zo, uit mijn blote brein kwam daar DE oplossing.

Maar ik heb jullie raad nodig.

Want als jullie het stappenplan snappen dan snappen mijn mannen het met een, aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ook wel. En ieder ander alibi gaat er bij mij dan niet meer in.

En dan ga ik er patent op aanvragen, voor alle overige manen die het ook niet snapen

Stap 1:

Oh, de wc-rol lijkt wel op.

Stap2:

Even dichterbij kijken. Ja hoor, he-le-maal op.

Stap 3:

Men neme de lege wc-rol uit de houder en gebruikt hem als hulpmiddel tijdens het zwaffelen gooit hem weg.

Stap 4:

Men neme een nieuwe wc-rol uit het altijd klaarstaande wc-rollenpak en men maakt het 1e velletje los.

Stap 5:

Til voorzichtig doch resoluut de wc-rollenhouderdeksel een stukje op en drapeer de wc-rol op het daarvoor bestemde wc-rollenijzertje. Laat vervolgens de wc-rol los.

Et voila!

Stap 6:

Zie hier de nieuwe wc-rol trots hangen. Klaar voor gebruik!

Stap 7:

Ja hoor, ook van enige afstand ziet het er voorbeeldig uit.

Men kan weer onbeperkt urineren, defeceren en flatuleren.

Zolang de voorraad strekt.

Mocht onverhoopt de wc-rol wederom misschien toch voortijdig aan het einde komen, dan raad ik jullie aan dit stappenplan te herhalen vanaf stap 1.

Nou luitjes, dit moet te doen zijn, toch?

Meldt het mij AUB, dan kan ik dit stappenplan zo nodig aanpassen aan een mannenbrein: die moeten het tenslotte gaan uitvoeren.

Kijk, dat wij vrouwen het snappen, is niet verwonderlijk, maar de mannen moeten het vooral ook snappen.

Alle tips om dit idee te optimaliseren zijn welkom, sprak deze vrouw in hoge nood....

Uit eten?!

Weten jullie nog van etentje waar we morgenavond heen zouden gaan?
Nou, we gaan niet.
De Chef was vrij vandaag en vanmorgen kwam z'n pa aan de deur om te vertellen dat het feest niet doorgaat.
Oh. Dus?
Z'n ma heeft -overigens al jaren- last van haar slokdarm en om wat voor reden dan ook, morgenavond uit eten gaat niet lukken.
Oh. Dus!
De Chef vertelde het me toen ik thuiskwam en ik was en ben nog steeds flabbergasted.
Sprakeloos.
(..............)
Aan de ene kant een opluchting maar ook jammer van de biefstuk.
Ik weet zelfs niet eens wat ik voelen moet.
Nu, een paar uur later neemt de opluchting toe. Ik kan er niets aan doen, maar na die vertoning van afgelopen maandag, hoef ik morgen dus niet een avond op eieren te zitten.
Vrienden van ons ja heus deze vreselijke schoondochter en echtgenoot hebben zelfs vrienden! willen nu morgenavond met ons uit eten. Als dank voor wat de Chef heeft getimmerd bij hen in huis.
Nou, komt dat ff goed uit: morgenavond staat nog open!
Wie weet gaan we wel wokken op de boulevard in Noordwijk...

En nog een kadootje!

Kwam vanmiddag een soort van uitgeput uit m'n werk gestuiterd zitten er 3 mannen op de bank me aan te staren.

Je zou denken: ze zijn blij dat ik thuis ben en dat waren ze ook wel, maar ze keken vooral van mij naar de tafel en weer terug. En dan x 3.

Toen zag ik 'het'. 'Het' lag klaar op de tafel. Mijn kado van haar via haar blog.

Oh, spannend, spannend, spannend.

Zo krijg je niets en zo krijg je in 2 dagen 2 kado's!

Ik kan zoveel kado's geestelijk niet aan hoor mensen, dus ik ging er eens even rustig voor zitten.

Eerst een foto; het liefst in 6 stappen. Het zijn er uiteindelijk deze 2 geworden.

Ja, ik nam er zelfs de tijd voor om niet meteen het papier eraf te rukken, maar eerst nog een fotootje te maken. En da's heel knap van mij want ik ken mezelf.

Na het laatste papier kwam er een prachtige kalender tevoorschijn!

Oooh, wat woont zij mooi daar in het verre Joe-es-Ee. Da's niet te vergelijken met onze Hollandse landschapjes.
Ik ben echt heel bij met dit mooie Amerikaanse kado, ik ga hem in m'n kantoor op het werk hangen want dan weet ik zeker dat ik hem ook ga gebruiken. Voor thuis hebben we nl. een familiekalender met voor 'n ieder een eigen kolom waar we onze afspraken opzetten. Na vele agenda's geprobeert te hebben, werkt deze ook bij de mannen en daar word ik dan ook weer blij van.
Dus daarom hang ik deze in m'n kantoor op. Is ie helemaal alleen van mij!
Nogmaals heel erg bedankt M.!
Zo, nu kan ik rustig achterover leunen want er zal voorlopig niet zoveel meer komen via de brievenbus...

Tranen met tuiten

Je hebt van die dagen dat alles tegen lijkt te zitten.

Mijn dag was al begonnen voordat ik er erg in had en voordat hij hoort te beginnen op mijn vrije dag. Lees hier maar.

M'n haar zit rot, m'n kapster is met vakantie, ik ben een soort van ongesteld terwijl ik dat niet hoor te zijn met 4 spiralen in situ en ik val nog niet af terwijl ik het zweet in m'n reet sport en men is bij de Hoogvliet JN's sollicitatieformulier kwijt en nu is zijn jongere vriendje aangenomen terwijl JN ook zo graag wil werken. Dus. Ik een nieuw formulier meegegrist en gemeld dat ik hoop dat deze niet kwijtraakt. Maakt trouwens wel een goeie indruk zo'n bijdehandte moeder die rood aanloopt...
Ik weet 'het gaat nergens over', maar het iriteert mij verschrikkelijk als mensen zo laks met dit soort zaken omgaan.

Ik kwam thuis en ik was boos.

En ik bedenk me altijd als ik boos ben -op niemand in het bijzonder maar gewoon om 'alles'- dat ik m'n lieve vader zo mis en dat ik z'n stem nooit meer hoor en z'n armen voel. En dus was ik boos, want da's lekker makkelijk, dan hoef ik niet te huilen.

Maar toen kwam de post en die gooide iets op de mat.

Hoera! dacht ik 'het kado van haar via haar actie'.

Maar he, een Hollandse postzegel en geen Amerikaanse...

Pas toen ik de flop omdraaide zag ik dat het van haar was en ter plekke smolt ik met een 'ach, Trut' op mijn lippen. Ja lekkere 1e reactie, maar het floepte er zo uit... Ik bedoelde natuurlijk Tuttemerull!

En ja hoor, tranen met tuiten, terwijl ik nog niet eens wist wat erin het pakje zat. Maar het gebaar en het moment en haar uitleg in het kaartje erbij deden al mijn sluizen overstromen.

Ik heb zelfs even moeten wachten voor ik verder kon, want snot maakt kadootjes vies en slijmerig.

Wat er in de flop zat zien jullie hieronder:

Die lieve Ilse, die wist toch precies dat ik zo blij wordt van een foto van m'n papa in haar mooie lijstje. Voor in de kerstboom of voor nu aan het windlicht dat brandt voor hem. Ook kreeg ik nog een leeg fotolijstje en een prachtig hart...

Zusdus sms-te juist toen ik aan het uitpakken was of 'ik al post had?'

Ik belde haar en samen overstroomden we door dit gebaar en om het gemis van papa.

Lieve Ilse, dank je wel dat je mijn tranen gedroogd hebt vandaag en dat we er via het bloggen voor elkaar mogen zijn. En dat bedoel ik ook voor de andere bloggers en meelezers, want  ik kan me inmiddels geen leven meer voorstellen zonder jullie. En nu niet allemaal kadootjes gaan sturen hoor, maar voel je vooral vrij...

Schadeformuliertje

Hallloooo met J. Jan of Johan, dat verstond ik al niet zei hij vrolijk door de phone.
Zo vrolijk zelfs dat ik vermoed dat hij geen idee had wat er aan de andere kant van de lijn hing.
Ik dus.
'Ja hallo', met Nicolette D. 'ik bel even over de WA gegevens van jullie die ik nog moet invullen op het schadeformulier'.
J. had ik al gezegd dat ie Jan of Johan heet? Dus Jan of Johan B. te V. klonk meteen niet zo vrolijk meer. Hij zei direct dat ik die niet ging krijgen, want hij had alles al opgestuurd en de verzekering regelt het verder.
Dat is fijn, maar ik moet jullie gegevens toch ook invullen, dan kan ik het onderhand ook opsturen. Het mocht niet baten, hij was niet blij en zei nog even dat het eigenlijk mijn schuld was dat skelterboy zijn skelter in de auto pakeerde omdat 'die auto daar helemaal niet mocht staan'. Nou, dat mocht die auto wel, want wij hebben een ontheffing. Die auto mag zelfs dag&nacht daar staan.
Het was praten tegen een muur, niveau 'poffertje'. Hij ging tekeer dus ik zei nog wel dat zijn vrouw mij zou bellen vorig weekend en dat ik daarop zat te wachten. Als ze niet van plan was de gegevens door te geven had ze dat dan toch even kunnen doorgeven? 'Zo netjes heeft ze zich nu ook weer niet naar mij toe gedragen!' Ik moest het toch nog een keer kwijt, die hand om mijn keel Hij was boos en vond het ook maar nix dat ik hiervoor op zondagavond belde 21.38uur.
Terwijl ik daarop antwoorde verbrak hij de verbinding.... tuut-tuut-tuut...
Ik heb op het schadeformulier gezet dat de familie B. te V. de gegevens weigert door te geven en heb hem zo op de bus gekieperd. Wat een stelletje zeg.

Ik zei nog tegen de Chef: joh, straks zijn ze niet eens verzekerd. Ik mag het hopen, maar betalen zullen ze. Dat zoekt de verzekering gelukkig voor ons uit.
Ik weet wie het zijn en kom ik ze ooit nog eens tegen op de camping, dan zullen ze ws met een grote boog om ons heen lopen.
Iemand nog behoefte aan de naam en het adres van deze sukkels uit Velp?

Varen, varen

Gisterenavond hadden we een feestje.
We hebben een stukje gevaren.
Op een boot ja, da's belangrijk het had ook zomaar ergens anders op kunnen zijn van Katwijk de Kagerplassen over en met een grote boog weer terug.
Van 18.00 tot 22.30 uur. Ik was al blij dat ik het eind niet hoefde te zwemmen.
We waren nog maar nauwelijks aan boord of ik zag iets bekends in mijn linker ooghoek voorbij komen.
Al ras wist ik het: hij was het. Hij hoorde niet bij ons gezelschap, maar de boot moest blijkbaar vol, dus was hij er ook. Ik heb niets met dit soort mensen, ik vind het namelijk bloedlink om hieraan mee te doen of me hierin te begeven. Want er is zeker meer tussen hemel aan aarde dan wij weten en aangezien mijn blik gericht is op de hemel, laat ik me hier niet mee in.
Maar ja, ik kan toch moeilijk van boord springen als er zo iemand in de buurt is. Toch ook wel een soort van interessant...
Dus ik vroeg aan de Chef: 'zal ik ff vragen of het vanavond leuk en gezellig wordt?' Chef zei 'doe maar niet'. Dus ik sms zusdus met dezelfde vraag en krijg per omgaande een sms terug. 'Ja, is goed', luidde de sms, 'en vraag meteen even waarom papa vorig jaar zo snel overleed... of nee, laat ook maar.'
Hij had vrij, denk ik want ik heb hem nauwelijks gehoord en ook het licht bleef gewoon aan.
Op een gegeven moment zat ie strak achter Jasper en begint met hem een conversatie. Maar en dat had ie kunnen weten als para-abnormale! een puber van 15 converseert niet, die zegt alleen het hoog nodige. Zo ook die van mij. Ondertussen trok ik mijn topje iets hoger op... Ik ben ook niet achterlijk natuurlijk! De Chef vroeg later aan me, wat hij met Jasper moest. 'Praten en dan meteen contact leggen met z'n moeder', reageer ik adrem. Dat dacht de Chef al. Goed, ik weet nu dat ie niet zo para-abnormaal is als hij doet vermoeden. Ik weet het eigenlijk wel zeker.
Zijn vrouw lukte het namelijk om in een onbewaakt ogenblik van een opstapje af te sodermieteren. De Chef zag het gebeuren terwijl zei uitriep; 'Zag je dat?' 'Ja, zei de Chef, 'ik zag het wel'... Had ie toch best wel even zijn vrouw kunnen waarschuwen dat dat er aan zat te komen toch?

Wel kreeg ik 'door' dat ik toe was aan 'iets nieuws'. Vanmorgen wist ik het: een nieuwe lay-out!
Ik ben erg van de veranderingen en aangezien ik de Chef niet ieder moment kan inruilen trouwens, niemand wil hem hebben..., dan hier maar weer eens iets anders...

'Vrije' dag?

Soms, heel soms, moet je wel.
Opruimen. En niet alleen je eigen sokken maar ook die van de Chef en het nageslacht.
Jongste doet dit zelf, oudste kan het woord 'opruimen' niet eens uitspreken.
Geen idee hoe dat komt, z'n stembanden weigeren dienst, hij kan mij dan alleen maar met grote onschuldige ogen aankijken en je ziet hem denken: 'wat zou ze daar nu mee bedoelen; nooooit van gehoord 'op-rui-men'.
Maar we zijn goed bezig. Bed van jongste is omgetoverd in een hoogslaper, dus meer ruimte in de kamer en veel oude en te kleine kleding en zooi is weggegooid. Maar er moet ook een kastje komen voor beiden, om het ook netjes te houden. Want 1+1= nog steeds 2, anders is het binnen een week weer een pestbende.
Dus ik ging om 2 kastjes. Eerst naar de Gamma, dat zeg ik! maar daar was niets praktisch voor pubers met een opruimprobleem.
Toen naar Trendhopper. Die hadden een kastje precies naar mijn Gooische smaak.
Meisje vertelde mij dat dit een showmodel was en dat er 20 euri van de 99 af ging als ik hem zo mee wilde nemen. En ik ben gek op geld, dus ik zei 'ja', 'x2 alstublieft'. Dat ging niet, want het was de laatste. Dus een 2e kastje is besteld voor de volle mep.
Meisje laadde het geweldige kastje op een steekkarretje en scheurde ermee naar mijn verhicle. Ik kantel het kastje en meisje tilt hem onderaan op.
Had ze dat maar niet gedaan: kastje donderde bijna compleet uit elkaar en al ras zag je niet meer dat het ooit een kastje geweest was. Da's wat overdreven, maar dat houdt het spannend
Meisje stond erbij en ik keek ernaar. Ze zou kastje weer in elkaar zetten en mij vanmiddag bellen.
Dat deed ze niet Het lijkt wel of niemand mij terug wil bellen ook al is dat afgesproken! Argh! dus ik belde. Ze had nog geen tijd gehad om kastje weer tot een herkenbaar kastje in elkaar te schroeven, druk, druk, druk. En nee, er was geen mannetje voor, ze zou het zelf doen.
Ik fronste mijn wenkbrauwen en dacht er het mijne van.
Dus heb ik de Chef in de auto geduwd en meegenomen naar Trendhopper. De Chef is nl. van oorsprong timmerman dus kan dat best zelf. Er ging zelfs nog eens 20 euri af ivm wat kleine beschadigingen aan de onderkant van het deurtje, maar aangezien het bij de oudste zo is 'wat z'n ogen zien, slopen z'n handen', vonden wij dit geen onoverkomelijke ramp. Dus voor 59 euri hebben we nu een prachtig kastje. De Chef heeft hem vakkundig muurvast in elkaar geschroefd en kastje staat als een huis. Knappe oudste die dat nog uit elkaar weet te slopen! Maar zeg nooit 'nooit'. Oudste heeft mij al vaker voor raadselen gesteld. Echt een heel bijzonder kind.

Verder, even voor de statistieken: ik begon vanmorgen met de ramen voor en achter te lappen. Het halve strand zat erop, waren al maanden weken niet gelapt, door de vakantie enzo. 3 wassen gedaan en weggewerkt. Schoolspullen voor het nageslacht gekocht. En nee, dan koop je niet zomaar schriften of een agenda, daar wordt serieus over nagedacht en gewikt en gewogen of bijv. de passer grijs of blauw moet zijn.
Voetbalschoenen en een trainingspak voor oudste, want die is gestopt met basketball want hij wil toch weer voetballen. Zusdus gebeld en haar geestelijk bijgestaan bij haar sollicitatie.
Voor mezelf naar Dr Rossi geweest ivm het overlijden van papa vorig jaar en de enorme aardverschuiving die dat veroorzaakte en die ik even niet alleen te boven kwam.
Hoezo 'vrije dag?'
Morgen 'gelukkig' weer werken...

Fototje's

Tadaaa!

Dit is een auto. Onze auto welteverstaan.

Een deel ervan zoals u snapt.

Zie hier de kras tot op het bot op onze pas gespoten en uitgedeukte bumper. Made by skelterboy himself m.m.v zijn agressieve assertieve moeder. Heb ik overdreven? Het is toch een behoorlijk schadepostje, denk ik als leek.

Het mens zou mij bellen afgelopen weekend over haar WA gegevens. Nou, madam heeft ws wel gebeld, maar niet naar mij! Dus ik weet nog nix. Ik kijk het nog even aan, want ik heb deze week toch geen tijd om met die auto naar de garage te gaan en een afspraak te maken over de reparatie. Ze boft dus; ik ben nog niet boos, gewoon lekker Zen zoals altijd anders.

Op het werk zijn ze ook helemaal flabbergasted over de poging tot moord op hun 'Baas'. 1 collega dacht de handafdruk nog in mijn nekje te kunnen zien....

En last but not least: zie hier de nieuwe boxershortjes van jongste. Op het voortgezet onderwijs kan je tijdens de gymlessen, je natuurlijk niet meer vertonen in oude onderbroeken van de Hema. Niets ten nadele over de Hema integendeel, maar die onderbroeken zijn zeker 5 jaar oud en al aardig verwassen. Daarnaast groeit jongste door, hij is super slank /mager zusdus noemt hem de Koning van Biafra! Tr#t. maar toch kan je dan ook uit je onderbroekjes groeien. Ik ben niet zo van de merken, maar deze zijn wel super stoer en voor de helft. Net als de -nep-Bjorn Borg shorts van oudste. De Chef had wat moeite met die rose, maar jongste en ik zijn er erg blij mee. Morgen nog maar 2 rose bij halen. Vet cool noemen we dat.

Belangrijk Verhuisbericht!

Ja, u ziet het goed.
Ik ben weer in het nieuw. En niet zo maar nieuw, maar helemaal nieuw.
Zo'n 'lichtpunt' voel ik me nu ook weer niet en toen ik m'n blog begon verzon ik daar snel een naam bij. Nu, na 6 maanden voel ik dat het tijd is voor meer 'mijzelf' hier. Vandaar dus.
En, het wordt nog erger: ik ga verhuizen!
Dit, omdat ik hier nog meer onvindbaar wil zijn voor bekenden lees; werk, collega's en contacten tengevolge van mn functie Zo anoniem mogelijk dus.
Ik wil m'n naam uit m'n URL en ga die veranderen in hoezoblont.blogspot.com
Dan weten jullie dat en kunnen jullie mijn naam in jullie instellingen veranderen.
Een beetje snel graag, want ik kanniewachtnie.
Over... eh... 5 uur... eh... dagen ga ik om en zal ik niet meer te vinden zijn via de oude instellingen.
Zeg niet dat ik jullie niet gewaarschuwd heb!
veel plezier verder met mij... hum, hoe kom ik erop; plezier met mij? blont dus

Adrenaline GTS 9

Aan de schoenen zal het niet liggen.
Adrenaline GTS 9 medium van Brooks. Ik had er nog nooit van gehoord, maar ze schijnen al mijn afwijkingen die ik in de stand van mijn voeten en enkels op mijn ranke benen heb, te corrigeren en daar zijn ze voor.
Zodat ik fris en fruitig 's Heren wegen kan afrennen met Evy in mijn oren en zusdus aan mijn zij.
Gisterochtend les 1 gedaan. Evy vroeg na 1 minuut rennen al, voor wie of waarvoor ik het ookalweer deed. Ja, dat vroeg ik mij daarna ook erg af. Wat een pijn zeg. En da's niet goed lees ik bij zusdus haar reactie's.
Dus we gaan het anders aanpakken en starten met lopen en afentoe rennen. Zusdus en ik hebben nog ruim 1 week om het samen te doen, dus dat doen we dan ook nu het nog kan.
Die schoenen ja, die hebben een vermogen gekost, ik heb de prijs niet eens in zijn geheel aan man-lief durven te vertellen. Sommige dingen vertel je in etappes, de prijs van mijn Adrenaline GTS 9 dus ook.
Omdat ik al bekken klachten heb en een zere achillespees is het verstandig om niet op m'n Birkenstock teenslippers te gaan hardlopen, maar dat ik op goede schoenen loop. Aldus geschiedde.
Ik heb een loopanalyse laten doen en onder camera bewaking op meerdere schoenen een stukje gerend met het zweet in mn reet, want ik had juist die ochtend een bijna dood ervaring met Evy gehad zodat daarna bekeken kon worden welke schoenen mijn voeten het beste corrigeren en het lopen in de toekomst zo blessure-vrij mogelijk moeten maken.
En dat kost dus wat.
Daarbij hebben zusdus en ik direct een armband-voor-je-mobiel-met-daarop-Evy gekocht. Dat loopt beter dan dat je Evy in je handen moet houden. Je zou anders zomaar de neiging kunnen krijgen Evy halverwege les 2 ofzo te euthaniseren en dat wil je niet, dan wordt het nooit wat met die conditie van mij.
Vandaag rustdag, morgen ga ik aan de gang met mijn Adrenaline's. Met die naam alleen al, loop ik over een klein jaar de hele, halve, kwart, helft van een kwart...Marathon.
Het begin is er...

Griep

Hij komt, hij komt.
Of eigenlijk: het komt.
Griep, de griep. Die Mexicaanse welteverstaan.
Reeds 1 dode hier in NL en de vraag is niet of het erger wordt, maar wanneer het erger wordt.
Zo ook op het werk: vorige week spoedoverleg geef me 1 goede reden waarom ik in mn vakantie over mn werk begin?! en 6750 mondkapjes met filter, 5000 handschoenen, netzoveel mutsjes, haarkapjes dat beloofd nog wat, gaat mn haar heel rot van zitten handalcohol, spatbrillen en wat dies meer zij besteld.
Eind augustus zijn we de klos. Ik weet niet hoe ze het in het gesticht het gaan doen, want als de verpleging ook ziek wordt moeten ze naar huis en mogen pas weer werken na minimaal 1 week.

Maar nu dus vakantie.
Man-lief niest net, ik was blij dat ik uit de wind zat.
Niet normaal meer.
Hij zit hier in de natuur en gedraagt zich daar ook naar. Niezen dus zonder dat je iets voor je treiter houdt: de plantjes hoeven geen water meer, die leven een week van zijn snot.
Ik zeg nog: doe dat nou niet, ik vind het ranzig. Hij kijkt me aan en geeft aan dat ie kramp krijgt als ie het moet ophouden. Ik waarschuw hem voor de griep, de Mexicaanse ja!
Wacht maar als hij over een week of wat plat ligt: want een man met griep en dan heb ik het nog niet eens over de Mexicaanse die gedragen zowiezo al terminaal. Dat beloofd dus nog wat.
Als er normaal al 1 virusje langsdenderd heeft man-lief hem te pakken. Nu zal zijn eigen campingsnot hem achtervolgen, ik voel het aan m'n plas.
Ik houd u op de hoogte.

Smeren&keren...

Eindelijk weer internet. We zijn nog meer zeker van de zon, dan van het internet en da's heel bijzonder toch in NL?
Gisteren hadden we een regendag en dat hadden er velen, zelfs in ver-weg-France. Dus het ligt er niet aan dat wij in de Achterhoek verkeren.
Vandaag schijnt de zon dat het een lieve lust is. Heerlijk, heerlijk, ik ben er zo aan toe.
Het Samos-bruin is aan het terug keren, want dat was al aardig verdwenen.
In nestel mij in mijn hangmat met een boek of kussen.
Smeren & keren is mijn motto: het schijnt een hele warme week te worden.
Ik heb het verdient al zeg ik het zelf.
Jongens gaan lekker hun gang in het meer of in het zwembad en man-lief keutelt wat. Heeft zelfs afgewassen vanmorgen in een onbewaakt ogenblik. Ik ben heel stil in een hoekje gaan zitten om dit hystorische ogenblik niet te verknallen.
Daarna heeft hij de was gedaan en is met de jongens weg geweest. Ik heb als dank, de was daarna maar opgehangen, ben ook de rotste niet in mijn vakantie.

En nu meldt het nieuws dat Ferdy E. dood is. Ik had bijna zo iets van 'ach, wat sneu'. Toch rot als je onder een vrachtauto aan je einde komt. Nog rotter is het om door een ontvoerder een kogel door je lijf gejaagd te krijgen.... Hij was destijds in oorlog met de NL-se samenleving, zei hij. Da's een goed excuus neef...
Ik ben deze week in oorlog met de zon. Da's een veel nobeler streven.
Smeren & keren: ik hoop dat ik het volhoud.

Hoera voor IvdM / trein...

Zit weer eens intensief op Twitter en heb een diepgaand 'gesprek' met haar.
Dat komt zo: 7 kinderen dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik heb er 2 toen stopte mn lijf ermee en was verder baren uitgesloten en dat vind ik al niet meevallen.
Nou heeft zij ze ook niet alle 7 zelf uitgepoept, maar de helft 'kado' gekregen bij haar lief. All-inclusive heet dat.
En da's heel veel. Applaus dus voor haar, omdat ze he goed doet en ik met verwondering en soms verbijstering haar blogs lees en dat ze daarnaast nog zoveel humor en energie over heeft.
KLAP, KLAP, KLAP, KLAP, KLAP, KLAP, KLAP.

Ze Twitterde ook dat er iemand een zweefduik voor een trein heeft overleefd. Dat kan, als je maar de goede kant op duikt. Maar ws is het niet de bedoeling als je richting trein duikt, dat je het overleefd.
Het gebeurt vaker dat mensen dit overleven. En als ze een beetje in de buurt wonen komen ze na het ziekenhuis bij mij.
We hebben ooit een jonge knul op de afdeling gehad die had ook zoiets overleefd. Die was nl verkeerd-om op de rails gaan liggen. Nu zat zijn hoofd nog op de juiste plek alleen waren zijn beide benen verdwenen. Weg. Foetsie. Onder de trein.
Daar zat hij dan, zonder benen en in een depressie. Want die was niet tegelijk met zijn benen verdwenen dat rijmt! We hebben het zelfs meegemaakt dat ie op zijn stompen liep, dat kan ik iedereen afraden. Loopt niet lekker en ziet er niet uit. Heel soms komt ie nog even op de afdeling langs, het is zeker 17 jaar geleden van z'n ongeluk... je kan dus heel oud worden zonder benen!

We hebben ook 2 jaar geleden een Iraanse vrouw op de afdeling gehad.
Rot leven achter de rug, man vermoord terwijl ze zwanger was en niet geheel ingeburgerd zoals je dat zou wensen.
Ze vrat washandjes, wat ze ermee deed weten we nog steeds niet, maar ze gebruikte er zeker 50 per dag. Maar dat terzijde.
Op een nacht lag ze te hoesten, te hoesten en te hoesten. Daar konden de andere 39 patienten niet van slapen.
Er was er 1 die dacht: ik ga het beste mens een dropje brengen.
Tegen het hoesten.
Dat doen wij hier in Nederland, dan brengen we een dropje, ook al is het middenin de nacht.
Meneer dus z'n bed uit, in zijn onderbroek naar mevrouw haar kamer om haar een dopje aan te bieden.
Hij was de kamer nog maar nauwelijk binnen of zij zette het op een schreeuwen. Ze krijsde alles bij elkaar op een manier die je normaal alleen bij het NOS journaal ziet. Niet om aan te horen en heel hard.
En echt, hij kwam alleen een dropje brengen. Hij heeft het haar niet eens kunnen vertellen: ze schreeuwde alsof hij haar kwam aanranden. Het lag niet aan het dropje nee, het kwam omdat hij in zijn onderbroek de kamer in kwam. Zij zag de hemelpoorten al dichtklappen waarschijnlijk. Want dat vindt Allah niet goed he? Een man in onderbroek die des nachts je kamer in komt zetten met een dropje.
Die man is zich rot geschrokken en hij heeft haar nooit meer een dropje aangeboden.
Wij hebben er blauw om gelegen. Het is leuk werken in de revalidatie, we maken van alles mee.
Veel ellende ook, maar echt het is prachtig werk. Ik houd jullie op de hoogte. Heb 20 jaar aan real-life-story's!

Sas-dag.

Wordt het nieuws de laatste weken beheerst door 'n dooie Michael Jackson, nee nu is er nieuw nieuws!
Sonja Bakker gaat scheiden. Ik citeer: 'Sonja en haar jeugdliefde Koen gooien na 8 jaar -waarvan 5 jaar getrouwd- de knuppel in het hoenderhok en gaan uit elkaar'. Dat komt zo: ze hebben in 8 jaar, net zoveel huwelijks lief en leed gepropt dat het voelt als ware het 40 jaar. 't Is dat ik muurvast op de bank zit, want anders had ik eraf gestuiterd. Mijn hemel: hoe doe je dat 40 jaar in 8 jaar proppen? Dan zou ik toch denken, je hebt een rotsvaste relatie juist als je zoveel meemaakt?!
Kijk ons: morgen 21 jaar getrouwd en inmiddels ook al meer meegemaakt dan menig ander na een heel leven. En echt, het viel niet mee. Ik droomde er ook niet van dat toen ik kinderen kreeg, ik kort daarna weer volledig aan de slag moest ivm het ziek worden en de afkeuring van Gijs. Maar je doet het wel. Tenminste, ik deed het wel. Ik had liever ook alle 'eerste en laatste' keren bij de jongens zelf 'live' mee willen maken.
Ik ga niet oordelen over Sonja, want wie ben ik om dit te doen. Ik ben alleen verbaasd en bijna verdrietig. Jammer, jammer, jammer. Maar ws wel goed voor d'r lijn, hoewel ze al superslank is.
Ik wil ook een aantal kilo's kwijt die zich op mijn heupen hebben gevestigd, dus wie weet... na 21 jaar... Als ik er maar van afval...